ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ သက္ဆုိင္ေသာ (၃)

ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ သက္ဆုိင္ေသာ (၃) 

`ဟဲ့ … ညီမေလး … ဟယ္ … ဒီေကာင္မေလးေတာ့ … တိတ္ပါဟာ … ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ … မငိုနဲ႔ေတာ့ေနာ္ …´

ေအပရယ္က ႏွစ္ဦးရဲ့ေခါင္းကေလးကို သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲယူလိုက္ရင္း မိခင္တစ္ေယာက္က ကေလးကို ေခ်ာ့သလိုမ်ိဳး ေက်ာေလးကို ပြတ္သပ္ေပးေနတယ္။

ႏွစ္ဦးကလည္း ေအပရယ့္ခါးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ သိုင္းဖက္ရင္း ကေလးတစ္ေယာက္က မေတြ႕တာၾကာေနတဲ့ အေမကို ေတြ႕လိုက္သလို အေျခအေနမ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္။

`ႏွစ္ဦးရယ္ … တကယ္ေတာ့ နင္ ငါ့ကို အဲဒီလို ၾကည့္ၾကည့္ေနတာေတာ့ သတိထားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုျဖစ္မယ္လို႔ေတာ့ မထင္ခဲ့မိဘူး။ ရပါတယ္ဟယ္ … ငါ့စိတ္ထဲ ဘယ္လိုမွ သေဘာမထားပါဘူး။ အ႐ူးမေလး … နင္ ေစာေစာစီးစီးတည္းက ေျပာေရာေပါ့ …´

ေအပရယ္က သူ႔ညီမေလးကို ေခ်ာ့ေမာ့ႏွစ္သိမ့္ရင္း ႏူးႏူးည့ံညံ့ေျပာလိုက္ေလရဲ့။

`ငါ … ငါ … ေျပာေတာ့ေျပာခ်င္ … ဒါ … ဒါ …´

ထစ္ေငါ့ေနတဲ့ ႏွစ္ဦးရဲ့ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို ေအပရယ္က သူ႔လက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ တားဆီးလိုက္တယ္။ ဖုန္ေတာင္နည္းနည္း ေပသြားသလိုပဲ။

`ဘာမွ ရွင္းမျပပါနဲ႔ေတာ့ ညီမေလးရယ္ … နင့္ကို ငါ နားလည္တယ္ … လာ … ဒီနားကို …´

ေအပရယ္က ကုတင္ေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္ရင္း သူ႔ညီမေလးကို ဆြဲေခၚလိုက္တယ္။ ႏွစ္ဦးကလည္း အလိုက္သင့္ပါလာၿပီး ေအပရယ့္ေဘး ထိုင္ခ်လိုက္ရင္း ေခါင္းကေလးကေတာ့ ေအပရယ့္ပုခုံးေပၚမွီရင္း ၿငိမ္ေနေလရဲ့။

ေအပရယ္က ႏွစ္ဦးရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ပါးေလးေတြမွာ ေပေနတဲ့ သူ႔လက္က ဖုန္ေတြကို ၾကည့္ရင္း ျပဳံးလိုက္တယ္။ ခုေတာ့ ႏွစ္ဦးလည္း အငိုတိတ္သြားပါၿပီ။ နည္းနည္းကေလးေတာ့ ရွိုက္ေနတုန္းပဲ။ ႏွာေခါင္းနဲ႔ ပါးေလးေတြကလည္း နီရဲလို႔။

`ငါလည္း နင့္ကို ခ်စ္ပါတယ္ ညီမေလးရယ္ …´လို႔ ေအပရယ္က ေျပာလိုက္ေတာ့ ႏွစ္ဦးက မယုံနိုင္သလို ေမာ့္ၾကည့္လိုက္တယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့လည္း ညီအစ္မေတြထဲမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က အနီးစပ္ဆုံး၊ အခင္မင္ဆုံးေတြ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ေအပရယ္ ေျပာလိုက္တဲ့စကားကိုလည္း ႏွစ္ဦးတစ္ေယာက္ နားလည္လိုက္ပါတယ္။
ေအပရယ္က အစ္မအႀကီးဆုံးဆိုေတာ့ အငယ္ေတြနဲ႔ ဒီလိုပဲ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေနတတ္ေပမယ့္ သူနဲ႔လိုေတာ့ အတြင္းေရးေတြကို အခ်င္းခ်င္း ဖြင့္ေျပာျပတာမ်ိဳး မရွိခဲ့ဖူးပါဘူး။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္ဦးမွာေတာ့ ငိုပဲ ငိုခ်င္ေနမိတယ္။ မ်က္ရည္ေပါက္ေတြနဲ႔အတူ သူ႔ရဲ့ လတ္တေလာ ခံစားလြယ္ေနတဲ့စိတ္ေတြကို ႀကိဳးစားထိန္းခ်ဳပ္ရင္း ေအပရယ့္ကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဖက္ထားလိုက္တယ္။

ေအပရယ္က သူ႔ပုခုံးေပၚက စိုစြတ္စြတ္အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ႏွစ္ဦးကို ေျပာလိုက္တယ္။

`ၾကည့္ရတာ တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေရခ်ိဳးဦးမွျဖစ္မယ္ထင္တယ္ေနာ္ …´

***

ေရခ်ိဳးခန္းထဲေရာက္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေရခ်ိဳးကန္ႀကီးထဲ ဝင္ထိုင္လိုက္ၾကတယ္။

ေႏြးေထြးတဲ့ ေရထဲမွာ ထိုင္ေနရင္း ေက်ာေပၚကိုလည္း က်ေနတဲ့ ေရပန္းဖြားေလးေတြက ေအပရယ့္ရင္သားေတြေပၚကိုပါ ျဖတ္သန္း စီးဆင္းေနတယ္။ ႏွစ္ဦးကေတာ့ ေအပရယ့္ေျခေထာက္ၾကားမွာ ေက်ာေပးထိုင္ရင္း သူ႔ေက်ာကို ေအပရယ္က ေရျမႇုပ္နဲ႔ေခ်းတြန္းေပးတာကို ၿငိမ္ခံေနေလရဲ့။

`ငါေလ … ေမာင္ေမာင့္ကို သိပ္ခ်စ္တာပဲ … ျဖစ္နိုင္ရင္ သူနဲ႔တူတူ အျမဲေနခ်င္တယ္ …´

သူတို႔ေတြ ေအပရယ့္အခန္းထဲက ထြက္လာၿပီးကတည္းက တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အဝတ္အစားေတြ တစ္ခုခ်င္းစီ၊ တစ္လွည့္စီ ဖယ္ရွားေပးၾကရင္း၊ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ကိုင္တြယ္ပြတ္သပ္ရင္း ေရဇလုံထဲ ဝင္ထိုင္ၿပီးတဲ့အထိ တိတ္ဆိတ္ေနၾကတဲ့အျခင္းအရာကို ေအပရယ္က စတင္ၿဖိဳခြဲလိုက္တယ္။

`ေမာင္ေမာင္က ငယ္ငယ္တုန္းကလိုပဲ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတုန္းပါပဲ …´

ေက်ာျပင္ေလးေပၚက်လာတဲ့ ေရေႏြးေႏြးနဲ႔ ေရျမႇုပ္နဲ႔ ဖိၿပီးပြတ္သပ္မႈကို ခံရင္းနဲ႔ ႏွစ္ဦးက သူနဲ႔သိပ္မတည့္ေပမယ့္လည္း ေမာင္ေမာင့္အေၾကာင္း စကားေကာင္းေတာ့ ေျပာရွာပါတယ္။

`မဟုတ္ပါဘူး … အဲဒီတုန္းကထက္ ပိုၿပီးခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလာတာပါ …´

ေအပရယ္က  ခ်က္ခ်င္းပဲ အမွားျပင္လိုက္ရင္းနဲ႔ သူ႔ရဲ့ ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ ေရွ႕က ႏွစ္ဦးရဲ့ ကိုယ္ေလးကို သိုင္းဖက္လိုက္တယ္။ အသားခ်င္းထိေတြ႕မႈက လၽွပ္စစ္ဓာတ္လိုပဲ ဖ်င္းကနဲျဖစ္သြားရင္းနဲ႔ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးကို ၾကက္သီးေမြးညင္းေတြ ထသြားေစတယ္။

ေအပရယ္က လက္ထဲက ေရျမႇုပ္ကို ေရထဲ ပစ္ခ်လိုက္တယ္။ ေပၚလာတဲ့ လွိုင္းဂယက္ေလးေတြက သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ့ ရင္သားေတြဆီ ရိုက္ခတ္သြားၾကေလရဲ့။

ႏွစ္ဦးကေတာ့ ျပဳံးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေအပရယ့္လက္ေတြကို ဆြဲယူရင္း သူ႔ခါးေလးကို သိုင္းဖက္ခိုင္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔လက္ေတြနဲ႔ ေအပရယ့္လက္ေတြကို ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္ရင္း
တျဖည္းျဖည္း ေနာက္ဘက္ကို မွီလိုက္တယ္။

ေအပရယ့္ရင္သားေတြနဲ႔ ႏွစ္ဦးရဲ့ ေက်ာျပင္ေလး ထိကပ္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ဆတ္ကနဲ လႈပ္ခါသြားၾကတယ္။ ေအပရယ့္နို႔သီးေခါင္းေလးေတြက ေထာင္ထေနၾကေတာ့ ႏွစ္ဦးအတြက္ တုန္ကနဲျဖစ္သြားေစေပမယ့္၊ ေအပရယ့္အတြက္ေတာ့ က်ဥ္ကနဲ ျဖစ္သြား ေစတယ္ဆိုမွ ပိုမွန္မွာေပါ့။

ေအပရယ္က ပိုၿပီးသက္ေတာင့္သက္သာရွိေအာင္ ႏွစ္ဦးကိုယ္ေလးကို သူ႔ဘက္ကို ပိုၿပီးဆြဲယူလိုက္ေတာ့ ႏွစ္ဦးရဲ့ တင္ပါးေလးေတြက ေအပရယ့္ညီမေလးရဲ့အထက္က ခပ္ပါးပါးသာရွိတဲ့ ျခဳံပုတ္ကေလးနဲ႔ ကပ္လ်က္ျဖစ္သြားၾကေလရဲ့။ ႏွစ္ဦးအဖို႔မွာလည္း သူ႔ရဲ့ခံစားလြယ္တဲ့ တင္သားေတြဆီက ယားက်ိက်ိျဖစ္လာတယ္။

ႏွစ္ဦးက ကိုယ္ေလးကို တေစာင္းကေလးနဲ႔ ေနာက္ဘက္ကို ျပန္မွီလိုက္ေတာ့ ေခါင္းကေလးက ေအပရယ့္ရင္သားေတြေပၚမွာ ေရာက္သြားတယ္။ ႏွစ္ဦးရဲ့ စိုစြတ္ႏူးညံ့တဲ့ဆံပင္ေတြက ေအပရယ့္နို႔သီးေခါင္းေလးကို က်ီစားေနတာမို႔ သူ႔ရဲ့ေျခေထာက္ေတြက ေရေအာက္ထဲက ႏွစ္ဦးရဲ့ေအာက္ပိုင္းေလးကို ပိုၿပီးတင္းတင္းဖက္လိုက္မိတယ္။

