ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ သက္ဆုိင္ေသာ (၂)

ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ သက္ဆုိင္ေသာ (၂)

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ အိပ္ေမာက်ေနတာ ၾကာပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ေဘးမွာ ဝင္ထိုင္ၿပီး လႈပ္ႏွိုးလိုက္တဲ့ ေအပရယ္ေၾကာင့္ နိုးလာရတယ္။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညဆယ္နာရီထိုးေတာ့မယ္။

သူ႔ခမ်ာ ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႔ ေမျပန္သြားကတည္းက အိပ္လိုက္တာ ခုဆို ေလးနာရီေလာက္ရွိသြားၿပီေပါ့။

`နိုးၿပီလား … ဒါနဲ႔ ေမးရဦးမယ္။ ငါ အျပင္သြားတုန္း နင္ဘာေတြ ျဖစ္ခဲ့သလဲ … ေျပာပါဦး …´

ေအပရယ္က သူ႔ပါးတစ္ဖက္ကို ဖြဖြရြရြပြတ္သပ္ရင္း ေမးလိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင့္ခမ်ာ နည္းနည္းႏုံးေနသလိုေတာင္ ခံစားရတယ္။ ဒီေန႔တစ္ေန႔လုံး သူ႔မွာ ပင္ပန္းခဲ့ရတာေတြက နည္းတာမွ မဟုတ္ဘဲေလ။ ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ျပဳံးရင္းနဲ႔ပဲ ျပန္ေျဖလိုက္မိတယ္။

`ဟင့္အင္ … ဘာျဖစ္လို႔လဲ …´

`ဒါဆိုရင္ေတာ့ ေမက ငါ့ကို လိမ္ေနတာပဲ … သူက ေျပာတယ္ … နင္နဲ႔သူနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တဲ့ … ခ်စ္ရတာတဲ့ … သိပ္ေကာင္းတာပဲတဲ့ …´

ေအပရယ္က သူ႔ကို စလိုက္တယ္။

`ဟင္ … သူက အဲလို ေျပာတယ္လား …´

ေမာင္ေမာင္ ေငါက္ကနဲ ထထိုင္လိုက္မိတယ္။

ေအပရယ္က သူ႔အေမးကို အတည္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ ေခါင္းညိတ္ျပေလရဲ့။

`ဟာ … ခက္တာပဲ။ ေအပရယ္ … ငါတကယ္ မရည္ရြယ္ပါဘူးဟာ … နင့္ကို စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ေစခ်င္လို႔ပါ …´

ေမာင္ေမာင္ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ေတာင္းပန္လိုက္ေတာ့ …

`ရပါတယ္ ေမာင္ေမာင္ရယ္ … နင္ကလဲ ဒီေလာက္စိတ္ပူမေနပါနဲ႔။ ၿပီးေတာ့ ေမက ေျပာေသးတယ္။ သူ သိပ္ေပ်ာ္တာပဲတဲ့။ တကယ္ေတာ့ နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေပ်ာ္တယ္ဆိုရင္ ငါလည္း ေပ်ာ္ပါတယ္လို႔ ေျပာမလို႔ပါဟာ …´

ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင့္လက္ေမာင္းကို ဖြဖြေလးဆုပ္ကိုင္လိုက္ရင္း ႏွစ္သိမ့္လိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင္လည္း ခုမွ စိတ္သက္သာရသလို ျပဳံးလိုက္တယ္။

ေတာ္ေသးတာေပါ့။ တကယ္လို႔မ်ား ေအပရယ္က သူ႔ကို ပတ္တီးခ်သြားတယ္လို႔ အထင္လြဲသြားမွာ သူ သိပ္စိုးရိမ္ေနတာကိုး။

`ဝႉး … တယ္ခက္ပါလား … ငါ့ဘဝႀကီးကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ရႈပ္တာပဲ´လို႔ ေတြးလိုက္မိေတာ့ စိတ္ရႈပ္သြားမိတယ္။

`ကဲ … ဒါဆိုရင္လည္း နားလိုက္ပါဦး။ အိမ္သားေတြကို ငါပဲ ေျပာျပလိုက္ေတာ့မယ္။ နင္ ေနသိပ္မေကာင္းလို႔ အိပ္ေနတယ္လို႔။ ဟုတ္တယ္ … နင့္ၾကည့္ရတာ ပင္ပန္းေနသလိုပဲ … အိပ္အိပ္ …´

ေအပရယ္က ေျပာရင္းနဲ႔ သူ႔ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေစာင္ျခဳံေပးေနေသးတယ္။ ၿပီးမွ နဖူးကို ဖြဖြေလးနမ္းရင္း ထြက္သြားေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ေစာင္ျခဳံေပးလိုက္ကတည္းက အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့တာပဲ။

ေအပရယ္ကေတာ့ အခန္းတံခါးကို ျပန္ပိတ္ေပးရင္း သူ႔ေမာင္ေမာင္ဆီကို ဖလိုင္းကစ္(စ္)ေလးေပးရင္း ပီတိေတြနဲ႔အတူ ျပန္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

***

ေမာင္ေမာင္ မနက္နိုးလာေတာ့ ကိုးနာရီေလာက္ရွိေနၿပီ။

ေနေရာင္ျခည္ကေတာ့ ျပတင္းေပါက္ကေန မဖိတ္ေခၚဘဲ အလည္လာေနေလရဲ့။ နိုးနိုးခ်င္း သူ႔မ်က္စိေတြေတာင္ က်ိန္းသြားေသးတာမို႔ အခန္းထဲက သူ႔အဝတ္ေတြကို မနည္းေတြ႕ေအာင္ လိုက္ၾကည့္ရတယ္။

ခုေတာ့လည္း လန္းဆန္းစျပဳလာၿပီမို႔ တီရွပ္အျဖဴတစ္ထည္နဲ႔ ေဘာင္းဘီကို ေကာက္ဝတ္လိုက္ရင္း ေလွကားကေန ဆင္းလာခဲ့တယ္။

`ဟဲ့ … ေမာင္ေမာင္ … ေနေကာင္းသြားၿပီလား …´

သူ႔အစ္မအငယ္ဆုံး ဇြန္က ေလွကားကေန ဆင္းလာတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ကို ေမးလိုက္တယ္။

`အင္း … ေကာင္းသြားၿပီ။ အရင္ကလိုပဲ´

ဇြန္ရွိေနတဲ့ မီးဖိုထဲကို လွမ္းဝင္လိုက္ရင္း `တျခားလူေတြေကာ´လို႔ ေမးလိုက္တယ္။

`အင္း … ေမေမရယ္၊ ဂ်ဴလိုင္ရယ္၊ ေမနဲ႔ နိုနိုတို႔က အလုပ္သြားၿပီ။ ႏွစ္ဦးက ေက်ာင္းသြားတယ္။ ေအပရယ္က သူ ဒီေန႔သြားစရာ ရွိတယ္တဲ့၊ ညေလာက္မွ ျပန္ေရာက္မယ္ဆိုလားပဲ …´

ဇြန္က သူ႔ဖို႔ ခ်န္ထားတဲ့ မုန႔္ဟင္းခါးတစ္ပြဲကို ပန္းကန္ထဲထည့္ၿပီး သူ႔ဆီလွမ္းလိုက္တယ္။

`ေက်းဇူးပဲ … ခ်န္ထားလို႔ ေျပာပါတယ္ …´

မနက္က ေဖ်ာ္ထားတဲ့ လက္ဖက္ရည္ကိုပါ ပန္းကန္တစ္လုံးထဲထည့္ေပးလိုက္ျပန္ေတာ့ သူလည္း ထပ္ေက်းဇူးတင္လိုက္ရတာေပါ့။

`ရပါတယ္ဟာ … နင္က ငါ့ေမာင္ေလးပဲ … ဒီေလာက္ေတာ့ လုပ္ေပးရမွာေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား …´

ရိုးမွရိုးရဲ့လား၊ ဒီေလာက္ေတာင္ သေဘာေကာင္းေနတာ တစ္ခုခုေတာ့ရွိရမယ္ ထင္ပါရဲ့လို႔ေတြးရင္း ဆာဆာနဲ႔ စားလိုက္တယ္။

`ဒါနဲ႔ နင္ ဒီေန႔ ေက်ာင္းမသြားရဘူးေပါ့ …´

ေမာင္ေမာင္ ပလုပ္ပေလာင္းနဲ႔ ေမးလိုက္တယ္။

`အင္း … ဒီေန႔ အတန္းမရွိဘူး၊ တစ္တန္းတည္းရွိတာကလည္း အေရးမႀကီးေတာ့ မသြားေတာ့ပါဘူးဟာ … ဒဂုံကို တစ္ရက္ေလာက္ မသြားဘဲေနရတာ ဘယ္ေလာက္သက္သာတာမွတ္လို႔ … ဘာလို႔ေမးတာလဲ …´

`ဒီလိုပါပဲ … ဒီတိုင္း ေမးၾကည့္တာပါ …´

တကယ္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္က ဇြန္တစ္ေယာက္မ်ား အိမ္မွာမရွိရင္ ေအပရယ္၊ ေမ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔မ်ား ေပ်ာ္စရာကိစၥေလးေတြ ရွိနိုင္မလားလို႔ ေမးၾကည့္တာ။ ဒီတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ ဟိုႏွစ္ေယာက္ကလည္း မရွိေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ပ်က္သြားမိသလိုပဲ။

`ေၾသာ္ … ဒါနဲ႔ နင္ေရာ … ေက်ာင္းမသြားေတာ့ဘူးလား …´

`အင္း … ဟိုတစ္ခါ ေက်ာင္းပ်က္ၿပီးတည္းက သိပ္လည္း မဝင္စားေတာ့ပါဘူးဟာ … အဲဒါ အခု အင္တာနက္ဆိုင္ေလးတစ္ခုခုမွာပဲ အခ်ိန္ပိုင္းေလး ဝင္လုပ္မလား စဥ္းစားေနတာ …´

`ေၾသာ္ေၾသာ္ … ဒါဆို နင္ ဒီရက္ေတြ အိမ္မွာ ဘာေတြလုပ္ေနလဲ …´

အကုန္ေျပာျပလိုက္ရ မေကာင္းဘူးရွိမယ္လို႔ သူေတြးလိုက္ရင္း …

`ဟာ … ဒီလိုပါပဲဟာ … စားလိုက္၊ ဂိမ္းကစားလိုက္၊ ေလၽွာ္စရာဖြပ္စရာရွိရင္ ေလၽွာ္လိုက္၊ သီခ်င္းေလးဘာေလး နားေထာင္လိုက္၊ ဒီလိုပဲေပါ့ …´

ေမာင္ေမာင္က သူ႔ရဲ့ ဟိုအရင္က တစ္ေန႔တာကိုပဲ ေျပာျပလိုက္တာပါ။

`အဲဒါဆိုရင္ ငါ့ကို တစ္ခုေလာက္ ကူညီပါဦးေအ …´

ေမာင္ေမာင္ ဇြန႔္ကို မသကၤာသလိုၾကည့္လိုက္ရင္း ...

`ထင္သားပဲ … ဒါေၾကာင့္ သေဘာေတြ သိပ္ေကာင္းေနတယ္လို႔ ထင္မိတာ …´

`အဟီး … ဟုတ္ပါဘူးဟာ … ငါလည္း ၾကဳံလို႔ နင့္ကို လုပ္ေပးတာပါ … ခုဟာက သတ္သတ္ … ေနာ္ ေမာင္ေမာင္ …´

`အင္း ….. ရပါတယ္ ရပါတယ္ … ဘာလုပ္ေပးရမွာလဲ …´

`ဒီေန႔ေလ … နင္ ဘယ္မွမသြားဘူးဆိုရင္ တစ္ေန႔လုံး ငါနဲ႔ ေတဘယ္တင္းနစ္က်င့္ေပးပါလား …´

`ဟာ … ဒီေလာက္ ပူပူအိုက္အိုက္ႀကီးကိုကြာ … ဇြန္ကလည္း … မေနာက္ပါနဲ႔ …´

`လုပ္ပါဟယ္ … ဒီေန႔ ေက်ာင္းလည္းမသြားရေတာ့ေလ … ေက်ာင္းမွာ ၿပိဳင္ပြဲကလည္း နီးလာၿပီဟ။ ငါတို႔ေမဂ်ာက ငါတစ္ေယာက္ပဲ တကယ္ရိုက္တတ္တာ … ေက်ာင္းမွာ က်င့္ေတာ့လည္း ဘာမွမထူးဘူးေလ … လက္ပ်က္လို႔။ အဲဒါ နင္နဲ႔ဆို ငါလည္း ေလ့က်င့္ေဖာ္ေကာင္းေကာင္း ရတာေပါ့ဟာ … ေနာ္ … ေမာင္ေမာင္ရယ္ … ညေနက်ရင္ ငါ နင့္ကို မုန႔္လိုက္ေကၽြးမယ္ေလ … ေနာ္ …´

ဒီေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ မဆိုးပါဘူးလို႔ ေမာင္ေမာင္ ေတြးလိုက္မိတယ္။

`ကဲ … ၿပီးေရာ … အဲဒါဆို ငါ အဝတ္သြားလဲလိုက္ဦးမယ္ … နင္လည္း သြားလဲေလ … ဒါနဲ႔ ခုံက ဘယ္ေခ်ာင္ေရာက္ေနၿပီပဲ။ ဖုန္ေလး ဘာေလးသုတ္ဖို႔ အဝတ္စုတ္ေလးဘာေလးပါ ရွာခဲ့။ ငါလည္း မရိုက္ျဖစ္တာ ၾကာၿပီဆိုေတာ့ ေကာင္းသားပဲ … ကဲ … သြားသြား …´

ဒီေတာ့မွ ဇြန္လည္း သူ႔အခန္းျပန္သြားတယ္။

***

ကၽြန္ေတာ္ ေအာက္ျပန္ဆင္းလာေတာ့ ေလွကားရင္းမွာ ေစာင့္ေနတဲ့ ဇြန႔္ကို ေတြ႕ရတယ္။

`ဒါနဲ႔ ခုံကေရာ ဘယ္မွာလဲ …´

`ဂိုေဒါင္ထဲမွာ … ဂိုေဒါင္ေရွ႕ကို ထုတ္လိုက္မယ္ေလ … ပိုက္ကလည္း အဲဒီနားမွာပဲ ရွိမွာပါ … လာ … သြားၾကမယ္ …´

ကားဂိုေဒါင္ထဲေရာက္ေတာ့ ေထာင့္တစ္ေထာင့္မွာ ကပ္ထားတဲ့ ခုံကို ေတြ႕ရတယ္။ ေခါက္ခုံဆိုေတာ့ ဒီလိုပဲ မကစားျဖစ္ရင္လည္း သိမ္းထားလို႔ အဆင္ေျပတာေပါ့။

ခုံတစ္ျခမ္းစီကို တစ္ခါစီ ႏွစ္ေယာက္ သယ္ထုတ္လိုက္ၾကတယ္။

ဖုန္ေတြကေတာ့ နည္းနည္းတက္စျပဳေနၿပီ။ ခုံကို ျပန္ခင္းလိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္က ပိုက္သြားရွာတယ္။ ဇြန႔္ကိုေတာ့ ဖုန္သုတ္ခိုင္းထား လိုက္တယ္။

ပိုက္ကေတာ့ သိပ္မရွာလိုက္ရပါဘူး။ နံရံက သံခ်ိတ္ခုမွာ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္နဲ႔ထည့္ဆြဲထားလို႔ ျဖဳတ္ယူလိုက္တယ္။

ဂိုေဒါင္ေရွ႕ ျပန္ထြက္လာေတာ့ စူေဆာင့္ေဆာင့္နဲ႔ ဖုန္သုတ္ေနတဲ့ ဇြန႔္ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ကို မၾကည္သလို ၾကည့္လိုက္တာကို ျမင္ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ပုခုံးျပန္တြန႔္ျပလိုက္တယ္။

ဒီေတာ့မွ ပိုၿပီး ေဆာင့္ေဆာင့္ေအာင့္ေအာင့္နဲ႔ ဖုန္ေတြကိုလည္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသုတ္ေရာဗ်ာ၊ သူ႔ကိုယ္က ခ်မ္းသာသမၽွ ပစၥည္းေတြက အကုန္လုံး ခါယမ္းကုန္ေတာ့တာေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္ ပိုက္နဲ႔ စတန္းကို ကိုင္ထားရင္း ၾကက္ေသေသေနမိတယ္။ ခဏေနမွ သတိဝင္လာၿပီး မေကာင္းပါဘူးေလလို႔ ေတြးရင္း စိတ္နဲ႔ ညီေလးကို ခ်ိဳးႏွိမ္ရင္း ပိုက္ကို တပ္ဖို႔ျပင္လိုက္တယ္။

ခက္တယ္။ ပိုက္ကို ခုံေဘးမွာ ညႇပ္ဖို႔ျပင္လိုက္ေတာ့ ခုံနဲ႔ ညႇပ္နဲ႔က သိပ္ကီးမကိုက္ခ်င္လို႔ ခုံေအာက္ကို ထိုင္ခ်မိလိုက္ေတာ့ ထင္ထားတာထက္ တိုေနတဲ့ ဇြန္ရဲ့ ေဘာင္းဘီတိုေလးကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

ေဘာင္းဘီတိုအနက္ကေလးေအာက္က ျဖဴဝင္းေျဖာင့္စင္းတဲ့ ေပါင္တံသြယ္သြယ္ေလးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ထဲမွာ တံေတြးေတြ ျပည့္လာေစတယ္။ ပိုက္ကိုလည္း ေသခ်ာညႇိၿပီးေရာ ဇြန္က စိတ္မရွည္သလိုနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။

`ကဲ … ကိုယ္ေတာ္ … မရေသးဘူးလား … ဒီလိုနဲ႔ ညေနေစာင္းေတာ့မယ္ ထင္တယ္ …´

`ရပါၿပီဟာ … နင္ကလည္း စိတ္ခ်ည္းပဲ … အဲ … ဒါနဲ႔ေလ … နင္တို႔ ၿပိဳင္ပြဲက်ရင္ ဒီလိုေဘာင္းဘီမ်ိဳးပဲ ဝတ္ၾကသလားဟင္´

`ဟဲ့ … ဘာျဖစ္ေနလို႔လဲ …´

`မျဖစ္ပါဘူး … ၿပိဳင္ပြဲက သြားရည္ေတြၾကားထဲ ေမ်ာသြားမွာ ေၾကာက္လို႔ပါ …´

`ေကာင္စုတ္ … ဒီေလာက္ေတာ့ ဘယ္တိုမလဲဟဲ့ … ခုဟာ အိမ္မွာ မို႔လို႔ပါ …´

ဇြန္က သူ႔ဘတ္ကို အိတ္ထဲက ထုတ္လိုက္တယ္။ ဘတ္တာဖလိုင္း ရွိတ္ဘတ္အသစ္။ ခုမွ ဝယ္လာတာထင္တယ္။

ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ နည္းနည္းေဟာင္းေနေပမယ့္ တရိုတေသကိုင္ထားလို႔ ပါ၀ါေတာ္ေတာ္ေလးက်န္ေသးတဲ့ မာ့ခ္ဖိုက္ပန္ဘတ္။

အျပင္မွာက အလင္းေရာင္နည္းနည္းမ်ားေနတာေၾကာင့္ လိေမၼာ္ေရာင္ ထရိန္နင္ေဘာလုံးနဲ႔ပဲ ရိုက္ဖို႔ ဇြန္က အႀကံေပးတယ္။

စစခ်င္းမွာေတာ့ မရိုက္တာၾကာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ပဲ ခံေနရတယ္။ သူ စမတ္ဆြဲလိုက္ရင္ ျပန္ပြတ္တင္လို႔ မတက္ဘူး။ အပိုင္ဆိုၿပီး ခ်လိုက္ရင္ ခုံနဲ႔ လြဲလြဲသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ပထမပြဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္မွတ္ပဲ ရလိုက္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္က အတက္ကင္းသမားပါ။ ခံစစ္ကို မျဖစ္မွ ကာတာ။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အမွတ္ေပးရတာေတြမ်ားေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္း ညစ္သြားတယ္။ ဒီမွာပဲ ဇြန္က လွမ္းစလာတယ္။

`ဟဲ့ … ေမာင္ေမာင္ … ဘယ္ႏွမွတ္ေက်ာေပးရမလဲ …  ေျပာေလ … ငါေတာ့ ေက်ာင္းမွာပဲ သြားက်င့္ရင္ ေကာင္းမလား မသိပါဘူး´

ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းေတာ့ ဖုသြားၿပီ။

`ေအာင္မယ္ … ငါက မရိုက္တာၾကာလို႔ပါ။ အဲဒါဆိုရင္ ဘာေၾကးရိုက္မလဲ ေျပာ …´

`နင္ ေျပာေလ … ငါက နိုင္မွာပဲကို …´

`ေအး … ၾကည့္ေသးတာေပါ့ … နင္ ငါ့ကို ဆရာစံလမ္းမွာ အကင္လိုက္ေကၽြး … ဘယ္လိုလဲ …´

`ရတယ္ေလ … ငါနိုင္ရင္ေရာ …´

`ဘီယာအဝတိုက္မယ္ေလ … ဘယ္လိုလဲ …´

`ဟဲ့ … ေမေမ ဆဲမွာေပါ့ … ဒီလိုလုပ္ … ေရေမႊး ငါးေသာင္းတန္ေလာက္ တစ္ပုလင္း ဝယ္ေပးေလ …´

သူက အပိုင္တြက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်ည္လိုက္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း မဆိုင္းမတြ သေဘာတူလိုက္ၿပီး ေနာက္တစ္ပြဲကို စလိုက္တယ္။

`ကဲ … ဘက္ေဆာ့သရီးေနာ္ …´

စစခ်င္းပြဲ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္မွတ္ကပ္ရႈံးသြားတယ္။ သူကေတာ့ စကားလုံးေတြနဲ႔ ရိေနတာေပါ့။

`ေတာ္စမ္းပါ … ငါေတာ့ ေတဘယ္တင္းနစ္မွာလည္း ေမာ္ရင္ဟိုရွိတယ္လို႔ မၾကားဖူးပါဘူး …´

`ေအာင္မေလး … ရႈံးရင္ ရႈံးတယ္ေပါ့ … ဟာဟ …´

ေနာက္တစ္ပြဲမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဂ်ဳ႕စ္အထိ တက္ၿပီး ႏွစ္မွတ္ဆက္တိုက္ရလိုက္လို႔ နိုင္သြားတယ္။

`ကဲ … ဘယ္လိုလဲ အန္တီေမာ္ …´

`ေအာင္မေလး … သေရပဲရွိေသးတယ္ ေမာင္ေမာင္ … ငါ့ကို ေရေမႊးဝယ္ေပးဖို႔ ပိုက္ဆံရွာထားေတာ့ … လာမယ္ … ကဲ …´

ဇြန္က ဆာဗင္စေပးလိုက္တယ္။

ဒီပြဲမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အႀကိတ္အနယ္ပါပဲ။

အေတာ္ေလးေမာလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆယ့္ကိုးမွတ္စီ အၿပိဳင္ျဖစ္ေနၾကတယ္။

ေနာက္တစ္လုံး ကၽြန္ေတာ္နိုင္လိုက္ၿပီး ပြိဳင့္ကို ကၽြန္ေတာ္က စၿပီး ဝမ္နင္ေခၚလိုက္ေတာ့ ဇြန္က လွမ္းမဲ့ျပတယ္။

`ဟဲဟဲ … မွတ္ပလား …´

`ဒီေလာက္နဲ႔မ်ား ဇြန္ပြင့္ျဖဴတို႔က သနားေသးတယ္ …´

အဲဒီတစ္လုံး ကၽြန္ေတာ့္ ေနာက္ဆုံးဆာဗင္မွာ ခုံေနာက္ဘက္ကို ခပ္ျပင္းျပင္း ထိုးမလိုနဲ႔ ပိုက္ေရွ႕ကို ကပ္ခ်လိုက္တယ္။

သူ႔မွာ အျပင္းအထန္လိုက္ရတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ျခမ္း ေနာက္စည္းနားမွာ ေထာင္ၿပီးက်လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အပိုင္ဆိုၿပီး ခုတ္ထည့္လိုက္ေတာ့ …။

အဲဒီမွာ ဇာတ္လမ္းက စတာပါပဲ။

ေရွ႕ကို ကုန္းရင္းလိုက္ထားရာကေန ေနာက္ျပန္ခ်က္ခ်င္းဆုတ္ရင္း ျပန္ဆယ္ရတဲ့ဇြန႔္မွာေတာ့ ေနာက္ကို ပက္လက္လန္ လဲက်သြားတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ရယ္ရင္း ေအာင္ပြဲခံျပလိုက္ေပမယ့္ သူက ျပန္ထမလာဘူး။

`ဟဲ့ … ဇြန္ … ဘယ္လိုလဲ … တစ္ပြဲေလး ေကၽြးရမွာနဲ႔ ပုံလ်က္သား က်ဆုံးသြားရသလားေအ …´

ဒီေတာ့ ငိုမလိုအသံနဲ႔ ေညႇာင္နာနာ တုံ႔ျပန္လာတယ္။

`နင္ … ေပ်ာ္ေနတယ္ေပါ့ ဟုတ္လား … ဒီမွာ လာၾကည့္စမ္းပါ … ငါ့ေျခေထာက္ ဘာျဖစ္သြားသလဲမသိဘူး … ေထာက္လို႔မရေတာ့ဘူး။ အဆစ္မ်ားလြဲသြားသလားပဲ …´

ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို သြားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရႈံ႔မဲ့မဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ မ်က္ရည္စို႔ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြကို ေတြ႕ရတယ္။

`ဟာ … ဒုကၡပါပဲ … အလကားေန အနာရၿပီ။ နင္ တကယ္လား … ငါ့ကို အကင္မေကၽြးခ်င္လို႔ ဟန္ေဆာင္တာလား …´

ဘာမွ ျပန္မေျပာဘူး။ ဟင့္ကနဲ ရွိုက္သံနဲ႔အတူ စီးက်လာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကိုပဲ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

`ကဲကဲ … အိမ္ထဲ ဝင္ၾကမယ္ … လာ … ထ …´

ကၽြန္ေတာ္ ဆြဲထူလိုက္ေပမယ့္ သူက ေျခေထာက္မေထာက္နိုင္ဘူးဆိုၿပီး ငိုေနတယ္။

ဒါနဲ႔ပဲ စိတ္မရွည္ေတာ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကိုယ္ေလးကို ေပြ႕ခ်ီၿပီး အိမ္ထဲ ေခၚလာခဲ့ေတာ့တယ္။

***

အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို အိမ္ေရွ႕က ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ဆိုဖာႀကီးေပၚမွာ ခ်ထားလိုက္တယ္။

ဇြန္ကေတာ့ လႈပ္ေတာင္မလႈပ္ဘဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလး မွိန္းေနေလရဲ့။

ကၽြန္ေတာ္က နည္းနည္းလႈပ္လိုက္ေတာ့မွ အသံထြက္လာတယ္။

`ဘာလဲဟာ …´

ခၽြဲႏြဲ႕တဲ့အသံေလးက ရွိုက္သံနည္းနည္းပါေနတယ္။ မိန္းကေလးထဲမွာ အငယ္ဆုံးဆိုေတာ့ ဒီေန႔အထိ အေမနဲ႔ အစ္မေတြအေပၚ ဆိုးႏြဲ႕ရင္း ေနလာခဲ့တာပါ။ သူ႔ကို နိုင္တာဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ပဲ ရွိပါတယ္။

`ဇြန္ … နင္ ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ´

`အင္း … ေျခေထာက္က နည္းနည္းနာသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေပါင္ကပါ နည္းနည္းမ်က္သြားသလိုပဲ …´

`ဒါဆို ငါ နင္တို႔တကၠသိုလ္မွာ ဖတ္ဖို႔ သတင္းေရးလိုက္ဦးမွပဲ … A table tennis player who called Zon is suffer from hamstring injury and will miss the competition လို႔ … ဘယ္လိုလဲ´

`ဟင့္ … နင္က သူမ်ား ဒုကၡေရာက္တာ သိပ္ဝမ္းသာေနလား … ဟင့္ …´

ေဟာဗ်ာ၊ ငိုျပန္ေရာ။ ဒီမွာျဖင့္ နည္းနည္းေလးစရေသးတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ဆံပင္ေလးေတြကို ပြတ္သပ္ေပးလိုက္ရင္း …

`မငိုပါနဲ႔ ကေလးရယ္ … ကိုကိုက ေနာက္တာပါ … ေနာ္ … ကဲ … ငါ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ … ေျပာ …´

ဒီေတာ့မွ သူ အငိုတိတ္သြားတယ္။

`ကဲ … အဲဒါဆို … အေပၚထပ္ကို လိုက္ပို႔ေပး …´

`ေအးပါ … ေရေလးတစ္ေပါက္ေလာက္ေတာ့ ေသာက္ပါရေစဦး မမရယ္ …´

`ငါ့အတြက္လည္း တစ္ခြက္ခပ္ခဲ့ …´

ဟုတ္ကဲ့လို႔ ေျပာလိုက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ မီးဖိုခန္းထဲ ဝင္ခဲ့လိုက္တယ္။

ေရခဲေသတၱာထဲက ေရဘူးကို ထုတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ခြက္ဆင့္ေသာက္ခ်လိုက္ၿပီးမွ သူ႔အတြက္ ေရတစ္ခြက္ယူလာခဲ့တယ္။

ဇြန္က ေရေသာက္ၿပီးေတာ့ သြားရေအာင္လို႔ ဆိုတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔ကို ေပြ႕ခ်ီလိုက္တယ္။

ခုနက အေလာတႀကီးနဲ႔ စိတ္မရွည္တာနဲ႔မို႔လို႔မ်ား ကၽြန္ေတာ္ သတိမထားမိလိုက္တာ ျဖစ္မလား။ ဒီတစ္ခါ သူ႔ကို ေပြ႕ခ်ီလိုက္ရတာ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြနဲ႔ ရင္ဘတ္ေတြမွာ လာေရာက္ထိေတြ႕ေနတဲ့ ခံစားမႈေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ေတြ ခုန္စျပဳလာတယ္။

မ်က္ႏွာနားက ပုခုံးေလာက္ပဲရွိတဲ့ ဇြန႔္ဆံပင္ေလးေတြရဲ့ ႏူးညံ့မႈနဲ႔ ရွန္ပူနံ့ေလး၊ ကၽြန္ေတာ့္လက္ဖ်ံေပၚ လာေရာက္ထိေတြေနတဲ့ သူ႔ရဲ့ လက္ေမာင္းသားေလးေတြ၊ ေနာက္လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ထိန္းထားတဲ့ တင္သားေလးေတြ၊ ရင္ခြင္ထဲက သူ႔ေက်ာျပင္ကေလး၊ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွာ မေတာ္တဆ ထိေတြ႕မိသြားတဲ့ သူ႔ရင္သားေဘးဘက္ကေလးေတြရယ္ေပါ့။

သူ႔ကို သူတို႔ေတြ အိပ္တဲ့ အိပ္ခန္းထဲ ေခၚလာခဲ့တယ္။

ဇြန္အိပ္တဲ့ကုတင္က အခန္းတံခါးနဲ႔ အေဝးဆုံး ျပတင္းေပါက္နားက ကုတင္ေလးပါ။ ေခါင္းအုံးေဘးမွာ အ႐ုပ္ကေလးေတြ အစီအရီနဲ႔။ ေခါင္းအုံးနဲ႔ အိပ္ယာခင္းကလည္း ကာတြန္း႐ုပ္ကေလးေတြ အဆင္နဲ႔။
သူ႔ကို အိပ္ယာေပၚခ်ေပးလိုက္ေတာ့ အသံထြက္လာတယ္။

`ေကာင္းလိုက္တာ … ကေလးကေန လူႀကီးျဖစ္လာၿပီးကတည္းက အခ်ီမခံရေတာ့ ၾကာၿပီ။ ငါ့မွာ အခ်ီခံခ်င္ေနတာ ဒီအရြယ္ႀကီးက်မွ အ႐ူးထတယ္လို႔ အေျပာခံရမွာစိုးလို႔ ၿငိမ္ေနတာ …´

ကၽြန္ေတာ္က ရယ္လိုက္ေတာ့ …

`ေအးပါ … ငါပဲ ႐ူးတယ္လို႔ မွတ္လိုက္ပါ …´

ႏႈတ္ခမ္းက ျပန္စူလာတယ္။

`ကေလးႀကီးကလဲကြာ … ကဲကဲ … ေနာက္ကို နင္ အခ်ီခံခ်င္ရင္ေျပာ … ငါ ခ်ီပါမယ္ …´

`တကယ္လား …´

`အင္း … ႀကိဳးေတာ့ ရွာရဦးမယ္ …´

`ေကာင္စုတ္ …´

အဲဒီလိုဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ႔နားက ေခါင္းအုံးေလးတစ္လုံးနဲ႔ လွမ္းေပါက္လိုက္ေတာ့ အသည္းပုံေလးျဖစ္ေနတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ဖမ္းထားလိုက္ရင္း သူ႔ကို ေျပာလိုက္တယ္။

`အသည္းကို ေပးမယ္ဆိုရင္ ညင္ညင္သာသာေလးေပးရတယ္။ နင္ ခုလို ပစ္ေပးလိုက္ေတာ့ ဘယ္ေယာက္်ားေလးက ႀကိဳက္မွာလဲ … မဟုတ္ဘူးလား …´

`ေတာ္ၿပီ … နင္နဲ႔ မေျပာေတာ့ဘူး …´

`ေအး … ဒါဆိုလည္း နားလိုက္ဦး … ငါ သြားေတာ့မယ္ …´

ဟုတ္တယ္ေလ။ ၾကာရင္ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က စိတ္ရိုင္းဝင္မလာဘူးလို႔ အာမမခံနိုင္ဘူး။ ခုေတာင္ ရယ္စရာေတြ ေလၽွာက္ေျပာၿပီး အာ႐ုံလႊဲပစ္ေနရတာ။

`ေနဦးေလ ေမာင္ေမာင္ … ငါ ဒီမွာ ေျခေထာက္မွ မေထာက္နိုင္တာ …´

`အဲဒါ ငါက ဘာလုပ္ေပးရမွာလဲ … အိပ္ေနလိုက္ေလ … ေနာက္ေတာ့ ေကာင္းသြားမွာေပါ့ …´

ဒီတစ္ခါလည္း မ်က္ရည္ကို ညႇစ္ထုတ္ဖို႔ ျပင္ျပန္တယ္။ ေၾသာ္ … ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ေပ်ာ့ပါတယ္ဆိုမွ။

`ရၿပီ … ရၿပီ … မငိုနဲ႔ … ဘာလုပ္ေပးရမလဲ မမ´

အဲဒီေတာ့မွ ျပန္ျပဳံးလာၿပီး …

`ငါ ေရခ်ိဳးမလို႔ဟယ္ … နို႔မို႔ ေခၽြးေတြသံေတြနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္မွာလဲ မဟုတ္ဘူးေလ …´

`ငါက ခ်ိဳးေပးရမွာလား …´

`မဟုတ္ပါဘူး … ငါ့ကို ေရခ်ိဳးခန္းအဝ တစ္ခ်က္လိုက္ပို႔ဦး … ၿပီးရင္ ေရခ်ိဳးၿပီးတဲ့အခ်ိန္ေလာက္က် တစ္ခ်က္ျပန္လာေခၚ …´

`ဟင္း … အကင္ကေတာ့ ဘယ္ဆီေနမွန္း မသိဘူး … အခိုင္းခံရတာနဲ႔တင္ မတန္ေတာ့ဘူး …´

`ေမာင္ေလးကလည္းကြာ …. ေနာ္ ….´

ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ေပ်ာ့ပါတယ္ဆိုမွဗ်ာ။

အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ သူ႔ကို ေရခ်ိဳးခန္းထဲအထိ လိုက္ပို႔လိုက္ရတယ္။

`ကဲ … ဘယ္ေလာက္ေနရင္ ျပန္လာေခၚရမလဲ …´

`ေနာက္ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ေပါ့ … ေနာ္ … ငါ အခန္းတံခါး ခ်က္မခ်ထားဘူးေနာ္ … ျပန္လာရင္ တံခါးေခါက္ …´

`ေအး … ၿပီးေရာ၊ ငါလည္း ေရခ်ိဳးလိုက္ဦးမယ္ …´ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း တစ္ဖက္ခန္းကို ထြက္ခဲ့တယ္။

ေရပန္းေအာက္ ေခါင္းထိုးခံလိုက္ရင္း ခုနက ဇြန႔္ကို ခ်ီခဲ့တုန္းက ခံစားမႈေလးေတြကို ျပန္သတိရေနမိတယ္။

ခဏေန ေရခ်ိဳးၿပီးလို႔ သူ႔အခန္းကိုလည္း သြားၿပီး တံခါးေခါက္လိုက္တယ္။

`ခဏေလး … ရၿပီ … ဝင္ခဲ့ေတာ့ …´

ေတြ႕လိုက္ရတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မွန္းထားသေလာက္ မဆိုးပါဘူး။ ေရခ်ိဳးဝတ္႐ုံႀကီးတစ္ခုကို ဝတ္ထားၿပီး ေခါင္းမွာလည္း မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါတစ္ခုကို ပတ္ထားေတာ့ လုံလုံျခဳံျခဳံပါပဲ။

`လာ ... ကိုႀကီး … သမီးကို ခ်ီပါဦး …´

ဇြန္က လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆန႔္တန္းေပးလိုက္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာတတ္နိုင္ဦးမွာလဲ။ သူ႔ကို ခ်ီၿပီး အခန္းအထိ ပို႔ေဆာင္ေရးလုပ္ရတာေပါ့။