`ငါေလ … နင့္ကို နမ္းခ်င္ေနတာ ၾကာၿပီ … သိလား´လို႔ ႏွစ္ဦးက ေျပာရင္း ေအပရယ့္မ်က္လုံးေတြထဲကို စိုက္ၾကည့္လိုက္တယ္။

ေအပရယ္ကေတာ့ သူ႔လက္ေတြကို ႏွစ္ဦးရဲ့ နို႔ေလးေတြေပၚမွာ ပြတ္သပ္လိုက္ရင္း နို႔သီးေခါင္းေလးတစ္ဝိုက္ကို ခပ္ရြရြ ကိုင္တြယ္ လႈပ္ရွားေနတယ္။ ေရစိုေနတဲ့အသားေလးေတြရဲ့ အထိအေတြ႕ကလည္း တစ္မ်ိဳးေသာ ခံစားမႈေတြ ေပးစြမ္းေနေလရဲ့။

ေအပရယ္က သူ႔လက္ေတြကို ႏွစ္ဦးရဲ့ မ်က္ႏွာေလးေပၚ ေရႊ႕လိုက္ရင္း လက္တစ္ဖက္ကေတာ့ ညာဘက္ပါးျပင္ေလးကို ရြရြေလး ပြတ္သပ္လိုက္တယ္။ တစ္ဖက္က ေနာက္ဘက္က ဆံပင္ေလးေတြထဲကို ထိုးသြင္းလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ႏွစ္ဦးက သူ႔ကို ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ေသာ ႏူးညံ့တဲ့အၾကည့္ေလးေတြနဲ႔ တုံ႔ျပန္လာတယ္။

ႏွစ္ဦးရဲ့ လက္ဖဝါးေလးတစ္ဖက္ကလည္း ေအပရယ့္ပါးျပင္ကို စက္ဝိုင္းဆြဲသလို ပြတ္သပ္လိုက္ေတာ့ ေအပရယ့္မွာလည္း ထပ္တူညီတဲ့ ခံစားမႈကို ေတြ႕ၾကဳံလိုက္ရတယ္။

`မမႀကီး …´လို႔ ေခၚလိုက္ေတာ့ ေအပရယ္က ဟင္လို႔ ျပန္ထူးတယ္။

`ငါေတြးေနတာဟ … သိလား … နင့္ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြက ဘယ္လိုေနမလဲလို႔ေလ …´

အဲဒီလို ေျပာၿပီးေတာ့ ႏွစ္ဦးက မ်က္လုံးေလးကို မွိတ္လိုက္ရင္း ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုေတာ့ ႏွင္းဆီဖူးေလးလို ခပ္ဟဟထားေပးလိုက္တယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေအပရယ့္ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြရဲ့ ဖိကပ္လာမႈကို ေမၽွာ္လင့္ေစာင့္စားရင္းနဲ႔ေလ။

သူေမၽွာ္လင့္ထားသလိုပါပဲ၊ ေအပရယ္က သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ႏွစ္ဦးရဲ့ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြနဲ႔ ခပ္ဖြဖြေလး ဖိကပ္လိုက္တယ္။ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း အေပၚယံေလးပဲ ထိေတြ႕တာေပမယ့္ လၽွပ္စစ္လွိုင္းေတြက တစ္ကိုယ္လုံးကို ျပန႔္ႏွံ့သြားတယ္လို႔ ႏွစ္ဦးတစ္ေယာက္ ခံစားလိုက္ရေလရဲ့။

ႏွစ္ေယာက္စလုံး ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းျပန္ခြာလိုက္တဲ့အထိေတာ့ သူတို႔အနမ္းက အေတာ္ၾကာၾကာတည္တံ့ေနခဲ့တယ္။ ေအပရယ္က သူ႔လက္ ေတြကို ႏွစ္ဦးရဲ့မ်က္ႏွာေလးေပၚကေန တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေအာက္ကို ေလ်ာခ်လိုက္တယ္။ ရင္သားေလးေတြေပၚ ေရာက္ေတာ့ ႏွစ္ဦးရဲ့ မ်က္လုံး ေလးေတြ ေမွးစင္းသြားတယ္။ သူ႔လက္ေတြကေတာ့ ေအပရယ့္လက္ေတြေပၚကေန အုပ္ကိုင္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေအပရယ့္လက္ေတြကို ႏွစ္ဦးက သူလိုခ်င္တဲ့ေနရာေတြဆီ လိုက္ၿပီးေရႊ႕ေပးေနတာေပါ့။

ႏွစ္ဦးစ စၿပီး အနမ္းကို ရပ္လိုက္တယ္။ ေအပရယ့္ကိုယ္လုံးေလးရဲ့ တျခားတစ္ဖက္ကို ေရႊ႕ခ်င္တာေၾကာင့္လို႔ ေျပာရမွာေပါ့။ ေအပရယ္ကေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းကို ဖြင့္ဟရင္း တစ္ခ်က္ထပ္နမ္းလိုက္ေသးတယ္။ ခုထိေတာ့ လၽွာကို မသုံးေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ႏွစ္ဦးၾကားက ေတာင့္တတဲ့ဆႏၵေတြနဲ႔ ခံစားမႈေတြၾကားမွာ လုံေလာက္တဲ့ရမၼက္အျဖစ္နဲ႔ တည္ရွိေနရင္းနဲ႔ပဲေလ။

ေအပရယ္က သူ႔လက္တစ္ဖက္ကို ေရေအာက္ထဲကေန ႏွစ္ဦးရဲ့ ေအာက္ပိုင္းဆီ တေရြ႕ေရြ႕တိုးသြားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အခ်ိန္မဆိုင္းဘဲ ႏွစ္ဦးရဲ့ ညီမေလးဆီကို အေရာက္လွမ္းေတာ့တာပါပဲ။ က်န္တဲ့လက္တစ္ဖက္ကေတာ့ ႏွစ္ဦးရဲ့ ျပည့္တင္းတဲ့ရင္သားတစ္ဖက္ကို ဆုပ္နယ္ရင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ နို႔သီးေခါင္းေလးကို လက္ညႇိုးလက္မနဲ႔ အသာအယာညႇစ္လိုက္တယ္။ ႏွစ္ဦးကေတာ့ ေအပရယ္ရဲ့ ကၽြမ္းက်င္လွတဲ့ လက္ေတြၾကားမွာ သက္ျပင္းေလးခ်ရင္းပဲ ၿငိမ္ေနရေတာ့တာေပါ့။

ခဏေနေတာ့ ႏွစ္ဦးက ေအပရယ့္ကို လွည့္နမ္းလိုက္ရင္း သူ႔ကိုယ္ေလးကိုလည္း တစ္ပတ္လွည့္လိုက္တယ္။ ေရခ်ိဳးကန္ထဲက ေရတခ်ိဳ႕ လၽွံက်သြားသလို ေရမ်က္ႏွာျပင္ကလည္း လႈပ္ရွားသြားေတာ့ သူတို႔ကိုယ္ေလးေတြကို လာရိုက္ခတ္ေနတဲ့အထိအေတြ႕ေတြကလည္း စိတ္ေတြကို ပိုၿပီး လႈပ္ရွားေစတယ္။

ႏွစ္ဦးက ေအပရယ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေနရာယူၿပီး ထိုင္လိုက္တယ္။ သူတို႔ရဲ့ ညီမေလးေတြကို ဟက္တူဟက္ မထိမိေအာင္ သတိထား ေရွာင္ရွားရင္းနဲ႔ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ဘက္ကို ခပ္ေလ်ာေလ်ာေလး ျပန္မွီလိုက္တယ္။

ေအပရယ္က ေရွ႕ကို တိုးရင္းနဲ႔ ႏွစ္ဦးရဲ့ နို႔ေလးေတြကို ဆုပ္နယ္လိုက္တယ္။ လက္ညႇိုးလက္မေတြကလည္း နို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို ကစားေပးရင္းနဲ႔ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ေအပရယ္က သူ႔ေခါင္းကို ငုံ႔ၿပီး ႏွစ္ဦးရဲ့ ရင္သားေအာက္ေျခေလးကေန စနမ္းလိုက္တယ္။ ဆက္တိုက္ဆိုသလိုပဲ ေရေပၚမွာ ေပၚေနတဲ့ ဗိုက္သားေလးေတြကိုလည္း နမ္းလိုက္တယ္။

ႏွစ္ဦးအတြက္ေတာ့ တစ္ခါမွ မခံစားဖူးေသးတဲ့အရသာကို ခံစားမိေစတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ သူ႔ကိုယ္ေလးကို ေရွ႕ကို ေကာ့ေပးလိုက္ေတာ့ ေအပရယ္က ေရေအာက္ကေန ေပၚလာတဲ့ ခ်က္ကေလးကို လၽွာနဲ႔တို႔လိုက္ေတာ့ ႏွစ္ဦးတစ္ေယာက္ ထြန႔္ထြန႔္လူးသြားေလရဲ့။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေရစိမ္ေနၾကတာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ ၾကာေနပါၿပီ။ ႏွစ္ေယာက္စလုံးလည္း နည္းနည္းေတာ့ ခ်မ္းစျပဳလာၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ေအပရယ္ကပဲ ဦးေဆာင္ၿပီး ေရထဲကေန ထရပ္လိုက္တယ္။ ႏွစ္ဦးလည္း ေနာက္ကေန လိုက္လာရတာေပါ့။

သူတို႔ေတြ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေမြးပြမ်က္ႏွာသုတ္ပဝါႀကီးေတြနဲ႔ ပြတ္သပ္ေပးၾကရင္း ေရေတြကို သုတ္လိုက္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ဦးတို႔ အခန္းဆီကို မိေမြးတိုင္း ဖေမြးတိုင္းပဲ ေလၽွာက္လာခဲ့ၾကေလရဲ့။

အခန္းေရာက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ႏွစ္ဦးရဲ့အိပ္ယာေပၚမွာ လွဲလိုက္ၾကတယ္။ ေအပရယ္က ႏွစ္ဦးရဲ့ ေနာက္ကေနရင္း သိုင္းဖက္ ထားတယ္။ သူ႔ရဲ့ နို႔ႀကီးေတြက ႏွစ္ဦးရဲ့ ေက်ာျပင္ေလးကို ပြတ္သပ္ေနၾကတာေပါ့။

ႏွစ္ဦးက ေခါင္းကေလးကို သမင္လည္ျပန္လွည့္ရင္း ေအပရယ့္ဆံပင္ကို နမ္းလိုက္တယ္။ တၿပိဳင္နက္တည္းမွာပဲ ေအပရယ္က ႏွစ္ဦးရဲ့ လည္တိုင္ေလးကို နမ္းရွိုက္လိုက္ေလရဲ့။ လက္ေတြကေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ႏွစ္ဦးရဲ့ ညီမေလးကို လိုက္ရွာေနပါၿပီ။