လမ္းမွာ သူ႔ကို ေျပာလိုက္တယ္။

`တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ ခုလို အိမ္ထဲမွာတင္ ကူလီျဖစ္မယ္လို႔ စိတ္ေတာင္မကူးမိဘူး´

အမယ္၊ သူက ဒီလိုက်ေတာ့ ရယ္သဗ်။

အခန္းတံခါးလက္ကိုင္ကို သူက လွည့္ဖြင့္လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္က ဆက္တိုက္ပဲ ေလၽွာက္ဝင္ခဲ့တယ္။

သူ႔ကုတင္ေပၚ ျပန္ခ်ေပးလိုက္တယ္။

`မမဖုရား … ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးႀကီးဆီက ဘာမ်ားအလိုရွိပါေသးသလဲ ခင္ဗ် …´

`အခု အဝတ္လဲမလို႔ … နင္သြားလိုက္ဦး။ နင္လည္း အဝတ္သြားလဲ … ၿပီးရင္ေလ ငါ့ကို နို႔တစ္ခြက္ေလာက္ ယူလာေပး …´

`မတန္ဘူး …. မတန္ဘူး … တန္ကို မတန္ဘူး …´

သူ႔ေရွ႕မွာ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ ညည္းၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အခန္းျပန္၊ ေအာက္ဆင္းၿပီး သူ႔အတြက္ နို႔တစ္ခြက္သြားယူ၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ သာယာေနတယ္မဟုတ္လားလို႔ စြပ္စြဲလာၾကရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ျငင္းခ်က္မထုတ္နိုင္ပါဘူးေလ။

ဇြန္တို႔အခန္းထဲ ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူက အိမ္ေနရင္း စပန႔္ဂါဝန္ပြပြႀကီးကို ဝတ္ရင္း ထိုင္ေစာင့္ေနတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲက နို႔ဖန္ခြက္ကို လွမ္းယူရင္း ထိုင္ဦးလို႔ ေျပာတယ္။

နည္းနည္းဆာေနတယ္ထင္တယ္၊ နို႔တစ္ဖန္ခြက္လုံး ေသာက္ခ်လိုက္ရင္း ႏႈတ္ခမ္းကို လက္ဖမိုးေလးနဲ႔ သုတ္လိုက္တာကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ၾကည့္ေနမိတယ္။

`ဒီေန႔ေတာ့ နင့္ကိုပဲ ဒုကၡေပးရမွာပဲဟာ … လုပ္ပါဟယ္ … ငါ ေက်းဇူးမေမ့ပါဘူး …´

`အင္းေလ … ဘယ္တတ္နိုင္ပါ့မလဲ …´

`ဒါဆို … ခဏေန ထမင္းယူလာေပးေနာ္ … နင့္အတြက္လည္း တစ္ခါတည္း ထည့္လာခဲ့၊ တို႔ႏွစ္ေယာက္ တူတူစားၾကမယ္ …´

`အင္း … ခုေရာ ဘာလုပ္ေပးစရာရွိေသးလဲ … အိမ္သာထဲ ရႉရႉလိုက္တည္ေပးရမလား …´

`ေတာ္စမ္းပါ … အဟင္း … ငါ့ကို ေျခေထာက္ရယ္ … ၿပီးေတာ့ … ေအးေလ … ကိုယ့္ေမာင္ေလးပဲဟာ … ေပါင္ရယ္ … နည္းနည္း ေဆးလိမ္းေပးစမ္းပါ …´

`ခုလား …´

`အင္း …´

`ငါ့စားပြဲ အံဆြဲထဲမွာ Kool ဆိုတဲ့ အျပာေရာင္ညႇစ္ေဆးေလးရွိတယ္။ အဲဒါေလး ယူလိုက္ … သူက မပူဘူး …´

ကၽြန္ေတာ္ ယူလာလိုက္ေတာ့ သူက ေျခေထာက္ေတာ့ ကိုယ္ဘာသာကိုယ္ မီပါတယ္ဆိုၿပီး လိမ္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ကုတင္ေပၚ ေမွာက္လ်က္ကေလး အိပ္လိုက္ၿပီး …

`လာ … ငါ့ေဘးမွာ ထိုင္လိုက္ …´

ၿပီးေတာ့ သူက သူ႔ဂါဝန္ေလးကို တျဖည္းျဖည္း မေပးလိုက္တယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတဘယ္တင္းနစ္ရိုက္တုန္းက ေဘာင္းဘီအေနအထားေလာက္ ေရာက္လာတယ္။

`အဲဒီနားဟာ … ေနာ္ …´

ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ မခိုင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြ တုန္လႈပ္လာတယ္။ ေခၽြးေတာင္ နည္းနည္းျပန္လာမိသလိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း ေသြးနဲ႔သားနဲ႔ပဲဗ်ာ။ အျပစ္တင္ခ်င္ရင္လည္း ရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ခုထိ ျမင္ဖူးသမၽွထဲမွာ သူ႔ေပါင္ေလးေတြက အလွဆုံးပဲ။ အစ္မေတြထဲမွာ သူက အငယ္ဆုံး၊ ကေလးနဲ႔ အတူဆုံးဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ အရင္တုန္းကေန အခုခ်ိန္ မတိုင္ခင္ကေလးအထိ စိတ္လႈပ္ရွားျခင္းမရွိခဲ့ေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေနတယ္။

ေဆးကို လက္ထဲ နည္းနည္းညႇစ္ထည့္လိုက္ၿပီး ေပါင္ေလးေတြေပၚ လက္လွမ္းလိုက္တယ္။

`ညာဘက္ဟ … ဘယ္ဘက္ မဟုတ္ဘူး …´

သူကေတာ့ ဘယ္လိုမွ မေနဘူးပဲလား မသိ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ လက္ေတြေတာင္ တုန္လာတယ္။

လက္ေတြက တျဖည္းျဖည္း ပြတ္သပ္မိလိုက္ေတာ့ ၀ါဂြမ္းေတြကို ဖိပြတ္လိုက္ရသလို ႏူးညံ့တဲ့အထိအေတြ႕ကို ခံစားမိတယ္။

ေရွ႕ဆက္ၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ဆုပ္နယ္ရင္း ေဆးလိမ္းေပးလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေဘာင္းဘီထဲက တင္းက်ပ္တဲ့ခံစားမႈကို သိလိုက္ရတယ္။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ပြတ္သပ္ႏွိပ္နယ္မႈေတြေအာက္မွာ ဇြန႔္ရဲ့ ညည္းသံေလးကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ ပထမေတာ့ နားၾကားမ်ား လြဲသြားသလားလို႔။ ဆက္ၿပီး ပြတ္သပ္လိုက္တိုင္း ထြက္ေပၚလာတဲ့ ညည္းသံေလးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကို အရိုင္းဆန္ေစတယ္။

ဟုတ္တယ္ေလ။ မိန္းကေလးေတြ ဘယ္လိုအခ်ိန္မွာ ဒီလိုညည္းတတ္သလဲဆိုတာ မသိေလာက္ေအာင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း အေတြ႕အၾကဳံမရွိခဲ့တာမွ မဟုတ္ေတာ့တာ။

ခဏေနေတာ့ ညည္းသံနဲ႔အတူ အသံထပ္ထြက္လာတယ္။

`ဟင္း … ေမာင္ေမာင္ရယ္ … သိပ္ေကာင္းတာပဲ … တစ္လက္စတည္း ေနာက္တစ္ဖက္ပါ ႏွိပ္ေပးပါလားဟယ္ … ေဆးေတာ့ မလိမ္းနဲ႔ ျပန္ထားလိုက္ေတာ့ …. ဟင္း …´

ကၽြန္ေတာ္ ေဆးဗူးကို ေဘးခ်လိုက္ၿပီး သူ႔ေပါင္သားေလးေတြရဲ့ အထိအေတြ႕မွာ သာယာေနမိတယ္။

***

ဇြန႔္အတြက္ကေတာ့ ဒီလိုခံစားမႈမ်ိဳးကို ေက်နပ္ေနမိတယ္။

သူ႔မွာ ဒီလိုမ်ိဳးအထိအေတြ႕ကို မခံစားရတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားၿပီ။ ေနာက္ဆုံးတစ္ခါ ဒီလို ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ အကိုင္အတြယ္ကို ခံခဲ့ရတာက လြန္ခဲ့တဲ့တစ္လေလာက္ကပဲ။

သူ႔ဘဲကို သူက အနမ္းေတြ၊ ဟိုဟိုဒီဒီ ကိုင္ခြင့္ေတြေလာက္နဲ႔ပဲ ႏွစ္သိမ့္ထားခဲ့တာ။ ေနာက္ဆုံး သူ႔ဘဲဘဲက အတင္းလုပ္မယ္လုပ္ေတာ့ ေနာက္ဆုံး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ျပတ္သြားၾကတယ္။

ဇြန႔္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ခံစားမႈႏွစ္ခုက လြန္ဆြဲေနၾကတယ္။ ဒါဟာ ငါ့ေမာင္ေလးပဲဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ သာယာတဲ့စိတ္၊ ေရွ႕ဆက္ခ်င္တဲ့စိတ္ေပါ့။

တကယ္ေတာ့ ဇြန္က ေမာင္ေမာင္ဟာ သူ႔ေမာင္ေလးအရင္းမဟုတ္မွန္း သိခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ။ သူလည္း အေမ့အခန္းထဲ ဟိုဖြဒီဖြ ဖြရင္းနဲ႔ ေနာက္ဆုံး ေသာ့ခတ္မထားတဲ့ ေလာ့ကာေလးထဲပါ ဖြမိတယ္။ မိန္းကေလးတို႔သဘာဝ စပ္စုရင္းနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္ရဲ့စာခ်ဳပ္ကို ေတြ႕လိုက္မိတာ။

ေမေမ့ကို ေမးၾကည့္မိေတာ့၊ ဒီစကား ဒီမွာရပ္ခိုင္းၿပီး ေမာင္ေမာင္ ျပန္မသိေစဖို႔ ကတိေတြ အထပ္ထပ္ေတာင္းေတာ့တာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္က သူက ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္၊ ေမာင္ေမာင္က ဆယ့္ငါးႏွစ္တုန္းကေပါ့။

သူ႔စိတ္ေတြ ဇေဝဇဝါျဖစ္ေနရင္းနဲ႔ ေမာင္ေမာင္လက္ေတြက တျဖည္းျဖည္း အေပၚတက္လာတယ္။

ခုဆို သူ႔ေပါင္ရင္းသားေလးေတြနဲ႔ တင္ပါးေအာက္ကေလးကိုေတာင္ ပြတ္သပ္ေပးေနၿပီ။ ရွိပါေစေတာ့၊ ဒီေလာက္နဲ႔ေတာ့ သူလည္း မေျပာေတာ့ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ သူ႔စိတ္ေတြ ကစားတတ္ကတည္းက ေမာင္ေမာင့္ကို တိတ္တခိုး ခ်စ္ခဲ့မိတာကိုး။

ဇြန႔္ဘက္က ဘာမွ ကန႔္ကြက္သံမၾကားရေတာ့ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ပိုၿပီးအတင့္ရဲလာတယ္။ လက္ေတြကလည္း တျဖည္းျဖည္း အေပၚတက္လာသလို ပြတ္သပ္မႈကလည္း ခ်စ္သူေတြရဲ့ ပြတ္သပ္မႈမ်ိဳးဆန္လာတယ္။

ေရွ႕ဆက္တက္လာေတာ့ တင္ပါးေတြကိုေတာင္ သူက ဆုပ္နယ္ေနၿပီ။ ဇြန႔္ရဲ့ အားမလိုအားမရ ညည္းသံေလးေတြကလည္း တိုးတိတ္ ညင္သာစြာ ေပၚထြက္ေနတယ္။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေမာင္ေမာင့္လက္ေတြက သူတို႔သြားရမယ့္ေနရာကို အလိုလိုသိေနသလိုပါပဲ။ စိုထိုင္းထိုင္းျဖစ္စျပဳေနတဲ့ အကာကြယ္မဲ့ ဇြန႔္ညီမေလးအဝကို ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္သြားေတာ့တာပါပဲ။

ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ဇြန္လည္း ၿငိမ္မေနနိုင္ေတာ့ပါဘူး။ တကယ္ဆိုေတာ့လည္း သူ႔မွာက ဒါမ်ိဳးအေတြ႕အၾကဳံလည္း ရွိမရွိဖူးခဲ့ပဲ။

`ေမာင္ေမာင္ …´လို႔ ေခၚလိုက္ရင္း ဇြန္က ကိုယ္ကို တစ္ပတ္လွည့္ၿပီး ထထိုင္လိုက္တယ္။

ေနာက္ေတာ့ ဇြန႔္ရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြက ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ ေမၽွာ္လင့္ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြေပၚ က်ေရာက္သြားတယ္။ အေတြ႕အၾကဳံ မရွိဘူးဆိုတာ တကယ္သိသာပါတယ္။ အနမ္းဆိုမွ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းထိ႐ုံနမ္းတဲ့အနမ္း၊ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ေမာင့္အတြက္ေတာ့ ဒီတစ္ခါက ရင္အခုန္ဆုံးပဲ။

ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္ရဲ့ ေပါင္သားေလးေတြ၊ ဗိုက္သားေလးေတြကို လန္တက္ေနတဲ့ ဂါဝန္ေအာက္ကေန လၽွိုရင္း ပြတ္သပ္ေပးလိုက္ေတာ့ ဇြန႔္ရဲ့ လက္ေတြကလည္း ေမာင္ေမာင္ရဲ့ကိုယ္ကို အက်ႌေပၚကေန ပြတ္ေပးလာတယ္။

ခုလို သူတို႔ ဒီအေျခအေနကို ေရာက္လာတဲ့အထိ ေမာင္ေမာင့္ဆႏၵေတြကို ဇြန္တစ္ေယာက္ မလြန္ဆန္နိုင္ခဲ့ဘူး။ တကယ္ေတာ့ ဇြန႔္မွာက အသည္းကြဲထားတာပါ။

သူ႔ဘဲဘဲကို သူ တကယ္ခ်စ္ခဲ့ေပမယ့္ သူက ခရီးဆုံးအထိေလၽွာက္ဖို႔ ခြင့္မေပးတဲ့အခါ သူ႔ဘဲဘဲက ဒီမွာတင္ပဲ သူ႔ကို ခြင့္ေပးခဲ့တဲ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားေတာ့တာပါပဲ။ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမၽွ ဒဏ္ရာက သက္သာလာေပမယ့္ ဇြန႔္မွာေတာ့ လိုအပ္ခ်က္တစ္ခုက ရွိေနဆဲပါ။

ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ကို မလြန္ဆန္နိုင္ခဲ့တာ ဒီအေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း ပါတာေပါ့။

ေမာင္ေမာင့္လက္ေတြက သူ႔ရဲ့ ဂါဝန္ကို အေပၚကို မတင္လိုက္ေတာ့ ဇြန္က အလိုက္သင့္ပဲ လက္ေျမႇာက္ေပးမိတယ္။ လက္သြက္တဲ့ ေမာင္ေမာင္က ခ်က္ခ်င္းလိုပဲ ဂါဝန္ကို ဇြန႔္ေခါင္းေပၚက ေက်ာ္ခၽြတ္ၿပီး ေဘးမွာ ခ်ထားလိုက္တယ္။

အမွတ္တမဲ့မို႔ ဇြန႔္ခမ်ာ အငိုက္မိသြားေပမယ့္ ေမာင္ေမာင့္ေရွွ႕မွာ ခုလိုေနရာမွာကို ရွက္တာေၾကာင့္ ဂါဝန္ကို ေကာက္ယူၿပီး သူ႔ရင္မွာ အပ္ထားလိုက္တယ္။

ၿပီးေတာ့ ဇြန္က ရွက္သလို မဝံ့မရဲ အၾကည့္ေလးနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္ကို ေမာ့အၾကည့္မွာ အားေပးသလို ၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေတြကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ ဇြန႔္ႏႈတ္က မပြင့္တပြင့္ စကားသံေလးေတြ ထြက္က်လာေတာ့တယ္။

`ေမာင္ေမာင္ရယ္ … ငါေလ …´

ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္လက္ကေလးတစ္ဖက္ကို ဆြဲကိုင္ဖ်စ္ညႇစ္လိုက္တယ္။

`တကယ္ေတာ့ဟာ … ငါ … နင့္ကို သေဘာက်တယ္ ေမာင္ေမာင္ … ဒါေပမယ့္ …´

ဇြန႔္စကားသံေလးေတြ ခဏရပ္တန႔္သြားတယ္။

ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္ေခါင္းကေလးကို အသာအယာပြတ္သပ္ေပးလိုက္ေတာ့ …

`ဟယ္ … တကယ္ပါပဲ … ငါေလ … နင့္ကို ခ်စ္တယ္ … ေမာင္ေမာင္ရယ္ …´

ဒီစကားေလးကို ေျပာအၿပီး ဇြန႔္မ်က္ႏွာကေလးက ေအာက္ခ်သြားျပန္တယ္။

ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္ေမးဖ်ားေလးကို ကိုင္ၿပီး ေမာ့လိုက္ရင္း ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ဖြဖြေလးပဲ နမ္းလိုက္တယ္။

`ဒါေပမယ့္ ေမာင္ေမာင္ရယ္ … ငါ့ဘက္က အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးဘူး … ငါ ေၾကာက္တယ္ ေမာင္ေမာင္ရယ္ …´

ဇြန႔္ကိုယ္ကေလးက အနည္းငယ္ တုန္လႈပ္စျပဳလာတယ္။

ေမာင္ေမာင္က ယုယုယယ သိုင္းဖက္လိုက္ၿပီး ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။

`ဒီမွာ … ဇြန္ … ငါလည္း နင့္ကို ခ်စ္တယ္ … ဒါေပမယ့္ နင္ မေၾကာက္ပါနဲ႔၊ ငါ နင္ စိတ္ဆင္းရဲေစမယ့္ အျပဳအမူမ်ိဳး တစ္ခုမွ မလုပ္ဘူးလို႔ ငါ ကတိေပးတယ္ … ေနာ္ … ဟုတ္လား …´

ဒီေတာ့မွ ဇြန္က ေမာင္ေမာင့္ကို အားကိုးတႀကီးၾကည့္လိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္ကို သူ႔ဘက္ဆြဲလွည့္လိုက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းနမ္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ဆင့္တက္ၿပီး သူ႔လၽွာကို ဇြန႔္ပါးစပ္ထဲကို ဖြဖြေလးထိုးသြင္းလိုက္ေတာ့ ဇြန႔္မွာက ထူးဆန္းေနသလိုပဲ။ 

ခဏၾကာေအာင္ ၿငိမ္သက္ေနၿပီးမွ လၽွာခ်င္း ျပန္ၿပီး တို႔ထိလာတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဇြန႔္ကိုယ္ေလးက သိသိသာသာ လႈပ္ရွားသြားေလရဲ့။

ခဏၾကာေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ့ ရင္ခုန္သံခ်င္း တူညီစျပဳလာၿပီ။ လက္ေတြကလည္း တစ္ဦးကိုယ္ကို တစ္ဦး ပြတ္သပ္ေနၾကၿပီ။

ေမာင္ေမာင့္လက္ေတြက တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဇြန႔္နို႔ေလးေတြေပၚ ေရာက္လာတယ္။ အိစက္ႏူးညံ့တဲ့အထိအေတြ႕ကို လက္ဖဝါးမွာ ခံစားရင္း လက္ဝါးရဲ့အလယ္ဗဟိုတည့္တည့္မွာေတာ့ ခပ္ႂကြႂကြေလးျဖစ္ေနတဲ့ နို႔သီးေခါင္းေလးကို ဖိမိလိုက္တယ္။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ျပန္ခြာလိုက္ၿပီး ေမာင္ေမာင္က သူ႔ေခါင္းကို ဇြန႔္နို႔ေလးေတြေပၚ ႏွိမ့္ခ်လိုက္တယ္။ နို႔တစ္ဖက္စီကို လၽွာေလးနဲ႔ ဖြဖြေလးလ်က္ေပးတယ္။ ေနာက္ၿပီး နို႔သီးေခါင္းေလးတစ္ဖက္ကို ဖြဖြေလးငုံလိုက္ၿပီး လၽွာေလးနဲ႔ အသာလွိမ့္ေပးလိုက္တယ္။

ဇြန႔္ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားက ညည္းသံတိုးတိုးၾကားရတယ္။ သူ ဇြန႔္ကို မ်က္လုံးလွန္ၿပီးၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာမွာ အျပဳံးပန္းတစ္ပြင့္ကို ဆင္ရင္း ေက်နပ္ေနသလိုပါပဲ။

ေနာက္နို႔ေလးတစ္ဖက္ကို ေျပာင္းစို႔ေပးၿပီးေတာ့ ေမာင့္ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ဇြန႔္ရဲ့ ရင္ညြန႔္ေနရာေလးကို စုပ္ယူလိုက္တယ္။ ဆတ္ကနဲ တုန္သြားတဲ့ လႈပ္ရွားမႈနဲ႔အတူ ဇြန႔္လက္ေတြက ေမာင္ေမာင့္ဆံပင္ေတြကို ပြတ္သပ္လာတယ္။

ဒီကတစ္ဆင့္ လည္တိုင္ေလးကို ဖြဖြနမ္းလိုက္ၿပီး ပုခုံးသားေလးေတြကိုပါ နမ္းရင္း ဇြန႔္ကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဖက္ထားလိုက္တယ္။

ဒီခဏမွာေတာ့ ဇြန႔္အတြက္က သိပ္အဆင္မေျပလွဘူး။ သူ႔ရဲ့ ခံစားလြယ္တဲ့ ႏူးညံ့လွတဲ့ နို႔သီးေခါင္းကေလးေတြက ေမာင္ေမာင့္အက်ႌနဲ႔ ပြတ္တိုက္လိုက္တဲ့အခါ ၾကမ္းရွရွအထိအေတြ႕က သူ႔ကို မသက္မသာျဖစ္ေစတယ္။

`ေမာင္ေမာင္ ….´လို႔ ဇြန္က ေခၚလိုက္ၿပီး သူ႔ရဲ့အက်ႌကို လက္ညႇိုးထိုးျပေတာ့ ေမာင္ေမာင္လည္း နားလည္စြာနဲ႔ပဲ ခၽြတ္ေပးလိုက္တယ္။

ဒါေပမယ့္ ေအာက္က ေဘာင္းဘီကိုေတာ့ ခၽြတ္လို႔ မျဖစ္ေသးဘူးေလ။ ညီေတာ္ေမာင္က မာေတာင္ေနတာမွ နည္းနည္းေတာင္ နာလာသလိုပဲ။ ရွိပါေစေလ၊ ဇြန႔္လို မိန္းကေလးမ်ိဳးကို သူ အထိတ္တလန႔္မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး။

ေမာင္ေမာင့္မွာေတာ့ ဇြန႔္လႈပ္ရွားမႈေတြကိုပဲ အလိုက္သင့္ လိုက္ေလ်ာေပးရင္းနဲ႔ ညင္ညင္သာသာပဲ လႈပ္ရွားေနမိတယ္။

ခုနက အေပၚကို တက္သြားတဲ့လမ္းစဥ္အတိုင္းပဲ ေအာက္ကို တျဖည္းျဖည္း ျပန္ဆင္းလာခဲ့တယ္။

ဒီတစ္ခါေတာ့ နို႔ေလးေတြကို စို႔ေပးေနရင္း လက္ကို ဇြန႔္ေပါင္ၾကားေလးထဲ က်ဴးေက်ာ္လိုက္တယ္။ ဒီအခါမွာ တစ္ခ်က္တြန႔္သြားေပမယ့္ ဇြန္က မ႐ုန္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ …

`နင္ … ဟိုဟာေတာ့ မလုပ္ရဘူးေနာ္ … ေမာင္ေမာင္ …´လို႔ တားျမစ္သံေလးက ထြက္လာတယ္။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူ႔လက္ေခ်ာင္းေလးေတြက အရည္ေလးေတြ စိုစိစိျဖစ္ေနတဲ့ ဇြန႔္ညီမေလးရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းသားေလးေတြကို ပြတ္သပ္ေပးေနပါၿပီ။ အသန႔္ႀကိဳက္တဲ့ဇြန႔္မွာေတာ့ ညီမေလးမွာလည္း အေမြးမရွိဘဲ ရွင္းသန႔္ေနပါတယ္။

သူ႔လက္ခလယ္က တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဇြန႔္အဝေလးထဲကို တိုးဝင္လိုက္တယ္။ အရည္ေလးေတြက နည္းနည္းပိုဆင္းလာသလိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ အတြင္းထဲမွာေတာ့ သူ႔လက္ခလယ္ေတာင္ ေရွာေရွာရႉရႉ ဝင္လို႔မရေအာင္ တင္းၾကပ္လို႔ေနပါေသးတယ္။

ေမာင္ေမာင့္မွာ အားမလိုအားမရနဲ႔ ဇြန႔္နားကို ထပ္ၿပီးလည္း တိုးကပ္လိုက္ေရာ သူ႔ရဲ့ ေထာင္မတ္ေနတဲ့ညီေလးက ဇြန႔္ခါးေလးကို သြားထိုးမိေတာ့တာပါပဲ။

ဇြန႔္စိတ္ေတြ တုန္လႈပ္လာတယ္။ ဟိုတစ္ေယာက္နဲ႔တုန္းက အတင္းေတာင္းဆိုခဲ့တဲ့အခ်ိန္ကို ျပန္သတိရလိုက္မိေတာ့ တစ္ကိုယ္လုံး ေတာင့္တင္းသြားတယ္။ အဲဒီတုန္းကလည္း ဇြန္ သိပ္ေၾကာက္ခဲ့တယ္။ ကံေကာင္းလို႔သာ သူက အေလၽွာ့ေပးသြားလို႔ေပါ့။ ခုလည္း အဲဒီလို ခံစားခ်က္ေတြ ျပန္ေပၚလာျပန္ၿပီ။

ဇြန္ အလန႔္တၾကားနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္ကို တားမိလိုက္ျပန္တယ္။

`ေမာင္ေမာင္ရယ္ … ငါ ေၾကာက္တယ္ဟယ္ … ေနာ္ … ေတာ္ပါေတာ့ဟာ …´

`အို … ဇြန္ … ဘာျဖစ္သြားတာလဲ … ေၾသာ္ … ေအးပါဟာ … နင္ စိတ္ဆိုးရင္ ငါ ဘာမွ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး …´

`ငါက ေတာင္းပန္ရမွာပါဟာ … နင့္ကို ငါခ်စ္တယ္ … ဒါေပမယ့္ ငါ အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးဘူး … နင့္ကိုေလ …´

ဇြန႔္က သူ႔ကိုယ္ေလးကို ေမာင္ေမာင္နဲ႔ အနည္းငယ္ခြာလိုက္ၿပီး လက္ကေလးေတြကေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ တင္းမာေနတဲ့ ညီေလးဆီ ေရြ႕လ်ားသြားတယ္။ သူ႔ေဘာင္းဘီကို တစ္ခ်က္ဆြဲခ်လိုက္ၿပီး သူ႔ညီေလးကို လႊတ္ေပးလိုက္ေတာ့ ဇြန႔္အသက္ရႉသံေတြက ျမန္လာေလရဲ့။

စိတ္ကို တင္းၿပီး ေမာင္ေမာင့္ညီေလးကို ဖြဖြေလးဆုပ္ကိုင္လိုက္တယ္။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ နည္းနည္း သက္သာရာရသြားသလို သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။

ဇြန္က လက္နဲ႔ ဖြဖြေလးပြတ္ေပးတယ္။ ေနာက္ၿပီး လက္မေလးနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးေခါင္းကို ပြတ္ကစားေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ေခါင္းကို ႏွိမ့္ခ်လိုက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြေလးနမ္းလိုက္တယ္။

`ဇြန္ရယ္ …´

ေမာင္ေမာင္က ညည္းလိုက္တယ္။ ဇြန္ကေတာ့ ေရွ႕ဆက္ၿပီး အတံတစ္ေလၽွာက္ကိုပါ နမ္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ဟၿပီး သူ႔ထိပ္ကို အသာေလး ငုံလိုက္တယ္။

`ဟင္း ဟင္း …´

ေမာင္ေမာင္ ဆတ္ကနဲ တုန္သြားေလရဲ့။ ဇြန္ကေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလ သူၾကည့္ဖူးတဲ့ အေခြေတြထဲကလိုမ်ိဳး နည္းနည္းထပ္သြင္းလိုက္ၿပီး လၽွာကို ကစားလိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင့္ကို ေမာ့မၾကည့္ရဲေတာ့ ေမာင္ေမာင့္အသံကိုပဲ နားစြင့္ေနရင္းနဲ႔ သူ႔ပါးစပ္ေလးထဲက ေမာင္ေမာင့္ညီေလးကို လ်က္လိုက္၊ ေခါင္းကို ဖိလိုက္ႂကြလိုက္လုပ္ေပးလိုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးက သူ႔ပါးစပ္ထဲမွာ လႈပ္ရွားလာေလရဲ့။

ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္ဆံပင္ေလးေတြကို ပြတ္သပ္ေနရင္း လက္ကေတာ့ ဇြန႔္နို႔ေလးေတြကို ကိုင္တြယ္ကစားေပးေနလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ ဇြန႔္ရဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြကလည္း ပိုၿပီးျပင္းထန္လာတယ္။

ဇြန႔္ပါးစပ္ထဲမွာ အရသာတစ္မ်ိဳးကို ခံစားလိုက္ရၿပီး သူ႔ရဲ့ထိပ္ကေန အရည္တခ်ိဳ႕ထြက္လာမွန္း သိလိုက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဇြန္ကေတာ့ တြန႔္ဆုတ္မသြားပါဘူး။

ေမာင္ေမာင့္ေျခေခ်ာင္းေလးေတြကေတာ့ တျဖည္းျဖည္း ကုပ္ေကြးစျပဳလာပါၿပီ။ အေၾကာေတြကလည္း တဖ်င္းဖ်င္းျဖစ္လာေပမယ့္ သူက တတ္နိုင္သေလာက္ ႀကိဳးစားၿပီး ေအာင့္ထားလိုက္တယ္။

အသက္ကို မွန္မွန္ရႉရင္း တင္းက်ပ္မႈေတြကို ရလိုရျငား ေလၽွာ့ခ်လိုက္တယ္။ ဇြန႔္လက္ေတြက သူ႔အရင္းကို ကိုင္ထားရာကေန လႊတ္လိုက္ၿပီး သူ႔ေက်ာေတြ ဗိုက္သားေတြကို ပြတ္သပ္လာတယ္။

ေမာင္ေမာင္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်ဆုံးစျပဳလာပါၿပီ။ တစ္ကိုယ္လုံး တဖ်င္းဖ်င္းနဲ႔ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ေတာင္ ျဖစ္ခ်င္လာသလိုပဲ။ ေျခေထာက္ေတြကလည္း တဆတ္ဆတ္ျဖစ္လာတယ္။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဇြန႔္ဆံပင္ေလးေတြကို လက္ထဲမွာ ဆုပ္ဆြဲထားလိုက္ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ့အရည္ေတြကို ဇြန႔္ပါးစပ္ေလးထဲကို ပန္းထုတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ခဏေတာ့ ဇြန္က ၿငိမ္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပါးစပ္ထဲမွာ ျပည့္လာတဲ့ ေမာင္ေမာင့္အရည္ေတြကို သူ႔တံေတြးေတြနဲ႔အတူ မ်ိဳခ်လိုက္တယ္။ ေနာက္ထပ္ ထပ္ထြက္လာလည္း တူညီစြာပဲ ခဏၿငိမ္ေနလိုက္၊ အသက္ရႉလိုက္၊ မ်ိဳခ်လိုက္လုပ္ေနတယ္။

ေမာင္ေမာင္ ပန္းတာရပ္သြားေတာ့မွပဲ ဇြန္က ေခါင္းေလးကို ျပန္ေမာ့လိုက္တယ္။ ႏႈတ္ခမ္းတစ္ေလၽွာက္မွာေတာ့ တံေတြးေတြနဲ႔အတူ သူ႔အရည္ေတြက ေျပာင္လက္ေနတယ္။

ေမာင္ေမာင္ ဇြန႔္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို သူ႔လက္နဲ႔ သုတ္ေပးလိုက္ၿပီး နဖူးကို ဖြဖြေလးနမ္းလိုက္တယ္။

`ေမာင္ေမာင္ … ဘယ္လိုလဲ … နင္ေက်နပ္သြားၿပီလား …´

`အင္း … ေကာင္းလိုက္တာ ဇြန္ရယ္ … ဒါနဲ႔ နင့္အတြက္ေရာ အဆင္ေျပရဲ့လား …´

`ေၾသာ္ … ဘာခုမွ အဆင္ေျပရဲ့လားလဲ … သူ ပန္းထုတ္လိုက္တုန္းကေတာ့ ဘာမွ မေမးဘဲနဲ႔ …´

`ငါ … ငါ … ေတာင္းပန္ပါတယ္ဟာ … တအားေကာင္းလြန္းသြားလို႔ပါ …´

`ရပါတယ္ … ငါက ဘာေျပာလို႔လဲ …´

`ဒါဆို ဒီတစ္ခါ ငါ့ကို အလွည့္ေပးဦးေလ …´

`ဟယ္ … ေတာ္စမ္းပါ … မဟုတ္က ဟုတ္က ေလၽွာက္လုပ္မေနနဲ႔ …´

`ငါ့ကို ယုံပါဟာ … နင့္ကို ငါ နင္မႀကိဳက္တာ မလုပ္ပါဘူးေနာ္ …´

ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္ကို အိပ္ယာေပၚ ခပ္ျဖည္းျဖည္းလွဲခ်ေပးလိုက္တယ္။

နို႔ေလးေတြကို ပထမဆုံးနမ္းတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဗိုက္သားေလးေတြ၊ ခ်က္ကေလးကို လၽွာဖ်ားေလးနဲ႔ ထိုးလိုက္ေတာ့ ဇြန႔္ရဲ့ တခစ္ခစ္နဲ႔ ဆည္းလည္းသံေလးေတြ ထြက္လာတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ လၽွာေလးကို တျဖည္းျဖည္းလ်က္ရင္း ဦးတည္ရာ ပန္းတိုင္ဆီကို အေရာက္သြားလိုက္ပါေတာ့တယ္။

ဇြန္က ျငင္းမယ့္သာ ျငင္းတာပါ။ ဇြန႔္ညီမေလးကေတာ့ အေတာ့္ကို စိုရႊဲလို႔ေနပါၿပီ။ ျဖဴဝင္းတဲ့ ေပါင္တြင္းသားေလးေတြရယ္၊ ပန္းေရာင္ရင့္ရင့္ႏႈတ္ခမ္းသားေလးေတြရယ္၊ ညီမေလးရဲ့ အတြင္းထဲကို ျမင္ရသေလာက္ကေတာ့ ပန္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့အတြင္းသားေလးေတြနဲ႔ ပုလဲရည္ေငြေရာင္ အရည္ေလးေတြရယ္ပါ။

ေမာင္ေမာင္က ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လိုက္ရင္း ဇြန႔္အစိေလးကို လၽွာဖ်ားေလးနဲ႔ ပြတ္ေပးလိုက္တယ္။ လက္ေခ်ာင္းေလးတစ္ေခ်ာင္းကို ဇြန႔္အဝေလးထဲ အသာေလးသြင္းလိုက္ေတာ့ ဇြန႔္ရယ္သံေလးေတြက ညည္းသံေလးေတြအျဖစ္ ေျပာင္းသြားတယ္။

လက္ညႇိုးနဲ႔ အဝေလးထဲကို သြင္းလိုက္ရင္း အသြင္းအထုတ္မွန္မွန္ေလး လုပ္ေပးလိုက္တယ္။ သူ တစ္ခ်က္ နည္းနည္းေလာက္ ခပ္နက္နက္ကို သြင္းလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ လက္ညႇိုးထိပ္ကေန တားဆီးထားတဲ့အရာေလးတစ္ခုကို ခံစားမိတယ္။

သူ အခုမွ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ဇြန္ ေၾကာက္ေနတယ္ဆိုတာ ဒါကိုး။

ေမာင္ေမာင္က လၽွာေလးနဲ႔ အစိေလးကို ဖိလိုက္လ်က္လိုက္လုပ္ေတာ့ ဇြန႔္ကိုယ္ေလးက ငါးဖယ္ပ်ံသလို လူးလြန႔္လာတယ္။ လက္ေတြ ကေတာ့ ေမာင့္ေမာင့္ေခါင္းကို ေအာက္ဘက္ကို တြန္းခ်ေနေလရဲ့။

ေမာင္ေမာင္က အလိုက္သင့္ပဲ ေအာက္ကို နည္းနည္းဆင္းရင္း ဇြန႔္ညီမေလးတစ္ေလၽွာက္ အစုန္အဆန္တစ္ခ်က္ လ်က္ေပးလိုက္ေတာ့ ညီမေလးထဲကေန အရည္ေလးေတြက ပိုၿပီးစီးက်လာရင္းနဲ႔ တဟင္းဟင္းအသံေတြကလည္း ပိုက်ယ္လာတယ္။

အရည္ေလးေတြကို လၽွာနဲ႔ သိမ္းယူလိုက္ရင္း ဇြန႔္ညီမေလးရဲ့ အနံ့သင္းသင္းကို ခံစားေနလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ လၽွာကို ေတာင့္ထားၿပီး ညီမေလးထဲကို တြန္းသြင္းလိုက္ေတာ့ ဇြန႔္လက္ေတြက သူ႔ဆံပင္ေတြကို ပြတ္သပ္လာတယ္။