ေအပရယ့္လက္ဖဝါးေတြက ႏွစ္ဦးရဲ့ ေသေသသပ္သပ္ရိတ္ျဖတ္ထားတဲ့ အေမႊးေလးေတြအေပၚမွာ တစ္ေထာက္နားရင္း လက္ေခ်ာင္း ထိပ္ေလးေတြကေတာ့ ညီမေလးကို လိုက္စမ္းေနတယ္။ တျဖည္းျဖည္းတိုးသြားရင္းနဲ႔ ေအပရယ့္လက္ေခ်ာင္းေလးေတြက ႏွစ္ဦးရဲ့ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းသားေလးေတြကို ရွာေတြ႕သြားပါေတာ့တယ္။

ဖြဖြေလးပဲ ပြတ္သပ္လိုက္ေတာ့ ႏွစ္ဦးရဲ့ရင္တြင္းတစ္ေနရာဆီက တေငြ႕ေငြ႕နဲ႔ ပူေႏြးလာေနသလိုပဲ။ တစ္ဦးရဲ့အသားကို တစ္ဦး ထိကပ္ ေနတဲ့ အရသာကလည္း ရင္ခုန္သံႏႈန္းျမန္ေစတယ္။ ႏွစ္ဦးက ေအပရယ္ နမ္းရတာ အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ေအာင္ သူ႔ဆံပင္ေလးေတြကို ေဘးဘက္ ဖယ္ခ်ေပးလိုက္တဲ့ခဏမွာပဲ ေအပရယ့္လက္ေခ်ာင္းေလးေတြက ႏွစ္ဦးရဲ့ညီမေလးထဲကို ဝင္ေရာက္က်ဴးေက်ာ္လိုက္ေတာ့တယ္။

ေအပရယ္က ႏွစ္ဦးရဲ့ ညီမေလးထဲကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္း သြင္းလိုက္ထုတ္လိုက္ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို ကစားေပးေတာ့ ႏွစ္ဦးခမ်ာ တစ္ကိုယ္လုံး တုန္ယင္စျပဳလာတယ္။ ေအပရယ့္က သူ႔လက္ညႇိုးလက္ခလယ္ကို ႏွစ္ဦးရဲ့ ညီမေလးအတြင္းထဲအထိ တိုးဝင္ေစလိုက္တဲ့အခါ မွာေတာ့ ႏွစ္ဦးရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးကေန ညည္းသံတခ်ိဳ႕ ထြက္ေပၚလာပါေတာ့တယ္။ ညီမေလးကလည္း ေအပရယ့္လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို ႀကိဳဆိုရင္း အရည္ေလးေတြ ဆင္းလာၿပီး ႏႈတ္ခမ္းဝတစ္ေလၽွာက္ကိုပါ စိုစြတ္လာေစေတာ့တာေပါ့။

ေအပရယ္က ေနာက္ဘက္ကို လွည့္လာတဲ့ ႏွစ္ဦးရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို စုပ္ယူလိုက္ရင္း ေအာက္ဘက္ကလည္း လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို ခပ္သြက္သြက္ကစားေပးလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ႏွစ္ဦးတစ္ေယာက္ အေၾကာေပါင္းတစ္ေထာင္စိမ့္သြားေစတဲ့ ခံစားမႈေတြက တစ္ကိုယ္လုံးကို စတင္ လွည့္ပတ္လို႔ေနၿပီေပါ့။

ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္အၾကာႀကီး လည္ျပန္လွည့္ထားရတဲ့ ႏွစ္ဦးကေတာ့ တျဖည္းျဖည္း ဇက္ေညာင္းလာသလိုပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေအပရယ့္ လက္ေတြထဲကေန ႐ုန္းထြက္လိုက္ရင္း ကိုယ္ကို ျပန္လွည့္လိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ ေအပရယ့္ကိုယ္ေပၚကို တက္လိုက္ရင္း ခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ခုကို ပူးကပ္လိုက္ေတာ့ ေအပရယ္ကလည္း ေအာက္ကေန သူ႔ရဲ့ ေပါင္တံေလးေတြကို အလိုက္သင့္ကားေပးရင္း ႀကိဳဆိုလိုက္တယ္။
ႏွစ္ဦးကေတာ့ ေအပရယ့္ကို စတင္နမ္းရႈံ႔လို႔ေနပါၿပီ။ ဒီတစ္ခါမွာေတာ့ သူ႔လၽွာေလးက ေအပရယ့္ပါးစပ္ထဲကို တိုးဝင္သြားေလရဲ့။

ခဏေလာက္ၾကာေတာ့ ေအာက္က ေအပရယ့္ ေျခေထာက္ေတြ မသက္မသာျဖစ္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ႏွစ္ဦးကို ေဘးဘက္နည္းနည္းတြန္းၿပီး လက္ေတြကိုေတာ့ လည္တိုင္ေလးကို သိုင္းဖက္ထားလိုက္တယ္။ တုံ႔ျပန္အနမ္းေတြကလည္း ျပင္းထန္လာတယ္။

ေႏြးေထြးတဲ့ခႏၶာကိုယ္အပူခ်ိန္ေတြက တစ္ဦးကို တစ္ဦး ထိေတြ႕လိုက္တိုင္းမွာေတာင္ ရင္ခုန္ေစနိုင္ေနတာပါ၊ ခုေတာ့ မခြဲတမ္းမခြာတမ္း ပူးကပ္ထားေလေတာ့ ရင္ခုန္႐ုံတင္မကဘူး၊ ႏွစ္ေယာက္စလုံးရဲ့ ကိုယ္ေလးေတြမွာ ေခၽြးစို႔စို႔ထြက္လာၾကၿပီေပါ့။ ႏွစ္ဦးက သူ႔လက္ေတြကို ေအပရယ့္ မ်က္ႏွာေလးကို ကိုင္တြယ္ရင္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းနမ္းလို႔ေနတယ္။ တစ္ဦးလၽွာကို တစ္ဦးက ပြတ္သပ္စုပ္ယူရင္းနဲ႔ အရွိန္ေတြလည္း တက္လာၾကၿပီေပါ့။

ႏွစ္ဦးကပဲ အနမ္းကို စတင္ခြဲခြာလိုက္ၿပီး ေအပရယ့္ကို ေနာက္ဘက္ တြန္းခ်ရင္း သူ႔ေခါင္းေလးကို ေအာက္ဘက္ဆီ တျဖည္းျဖည္း ႏွိမ့္ခ်လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေအပရယ့္နို႔ႀကီးေတြေပၚကို ေရာက္ေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို နို႔ေတြၾကားထဲ တိုးဝင္ပြတ္သပ္လိုက္ၿပီးေတာ့မွ ေနာက္ဆုံး ညာဘက္ရင္သားကို ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြပြတ္သပ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ လၽွာေလးနဲ႔ နို႔သားေလးေတြကို လ်က္ရင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ နို႔သီးေခါင္းေလးကို ငုံလိုက္ေတာ့တာေပါ့။

ေအပရယ္ကေတာ့ ႏွစ္ဦးရဲ့ နို႔စို႔ေပးမႈကို ခံယူရင္း သူ႔ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ ႏွစ္ဦးရဲ့ ခါးကို လွမ္းခ်ိတ္လိုက္ေတာ့တယ္။ အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ သူတို႔ရဲ့ ညီမေလးရဲ့အထက္က ျခဳံပုတ္ေလးခ်င္း ထိကပ္သြားၾကသလို ဆက္ႀကိဳးစားမယ္ဆိုရင္ အစိေလးခ်င္ေတာင္ ထိနိုင္တဲ့အေနအထားေပါ့။

ေအပရယ္တစ္ေယာက္ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္မႈေတြနဲ႔ မ်က္လုံးေလးေတြကို မွိတ္ထားလိုက္တယ္။ ႏွစ္ဦးက နို႔သီးေခါင္းေလးကို ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ညႇပ္ၿပီး ဆြဲယူလိုက္ေတာ့ ေအပရယ့္ႏႈတ္က ေကာင္းလိုက္တာလို႔ ညည္းလိုက္ေပမယ့္ ႏွစ္ဦးကေတာ့ မၾကားလိုက္ဘူး။

ဒါေပမယ့္ ေအပရယ္က က်ဥ္ကနဲ က်ဥ္ကနဲ သူ႔ကို ႏွိုးဆြေနတဲ့ေဝဒနာကို ဆက္လက္ခံစားဖို႔ ဆႏၵမရွိေတာ့တာနဲ႔ ႏွစ္ဦးရဲ့ ေခါင္းေလးကို သူ႔မ်က္ႏွာဆီ ဆြဲယူလိုက္ၿပီး ညင္ညင္သာသာနမ္းလိုက္ေတာ့တယ္။
အနမ္းကို ျပန္ခြာေတာ့ ႏွစ္ဦးက ေအပရယ္နဲ႔ ကိုယ္ခ်င္းမခြာဘဲ ကုတင္ေအာက္ကို တျဖည္းျဖည္းေလၽွာဆင္းလိုက္တယ္။ လမ္းခရီး တစ္ေလၽွာက္မွာ သူ႔ရဲ့နို႔ေလးေတြက ေအပရယ့္ကိုယ္ကို ပြတ္သပ္သြားၾကေတာ့ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ တြန႔္ကနဲ တြန႔္ကနဲျဖစ္သြားတာေပါ့။

ႏွစ္ဦးက ကုတင္ေအာက္ကို ဆင္းလိုက္ရင္း ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ သူရည္ရြယ္တဲ့ပစ္မွတ္ကို ရွာေတြ႕သြားပါေတာ့တယ္။

ဟုတ္တာေပါ့၊ ေအပရယ့္ညီမေလးပါပဲ။ ႏွစ္ဦးရဲ့ႏႈတ္ခမ္းေတြက ေအပရယ့္ညီမေလးအဝကို ထိေတြ႕လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေက်နပ္မႈေတြနဲ႔ ေအပရယ့္ႏႈတ္က ခပ္တိုးတိုးညည္းညဴလာပါေတာ့တယ္။ ဆက္ၿပီး ႏွစ္ဦးရဲ့လၽွာေလးက ေအပရယ့္ႏႈတ္ခမ္းသားေလးေတြကို ေလၽွာက္လ်က္ရင္းနဲ႔ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အတြင္းထဲကို တိုးဝင္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေအပရယ့္လက္ေတြက ႏွစ္ဦးရဲ့ ဆံပင္ေတြကို ဆုပ္ကိုင္ဆြဲညႇစ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး။ တစ္မူထူးျခားတဲ့ ႏူးညံ့တဲ့ခံစားမႈေအာက္မွာ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ ညီမေလးထဲက ခံစားမႈက ထိပ္ဆုံးကို ေရာက္သြားေတာ့ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံး ေလထဲလြင့္ေမ်ာသြားသလိုျဖစ္သြားေလရဲ့။