ေမာင္ေမာင္က သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဇြန႔္တင္ပါးေလးေတြေအာက္ကို ပို႔လိုက္ရင္း အကိုင္အတြယ္ျမဲေအာင္လုပ္လိုက္တယ္။

လၽွာေလးနဲ႔ အတြင္းကို ေတာင့္ၿပီး ထိုးသြင္းလိုက္၊ အတြင္းသားေတြကို ပတ္လ်က္လိုက္ လုပ္လိုက္ေတာ့ ဇြန႔္တစ္ကိုယ္လုံး တဆတ္ဆတ္ တုန္လာတယ္။

ေမာင္ေမာင္က သူ႔လက္မေလးကို ဇြန႔္အရည္ေလးေတြနဲ႔ ဆြတ္ၿပီး အစိေလးကို ကစားေပးလိုက္ေတာ့ အခန္းထဲမွာ ေမာင္ေမာင္ ေမာင္ေမာင္နဲ႔ ညည္းသံေလးေတြ ေပၚလာေတာ့တယ္။

ဇြန္တစ္ေယာက္မွာေတာ့ ရင္ထဲက ျပင္းျပင္းျပၿပ ခံစားမႈေတြနဲ႔အတူ တစ္ကိုယ္လုံး ေပါက္ကြဲထြက္ေတာ့မလို ျဖစ္လာပါၿပီ။ ႀကိဳးစား ထိန္းခ်ဳပ္ေပမယ့္လည္း မရေတာ့တဲ့အဆုံး ေမာင္ေမာင့္ကို လွမ္းေအာ္လိုက္တယ္။

`ေမာင္ေမာင္ …. ေမာင္ေမာင္ … ရပ္လိုက္ေတာ့ … ငါ … ငါ …. မခံနိုင္ေတာ့ဘူး …´

ေမာင္ေမာင္က ဘယ္ရပ္မလဲ။ မသိတဲ့လူေတြမွ မဟုတ္တာ။ ဒါနဲ႔ပဲ လက္ကလည္း ခပ္ျပင္းျပင္းေလး ဖိပြတ္၊ လၽွာကလည္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း လ်က္ေပးလိုက္ေတာ့ ဇြန႔္ခမ်ာ အားကနဲ ေအာ္လိုက္ရင္း ညီမေလးထဲကေန အရည္ေတြကို ပန္းထုတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

တခ်ိဳ႕အရည္ေတြက ပါးစပ္ထဲအထိ ဝင္လာသလို၊ တခ်ိဳ႕အရည္ေတြကေတာ့ သူ႔ေမးဖ်ားနဲ႔ ပါးေတြအထိ စိုကုန္တယ္။

ဇြန္ကေတာ့ မလႈပ္မယွက္ ၿငိမ္သက္လို႔ေနပါၿပီ။

ေမာင္ေမာင္က ထရပ္လိုက္ၿပီး ဇြန႔္ေဘးမွာ ဝင္လွဲလိုက္ေတာ့ ဇြန႔္မ်က္လုံးေလးေတြက မ်က္ရည္ေတြကို ျမင္လိုက္ရတယ္။

`ဇြန္ရယ္ … နင္ အဆင္ေျပရဲ့လား …´

ဇြန႔္မွာ အေမာမေျပေသးတာနဲ႔ ေခါင္းေလးကိုပဲ အနိုင္နိုင္ၿငိမ့္ျပလိုက္ရတယ္။

သူက ဇြန႔္ကို လွမ္းနမ္းလိုက္ေတာ့ ဇြန႔္လၽွာေလးက သူ႔ပါးစပ္ထဲကို ဝင္လာၿပီး ပါးမွာေတာ့ ကပ္ေစးေစးအထိအေတြ႕ကို ခံစားလိုက္ရတယ္။ သူတို႔ရဲ့ အခ်စ္ရည္ေတြေပါ့ေလ။

သူတို႔ႏွစ္ဦး အျပန္အလွန္ နမ္းၾကရင္းနဲ႔ ဇြန္က သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ဖယ္ရင္း အသာတြန္းလိုက္တယ္။

`ခ်စ္တယ္ေနာ္ …. ဇြန္ …´

သူက ေမးလိုက္ေတာ့ …

`အင္း …´လို႔ ေျပာရင္း တစ္ဖက္ကို လွည့္သြားတယ္။

ၿပီးေတာ့ ေဘးနားက ေစာင္ကို ဆြဲျခဳံလိုက္ၿပီး …

`ျပန္ေတာ့ေလဟာ …´

`ေစာပါေသးတယ္ … ေအးေလ … နင္ … နားလိုက္ပါဦး …´

ေမာင္ေမာင္က ေဘးနားမွာ က်ေနတဲ့ သူ႔အက်ႌကို ေကာက္ယူ၊ ေဘာင္းဘီကို ျပန္ဆြဲတင္လိုက္ရင္း ဇြန႔္ကို ေသခ်ာ ေစာင္ျခဳံေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးမွ ကုတင္ေဘးကေန ရင္ခုန္စြာနဲ႔ ထြက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။

တံခါးကို ဖြင့္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ဇြန႔္ဆီက အသံေလးထြက္လာတယ္။

`ေမာင္ေမာင္ …´

`ဘာလဲ ဇြန္ … ဘာေျပာမလို႔လဲ …´

`ငါ့ကို နားလည္ေပးလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဟာ … လို႔ …´

`ေအးပါဟာ … ကဲကဲ … နားလိုက္ဦး … ငါ သြားေတာ့မယ္´

ေမာင္ေမာင္က တံခါးကို အသာအယာ ျပန္ပိတ္လိုက္တယ္။

***

အခန္းကို မျပန္ေသးဘဲ ေလွကားကေန ေအာက္ကို ဆင္းလာေတာ့ တံခါးဖြင့္သံ ၾကားလိုက္ရတယ္။

သူလည္း ေအာက္ထပ္ကို ေရာက္ေတာ့ ဖိနပ္ခၽြတ္မွာ ဂ်ဴလိုင္ေရာက္ေနၿပီ။

`ဘယ္လိုလဲ ေမာင္ေလး … ဘာေတြလုပ္ေနလဲ´

`ေတာ္ပါေသးရဲ့ … မိေတာ့မလို႔ …´

သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္ေျပာလိုက္တာ နည္းနည္းက်ယ္သြားလို႔ ဂ်ဴလိုင္က ေမးလိုက္တယ္။

`ဘာေျပာတာလဲ … ငါ ေသခ်ာမၾကားလိုက္လို႔ …´

`ေၾသာ္ … မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္လိုလဲ … ဒီေန႔ အဆင္ေျပရဲ့လားလို႔ပါ …´

`ဆိုင္ကေန ေန႔တစ္ဝက္ ခြင့္ယူၿပီး ျပန္လာတာေလ … တစ္ခါတစ္ေလလည္း လာသမၽွလူေတြကို ဖုန္းေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္ဖုန္းက ဘယ္လိုပါ၊ ဘယ္ဖုန္းကေတာ့ ဘာေကာင္းတယ္၊ ဘယ္သူက ဘာလိုခ်င္တာကို ဆိုင္ကရွိတာနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္၊ ေရာင္းရေအာင္ စီစဥ္ေပး၊ လူမလာျပန္ေတာ့လည္း စာရင္းေတြလုပ္၊ ငါလည္း စိတ္ညစ္လာတာနဲ႔ ဒီေန႔ ေန႔တစ္ဝက္ခြင့္ယူၿပီး ျပန္လာတာ …´

ဂ်ဴလိုင္က မီးဖိုထဲ ဝင္သြားလို႔ သူလည္း ဝင္လိုက္သြားတယ္။

`ဟဲ့ … မနက္က စားစရာေလးမ်ား ဘာက်န္ေသးလဲ ေမာင္ေမာင္ …´

`သိဘူးေလ … ေရခဲေသတၱာထဲ ၾကည့္ၾကည့္လိုက္ …´

ဂ်ဴလိုင္ ေရခဲေသတၱာထဲက ထုတ္ယူလိုက္တာကို ၾကည့္ၿပီး ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ မနက္က ေရခဲေသတၱာထဲ ေသခ်ာမၾကည့္လိုက္ရ ေကာင္းလားဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္တင္မိလိုက္တယ္။

သူ႔ရဲ့ ေဖးဗရိတ္ အေမလုပ္ေကၽြးေနက် ဆန္းဒဝစ္ခ်္ႀကီးႀကီးတစ္ခုေလ။ ငါးအသားလႊာပါမယ္၊ ဆလတ္ရြက္၊ မေယာေန႔စ္၊ ခ်ိစ္ စုံစုံလင္လင္နဲ႔ေပါ့။

`ငါ မနက္က မေတြ႕လိုက္တာ နင္ကံေကာင္းသြားတယ္ ဂ်ဴလိုင္ …´

`ေတာ္ေသးတာေပါ့ေအ …´

ဂ်ဴလိုင္က ပလုပ္ပေလာင္းနဲ႔ ျပန္ေျပာတယ္။

`ဒါနဲ႔ ခုနက ေျပာတာေလ … ဘာလဲ … နင္က နင့္အလုပ္ထဲမွာ မေပ်ာ္ေတာ့ဘူးလား … အဲလိုလား …´

`ဟုတ္တယ္ … ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ဒါေတြနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ေနရတာ … ေျပာရတဲ့စကား လုပ္ရတဲ့အလုပ္ကလည္း သူမ်ားစိတ္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ ဆိုသလိုျဖစ္ေနေတာ့ ငါလည္း စိတ္ကုန္လာၿပီ …´

ေမာင္ေမာင့္အတြက္ေတာ့ ထူးဆန္းေနသလိုပဲ။ ခုခ်ိန္အထိ သူ ဂ်ဴလိုင့္ဆီက ဒီလိုစကားမ်ိဳး မၾကားဖူးေသးဘူး။ အရင္က ဒီလိုပဲ အလုပ္မွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ပဲလို႔ သူသိေနတာ။

တကယ္လို႔ သူသာ အလုပ္မသြားဘူးဆိုရင္ အိမ္မွာ သူနဲ႔ ေအပရယ္တို႔ ႏွစ္ဦးသေဘာတူကိစၥရွိရင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ။

`အင္း … အရင္က နင္ေျပာေတာ့ ဒီအလုပ္နဲ႔ အဆင္ေျပတယ္ဆို။ ခုေတာ့လည္း စိတ္ကုန္သြားၿပီလား …´

`ဟုတ္တယ္ … ဒါေပမယ့္ ဒါကို ငါ နင္တို႔ကို မေျပာျပခ်င္ပါဘူး။ ငါ ဒီအလုပ္က ထြက္ၿပီး ေနာက္အလုပ္တစ္ခုရွာေနတုန္း ငါ့အတြက္ ၀ိုင္းစိတ္ပူေနၾကမွာစိုးလို႔ …´

`ထြက္မယ္ … ဒီလိုစကားမ်ိဳး ဘယ္တုန္းကမွ နင္ေျပာတာ မၾကားဖူးသလိုပဲ …´

သူက ဂ်ဴလိုင္ အလုပ္မထြက္ျဖစ္ေအာင္ ေဖ်ာင္းဖ်ၾကည့္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေအာင္ျမင္မယ့္ပုံ မရပါဘူး။

`အင္းေလ … ဒါေပမယ့္ဟာ … ငါ ဒီအလုပ္လုပ္ေနတာ ႏွစ္ႏွစ္ခြဲ သုံးႏွစ္ေလာက္ရွိေတာ့မယ္။ လခကလည္း နည္းနည္းပဲ တိုးတယ္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔လည္း ဒါေတြပဲ လုပ္ေနရေတာ့ စိတ္ကုန္လာၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ငါနဲ႔ တကယ္အဆင္ေျပမယ့္အလုပ္တစ္ခုရွိဦးမွာပါဟာ … စိတ္မပူပါနဲ႔´

သူစကားေျပာေနရင္း ဆလတ္ရြက္တစ္ဖတ္က ေပါင္မုန႔္ၾကားကေန အက်ႌၾကားထဲက်သြားတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

လည္ပင္းခပ္က်ယ္က်ယ္အက်ႌမို႔ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ရင္ ဆလတ္ရြက္က သူ႔ရင္ႏွစ္မႊာၾကားမွာ ခိုနားေနတာကို ျမင္ေနရတယ္။

ေမာင္ေမာင့္မ်က္လုံးေတြ ဒီေနရာကေန မလႊဲနိုင္ေတာ့သလိုပဲ။ တစ္ခါမွ သူ႔အေနနဲ႔ ဂ်ဴလိုင္ ဒီအက်ႌမ်ိဳး ဝတ္တာလည္း မျမင္ဖူးဘူး။ အရင္က ဝတ္လိုက္ရင္ တီရွပ္ေတြပဲမ်ားတယ္။ ခုေတာ့ ဒီအက်ႌက ေသခ်ာၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ေလး ေဖာ္ျပေနသလိုပဲ။ တကယ္တမ္းေတာ့ ဂ်ဴလိုင္က ညီအစ္မေတြထဲမွာ အရွက္တတ္ဆုံးပဲ။ အဝတ္အစားကို ရိုးရိုးပဲ ဝတ္တတ္ၿပီး ရည္းစားလည္း တစ္ေယာက္လား ဒါပဲ ရွိတာ။

ဒါေပမယ့္ သူက ရွက္သလို ရြံ့သလို ေနတတ္တယ္။ သူ႔ကိုယ္လုံးကိုလည္း မလွပါဘူးဆိုၿပီး ထင္ေနတာ၊ တကယ္ေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ မ်က္စိထဲမွာေတာ့ သူ႔ညီအစ္မေတြလိုပဲ လွပါတယ္။ ဂ်င္မ္သြားကစားၿပီးလည္း သူ႔ကိုယ္သူ အားရေက်နပ္ျခင္းမရွိလွဘူး။ အဲဒီေတာ့ သူ႔ကိုယ္ကို သိပ္ေပၚလြင္ေစမယ့္ အဝတ္ေတြ မဝတ္ဘဲ ေနလာခဲ့တာေပါ့။

ဒီေန႔ေတာ့ ႁခြင္းခ်က္လို ဆိုရမယ္။ အက်ႌလည္ပင္းက်ယ္က်ယ္နဲ႔ အသားေပ်ာ့ေပ်ာ့ ဘေလာက္စ္လို႔မ်ား ေခၚမလား မသိဘူး။ ေမာင္ေမာင္ အတိအက်ေတာ့ မေျပာနိုင္ဘူး။ အဲဒီအက်ႌလက္ျပတ္နဲ႔ ဂ်င္းေဘာင္းဘီမက်ပ္တက်ပ္ကို ဝတ္ထားေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ကိုယ္လုံးအလွက ေပၚလြင္ေနတယ္။

`ဟဲ့ … ေမာင္ေမာင္ … ေမာင္ေမာင္လို႔ …´

သူ႔မွာ ျမင္ေနရတာကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး ေတြးေနလိုက္တာ။ ဂ်ဴလိုင္တစ္ခါေခၚတာကိုေတာင္ မၾကားလိုက္မိဘူး။

`ဟင္ … ဘာလဲ …´

အေတြးစေတြကို ျဖတ္ၿပီး ဂ်ဴလိုင့္မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။

`ဘာၾကည့္ေနတာလဲ …´

`အဲဒီမွာေလ … နင့္ဆန္းဒဝစ္ခ်္က က်ေနတာ …´

ေမာင္ေမာင္က သူျမင္ေနရတဲ့ ရင္အထက္ပိုင္းဆီ လက္ညႇိုးထိုးျပလိုက္တယ္။

`အို … ေစာေစာက ေျပာပါလား … ဟင္ … က်သြားၿပီ …´

ဂ်ဴလိုင္က အလန႔္တၾကား ရွက္အားပိုစြာနဲ႔ ဆြဲထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္တာက ေခ်ာ္ၿပီး အထဲကို တြန္းခ်လိုက္သလို ျဖစ္သြားတယ္။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ဂ်ဴလိုင္တစ္ေယာက္ လက္ကို အတြင္းထဲအထိ ႏွိုက္ရင္း ဆြဲထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာကို ၾကည့္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ၾကည့္ေနေလရဲ့။ ၿပီးေတာ့ ဒီလက္ေတြဟာ သူ႔လက္ေတြျဖစ္ရင္ေကာင္းမယ္လို႔ေတာင္ ေတြးေနေသးတယ္။

ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သားပဲ။ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္က မိန္းကေလးေတြထဲမွာ ေအပရယ္၊ ေမနဲ႔ ဇြန္တို႔ အေပၚမွာ သူ႔အေတြ႕အၾကဳံေတြ ရွိသင့္သေလာက္ရွိခဲ့ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ခုေတာ့ သူ႔ဆႏၵေတြက မကုန္နိုင္တာကို ေမာင္ေမာင္ကိုယ္တိုင္လည္း အံ့ၾသေနေလရဲ့။

`ဟယ္ … စိတ္ညစ္ပါတယ္ … ငါ တကယ္လို႔ နင့္ေရွ႕မွာ အက်ႌ ခဏလွန္လိုက္ရင္ ျဖစ္မလား ေမာင္ေမာင္ …´

ဆလတ္ရြက္နဲ႔ နပမ္းလုံးေနသလား မွတ္ရတဲ့ ဂ်ဴလိုင္က ေမးလိုက္တယ္။

`အာ … ေအးေလ … ျဖစ္ပါတယ္ … ဘာလို႔လဲ …´

တကယ္ေတာ့ သူေတာင္ ကူညီခ်င္ေနတာကို။ ေက်းဇူးေတာင္ တင္ေသးတယ္လို႔ စိတ္ထဲက ေျပာေနမိတယ္။

ဂ်ဴလိုင္က အက်ႌကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း မတင္လိုက္တယ္။ ပထမဆုံး ျပားခ်ပ္ေနတဲ့ ဗိုက္သားဝင္းဝင္းေလးကို ျမင္ရတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူ႔ရဲ့ ရင္ညြန႔္နားေလာက္အထိ ပင့္တင္လိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင့္မ်က္လုံးေတြက စိတ္ဝင္တစားနဲ႔ ၾကည့္ေနမိတယ္။ ဘရာေအာက္က ရင္သားေတြကလည္း ေအပရယ့္ေလာက္ကို လွတာပါပဲလားလို႔ စိတ္ထဲက အမွတ္ေပးလိုက္ေသးတယ္။

ဂ်ဴလိုင္က ဆလတ္ရြက္ကို ဆြဲဖယ္လိုက္ၿပီး အက်ႌကို ျပန္ခ်လိုက္တယ္။

`အင္း … အခုမွ ေနသာထိုင္သာရွိသြားတယ္ … နို႔မို႔ ဒီလိုႀကီးနဲ႔ ငါ မေနတတ္ေပါင္ …´

ေမာင္ေမာင္က ေခါင္းကိုသာ ညိတ္ျပလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အလန႔္တၾကားနဲ႔ သူ႔ေအာက္က ေထာင္ထလာတဲ့ ပစၥည္းကို စားပြဲေစာင္းနဲ႔ ကြယ္လိုက္ရတယ္။

`ဟင္ … ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေမာင္ေမာင္ …´

`ဟင့္အင္း … မျဖစ္ပါဘူး … ဒါနဲ႔ အေပၚမွာ လုပ္စရာေတြရွိေသးလို႔ သြားလိုက္ဦးမယ္ … ေၾသာ္ … ၿပီးရင္ ဇြန႔္ကို တစ္ခ်က္ေလာက္ သြားၾကည့္လိုက္ပါဦး … ေနသိပ္မေကာင္းဘူးလားပဲ …´

ဟုတ္တယ္။ လစ္မေျပးခင္ ရွင္းျပခဲ့ရတာ။ နို႔မို႔ တစ္အိမ္တည္းေနၿပီး ေနမေကာင္းတာေတာင္ မသိဘူးလားဆိုမွ ခက္ေနဦးမယ္။

`ေအးေအး …´

ေမာင္ေမာင္ သူ႔အခန္းကို အေျပးျပန္ခဲ့တယ္။ တံခါးကို ျပန္ပိတ္ၿပီး ကုတင္ေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္ေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေျပးလႊားေနမိတယ္။

ဘာျဖစ္လို႔ ဂ်ဴလိုင္က ငါ့ကို ဒီလိုမ်ိဳး ဘာမွမျဖစ္သလိုေနခဲ့တာလဲ၊ သူ႔သဘာဝအတိုင္းဆို ထူးဆန္းေနသလိုပဲလို႔ ေတြးေနမိတယ္။

ခဏေနေတာ့ တံခါးေခါက္သံ ၾကားရတယ္။

`အင္း … ဝင္ခဲ့ေလ …´

အခန္းထဲ ဘာမဟုတ္ကဟုတ္ကရွိသလဲ မ်က္စိကစားလိုက္ရင္း ေသခ်ာေတာ့မွ ေျပာလိုက္တာပါ။

`ေမာင္ေမာင္ … အဆင္ေျပရဲ့လား … သုတ္သုတ္သုတ္သုတ္နဲ႔ ေျပးတက္သြားလို႔ ဘာေတြ ရႈပ္ေနသလဲလို႔´

ဂ်ဴလိုင္က အခန္းထဲ ဝင္လာရင္း ေမးလိုက္တယ္။

`အဆင္ေျပပါတယ္ … အိပ္ယာမသိမ္းရေသးလို႔ သူမ်ားေတြ ျမင္ရင္ ေျပာမွာစိုးလို႔ပါ …´

သူက ဂ်ဴလိုင့္ကို ျပဳံးျပလိုက္ရင္း ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။

`ေတာ္ေသးတာေပါ့ … ငါက နင္မ်ား ငါ့ကို စိတ္ဆိုးသြားလားလို႔ပါ … ငါက နင့္ကို ဂ႐ုမစိုက္သလို ျဖစ္သြားလို႔ေလ …´

ေမာင္ေမာင္ကလည္း ဘာကို ရည္ညႊန္းမွန္းသိပါတယ္။

`ေၾသာ္ … ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး … ရပါတယ္ဟာ …´

တကယ္ေတာ့ ဘယ္ကလာ ရမွာလဲ။ ဒီေကာင့္မွာ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖစ္မလာခင္ ထြက္ေျပးလာရတာကို။

`အင္းေလ … ဒါဆိုလည္း ၿပီးတာပဲ … ေၾသာ္ … တစ္ခုခု လုပ္စရာရွိရင္ ေျပာေနာ္ … ငါလည္း အားသားပဲဟာ …´

ဂ်ဴလိုင္က စကားကမ္းလွမ္းလိုက္တယ္။

အင္း။ တကယ္လိုတဲ့ အကူအညီကေတာ့ ေျပာလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ ဇြန္က သူ႔ကို လမ္းတစ္ဝက္မွာ ထားသြားတာ။ ေအပရယ္ကလည္း မရွိဘူး။ ဒီအကူအညီေတာင္းလိုက္လို႔ကေတာ့ လန႔္ေျပးသြားမွာေပါ့။ ဒါနဲ႔ပဲ ….

`ရပါတယ္ … မလိုပါဘူး … ေက်းဇူးပဲ ဂ်ဴလိုင္ …´

ဂ်ဴလိုင္ထြက္သြားေတာ့ ေမာင္ေမာင္ သူ႔အိပ္ယာေပၚ လွဲခ်လိုက္တယ္။ စိတ္ထဲကေတာ့ ေတြးေနမိတယ္။ လုပ္စရာဆိုတာ ဘာကိုမ်ား ရည္ညႊန္းသလဲလို႔ေလ။

`မျဖစ္ပါဘူး။ သူက ငါ့အစ္မတစ္ေယာက္ပါ …´

သူ႔ကိုယ္သူ ေျပာေနမိတယ္။ ဒီခဏမွာပဲ ေအပရယ္၊ ေမနဲ႔ ဇြန္တို႔က ေခါင္းထဲေရာက္လာျပန္တယ္။ ဒါက်ေတာ့ ဘယ္လိုေျဖရွင္းမလဲ။

သူ႔အခန္းထဲမွာ တစ္ကိုယ္တည္း လဲေလ်ာင္းရင္း အေတြးႏွစ္ဖက္ၾကား ဒိုင္လူႀကီးလုပ္ေနမိတယ္။

***

ဂ်ဴလိုင့္မွာေတာ့ မေရမရာအေတြးေတြနဲ႔အတူ ေအာက္ထပ္ဧည့္ခန္းထဲ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနမိတယ္။

ခဏေနေတာ့ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ အထုပ္ႀကီးအထုပ္ငယ္အသြယ္သြယ္နဲ႔ တံခါးဖြင့္ဝင္လာတယ္။ တံခါးကို ျပန္ပိတ္ၿပီး မီးဖိုခန္းထဲ ခပ္သြက္သြက္ေလၽွာက္ဝင္သြားရင္း အထုပ္ေတြကို စားပြဲေပၚခ်၊ ေရတစ္ခြက္ေသာက္လိုက္ၿပီးမွ ဧည့္ခန္းထဲ ျပန္ထြက္လာတယ္။

`ဂ်ဴလိုင္ … နင္ တစ္ေယာက္တည္း ဘာေတြလုပ္ေနတုန္း …´

`ဒီလိုပါပဲ … ခုနကမွ ျပန္ေရာက္တာဆိုေတာ့ ေခၽြးေလးဘာေလးတိတ္သြားေအာင္ ထိုင္ေနတာပါ …´

ဂ်ဴလိုင္က သူ႔ေဘးမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္တဲ့ ေအပရယ့္ကို ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။

`ဒါနဲ႔ … နင္ ဘာေတြ စဥ္းစားေနတာလဲ ဂ်ဳလိုင္ … နင့္ၾကည့္ရတာ တစ္မ်ိဳးပဲ …´

ေအပရယ္က ေမးလိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္၊ သူတို႔ေတြထဲမွာ ေအပရယ္က သိပ္ၿပီး လူကဲခတ္ေကာင္းတယ္။ ခုလည္း ဂ်ဴလိုင့္ကို ၾကည့္ရတာ နည္းနည္းထူးဆန္းေနတာနဲ႔ ေမးၾကည့္လိုက္တာ။

ဂ်ဴလိုင္က သက္ျပင္းခ်လိုက္ရင္း …

`ေအပရယ္ရယ္ … ဘာျဖစ္ရမွာလဲ … ေမာင္ေမာင္ေပါ့ …´

`ေမာင္ေမာင္ … နင္နဲ႔ ဘာေတြျဖစ္ၾကလို႔လဲ …´

ေအပရယ္က စိတ္နည္းနည္းထင့္သြားၿပီး ေမးလိုက္တယ္။

`ဟယ္ … ဘယ္လို ေျပာရမွန္း မသိေတာ့ပါဘူးဟာ … ငါေလ …´

ဂ်ဴလိုင့္မွာ ေအပရယ့္ဆီ အမွန္ဝန္ခံရမွာ တြန႔္ဆုတ္ေနမိတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ ကိုယ့္ေမာင္ေလးလို ေနလာခဲ့တဲ့သူတစ္ေယာက္ကို သူ သေဘာက်ေနတယ္လို႔ ဘယ္လို အင္အားမ်ိဳးနဲ႔ ေျပာရမွာလဲ။

`ေျပာစမ္းပါ … နင့္ဟာက ျမဳံစိျမဳံစိနဲ႔ …. ဘာေတြလဲ …´

ေအပရယ္က ေသခ်ာထပ္ေမးလိုက္တယ္။

`အဲဒါ … ငါ … အို … နင့္ကို ေျပာလို႔မျဖစ္ပါဘူးဟာ …´

ဂ်ဴလိုင္က ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ၾကားက စီးက်လာတဲ့ မ်က္ရည္စတခ်ိဳ႕ကို သုတ္ရင္း ေအပရယ့္ကို မေျပာမိေအာင္ ႀကိဳးစားေနတယ္။

`ဟဲ့ … ဟဲ့ … အို ဒီေကာင္မေလးေတာ့ … ရပါတယ္ဟာ … နင္ ငါ့ကို ေျပာခ်င္တာမွန္သမၽွ ေျပာနိုင္ပါတယ္။ ဘာလဲ … ေမာင္ေမာင္က နင့္ကို တစ္ခုခုလုပ္လိုက္သလား။ ေတြ႕မယ္ … ဒါမ်ိဳးေတာ့ လက္မခံနိုင္ဘူး …´

ေအပရယ္က အားေပးသလို ျပဳံးျပလိုက္ရင္း ေဒါသလည္း နည္းနည္းထြက္ျပလိုက္တယ္။

ၿပီးေတာ့ သူ႔ညီမကို ခ်စ္စနိုးနဲ႔ ဖက္ထားလိုက္တယ္။

`ေမာင္ေမာင္က ငါ့ကို ဘာမွ မလုပ္ပါဘူးဟယ္ … ဒါေပမယ့္ … သူက … အဲဒါ … သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေန …´

ဂ်ဴလိုင္တစ္ေယာက္ ေျပာရင္းကေန ရပ္သြားျပန္တယ္။

`နင္ ဘာကို ေျပာခ်င္ေနတာလဲ ဂ်ဴလိုင္ …´

ေအပရယ္က သူ႔ကိုမွီရင္း ငိုမဲ့မဲ့ျဖစ္ေနတဲ့ ဂ်ဴလိုင့္ကို သဲကြဲေအာင္ေမးလိုက္တယ္။

`ငါ … ေမာင္ေမာင့္ကို ခ်စ္တယ္ … ေအပရယ္ …´

ဂ်ဴလိုင္က အရဲစြန႔္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။

`ေၾသာ္ … ဒါမ်ား ဘာျဖစ္လို႔လဲ … ငါလည္း ခ်စ္တာပဲဟာ …´

ေအပရယ္က ခုထိ ဂ်ဴလိုင္ ဘာေျပာခ်င္တာလဲ မရိပ္မိေသးဘူး။

`မဟုတ္ဘူး ေအပရယ္ … ငါက တကယ္ခ်စ္တာ …´

စီးက်လာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔အတူ ဖြင့္ဟသံေတြက ပိုၿပီးခိုင္မာလာေလရဲ့။

`ေျပာျပန္ၿပီ … ငါလည္း … ဟဲ့ … နင္ … နင္ … တကယ္ေျပာေနတာလား …´

ခုမွ ေအပရယ္က ဂ်ဴလိုင္ ဘာကိုဆိုလိုမွန္း သိသြားေတာ့တယ္။

ဂ်ဴလိုင္က ေအပရယ့္ပုခုံးေပၚ ေခါင္းေလးကို တိုးမွီလိုက္ရင္း …

`ငါ့ကို စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ ေအပရယ္ … ငါ ဘယ္လိုမွ ထိန္းခ်ဳပ္လို႔ မရေတာ့ဘူး … ငါ ဘာလုပ္ရမလဲဟာ …´

ေျပာရင္းနဲ႔ ငိုခ်လိုက္ေတာ့ ေအပရယ္က သူ႔ပုခုံးေလးကို ပြတ္ေပးလိုက္ရတယ္။

`ရႊတ္ … တိတ္ေတာ့ေနာ္ … ညီမေလး … ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးဟယ္ … ငါလည္း နင္ဘယ္လို ခံစားေနရတယ္ဆိုတာ သိပါတယ္ …´

ေအပရယ္က သူ႔ညီမပုခုံးေလးကို ပြတ္ေပးရင္း ႏွစ္သိမ့္လိုက္တယ္။

`နင္က ငါဘယ္လိုခံစားေနရတယ္ဆိုတာ တကယ္သိလို႔လား …´

ဂ်ဴလိုင္က ေအပရယ့္ပုခုံးေပၚ မွီေနရာကေန ဆတ္ကနဲ မတ္လိုက္ရင္း ေအပရယ့္ကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး ေမးလိုက္တယ္။

`ေၾသာ္ … တကယ္ေတာ့ ငါလည္း နင့္ခံစားခ်က္နဲ႔ အတူတူပဲလို႔ ေျပာမလို႔ပါဟာ …´

ေအပရယ္က အံ့ၾသေနတဲ့ ဂ်ဴလိုင့္ကို ဝန္ခံသလို ေျပာလိုက္ရင္း ထပ္ၿပီး အံ့ၾသေစမယ့္ စကားေတြကိုပါ ဖြင့္ဟလိုက္ေလရဲ့။

`ဒါေပမယ့္ ငါက နင့္ထက္ ပိုဆိုးတယ္။ တကယ္တို႔ တို႔ႏွစ္ေယာက္ေလ … ေတာ္ေတာ္ေလး ခရီးေရာက္ေနၾကၿပီဟ … နင္ နားလည္လား မသိဘူး …´

`နင္ေျပာတာက … ဟယ္ …. နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ … ဘုရားေရ …´

ဂ်ဴလိုင္တစ္ေယာက္ ေအပရယ့္ဆီက မထင္မွတ္တဲ့စကားကို ၾကားလိုက္ရလို႔ ၾကက္ေသေသသြားတယ္။

`ႏွစ္ခါ …´

ေအပရယ္က ခပ္ဖြဖြျပဳံးရင္း ျမည္တမ္းလိုက္တယ္။

`ႏွစ္ခါေတာင္ … ေအာင္မေလးဟယ္ … ဘယ္သူေတြ သိသြားေသးလဲ …´

ဂ်ဴလိုင္က အလန႔္တၾကားနဲ႔ ေမးလိုက္ေတာ့ ေအပရယ္က ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ျပန္ေျဖေလရဲ့။

`ေမရယ္ … အင္း … ဇြန္လည္း သိတယ္ ထင္တာပဲ …´

`ေမနဲ႔ ဇြန္ …. သူတို႔ကေကာ နင္တို႔ကို ဘာေျပာၾကေသးသလဲ …´

ဂ်ဴလိုင့္မွာ တအံ့တၾသနဲ႔ စပ္စုလိုက္ရတာ သူဘယ္လိုခံစားေနရပါတယ္လို႔ အစခ်ီထားတာကိုေတာင္ ေမ့သြားတယ္။

`ကဲ … ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ … ေမကလည္း သူနဲ႔ တူတူေနၿပီးၿပီ။ အင္း … ဇြန္လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ခဲ့ဦးမွာေပါ့ …´

ေအပရယ္က အံ့အားသင့္ေနတဲ့ သူ႔ညီမကို ေျပာရင္းက ထပ္ၿပီးျဖည့္စြက္လိုက္တယ္။

`ဒါဆိုရင္ နင္တစ္ေယာက္တည္း ေမာင္ေမာင့္ကို ခ်စ္တာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ … သိၿပီလား …´

ဂ်ဴလိုင္တစ္ေယာက္ ေအပရယ္နဲ႔ ေျပာမိေတာ့မွ စိတ္ပါေလသြားတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ ကိုယ့္မွာ ဒီေလာက္ ခံစားေနရပါၿပီဆိုၿပီး အျပစ္ရွိသလိုျဖစ္ေနခါမွ သူတို႔ေတြက ကိုယ့္ထက္ပိုဆိုးေနမွန္း သိရေတာ့တယ္။

`ဟင္း … ဘာေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူးဟယ္ …´

ဒါပဲ ေျပာနိုင္ေတာ့တယ္။

`သိပ္ႀကီးလည္း ခံစားမေနပါနဲ႔ … ငါတို႔အတြက္လည္း မစိုးရိမ္ပါနဲ႔။ နင္နဲ႔ ေမာင္ေမာင္နဲ႔ အဆင္ေျပရင္ၿပီးေရာ … ဟုတ္လား …´

ေအပရယ္က ဂ်ဴလိုင့္လက္ကို ဖြဖြေလးပုတ္ရင္း ေျပာလိုက္တယ္။

`ေအပရယ္ရယ္ … ငါေတာ့ ဘာျဖစ္သြားသလဲေတာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မသိေတာ့ဘူး … တကယ့္ကို လန႔္သြားတာပဲ …´

ဂ်ဴလိုင္က ဒီလိုေျပာေတာ့ ေအပရယ္က သူ႔ညီမလက္ကို အားေပးသလို ဆုပ္ညႇစ္လိုက္ရင္း ျပန္ေျပာတယ္။

`ကဲပါ …. နင္ဘယ္လို ခံစားခံစား ရပါတယ္၊ အဆင္ေျပပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ခဏေနရင္ လူေတြ ျပန္လာၾကေတာ့မယ္ … နင္ ငိုထားတာကို ေတြ႕သြားၾကရင္ စပ္စုေနၾကဦးမယ္။ သြားသြား … အေပၚတက္နားလိုက္ဦး …´

ေအပရယ္က မ်က္ရည္သုတ္ရင္း အေပၚထပ္ တက္သြားတဲ့ ဂ်ဴလိုင့္ေနာက္ေက်ာကို ၾကည့္ရင္း ျပဳံးက်န္ခဲ့တယ္။

အင္းေလ … ေျပာင္းလဲလာတဲ့ အေျခအေနေတြကို ေမာင္ေမာင္သိေအာင္ အစ္မႀကီးပီပီ ေျပာျပရဦးမွာေပါ့။

***

ဂ်ဴလိုင္အေပၚတက္သြားၿပီး ခဏၾကေတာ့ သူတို႔အေမနဲ႔ ႏွစ္ဦးတိုု႔ ျပန္ေရာက္လာၾကတယ္။ ႏွစ္ေယာက္သား လမ္းထိပ္မွာ ေတြ႕ၾကေတာ့ ေမေမက ကားနဲ႔တင္ေခၚလာတာတဲ့။

ေအပရယ္က သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဖိနပ္ခၽြတ္၊ တံခါးပိတ္လုပ္ေနတုန္း အိတ္ေတြ ဘာေတြကို ယူၿပီး ဧည့္ခန္းထဲခ်ထား၊ စကားေျပာႏႈတ္ဆက္လုပ္ၿပီးမွ ေမာင္ေမာင့္အခန္းဆီ တက္လာခဲ့တယ္။

`ေမာင္ေမာင္ … နင္ အိပ္ေနၿပီလား …´

ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင့္အခန္းထဲ လွမ္းဝင္ရင္း ေမးလိုက္တယ္။

အခန္းထဲမွာေတာ့ အိပ္ယာေပၚ ပက္လက္လွဲရင္း စဥ္းစားခန္းဝင္ေနတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ကို ေတြ႕ရတယ္။

`အခ်စ္ကေလး … ဒီမွာ နင့္အတြက္ သတင္းထူးပါလာတယ္ …´

ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင့္ကို နမ္းရင္း သူ႔ေဘးမွာ ဝင္လွဲၿပီး ဖက္ထားလိုက္တယ္။

အေတြးစေတြ ျပတ္သြားတဲ့ ေမာင္ေမာင္က ေအပရယ့္ခါးေလးကို ဆြဲဖက္လိုက္ရင္း `ဘာမ်ားလဲ´လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ …

`ေၾသာ္ … ဂ်ဴလိုင့္အေၾကာင္းေျပာမလို႔ပါ …´

စကားစလိုက္တုန္းမွာပဲ ေမာင္ေမာင္က အလန႔္တၾကားေမးလိုက္ေလရဲ့။

`ဂ်ဴလိုင္ … အမေလး … ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေအပရယ္ …´

ေမာင္ေမာင္က အိပ္ယာေပၚထထိုင္လိုက္ရင္း မ်က္ႏွာကလည္း ျဖဴေရာ္သြားတယ္။

`သိပ္လည္း စိုးရိမ္မေနပါနဲ႔ …. ဘာမွ မျဖစ္ဘူး။ ဒါနဲ႔ နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ခုနက ဘာေတြျဖစ္ခဲ့သတုန္း …´

ေအပရယ္က ဂ်ဴလိုင့္ဆီက မၾကားရေသးတာေတြကို ေမာင္ေမာင့္ဆီက ေမးလိုက္တယ္။

`အင္း … သူျပန္လာေတာ့ ဆန္းဒဝစ္ခ်္တစ္ခု စားတယ္။ အဲဒီထဲက ဆလတ္ရြက္ သူ႔အက်ႌၾကားထဲ က်သြားတယ္။ အဲဒါကို သူက ငါ့ေရွ႕မွာ … ကဲပါ … အက်ႌကို မၿပီး ထုတ္လိုက္တယ္။ အဲဒါမွာ ငါ စိုက္ၾကည့္ေနတာကို သူ သတိထားမိသြားတယ္ ထင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒါနဲ႔မ်ား ငါ့ကို စိတ္ဆိုးသြားသလားပဲ …´

ေအပရယ္ကလည္း ထထိုင္လိုက္ၿပီး ေမာင္ေမာင့္ခါးကို အေနာက္ကေန ဆြဲဖက္ထားလိုက္ရင္း သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲယူလိုက္တယ္။ ၿပီးမွ ေျဖသိမ့္တဲ့သေဘာနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္ဂုတ္ပိုးကို နမ္းလိုက္တယ္။

ေအပရယ္က …`ေၾသာ္ … ဂ်ဴလိုင္က နင့္ကို စိတ္မဆိုးပါဘူးဟယ္ … ငါေျပာတာ ယုံေနာ္ …´လို႔ ေမာင္ေမာင့္နားရြက္ကို မနမ္းခင္ေလး မွာပဲ ေျပာျပလိုက္တယ္။

`သူ စိတ္မဆိုးဘူးဆိုတာ နင္က ဘယ္လိုလုပ္သိလဲ …´

`အင္း … ခုနက တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေအာက္မွာ စကားနည္းနည္းေျပာျဖစ္တယ္ေလ … သူက ငါ့ကို တခ်ိဳ႕အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပတယ္။ နားေထာင္ခ်င္လား …´

ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင့္ရင္ဘတ္တစ္ေလၽွာက္ ပြတ္သပ္ရင္း လက္ေတြက ေအာက္ကို တျဖည္းျဖည္းဆင္းသြားလိုက္တယ္။

`သူက ဘာေျပာလို႔လဲ … ငါ့ကို ေျပာစမ္းပါ …´

ေမာင္ေမာင္က ေအပရယ့္အထိအေတြ႕ေတြကေန နိုးၾကားစျပဳလာတဲ့ သူ႔ရဲ့စိတ္ကို ခ်ိဳးႏွိမ္ရင္း စိတ္ဝင္တစားေမးလိုက္တယ္။

`ေၾသာ္ … သူက နင့္ကို သေဘာက်သတဲ့ … ေမတို႔ ဇြန္တို႔ ငါတို႔လိုေပါ့ …´

ေအပရယ္က သူ႔ညီေလးကို ေဘာင္းဘီေပၚကေန လွမ္းစမ္းလိုက္ရင္း ေျပာလိုက္တယ္။

`သူက … ဘယ္လို … ဘယ္လို …´

ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင့္ညီေလးကို ပြတ္သပ္ေပးရင္း ျပန္ေျဖတယ္။

`တို႔ေတြလိုပဲ နင့္ကို သေဘာက်ပါသတဲ့ေလ …´

`ဟင္ … ဒါဆို သူက ငါဘာေတြေတြးေနသလဲမ်ား သိသြားလို႔လား …´

ေမာင္ေမာင္က သူ႔ရဲ့ ေပါက္ကြဲေတာ့မတတ္ တင္းမာလာတဲ့ သူ႔ညီေလးက ခံစားမႈနဲ႔အတူ ေမးလိုက္တယ္။

ေအပရယ္က သူ႔အေပၚကေန စီးမိုးၾကည့္လိုက္ရင္း …

`နင္က ဘာေတြေတြးေနလို႔လဲ …´

ဒီလိုပါပဲလို႔ ေမာင္ေမာင္က ျပန္ေျဖလိုက္ရင္း သူ႔မ်က္ႏွာနားမွာ နီးကပ္လာတဲ့ ေအပရယ့္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို စုပ္နမ္းလိုက္တယ္။

ဆႏၵေတြ ျပင္းထန္လာတဲ့ ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင့္အနမ္းကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတုံ႔ျပန္လိုက္ရင္း ေမာင္ေမာင့္ေဘာင္ဘီၾကယ္သီးကို ျဖဳတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေအာက္ကို ဆြဲခ်လိုက္ေတာ့ အတြင္းခံထဲကေန ေထာင္ထေနတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးက နည္းနည္း လြတ္လပ္ေရး ရသြားေလရဲ့။ ဒီမွာပဲ ေမာင္ေမာင္က ခပ္တိုးတိုးညည္းလိုက္တယ္။

သူတို႔ႏွစ္ဦးစလုံး အဝတ္မဲ့တဲ့ဘဝကို ေျပာင္းလဲသြားဖို႔ကေတာ့ အခ်ိန္သိပ္မယူလိုက္ရပါဘူး။ ခဏေနေတာ့ သူတို႔အဝတ္အစားေတြက ေမာင္ေမာင့္အိပ္ယာေဘးမွာ ျပန႔္က်ဲလို႔ေနၿပီ။

ေမာင္ေမာင္က အိပ္ယာေပၚ ခပ္ေလ်ာေလ်ာ မွီထားတယ္။ ေအပရယ္က ေဘးကေန လွမ္းခြရင္း ေမာင္ေမာင့္ကို ဖက္လုံးလို အသုံးျပဳ ထားတယ္။ ေအပရယ့္နို႔ႀကီးေတြက ေမာင္ေမာင့္ညီေလးနဲ႔ သိပ္မေဝးလွဘူး။ သူတို႔လႈပ္လိုက္ေတာ့ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ သြားထိေနတယ္။

ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင့္ကို စိုက္ၾကည့္လိုက္ရင္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ရင္ထဲကို တစ္ေယာက္ လွမ္းျမင္လိုက္ၾကရတယ္။ ရမၼက္ဆႏၵရဲ့ မီးတစ္စကေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ဦးၾကား ေတာက္ေလာင္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ စိတ္မပူပါနဲ႔၊ ဒီမီးကို ဘယ္လိုၿငိွမ္းသတ္ရမလဲဆိုတာကိုေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး ေကာင္းေကာင္းသိၾကပါတယ္ေလ။

ေမာင္ေမာင္က ေအပရယ္တစ္ေယာက္ သူ႔ကိုယ္ေပၚ တျဖည္းျဖည္း ပြတ္ရင္းသပ္ရင္းတက္လာကို ၾကည့္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ၾကည့္ေနမိတယ္။ ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင့္ဗိုက္တစ္ေလၽွာက္နဲ႔ ရင္ဘတ္ကို သူ႔ရဲ့ ဖြံ့ထြားလွတဲ့ ရင္သားေတြနဲ႔ ပြတ္သပ္ရင္း အေပၚဘက္ကို တေရြ႕ေရြ႕ တက္လာတယ္။ နို႔သီးေခါင္းခၽြန္ခၽြန္ေတြက ေမာင္ေမာင့္ရင္ဘတ္ကေန သူ႔ႏွလုံးသားထဲအထိ တိုးဝင္ေနၾကသလိုပဲ။

ေအပရယ္က အေပၚတက္လာေတာ့ သူ႔ေပါင္ေတြကလည္း ေမာင္ေမာင့္ေပါင္ေပၚ ေရာက္လာၿပီေပါ့။ ဒီခဏမွာပဲ ေမာင္ေမာင္က စိုစြတ္စြတ္ခံစားမႈကို သိလိုက္ရတယ္။ ေအပရယ့္အေပၚပိုင္းကေရာ ေအာက္ပိုင္းကေရာ သူတို႔ရဲ့ ခ်စ္ပြဲအႀကိဳရလဒ္ကို သတိေပးေနၾကၿပီေလ။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ေအပရယ့္ကိုပဲ စိတ္ဝင္တစားၾကည့္ေနမိတယ္။ ခ်စ္စိတ္ေတြ ျပင္းျပေနတဲ့ အခ်စ္နတ္သမီးပ်ိဳတစ္ေယာက္ကမ်ား ဒီလိုမ်ိဳး ျပဳမူေနသလားလို႔ ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္မိေတာ့မလိုပဲ။

ေအပရယ္က သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ေမာင္ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းဆီကို ဖိကပ္လိုက္ေတာ့ အလယ္ကေန ဆုံခ်က္တစ္ခု ရွိေနတဲ့လား ကိုယ္ရဲ့ အေပၚပိုင္းက ႏွိမ့္ခ်လိုက္တာနဲ႔အညီ ေအာက္ပိုင္းကလည္း တျဖည္းျဖည္း ေျမာက္တက္လာေတာ့တယ္။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေအပရယ့္လက္ေတြက သူ႔ညီေလးကို ျမဲၿမံစြာဆုပ္ကိုင္ရင္း အခ်စ္တို႔ရဲ့ လမ္းအစကို ပို႔ေဆာင္လိုက္ေလရဲ့။ သူ႔ရဲ့ ညီေလးနဲ႔ ေအပရယ့္ညီမေလးတို႔ရဲ့ အစေပါ့။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ျပဳံးၾကည့္ေနတုန္းပဲ။ ေအပရယ္ ဦးေဆာင္လႈပ္ရွားတာကို အလိုက္သင့္ေန႐ုံနဲ႔ပဲ ခရီးဆက္လိုက္လို႔လည္း ရတာပဲကို။

`အင္း …..´

ေအပရယ္တစ္ေယာက္ သူ႔ညီမေလးထဲကို တိုးဝင္လာတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးရဲ့ အစြမ္းသတၱိေၾကာင့္ ညည္းညဴလိုက္ရေတာ့တယ္။

`အား … ဟုတ္တယ္ … အဲဒီလို …´

ေမာင္ေမာင္က အရင္းထိေအာင္ တိုးဝင္သြားတဲ့ သူ႔ညီေလးနဲ႔အတူ အသံထြက္ရင္း ေကာ့ေပးလိုက္ေတာ့တယ္။

ႏွစ္ေယာက္စလုံးကေတာ့ ေရွ႕ဆက္ၿပီး ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာ တိုင္ပင္စရာမလိုပါဘူး။

ေအပရယ္က တျဖည္းျဖည္းခ်င္း သူ႔ရဲ့တင္ပါးကို ႂကြလိုက္ေတာ့ အတြင္းသားေလးေတြက ေမာင္ေမာင့္ညီေလးကို ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ညႇစ္ရင္း ေလ်ာတိုက္ၿပီးမွ လႊတ္ေပးလိုက္တယ္။ 

သူက ေမာင္ေမာင့္ညီေလးရဲ့ ထိပ္ဖ်ားကေလးပဲ က်န္တဲ့အထိ ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ခဏၾကာေအာင္ ထိန္းထားရင္း ေမာင္ေမာင့္ကို က်ီစယ္လိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီလိုအေနအထားကို ေပါင္ကို ကားရင္း ထိန္းထားဖို႔ဆိုတာက သူ႔ကို ေလ့က်င့္ခန္းမွန္မွန္လုပ္တဲ့သူအတြက္ပဲ လြယ္တာေလ။

ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင့္ကို ျပဳံးျပလိုက္ရင္း သူ႔ရဲ့တင္ပါးကို တစ္ဖန္ႏွိမ့္ခ်လိုက္တယ္။

ပူေႏြးစိုစြတ္တဲ့ ခံစားမႈက ေမာင္ေမာင့္ကို စိတ္ရိုင္းဝင္ေစတယ္။ ေအပရယ့္ထိုင္ထေတြ ၾကမ္းလာတာနဲ႔အမၽွ ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ ေအာက္က ပင့္ခ်က္ေတြကလည္း ျပင္းထန္လာတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးလုံးရဲ့ ညည္းသံေတြကလည္း တျဖည္းျဖည္းက်ယ္ေလာင္လာေလရဲ့။

`ဟား …. ေကာင္းတယ္ ေအပရယ္ … လုပ္စမ္းပါ …´

ေမာင္ေမာင္က သူ႔ရဲ့ သံေခ်ာင္းတမၽွ မာေၾကာေနတဲ့ညီေလးေပၚ ေအပရယ့္ညီမေလးရဲ့ တင္းက်ပ္တဲ့ ဆုပ္ညႇစ္မႈေတြကို ခံယူရင္း လႈပ္ရွားမႈကို ျမႇင့္တင္လိုက္တယ္။

ေအပရယ္ကလည္း ေမာင္ေမာင့္ပစၥည္းေပၚ သူ႔ညီမေလးရဲ့ အတြင္းသားေတြကို လႈပ္ရွားၿပီး သူ႔အစိေလးက ေမာင္ေမာင့္ဆီးခုံကို ခပ္ျပင္းျပင္းသြားရိုက္မိတဲ့အထိ သူ႔ကိုယ္ေလးကို လႈပ္ရွားေနတယ္။

***

ေမာင္ေမာင္နဲ႔ ေအပရယ္တို႔ ခ်စ္တမ္းကစားေနတုန္းမွာေတာ့ ဂ်ဴလိုင္တစ္ေယာက္ နည္းနည္း စိတ္ၿငိမ္စျပဳလာပါၿပီ။

အဲဒီေတာ့မွပဲ ေမာင္ေမာင္ ေျပာထားတာ သြားသတိရတယ္။ သူ႔ဖီလင္နဲ႔သူ ေမ်ာေနေတာ့ ညီမတစ္ေယာက္လုံး ေနမေကာင္းဘူးဆိုတာကိုေတာင္ သတိမရေတာ့ဘူးေလ။

ဒါနဲ႔ပဲ သူတို႔အခန္းေရွ႕က ဇြန္တို႔အခန္းကို သြားၾကည့္လိုက္တယ္။ တံခါးကို အသံမၾကားေအာင္ဖြင့္ရင္း ေျခသံမၾကားေအာင္နင္းရင္းနဲ႔ အခန္းထဲဝင္သြားတဲ့ သူ႔ရဲ့စိတ္ေစတနာက သူ႔ကို လက္ငင္းပဲ အက်ိဳးေပးေတာ့တယ္။

သူဝင္လာတာကို ဇြန္ကေတာ့ မသိလိုက္ပါဘူး။ ဂ်ဴလိုင္ကေတာ့ ဇြန႔္မ်က္ႏွာေလးေပၚက ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ေနတဲ့ အမူအရာေလးကို ေသခ်ာျမင္ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

ဇြန္က ေစာင္ပါးေလးေအာက္က သူ႔လက္တစ္ဖက္ကို သူ႔အစိေလးဆီ လွမ္းလိုက္ရင္း `သိပ္ေကာင္းတာပဲ ေမာင္ေမာင္ရယ္ …´လို႔ အသံထြက္ညည္းလိုက္တယ္။ က်န္တဲ့လက္တစ္ဖက္ကလည္း နို႔ေလးေတြကို ပြတ္သပ္ရင္းနဲ႔ေပါ့။

`တကယ္လားဟင္ … ေမာင္ေမာင္ကေလ …´

ဒီေတာ့မွ ဇြန႔္မွာ အလန႔္တၾကားနဲ႔ ထထိုင္လိုက္မိေတာ့တယ္။ ဒီမွာပဲ သူ႔ကုတင္ေဘးကေန ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ ဂ်ဴလိုင့္ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

`ဂ်ဴလိုင္ … နင္ ဘယ္တုန္းက ေရာက္ေနတာလဲ … ငါ … ငါ … ဘယ္သူမရွိဘူး ထင္လို႔ …´

ဇြန္က ရွင္းျပဖို႔ ႀကံလိုက္တယ္။

`ထားလိုက္ပါ … ကိစၥမရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ငါ တစ္ခုေလာက္ သိခ်င္တယ္။ ေမာင္ေမာင္က ဘယ္လိုေနလဲဟင္ …´

ဇြန္က အိပ္ယာေပၚ ျပန္လွဲခ်လိုက္ရင္း အရိုးသားဆုံး အေျဖေပးလိုက္တယ္။

`ေမာင္ေမာင္လား … သူကေလ ငါ့အေပၚ သိပ္ေကာင္းတာပဲ။ ငါ့ကို ဘာမွ အတင္းအက်ပ္ သူမလုပ္ပါဘူး။ အဲဒါ ငါ့အတြက္ေတာ့ တကယ့္ကို ခံစားရတယ္ …´

ဇြန္က အိပ္မက္မူးရီ အေတြးပန္းခ်ီျခယ္ရင္းနဲ႔ ေျပာလိုက္ေလရဲ့။

ဒီေတာ့မွ ဂ်ဴလိုင္လည္း လာရင္းကိစၥကို ေမးျဖစ္ေတာ့တယ္။

`ေၾသာ္ .... ဒါနဲ႔ ေမာင္ေမာင္က ေျပာတယ္ … နင္ ေနမေကာင္းဘူးတဲ့ …´

`မဟုတ္ပါဘူး … သူနဲ႔ ေတဘယ္တင္းနစ္ရိုက္ရင္း ေျခေထာက္နည္းနည္းနာသြားလို႔ပါ … အခု ေကာင္းသြားပါၿပီ …´

`အင္းေလ … ဒါဆိုလည္း ၿပီးတာပဲ … ငါ သြားလိုက္ဦးမယ္ …´

ဒီတစ္ခါေတာ့ ဂ်ဴလိုင့္ရဲ့ ေျခလွမ္းေတြ ဦးတည္ေနတာက ေမာင္ေမာင့္အခန္းဆီကိုေပါ့။

***

ဂ်ဴလိုင္လည္း အေပၚထပ္ ေမာင္ေမာင့္အခန္းေရွ႕ ေျခခ်မိေရာ၊ အခန္းထဲကေန မသဲမကြဲ အသံေတြ ၾကားေနရတယ္။

ဂ်ဴလိုင္က တံခါးကို ခပ္ေျဖးေျဖးတြန္းဖြင့္လိုက္ေတာ့ အိုးကနဲ အားကနဲ ေအပရယ့္အသံက်ယ္က်ယ္က ဆီးႀကိဳၿပီး ႏႈတ္ဆက္လိုက္ ေလရဲ့။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ ညီေလးက ေအပရယ့္ထဲကို ခပ္နက္နက္တိုးဝင္သြားတာကိုး။

ဂ်ဴလိုင္တစ္ေယာက္ တံခါးေရွ႕မွာ ပါးစပ္ကေလး အေဟာင္းသားနဲ႔ သူ႔အစ္မနဲ႔ ေမာင္ေမာင္တို႔ရဲ့ ျဖစ္ပ်က္ေနပုံေတြကို ရပ္ၾကည့္ ေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကာယကံရွင္ႏွစ္ဦးသားကေတာ့ သတိထားမိပုံမရပါဘူး။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ တျခားသူေတြ ၾကားသြားမွာကို ေဘးကေနပဲ ဝင္စိတ္ပူေပးလိုက္ရတဲ့ ဂ်ဴလိုင္က အခန္းထဲ ဝင္လိုက္ရင္း တံခါးကို အသံနည္းနည္းထြက္ေအာင္ ပိတ္လိုက္တယ္။ 

ဒီေတာ့မွပဲ သူတို႔ႏွစ္ဦးက လွည့္ၾကည့္လိုက္ၾကတယ္။

ေအပရယ္ကေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ပုခုံးေပၚကေနေက်ာ္ၿပီး အခန္းထဲ ဝင္လာတဲ့ ဂ်ဴလိုင့္ကို ျပဳံးျပလိုက္တယ္။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ နည္းနည္း ဣေျႏၵမရမျဖစ္သြားၿပီး ရွင္းျပဖို႔ ႀကိဳးစားေလရဲ့။

`အိုး … ဂ်ဴ … ဂ်ဴလိုင္ … ဒါက …´

ေမာင္ေမာင္က အသံထြက္ရင္းနဲ႔ သူ႔အေပၚက ေအပရယ့္ကို တြန္းခ်ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေအပရယ္က ဘယ္ဖယ္ေပးမလဲ။

`ကဲ … ဂ်ဴလိုင္ေရ … ဘာေျပာရမလဲဆိုရင္ေတာ့ … ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲလို႔ ေျပာရေတာ့မွာေပါ့ဟယ္ …´

ေအပရယ္က ေျပာရင္းဆိုရင္းနဲ႔ အထက္ေအာက္လႈပ္ရွားေပးလိုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္လည္း ေနာက္ကို တျဖည္းျဖည္း ျပန္လန္က်သြားတယ္။

`ဒါနဲ႔ … နင္တို႔က ႏွစ္ေယာက္တည္း ကစားတာလား … ဒါမွမဟုတ္ တျခားသူမ်ား ပါလို႔ရေသးလား …´

ဂ်ဴလိုင္က ေအပရယ့္ကို ငယ္ငယ္တုန္းက ကေလးေတြ ေမးသလို ေမးလိုက္ေတာ့ ေအပရယ္က ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္ျပတယ္။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ ၾကမ္းျပင္ေပၚက ေမာင္ေမာင္နဲ႔ ေအပရယ့္အဝတ္အစားေတြၾကားထဲကို ဂ်ဴလိုင္က သူ႔အဝတ္အစားေတြနဲ႔ အားျဖည့္ ေပးလိုက္တယ္။

ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ေနၾကတဲ့ ႏွစ္ေယာက္အနားကို ေလၽွာက္သြားလိုက္တယ္။ သူ႔ရဲ့ ဆြဲေဆာင္မႈအျပည့္နဲ႔ ကိုယ္ေလးကို လႈပ္ယမ္းရင္းနဲ႔ေပါ့။

အနီးကပ္ျမင္ကြင္းကေန ေအပရယ့္တင္ပါးေတြၾကားက ေမာင္ေမာင့္ပစၥည္းႀကီး ဘယ္လိုဝင္ ဘယ္လိုထြက္ေနတာကို ျမင္ရသလို သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ့ အခ်စ္ရည္ေတြ ကပ္ၿငိေနတဲ့ျမင္ကြင္းကလည္း ဂ်ဴလိုင့္စိတ္ေတြကို ပိုၿပီးျပင္းထန္ေစပါတယ္။

ဒီထက္ပို နီးနီးကပ္ကပ္ တိုးသြားလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ သူတို႔ရဲ့ အခ်စ္နံ့ေတြကိုပါ ရလိုက္တယ္။ ဒီလိုအနံ့မ်ိဳးဆိုတာက သိပ္ေတာ့ ရႉခ်င္စရာ မေကာင္းလွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လူသားတို႔ရဲ့ သဘာဝခံစားမႈလို႔ပဲ ေျပာရမလား၊ ဒီအနံ့ေတြက ဂ်ဴလိုင့္ဆႏၵေတြကို တြန္းအားေပးေနတယ္။

ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင့္ကိုယ္ေပၚမွာပဲ တစ္ပတ္လွည့္လိုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ဖ်င္းဖ်င္းဖ်င္းဖ်င္းျဖစ္ေအာင္ ေကာင္းသြား ေပမယ့္ ေအပရယ္ကေတာ့ သူ႔ကို ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ အနားေရာက္လာတဲ့ ဂ်ဴလိုင့္ကို လက္ကမ္းလိုက္ပါတယ္။

ဂ်ဴလိုင္ကလည္း ေအပရယ့္ဦးေဆာင္မႈေနာက္ကိုလိုက္ရင္း သူ႔မ်က္ႏွာကို ေအပရယ့္မ်က္ႏွာတည့္တည့္ဆီ ဦးတည္လိုက္တယ္။ ေအပရယ္က ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း မေတြ႕ခင္ကတည္းက လၽွာေလးကို တစ္လစ္ထုတ္ထားတာမို႔ ဂ်ဴလိုင္ကလည္း အလိုက္သင့္ပဲ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ဟၿပီး ေအပရယ့္လၽွာ ဝင္ေရာက္က်ဴးေက်ာ္ဖို႔ ခြင့္ျပဳလိုက္တာေပါ့။

ေအပရယ့္ ႏွိုးဆြမႈေတြေအာက္မွာ ဂ်ဴလိုင္တစ္ေယာက္ ေပ်ာ္ေမြ႕လာပါၿပီ။ ေအပရယ့္လက္ေတြက သူ႔နို႔ေတြေပၚ ေရာက္လာတဲ့အခါ မွာေတာ့ ဂ်ဴလိုင့္မ်က္လုံးေလးေတြ ေမွးစင္းသြားတယ္။ ဂ်ဴလိုင္ကလည္း တျခားညီအစ္မေတြလိုပဲ မေခပါဘူး။ ေအပရယ္နဲ႔ယွဥ္လိုက္ရင္ သူမသာ ကိုယ္မသာေလာက္ကို နို႔ႀကီးတဲ့စာရင္းထဲ ပါပါတယ္။

ေအပရယ္က ဂ်ဴလိုင့္ကို တျဖည္းျဖည္း လက္တြဲေခၚပါတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း လၽွာခ်င္းစုပ္နမ္းေနသလိုပဲ ေအာက္က လက္ေတြကလည္း ဂ်ဴလိုင့္နို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို လက္ညႇိုးလက္မနဲ႔ ဖ်စ္ညႇစ္ေပးလိုက္တယ္။

အစ္မပီပီသသပါပဲ။ ဂ်ဴလိုင့္ကို ဂ႐ုတစိုက္ တြဲေခၚေနေပမယ့္ ေမာင္ေမာင့္ကိုလည္း ေမ့မထားပါဘူး။ သူ႔တင္ပါးေတြကို ေျမႇာက္လိုက္ ႂကြလိုက္လုပ္ေပးေနပမယ့္ ဂ်ဴလိုင့္ဆီမွာလည္း အာ႐ုံဝင္စားေနရေသးေတာ့ လႈပ္ရွားမႈေတြက သိပ္ေတာ့ မျပင္းထန္လွပါဘူး။

ေမာင္ေမာင္က ဒါမ်ိဳးေတာ့ ခြင့္လႊတ္တတ္ပါတယ္။ သူ႔နားက မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ နမ္းေနၾကတာကို ၾကည့္ရင္းနဲ႔ပဲ စိတ္ေျဖနိုင္ပါတယ္ေလ။

သူၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ ေအပရယ့္ နက္ေမွာင္တဲ့ ဆံပင္ေတြနဲ႔ ဂ်ဴလိုင့္ဆံပင္နီေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေတြက ေရာယွက္သြားၾကတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ့ ဆႏၵေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးေတြကို ဆံပင္ေတြက ေဘာင္ခတ္ထားေတာ့ ၾကည့္ေနရတဲ့ ေမာင္ေမာင့္အဖို႔ ထူးျခားတဲ့ျမင္ကြင္းတစ္ခု ျဖစ္ေနေလရဲ့။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ ေအပရယ္က ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းခြာလိုက္ၿပီး သူ႔လက္ေတြကိုလည္း ဂ်ဴလိုင့္ကိုယ္ေပၚကေန ႐ုပ္သိမ္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ကို တစ္ခ်က္လည္ျပန္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ဂ်ဴလိုင့္ကို အျပဳံးေလးနဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။

`ဟဲ့ ဂ်ဴလိုင္ … နင္ ဒီကို ရပ္ၾကည့္ဖို႔ လာတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး မလား …´လို႔ ေျပာရင္း ေမာင္ေမာင့္ေပၚကေန ထလိုက္ရင္း သူ႔ညီမ အနားမွာ ရပ္လိုက္တယ္။

ၿပီးမွ ခပ္တိုးတိုးနဲ႔ `ကဲ … ဒီညေတာ့ နင့္လက္ထဲ အပ္လိုက္မယ္´လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

ဂ်ဴလိုင္က မိုးေပၚကို ခ်ိန္ရြယ္ထားတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ဒုံးပ်ံႀကီးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ေအပရယ့္အရည္ေတြနဲ႔ ေျပာင္လက္ေနၿပီး သူ႔ရဲ့ ႏွလုံးခုန္သံနဲ႔အတူ တုန္ခါေနသလိုပဲ။

ဂ်ဴလိုင္တစ္ေယာက္ စိတ္ညႇို႔ခံထားရသလို စိုက္ၾကည့္ေနမိတုန္းမွာပဲ ေအပရယ့္လက္ေတြက သူ႔ေနာက္ေက်ာေပၚ ေရာက္လာတာကို သတိျပဳလိုက္မိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေအပရယ့္လက္ေတြက ဂ်ဴလိုင့္ကို ကုတင္ေပၚ အသာအယာ တြန္းပို႔လိုက္ေလရဲ့။

ဂ်ဴလိုင္ကလည္း အလိုက္သင့္ပဲ ကုတင္ေပၚတက္လိုက္ရင္း ေခၽြးေတြစို႔ေနတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ကို ျပဳံးျပလိုက္တယ္။ တစ္ခါတည္းပဲ သူတို႔ႏွစ္ဦး အလုပ္ျဖစ္မယ့္အေနအထားကို ေရာက္သြားေပမယ့္ တကယ္ စတင္လိုက္ဖို႔ကေတာ့ သူ႔ဘက္က မဝံ့မရဲျဖစ္ေနတာမို႔ ေအပရယ္ကပဲ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးကို ကိုင္လိုက္ၿပီး ဂ်ဴလိုင့္ေက်ာေလးကို သပ္ေပးလိုက္ေတာ့ သူလည္း အားတင္းၿပီး ေမာင္ေမာင့္ညီေလးနဲ႔ သူ႔ညီမေလးကို မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။

သူတို႔ရဲ့ပစၥည္းခ်င္း စတင္ထိေတြ႕လိုက္ေတာ့ ဂ်ဴလိုင္က ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ကိုက္လို႔ အားတင္းရင္း သူ႔ညီမေလးအဝကေန ေမာင္ေမာင့္ ညီေလး အတြင္းထဲအထိဝင္ေရာက္ဖို႔ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ႀကိဳးစားလိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင့္ညီေလးက ဂ်ဴလိုင့္ရဲ့ အခ်စ္တံခါးကို တျဖည္းျဖည္းတြန္းဖြင့္လိုက္တယ္။ မရင္းႏွီးတဲ့အရာတစ္ခုကို ႀကိဳဆိုလိုက္ရတဲ့ ဂ်ဴလိုင္ကေတာ့ အင့္ကနဲ ညည္းလိုက္တယ္။

ေအပရယ္ကေတာ့ ေဘးကေနပဲ ဂ်ဴလိုင္နဲ႔ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံေအာင္ၾကည့္ရင္း အားေပးသလို ျပဳံးျပလိုက္တယ္။

ဒီေတာ့မွပဲ ဂ်ဴလိုင္လည္း အံႀကိတ္ရင္း သူ႔အတြင္းသားေလးေတြဆီကို ေမာင္ေမာင့္ညီေလး အျပည့္အဝ တိုးဝင္လာေအာင္ ခြင့္ျပဳေပး လိုက္ေတာ့တာပါပဲ။ ဒီအရသာကေတာ့ ဘာနဲ႔မွာ သူ႔အဖို႔ လဲနိုင္မယ္ မထင္ပါဘူး။ သူ႔ရဲ့ ပထမဆုံးရည္စားနဲ႔ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္မ်ားစြာက ျဖစ္ခဲ့တဲ့ သူ႔အပ်ိဳစင္အေတြ႕အၾကဳံေလးကလည္း ဒီေလာက္ဘယ္ေကာင္းမလဲေလ။

ဂ်ဴလိုင္က သူ႔ရဲ့တင္ပါးေတြနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္ဆီးခုံတို႔ ထိကပ္သြားတဲ့အထိ ဖိခ်လိုက္တယ္။ ခုေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးရဲ့ အရသာကို ျပည့္ျပည့္ဝ၀ ခံစားလိုက္ရၿပီေပါ့။ ကဲ … ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ စၿပီး ႏွစ္သက္စရာေတြ ေတြ႕ၾကဳံဖို႔အခ်ိန္ေပါ့ေလ။

ေအပရယ္က ဂ်ဴလိုင့္ပါးေလးကို နမ္း၊ ပုခုံးေလးကို ပြတ္ေပးလိုက္ေတာ့မွ ဂ်ဴလိုင္လည္း သတိဝင္လာၿပီး ေအပရယ္လုပ္ခဲ့သလိုမ်ိဳး သူ႔ကိုယ္ေလးကို ေမာင္ေမာင့္အေပၚမွာ ႏွိမ့္လိုက္ျမႇင့္လိုက္လုပ္ပါေတာ့တယ္။ 

ဂ်ဴလိုင့္မွာေတာ့ အေတြ႕အၾကဳံသိပ္မမ်ားခဲ့ေပမယ့္ သဘာဝက ေပးလိုက္တဲ့ အစြမ္းေတြကပဲ သူ႔ကို ဦးေဆာင္ေနတာပါ။ ေမာင္ေမာင့္လို ဆြဲေဆာင္မႈအျပည့္ရွိတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို ပိုင္ဆိုင္လိုက္ၿပီလို႔ ခံစားလိုက္ရတဲ့ အရသာက သူ႔ကို တျဖည္းျဖည္း ကၽြမ္းက်င္လာေစပါတယ္။

ေအပရယ္ကေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ဦးကို ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္စြာ ၾကည့္ေနေလရဲ့။ ခုန္ေပါက္လႈပ္ရွားေနတဲ့ ဂ်ဴလိုင့္ရင္သားေတြ၊ မ်က္ႏွာေရွ႕ကို ဝဲက်သြားလိုက္၊ ေနာက္တစ္ခါ လႈပ္ရွားခ်ိန္မွာ ေနာက္ဘက္ကို ျပန္ေရာက္သြားလိုက္ျဖစ္ေနတဲ့ ဂ်ဴလိုင့္ဆံပင္ေတြ၊ ၿပီးေတာ့ လႈပ္ရွားမႈေတြၾကားက ၾကားေနရတဲ့ ေမာင္ေမာင္နဲ႔ ဂ်ဴလိုင္တို႔ရဲ့ ညည္းသံေတြ ဒါေတြက ေဘးမွာ ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ ေအပရယ့္စိတ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္မရေအာင္ ျဖစ္သြားေစတယ္။

ဒီတိုင္း မေနနိုင္ေတာ့တဲ့ ေအပရယ္ကလည္း ပါဝင္ပတ္သက္လိုက္ပါတယ္။ ဂ်ဴလိုင့္မ်က္ႏွာကို သူ႔ဘက္ဆြဲလွည့္လိုက္ရင္း ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို သူ႔ရဲ့ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖိကပ္လိုက္ေတာ့ ဂ်ဴလိုင္ကလည္း ျပန္ၿပီးတုံ႔ျပန္လာပါတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ဟလိုက္ၿပီး လၽွာေလးကို ထုတ္ရင္း ေအပရယ့္ပါးစပ္ေလးထဲကို ျပန္လည္တိုက္စစ္ဆင္လိုက္ေလရဲ့။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ေမာင့္အေပၚမွာ လႈပ္ရွားေနတဲ့အရွိန္ကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ အပ်က္မခံပါဘူး။

ဒီေတာ့ ေဘးေရာက္ေနသလို ခံစားရတဲ့ ေအပရယ္ကလည္း အားက်မခံပါပဲ ေမာင္ေမာင့္ရင္ဘတ္ေပၚ တက္ခြလိုက္ၿပီး သူ႔ညီမနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လိုက္တယ္။ ခပ္တင္းတင္းဖက္လိုက္ေတာ့ သူတို႔ရဲ့ နို႔ေတြက တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ႏူးညံ့စြာ၊ ေႏြးေထြးစြာ ပြတ္တိုက္လိုက္ၾကတယ္။ နို႔သီးေခါင္းေလေတြကလည္း ေထာင္ထေနေလေတာ့ အခ်င္းခ်င္းထိလိုက္တဲ့ခဏမွာ သူတို႔ႏွစ္ဦးစလုံးကို ၿပီးသြားေစနိုင္ေလာက္တဲ့ အရသာမ်ိဳးကို ေပးစြမ္းေနေလရဲ့။

ဂ်ဴလိုင္တစ္ေယာက္ ေမာင္ေမာင့္အေပၚကေန ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းလႈပ္ရွားလိုက္ရင္း ေအာ္ညည္းသံေတြ ထြက္လာသလို ေအပရယ္ကလည္း တဆတ္ဆတ္တုန္ရင္း အထြဋ္အထိပ္ကို ေရာက္ရွိသြားပါေတာ့တယ္။ 