ႏွစ္ဦးကေတာ့ သတိျပဳမိပုံမေပၚဘူး၊ ဆက္ၿပီး လ်က္ေပးလို႔ေနတုန္းပဲ။ ေအပရယ္ကေတာ့ တုန္ယင္စြာနဲ႔ပဲ သူ႔နို႔ႀကီးေတြကို သူ႔ဘာသာ ဆုပ္နယ္လိုက္ရင္း ေပါင္ေလးကိုပဲ ကားေပးလိုက္မိတယ္။
ေအပရယ့္အတြင္းသားေလးရဲ့ အရသာကို ခံစားရင္း ႏွစ္ဦးကေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အေပၚဘက္ကို ဆန္တက္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ညီမေလးရဲ့ထိပ္က အစိေလးကို လၽွာေလးနဲ႔သိမ္းပိုက္လိုက္ေတာ့တာေပါ့။

ေလးငါးခ်က္ေလာက္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းလည္း လ်က္လိုက္ေရာ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ စူးစူးဝါးဝါးေအာ္ဟစ္ရင္း ေကာင္းကင္ဘုံအထိ ေရာက္ရွိသြားပါေတာ့တယ္၊ တစ္ကိုယ္လုံးလည္း တြန႔္လိမ္လႈပ္ရွားရင္းေပါ့။ ႏွစ္ဦးကေတာ့ မရပ္မနား မာရသြန္ရင္း ေအပရယ့္ညီမေလးထဲက စီးက်လာသမၽွကို သိမ္းပိုက္လို႔ေနတယ္။

ေအပရယ္ကေတာ့ အသံကေလးေတာင္ မထြက္နိုင္ေတာ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီတစ္ေခါက္ သူၿပီးလိုက္ရတာက သိပ္ကို ျပင္းထန္ သြားတာကိုး။ ေအပရယ့္တစ္ကိုယ္လုံး ၿငိမ္သက္စြာနဲ႔ ကုတင္ေပၚမွာပဲ လဲေလ်ာင္းေနတယ္။ မလႈပ္ဘူးဆိုရင္ေတာ့လည္း မဟုတ္ေသးဘူး။ လက္ေတြကေတာ့ ႏွစ္ဦးရဲ့ဆံႏြယ္ေလးေတြကို ဖြဖြရြရြ ပြတ္သပ္ေပးရင္းေပါ့။

ဒီေတာ့မွ ႏွစ္ဦးတစ္ေယာက္ ေအပရယ္ ၿပီးသြားတာကို သေဘာေပါက္လိုက္မိေတာ့တယ္။ ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါ သူ႔အတြက္ေတာ့ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေတာင့္တခဲ့ရတဲ့ဆႏၵတစ္ခု ျပည့္ဝသြားျခင္းပဲေပါ့။ ေအပရယ့္ကိုယ္ေပၚကို တြားတက္လိုက္ရင္း ေအပရယ့္ဗိုက္သားေလးေတြေပၚမွာ မ်က္ႏွာအပ္လိုက္တယ္။ ေအပရယ္က ႏွစ္ဦး လဲေလ်ာင္းသာေအာင္ သူ႔ေပါင္ေလးကို အေပၚဘက္နည္းနည္းဆြဲယူလိုက္ၿပီး လက္ေတြကေတာ့ သူ႔ညီမေလးရဲ့ဆံႏြယ္ေတြကို ပြတ္သပ္ေပးေနတာေပါ့။

`ဒီေန႔ေတာ့ မမႀကီးဆီက အမ်ားႀကီး အေတြ႕အၾကဳံရလိုက္တာပဲ´

ႏွစ္ဦးက ေအပရယ့္ခါးကို ဖက္ရင္း ေျပာလိုက္တယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာကေတာ့ ေအပရယ့္ဝမ္းျပင္ေလးေပၚမွာ အပ္ထားတုန္းပဲ။

ေအပရယ္ကေတာ့ လက္တစ္ဖက္က ႏွစ္ဦးရဲ့ေခါင္းေလးကို ပြတ္ရင္း က်န္တဲ့လက္တစ္ဖက္ကေတာ့ ကိုယ့္ရင္သားေတြကို ပြတ္လို႔ေပါ့။

`တကယ္လို႔ ေမာင္ေမာင္ေတြ႕ရင္ေတာ့ သိပ္သေဘာက်မွာပဲ …´

ေအပရယ္က ျပဳံးရင္းေျပာလိုက္ေတာ့ …

`ဟုတ္မွာေပါ့ … ဒါေပမယ့္ အဲလိုမ်ိဳးႀကီးေတာ့ နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးနဲ႔ မေနခ်င္ပါဘူး …´

ႏွစ္ဦးက သူ႔မ်က္ႏွာအပ္ထားတာကို တစ္ဖက္ေျပာင္းလိုက္ရင္း ျပန္ေျပာတယ္။

`ေၾသာ္ … တစ္မ်ိဳးစီ ေကာင္းတာပဲဟာ … နင္ကလည္း …´

ေအပရယ္က ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။

ႏွစ္ဦးကေတာ့ ခပ္တိုးတိုးညည္းရင္း မ်က္လုံးေလးေတြကို မွိတ္ရင္း သူ႔အစ္မရဲ့ဗိုက္ေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေတာ့တယ္။

ေအပရယ္ကလည္း ေမာင္ေမာင့္အေၾကာင္းေတြးရင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အိပ္မက္ကမၻာထဲကို ေရာက္သြားေတာ့တာေပါ့။

ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကပါေတာ့တယ္။

တနဂၤေႏြေန႔ကေတာ့ အိမ္မွာ လူရႈပ္လြန္းၿပီး မိန္းကေလးေတြရဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္နဲ႔ အလိုက္ကမ္းဆိုး မသိဘဲ လာလာလည္ေနၾကေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ခမ်ာ လႈပ္ရွားဖို႔ ဘယ္လိုမွ အခြင့္မသာခဲ့ဘဲနဲ႔ ရက္သတၱပတ္ကုန္ရက္မ်ားအတြင္းမွာ ဆာေလာင္ မြတ္သိပ္ေနရတာေပါ့ေလ။

တနလၤာေန႔မနက္မွာ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ အေစာႀကီးတည္းက နိုးေနေလရဲ့။ ေအာက္က ညီေတာ္ေမာင္ကလည္း မာေက်ာ ေတာင့္တင္းလြန္းတာေၾကာင့္ အိမ္သာေျပးၿပီး ေသးေပါက္ရင္း တစ္ခ်ီေလ်ာ့လိုက္ေတာ့မွ ေနသာထိုင္သာရွိသြားတယ္။

တစ္ေရးျပန္ေမွးၿပီး ေအာက္ျပန္ဆင္းလာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အိမ္သားေတြ ထြက္ခြာလို႔ သြားၾကပါၿပီ။ သူနဲ႔ ေအပရယ္ႏွစ္ေယာက္တည္းပဲ အိမ္မွာ က်န္ခဲ့ေတာ့တယ္။

`ေမာင္ေမာင္ … နိုးၿပီလား …´

`အင္း … ဒါနဲ႔ နင့္ၾကည့္ရတာ ေပ်ာ္ေနသလိုပဲ … ဘာထူးလို႔လဲ …´

ေမာင္ေမာင္က ေအပရယ့္ကို ဖက္လိုက္ရင္း အနမ္းတစ္ခုေပးလိုက္တယ္။

`ဟယ္ … နင္ မသိပါဘူး … ဟင္းဟင္း …´

တကယ္ေတာ့ ေအပရယ္က ႏွစ္ဦးအေၾကာင္းေတြးေနတာပါ။

`အမယ္ … ေဘာင္းဘီတိုေတြဘာေတြ ဝတ္လို႔ပါလား … ဘာလုပ္မလို႔လဲ …´

`နိုးကတည္းက တေမးတည္းေမးေနတာပဲ … ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ …´

ေအပရယ္က မ်က္လုံးျပဴးရင္း ေအာ္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မ်က္ႏွာနဲ႔မလိုက္ဖက္ဘဲ ျပဳံးေနတဲ့မ်က္လုံးေတြကေတာ့ ေနာက္ေနတာမွန္း သိသာပါတယ္။

`ဟာ … အဲလိုဟုတ္ပါဘူးဟာ …´

ေမာင္ေမာင့္ၾကည့္ရတာ စပ္စုခ်င္တဲ့ပုံေပၚေနတယ္။

`ရာသီဥတု ပူလို႔ေဟ့ … တကတည္းမွ … ရွင့္မ်က္စိထဲ အျမင္မေတာ္လို႔လား …´

ေမာင္ေမာင္က ဖက္ထားရင္းနဲ႔ ေျဖေျပာေလးျပန္ေျပာတယ္။

`မမကလဲကြာ … လွတယ္လို႔ … ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္လို႔ … လန္းတယ္လို႔ … ေနာက္ၿပီး …´

`ေနာက္ၿပီး … ဘာျဖစ္လဲ …´

ဒါေပမယ့္ ေအပရယ့္အတြက္ ဒီေမးခြန္းက သိပ္ၿပီးအေျဖရွာစရာမလို႔ေတာ့ပါဘူး။ သူ႔ကို ဖက္ထားတဲ့ ေမာင္ေမာင္ရဲ့ေအာက္ပိုင္းကေန တစ္စုံတစ္ခုေသာအရာက တိုးေဝွ႕လာတာကိုး။

`ဟဲ့ဟဲ့ … ေကာင္စုတ္ေလး … အေစာႀကီးရွိေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ နင့္ကိုယ္ကလည္း ညစ္ပတ္နံေစာ္ေနတာပဲ။ ေရသြားခ်ိဳး၊ အက်ႌလဲခဲ့၊ ၿပီးမွ ျပန္ၿပီး မနက္စာလာစား … သြား …´

အဲလိုေျပာၿပီး ေမာင္ေမာင့္ကို ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းထိ႐ုံ ဖြဖြေလးနမ္းလိုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ခမ်ာ မခ်င့္မရဲနဲ႔ေပါ့။ ၿပီးတာနဲ႔ တစ္ဆက္တည္း ေမာင္ေမာင့္ကို တြန္းထုတ္လိုက္တယ္။

`ဘာျဖစ္လို႔လဲဟာ …. နင္ကလဲ … ထူးထူးဆန္းဆန္း ငါ့ကို ႏွင္လႊတ္တာလား … ငါ့မွာ နင့္ကို သိပ္သတိရေနတာ … ဟိုေလ … နင္ သိတယ္မလား …´

ေမာင္ေမာင္က သြားၿဖီးေလးနဲ႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ေအပရယ္က ရယ္တယ္။

`ေတာ္စမ္းပါ … နင့္မွာ တစ္ခ်ိန္လုံး ဒါေတြပဲ ေတြးေနတာလား။ ႐ုပ္ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီ ဟဝွာျပဳခ်င္ေနတဲ့႐ုပ္မွန္း သိသာတယ္။ သြားပါ … ငါ အခု မအားေသးဘူး … ခဏေနမွ ျပန္လာခဲ့ေနာ္ … လိမၼာတယ္ …´

ေအပရယ္က တစ္ခ်က္နမ္းရင္း ထမင္းစားခန္းထဲက ထြက္သြားေတာ့တယ္။

`အင္းပါ … ကိစၥမရွိပါဘူး … နင့္သေဘာ …´

ေမာင္ေမာင္က လွမ္းေအာ္လိုက္တယ္။

ၿခံဝင္းထဲ ဆင္းသြားတဲ့ ေအပရယ့္မွာေတာ့ ေတြးေနမိတယ္။ ေမာင္ေမာင္က သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ၊ ဒီအတိုင္းဆို ငါ သူ႔ကို ဘယ္လိုလုပ္ ျငင္းနိုင္မွာလဲ။ သူက သိပ္သေဘာေကာင္းၿပီး သူမ်ားကိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ အတင္းအက်ပ္ ဖိအားမေပးတတ္ဘူး။ ခုလိုမ်ိဳးသာ ေမာင္ႏွမေတြလို ေနလာၾကတဲ့သူေတြ မဟုတ္ဘဲ တျခားက ဆိုလိုကေတာ့ တစ္ခါတည္း မဂၤလာေဆာင္ပစ္လိုက္ၿပီလို႔ ေတြးေနေလရဲ့။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ပဲ ေရျမန္ျမန္ေျပးခ်ိဳးၿပီး ကမန္းကတန္း ေအာက္ျပန္ဆင္းလာခဲ့တယ္။

ေအပရယ္ကေတာ့ အဝတ္ေတြ လွန္းလိုက္၊ ၿခံဝင္းထဲ ဟိုဟိုဒီဒီေလၽွာက္လိုက္လုပ္ေနတုန္း ေမာင္ေမာင္ ျပန္ေရာက္လာတယ္။

ထမင္းစားခန္းထဲ ဝင္ထိုင္ၿပီး ၾကက္ဥေၾကာ္နဲ႔ ေပါင္မုန႔္ကို စားရင္း ၿခံထဲကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေနေရာင္ေအာက္မွာ အဆင္ေျပစြာ တင့္တယ္လွပေနတဲ့ ေအပရယ့္အသြင္ကို ျမင္ရတယ္။

ေနေရာင္ေအာက္မွ နီေရာင္ေျပးေနတဲ့ ေအပရယ့္ဆံပင္ရွည္ေလးေတြရယ္၊ ေဘာင္းဘီတိုေအာက္က လြတ္လပ္ေနတဲ့ ျဖဴဝင္းတဲ့ ေပါင္သားေလးေတြနဲ႔ ေခၽြးစိုလို႔ ကပ္ေနတဲ့ အက်ႌေပ်ာ့ေပ်ာ့ေအာက္က အခုအခံမပါတဲ့ လွိုက္ေမာဖြယ္ရာ ေရႊရင္အစုံရယ္ေပါ့။

ေမာင္ေမာင့္မွာေတာ့ ေငးရင္းနဲ႔ ပါးစပ္ထဲက အစာကိုေတာင္ မဝါးမိဘူး။ ျမင္ကြင္းထဲကေန ေအပရယ္ ျဖတ္ကနဲ ေပ်ာက္သြားေတာ့မွ သတိရၿပီး မနက္စာ ဆက္စားရတယ္။

ခဏေနေတာ့ အိမ္ေနာက္ဘက္ကေနပတ္ၿပီး ေအပရယ္ ျပန္ဝင္လာတယ္။ ဒီတစ္ခါမွာလည္း စိုက္ၾကည့္မိလိုက္တဲ့ ေမာင္ေမာင့္အဖို႔ ေရငတ္သလို ခံစားရေတာ့တာေပါ့။ ၿပီးမွ ဣေျႏၵအနိုင္နိုင္ဆည္ရင္း ေမးလိုက္ရတယ္။

`ဒီေန႔ အားကစားသြားမလုပ္ေတာ့ဘူးလား …´

`ဟင့္အင္း ဒီေန႔နားလိုက္ဦးမယ္၊ တစ္ခါတစ္ေလလည္း စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ နားတာေပါ့ဟယ္ … ၿပီးေတာ့ အိမ္မွာေနေတာ့ နင္ အျပင္ ဟိုဟိုဒီဒီထြက္ခ်င္လည္း အိမ္ေစာင့္ရွိတာေပါ့လို႔ …´

ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင့္ေဘးမွာ ဝင္ထိုင္ရင္း ေျပာလိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင္က ပလုတ္ပေလာင္းနဲ႔မို႔ ေခါင္းကိုပဲ အရင္ခါလိုက္ရတယ္။ အစကေတာ့ အျပင္ထြက္ဦးမလားလို႔ ေတြးပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေအပရယ့္ကို ၾကည့္ၿပီး အစီအစဥ္ေျပာင္းသြားတယ္ေလ။

`အဲဒီေတာ့ နင္လည္း အျပင္မထြက္ဘူးဆိုရင္ တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေအးေအးေဆးေဆးေပါ့ … ဟုတ္တယ္ဟုတ္ …´

ေအပရယ္က ေျပာရင္းနဲ႔ ေပါင္တစ္ဖက္ေပၚတစ္ဖက္တင္ၿပီး အေနအထားျပင္လိုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင့္မ်က္လုံးေတြက ေတာက္ပလာ လင္းလက္လာတယ္။

ေအပရယ့္က သူ႔ကိုယ္ေလးကို ေမာင္ေမာင့္ေဘးကေန မွီလိုက္ေတာ့ သူ႔ရဲ့ သတိျပဳစရာ နို႔ႀကီးေတြက ေမာင္ေမာင့္လက္ေမာင္းဆီကို သြားၿပီး ဖိကပ္မိေနၾကေလရဲ့။ ၿပီးေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ကို မွီရင္း
လက္တစ္ဖက္က ေမာင္ေမာင့္နဖူးေပၚက ဝဲက်ေနတဲ့ဆံစေလးေတြကို ပြတ္သပ္ေပး ေနတယ္။ ဟိုးအရင္တုန္းက ခ်စ္စခင္စၾကင္နာစ ငယ္ငယ္ေလးေတြလိုေပါ့ေလ။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ စားလက္စေတြကို ျမန္ျမန္အဆုံးသတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနေလေတာ့ သူ႔ကို လႈပ္ရွားမႈေသးေသးေလးတစ္ခုကအစ ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ ေအပရယ့္ မ်က္လုံးေတြကို သတိမထားမိလိုက္ပါဘူး။ ေအပရယ္ကေတာ့ ျမတ္နိုးစြာ ၾကည့္ေနေလရဲ့။

`အင္း … ေကာင္းတာေပါ့ …´

ဒီေတာ့မွ ေမာင္ေမာင့္အသံက ျပန္ေပၚလာတယ္။ သူ႔ဆံပင္ေတြကို ပြတ္သပ္ေနတဲ့ ေအပရယ့္ကို ျပဳံးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေအပရယ္က …

`ဒါဆို တို႔ႏွစ္ေယာက္တည္း တစ္သက္လုံး တူတူေနသြားၾကရင္ေရာ မေကာင္းဘူးလား …´လို႔ ထပ္ေမးလိုက္တယ္။ ဒီေမးခြန္းကေတာ့ ေျပာင္သလို ေနာက္သလိုေပမယ့္ တကယ့္စိတ္ထဲကေန ေလးေလးနက္နက္ေမးလိုက္တာပါ။

`ေကာင္းတာေပါ့၊ တူတူအိပ္ တူတူစား … တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ … ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ …´

ေမာင္ေမာင္က ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔စိတ္ထဲမွာေတာ့ တျခားအေတြးေတြက ဝင္လာတယ္။

ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင့္ဆီ ပိုတိုးကပ္လိုက္ၿပီး ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ရဲ့ ဝင္ေလထြက္ေလေႏြးေႏြးကိုေတာင္ ခံစားလို႔ရေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ …

`အဲဒါဆိုရင္ … တျခားလူေတြ အတြက္ေရာ …´လို႔ ေတြးေတြးဆဆနဲ႔ ေမးလိုက္တယ္။

`အင္း … ငါလည္း အဲဒါပဲ စဥ္းစားေနတာ …´

ေျပာေနရင္းနဲ႔ အိမ္ေရွ႕တံခါးကေန အသံၾကားလိုက္ရလို႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ထရပ္လိုက္ၾကတယ္။

ေအပရယ္က ခ်န္ေနရစ္ခဲ့တုန္း ေမာင္ေမာင္က ထမင္းစားခန္းအဝကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ေက်ာပိုးအိတ္ကို လြယ္ထားတဲ့ ဇြန႔္ကို ဖိနပ္ခၽြတ္မွာ ေတြ႕ရတယ္။

`ေမာင္ေမာင္ … စားၿပီးပလား …´

ဇြန္က ေက်ာပိုးအိတ္ကို ဆိုဖာေပၚ ပစ္တင္ရင္း ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။

`အင္း … ဘယ္လိုျဖစ္လို႔လဲ … ေက်ာင္းမတက္ရဘူးလား …´

`ဟီး … ေက်ာင္းေျပးလာတာ … ဒီလိုဟ … ေက်ာင္းသြားမယ္လုပ္တုန္း ခဏဆိုၿပီး အင္တာနက္ဆိုင္ေရွ႕ ဆင္းလိုက္တာ … ဟိုဟိုဒီဒီ ဝင္ၾကည့္ေနရင္း သူငယ္ခ်င္းက ဖုန္းဆက္တယ္။ မနက္အတန္းမရွိေတာ့ဘူးဆိုလို႔ … ညေနအတန္းကလည္း ႏွစ္နာရီမွ ဆိုေတာ့ … အဲဒါနဲ႔ အိမ္ကိုပဲ ျပန္လာလိုက္တာ …´

`ေကာင္းပါေပ့ဗ်ာ … ေမေမသိရင္ေတာ့ ဆူမွာပဲ …´

`နင္ျပန္မေျပာနဲ႔ေလ … ေနာ္ … ေမာင္ေမာင္ …´

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာေနရင္းနဲ႔ ေအပရယ္ထြက္လာတာကို ျမင္လိုက္ရတယ္။

`ဟဲ့ … ဘာျဖစ္လို႔လဲ … ေက်ာင္းမတက္ဘူးလား …´

ဇြန္က ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပါးလ်တဲ့အက်ႌေအာက္က ထင္ရွားလွတဲ့ ေအပရယ့္နို႔ႀကီးေတြကို သတိျပဳမိလိုက္တယ္။

`အင္း … မနက္အတန္းဖ်က္လိုက္လို႔ … ဒါနဲ႔ … တစ္ဆိတ္ မမႀကီးအဝတ္အစားက နည္းလြန္းေနတယ္ မထင္မိဘူးလား …´