ဂ်ဴလိုင့္အတြက္ေတာ့ ဒီလိုၿပီးသြားတာ မဆန္းေပမယ့္ ေအပရယ့္မွာေတာ့ အထိအေတြ႕၊ အနမ္းေတြေလာက္နဲ႔ ၿပီးသြားတာကေတာ့ ဆန္းၾကယ္ေသာ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္လို႔ပဲ ဆိုရမယ္ ထင္ပါတယ္။

သူတို႔မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဖက္ထားရင္း ၿငိမ္သက္ေနၾကတယ္။ သူတို႔ေတြရဲ့ ေအာ္သံေတြကို တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား ၾကားသြားမလားလို႔ စိတ္ပူတဲ့ ပုံစံလည္း မရွိပါဘူး။ အရာအားလုံးထဲမွာ သူတို႔သတိထားလိုက္မိတာကေတာ့ သူတို႔ေတြ အခု ခံစားေနရဲ့ အရသာပဲေပါ့။

ေနာက္ေတာ့ ဂ်ဴလိုင္က အရင္စၿပီး လက္ေတြကို ေျဖေလၽွာ့ေပးလိုက္ပါတယ္။ သူ႔လက္ေတြကို ေမာင္ေမာင့္ေပါင္ၾကားမွာ ေနာက္ျပန္ ေထာက္လိုက္ၿပီး ေနာက္ကို အနည္းငယ္ ေလၽွာခ်လိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ သူ႔ရင္ကို ေအပရယ့္ေရွ႕ ေကာ့ေပးလိုက္သလို ျဖစ္သြားတာေပါ့။

ေအပရယ္ေတာ့ ဖိတ္ၾကားမႈကို လက္ခံလိုက္သလိုပါပဲ၊ ဂ်ဴလိုင့္ရဲ့ ဘယ္ဘက္နို႔ေပၚကို မ်က္ႏွာအပ္လိုက္ၿပီး နို႔သီးေခါင္းေလးကို စုပ္ယူလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့လည္း ခပ္ဖြဖြေလး ကိုက္လိုက္ေသးတယ္။ နာေလာက္ေအာင္ မျပင္းထန္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ခပ္ဖ်င္းဖ်င္း ျဖစ္သြားတဲ့ အရသာကိုေတာ့ ဂ်ဴလိုင္တစ္ေယာက္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ႀကီး ခံစားလိုက္ရတာေပါ့။

ဂ်ဴလိုင္က အားကနဲ ေအာ္လိုက္ရင္း သူ႔အစ္မရဲ့မ်က္ႏွာကို ဒီေနရာကေန ဘယ္မွေရြ႕မသြားရေအာင္ ထိန္းကိုင္ထားလိုက္တယ္။

သူတို႔ေတြ အေပၚမွာ အလုပ္မ်ားေနတုန္း ေအာက္ကေန ေမာင္ေမာင္ကလည္း ေအပရယ့္ေက်ာကို ပြတ္ေပးလိုက္ရင္း နို႔ေတြဆီကိုလည္း လက္လွမ္းလိုက္တယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ပုံမွန္ျပန္ျဖစ္သြားတဲ့ ဂ်ဴလိုင္က ေမာင္ေမာင့္ညီေလးကို စတင္ျပဳစုပါေတာ့တယ္။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ မိန္းကေလးႏွစ္ဦး ၿပီးသြားေပမယ့္ သူ႔မွာ ခရီးဆုံးမေရာက္ေသးလို႔ ပိုၿပီးေတာင္ တင္းမာေဖာင္းကားလာတယ္။ ဂ်ဴလိုင္တစ္ေယာက္မွာေတာ့ အဲဒီလို ႀကီးထြားလာတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ပစၥည္းကို သူ႔အတြင္းထဲမွာ မနည္းလႈပ္ရွားေနရပါတယ္။

ေအပရယ္ကလည္း သူ႔ညီမေလးကို ေမာင္ေမာင့္ရင္ဘတ္ေပၚ ပြတ္လိုက္ေတာ့ အရည္တခ်ိဳ႕က ေမာင္ေမာင့္ဗိုက္ေပၚအထိ စီးက်လာေလရဲ့။ ေအပရယ္ကလည္း တက္ညီလက္ညီ ပါဝင္ဖို႔အတြက္ သူ႔ညီမေလးကို ေမာင္ေမာင့္မ်က္ႏွာနားအထိ တိုးကပ္ေပးလိုက္တယ္။

ဂ်ဴလိုင့္ေဆာင့္ခ်က္ေတြေအာက္မွာ ေမာင္ေမာင္လည္း အရသာေတြ႕လာပါၿပီ။ ႏွာေခါင္းကလည္း မ်က္ႏွာနားက ေအပရယ့္ညီမေလးရဲ့ အနံ့ကို မလြန္ဆန္နိုင္ေတာ့တဲ့အတြက္ ေအပရယ့္ေပါင္လုံးေလးေတြကို သူ႔လက္ေတြနဲ႔ သိုင္းဖက္လိုက္ရင္း သူ႔မ်က္ႏွာေပၚကို ဆြဲယူလိုက္တယ္။

လၽွာကို တတ္နိုင္သမၽွ ထိုးသြင္းလိုက္ရင္း ေအပရယ့္အတြင္းသားေလးေတြကို လ်က္ေပးလိုက္ေတာ့ မတူညီေသာအရသာေတြက ေမာင္ေမာင့္ကို ေရာက္ရွိသြားေစဖို႔အတြက္ တြန္းအားေပးေနၾကပါၿပီ။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေမာင္ေမာင္လည္း ဆက္မထိန္းထားနိုင္ေတာ့ဘဲ ေအပရယ့္ကို တအားဖိလ်က္ရင္း ပါးစပ္ကလည္း ဗလုံးဗေထြးနဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။

`အား … ငါ … ငါ … ၿပီးေတာ့မယ္ ထင္တယ္ … ဟင္း …´

ဂ်ဴလိုင္ကလည္း ေမာင္ေမာင့္အေပၚကေန သူ႔ရဲ့လမ္းကို သူေဖာက္ေနတယ္။ လႈပ္ခါလာတဲ့ ကိုယ္လုံးေလးရဲ့အတြင္းမွာေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးက ေပးစြမ္းတဲ့အရသာကို တင္းက်ပ္စြာ ခံစားေနရပါတယ္။

ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ ပန္းထုတ္လိုက္တဲ့ အရည္ေတြက ဂ်ဴလိုင့္ညီမေလးထဲကို လာေရာက္ထိမွန္တဲ့အခါမွာ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံး တြန႔္လိမ္ရင္းၿပီးသြားသလို အလ်က္ခံေနရတဲ့ ေအပရယ္ကလည္း စိတ္လႈပ္ရွားစြာနဲ႔ ၿပီးသြားပါေတာ့တယ္။

ဂ်ဴလိုင္တစ္ေယာက္ ေဘးကို လဲက်သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာ့လာတဲ့ ညီေလးကို စုပ္ယူလိုက္ၿပီး သူတို႔သုံးဦးစလုံးရဲ့ ေပါင္းစပ္ထားတဲ့အရသာကို ခံစားေနမိတယ္။ ထူးျခားတဲ့အရသာပါပဲ၊ ခ်ိဳတယ္၊ ငန္တယ္၊ အရသာရွိတယ္ေပါ့။

အားလုံးေျပာင္စင္ေအာင္ သန႔္ရွင္းေပးၿပီးမွ ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင့္ေဘးကေန ထရပ္လိုက္တယ္။

ၿပီးေတာ့မွ ေမာင္ေမာင့္ေဘးကို ဝင္လွဲလိုက္တဲ့ ဂ်ဴလိုင့္ကို ျပဳံးၾကည့္ရင္း ေျပာလိုက္တယ္။

`နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ခဏနားလိုက္ၾကဦးေလ … ငါေတာ့ ေအာက္ဆင္းၿပီး နည္းနည္းၾကည့္ေျပာထားလိုက္မယ္။ ဒီေန႔ ပင္ပန္းၾကတယ္ မဟုတ္လား …´လို႔ ေျပာၿပီး သူ႔ရဲ့ အဝတ္အစားေတြကို ရွာေနေလရဲ့။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေအပရယ့္ကိုယ္ေပၚ အဝတ္အစားေတြ ေရာက္သြားၾကပါၿပီ။ သူတို႔ႏွစ္ဦးကို တစ္ခ်က္ႏႈတ္ဆက္သလို ၾကည့္လိုက္ရင္း အခန္းထဲကေန ထြက္သြားတယ္။ အနမ္းေလးတစ္ခ်က္ကို ေလထဲလႊင့္လိုက္ရင္းနဲ႔ေပါ့။

သူ႔အေတြးထဲမွာေတာ့ ဒီအတိုင္းဆို ပိုၿပီးစိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းလာၿပီလို႔ ေတြးရင္း ေအာက္ကို ဆင္းသြားပါေတာ့တယ္။

***

ေမာင္ေမာင္ အိပ္ရာကနိုးလာေတာ့ အခန္းထဲမွာ ေမွာင္မည္းေနၿပီ။ ၾကည့္ရတာ သူနဲ႔ ေအပရယ္၊ ဂ်ဴလိုင္တို႔ အတူတူကုန္ဆုံးခဲ့တဲ့အခ်ိန္က ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားခဲ့ၿပီ ထင္ပါရဲ့။

သူ သတိရသေလာက္ေတာ့ သူအိပ္ေပ်ာ္မသြားေသးခင္က ဂ်ဴလိုင္က သူ႔ေဘးမွာ လွဲေနခဲ့တာပါ။ ခုေတာ့ သူတစ္ေယာက္တည္းပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ကိုယ္ေပၚမွာေတာ့ ေစာင္တစ္ထည္ရွိေနတယ္။ ျဖစ္နိုင္တာကေတာ့ ဂ်ဴလိုင္ထြက္မသြားခင္ သူ႔ကို ျခဳံေပးခဲ့တာေနမွာပါ။

နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုးနာရီထိုးေနၿပီ။ ညေနခ်ိန္တစ္ခုလုံး ေပ်ာက္ေနခဲ့တာကို သတိထားမိရင္ သူမ်ားေတြက သို႔ေလာသို႔ေလာ စဥ္းစားကုန္ၾကဦးမယ္လို႔ ေတြးမိေတာ့ အဝတ္အစားေတြကို ေကာက္ဝတ္လိုက္မိတယ္။

သူ အျပင္ထြက္မလို႔ ၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ သူ႔အခန္းတံခါးကို ေခါက္သံၾကားရၿပီး တစ္ျပဳံတစ္မႀကီး ဝင္ခ်လာပါေလေရာ။ ရွိသမၽွ အမ်ိဳးသမီး အကုန္လုံးေပါ့။

ၾကည့္ရတာ ေအပရယ္က သူ ေနမေကာင္းဘူးလို႔မ်ား ေျပာထားသလား မသိပါဘူး။

အားလုံးပဲ သူ႔ကို နဖူးကိုစမ္း ပါးကိုနမ္းၿပီးမွ ထြက္သြားၾကတယ္။ ဒါက ေမေမ၊ နိုနိုနဲ႔ ႏွစ္ဦးတို႔ပါ။ က်န္တဲ့သူေတြကေတာ့ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ တန္းစီၿပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းနဲ႔ အနမ္းေဝတာကို အလွည့္ေစာင့္ၿပီးမွ ျပန္သြားၾကေတာ့တယ္။

ေနာက္ဆုံးက်န္ခဲ့တာက ေအပရယ္ေပါ့။ အစ္မႀကီးပီပီ တျခားညီမေတြကို ဦးစားေပးၿပီးမွ သူ႔အလွည့္ေစာင့္ေနခဲ့တာေပါ့။

`ၾကည့္ရတာ ေမာင္ေမာင္ … နင္ ဒီက်န္ခဲ့တဲ့ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္အတြင္းေတာ့ တယ္ၿပီးအလုပ္မ်ားေနသလိုပဲ …´

ေအပရယ္က ေျပာရင္း ေမာင္ေမာင့္ကို ခပ္တင္းတင္းဆြဲဖက္လိုက္တယ္။

`အလုပ္မ်ားလဲ ဘာျဖစ္လဲဟာ … ငါ့ဘဝမွာေတာ့ တန္ဖိုးမျဖတ္နိုင္တဲ့အရာေတြပါ …´

ေမာင္ေမာင္က စဥ္းစားရင္း ေျပာလိုက္တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူ႔ရင္ဘတ္ကို ေထာက္လာတဲ့ ေအပရယ့္နို႔သီးေခါင္းေလးေတြရဲ့ အထိအေတြ႕ကို သိလိုက္ရတယ္။

`ဒါဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။ တို႔ေတြ ရိုစတာတစ္ခုေလာက္ဆြဲၿပီး စီစဥ္ထားရမလား …´

ေအပရယ္က စလိုက္ေတာ့ …

`မဆိုးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း ငါ့စိတ္ထဲမွာေတာ့ မလုံမလဲႀကီး ခံစားေနရတယ္ ေအပရယ္ … ခုလိုမ်ိဳးဆိုေတာ့ နင္တို႔ေတြၾကားမွာ … ေအးေလ … စိတ္မသက္မသာျဖစ္ကုန္ၾကမလားလို႔လည္း ေတြးမိတယ္ …´

ေမာင္ေမာင္က ေလးေလးနက္နက္ ေျပာလိုက္ေတာ့ …

`ဘာလို႔ ဒီလိုေတြးရတာလဲဟယ္ …´

`ဟုတ္တယ္ေလ။ တကယ္ေတာ့ အရင္ကနဲ႔ အခုအခ်ိန္မွာ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့ျဖစ္ခဲ့ တို႔ေတြက ျပန္ၾကည့္လိုက္ရင္ ေမာင္ႏွမအရင္းေတြလိုပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ အားလုံးရဲ့ပုခုံးေတြေပၚမွာ အမွားေတြကို တင္ထားရင္းနဲ႔ ေနေနၾကမယ္ဆိုရင္ …´

`အိုး … ထားလိုက္စမ္းပါဟယ္ … ဘယ္သူမွ ဒီလိုမေတြးၾကဘူး … အေသအခ်ာပဲ …´

ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင့္စကားကို ျဖတ္ေျပာလိုက္ရင္း သူ႔ပါးစပ္ကို အနမ္းရွည္ႀကီးတစ္ခုေပးရင္း ပိတ္ထားလိုက္တယ္။

ၿပီးမွ ေမာင္ေမာင္က သူ႔မမလွလွကို ထပ္ေမးလိုက္ေလရဲ့။

`ဒါဆို … ဘယ္လိုေတြးၾကသလဲဟင္ …´

`ေျပာျပဘူး … ကဲကဲ … အိပ္ေတာ့ … ဂြတ္နိုက္ …´

ေအပရယ္က ဖ်တ္ကနဲ နမ္းလိုက္ရင္း အခန္းျပင္ကို ထြက္သြားေတာ့တယ္။

`ေအပရယ္ … ေျပာၿပ ….´

ေမာင္ေမာင္က လွမ္းေျပာလိုက္ေပမယ့္ ေအပရယ္ကေတာ့ တာ့တာျပရင္း ထြက္သြားၿပီေလ။

`အင္း … သူတို႔ေတြ ဘာေတြးၾကတယ္ဆိုတာ သိခ်င္လိုက္တာ …´လို႔ ေျပာရင္း ေမာင္ေမာင္လည္း အိပ္ယာေပၚ ျပန္လွဲခ်လိုက္တယ္။

***

ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ေနျမင့္မွ နိုးလာတယ္။

နာရီကို ၾကည့္မိေတာ့ ဆယ့္တစ္နာရီခြဲေနၿပီ။ မနက္စာလည္း မစားရေသးေတာ့ ခပ္သြက္သြက္ပဲ အဝတ္အစားေတြ ေကာက္စြပ္ရင္း ထမင္းစားခန္းထဲ ဆင္းလာခဲ့တယ္။

ထမင္းစားပြဲေပၚက အုပ္ေဆာင္းကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ သူ႔အတြက္ ေအးစက္ေနတဲ့ ေပါင္မုန႔္နဲ႔ ၾကက္ဥေၾကာ္ေတြကို ေတြ႕ရတယ္။ အဲဒီေဘး အုပ္ေဆာင္းေအာက္မွာပဲ စာတိုေလးတစ္စကို ေတြ႕လိုက္ရလို႔ ဖတ္ၾကည့္လိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင္

ေစ်းသြားဝယ္တယ္။ သိပ္မၾကာဘူး၊ ျပန္လာခဲ့မယ္။

ဖုန္းေခၚလိုက္မယ္။ နင္ၾကားခ်င္တာေလးေတြလည္း ၾကားရမွာေပါ့။ က်န္တဲ့သူေတြ အကုန္လုံးလည္း အိမ္မွာ မရွိၾကဘူး မဟုတ္လား။ ငါ ျပန္မေရာက္ေသးခင္လည္း နိုးနိုးၾကားၾကားေနဦး။

အခ်စ္ေတြနဲ႔ …

ေအပရယ္

`အင္းေလ … တစ္ေယာက္တည္းလည္း ေကာင္းတာပါပဲ´လို႔ ေရရြတ္လိုက္ရင္း ေရခဲေသတၱာကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ ႏြားနို႔ ေဖာက္လက္စ တစ္ဘူးကို ဆြဲထုတ္ရင္း စားပြဲမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။

ခပ္သြက္သြက္စားလိုက္ၿပီး ပန္းကန္ေတြကို ေဘစင္ထဲ ထည့္ထားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ပုံမွန္လုပ္ေနက်အတိုင္းပဲ လမ္းတစ္ပတ္ေလာက္ ထြက္ေလၽွာက္ရတာေပါ့။

ေနက က်ဲက်ဲေတာက္ပူေနၿပီ။ ခက္တာက အျပင္မထြက္ခ်င္ေပမယ့္လည္း ဝလာမွာေၾကာက္လို႔ အားတင္းၿပီး ထြက္လာခဲ့တာ။ အနီးအနားပဲ တစ္ပတ္ေလာက္ပတ္ၿပီး ျပန္ဝင္လာခဲ့တယ္။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဆယ့္ႏွစ္ဆယ့္ငါး။ တံခါးကို ဖြင့္လိုက္ၿပီး ေရတစ္ခြက္ ေျပးေသာက္တုန္း အိမ္ေပၚထပ္ကေန ေျခသံၾကားလိုက္ရတယ္။

ဒီအခ်ိန္မ်ိဳး ဘယ္သူမွ အိမ္မွာ မရွိတတ္ပါဘူးလို႔ သူေတြးလိုက္ရင္း ဘယ္သူလဲဆိုၿပီး လွမ္းေအာ္လိုက္တယ္။ ဒီေတာ့မွ အသံျပန္ၾကားရတယ္။

`ငါပါဟ … နိုနိုပါ … သူခိုးမဟုတ္ပါဘူးဟဲ့ …´

`ဟင္ … နင္ ဘယ္လိုလုပ္ ျပန္ေရာက္ေနတာလဲ …´

ေမာင္ေမာင္က ေလွကားထိပ္မွာ လွမ္းေတြ႕လိုက္ရတဲ့ နိုနို႔ကို ေမးလိုက္တယ္။

`အဟီး … ဖိနပ္ျပတ္သြားလို႔ဟာ။ အဲဒါ ဝယ္လိုက္ေတာ့ လက္ထဲ ထမင္းဝယ္စားဖို႔ေတာင္ မက်န္ေတာ့ဘူး။ ဟိုႏွာဘူးေတြဆီကလည္း မစားခ်င္တာနဲ႔ အိမ္ပဲ ျပန္လာလိုက္တာ …´

ေမာင္ေမာင္က ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ပုခုံးတစ္ခ်က္ပဲ တြန႔္ျပလိုက္တယ္။

`ငါ ခုမွ ျပန္ေရာက္တာဟ … ဒါနဲ႔ နင္ေရာ စားၿပီးၿပီလား …´

`မနက္စာစားၿပီးတာမွ မၾကာေသးတာ … ေနာက္ ဆာမွ စားလိုက္ေတာ့မယ္ …´

နိုနိုက ေပါင္မုန႔္တစ္ခ်ပ္ကို မီးကင္ရင္း ေမးလိုက္တယ္။

`ဒါနဲ႔ ဒီလိုဆို အိမ္မွာ နင္က တစ္ေယာက္တည္း ဒီလိုပဲလား …´

`အင္း … ပုံမွန္ဆိုရင္ေတာ့ ေအပရယ္လည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ ငါ ေက်ာင္းသြားမတတ္ေတာ့တဲ့ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သူလည္း ငါ့ကို အိမ္ေစာင့္ထားၿပီး အျပင္ထြက္တဲ့အခါလည္း ထြက္တတ္တာေပါ့ …´

ေမာင္ေမာင္က တီရွပ္ကို ခၽြတ္ရင္း ပုဝါနဲ႔ ေခၽြးသုတ္ရင္း ေျပာလိုက္တယ္။

`ခုေရာ … ဘယ္သြားသတဲ့လဲ …´

`ေရွာ့ပင္ထြက္သြားတယ္ ေျပာတာပဲ … ေအးေလ … နင္ျပန္လာတာလည္း ေကာင္းတာပဲ … မပ်င္းေတာ့ဘူးေပါ့ …´

`ေၾသာ္ … ဒါဆို အခု နင္တစ္ေယာက္တည္းပဲေပါ့ …´

နိုနိုက ေမးလိုက္ေတာ့ …

`အင္းေလ …´

ေမာင္ေမာင္က ေခၽြးသုတ္ၿပီးသြားေတာ့ စြပ္က်ယ္တစ္ထည္ ေကာက္စြပ္လိုက္ရင္း လိေမၼာ္ရည္တစ္ခြက္ ယူေသာက္လိုက္တယ္။

`ဒါနဲ႔ နင့္ေဘာ္ဒီၾကည့္ရတာ အရင္ကထက္ ပိုၿပီးပုံက်လာသလိုပဲ။ ေျပးတာလည္း မဆိုးဘူးပဲေနာ္ …´

နိုနိုက ေမာင္ေမာင့္ကို စူးစိုက္ၾကည့္ရင္း မွတ္ခ်က္ျပဳလိုက္တယ္။

`ေက်းဇူးပဲ … အေကာင္းေျပာလို႔ပါ …´

ေမာင္ေမာင္က သူ႔ဘာသာသူ ဝမေနတာကိုပဲ ဂုဏ္ယူလွပါၿပီ။ ဒီေလာက္ အိပ္ခ်င္အိပ္၊ စားခ်င္စားလုပ္ေနတာေတာင္ ဒီလိုမ်ိဳး ဝမလာဘဲေနနိုင္တာဆိုေတာ့ မဆိုးဘူးေပါ့ေလ။

နိုနိုက ေပါင္မုန႔္ကို နည္းနည္းကိုက္လိုက္ရင္း ဟင္းတစ္ဇြန္းခပ္စားလိုက္တယ္။ ၿပီးမွ …

`ဒါေပမယ့္ဟယ္ … ႂကြက္သားေလး အံစာတုံးေလးထြက္လာေအာင္လုပ္လိုက္ရင္ ပိုမေကာင္းဘူးလား … ဒီတစ္ခါ ငါနဲ႔ ဂ်င္မ္ကို လိုက္ခဲ့ေလ … ငါ အပ္ေပးမွာေပါ့ …´

`ဟာ … ေတာ္ပါၿပီ … ဒီတိုင္းလည္း အဆင္ေျပသားပဲ´

စိတ္ထဲကေတာ့ ေတြးေနမိတယ္။ ဒီေလာက္ ေလ့က်င့္ခန္းဆင္းေနရတာကို သြားသာကစားလိုက္လို႔ကေတာ့ ပုံလဲသြားဦးမယ္လို႔။

`ဒီတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္မေလးေတြက ဘယ္ႀကိဳက္မွာလဲ …´

`မႀကိဳက္လည္း ေနေပါ့ … ဘာလုပ္မလဲ …´

ဟုတ္တယ္ေလ။ အခု သူ႔မွာ ဒီေလာက္ဗ်ာမ်ားေနရတာကို။

`မိန္းကေလးက သူ႔ကို ခ်ီထားပါလို႔ ေျပာလို႔မွ မခ်ီနိုင္ရင္ ရွက္စရာႀကီးေနမွာေပါ့ …. ဟာဟ …´

`အံမယ္ … နိုနို … နင္က အထင္ေသးတာလား … ဒီေလာက္မ်ား ငါက စကားထဲေတာင္ ထည့္မေျပာဘူး …´

`မယုံပါဘူး … ခုပဲ ငါ့ကို အစမ္းခ်ီၾကည့္ပါဦး …´

ဟင္းနဲ႔ ေပါင္မုန႔္ကို အကုန္စားၿပီးသြားတဲ့ နိုနိုက သူ႔ကို မယုံပါဘူးဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။

`ေကာင္းၿပီေလ … နင္ ခိုင္းလို႔ေနာ္ … လာထား …´

ေမာင္ေမာင္က ေျပာရင္းဆိုရင္းနဲ႔ပဲ နိုနို႔ကို ခါးကေန ေျမႇာက္ကိုင္ၿပီး ပုခုံးေပၚ ထမ္းလိုက္တယ္။

ဒီေလာက္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ႀကီးလုပ္လိုက္မယ္လို႔ ထင္မထားတဲ့ နိုနိုကေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ပုခုံးေပၚမွာ တြန႔္လိမ္ေနတယ္။

ေမာင္ေမာင္က သူထမ္းထားတဲ့အတိုင္းပဲ ထမင္းစားခန္းထဲမွာ တစ္ပတ္လွည့္လိုက္ၿပီး နိုနို႔ကို ဧည့္ခန္းထဲ ေခၚလာခဲ့တယ္။

`ရၿပီ ရၿပီ … နင္ နိုင္သားပဲ … ျပန္ခ်ေပးေတာ့ဟာ ….´

`ငါေျပာသားပဲ နိုနို …´

ေမာင္ေမာင္က ျပန္ခ်မေပးဘဲ ပုခုံးေပၚ ပိုေျမႇာက္တင္လိုက္ေတာ့ နိုနို႔မွာ ေဇာက္ထိုးနီးပါးျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔တင္ မေက်နပ္ေသးတဲ့ ေမာင္ေမာင္က ပတ္ခ်ာလည္လွည့္လိုက္ေတာ့ နိုနိုတစ္ေယာက္ ေတာင္းပန္သံေတြ ထြက္လာေတာ့တယ္။

`ေတာ္ၿပီဟာ … ငါရႈံးပါတယ္ … ေခါင္းမူးလို႔ပါဟယ္ … ခ်ေပးပါေတာ့ …´

ဒီေတာ့မွ ေမာင္ေမာင္လည္း နိုနို႔ကိုယ္ေလးကို ဆိုဖာေပၚ ႏွိမ့္ခ်ေပးလိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင္က သူ႔လက္ေတြကို လႊတ္လိုက္ေပမယ့္ နိုနိုကေတာ့ ေမာင္ေမာင့္လည္ပင္းကို သိုင္းဖက္ထားတဲ့ သူ႔လက္ေတြကို မလႊတ္ေသးဘဲ ဖက္ထားလိုက္တယ္။

ဒီမွာပဲ အစာစားၿပီး ေခၽြးနည္းနည္းထြက္ေနတဲ့ နိုနို႔လက္ကေလးေတြက ေအးစိမ့္စိမ့္အထိအေတြ႕ရယ္၊ ပူးကပ္ေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ အေပၚပိုင္းက အိစက္တဲ့ အထိအေတြ႕ရယ္၊ ဝင္သက္ထြက္သက္ေႏြးေႏြးရယ္က ေမာင္ေမာင့္စိတ္ကို လႈပ္ရွားေစတယ္။

မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မ်က္လုံးမလႊဲဘဲ ၾကည့္ေနမိၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူကပဲ စလိုက္သလား။ နိုနိုကပဲ စလိုက္သလားေတာ့ မသိ၊ မ်က္ႏွာခ်င္း တျဖည္းျဖည္း နီးကပ္သြားၾကရင္း ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ထိေတြ႕မိၾကေတာ့တယ္။

အနမ္းက မထင္မွတ္ဘဲ ရွည္ၾကာေနေလရဲ့။ ဘယ္ေတာ့မွ မၿပီးဆုံးေတာ့ဘူးလို႔ေတာင္ ထင္ရတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံးက ရပ္တန႔္ခ်င္တဲ့ဆႏၵမွ မရွိၾကတာေလ။

ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ေမာင္ေမာင္ကပဲ စၿပီး ခြာလိုက္ပါတယ္။ ဆိုဖာေဘးမွာ ရပ္လိုက္ရင္း နိုနို႔ကို ၾကည့္ေနမိတယ္။

`ဘာျဖစ္လို႔လဲ … ေမာင္ေမာင္ …´

`မျဖစ္ … အင္း … ဒါေပမယ့္ နင့္ဘက္က ေသခ်ာလို႔လားဟယ္ …´

ေမာင္ေမာင္က မယုံနိုင္သလို ေမးလိုက္တယ္။

`အဓိပၸါယ္မရွိတာေတြ ေမးမေနစမ္းပါနဲ႔ဟာ၊ ငါက မိန္းကေလးပါ … ေမာင္ေမာင္ရယ္ … တကယ္ေတာ့ အရင္ကတည္းက ငါ နင့္ကို စိတ္ဝင္စားမိခဲ့တာပါ …´

နိုနိုက ေဝခြဲမရျဖစ္ေနတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ကို ျပဳံးျပလိုက္တယ္။

သူ႔စိတ္ထဲမွာေတာ့ သူ႔ကို အရင္တည္းက စိတ္ဝင္စားတယ္ဆိုတဲ့သူေတြနဲ႔ခ်ည္းပဲ ေတြ႕ေနရတာကို မယုံနိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနမိတယ္။

`ေမာင္ေမာင္ … ဘာျဖစ္ေနတာလဲလို႔ …´

နိုနို႔အသံက ခၽြဲႏြဲ႕သံကေလးျဖစ္ေနေလရဲ့။

`အင္း … မျဖစ္ပါဘူး။ ေသခ်ာ သိခ်င္လို႔ပါ …´

ေမာင္ေမာင္က ေျပာရင္းနဲ႔ သူ႔လက္ကို ကမ္းေပးလိုက္ေတာ့ နိုနိုက ဆြဲၿပီး ထရပ္လိုက္တယ္။

နိုနိုက သူ႔ကို ဖက္လိုက္ရင္းနဲ႔ အငမ္းမရ နမ္းေနမိတယ္။ ၿပီးမွ သူ႔ကို ဆိုဖာေပၚ ဆြဲၿပီး ထိုင္ခိုင္းလိုက္တယ္။

မ်က္လုံးေလးတစ္ဖက္ကို ေနာက္သလိုေျပာင္သလို မွိတ္ျပလိုက္ရင္းနဲ႔ လက္ေတြက သူ႔ရင္ဘတ္ကို ပြတ္သပ္လာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ စြပ္က်ယ္ေအာက္နားကို ကိုင္လိုက္ၿပီး ေခါင္းေပၚကို ဆြဲယူလိုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္လည္း အလိုက္သင့္ လက္ကို ေျမႇာက္ေပးလိုက္တယ္။

သူ႔ရဲ့ အဝတ္အစားမရွိေတာ့တဲ့ ကိုယ္အထက္ပိုင္းကို ျမင္လိုက္ရတဲ့ နိုနို႔မွာေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းကို လၽွာေလးနဲ႔သပ္လိုက္ရင္း ေမာသလိုလိုမ်ိဳး ခံစားမိေနေတာ့တယ္။

ေနာက္ထပ္ နိုနို႔လက္ေတြက ေဘာင္းဘီကို လက္လွမ္းလိုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္က ျပဳံးၾကည့္ရင္း သူကိုယ္တိုင္ပဲ သြက္သြက္လက္လက္ လႈပ္ရွားလိုက္တယ္။ ေဘာင္းဘီဇစ္ကို ျဖဳတ္ၿပီး တင္ပါးကို ခဏႂကြၿပီး ေအာက္ကို ေလၽွာခ်လိုက္ေတာ့ နိုနို႔မ်က္ဝန္းတစ္စုံက ၀ိုင္းစက္သြားတယ္။

`အို …´

ခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ျမည္တမ္းသံေလးနဲ႔အတူ နိုနို႔မွာ စိတ္နဲ႔ကိုယ္ မကပ္သလို ထိုင္ခ်လိုက္မိတယ္။

နိုနို႔မွာေတာ့ ရင္ခုန္ရလြန္းလိုု႔ ႐ူးေတာ့မယ္လို႔ေတာင္ ဆိုရေတာ့မလားပဲ။ သူ ျမင္ေနရတဲ့ျမင္ကြင္းကို ဘယ္တုန္းကမွ မေတြ႕ဖူးတဲ့အရာ တစ္ခုလို နစ္ေမ်ာခံစားရင္း ေငးငိုင္ေနမိတယ္။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ခုလို ျဖစ္သြားတဲ့ နိုနို႔ကို ၾကည့္ရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဂုဏ္ယူေနမိသလိုပဲ။ သူသိသေလာက္ေတာ့ နိုနို႔လို စိတ္ထား ေကာင္းၿပီး ေခ်ာေမာလွပတဲ့ ေဟာက္ဆာဂ်င္မကေလးမွာ ခ်စ္သူရည္းစား မရွိဘဲေနမွာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုအေၾကာင္းေတြက သူ႔ကို ဒီလိုျဖစ္သြားေစပါလိမ့္။ ေမာင္ေမာင္ ေတြးေနမိတယ္။

ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ေတာ့ သိပ္မဆိုင္းေနပါဘူး။ နိုနို႔လက္ကေလးကိုဆြဲၿပီး ဆိုဖာေပၚမွာ ထိုင္ခိုင္းလိုက္ရင္း လက္ရွိအေျခအေနကို ျပန္ၿပီး သတိရသြားေအာင္လုပ္ေပးလိုက္ပါတယ္။

ပုခုံးေက်ာ္ေက်ာ္အထိ ရွည္လ်ားတဲ့ ဆံႏြယ္ကေလးကို ဆြဲယူနမ္းရႈံ႔လိုက္ေတာ့မွာ နိုနို႔မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းကေလးေတြက အရည္လဲ့လဲ့ ေတာက္ပစြာနဲ႔ သူ႔ကို ျပန္ၾကည့္လာတယ္။

သူတို႔ႏႈတ္ခမ္းေတြ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္ၿပီးထိေတြ႕သြားၾကတယ္။

***

နိုနို႔အဖို႔ေတာ့ ဒီေကာင္ကေလးနဲ႔မွ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ခံစားမိေနမွန္း မေဝခြဲနိုင္ေတာ့ဘူး။ Tender are your caress, sweeter are your kiss လို႔ပဲ ေျပာလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။ အနမ္းကေလးနဲ႔တင္ သူ႔ရဲ့ေသြးေတြကို ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ဆူေဝနိုင္ရတာလဲ ေကာင္ေလးရယ္။

သူ႔ရဲ့ အရင္ရည္းစားႏွစ္ေယာက္နဲ႔တုန္းကေတာင္မွ ဒီေလာက္အထိ ရင္မခုန္ဖူးဘူး။ တစ္ခါတုန္းကလည္း ရင္ခုန္ခဲ့ဖူးေပမယ့္ ခုတစ္ခါ ပိုၿပီးခုန္သလား ထင္ေနမိတယ္ေလ။

ဘာျဖစ္လို႔မ်ား သူ႔ကို ဒီေလာက္ေတာင္ ဖမ္းစားနိုင္ရတာလဲ။ ဒီေလာက္ကေလးနဲ႔ က်ရႈံးခဲ့ရတဲ့ သူ႔ကိုယ္သူ အားမလိုအားမရ နိမ့္ပါးအားငယ္ေနမိတယ္။

အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာကမ်ား ေဝ၀ါးစြာနဲ႔ ဒီလိုမ်ိဳး ႏွိပ္စက္နိုင္ရသလား။ ဟုတ္တယ္၊ သူ ေမာင္ေမာင့္ကို ခ်စ္ေနမိတာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အေျခအေနမေပးလို႔ ဖုံးဖိထားခဲ့ရတာပါေလ။

ခုေတာ့ အရာအားလုံးက လက္တစ္ကမ္းအလိုမွာ ရွိေနၿပီလို႔ ခံစားလိုက္ရေတာ့မွပဲ သူ႔ရဲ့ တည္ၿငိမ္မႈ ပ်က္သြားခဲ့တဲ့စိတ္ေတြက လက္ရွိ ဘဝထဲကို ျပန္လည္ဝင္ေရာက္လာေတာ့တယ္။

***

အနမ္းေတြေႁခြရင္းနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္လက္ေတြက နိုနို႔အက်ႌၾကယ္သီးေလးေတြကို တစ္လုံးခ်င္းျဖဳတ္ေနတယ္။ ႏွိပ္ၾကယ္သီးေလးေတြမို႔ တစ္ခါတည္း အကုန္လုံးဆြဲျဖဳတ္လိုက္ရင္ ရေပမယ့္လည္း ေမာင္ေမာင့္အေနနဲ႔ ဒီလိုမ်ိဳး အရင္လိုစရာ ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။

နိုနိုကလည္း စိတ္တူကိုယ္တူ ကူညီေပးလာတယ္။

ေနာက္ဆုံးၾကယ္သီးကေလးကို လက္လွမ္းလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ဖုန္းက ထျမည္လာတယ္။

ႏွစ္ေယာက္သား တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အလန႔္တၾကားၾကည့္လိုက္ၾကၿပီးေတာ့မွ နိုနိုက …