`နင္ကေရာ ဘာလို႔ အမ်ားႀကီးဝတ္ထားတာလဲ …´

သူတို႔သုံးေယာက္စလုံး ၿပိဳင္တူရယ္မိလိုက္ၾကတယ္။

`ေမာင္ေမာင္ …. ဒါနဲ႔ နင္တို႔ ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ´

အရယ္ရပ္သြားေတာ့ ဇြန္က ေမးလိုက္တယ္။

`မနက္စာ ခုမွ စားၿပီးတာေလ …´

`ေၾသာ္ ….´

`ဘာေၾသာ္တာလဲ …. တကယ္ေျပာတာ …´

`ဟုတ္ပါတယ္ဟဲ့ … နင္ကလဲ …´

`သိပါဘူး … အေႏွာင့္အယွက္ေပးသလိုမ်ား ျဖစ္သြားသလားလို႔ပါ …´

ဒီေတာ့မွ ေမာင္ေမာင္ သေဘာေပါက္လိုက္တယ္။ သူတို႔အေၾကာင္းကို ဇြန္သိေနတာကေတာ့ ေသခ်ာတယ္ဆိုတာေပါ့။

ေအပရယ္က ဝင္ေျပာလိုက္တယ္။

`ဒါဆိုရင္ေတာ့ ငါ အျပင္သြားလို႔ရၿပီေပါ့ … ေမာင္ေမာင္ … နင္ ဇြန္နဲ႔ေနခဲ့လို႔ျဖစ္တယ္မဟုတ္လား …´

`ရပါတယ္ … ဘာလို႔လဲ …´

`နင္နဲ႔ ငါ့ကို စိတ္မခ်လို႔ေနမွာေပါ့ဟယ္ …´လို႔ ဇြန္က ဝင္ေျပာေတာ့ ေမာင္ေမာင့္မ်က္ႏွာက ရဲကနဲ။

ေအပရယ္က ႏွစ္ေယာက္စလုံးရဲ့ လက္ေမာင္းကို တစ္ခ်က္စီ ဖ်န္းကနဲ ရိုက္လိုက္ၿပီး အိမ္ေပၚတက္သြားေတာ့တယ္။

`တို႔လည္း အျပင္သြားရင္ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ …. လိုက္မလား ေမာင္ေမာင္ …´

`ဘယ္သြားမွာလဲ …´

`ဒီလိုပဲေပါ့ … ေျခဦးတည့္ရာေပါ့ … ၾကဳံရာသြား ၾကဳံတာစား ေတာ္သလိုေန ျဖစ္သလိုလုပ္ၾကတာေပါ့ …´

`ေကာင္းလိုက္တာ … စိတ္ပ်က္ဖို႔ … ေအးေလ နင္နဲ႔တစ္ခါမွ တူတူမထြက္ဖူးေသးဘူး … သြားၾကည့္ၾကတာေပါ့ …´

ဇြန႔္မ်က္ႏွာမွာ အေပ်ာ္ရိပ္ကေလးေတြ ျဖတ္ေျပးသြားတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္၊ တကယ္ေတာ့ ဇြန႔္အေနနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္ကို လက္ခံဖို႔အတြက္ အဆင္သင့္ျဖစ္ခဲ့ပါၿပီ။

ေမာင္ေမာင္က အိမ္ေရွ႕မွာ တီဗီၾကည့္ေနတုန္း ဇြန္ကေတာ့ ေရခ်ိဳးဖို႔ ျပင္ေနတယ္။ အေတြးထဲမွာေတာ့ ေမာင္ေမာင္ကပဲ အျပည့္အဝ ေနရာယူထားေလရဲ့။

ဇြန႔္စိတ္ထဲမွာ ဘယ္တုန္းကမွ ဒီလိုမ်ိဳး တစ္ေယာက္ေယာက္အေပၚ နက္နက္ရွိုင္းရွိုင္း မခံစားခဲ့ရဖူးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ သူ႔မွာ အိပ္လည္း ဒီစိတ္၊ စားလည္း ဒီစိတ္ဆိုသလိုမ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္။ ဒီေန႔ အိမ္ျပန္လာေတာ့လည္း အိမ္မွာ ေမာင္ေမာင့္ကို မေတြ႕ရမွာ စိုးရိမ္စိတ္တဝက္နဲ႔ ျပန္လာခဲ့ရတာ။ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ အိမ္မွာရွိေနမွန္း သိလိုက္ရေတာ့မွ စိတ္ေအးသြားရတယ္။

ေမာင္ေမာင္ကေရာ သူ႔အေပၚ ဘယ္လိုသေဘာထားမွာပါလိမ့္၊ ဒီအတိုင္းေလးပဲ စိတ္ရင္းနဲ႔ လက္ခံေပးမလား။ ဒါမွမဟုတ္ အထင္မ်ား ေသးသြားမလားလို႔ မရြံ့မရဲျဖစ္ေနမိတယ္။ ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့စကားကို ဒီေကာင္ေလးနဲ႔မွ နားလည္ေတာ့တယ္လို႔ လည္ေခ်ာင္းနားအထိ ခုန္ခုန္ၿပီး တက္လာတတ္တဲ့ ႏွလုံးသားက တိုးတိုးေလးေျပာသြားေလရဲ့။

အခန္းအလယ္မွာ တစ္ေယာက္တည္း ရပ္ေနမိရင္းေန အျပင္သြားဖို႔ သတိရလိုက္ေတာ့မွပဲ ဇြန္တစ္ေယာက္ သုတ္သီးသုတ္ပ်ာ ေျပးရ လႊားရေတာ့တယ္။ ေခါင္းေလၽွာ္ေရခ်ိဳး၊ အနံ့အသက္ကင္းေအာင္ ညီမေလးကိုလည္း ေသခ်ာေဆးေၾကာသန႔္စင္ၿပီးေတာ့ ဆယ္နာရီထိုးေနပါၿပီ။

ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ထြက္လာေတာ့ ေလွကားထိပ္ကေန ေမာင္ေမာင့္ကို လွမ္းေအာ္လိုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္လည္း အဝတ္အစားလဲဖို႔ သူ႔အခန္းဘက္ တက္လာေတာ့တယ္။

ဇြန္က သူ႔အခန္းထဲ ေျပးဝင္လိုက္ေတာ့ ေခ်ာ္လဲမလိုေတာင္ ျဖစ္သြားေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အျဖစ္မခံနိုင္ပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလမွ ရတဲ့ အခြင့္အေရးကို ဒီပုံစံနဲ႔ အဆုံးရႈံးခံလို႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲေနာ္။
ၿပီးမွ တစ္ခု စဥ္းစားမိလို႔ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါႀကီးျခဳံၿပီး ေမာင္ေမာင့္အခန္းဆီ တက္သြားလိုက္တယ္။

အခန္းတံခါးကို ေခါက္ရင္း `ေမာင္ေမာင္ … နင္ ဘာဝတ္မွာလဲ´လို႔ ေမးလိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင္က အခန္းတံခါးကို ဖြင့္ေပးၿပီး သူ႔ကို ထူးဆန္းသလို ၾကည့္ေတာ့ …

`နင္ ဘာဝတ္မွာလဲလို႔ ေမးေနတာ …´

`ေအာင္မေလး … ထူးထူးဆန္းဆန္း၊ တီရွပ္နဲ႔ ဂ်င္းေပါ့ဟာ … ဘာလို႔လဲ …´

`တီရွပ္က ဘာေရာင္လဲ …´

`အျဖဴ … ဘာလဲ … ဆင္တူဝတ္ခ်င္လို႔လား …´

ဇြန္က ေခါင္းကေလးၿငိမ့္ျပလိုက္ရင္း သူ႔အခန္းဆီ ျပန္ဆင္းလာခဲ့တယ္။

ဆယ္မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေရွ႕ဖိနပ္ခၽြတ္မွာ အဝတ္အစားဆင္တူနဲ႔ ေရာက္ေနၾကပါၿပီ။ ေမာင္ေမာင့္တီရွပ္က ပုံမွန္ေပမယ့္ ဇြန႔္တီရွပ္က နည္းနည္းပါးလို႔ ေအာက္က ဘရာပန္းေရာင္ေလးကိုပါ ရိုးတိုးရိပ္တိပ္ ျမင္ေနရတယ္။ ခဏေနေတာ့ ေက်ာပိုးအိတ္ ေသးေသးေလးတစ္လုံးကို ပုခုံးေပၚတင္လိုက္ရင္း ဇြန္က ေမာင္ေမာင္တံခါးပိတ္တာကို ရပ္ေစာင့္ေနတယ္။ ၿပီးမွ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ လမ္းထိပ္ဘက္ ေလၽွာက္ခဲ့ၾကတာေပါ့။

လမ္းတစ္ေလၽွာက္မွာေတာ့ တခ်ိဳ႕က ဆင္တူဝတ္ထားတဲ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို သတိျပဳမိသလို ၾကည့္ေတာ့ ဇြန္မ်က္ႏွာေလးေပၚ ရွက္ျပဳံးကေလးတစ္ပြင့္ ေပၚလာတယ္။

`ဟဲ့ … လူေတြက ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္နဲ႔ … နင့္ေၾကာင့္ …´

ေမာင္ေမာင္က လွမ္းေျပာလိုက္ေတာ့ ဇြန႔္မွာ မ်က္လႊာေလးခ်ထား႐ုံအျပင္ ဘာမွ မတတ္နိုင္ပါဘူး။

ဒီလိုနဲ႔ တကၠစီငွားၿပီး ဂ်န္းရွင္းေမာ္တင္ကို ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ေမာင္ေမာင္က ေရွ႕ခန္းကို တက္မယ္အလုပ္မွာ ဇြန္က လက္ကို ဆြဲထားၿပီး ေနာက္ခန္းမွာ တူတူထိုင္မယ္လို႔ေျပာတာနဲ႔ ေမာင္ေမာင္လည္း သေဘာတူလိုက္ရတယ္။

ကားစထြက္ၿပီး ခဏေလာက္ၾကာေတာ့ ဇြန႔္ကိုယ္ေလးက ေမာင္ေမာင့္ေပၚ တျဖည္းျဖည္း ေရာက္လာေတာ့တယ္။ ေခါင္းေလၽွာ္ၿပီးခါစ ဆံပင္က ရတဲ့ ရနံ့သင္းသင္းေလးက ေမာင္ေမာင့္ရင္ကို ခုန္ေပါက္လႈပ္ရွားေစတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ဇြန႔္ေခါင္းေလးေပၚ ပါးနဲ႔အပ္ထားလိုက္ရင္း လက္ကေတာ့ ဇြန႔္လက္ကေလးကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္တယ္။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာမိၾကဘဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးပဲ ရင္ခုန္ႏႈန္းေတြကို ခံစားေနၾကေလရဲ့။ တကၠစီကလည္း တကၠစီေပမယ့္ မာ့ခ္တူးဆိုေတာ့ သူတို႔ကို သက္ေတာင့္သက္သာရွိေစတယ္ေလ။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဘုန္းႀကီးလမ္းမီးပြိဳင့္မွာ မိေတာ့မွ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ နည္းနည္းသတိဝင္လာတယ္။