`နင္ပဲ ကိုင္လိုက္တာ ေကာင္းလိမ့္မယ္ ထင္တယ္ …´

ေမာင္ေမာင္က ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္ၿပီး ဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္လိုက္တယ္။

ခလုတ္ကို ႏွိပ္လိုက္ၿပီး ဟယ္လိုလုပ္လိုက္ေတာ့ ေအပရယ့္အသံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။

`ေမာင္ေမာင္ … ေအပရယ္ပါ၊ နင့္ကို သတိရလို႔ ဖုန္းဆက္လိုက္တာ … ငါေျပာထားတဲ့အတိုင္းေလ … ေနာ္ …´

ေမာင္ေမာင္က ျပဳံးရင္း ၾကည့္ေနတဲ့ နိုနို႔ကို အသံမထြက္ဘဲ ႏႈတ္ခမ္းလႈပ္ၿပီး ေအပရယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

`ဒါနဲ႔ … ေအပရယ္ နင္ ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ …´

`ဒီလိုေပါ့ဟာ … ေလၽွာက္သြားရင္းနဲ႔ ေခ်ာင္က်တဲ့တစ္ေနရာမွာ ဖုန္းကေလးေဘးခ်ရင္း နင့္အေၾကာင္း စဥ္းစားေနမိတာေပါ့´

`အင္း … ငါလည္း နင့္အေၾကာင္းပဲ ေတြးေနမိတာ …´

ေမာင္ေမာင္က ျပန္ေျဖရင္းနဲ႔ အက်ႌကို ခၽြတ္လိုက္တဲ့ နိုနို႔ကို လွမ္းၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ ဟယ္လိုကစ္တီ႐ုပ္နဲ႔ ပန္းႏုေရာင္ဘရာစီယာေလး၊ ေအာက္ေန မို႔ေမာက္ေနတဲ့ ရင္သားေတြကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ တံေတြးေတာင္ နင္ခ်င္သလိုျဖစ္သြားတယ္။

`ဟာဟ … ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္သလဲ ခ်စ္ေလး … နင္က ငါ့အေၾကာင္းေတြးေနတယ္ ဆိုေတာ့ေလ …´

နိုနိုက ဆက္လက္လႈပ္ရွားေနတယ္။ ေမာင္ေမာင္ကလည္း မ်က္ေတာင္တစ္ခ်က္မခတ္ဘဲ စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ နိုနို႔ရဲ့ သြယ္လ်လ် လက္ကေလးေတြက ေနာက္ဘက္ကို ေရာက္သြားၿပီး ဘရာခ်ိတ္ကေလးကို ျဖဳတ္လိုက္ေတာ့ ေရွ႕က ရင္အစုံက မသိမသာ လႈပ္ခါသြားေလရဲ့။

`ေၾသာ္ … ငါလည္း ဒီလိုပဲ … နင္ကလည္း ျပန္မလာေသးေတာ့ ဒီလို ေတြးေနမိတာေပါ့ …´

ဆက္ၿပီးေတာ့ နိုနို႔ရဲ့ လႈပ္ရွားမႈေအာက္မွာ ဘရာစီယာေလးက ေရွ႕ကို ေလ်ာက်သြားေတာ့ ရင္သားအထက္ပိုင္းကေလးရယ္၊ ေနာက္ၿပီး ပန္းရင့္ေရာင္ရဲေနတဲ့ နို႔သီးေခါင္းကေလးကို ေတြ႕လိုက္ရၿပီး ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ စကားနည္းနည္းျပတ္သြားတယ္။

နိုနိုက ဘရာစီယာေလးကို ေဘးကိုခ်လိုက္ရင္း `နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္း ငါသိတယ္´လို႔ ႏႈတ္ခမ္းေလးလႈပ္႐ုံ ေျပာလိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင္က နိုနို႔ရဲ့ ကိုယ္လုံးလွလွေလးကို ၾကည့္ရင္း ခပ္လန႔္လန႔္နဲ႔ ျပန္ေမးလိုက္မိတယ္။ အသံေတာ့ ဘယ္ထြက္ရဲမလဲ။

`ဘယ္လိုသိတာလဲ …´

`ေနာက္မွ … ကဲပါ … ေအပရယ္နဲ႔ ဆက္ေျပာလိုက္ဦး … မိုက္တယ္ကြာ …´

စကပ္ကေလးကိုပါ ခၽြတ္ၿပီးသြားတဲ့ နိုနိုက သူ႔နားကို တိုးတိုးေလးကပ္ေျပာရင္း လက္ကေတာ့ ပင္တီေလးဆီ လက္လွမ္းေနတယ္။

`အင္း … ငါက နင့္ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို သတိရေနတာ ေအပရယ္ …´

ေမာင္ေမာင္က ဆက္ေျပာလိုက္တယ္။

ကိုယ္လုံးကေလးကို တြန႔္လိုက္ရင္း ပင္တီေလးကို ဆြဲခၽြတ္လိုက္နဲ႔ နိုနို႔လႈပ္ရွားမႈေလးေတြက သူ႔ကို တကယ္ပဲ စိတ္လႈပ္ရွားေစသလို ေအပရယ္နဲ႔ ဖုန္းေျပာေနရတာကလည္း ရင္ကို ပိုလို႔ခုန္ေစတယ္။

တစ္ဖက္မွာ ေအပရယ္ကေတာ့ အေအးခြက္ထဲက ပိုက္ကေလးကို လက္နဲ႔ကစားရင္း ေျပာေနတယ္။

`အင္းေလ … အဲဒီႏႈတ္ခမ္းကေလးေတြက တစ္ခုခုကို ငုံထားခ်င္ေနမယ္လို႔ နင္ မထင္ဘူးလား …´

ဟိုက္၊ ေကာင္းေရာ။ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးက ဆတ္ကနဲေတာင္ တုန္သြားသလိုပဲ။

`အိုး … ေကာင္းလိုက္တာ ေအပရယ္ … ေႏြးေနတာပဲ …´

ေမာင္ေမာင္ကလည္း ၾကားဖူးနားဝနဲ႔ ဖုန္းဆက္စ္ကို ပုံေဖာ္ၾကည့္လိုက္တယ္။

နိုနိုကလည္း ျပန္ထိုင္လိုက္ၿပီး သူ႔ကိုယ္လုံးကေလးကို ေမာင္ေမာင့္ကိုယ္ေပၚ မွီလိုက္တယ္။ ေႏြးေနတာပဲဆိုတာကေတာ့ ေမာင္ေမာင္ ဘယ္တစ္ခုကို ရည္ညႊန္းခ်င္တာလဲ မသိပါဘူး။

`ငါ့လက္ေတြက နင့္ကို ေပါင္ေတြကို ပြတ္ေပးေနၿပီ။ အင္း … ကားထားလိုက္ … ဟယ္ … မာေတာင့္ေနတာပဲ …´

ေအပရယ္က ေျပာေနသလို ဒီဘက္မွာလည္း နိုနိုက သူ႔ေဘာင္းဘီထဲကို လက္ထည့္လိုက္တယ္။

`ဟင္း … ေကာင္းလိုက္တာ ေအပရယ္ …´

ေမာင္ေမာင္က နိုနို႔လက္ဖဝါးေလးရဲ့ ႏူးညံ့တဲ့အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ တိုးတိုးညည္းလိုက္မိတယ္။

`ခု … ငါ နင့္ကို ငုံလိုက္ၿပီေလ … ဘယ္လိုလဲ ေကာင္းရဲ့လား …´

ေအပရယ္တစ္ေယာက္ အေအးဆိုင္ရဲ့ အမ်ိဳးသမီးအိမ္သာခန္းထဲ ထိုင္ရင္း သူ႔ညီမေလးကို ပြတ္ေနရင္း ေျပာေနတာပါ။

ဒီခဏမွာပဲ နိုနိုက ေမာင္ေမာင့္ညီေလးကို ေဘာင္းဘီထဲက ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္။

လက္နဲ႔ ဖြဖြေလး တိုက္ေပးလိုက္ရင္း ေမာင္ေမာင့္ကို ျပဳံးျပဳံးေလးၾကည့္ေနတယ္။

`ဟင္း … လက္ေတြကေရာ ဘာလုပ္ေနလဲ …´

ေမာင္ေမာင္က နိုနို႔ကို ေဘးမွာထားၿပီး ေအပရယ့္ကို ေမးလိုက္တယ္။

`ေၾသာ္ … ဘာလုပ္ရမလဲ … နင့္ဥေလးေတြကို ပြတ္ေပးေနၿပီ … ေကာင္းလား …´

`ဟား ….´

ေမာင္ေမာင္က သက္ျပင္းခ်လိုက္မိတယ္။

ဒီခဏမွာပဲ နိုနိုက ထရပ္လိုက္တယ္။

ေအပရယ္ကေတာ့ ဆက္ေျပာေနတုန္းပဲ။

`ခု နင္ထိုင္လိုက္ … ဟုတ္ၿပီ … ငါ နင့္အေပၚကေန စၿပီးလုပ္ေပးေတာ့မယ္ …´

အဲဒီအခ်ိန္မွာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ ဆက္ၿပီး အၿငိမ္မေနနိုင္ေတာ့တဲ့ နိုနိုက ေမာင္ေမာင္အေပၚကေန ဆိုဖာေပၚကို တက္လိုက္ရင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ ေထာင္မတ္ေနတဲ့ ဖြားဖက္ေတာ္ကို သူ႔ညီမေလးဆီ တျဖည္းျဖည္းႏွိမ့္ခ်လို႔ေနၿပီ။

`အိုး … ဟင္းဟင္း … ေကာင္းလိုက္တာဟာ ….´

ေမာင္ေမာင့္ညီေလးက နိုနို႔ညီမေလးထဲကို တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ တိုးဝင္ေနတယ္။ အဆုံးအထိဝင္သြားေတာ့ နိုနိုက အင့္ကနဲ တစ္ခ်က္ ညည္းလိုက္မိတယ္။

ဖုန္းထဲက ေအပရယ္ကေတာ့ ၾကားပုံမေပၚပါဘူး။ ဆက္ၿပီး ေျပာေနတယ္။ လက္ကလည္း သူ႔အစိေလးကို ပြတ္ရင္းနဲ႔ေပါ့။

`ေမာင္ေမာင္ … အခု နင့္ဟာက ငါ့ဟာေလးထဲ အဆုံးဝင္သြားၿပီ …´

`အား … ဟင္း … ေကာင္းတယ္ ေအပရယ္ … ဆက္လုပ္ေလဟာ …´

နိုနို႔အတြင္းသားေလးေတြက သူ႔ညီေလးကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ျပဳစုေပးေနတယ္။ တင္းက်ပ္စီးပိုင္တဲ့ ဆုပ္ကိုင္မႈနဲ႔အတူ ေႏြးေထြးၿပီး အရသာရွိလွတဲ့ခံစားမႈေပါ့။ နိုနို႔ညီမေလးထဲမွာ အရည္ေလးေတြကလည္း ပိုၿပီးစီးဆင္းလာၾကတယ္။

`ဟင္းဟင္းဟင္း …….´

ေအပရယ္က ဖုန္းထဲမွာ ညည္းလိုက္သလို ဒီဘက္မွာလည္း နိုနို႔ညည္းသံေလးေတြက မသဲမကြဲထြက္လာၿပီ။

နိုနိုက အဆုံးအထိဝင္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ မလႈပ္ရွားေသးဘဲ နားလိုက္ရင္း သူ႔နို႔ေတြနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္မ်က္ႏွာကို ဖိကပ္လာတယ္။

ေမာင္ေမာင္က ဖုန္းနားေထာင္ရင္းနဲ႔ပဲ လက္တစ္ဖက္က နိုနို႔နို႔တစ္ဖက္ကို ဆုပ္နယ္ရင္း တစ္ဖက္ကိုေတာ့ လၽွာေလးနဲ႔ ကလိေပးလိုက္တယ္။

ေအပရယ္ကေတာ့ ဘာမွမသိရွာဘဲ ဆက္ေျပာေနတယ္။

`ေကာင္းလိုက္တာ ေမာင္ေမာင္ရယ္ … နင့္ဟာႀကီးက ငါ့ထဲမွာ သိပ္ေကာင္းတာပဲ … သိလား …´

ေမာင္ေမာင္က ေအာက္ကေန နည္းနည္းေလး ႂကြၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ နိုနိုက စၿပီးလႈပ္ရွားပါေတာ့တယ္။

`ဟင္း … ေအပရယ္ …. ေအပရယ္ …´

ေမာင္ေမာင္က ဒါပဲ ေျပာနိုင္တယ္။ နိုနို႔ရဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြေအာက္မွ သူ႔အသက္ရႉသံေတြ ျမန္လာရင္း ေအာက္ကေန ခ်ိန္သားကိုက္ ေကာ့ေပးေနမိတယ္။

`ဘာလဲ … ေမာင္ေမာင္ … ဟင္း … ဘာလိုခ်င္လဲ ေျပာေလ …´

ေမာင္ေမာင့္မွာေတာ့ အလုပ္မ်ားေနတယ္။ တစ္ဖက္က ဖုန္းနားေထာင္ရင္း နိုနို႔ရင္ညြန႔္ကေလးကို လွမ္းစုပ္ယူလိုက္တယ္။

ေအပရယ့္မွာ ညည္းသံသဲ့သဲ့ကိုပဲ ၾကားေနရေတာ့ စိတ္မရွည္ေတာ့ဘဲ ဆက္ေမးလိုက္တယ္။

`မရွက္ပါနဲ႔ဟယ္ … ေျပာေလ …´

နိုနို႔လႈပ္ရွားမႈေတြကလည္း ပိုၿပီးျပင္းထန္လာတယ္။ လႈပ္ယမ္းေနတဲ့ ရင္သားေတြက ေမာင္ေမာင့္မ်က္လုံးေရွ႕မွာ တသိမ့္သိမ့္နဲ႔။

`ဟင္း … အား ….´

ေမာင္ေမာင္က ညည္းလိုက္တယ္။

`ရတယ္ … ဒီအတိုင္းေလးပဲ … ဆက္လုပ္ … အား …´

ေမာင္ေမာင္က နိုနို႔ကို ၾကည့္ရင္း ဖုန္းထဲကို ေျပာလိုက္တာပါ။

နိုနိုကေတာ့ တတ္နိုင္သမၽွ သြက္သြက္လႈပ္ရွားရင္းနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္ကို ငုံ႔နမ္းလိုက္တယ္။ ေမာင္ေမာင္က ဖုန္းကို ေဘးနားခ်ထားလိုက္ရင္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပဲ တုံ႔ျပန္လိုက္တယ္။ ဒီမွာပဲ နိုနို႔ညည္းသံက ပိုၿပီးက်ယ္လာေတာ့တယ္။

ဒီတစ္ခါေတာ့ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ သတိထားမိသြားပါၿပီ။

`ဟင္ … ေမာင္ေမာင္ … နင္တစ္ေယာက္တည္းမွ ဟုတ္ရဲ့လား … ဘယ္သူနဲ႔ရွိေနတာလဲ …´

အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ နိုနိုက ေမာင္ေမာင့္ပုခုံးကို အားျပဳရင္း ခပ္ျပင္းျပင္းလုပ္ေပးေနၿပီ။

`ဟင့္ … အား … ဟင့္ …. ဟင့္ ….´

ထပ္ၿပီးၾကားလိုက္ရေတာ့ ေအပရယ့္အတြက္ ပိုေသခ်ာသြားတယ္။

`ေျပာေလ ေမာင္ေမာင္ … ဘယ္သူလဲ …´

`အင္း … ရွိတယ္ …´

ေမာင္ေမာင္က နိုနိုနဲ႔ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံေအာင္ စိုက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နိုနိုက အရွိန္ကို နည္းနည္းေလ်ာ့လိုက္တယ္။

ေအပရယ္က သူ႔အဝတ္အစားေတြကို ျပန္ၿပီးသပ္ရပ္ေအာင္လုပ္ရင္း ေျပာေနတယ္။

`ဟဲ့ေကာင္ေလးရဲ့ … နင္တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူးဆိုရင္လည္း ေစာေစာက ေျပာပါေတာ့လား … ဟင္း …´

နိုနိုက ေမာင္ေမာင္ကိုင္ထားတဲ့ ဖုန္းေဘးကို နားေလးကပ္လိုက္ရင္း ဆက္ၿပီးေဆာင့္ေပးေနတယ္။

`ဘယ္သူလဲ … ေျပာေလ …´

နိုနိုက ေမာင္ေမာင့္ကို ျပဳံးျပလိုက္ရင္း ေမးေလးတစ္ခ်က္ဆတ္ျပလိုက္တယ္။

`နိုနိုေလ …´

`ဟယ္ … နင္ … တတ္ပဲတတ္နိုင္လြန္းတယ္ဟယ္ …´

နိုနိုက ဖုန္းကို ဆြဲယူလိုက္ရင္း …

`ေအး … ေအပရယ္ … မမႀကီး … ဟဲဟဲ … ငါပါ … နင့္ေမာင္ေလးကို စိတ္မပူပါနဲ႔လို႔ ေျပာမလို႔ပါ …´

ၿပီးေတာ့ ဖုန္းကို ခ်လိုက္ေတာ့တယ္။

ေအပရယ္ ဖုန္းခ်သြားေတာ့ ေမာင္ေမာင္က နိုနို႔ခါးေလးကို ဖက္လိုက္ရင္း မတ္တပ္ထဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္တယ္။ ႐ုတ္တရက္ဆိုေတာ့ နိုနိုကလည္း အလိုက္သင့္လုပ္မေပးမိေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ျပန္ထိုင္က်သြားတယ္။

ေမာင္ေမာင္က ဒီတစ္ခါေတာ့ နိုနို႔ကို ခိုင္ခိုင္ျမဲျမဲဖက္လိုက္ၿပီး ထရပ္လိုက္ရင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ နိုနို႔ကို ဆိုဖာလက္တန္းေပၚ တင္လိုက္ေလရဲ့။

ၿပီးေတာ့မွ နိုနို႔ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ငုံ႔နမ္းလိုက္ရင္း သူ႔ရဲ့ အင္အားျပည့္ဝတဲ့လႈပ္ရွားမႈေတြကို စတင္လိုက္တယ္။

နိုနိုကလည္း ကိုယ့္ဘာသာကိုယ့္ နို႔ေတြကို နယ္ရင္း ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြကို မြတ္သိပ္စြာ ခံယူေနမိတယ္။

ေမာင္ေမာင္က အနမ္းကို ခြာလိုက္ရင္း နို႔သီးေခါင္းေလးတစ္ဖက္ကို စုပ္ယူလိုက္ေတာ့ နိုနို႔ညည္းသံေလးက ဧည့္ခန္းထဲမွာ ဆူညံလာတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ နိုနို႔အေနနဲ႔ အႀကိဳက္ဆုံးအရာက နို႔စို႔ခံရတာပါပဲ။ ဘယ္အခ်ိန္မွာျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ရဲ့နို႔သီးေခါင္းေလးေတြက ခံစားလြယ္တတ္ပါတယ္။

`ဟင္းဟင္း … ေမာင္ေမာင္ … ေကာင္းတယ္ … ေကာင္းတယ္ … လုပ္ပါ … အား …´

တကယ္ဆို ေမာင္ေမာင္ အေပၚကေန ေဆာင့္မေပးရင္ေတာင္ ရမလိုလိုပဲ။ နိုနို႔ရဲ့ ေအာက္က ပင့္ေပးတာက သိပ္ကို ျပင္းထန္ေနတယ္။

ေနာက္ထပ္ ေလးငါးဆယ္ခ်က္ေလာက္လည္း ေဆာင့္ေပးလိုက္ေရာ နိုနိုတစ္ေယာက္ ေနာက္ကို အားကနဲ ေအာ္ရင္း လန္က်သြားေလရဲ့။

ေမာင္ေမာင့္မွာေတာ့ နိုနို႔ညီမေလးထဲက ရႈံ႔ပြရႈံ႔ပြနဲ႔ ညႇစ္အားကို ခံစားေနၿပီ။ နိုနိုက ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ျဖည္းျဖည္းေလးပဲ လႈပ္နိုင္ေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အတြင္းသားေလးေတြကေတာ့ ပိုတင္းက်ပ္လာတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ေမာင္ေမာင္လည္း သူ႔ညီေလးမွာ တဆတ္ဆတ္ျဖစ္လာၿပီး တစ္ကိုယ္လုံး အေၾကာေတြကေန တဖ်င္းဖ်င္းခံစားလိုက္ရတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ေမာင္ေမာင္လည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ေကာင္းလာပါၿပီ။

`အား … နိုနို … ငါ … ၿပီးေတာ့မယ္ ထင္တယ္ … အား …´

ေျပာၿပီးတာနဲ႔ မေရွးမေႏွာင္းပဲ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ သူ႔ညီေလးထိပ္ကေနၿပီး အခ်စ္ရည္ေတြကို နိုနို႔ညီမေလးရဲ့အတြင္းဘက္ကို စၿပီး ပန္းထုတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ခပ္ျဖည္းျဖည္းလႈပ္ေနတဲ့နိုနိုလည္း တစ္ခါတည္း ၿငိမ္သက္သြားၿပီး ေႏြးကနဲ ေႏြးကနဲ အရသာကို ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလး ခံယူေနမိတယ္။

ေမာင္ေမာင္ရဲ့ ညီေလးက ၿငိမ္သက္စ ျပဳသြားေတာ့မွ သူလည္း နိုနို႔ကို ဖက္ၿပီး ေဘးက ဆိုဖာေပၚ လွဲခ်လိုက္တယ္။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အေမာေျဖရင္း ေခၽြးသံရႊဲရႊဲနဲ႔ အသက္ရႉသံျပင္းျပင္းေတြၾကားမွာ လဲေလ်ာင္းေနမိၾကေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္က ေဘးကို တျဖည္းျဖည္းလွိမ့္ခ်လိုက္ေတာ့ နိုနို႔ညီမေလးထဲက ျဖဴျဖဴအရည္ေလးေတြက ဆိုဖာေပၚထြက္က်လာၾက ေတာ့တယ္။ ေတာ္ေသးတယ္၊ လယ္သာဆိုဖာမို႔ေပါ့။

`ေမာင္ေမာင္ရယ္ … သိပ္ေကာင္းတာပဲဟယ္ … သိလား …´

နိုနို႔က ေမာင္ေမာင့္ပါးကို လွမ္းနမ္းလိုက္ရင္း ေမာသံတဝက္နဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။

နိုနိုက ေမာင္ေမာင့္ကိုယ္ကို လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ပြတ္သပ္လိုက္ရင္း ေခါင္းေလးကို ေမာင္ေမာင့္ရင္ဘတ္ေပၚ ခိုနားလိုက္တယ္။ သူတို႔ရဲ့ ေအာက္က ဆိုဖာမွာေတာ့ အရည္ေတြ အေတာ္ေလးအိုင္ေနပါၿပီ။ နိုနို႔ေပါင္တြင္းသာေလးေတြကလည္း ေျပာင္လက္ေနတာပဲေပါ့။

`ငါလည္း သိပ္ေကာင္းတာပဲဟာ …´

ေမာင္ေမာင္က နိုနို႔ကို ျပန္ဖက္ထားရင္း ေျပာလိုက္တယ္။

`ဒါေပါ့ … ေကာင္းရမွာေပါ့ …´လို႔ ေျပာရင္း နိုနို႔က တစ္ခ်က္ရယ္လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ …

`ကဲ … ငါေရမိုးခ်ိဳး … သန႔္ရွင္းေရးလုပ္လိုက္ဦးမယ္ … ေနာ္ …´ဆိုၿပီး ေမာင္ေမာင့္ကို တစ္ခ်က္နမ္းလိုက္ရင္း ေလွကားကေန အေပၚ တက္သြားေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ သူ႔ညီေလးကို ငုံ႔ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ႏွစ္ဦးစလုံးရဲ့ အခ်စ္ရည္ေတြနဲ႔ ေျပာင္လက္လို႔ေလ။

`ေကာင္းကြာ …´လို႔ ေရရြတ္လိုက္ရင္း သူ႔အဝတ္အစားေတြကို ေကာက္ယူၿပီး ဆိုဖာကို သုတ္လိုက္တယ္။

***

ၿပီးေတာ့ အခန္းျပန္ အဝတ္အစားလဲၿပီး ေအာက္ျပန္ဆင္းလာခဲ့တယ္။

အလယ္ထပ္ကိုေရာက္ေတာ့ အေပၚထပ္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲက နိုနို႔သီခ်င္းသံကို ေရက်သံေတြနဲ႔အတူ ၾကားေနရတယ္။ ၾကည့္ရတာ အိမ္ထဲမွာ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္ဆိုေတာ့ စိတ္ခ်လက္ခ် ဖြင့္ထားတဲ့ပုံစံပါ။

ေမာင္ေမာင္က နာရီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ တစ္နာရီခြဲေတာ့မယ္။ ၾကည့္ရတာ နိုနိုေတာ့ ေနာက္က်ေနၿပီထင္တယ္။

`နိုနို … ျမန္ျမန္လုပ္ … နင္ ခုေတာင္ ေနာက္က်ေနၿပီထင္တယ္ …´

ေမာင္ေမာင္က အေပၚထပ္ကို တက္ရင္း လွမ္းေအာ္လိုက္တယ္။

မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါႀကီးကို ပတ္ရင္း ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ေျပးထြက္လာတဲ့နိုနိုက …

`ဘယ္ … ဘယ္ႏွစ္နာရီရွိၿပီလဲ …´

`တစ္နာရီခြဲ …´

`ေသဟ … အဲဒါ ငါ ျပန္ေရာက္ရမယ့္အခ်ိန္ …´

ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ သူတို႔အခန္းထဲ ေျပးဝင္သြားတယ္။ ေမာင္ေမာင္လည္း ဧည့္ခန္းထဲ ျပန္ဆင္းလာခဲ့တယ္။

ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အဝတ္အစားအျပည့္အစုံနဲ႔ နိုနို႔ကို ေလွကားထိပ္မွာ ျမင္လိုက္ရတယ္။

`စံခ်ိန္ပဲ … အဝတ္လဲတာ တယ္ျမန္ပါလား …´

နိုနိုက ဘာမွမေျပာနိုင္ေသးဘူး။ အိမ္တံခါးဝကို ေျပးဆင္းသြားရင္း ဖိနပ္စီးေနတယ္။

`ေအးေအး … ျမန္ျမန္သြား …. နင္ေနာက္က်ေနဦးမယ္ …´

အဲဒီေတာ့မွ နိုနိုက ေဘးေရာက္လာတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ကို ဖက္နမ္းလိုက္ရင္း စကားတစ္ခြန္းေျပာလိုက္တယ္။

`ေအးေလ … ေနာက္က်ရလည္း တန္ပါတယ္ဟာ …´လို႔ ေျပာရင္း တံခါးဖြင့္ၿပီးထြက္သြားေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ရရွိလိုက္တဲ့အနမ္းနဲ႔ စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ မ်က္ႏွာႀကီးရဲၿပီး က်န္ခဲ့ေလရဲ့။

လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၿခံဝကေန ေျပးထြက္သြားတဲ့ နိုနို႔ေက်ာျပင္ကေလးကိုပဲ ေတြ႕လိုက္ရေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ သူလည္း တံခါးမႀကီးကို ျပန္ပိတ္ၿပီး ဧည့္ခန္းထဲ ျပန္လာခဲ့တယ္။

ဆိုဖာေပၚ ျပန္ထိုင္ခ်လိုက္တာနဲ႔ တံခါးဖြင့္သံၾကားလိုက္ရတယ္။

`ဘယ္သူမွ မရွိဘူးလားေဟ့ …´ဆိုတဲ့ ေမ့အသံကို ၾကားရတယ္။

`မရွိဘူးေဟ့ …´လို႔ ေမာင္ေမာင္က ျပန္ေအာ္လိုက္တယ္။

ဒီေတာ့မွ ေမလည္း ေမာင္ေမာင္ ထိုင္ေနရာကို ဝင္လာခဲ့တယ္။

`ငကဲေလး … ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ … တစ္ေယာက္တည္းလား …´

ငကဲေလးလို႔ ေမက သူ႔ကို ပထမဆုံးအေနနဲ႔ ေခၚလိုက္တာပါပဲ။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ သတိထားမိပုံမရပါဘူး။

`ထုံးစံအတိုင္းေပါ့ဟာ … ဘယ္ျပန္ေရာက္ၾကဦးမလဲ …´

`ေၾသာ္ … အထီးေလးတစ္ေကာင္တည္းက်န္ေနတာေပါ့ … သနားပါတယ္ဟယ္ …´

ေျပာရင္းဆိုရင္း ေမာင္ေမာင့္ေပါင္ေပၚ ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔တင္ပါးေတြကလည္း အၿငိမ္ေနတာမဟုတ္ဘူး။

ေမာင္ေမာင္လည္း ေနရင္းထိုင္ရင္း မၿငိမ္မသက္ျဖစ္လာတာေပါ့။ လူကေတာ့ မဟုတ္ဘူးေလ။

`အိုး … နင္ ဘာေတြလုပ္ေနျပန္တာလဲ ေမ …´

`ဘာလဲ … နင္က ငါ့ကို ဒီလို မထိုင္ေစခ်င္ဘူးလား … ရတယ္ … သြားေတာ့မယ္ …´

တကယ္ေတာ့ ထမသြားပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ေမာင္က ေခ်ာ့လိုက္ပါတယ္။

`မဟုတ္ပါဘူးဟာ … ေနေန …´

`ေနေနဆိုတာ အဆိုေတာ္လား …´

`ေအး … ဟုတ္တယ္ … ဒါနဲ႔ ဒီေန႔ တယ္ေစာပါလား …´

ေမက အသံလြင္လြင္ေလးနဲ႔ ရယ္လိုက္ရင္း သူ႔ကို ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။

`ဟာဟ … ဘာလဲ … ငါက အေစာႀကီးျပန္လာေတာ့ ရာဇဝတ္မႈေျမာက္လို႔လား … ဆိုင္မွာလည္း လူနည္းေတာ့ ပ်င္းလာတာနဲ႔၊ ဗိုက္လည္း ဆာတာနဲ႔၊ ေနာက္ၿပီး ငါ့ရဲ့ ငကဲေလးကိုလည္း ေတြ႕ခ်င္တာနဲ႔ …´

`ငကဲေလး … ငါ့ကို ေျပာတာလား … ဘယ္တုန္းက ဒီလိုျဖစ္သြားရျပန္တာလဲ …´

`သိပ္မၾကာေသးပါဘူး …´လို႔ ေျပာရင္း ေမက သူ႔တင္ပါးကို လႈပ္လိုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ေအာက္ကေန လူးလြန႔္သြားတယ္။

`အမွန္အတိုင္း ေျပာျပရင္ လန႔္သြားမလား မသိဘူး … အဟဲ … ငါေရာက္ေနတာ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ရွိသြားၿပီ။ နင္နဲ႔ နိုနိုကို အိမ္ဝမွာ ျမင္လိုက္လို႔ ငါ လမ္းတစ္ပတ္ေလာက္ ထြက္ေလၽွာက္ၿပီးမွ ျပန္ဝင္လာတာ ငကဲေလးေရ့ …´

ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ တုန္လႈပ္သြားတယ္။ တစ္ခုေသာအရာကသာ မားမားမတ္မတ္ ဆက္လက္တည္ျမဲေနတယ္။

ေမကပဲ ဆက္ေျပာလိုက္တယ္။

`သနားလိုက္တာ ငါ့ေမာင္ေလး ငကဲေလးရယ္ … ဒီတိုင္းဆို နင္ အားျပတ္ၿပီးမ်ား ေသသြားေတာ့မလား … အုတ္ဂူမွာ ဘယ္လိုမ်ိဳး စာတန္းထိုးေပးရမလဲ … ကဲလြန္းလို႔ အားျပတ္ေသသည္လို႔ ထိုးေပးရမလား …´

`ဟာ … နင္ကလဲဟာ … ငါက …..´

`ေအးပါ … နင္က သေဘာေကာင္းလို႔ပါ … ဟုတ္တယ္မလား …´

`အင္း … ဒါေပမယ့္ … အဲလို ေခၚတာႀကီးကိုေတာ့ …´

`ဒါေပမယ့္ ငါႀကိဳက္တယ္ေလ … ေနာက္ကို ငါ နင့္ကို ငကဲေလးလို႔ပဲ ေခၚေတာ့မွာ …´လို႔ ေျပာရင္း ေမ့ႏႈတ္ခမ္းေတြက ေမာင္ေမာင့္ဆီ တိုးကပ္လာတယ္။

ႏူးႏူးညံ့ညံ့ ညင္ညင္သာသာ ဒါေပမယ့္ ျပင္းျပတဲ့ဆႏၵေတြနဲ႔ေပါ့။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ အစက သိပ္ၿပီးဆႏၵမရွိေပမယ့္ ေမက သူ႔ကိုေခၚလိုက္တဲ့နာမည္ရယ္၊ ေမ့ရဲ့ ခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕အေျပာအဆို အထိအေတြ႕ ပြတ္သပ္ကိုင္တြယ္မႈေတြေအာက္မွာ ျပန္ၿပီး စိတ္ပါလာတယ္။

ေမ့အတြက္ကေတာ့ အနမ္းေတြနဲ႔တင္ မလုံေလာက္တဲ့ပုံပါပဲ။ ဒီထက္ ျပင္းျပတဲ့အရသာကို လိုခ်င္ေနပုံပဲ။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ဒီထက္သက္လုံေကာင္းေအာင္ အေျပးပိုက်င့္ဦးမွလို႔ ေတြးရင္း လြန္ခဲ့တဲ့နာရီဝက္ေလာက္က ဆုံးရႈံးသြားခဲ့တဲ့ အင္အားေတြကို တျဖည္းျဖည္း ျပန္လည္စုစည္းေနမိတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ ေမ့လိုမ်ိဳး ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ဆႏၵေတြကို သူက ဘယ္လိုမ်ား ျငင္းဆန္နိုင္မွာတဲ့လဲ။

ေမက လက္ေတြကို လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္လႈပ္ရွားလိုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ဂ်င္းေဘာင္းဘီက ေအာက္ကို ေလ်ာက်သြားတယ္။ ေမ့ရဲ့ လက္ေတြနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးၾကားမွာ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီေလးတစ္ထပ္ပဲ ျခားပါေတာ့တယ္။

ေမက လက္ကို ေဘာင္းဘီသားေရႀကိဳးေအာက္ကေနပဲ တိုးဝင္လိုက္တယ္။ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးကို တျဖည္းျဖည္း အေပၚေအာက္ ေဆာ့ကစားေပးေနေလရဲ့။ မ်က္လုံးေတြကေတာ့ ေမာင္ေမာင့္မ်က္ႏွာကေန မလႊဲေသးဘူး။ ေမ့ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြတင္မဟုတ္ဘူး၊ မ်က္လုံးေတြကပါ ျပဳံးေနေလေတာ့တယ္။

ေမက ဆိုဖာေအာက္ကို ဆင္းၿပီး ေမာင္ေမာင့္ေဘာင္းဘီကို ဆြဲခ်မယ္လည္းလုပ္ေရာ အိမ္တံခါးကေန အသံၾကားလိုက္ရတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ေမကပါ ကူညီၿပီး ေမာင္ေမာင့္ကို ပုံမွန္အေနအထားျဖစ္ေအာင္ ျပန္လုပ္ေပးရတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ေမေမ့အသံကို ၾကားရေလရဲ့။

`ဘယ္သူေတြရွိလဲေဟ့ …´

`သမီးတို႔ ဒီမွာ ေမေမ …´

ေမက လွမ္းေအာ္လိုက္ရင္း အိမ္ထဲ ဝင္လာတဲ့ ေမေမ့ကို ေျပးဖက္လိုက္ရင္း မီးဖိုထဲ ဝင္သြားေလရဲ့။

`ေမေမ … အေအးေသာက္ဦးမလား …´

`ေအး … ေကာင္းသားပဲ …´

ေမက ေရခဲေသတၱာထဲက လိေမၼာ္ရည္ပုလင္းကို ထုတ္ၿပီး ေဖ်ာ္လိုက္တယ္။ ေမေမ့ကို တစ္ခြက္ေပးထားခဲ့ၿပီး ေနာက္တစ္ခြက္ကို ေမာင္ေမာင့္ဆီ ယူလာခဲ့တယ္။

`ေရာ့ … ငကဲေလး … ဒါေလးေသာက္ထားလိုက္ … ၿပီးမွ မီးဖိုထဲ လာခဲ့ …´

အလိုက္တသိေပးလိုက္တဲ့ အေအးတစ္ခြက္ကို ေသာက္လိုက္ရမွ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးလည္း တျဖည္းျဖည္း ၿငိမ္သက္သြားေတာ့တယ္။

ဒီေတာ့မွ ေမာင္ေမာင္လည္း မီးဖိုခန္းထဲ ဝင္လိုက္လာခဲ့တယ္။

`ေမေမ … ဒီေန႔ ေစာပါလား …´

`ဟုတ္တယ္ သား … အစည္းအေဝးၿပီးေတာ့ အလုပ္လည္း နည္းေနတာနဲ႔ ေစ်းဝင္ဝယ္ၿပီး ျပန္လာခဲ့တာ … ေအပရယ္ေရာ ျပန္မေရာက္ေသးဘူးလား …´

`ဟုတ္ … မနက္တည္းက ျပန္မလာေသးဘူး …´

`ဒီေန႔ ေမေမ ေစာျပန္လာေတာ့ ဘာခ်က္ေကၽြးရမလဲ … သမီးေရာ ဘာစားခ်င္လဲ …´

`ရပါတယ္ … အဆင္ေျပသလိုေပါ့ ေမေမရယ္ …´

ေမာင္ေမာင္လည္း ေခါင္းပဲ ၿငိမ့္ျပလိုက္တယ္။ ေမကေတာ့ သူ႔ကို တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ရင္း စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ မဲ့ျပတယ္။ 

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ တစ္ခ်က္ရယ္ျပလိုက္ၿပီး `မြ´ဆိုလုပ္ျပလိုက္ရင္း အေပၚထပ္ကို သူ႔အခန္းထဲကို တက္လာခဲ့လိုက္တယ္။

ေမကေတာ့ စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ပဲ ေမေမ့ကို ကူေနရတာေပါ့။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူ ေမၽွာ္လင့္ထားတဲ့ေန႔မ်ိဳး ဒီေန႔က ျဖစ္မလာခဲ့ပါဘူး။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အိမ္သားေတြ တဖြဲဖြဲျပန္ေရာက္လာၿပီး ထုံးစံအတိုင္း မုန႔္စားၾက၊ တီဗီၾကည့္၊ ညေနစာစားနဲ႔ ဘာမွလုပ္လို႔မရလိုက္ဘဲ ေမ့အတြက္ေတာ့ အခ်ိန္ေတြ အလဟႆကုန္ဆုံးသြားခဲ့ရသလိုပါပဲ။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ စားေသာက္ၿပီးကတည္းက သူ႔အခန္းထဲမွာ လွဲေနမိတယ္။ နိုနိုနဲ႔ ေန႔ခင္းက အျဖစ္အပ်က္ရယ္၊ ၿပီးေတာ့ စ႐ုံေလးပဲ စလိုက္ရတဲ့ ေမနဲ႔ ဇာတ္လမ္းရယ္ေပါ့။ သူတို႔အေမသာ ျပန္မလာခဲ့ဘူးဆိုရင္ ေနာက္တစ္ဇာတ္ ထပ္ကမိဦးမယ္လို႔ ေသခ်ာရင္းနဲ႔ေပါ့။

အိပ္ရမွာေတာင္ ေၾကာက္ေနမိတယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ ဒီမိန္းကေလးေတြက ေနရာယူထားဦးမွာလားလို႔ ေတြးမိရင္းနဲ႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ အိပ္ေရးဝမွ အားရွိမွာမဟုတ္လား။

***

ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ေစာေစာနိုးလာတယ္။ မနက္ခုနစ္နာရီဆိုေတာ့ သူ႔အတြက္ နည္းနည္းေတာ့ ေစာေသးတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတာေပါ့။

မ်က္ႏွာသစ္၊ ေရမိုးခ်ိဳး၊ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ အျပင္ထြက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ ေအးေအးေဆးေဆးလမ္းေလၽွာက္ရင္း လိုတဲ့ပစၥည္းေလးတခ်ိဳ႕ ဝယ္မယ္လို႔ စိတ္ကူးရင္းေပါ့။

အားလုံး ျပင္ဆင္ၿပီးေတာ့ ရွစ္နာရီထိုးေနၿပီ။

အျပင္မထြက္ခင္ တံခါးမွာ စတစ္ကီႏုတ္ကေလးတစ္ခု ကပ္ခဲ့လိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင္ပါ။ အျပင္သြားတယ္။ ေနာက္ဆုံးထြက္တဲ့သူ ေသာ့ခတ္ခဲ့ပါ။ ဆယ့္တစ္နာရီေလာက္မွ ျပန္ေရာက္မယ္ထင္တယ္။

စာေလးေရးထားၿပီးေတာ့ အျပင္ထြက္သြားလိုက္တယ္။

ခဏေနေတာ့ ေမက အိမ္ေရွ႕ဘက္ေလၽွာက္လာရင္း ေတြ႕လိုက္လို႔ တံခါးကေန ခြာယူလိုက္တယ္။ စာေလးကို ဖတ္ၿပီးေတာ့ တစ္ခု အႀကံရသြားၿပီး မခ်ိဳမခ်ဥ္ျပဳံးလိုက္မိတုန္းမွာ ေအပရယ္နဲ႔ သြားေတြ႕တယ္။

`ဟဲ့ … လက္ထဲက ဘာစာလဲ …´

`ေၾသာ္ … ေမာင္ေမာင္ အျပင္သြားတယ္လို႔ ေရးသြားတဲ့စာပါ …´

ေမက ခ်က္ခ်င္း မ်က္ႏွာပိုးသတ္ရင္း ျပန္ေျဖတယ္။

`အင္း … ဒါနဲ႔ နင္ ခုထိ အဝတ္အစားမလဲရေသးဘူးလား …´

`ဟုတ္တယ္ … ေနမေကာင္းျဖစ္ေနလို႔ … အဲဒါ ဆိုင္ကို မသြားေတာ့ဘူးလို႔ ဟိုေကာင္မေတြဆီ ဖုန္းလွမ္းဆက္လိုက္ၿပီ …´

`ဟင္ … ေတာ္ေတာ္ဆိုးလို႔လား … ဒါဆို ငါ အျပင္မသြားေတာ့ဘူးေလ … ဘာလုပ္ေပးရဦးမလဲ …´

ေမ နည္းနည္းညစ္သြားတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ တစ္ေယာက္တည္း အိမ္မွာ ခ်န္ေနခဲ့ၿပီး ဆင္ႀကံႀကံေနပါတယ္ဆိုမွ။

`ဟယ္ … ရပါတယ္ … ေဆးတစ္လုံးေလာက္ေသာက္ၿပီး အိပ္လိုက္ရင္ ေကာင္းသြားမွာပါ။ ၿပီးေတာ့ နင္ အျပင္ထြက္မယ္ဆိုရင္ ငါလည္း မွာစရာရွိေသးလို႔ …´

`အင္းေလ … ဒါဆိုလည္း သြားတာေပါ့ … ဘာမွာခ်င္လို႔လဲ …´

`ဆိုင္ကေလ … မာယာဆိုတဲ့တစ္ေယာက္ေပါ့ … ဘဲဘဲက ပစ္ေျပးသြားလို႔တဲ့ … အဲဒါ စိတ္ညစ္ေနတယ္။ နည္းနည္းေလာက္မ်ား စိတ္ညစ္ေလ်ာ့သြားမလားလို႔ လက္ေဆာင္တစ္ခုခုေပးခ်င္လို႔ပါ …´

`ဘာလဲ … ပန္းစည္းေပးမလို႔လား …´

`အင္း … ေခ်ာကလက္ဆို ေကာင္းမလားပဲ ... ေခ်ာကလက္စားရင္ စိတ္ညစ္ေျပတယ္ဆိုလား မသိပါဘူး … တစ္ခါၾကားဖူးသလိုပဲ …´

`ကဲ … မွာမယ္ဆိုရင္လည္း ေသခ်ာေျပာ … ဘာဝယ္ရမွာလဲ …´

`ေခ်ာကလက္ပဲ ဝယ္ခဲ့လိုက္ပါဟာ … ဒါနဲ႔ နင္ဘယ္ခ်ိန္ျပန္ေရာက္မွာလဲ …´

`ဆယ့္တစ္ခြဲေလာက္ေတာ့ ျပန္ေရာက္မယ္ထင္တာပဲ … ဂ်င္မ္နဲ႔ မုန႔္ဆိုင္နဲ႔က သိပ္ေဝးတာမွ မဟုတ္တာ …´

`ဟာ … အဲဒီနားက ဆိုင္က ဘာဒီေလာက္ေကာင္းတာရွိလို႔လဲ … ဆူပါမတ္ကက္တစ္ခုေလာက္သြားၿပီး ေသခ်ာေကာင္းတာေလး ဝယ္ခဲ့ပါဟာ … ေနဦး … ငါ ပိုက္ဆံေပးလိုက္မယ္ …´

ေမက ေျပာရင္းနဲ႔ ပိုက္ဆံအိတ္သြားယူၿပီး ပိုက္ဆံႏွစ္ေသာင္း ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။

`အမယ္ … တယ္သုံးပါလား … ဘာလဲ … နင္ သူ႔ကို ႀကိဳက္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္ …´

`အိုး … ႀကိဳက္စရာလား … ငါ့မွာ … ကဲပါ … ထားလိုက္ပါေတာ့ … ခဏ ျပန္လွဲလိုက္ဦးမယ္ …´

ဒီလိုနဲ႔ အိမ္ကလူေတြလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အျပင္ေရာက္သြားၾကတယ္။ အလုပ္သြား၊ ႐ုံးတက္၊ ေက်ာင္းသြားနဲ႔ေပါ့။ ေအပရယ္ကေတာ့ ေနာက္ဆုံးမွ ထြက္သြားတယ္။

ေအပရယ္လည္း ထြက္သြားေရာ ေမ့မွာေတာ့ ရင္ေတြ ခုန္လို႔ေပါ့။ ေအပရယ့္ကို ဆူပါမတ္ကက္တစ္ခုခုသြားလိုက္ဆိုၿပီး လႊတ္လိုက္ေတာ့ အခ်ိန္တစ္နာရီေလာက္ေတာ့ ပိုရမွာေပါ့။ ေမာင္ေမာင္ ေစာေစာျပန္လာပါေစလို႔ ဆုေတာင္းရင္း ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ေျပးဝင္လိုက္တယ္။

ေခါင္းေလၽွာ္ၿပီး ညီမေလးကိုပါ ေသေသခ်ာခ်ာ ေရခ်ိဳးေပးလိုက္တယ္။ ေမာင္ေမာင္ရယ္ … လာပါေတာ့လို႔ ေမၽွာ္ရင္းနဲ႔ေပါ့။

***

ေရခ်ိဳးၿပီးသြားေတာ့ ေမက လွလွပပၿဖီးလိမ္းျပင္ဆင္ရင္း ေအာက္ထပ္ဧည့္ခန္းထဲမွာ ေမာင္ေမာင့္ကို ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ တစ္စကၠန႔္ဟာ တစ္နာရီေလာက္ၾကာေနသလိုပဲ။

ပ်င္းလာတာနဲ႔ တီဗီကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ဖိုက္မူဗီက ပိန္းတိန္းတိန္း ျမန္မာဗီဒီယိုကားေတြကို ေတြ႕ရတယ္။ တျခားလိုင္းေတြ ေျပာင္းၾကည့္ ျပန္ေတာ့လည္း သိပ္ၿပီးစိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတာ မေတြ႕တာနဲ႔ ျပန္ပိတ္လိုက္တုန္းမွာပဲ တံခါးက အသံၾကားလိုက္ရတယ္။

ေမာင္ေမာင္ ျပန္လာေတာ့ ဆယ္နာရီခြဲပဲ ရွိပါေသးတယ္။ တံခါးနားက ေျခသံၾကားတာနဲ႔ အလိုက္တသိပဲ ေမက တံခါးကို ဖြင့္ေပးလိုက္တယ္။ လက္ထဲက အိတ္ေတြကို ဧည့္ခန္းထဲ ခ်ထားလိုက္ၿပီး ထမင္းစားခန္းဘက္ ေရေသာက္ဖို႔ ဝင္သြားတယ္။

ေမကလည္း ေနာက္ကေန ဝင္သြားလိုက္ေတာ့ ေရေသာက္ၿပီးသြားလို႔ ေအးတဝက္ ေႏြးတဝက္ ေမာင္ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းေတြက သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ခဏခ်င္းမွာပဲ ထိေတြ႕လိုက္တယ္။

ဒီေလာက္အလိုက္သိမယ္မွန္း ေမၽွာ္လင့္မထားမိတဲ့ ေမ့မွာေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ပဲ အနမ္းေတြကို တုံ႔ျပန္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ ရင္ခြင္ထဲကို အားမလိုအားမရ တိုးဝင္လိုက္ေလရဲ့။ ေမာင္ေမာင့္မွာေတာ့ ႐ုတ္တရက္မို႔ ယိုင္သြားၿပီး ေဘစင္ကို လက္ေထာက္ထားလိုက္ရတယ္။

သူတို႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကေတာ့ ျပင္းထန္တဲ့အနမ္းေတြကို တုံ႔လွည့္ဖလွယ္လို႔ေနတယ္။ လၽွာကိုလၽွာခ်င္း နပမ္းလုံးရင္းနဲ႔ေလ။

ဒီတစ္ခါေတာ့ ေမာင္ေမာင္က ေရွ႕ကို ကိုင္းရင္းနဲ႔ ေမ့ကို ျပန္ၿပီးသိုင္းဖက္လိုက္ေတာ့ ေမ့ကိုယ္လုံးေလးက ထမင္းစားပြဲဆီကို ေရာက္သြား ရေတာ့တယ္။ တစ္လက္စတည္းပဲ ေမ့ကိုယ္ေလးကို ေမာင္ေမာင္က ထမင္းစားပြဲေပၚ တင္လိုက္ရင္း လက္ေတြက ေနရာအႏွံ့ပြတ္သပ္လိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင့္လက္ေတြက ေျပာတယ္။ ေမ့အက်ႌေအာက္မွာ ဘာအတြင္းခံမွ မပါဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ လက္သြက္တဲ့ ေမာင္ေမာင္က ၾကယ္သီး တစ္လုံးဆီ စၿပီး လက္လွမ္းလိုက္တယ္။ အနမ္းေတြေအာက္မွာ ေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ့ ေမကေတာ့ ဘာမွကို မတုံ႔ျပန္နိုင္ပါဘူး။ ၿငိမ္ေန႐ုံကလြဲလို႔ ဘာမ်ား လုပ္နိုင္ဦးမွာလဲေလ။

ထမင္းစားပြဲေပၚ ရွင္းေနတာကပဲ သူတို႔အတြက္ အဆင္ေျပေစပါတယ္။ ေမာင္ေမာင့္ ေမ့ကို စားပြဲေပၚတြန္းလွဲလိုက္ရင္း အက်ႌကို ေဘးဘက္ဆြဲခ်လိုက္ေတာ့ ခုမွ ေရေသာက္ထားတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ကို ေရငတ္သြားေစသလိုျဖစ္သြားေစတဲ့ ရင္ႏွစ္မႊာက လင္းလက္လာတယ္။

အငမ္းမရျဖစ္လာတဲ့ ေမာင္ေမာင္က နို႔သီးေခါင္းေလးတစ္ခုဆီကို ေခါင္းငုံ႔လိုက္တယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းပါပဲ၊ ေမ့ဆီက ညည္းသံေလးတစ္ခု ထြက္ေပၚလာေလရဲ့။ က်န္တဲ့လက္တစ္ဖက္ကေတာ့ အားေနတဲ့နို႔သီးေခါင္းေလးတစ္ခုကို ေခ်ေပးေနတာေပါ့။

ခဏေနေတာ့ စိတ္မရွည္သလိုျဖစ္လာတဲ့ ေမက ေမာင္ေမာင့္ကို ျပန္တြန္းထုတ္လိုက္ၿပီး သူ႔ကိုယ္ေပၚက တီရွပ္ကို ဆြဲခၽြတ္လိုက္တယ္။ ပထမေတာ့ ေမာင္ေမာင္က စခ်င္တာနဲ႔ ခၽြတ္လို႔မရေအာင္ ႐ုန္းေနေသးေပမယ့္ သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္လာတဲ့ ေမ့မ်က္ဝန္းေတြကတစ္ဆင့္ ျမင္လိုက္တဲ့ ျပင္းျပတဲ့အၾကည့္ေတြေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းပဲ လိုက္ေလ်ာလိုက္ေတာ့တယ္။

ၿပီးေတာ့ ေမက သူ႔အက်ႌကိုလည္း ေနာက္ဘက္ကို ေလ်ာခ်လိုက္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးရဲ့ အေပၚပိုင္းေတြက အတိုင္းသား ျဖစ္သြားၾကေလရဲ့။

ဆက္လက္ၿပီး ေမက ေမာင္ေမာင့္ရင္အုပ္က်ယ္ႀကီးကို နမ္းရႈံ႔ရင္း၊ လက္ေတြကလည္း ပြတ္သပ္ရင္းနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ေအာက္ကို နိမ့္ဆင္းလာတဲ့အခါမွာေတာ့ ဦးတည္ခ်က္ျဖစ္တဲ့ ေမာင္ေမာင့္ေဘာင္းဘီဆီ ေရာက္ရွိလာပါေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင့္ဂ်င္းေဘာင္းဘီက ခါးပတ္ပတ္ထားေသးတာမို႔ ေမက စိတ္မရွည္သလို စူေဆာင့္ေဆာင့္ကေလးျဖစ္သြားေသးလို႔ ေမာင္ေမာင္ ကပဲ အလိုက္တသိနဲ႔ ျဖဳတ္ေပးလိုက္ရတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ကၽြတ္သြားတာကေတာ့ ဘာျမန္သလဲမေမးနဲ႔။

ေမာင္ေမာင္ကလည္း ျပန္ၿပီး ေမ့အိမ္ေနရင္းေဘာင္းဘီေလးကို ဆြဲခၽြတ္လိုက္ရင္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး ထမင္းစားခန္းၾကမ္းျပင္ေပၚကို ေရာက္သြားၾကေတာ့တယ္။

အဝတ္အစားကင္းမဲ့ေနတဲ့ သူတို႔ႏွစ္ဦး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ က်ီစယ္ကစားရင္း အခန္းၾကမ္းျပင္ေပၚ နပမ္းလုံးေနၾကေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ေမာင့္လက္ေတြက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေမ့ညီမေလးကို စမ္းသပ္လိုက္ေတာ့ ကစားပြဲအသြင္ကေန ခ်စ္ပြဲအသြင္ကို ေျပာင္းသြားတယ္။

ေမာင္ေမာင္က သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာ တစ္ခုတည္းက်န္ေနတဲ့ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီကို ဆြဲခၽြတ္လိုက္ရင္း လႊင့္ပစ္လိုက္ေတာ့ ေဘစင္ထဲ က်သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ သတိမျပဳမိလိုက္ၾကပါဘူး။

ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ဒူးေထာက္ထိုင္လိုက္ေတာ့ ေမကလည္း ပက္လက္ကေလးျဖစ္ေနၿပီ။ ေမ့လက္ေတြက မမီမကမ္းနဲ႔ သူလိုခ်င္တဲ့အရာကို လိုက္စမ္းေနတယ္။ ေတြ႕သြားေတာ့ အလ်င္စလို ဆြဲကိုင္လိုက္ၿပီး သူ႔ညီမေလးဆီကို လမ္းျပလိုက္တယ္။ အဲဒီအရာကေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးေပါ့။

ေမာင္ေမာင္ကလည္း အလိုက္သင့္ကေလးေရွ႕တိုးလိုက္ေတာ့ ေမ့ဆီက ညည္းသံေလးတစ္ခုက စတင္ထြက္ေပၚလာတယ္။ တင္းက်ပ္ေပမယ့္ ေခ်ာ့ေမြ႕စြာနဲ႔ပဲ ေမ့ညီမေလးထဲကို 

တျဖည္းျဖည္းဝင္သြားပါေတာ့တယ္။ စိုစြတ္စျပဳေနတဲ့ ညီမေလးက ေမ့ဆႏၵေတြ ဘယ္ေလာက္ ျပင္းျပေနလဲဆိုတာ သ႐ုပ္ေဖာ္ေနေလရဲ့။

တျဖည္းျဖည္း နက္ရွိုင္းစြာ တိုးဝင္လာတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးကို ႀကိဳဆိုရင္း ေမက သူ႔ေျခေထာက္ေတြကို ေမာင္ေမာင့္ေနာက္ေက်ာမွာ ၾကက္ေျခခတ္လိုက္တယ္။

ပူေႏြးစိုစြတ္တဲ့အရသာရယ္၊ သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ့ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး အျပန္အလွန္နားလည္မႈရယ္က ပထမဆုံးအႀကိမ္ထက္ပိုၿပီး ခ်ိဳၿမိန္တဲ့ အရသာကို ေပးစြမ္းေနပါတယ္။ ေမာင္ေမာင္က သူ႔ညီေလးကို အတတ္နိုင္ဆုံး တိုးဝင္ေစလိုက္ၿပီးေတာ့ အနည္းငယ္ ျပန္ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီကစလို႔ ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ အသြင္းအထုတ္ေတြ စတင္လာပါေတာ့တယ္။

တြယ္ၿငိေနတဲ့ႏႈတ္ခမ္းေတြက တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မြတ္သိပ္စြာနမ္းလို႔ေနၾကသလို ဆုံေနၾကတဲ့မ်က္ဝန္းေတြကလည္း အဓိပၸါယ္ ေလးနက္စြာနဲ႔ေပါ့။

သူ႔လက္္ေတြကလည္း ေမ့ရဲ့ ေနရာအႏွံ့ေလၽွာက္သြားေနသလို ေမ့ရဲ့လက္ေတြကလည္း ေမာင္ေမာင့္တစ္ကိုယ္လုံးကို တတ္နိုင္သမၽွ ပြတ္သပ္လို႔ေပါ့။ ခဏေနေတာ့ စိတ္မလုံသလို ခံစားလာမိတဲ့ ေမကပဲ ရပ္ခိုင္းလိုက္တယ္။

`ဟယ္ … ေမာင္ေမာင္ရယ္ … ဒီေနရာႀကီးမွာေတာ့ မေကာင္းပါဘူး။ တစ္ေယာက္ေယာက္ ဝင္လာရင္ ခက္ေနမယ္။ တို႔ အေပၚကို ျပန္သြားရေအာင္ …´

ေမာင္ေမာင္လည္း ႏူးညံ့တဲ့အမိန႔္ေတာ္အတိုင္းပဲ ျဖည္းျဖည္းသာသာ ျပန္ထုတ္လိုက္ရင္း အဝတ္အစားေတြ ေကာက္ၿပီး ထရပ္လိုက္တယ္။ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီမေတြ႕လို႔ လိုက္ရွာေတာ့မွ ေဘစင္ထဲက ျပန္ရတယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား ေတြ႕သြားလို႔ကေတာ့ ဘယ္လိုရွင္းျပရမွန္းမသိဘူးေလ။

ေမ့က ေမာင္ေမာင့္လက္ေမာင္းကို တြဲမွီရင္း ႏွစ္ေယာက္သား ေလွကားအတိုင္း တက္လာခဲ့ၾကတယ္။

ေမာင္ေမာင့္အခန္းကို ေရာက္တာနဲ႔ ေမက ကုတင္ေပၚမွာ လွဲခ်လိုက္တယ္။ ေဘးနားက ဝင္ထိုင္တဲ့ ေမာင္ေမာင့္ကို လက္ေတြေရာ ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ပါ သိုင္းဖက္ရင္း ဆြဲလွဲခ်လိုက္တယ္။

ေမ့ရဲ့ ေျခေထာက္ေတြၾကားမွာ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ေနရာမွန္ကိုေရာက္တဲ့အထိ ႐ုန္းကန္ရင္း တိုက္ပြဲဝင္ေနရတယ္။ ဒီတစ္ခါ ႀကိဳးစားလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေမ့ညီမေလးထဲကို ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ ပူေႏြးတဲ့ပစၥည္းႀကီးက တန္းတန္းမတ္မတ္ေရာက္ရွိသြားတဲ့အခါ ေမ့ကိုယ္လုံးေလး ေတာင့္တင္းသြားရေလရဲ့။

`အားဟားဟား … ေကာင္းလိုက္တာ … ဟင့္ …´

ေမ့ရဲ့ညည္းသံေလးနဲ႔အတူ လက္ကေလးေတြကလည္း ေမာင္ေမာင့္ဆံပင္ေတြကို ဆြဲဆုပ္ယူလာတာကို ခံစားလိုက္ရတယ္။

ေမာင္ေမာင္က ေမတစ္ေယာက္တည္း ေအာက္ကေန သိပ္ၿပီးႀကိဳးစားမေနရေအာင္ သူ႔လက္ေတြကို ေမ့တင္ပါးေအာက္ကို သြင္းရင္း ဆြဲယူလိုက္ေတာ့ သူ႔ညီေလးကလည္း နက္နက္ရွိုင္းရွိုင္း တိုးဝင္သြားတာေပါ့။ ေမာင္ေမာင့္ႏႈတ္က ျပင္းျပတဲ့ညည္းသံကို ၾကားရတယ္။ ေစတနာက အက်ိဳးေပးတာထင္ပါရဲ့။

ေမက သူ႔ကို ကူညီေပးလာတဲ့ေမာင္ေမာင့္ကို ခ်စ္ရည္ရႊန္းတဲ့မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔အတူ အျပဳံးေလးတစ္ခုနဲ႔ အသိအမွတ္ျပဳလိုက္တယ္။ ဘယ္လိုပဲ ေမာင္ေမာင္က ကူညီေပမယ့္ သူ႔ေျခေထာက္ေတြက ေညာင္းစျပဳလာတယ္။

ေမ့မွာေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူပဲ အျပစ္တင္ရေတာ့မွာပါ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဂ်င္မ္မွာ ကစားတုန္းက ေျခေထာက္ေလ့က်င့္ခန္းေတြကို ေသခ်ာ မလုပ္ခဲ့မိဘူးကိုး။

ဘယ္လိုမွမတတ္နိုင္တဲ့အဆုံး ေမတစ္ေယာက္ သူ႔ကိုယ္ေလးကို ေလ်ာ့ခ်လိုက္ရင္း ေမာင္ေမာင္လုပ္သမၽွပဲ ၿငိမ္ခံေနမိေတာ့တယ္။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ တင္ပါးေအာက္ထည့္ထားတဲ့ သူ႔လက္ေတြရဲ့အားကိုယူရင္း ခါးကို စည္းခ်က္ညီညီလႈပ္ရွားေနေလရဲ့။

ေမာင္ေမာင္က ေခါင္းငုံ႔လိုက္ရင္း ေမ့ရင္သားေတြကို အဆက္မျပတ္နမ္းရႈံ႔ရင္း အသြင္းအထုတ္ေတြကို အရွိန္ျမႇင့္လိုက္တယ္။ မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ ဒီအတိုင္းဆိုရင္ ျမန္ျမန္ၿပီးသြားမွာစိုးတဲ့ ေမာင္ေမာင္က တစ္ခုသြားၿပီးသတိရလိုက္တယ္။

အရင္တစ္ေခါက္ သူတို႔သုံးေယာက္အတူေနခဲ့ၾကတုန္းက ေမ့အေနနဲ႔ သူ႔ညီမေလးကို နမ္းေပးတာကို ဘယ္ေလာက္သေဘာက်ခဲ့တယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ေဆာင့္ေပးၿပီးေတာ့ ေမာင္ေမာင္က အျပင္ျပန္ထုတ္ရင္း ကိုယ္ကို ျပန္ႂကြလိုက္တယ္။

အံ့အားသင့္သြားတဲ့ ေမကေတာ့ သူ ဘာမ်ားအမွားလုပ္မိလိုက္သလဲဆိုတဲ့ပုံစံနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္ကို ေမးသလို ၾကည့္ေနေလရဲ့။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ေမာင္က ျပန္မေျဖပါဘူး။ လုပ္စရာရွိတာ လက္ေတြ႕ပဲ လုပ္တတ္တယ္ေလ။

ကိုယ္ခ်င္းခြာထားရာကေန ခ်က္ခ်င္းပဲ သူ႔မ်က္ႏွာကို ေမ့ညီမေလးဆီ ဒိုက္ဗင္ထိုးဝင္လိုက္တယ္။ ေမ့မွာေတာ့ အေပ်ာ္ေလးေတြနဲ႔အတူ သာသာယာယာရယ္ေမာသံေလးေတြနဲ႔ေပါ့။

ေမာင္ေမာင္က ညီမေလးရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြ ေဘးနားေတြအထိ စီးက်ေနတဲ့ ေမ့ရဲ့အခ်စ္ရည္ေလးေတြကို သိမ္းပိုက္လိုက္တယ္။ ႏႈတ္ခမ္းသားတစ္ဖက္စီကို သူ႔ရဲ့ပါးစပ္ထဲ ဆြဲငုံလိုက္ေတာ့ ေမ့ရဲ့ညည္းသံေတြက ပိုၿပီးက်ယ္ေလာင္လာတယ္။

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ေမာင္ေမာင္က သူ႔ရဲ့လၽွာကို ေတာင္ထားရင္း ေမ့ညီမေလးထဲကို ထိုးသြင္းလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ပိုၿပီးေကာင္းတဲ့ အရသာနဲ႔အတူ ေမ့ေအာ္သံေတြ အခန္းေလးထဲမွာ လြင့္ပ်ံ႕ေနေတာ့တယ္။

ေမ့အတြက္ေတာ့ ဘာနဲ႔မွ မလဲနိုင္တဲ့ အရသာမ်ိဳးေပါ့။ မာေက်ာတင္းေတာင့္ေနတဲ့ပစၥည္းရဲ့ အရသာထက္ ႏူးညံ့ေခ်ာေမြ႕တဲ့လၽွာရဲ့ အရသာက သူ႔အတြက္ ပိုၿပီးခံစားမႈေတြကို ေပးစြမ္းေနနိုင္တယ္ေလ။ လူတစ္ကိုယ္ အႀကိဳက္တစ္မ်ိဳးလို႔ပဲ ဆိုရေတာ့မွာေပါ့။

`အိုး … ဟင့္ … အမေလး … ေမာင္ေမာင့္ … အား …´

ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ရွည္လ်ားတဲ့ညည္းတြားသံနဲ႔အတူ ကုတင္ေလးၿပိဳက်မတတ္ လူးလြန႔္လိုက္ရင္း ေမတစ္ေယာက္ အထြဋ္အထိပ္ကို ေရာက္ရွိလို႔သြားပါေတာ့တယ္။ သူ႔ကိုယ္ေလးကေတာ့ မျမင္နိုင္တဲ့ ေလးေလးလံလံအရာဝတၳဳတစ္ခုက ဖိထားသလိုမ်ိဳး မလႈပ္မယွက္ ၿငိမ္သက္လို႔ ေနေလရဲ့။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ သူ႔ကုတင္ က်ိဳးၿပီလို႔ေတာင္ မွတ္ေနတာ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ ဘာမွမျဖစ္လို႔။ ေမကေတာ့ အသက္ကို ခက္ခက္ခဲခဲ ရႉရင္း ေမာင္ေမာင့္ဆံပင္ေတြကို လက္ထဲ ဆုပ္ကိုင္ရင္း လႈပ္ရွားမႈကင္းမဲ့ေနတယ္။

ဒီအတိုင္း ၾကာၾကာေနရင္ ေမာင္ေမာင့္ခမ်ာ အသက္ရႈက်ပ္ေသလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေမာင္ေမာင္လည္း သူ႔ေခါင္းကို ႐ုန္းထြက္လိုက္ၿပီး ညီမေလးေရွ႕ကေန တျဖည္းျဖည္း ေမ့ခႏၶာကိုယ္တစ္ေလၽွာက္ အနမ္းေတြေဝရင္း အေပၚဘက္ကို တက္လာခဲ့တယ္။

နည္းနည္းအေမာေျပသြားတဲ့ ေမက သူ႔မ်က္ႏွာနားကို ေရာက္လာမယ့္ ေမာင္ေမာင့္ကို ေစာင့္ရင္း ၿငိမ္သက္ေနတယ္။ ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြက သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြဆီ ဖိကပ္လာေတာ့မွ ေမက အနမ္းေတြနဲ႔ တု႔ံျပန္ေလရဲ့။

အနမ္းေတြ ေပးေနရင္းနဲ႔ ေမ့ရဲ့စိတ္အစဥ္ကေတာ့ ေျပးလႊားေနမိတယ္။ သူ႔အတြက္ အႀကိဳက္ဆုံးအရသာကို ေပးခဲ့တဲ့ ေမာင္ေမာင့္ကို ေက်းဇူးေတြ အထပ္ထပ္တင္ရင္းနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္အတြက္ သူေပးနိုင္သမၽွကို လိုက္ေလ်ာဖို႔ ျပင္ဆင္ေနမိတယ္ေလ။

ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းခြာလိုက္ရင္း ေမက သူ႔ကိုယ္ေလးကို အိပ္ယာေပၚ တစ္ပတ္လွည့္လိုက္ေတာ့ ေမွာက္လ်က္ကေလးျဖစ္သြားတယ္။ ေမ့ရဲ့ ေနာက္ေပါက္ကေလးက ေမာင္ေမာင့္ညီေလးရဲ့ထိပ္နဲ႔ တို႔ေတာ့မလို ထိေတာ့မလို။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ အံ့ၾသေနမိတယ္။ သူ႔ရဲ့ အေတြ႕အၾကဳံေတြထဲမွာ ဒါေတာ့ မပါေသးဘူး။ ဒါမ်ိဳးက အေခြေတြထဲမွာပဲ ျမင္ဖူးတာေလ။ လုပ္လို႔ရမွန္းသိေပမယ့္ ေမမ်ား ကန႔္ကြက္မလားလို႔ စိတ္ထဲက တုံ႔ဆိုင္းေနမိတယ္။

ေမာင္ေမာင္က ေသြးတိုးစမ္းတဲ့အေနနဲ႔ သူ႔ညီေလးကို ေမ့ေနာက္ေပါက္ေလးမွာ ေထာက္လိုက္ေတာ့ ေမ့ကိုယ္ေလးက တစ္ခ်က္ တြန႔္သြားတယ္။ ေမာင္ေမာင္က ၿငိမ္သက္ေနမိတုန္း ေမ့ဆီက အသံထြက္လာတယ္။

`ကဲ … နင့္သေဘာ … ျဖည္းျဖည္းသြားေနာ္ …´

ေမာင္ေမာင္က အသက္ျပင္းျပင္းရႉသြင္းလိုက္ရင္း အားနည္းနည္းစိုက္လိုက္တယ္။

တကယ္ေတာ့ ေမ့မွာ ဒီအေတြ႕အၾကဳံမ်ိဳး မရွိေသးပါဘူး။ လက္နဲ႔ ကလိတာ၊ ထိုးသြင္းတာေလာက္ပဲ ၾကဳံဖူးတာေလ။ ခုတစ္ခါမွာေတာ့ စြန႔္စားၾကည့္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ထားတာပါ။

ေမာင္ေမာင္ ထိုးသြင္းလိုက္တဲ့ခဏမွာေတာ့ ေမ့မွာ အံတင္းတင္းႀကိတ္ရင္း စိတ္ကို ေလ်ာ့ထားလိုက္တယ္။ သူ႔ညီမေလးထဲက အရည္ေလးေတြနဲ႔ ေခ်ာမြတ္ေနၿပီလို႔ ထင္ထားေပမယ့္လည္း နာတာကေတာ့ နာတာပါပဲ။

`အား … ဟဟ … ေမာင္ေမာင္ … အား … ျဖည္းျဖည္း …´

နာက်င္တဲ့အရသာကို ခံစားေနရေပမယ့္လည္း ဗဟုသုတေတြအရ အဆုံးအထိဝင္သြားရင္ ေကာင္းလာလိမ့္မယ္ဆိုတာကို မွတ္သား ထားမိလို႔ ႀကိတ္ခံေနလိုက္ပါတယ္။

ေမာင္ေမာင့္ညီေလးမွာလည္း တင္းက်ပ္တဲ့ဖိအားကို ခံစားေနရတယ္။ ေမ့ေနာက္ေပါက္ထဲမွာ စီးစီးပိုင္ပိုင္လႈပ္ရွားရင္း တစ္ခ်က္မွာေတာ့ အားျပင္းျပင္းေဆာင့္သြင္းလိုက္တဲ့အခါ သူ႔ရဲ့အရင္းထိေအာင္ ဝင္သြားပါေတာ့တယ္။

`ဟင္း … ေနဦး ေမာင္ေမာင္ … မလႈပ္နဲ႔ … ဒီတိုင္းၿငိမ္ေန … အား …´

ေမ့မွာ ျပည့္သိပ္က်ပ္ေနတဲ့အထိအေတြ႕ကို ခံစားရင္း ေမာင္ေမာင့္ညီေလးက သူ႔ေနာက္ေပါက္ေလးထဲမွာ အသားက်သြားေအာင္ ႀကိဳးစားေနမိတယ္။ ေမာင္ေမာင္ကလည္း ေမေျပာတဲ့အတိုင္းပဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနရင္း တင္းက်ပ္တဲ့ႂကြက္သားေတြရဲ့ ညႇစ္အားကို ခံေနေလရဲ့။

သုံးမိနစ္ေလာက္ေစာင့္ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ေမလည္း နာတဲ့အရသာေပ်ာက္ၿပီး တျဖည္းျဖည္းသက္သာလာေတာ့တယ္။ ဒီ့အျပင္ ေကာင္းသလို ေအာင့္သလို ခံစားမႈကလည္း လႈံ႔ေဆာ္လာေတာ့ သူ႔ရဲ့တင္ပါးေတြက နည္းနည္းခ်င္းလႈပ္ရွားလာေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္ကလည္း ေမ့လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ စည္းခ်က္ညီညီပဲ အသာကေလး သြင္းထုတ္လႈပ္ရွားေပးေနတယ္။ ခံစားေနရတဲ့ အရသာကေတာ့ မယုံနိုင္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ သူ႔ရဲ့ အေတြ႕အၾကဳံသစ္က စိတ္ေက်နပ္မႈအျပည့္ရေစပါတယ္။

စစခ်င္းေတာ့ ေမ့ေအာ္သံေလးေတြ က်ယ္ေလာင္ေနေသးတယ္။ ေမာင္ေမာင့္အသြင္းအထုတ္ေတြ တျဖည္းျဖည္းမွန္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ ေအာ္သံေပ်ာက္ၿပီး တဟင္းဟင္းနဲ႔ ညည္းသံကပဲ က်န္ရွိေနေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္က သူ႔ရဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြကို အရွိန္ျမႇင့္တင္ရင္း ခပ္သြက္သြက္ စတင္လိုက္တယ္။ ေမ့ေနာက္ေပါက္ေလးထဲက သူ႔ညီေလး တစ္ေယာက္ေတာ့ တဖ်င္းဖ်င္းနဲ႔ျဖစ္ေနပါၿပီ။ သူသိလိုက္တယ္၊ ဒီအတိုင္းဆို သိပ္ၾကာၾကာခံေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ပါပဲ။