`ဟဲ့ … ေရာက္ေတာ့မယ္ … ပိုက္ဆံထုတ္ထားဦး …´

ေမာင္ေမာင္က သတိေပးလိုက္ေတာ့မွ ဇြန္က သူ႔ေက်ာပိုးအိတ္ကေလးကို လွမ္းဖြင့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အ႐ုပ္ကေလးေတြပါတဲ့ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ယူလိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင့္မွာ ရယ္ခ်င္စိတ္နဲ႔ ကလိကလိျဖစ္လာတယ္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ နည္းနည္းလည္း အျပစ္ရွိသလို ခံစားမိလိုက္တယ္။ ကေလးစိတ္ေတာင္ သိပ္မေပ်ာက္ေသးတဲ့ ေကာင္မေလးကို အတင္းႀကီးဆြဲေဆာင္ေနသလိုျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ထက္ အသက္က တစ္ႏွစ္ႀကီးတယ္ဆိုတာကလည္း အျဖစ္မွန္တစ္ခုပါပဲ။

တကၠစီသမားကို ပိုက္ဆံေပးၿပီး ဂ်န္းရွင္းေမာ္တင္ေရွ႕မွာ ဆင္းလိုက္ၾကတယ္။ အဝတ္အစားဆိုင္ေတြ၊ စာအုပ္ဆိုင္ေတြ၊ ဖိနပ္ဆိုင္ေတြ လိုက္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဖုဒ္ကို႔ထ္ဆီ ေလၽွာက္ခဲ့ၾကတယ္။

ေကာင္တာကို ေရာက္ေတာ့ ၾကက္ဆီထမင္းနဲ႔ အေအးမွာၿပီး ေမာင္ေမာင္က ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ႏွိုက္တယ္။ ဒါကို အေၾကာင္းမသိတဲ့ ဇြန္က အတင္းပဲ ငါေပးပါ့မယ္ဆိုၿပီး ရွင္းလိုက္တာေပါ့။
ဘာမွ လာခ်မေပးေသးခင္ ၿငိမ္ေနၾကတုန္း ဇြန္က စကားစလာတယ္။

`ေမာင္ေမာင္ … ငါနဲ႔လိုက္ရတာ ပ်င္းေနၿပီလားဟင္ …´

`မပ်င္းပါဘူး … ဒီေလာက္လွတဲ့ေကာင္မေလးနဲ႔ပဲ၊ ေပ်ာ္စရာေတာင္ေကာင္းေသးတယ္ …´

`ဟြန္း …´

ဇြန႔္မွာ အသံေလးပဲျပဳလိုက္နိုင္ၿပီး မ်က္လႊာေလးခ်သြားတယ္။

ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ ေရာက္လာတဲ့ ၾကက္ဆီထမင္းနဲ႔ အေအးကို စားေသာက္ေနၾကတုန္း စကားတစ္ခြန္းမွ ထပ္မေျပာျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး။

စားၿပီးသြားေတာ့ ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္ကို ၾကည့္လိုက္တယ္။

`ဟဲ့ … ေကာင္မေလး …´

`ဘာလဲ …´

`နင့္ကို အိမ္မွာ ညစာမေကၽြးဘူးလို႔ ေျပာထားလို႔လား …´

`ဟင္ … ဘာလို႔လဲ … ခု တစ္ပြဲပဲ စားတာကို …´

`မဟုတ္ပါဘူး … အိမ္ကို ညစာယူသြားမလို႔လားလို႔ပါ …´

အဲဒီေတာ့မွ သေဘာေပါက္သြားတဲ့ဇြန္က ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္တစ္ေနရာက ထမင္းစိတစ္စိကို စမ္းမိလိုက္ေတာ့တယ္။

`ေတာ္ေသးတာေပါ့ … ဘာမွမေျပာဘဲ ဒီတိုင္းမထားတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ …´

`လူေတြရွိေနလို႔ပါ … နို႔မို႔ အဲဒီထမင္းစိကို တစ္ခါတည္း ငါယူစားလိုက္ပါတယ္ …´

ဇြန႔္မ်က္ႏွာေလးက နီရဲသြားတယ္။ ဒါေတာင္ ေမာင္ေမာင္က ညီမေလးကို နမ္းၿပီးသြားၿပီကို။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စားေသာက္ဆိုင္ကေန ျပန္ထြက္လာေတာ့ ဇြန္က ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ဖို႔ေျပာတယ္။ တစ္လက္စတည္းပဲဆိုေတာ့ ေမာင္ေမာင္လည္း သဘူေတာလိုက္ေလရဲ့။

`ဘာကားၾကည့္မွာလဲ …´

`ၾကည့္ဦးမယ္ေလ … Resident Evil ပဲ ၾကည့္ရင္ေကာင္းမလား …´

`နင့္သေဘာေလ …´

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ Box Office ေရွ႕ကို ေရာက္ေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံမိသြားၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ခပ္လွမ္းလွမ္းကို ျပန္ေလၽွာက္ခဲ့ၿပီး ဇြန္ …

`ဟဲ့ … ဘယ္နားထိုင္ၾကည့္မွာလဲ …´

`ေအာင္မာ … သိပ္ၿပီးရိုးသားခ်င္ေယာင္ေဆာင္မေနနဲ႔ ေနာက္က အတြဲခုံပဲ ဝယ္လိုက္ေပါ့ … ေအးေအးေဆးေဆးရွိေအာင္ …´

`နင္ကမ်ား … မ်က္ႏွာမွာ ဘာႀကံေနသလဲဆိုတာ စာေရးထားတဲ့အတိုင္းပါလား …´

`ဇြန္ကလဲဟာ … အခ်င္းခ်င္းေတြပဲကို …´

`ေအးပါ … လက္မွတ္ဖိုး နင္ေပးလိုက္ …´

ဒီတစ္ခါေတာ့ ဒဲ့ေျပာလာတဲ့အတြက္ ေမာင္ေမာင္ ပိုက္ဆံထုတ္လိုက္ရပါၿပီ။ တကယ္ေတာ့ ဇြန႔္မွာ ပိုက္ဆံေတာ္ေတာ္က်န္ပါေသးတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ ခ်န္ထားတာလဲဆိုတာေတာ့ ဇြန္ကိုယ္တိုင္ပဲ သိပါလိမ့္မယ္။

ေမာင္ေမာင္ လက္မွတ္ဝယ္လိုက္ရင္း ပိုက္ဆံတစ္ေသာင္းကၽြတ္သြားတယ္။ ဇြန္က အဲဒီအခ်ိန္မွာ အခ်ိဳရည္နဲ႔ ေပါက္ေပါက္ေတြ သြားဝယ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ လူရွင္းတဲ့ေထာင့္တစ္ေနရာက ႏွစ္ေယာက္တြဲခုံေလးကို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေရာက္သြားၾကပါေတာ့တယ္။

႐ုပ္ရွင္ကေတာ့ အားလုံးသိေတာ္မူၾကသည့္အတိုင္းပါပဲ၊ ေၾကာက္စရာ လန႔္စရာ ရင္ဖိုစရာေတြပါတဲ့ ေရာဂါပိုးကူးစက္တဲ့ကားေပါ့။ ေသြးေတြ ျပန႔္က်ဲထြက္လာတိုင္း၊ စူးစူးဝါးဝါးေအာ္ဟစ္လိုက္တိုင္း၊ ေသေျပးရွင္ေျပးေျပးရတဲ့အခါတိုင္း အဲဒီအခ်ိန္မ်ိဳးေတြမွာ ဇြန႔္ရဲ့ကိုယ္ေလးက ေမာင္ေမာင့္ရင္ခြင္ထဲကို တစ္စတစ္စ တိုးဝင္လာေလရဲ့။

ေမာင္ေမာင္ကလည္း အလိုက္တသိနဲ႔ ဇြန႔္ကို သိုင္းဖက္ရင္း လက္ေတြက စတင္အလုပ္မ်ားပါေတာ့တယ္။

ဆံႏြယ္ေလးေတြကို ပြတ္သပ္ရင္း နားရြက္ဖ်ားေလးကို နမ္းရင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သမီးရည္စားကိစၥကို ဦးတည္ေနေလရဲ့။ နားရြက္ဖ်ားေလးကေန ေအာက္ကို တျဖည္းျဖည္းဆင္းရင္း ပါးေလးကို ဖြဖြေလးနမ္း၊ ၿပီးေတာ့ လည္တိုင္ေလးကို ဆတ္ကနဲ စုပ္ယူလိုက္ေတာ့ ဇြန႔္လက္ကေလးေတြကလည္း ေမာင္ေမာင့္ကိုယ္ေပၚကို ေရြ႕လ်ားလာၾကတယ္။

ေမာင္ေမာင့္လက္တစ္ဖက္က ေအာက္ကေနၿပီး ဇြန႔္နို႔ေလးေတြကို လက္ဖဝါးနဲ႔ ပင့္ကိုင္လိုက္ေတာ့ ဇြန႔္ဆီက ညည္းသံသဲ့သဲ့ကို ၾကားရတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ တီရွပ္ဝတ္လာတာေတာ့ ဆိုးပါတယ္။ ေမာင္ေမာင့္အေနနဲ႔ ခက္ခက္ခဲခဲ လမ္းရွာေနရလို႔ပါပဲ။

အက်ႌေပၚကေန ဇြန႔္နို႔ေလးေတြကို ပြတ္သပ္ဆုပ္နယ္ရင္း ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ အႀကံထုတ္ေနမိတယ္။ နည္းလမ္းႏွစ္ခုမွာ ဘယ္လမ္းကို ေရြးရင္ ေကာင္းမလဲလို႔ စဥ္းစားရင္း ဇြန႔္ကိုယ္ေလးကို သူ႔ဘက္ဆြဲမွီလိုက္ရင္း မလြဲမေသြလုပ္ေဆာင္ရမယ့္ လုပ္ငန္းစဥ္တစ္ရပ္ျဖစ္တဲ့ ဘရာစီယာခ်ိတ္ကို ေနာက္ေက်ာဘက္ကေန လက္ညႇိုးလက္မနဲ႔ ျဖဳတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေနာက္ရင္းေျပာင္ရင္း ေလ့က်င့္ခန္း ဆင္းထားခဲ့တာ လက္ေတြ႕အသုံးဝင္သြားတာေပါ့။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ စိတ္ခ်ရတဲ့ အက်ႌလက္ၾကားကေန ဝင္ဖို႔ပဲ ဆုံးျဖတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ေမာင္ေမာင့္လက္ေတြက အက်ႌလက္ေပါက္ ကေနၿပီး တိုးဝင္လာေတာ့ ဇြန္ကလည္း အလိုက္သိစြာနဲ႔ ကိုယ္ေလးကို နည္းနည္းကိုင္းေပးတယ္။ သူ႔လက္ေတြကေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ ေဘာင္းဘီ ေပၚကေန ဖုထစ္ေနတဲ့အရာကို စမ္းသပ္လိုက္တာေပါ့။