ဒါနဲ႔ပဲ ေမာင္ေမာင္လည္း ေမ့ေက်ာျပင္ေလးေပၚကို ေမွာက္ခ်လိုက္ရင္း ေမ့လည္ပင္းေလးကို နမ္းရင္း ခႏၶာကိုယ္ခ်င္းပူးကပ္ရင္း ျပင္းထန္တဲ့ေဆာင့္ခ်က္ေတြကို စလိုက္ပါေတာ့တယ္။

`အား … ေမာင္ေမာင္ … ေကာင္း … ေကာင္းလိုက္တာ … အိုး …´

ျပင္းထန္တဲ့ေဆာင့္ခ်က္ေတြက ေမ့အတြက္ေရာ သူ႔အတြက္ပါ ရမၼက္မီးရွိန္ကို ပိုၿပီးေတာက္ေလာင္ေစပါတယ္။ သူ႔ညီေလးနဲ႔ ဥေတြ တစ္ေလၽွာက္က က်ဥ္တက္လာသလို ခံစားမိလိုက္ရၿပီး တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူၿပီးသြားေတာ့မယ္ဆိုတာ ေမာင္ေမာင္သိလိုက္ပါတယ္။

တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ေမ့ညီမေလးကလည္း အရည္ၾကည္ေလးေတြက ေပါင္တံေလးေတြတစ္ေလၽွာက္ကေန အိပ္ယာေပၚေရာက္တဲ့အထိ စီးက်လာေနတယ္။

ပူေႏြးၿပီးတင္းက်ပ္တဲ့အရသာေအာက္မွာ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ၾကာရွည္ ထိန္းမထားနိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အားျပင္းျပင္း ႏွစ္ခ်က္သုံးခ်က္ေလာက္ ေဆာင့္လိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေမ့ရဲ့ ေနာက္ေပါက္ေလးထဲကို သူ႔ရဲ့အရည္ေတြကို ပန္းထုတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ေမ့မွာလည္း ေကာင္းလြန္းတဲ့အရသာေၾကာင့္ တစ္ကိုယ္လုံးတုန္တက္သြားရၿပီး မ်က္ႏွာေလးကို ေခါင္းအုံးေပၚအပ္ရင္း ေအာ္ဟစ္ ညည္းတြားလိုက္ရင္း တျဖည္းျဖည္း ၿငိမ္က်သြားပါေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေပ်ာ့လာတဲ့ သူ႔ညီေလးကို ဆြဲထုတ္လိုက္ရင္း ေမ့ရဲ့ေဘးကို လွဲခ်လိုက္တယ္။ အသက္ရႉသံ ခပ္ျပင္းျပင္းေတြေအာက္မွာ ေခၽြးေတြရႊဲေနတဲ့ ေမကေတာ့ မ်က္လုံးေလးကိုပဲ အနိုင္နိုင္ဖြင့္ၾကည့္နိုင္ေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္က ေမ့ကိုယ္ေလးကို ပက္လက္ဆြဲလွည့္လိုက္ၿပီး နမ္းလိုက္ေတာ့ အငမ္းမရပဲ တုန႔္ျပန္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ အနမ္းကေတာ့ မရွည္ၾကာနိုင္ပါဘူး။ အေမာမွ ေကာင္းေကာင္းမေျပၾကေသးဘဲကိုး။ အဲဒီေတာ့ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ဖက္ထားရင္းနဲ႔သာ ၿငိမ္သက္ေနၾကေလရဲ့။

ေနာက္ထပ္ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့မွ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စကားစေျပာနိုင္ေတာ့တယ္။

`ေကာင္းလိုက္တာဟာ … ေမရယ္ … နင့္ကို သိပ္ခ်စ္သြားၿပီ …´

`ေတာ္ပါ … အပိုေတြ ေျပာမေနပါနဲ႔ … နင္ဟာ ဆိုးကိုဆိုးတယ္ …´

`မဆိုးပါဘူး … ေကာင္းတာပါ … မဟုတ္ဘူးလား …´

ေမက ျပန္မေျဖပဲ ရႊန္းလဲ့တဲ့မ်က္လုံးေလးေတြနဲ႔ပဲ ၾကည့္ေနတယ္။

`ဒါနဲ႔ ေအပရယ္ ဘယ္ခ်ိန္ေလာက္ျပန္ေရာက္မွာတဲ့လဲ …´

`တစ္နာရီေလာက္မွ ေရာက္မွာေပါ့ … ငါသူ႔ကို အျပင္လႊတ္လိုက္လို႔ …´

`ဟာဟ … ႀကိဳတင္ႀကံစည္မႈပဲ … အျပစ္ႀကီးတယ္ …´

`အိုး … ဘာျဖစ္ေသးလဲ … ငါက သူ႔လို အိမ္မွာေနရတာမဟုတ္ဘူး … သူကလည္း ကိုယ္ခ်င္းစာမွာပါ …´

`ေအးပါ … ဒါနဲ႔ နင့္ဆိုင္ကိုေရာ ေျပာထားေသးလား …´

`အင္း … ေနမေကာင္းဘူးလို႔ ေျပာလိုက္တယ္ …´

ခဏေနေတာ့မွ ေမက …

`ေရသြားခ်ိဳးလိုက္ရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ဟာ … ဒီေန႔ သိပ္ပင္ပန္းတာပဲ´ဆိုၿပီး ေမာင္ေမာင့္ပါးကို ခပ္ဖြဖြေလးပြတ္သပ္ရင္း အခန္းထဲက ထြက္သြားတယ္။ သူ႔ေနာက္ပိုင္းကို ေမာင္ေမာင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အရည္တခ်ိဳ႕နဲ႔ ေျပာင္ေနသလိုပဲ။

ေမတစ္ေယာက္ ခပ္သုတ္သုတ္ပဲ ေရခ်ိဳးအခန္းဘက္ထြက္သြားတယ္။ ေမာင္ေမာင့္ကုတင္ကေတာ့ ေပပြက်န္ခဲ့ေလရဲ့။ ေနာက္မွပဲ ေလၽွာ္ဖို႔ လုပ္ရေတာ့မယ္။

ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္တည္းက်န္ေတာ့ သူ႔အိပ္ယာေပၚမွာ တစ္ခ်က္ ဟိုဘက္ဒီဘက္ လွိမ့္လိုက္တယ္။ အဲဒီမွာပဲ စိုစိစိ အထိအေတြ႕ ေတြက ေနရာအႏွံ့လို ျဖစ္ေနတယ္။

ေမာင္ေမာင္ ထရပ္လိုက္ၿပီး သူ႔အိပ္ယာခင္းကိုလည္း ၾကည့္လိုက္ေရာ ေပပြေနတဲ့ အကြက္ေတြမွ မနည္းဘဲကိုး။ ဒါနဲ႔ပဲ အိပ္ယာခင္းကို ဆြဲယူလုံးေခ်လိုက္ၿပီး ကုတင္ေျခရင္းကို ပစ္လိုက္တယ္။ ဗီရိုထဲက အသစ္တစ္ခုကို ထုတ္ယူၿပီး ျပန္ခင္းလိုက္တယ္။

***

ေမကေတာ့ ေရပန္းေအာက္မွာ ေရာက္ေနပါၿပီ။ သူ႔ကိုယ္က ေခၽြးေတြသံေတြကို တဖြဲဖြဲက်ေနတဲ့ ေရပန္းေအာက္မွာ ပြတ္တိုက္သန႔္စင္လိုက္တယ္။ ညီမေလးကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ေဆးေၾကာရေသးတာေပါ့။

ဒီလို ေရပန္းေအာက္မွာ ရပ္ရင္း ေရခ်ိဳးရတာ ေမ့အတြက္ေတာ့ အႏွစ္သက္ဆုံးအရာေတြထဲက တစ္ခုဆိုရင္လည္း မမွားပါဘူး။ အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ သူ႔ဆီကို ေရာက္လာတဲ့ ေရစက္ေတြက သူ႔ရဲ့ ခံစားလြယ္တဲ့ နို႔သီးေခါင္းေလးကို လာထိတဲ့အရသာကို ႀကိဳက္တတ္တယ္ေလ။

ေမာင္ေမာင္နဲ႔ အတူေပ်ာ္ရင္းနဲ႔ ျမင့္တက္လာခဲ့တဲ့ ခႏၶာကိုယ္ထဲက အပူခ်ိန္ေတြကို ေလၽွာ့ခ်ရင္း ေရပန္းေလးေတြက ေပးတဲ့အရသာကို ခံစားေနမိတယ္။ ၾကည့္ရတာ သူ႔ခံစားမႈေတြက ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြနဲ႔အတူ အရာတစ္ခုကို ျပန္လိုခ်င္လာသလိုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔အဖို႔ေတာ့ ေတာ္ေလာက္ၿပီ ထင္ပါတယ္။ အခ်ိန္လည္း သိပ္မရွိေတာ့ဘူးေလ။

ေမာင္ေမာင္က သူ႔အိပ္ယာခင္းေတြကို အဝတ္ေလၽွာ္တဲ့ေနရာပို႔ဖို႔ အခန္းထဲက ထြက္လာေတာ့ ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ထြက္လာတဲ့ ေမနဲ႔ လမ္းၾကားမွာ ဆုံမိၾကတယ္။

ေမာင္ေမာင့္အတြက္ေတာ့ ေရစိုစိုနဲ႔ ေမ့ပုံစံက တစ္မ်ိဳးလွေနေလရဲ့။ ေခါင္းေလၽွာ္ၿပီးစ ေရမသုတ္ရေသးလို႔ စိုကပ္ေနတဲ့ ဆံပင္ေတြက ပိုၿပီးေတာင္ နက္ေမွာင္ေနသလိုပဲ။

ေမကေတာ့ ေမာင္ေမာင့္လက္ထဲက အိပ္ယာခင္းအလုံးကို ျမင္ၿပီး တစ္ခ်က္ျပဳံးလိုက္တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေသာင္းက်န္းထားခဲ့တဲ့ အနံ့ေတြက ဒီအိပ္ယာခင္းေတြကေန ရေနတုန္းပဲေလ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း ရယ္ခ်င္လာမိၾကတယ္။

ေမက ေမာင္ေမာင့္ဆီကို ေလၽွာက္သြားရင္း စကားစလိုက္တယ္။ ပန္းေရာင္သန္းတဲ့ႏႈတ္ခမ္းေလးက မဟတဟနဲ႔ေပါ့။

`အဟဲ … ငါေလၽွာ္ေပးရမလား …´

ေမာင္ေမာင္က သူ႔လက္ညႇိုးေလးနဲ႔ ေမ့ႏႈတ္ခမ္းေပၚမွာ ျဖတ္တားလိုက္ရင္း `ဘာမွ မေျပာပါနဲ႔´လို႔ ေျပာရင္း ႏႈတ္ခမ္းကို ဖြဖြေလး နမ္းလိုက္တယ္။ ဖြဖြေလးနမ္းလိုက္ေပမယ့္ မျမင္နိုင္တဲ့လွိုင္းေတြကေတာ့ ႏွစ္ကိုယ္စလုံးကို လႊမ္းျခဳံသြားသလိုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အနမ္းက ၾကာရွည္ မတည္တံ့နိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အိမ္ေရွ႕တံခါးဖြင့္သံကို ၾကားလိုက္ရတယ္ေလ။

`ကဲ … ငါလည္း လစ္မွ ထင္တယ္´လို႔ ေမက ေျပာလိုက္ရင္း သူတို႔အခန္းထဲကို ဝင္သြားေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္ ခဏေတာ့ ေမ့ရဲ့ ေနာက္ေက်ာကို ၾကည့္ေနမိေသးတယ္။ ၿပီးမွ ဘယ္သူျပန္လာလဲ သိရေအာင္ ေအာက္ကို ဆင္းလာခဲ့တယ္။

ဒီေန႔ စေနေန႔။

အိမ္မွာေတာ့ အိမ္သားေတြအားလုံး စုံစုံလင္လင္ရွိေနၾကေလရဲ့။

ဖြင့္ရက္ေတြတုန္းက အိမ္မွာ ေျခာက္ကပ္တိတ္ဆိတ္ေနသေလာက္ ခုလိုပိတ္ရက္က်ေတာ့လည္း မ်က္စိေနာက္ေလာက္ေအာင္ကို လူေတြက သြားလိုက္လာလိုက္ ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္နဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ မူးေတာင္လာသလိုပဲ။

အဲ … တစ္ခုသတိထားမိတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေတြ႕တိုင္း ေမကေတာ့ စကားကို မေျပာဘဲ ခပ္ျမန္ျမန္ေရွာင္ထြက္သြားတာကိုပါပဲ။ ၾကည့္ရတာ မေန႔က ပြဲနည္းနည္းၾကမ္းသြားလို႔ ရွက္ေနတာေနပါလိမ့္မယ္။

မနက္စာစားေနတုန္း ေအပရယ္က ထမင္းစားခန္းထဲ ေရာက္လာတယ္။

`ေမာင္ေမာင္ … ဒါနဲ႔ မေန႔က နင္ အိပ္ယာခင္းေတြ ဘာျဖစ္လို႔ေလၽွာ္တာလဲ …´

ေအပရယ္က ဘီစကစ္တစ္ခ်ပ္ကို ေကာက္ဝါးရင္း ေမးတယ္။

`ဘာျဖစ္လို႔လဲ … ေလၽွာ္ရင္ေကာင္းမယ္ ထင္လို႔ပါ …´

`မသိဘူးေလ … မေန႔က ငါ အိမ္ျပန္လာေတာ့ နင္ အိပ္ယာခင္းေတြ လွန္းေနတာေတြ႕လို႔ … တစ္ခါမွလည္း ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေလၽွာ္တာမဟုတ္ဘဲနဲ႔မ်ား … အထူးအဆန္း မဟုတ္လို႔လား …´

`ဟာ … ငါမေလၽွာ္လို႔မျဖစ္ဘူးေလ … ေမက ေနမေကာင္းဘူး မဟုတ္လား … သူက အဲဒီေပၚ အိပ္သြားတာကိုး ….´

ကၽြန္ေတာ္ စားလက္စပန္းကန္ကို ေဘစင္ထဲထည့္ရင္း ပါးစပ္က လႊတ္ကနဲ ထြက္သြားမိတယ္။

`ဘယ္လို … သူက ဘာျဖစ္လို႔ ကိုယ့္အိပ္ယာကိုယ္မအိပ္ဘဲ နင့္ဆီလာအိပ္ရတာလဲ …´

`အာ … အဲဒါ … သူက …´

`ထားလိုက္ပါ ေမာင္ေမာင္ … နင္မေျပာလို႔လည္း ရပါတယ္။ ဟုတ္တယ္မလား … တို႔ေတြမွာလည္း သူမ်ားေတြကို အကုန္ေျပာျပလို႔ မျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းေတြ ရွိတာကိုး …´

ကၽြန္ေတာ္ ေအပရယ့္ကို ျပဳံးၿပီးေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္တယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ အခန္းဝမွာ ႏွစ္ဦးကို ျမင္လိုက္ရတယ္။

`ဘယ္သူေတြကို ဘာေျပာမလို႔လဲ …´

နားစြန္နားဖ်ားၾကားလိုက္တာနဲ႔ စပ္စုၾကည့္တာ ေနမွာပါ။

`ေၾသာ္ … မဟုတ္ပါဘူး …. ဒီမွာ ငါတို႔ေမာင္ေလးကိုပဲ ေျပာေနတာပါ …´

`ဟုတ္လား … ဘာေတြလဲ … ႏွစ္ေယာက္တည္း ေတာ္ေတာ္စကားေျပာလို႔ေကာင္းမွာေပါ့ေနာ္ …´

ႏွစ္ဦးက ေထ့သလို ေငါ့သလိုေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေနရခက္သြားမိတယ္။

`ဟာ … နင္ကလည္း … ဘာေတြလဲ …´

`ကဲပါ … နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္က သိပ္တည့္တာလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔ … ႏွစ္ဦးကလည္း ေမာင္ေမာင့္ကို မစနဲ႔ေလ …´

ေအပရယ္က ကၽြန္ေတာ္ခ်ထားတဲ့ပန္းကန္ကို ယူေဆးရင္း ေျပာလိုက္တယ္။

`ဒါနဲ႔ နင္တို႔ေတြ ဒီေန႔ ဘယ္သြားၾကဦးမလဲ …´

`မရွိပါဘူးဟာ …´

ေအပရယ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အသံတၿပိဳင္တည္းထြက္သြားတယ္။

`ဘာလို႔ေမးတာလဲ´လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္မွ …

`ေၾသာ္ … ေမေမရယ္၊ နိုနိုရယ္၊ ေမရယ္၊ ဇြန္ရယ္ ေရွာ့ပင္ထြက္ၾကမလို႔တဲ့ … အဲဒါ နင္တို႔မ်ား လိုက္ဦးမလားလို႔ ေမးခိုင္းလို႔ …´

`ဟင့္အင္း … ပိုက္ဆံျပတ္ေနၿပီဟ … ေမေမကလည္း ထပ္ေပးဦးမယ္ မထင္ဘူး … နင္ေရာ ေအပရယ္ …´

ေအပရယ္ကလည္း ပုခုံးတြန႔္ျပေတာ့ သူလည္း လက္က်န္နည္းေနတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာပဲထင္တယ္။ ဒါဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အိမ္မွာ ေအးေဆးပဲေပါ့။

အဲဒီမွာပဲ ႏွစ္ဦးက ေျပာလိုက္တယ္။

`အင္း … ဒါဆိုရင္ေတာ့ အေဖာ္ရတာေပါ့ … အဟဲ … နာလည္း ဘိုင္ျပတ္ေတာ့မယ္ … လကလည္း ကုန္ခါနီးၿပီကိုး … အဟင္း … ဒါဆို တို႔သုံးေယာက္ က်န္ခဲ့မွာေပါ့ ..´

ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းေလသြားတယ္။ သူ႔ကို ပိုက္ဆံေပးၿပီး လိုက္သြားပါဆိုရင္လည္း မျဖစ္နိုင္ဘူး။ ကိုယ့္လည္း သိပ္က်န္တာမွ မဟုတ္ေတာ့တာ။

`ေအးေပါ့ … မုန႔္ေလးဘာေလးလုပ္စားၾကတာေပါ့ …´လို႔ ေအပရယ္က ေျပာတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လက္ေလၽွာ့လိုက္ၿပီ။ ဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္ကေန နည္းနည္းပါးပါးလိုက္ၾကည့္ရင္း ရွိသေလာက္ေလးနဲ႔ပဲ အဆင္ေျပတာေလး ဝယ္ရင္ဝယ္မယ္လို႔ စဥ္းစားၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။

`ဟာ …. ေနဦး … ဟိုေန႔က သုံးတာ အကုန္မဟုတ္ဘူး … အံဆြဲထဲမွာ အဲဒီေန႔က ပါမသြားတဲ့ ႏွစ္ေသာင္းေလာက္ရွိဦးမယ္ … ဒါဆို လိုက္သြားလို႔ရၿပီ … မမတို႔ကလည္း သားကို မုန႔္ဖိုးေပးဦးေလ ….´

ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခ်က္ ေသြးတိုးစမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပါ့လ္စ္ေတာင္ မမိဘူးလို႔ပဲ ေျပာရမွာေပါ့။ အသံေတာင္ ျပန္ထြက္မလာၾကဘူး။

ခဏေနမွ …

`ဒါဆို ႏွစ္ဦးရယ္ … နင္နဲ႔ ငါနဲ႔ပဲ ႏွစ္ေယာက္ေပါ့ … ေကာင္းပါတယ္ … ေမာင္ေမာင္လိုက္သြားၿပီး ေမေမတို႔ကို အထုပ္ေတြ ကူဆြဲလိုက္´

ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ထားၿပီး ေရခ်ိဳးဖို႔ထြက္လာခဲ့တယ္။

***

`ဒါဆို တို႔ႏွစ္ေယာက္တည္းေပါ့ …´

ႏွစ္ဦးက အျပင္ထြက္သြားတဲ့ လူအုပ္ကို ၾကည့္ရင္း ေအပရယ့္ကို ေမးလိုက္တယ္။

`ေအးေလ … ငမြဲေလးႏွစ္ေကာင္ပဲ က်န္ခဲ့တာေပါ့ေအ …´

ေအပရယ္က ေျပာလိုက္ေတာ့ ႏွစ္ဦးက ခပ္ဖြဖြရယ္တယ္။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဧည့္ခန္းထဲထိုင္ရင္း ဖိုက္မူဗီဖြင့္ထားတာကိုပဲ ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ေအပရယ္က ျပတင္းေပါက္နားမွာ၊ ႏွစ္ဦးက တီဗီေရွ႕တည့္တည့္က ဆိုဖာမွာ။

လာေနတာက ကုလားကား။ ၾကည့္ေနရင္း ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ရွိေတာ့ ကုလားမေတြက ဗိုက္ကေလးေတြ အေဖြးသား၊ ဆာရီေလး ပတ္ၿပီး ရင္ေမာက္ေမာက္ ဖင္ေကာက္ေကာက္နဲ႔ ကေနၾကတယ္။

သိတယ္မဟုတ္လား။ ကုလားမေတြကရင္ တခ်ိဳ႕ဆို လက္က ကိုယ့္ညီေလးကိုယ္ သြားစမ္းမိၾကတာပဲ။

ႏွစ္ဦးကေတာ့ မိန္းကေလးဆိုေတာ့ ဒီလိုေတာ့မျဖစ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုကို သြားသတိရလိုက္တာနဲ႔ ျပတင္းေပါက္နား ထိုင္ေနတဲ့ ေအပရယ့္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ေအပရယ္ကေတာ့ သူၾကည့္လိုက္တာ သတိမျပဳမိဘူး။

ဟုတ္တယ္။ ႏွစ္ဦး ၾကည့္လိုက္မိတာက အဲဒီထဲက ကုလားမေတြေလာက္ကို အခ်ိဳးအစားရွိတဲ့ ေအပရယ့္နို႔ႀကီးေတြကိုပဲ။ ေအပရယ့္ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြက ေတာ္ေတာ့္မိန္းကေလး မနာလိုေလာက္ေအာင္ကို လွပေနတယ္ေလ။

ခုလည္း ေနေရာင္ျခည္ေနာက္ခံေအာက္မွာ ေအပရယ့္ကိုယ္ေလးက ေနာက္ကေန မီးအလင္းေပးၿပီး ဓာတ္ပုံရိုက္ခံေနသလိုပဲ။ ထင္ရွားႂကြရြေနေလရဲ့။

ႏွစ္ဦးတစ္ေယာက္ စိတ္ေတြ မခ်င့္မရဲျဖစ္လာတယ္၊ ေအပရယ့္တစ္ကိုယ္လုံးကို သူ႔လက္ေတြနဲ႔ စိတ္တိုင္းက် ပြတ္သပ္ကိုင္တြယ္ လိုက္ခ်င္ေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲကပဲ ေတြးရဲတာပါ။ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ သူက အစ္မအႀကီးဆုံး၊ ေလးစားရတယ္ေလ။

`မမႀကီး … ေနထိုးေနတယ္ … လိုက္ကာေတြ ခ်ေပးရမလား …´

`ရပါတယ္ … ဒီေလာက္နဲ႔ေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး … ေနစမ္းပါဟာ … ကားေကာင္းေနတုန္း …´

ေအပရယ္က ေနေရာင္နဲ႔လြတ္ေအာင္ ဆိုဖာလက္တင္တဲ့ဘက္ကို မွီၿပီး ခပ္ေလ်ာေလ်ာထိုင္လိုက္ေတာ့ ရင္သားေတြက အသားေပးၿပီး ျပထားသလို ျဖစ္လာတယ္။

ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္အထိကေတာ့ အဲဒီဇာတ္လမ္းၿပီးသြားတဲ့အထိ ႏွစ္ဦးတစ္ေယာက္ ေအပရယ့္ကို စားမလိုဝါးမလို ၾကည့္ေနေလရဲ့။ ဇာတ္လမ္းၿပီးသြားေတာ့မွ မ်က္လုံးလႊဲလိုက္ရင္း ေအပရယ့္ကို ေျပာလိုက္တယ္။

`တီဗီပဲ ၾကည့္မေနနဲ႔ေလဟာ … မမႀကီးကလဲ … ပ်င္းလာၿပီ …´

`အဲဒါဆို နင္က ဘာလုပ္ခ်င္လို႔လဲ …´

`မမႀကီးေရာ …´

`ေၾသာ္ … ငါက ေမးတာေလ … နင္ပဲ ပ်င္းလို႔ဆို …´

`အင္း … တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ မဆက္ခ်္လုပ္ၾကမယ္ေလ … ဆီလည္း ဝယ္ထားတာပဲ …´

ႏွစ္ဦးက ဉာဏ္နည္းနည္းသုံးၾကည့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မရဘူး။

`စားအုန္းဆီနဲ႔လား … ေတာ္ပါတယ္။ ေနာက္တာပါ …. မလုပ္အားေသးပါဘူးဟယ္ … အခန္းရွင္းရဦးမယ္ … အဝတ္ေတြ မီးပူတိုက္ရမယ္ … ၿပီးေတာ့ …´

`ရပါၿပီ … ညီမေလး ကူမယ္ေလ … ေနာ္ … ၿပီးရင္ေပါ့ …´

`မရဘူး … ငါ့ကို အရင္ကူရမယ္ …´

`ဟုတ္ပါၿပီ … ကဲ … သြား …. ဘယ္မွာလဲ …´

`ပါးစပ္ထဲမွာေပါ့ဟာ … လိုက္ခဲ့ေလ … ငါ့အခန္းထဲကို …´

ေအပရယ့္အခန္းထဲကို ေရာက္ေတာ့ အဝတ္ဗီရိုကို ႏွစ္ဦးက ကူရွင္းတယ္။

`ဟယ္ …. အဝတ္ေတြကလည္း မ်ားလိုက္တာ … ဒါေလးက လွလိုက္တာ … ငါ့ကိုေပးပါလားဟင္ … မမႀကီး …´

`နင္နဲ႔ဆို ပြေနမွာေပါ့ဟဲ့ …. နင္က ငါ့ထက္ စလင္းမ္ျဖစ္တာပဲ …´

`အင္း … ဒါေလးဆိုရင္ နည္းနည္းေသးမယ္ …. ဟဲ့ … အို … ဘာႀကီးလဲ ….´

ႏွစ္ဦးရဲ့လက္ထဲကေန လႊတ္ခ်လိုက္ေတာ့ ၾကမ္းျပင္ေပၚက်သြားတဲ့အသံက ဘုတ္ကနဲ။ ေအပရယ္က လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူအရင္က လက္ေဆာင္ရထားတဲ့ အတုႀကီးျဖစ္ေနတယ္။ အေၾကာၿပိဳင္းၿပိဳင္းနဲ႔ အစစ္လို တူတဲ့ဟာမ်ိဳးေပါ့။

`အဟီး … လူမိခံရၿပီ … ငါကလည္း ေသခ်ာမွ မသိမ္းမိတာ …´

ေအပရယ့္အသံက နည္းနည္းတုန္ေနတယ္။

`ဟယ္ … ဘာျဖစ္လဲ … ဒါနဲ႔ နင္ အဲဒါႀကီး ဘယ္ကရလာတာလဲ … ဘယ္တုန္းကလဲ …´

`အင္း … လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္က … သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေပးတာ … ဟယ္ … မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူးဟာ …´

ႏွစ္ဦးက ေကာက္ကိုင္ၾကည့္ရင္း ထပ္ေမးလိုက္တယ္။

`ပုံျပင္ကေလးေတြမ်ား ရွိေသးလား … အဟဲ …´

`နင္ေနာ္ …´

`စိတ္ခ်ပါ … ညီမေလး ဘယ္သူမွ ျပန္မေျပာပါဘူး …´

`အင္း … နင္နဲ႔ငါနဲ႔က တျခားညီအစ္မေတြထက္ အရင္တည္းက ပိုရင္းႏွီးလို႔ ေျပာျပတာေနာ္ … ဟုတ္လား …´

`ဟုတ္ပါတယ္ …. မမႀကီးက ညီမေလးရဲ့ အရင္းႏွီးဆုံးအစ္မပဲဟာ …´

`ဒီလိုဟ … ငါ့အသက္ႏွစ္ဆယ့္တစ္ႏွစ္တုန္းကေပါ့ … ဟို … ခ်မ္းကိုဆိုတဲ့တစ္ေယာက္ကို နင္သိတယ္မလား …´

`ဟုတ္ … မမႀကီးထက္ အသက္ႀကီးတယ္ေလ … လူပ်ိဳလို႔သာေျပာတယ္ … ၾကည့္လိုက္ရင္ ပိုသီပတ္သီ ကေလးအေဖ႐ုပ္ …´

`အဟီး … အဲဒီလူနဲ႔ ငါျပတ္သြားေတာ့ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ ငါ့သူငယ္ခ်င္းကလည္း အဲဒါႀကီး လာေပးတယ္၊ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ သုံးျဖစ္တာေပါ့ဟာ … အျမဲမဟုတ္ပါဘူး …´

`ဒါနဲ႔ အဲဒီ ခ်မ္းကိုဆိုတဲ့လူနဲ႔ ဘာလို႔ျပတ္သြားတာလဲ …´

ေအပရယ္ တစ္ခ်က္ ေတြကနဲျဖစ္သြားတယ္။ ၿပီးမွ ႏွစ္ဦးက ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္ရင္း …

`ညီမေလး … ဒါ နင့္ကိုပဲ ေျပာျပတာေနာ္ … တျခားဘယ္သူမွ သိလို႔မျဖစ္ဘူး … ယုံလို႔ျဖစ္မလား …´

`အို … မမႀကီးကလည္း … ဘာလို႔ေလၽွာက္ေျပာရမွာလဲ … ညီမေလးတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ လၽွို႔ဝွက္ခ်က္ … စိတ္ခ် …´

ေအပရယ္က သက္ျပင္းရွည္ႀကီးကို ခ်လိုက္ရင္း ခပ္ဆိုင္းဆိုင္းပဲ ေျပာတယ္။

`သူက ငါ့စိတ္ကူးထဲက ခ်စ္သူနဲ႔ ကြာဟခ်က္ေတြ သိပ္မ်ားေနတယ္ဟာ … ဘယ္လိုပဲ လိုက္ေလ်ာညီေထြေနၾကည့္ေပမယ့္ ငါ့အတြက္ အဆင္ေျပမလာခဲ့ဘူးေလ … ၿပီးေတာ့ ဟိုရႈပ္ဒီရႈပ္လည္း လုပ္တတ္ေသးတယ္ …´

ႏွစ္ဦးကေတာ့ ဟုတ္လားဆိုတဲ့ပုံစံေလးနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ေစ့ရင္း ေခါင္းေလးကိုပဲ ၿငိမ့္ျပလိုက္တယ္။

`ငါလိုခ်င္တဲ့သူကိုလည္း အဲဒီတုန္းက မရနိုင္ခဲ့ဘူးေလ …´

ဒီတစ္ခါေတာ့ ႏွစ္ဦးတစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ဝင္စားသြားတယ္။

`ဘယ္သူမို႔လို႔လဲ … ဘယ္ကလဲ … ဘာျဖစ္လို႔လဲ … ဘယ္တုန္းထဲကလဲ … ဘာလို႔မရနိုင္တာလဲ …´

ႏွစ္ဦးရဲ့ အေမာတေကာ အေမးေတြေအာက္က ေအပရယ္ကေတာ့ ေခါင္းေလးငုံ႔သြားတယ္။ ၿပီးမွ …

`အဲဒီတုန္းက ဘယ္လိုမွ မျဖစ္နိုင္လို႔ေပါ့ဟယ္ … ေမာင္ေမာင္ေပါ့ …´

`ဘယ္က … ဘယ္လို ဘယ္လို …´

`ငါတို႔ေမာင္ေမာင္ေလ …´

`မမႀကီး … နင္ေျပာတာ … တို႔ေမာင္ေလး …´

ေအပရယ္က ေခါင္းပဲ ၿငိမ့္ျပလိုက္တယ္။ ေမာင္ေလးဆိုေပမယ့္ အရင္းမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေမာင္ေမာင္မွတ္ပုံတင္ေပ်ာက္တဲ့ေန႔ကမွ ႏွစ္ဦး သိခဲ့ရတာပါ။ သိပ္လည္း အံ့ၾသခဲ့ရတာကိုး။

`ဟုတ္တယ္ … အဲဒီတုန္းက သူ႔အသက္က ဆယ့္ငါးႏွစ္ပဲ ရွိေသးတယ္ … ေမာင္ေလးပဲေလလို႔ စိတ္ကို ႀကိဳးစားၿပီး ထိန္းရင္းနဲ႔ ေနခဲ့ရတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ငါဘယ္ေလာက္ သူ႔ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာေတာ့ သိၾကမွာ မဟုတ္ဘူး …´

`ခုက်ေတာ့ေကာ …´

ႏွစ္ဦးက အေလာတႀကီးေမးလိုက္တယ္။

`ေမာင္ေမာင္နဲ႔ …´

`ၾကည့္ရသေလာက္ နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ …´

ႏွစ္ဦးက လက္ညႇိုးႏွစ္ေခ်ာင္းကို ပူးျပလိုက္ေတာ့ ေအပရယ္က ေခါင္းကိုပဲ ၿငိမ့္နိုင္ေတာ့တယ္။

`အို … တကယ္ … ဟယ္ … ဘယ္လိုလုပ္ …´

`ေတာင္းပန္ပါတယ္ ညီမေလးရယ္ … ဒါေပမယ့္ ငါ ဘယ္လို ခံစားေနရတယ္ဆိုတာေတာ့ နင္က ဘယ္သိပါ့မလဲ … ဘယ္လိုမွကို ထိန္းခ်ဳပ္လို႔မရေတာ့လို႔ပါ … ငါက ကေလးကို …. ခုေတာ့ …´

ေျပာရင္းနဲ႔ ေအပရယ့္အသံက တိမ္ဝင္သြားေလရဲ့။

ႏွစ္ဦးက ေအပရယ့္ကို ဆြဲဖက္ထားလိုက္တယ္။ ေအပရယ့္လက္ေတြကလည္း ျပန္ၿပီး သိုင္းဖက္လာတယ္။ ႏွစ္ဦးကေတာ့ တျခားဟာေတြထက္ သူ႔ရင္သားေတြေပၚ ဖိကပ္လာတဲ့ ေအပရယ့္ရင္သားေတြကိုပဲ သတိထားလိုက္မိတယ္။

`ဟယ္ … မမႀကီးကလဲ … ငါ နားလည္ပါတယ္ဟာ … ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း အျပစ္မတင္ပါနဲ႔ …´

`ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး နားလည္တာလဲ … ငါ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ေအာင္ ေျပာေနတာမဟုတ္လား …´

`ေၾသာ္ … ငါလည္း နားလည္ပါတယ္ … အတူတူပါပဲဟာ …´

ေအပရယ္က ဆတ္ကနဲ ကိုယ္ခ်င္းခြာလိုက္မိတယ္။ ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ ဆြဲငင္အားကိုလည္း တစ္ခ်က္လန႔္သြားမိတယ္။

`ဘာ … နင္လည္း ေမာင္ေမာင့္ကို …´

ႏွစ္ဦးက ေခါင္းခါျပလိုက္ေတာ့ ေအပရယ္က ထပ္ေမးတယ္။

`ဒါဆို ဘယ္သူ႔ကိုလဲ …´

`နင့္ကို …´

ေျပာရင္းနဲ႔ ႏွစ္ဦးက ေခါင္းေလးငုံ႔သြားတယ္။

`ငါ့ကို …´

ေအပရယ့္အသံက မယုံနိုင္ျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ တုန္ယင္ေနေလရဲ့။

`ငါ … ငါ … နင့္ကို … အျမဲဖက္ထားခ်င္ခဲ့တာ … နင္နဲ႔ ပူးပူးကပ္ကပ္ေနမိတိုင္း ငါ့စိတ္ေတြက တစ္မ်ိဳးပဲ၊ နင့္ကို … ငါ … ခ်စ္ … ခ်စ္ … ေနတာ၊ တစ္ကိုယ္လုံးကို … ကို … ၾကာလွၿပီဟာ …´

ေအပရယ့္အေနနဲ႔ ႏွစ္ဦးရဲ့စကားေတြရဲ့ အတိမ္အနက္ကို ေကာင္းေကာင္းႀကီးသေဘာေပါက္မိတယ္။ စကားလုံးတိုင္းမွာ သူရဲ့ ေလးနက္မႈက ပါဝင္ေနသလို ခံစားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း သူက အႀကီးေလ။

`ဟယ္ … ေလၽွာက္မေျပာပါနဲ႔ ညီမေလးရယ္ … မျဖစ္နိုင္တာ …´

`ဟုတ္တယ္ မမႀကီး … ငါ ဘယ္လိုမွ စိတ္မထိန္းနိုင္လို႔ပါ။ ေန႔တိုင္းပဲ နင့္ကို ေတြ႕လိုက္တိုင္း ငါ … အျမဲတမ္းေတာင့္တေနမိတယ္။ ခက္တာပဲဟာ … ငါ့ကိုယ္ငါ ဘာမွားေနမွန္းလည္း ခုထိ မသိေသးဘူး …´

စကားသံရဲ့အဆုံးမွာေတာ့ ႏွစ္ဦးတစ္ေယာက္ တရႈံ႔ရႈံ႔ငိုေနပါၿပီ။

အပိုင္း (၃) ဆက္ရန္...