ႏွစ္ေယာက္စလုံး သူတို႔ဦးတည္တဲ့အရာကိုပဲ ေရာက္ရွိဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကတယ္။ ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္နို႔ေလးကို လက္ဝါးနဲ႔အုပ္ကိုင္ရင္း နို႔သီးေခါင္းေလးကို ဖ်စ္ညႇစ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ဇြန္ကလည္း ေမာင္ေမာင့္ေဘာင္းဘီဇစ္ကို ဆြဲခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ေအာက္ခံေဘာင္းဘီရဲ့ သားေရႀကိဳးကို ရွာရင္း ဇြန႔္လက္ကေလးေတြက ေမာင္ေမာင့္ေဘာင္းဘီထဲမွာ လႈပ္ရွားေနေလရဲ့။ ဒီအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္နို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို ေခ်ေပးလိုက္ေတာ့ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ဇြန႔္လက္ကေလးေတြက တြန႔္ကနဲျဖစ္သြားတတ္တယ္။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဇြန႔္လက္ေတြက ေမာင္ေမာင့္ညီေလးရဲ့ ထိပ္ဖ်ားကို ပိုင္ပိုင္နိုင္နိုင္ ဆုပ္ကိုင္မိသြားပါေတာ့တယ္။ ဆတ္ကနဲျဖစ္သြားတဲ့ ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေမာ့ၾကည့္လာတဲ့ ဇြန႔္မ်က္ဝန္းလဲ့ျပာျပာေတြက ႐ုပ္ရွင္ပိတ္ကားဆီက အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ တဖ်တ္ဖ်တ္ေတာက္ပလို႔ေနေလရဲ့။

မ်က္ဝန္းေတြကေန တစ္စုံတစ္ရာကို ရွာေတြ႕သြားတဲ့ ေမာင္ေမာင္က သူ႔လက္တစ္ဖက္ကို အက်ႌထဲက ျပန္ထုတ္ရင္း ဇြန႔္ညီမေလးဆီကို လက္လွမ္းလိုက္ေတာ့ အလိုက္သိတဲ့ဇြန္က ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ေပးထားၿပီးပါၿပီ။
ဟုတ္ပါတယ္၊ ဇြန႔္ေဘာင္းဘီဇစ္ေတြကေတာ့ ပြင့္ဟလို႔ေနေလရဲ့။ ေမာင္ေမာင့္လက္ေတြ အဲဒီေနရာကို ေရာက္ရွိသြားေတာ့ ႏူးညံ့တဲ့ ပိတ္သားေလးကိုပဲ ကိုင္မိေတာ့တယ္။ ဆက္ၿပီးေတာ့ တိုးဝင္ရင္း ေမာင္ေမာင့္လက္ေတြက ဇြန႔္ဂ်ီစထရင္းေလးကို ေဘးကို ဆြဲဖယ္ဖို႔လုပ္ေတာ့ ဇြန္က သူ႔ကိုယ္ေလးကို ေနာက္ကို ေလ်ာခ်ေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင့္အတြက္ေတာ့ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ထိေတြ႕ရျခင္းပါပဲ။ လက္ဖ်ားေလးေတြနဲ႔ ဇြန႔္ညီမေလးကို စမ္းသပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စိုထိုင္းထိုင္းအထိအေတြ႕က သတင္းပို႔လာပါတယ္။ လက္ညႇိုး၊ လက္ခလယ္၊ လက္သူႂကြယ္သုံးေခ်ာင္းနဲ႔ ညီမေလးရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းပါးနားကို ပြတ္ေပးၿပီး လက္မကေတာ့ ဇြန႔္ရဲ့အစိကေလးကို စတင္ထိေတြ႕လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ညည္းသံေလးေတြ က်ယ္ေလာင္လာမွာကို ႀကိဳတင္ခန႔္မွန္းမိတဲ့ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ဇြန႔္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို စုပ္ယူရင္း ထိန္းခ်ဳပ္မႈကို စတင္လိုက္ပါတယ္။ ဇြန႔္ကိုယ္ေလးက တဆတ္ဆတ္တုန္ရင္း လက္ေလးတစ္ဖက္ကေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးတစ္ေလၽွာက္ ထက္ေအာက္စုန္ဆန္ ေျပးလႊားေနေလရဲ့။

ဒီလို ႐ုပ္ရွင္႐ုံအေတြ႕အၾကဳံမ်ိဳး ႏွစ္ေယာက္စလုံးမွာ မရွိဖူးၾကတဲ့အတြက္ သူတို႔ရဲ့လႈပ္ရွားမႈေတြက စိုးရိမ္မႈတဝက္နဲ႔ မရြံ့မရဲျဖစ္ေနၾက ေလရဲ့။ တကယ္ေတာ့ ဒီကိစၥမ်ိဳးက ဒီေလာက္ႀကီး စိုးရိမ္ဖို႔ မရွိပါဘူး။ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္တဲ့သူေတြက နားလည္စာနာေပးၾကတဲ့အျပင္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ တတ္နိုင္သမၽွ အသံမထြက္ေအာင္ႀကိဳးစားရင္း လုပ္စရာရွိတာသာလုပ္ၾကမယ္ဆိုရင္ သိပ္ၿပီးခက္ခဲတဲ့ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။

ႏွစ္ေယာက္သား မ်က္လုံးႏွစ္စုံနဲ႔ ေဘးေဘးဘီဘီကို အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူတို႔ကို ဂ႐ုစိုက္တဲ့သူ ဘယ္သူမွ မရွိၾကပါဘူး။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်င္တဲ့သူက ႐ုပ္ရွင္ထဲပဲ စိတ္ဝင္စားေနသလို၊ အတြဲေတြကလည္း ကိုယ္စီကိုယ္စီ အလုပ္ရႈပ္ေနေလေတာ့ သူတို႔ကို ဘယ္သူကမ်ား စိတ္ဝင္စားဦးမွာလဲ။ ႐ုပ္ရွင္႐ုံထဲ အတြဲေခ်ာင္းတယ္လို႔လည္း မၾကားဖူးဘူး မဟုတ္လား။

ဒီလိုနဲ႔ စိတ္ခ်လက္ခ်ရွိလာတဲ့အခါ ေမာင္ေမာင္လက္ေတြက ကိုယ္စီကိုယ္ငွ လက္ေခ်ာင္းအသီးသီးကို တာဝန္အသီးသီးယူရင္း ဇြန႔္ညီမေလးကို တိုက္စစ္ဆင္ပါေတာ့တယ္။ လက္ညႇိုးနဲ႔ လက္သူႂကြယ္က ႏႈတ္ခမ္းသားေလးေတြ၊ လက္ခလယ္က အတြင္းသားေလးေတြ၊ လက္မ ကေတာ့ အစိေလးကိုေပါ့။ လက္သန္းကပဲ ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္ရွိေနေလရဲ့။

ဇြန႔္ကိုယ္ေလးက စိတ္လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ အရသာက တဝက္၊ စိုးရိမ္စိတ္က တဝက္နဲ႔ အရွိန္ေတြတက္ရင္း တုန္ခါေနေလရဲ့။ လက္ေတြကေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးေပၚမွာ တာဝန္သိသိ သစၥာရွိရွိနဲ႔ လုပ္ေပးေနတုန္းပဲ။

ေမာင္ေမာင္လည္း လုပ္ရင္းကိုင္ရင္း ရင္ထဲမွာ ေမာသလိုႀကီးျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေအာက္က ညီေလးကေတာ့ အဲဒါေတြကို တစ္ခုမွ မသိပါဘူး။ လက္ႏုႏုေလးေတြရဲ့ လႈပ္ရွားမႈေအာက္မွာ အခ်ိန္တိုင္းအခ်ိန္တိုင္း ပိုကဲတဲ့ အရသာေတြကပဲ တရိပ္ရိပ္တက္လာေနတယ္။

ႏွစ္ေယာက္သား ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ဂေဟဆက္ရင္း လၽွာေလးေတြနဲ႔ အထိအေတြ႕ခ်င္း ဖလွယ္ေနတုန္း ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္လည္း ဆန႔္ငင္ဆန႔္ငင္ျဖစ္လာပါၿပီ။ ဒီအတိုင္းဆို သိပ္မၾကာလွတဲ့အခ်ိန္အတြင္း သူၿပီးသြားေတာ့မယ္ဆိုတာကို သိလို႔ သူ႔လက္ေတြက ဇြန႔္ညီမေလးရဲ့ စီးဆင္းလာတဲ့အရည္ေလးေတြၾကားထဲ အရွိန္ျမႇင့္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ျပင္းျပလာတဲ့ အသက္ရႉသံေတြေအာက္မွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး ၿပိဳင္တူလိုလိုပဲ ေရာက္ရွိသြားၾကပါေတာ့တယ္။

ဒီေတာ့မွ ရီေဝေဝမ်က္လုံးေတြေၾကာင့္ ၀ါးဝါးပဲ ျမင္ရတဲ့ ပိတ္ကားကို ၾကည့္ရင္း အေမာေျဖေနမိၾကတယ္။ ခဏေနမွ ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္ကို တိုးတိုးေလး ေခၚလိုက္တယ္။

`ဇြန္ …´

စကားမေျပာနိုင္ေသးတဲ့ ဇြန္ကေတာ့ တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္တယ္။

`တစ္ရႉးပါေသးလား …´

`ေၾသာ္ … အင္း …´

အဲဒါ ႐ုပ္ရွင္ခန္းမထဲကေန အျပင္ျပန္ထြက္တဲ့အထိ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေျပာျဖစ္တဲ့ စကားအကုန္ပဲ။

ဇြန္ထုတ္ေပးတဲ့ တစ္ရႉးနဲ႔ ေပပြသြားတဲ့ေနရာေတြကို တတ္နိုင္သမၽွ ပြတ္သပ္ေနရင္း ေမာင္ေမာင့္စိတ္စဥ္ေတြကေတာ့ မိုင္ေပါင္းေထာင္ခ်ီ ေျပးလႊားေနေလရဲ့။

႐ုပ္ရွင္မၿပီးခင္မွာဘဲ သူတို႔ထြက္လာၾကၿပီး အိမ္သာဆီ တန္းေျပးရင္း သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ၾကရပါတယ္။ ဘယ္သူမွ ေသေသခ်ာခ်ာ ဂ႐ုမျပဳ လိုက္မိၾကလို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ေမာင္ေမာင့္ေဘာင္းဘီေပၚ ဒဂၤါးဝိုင္းေလာက္ျဖဴျဖဴတစ္ကြက္ရွိေနသလို အက်ႌေအာက္နားကလည္း ေစးကပ္ကပ္ ျဖစ္ေနေလရဲ့။

ေဘစင္မွာ လက္ေဆးရင္း ေသေသခ်ာခ်ာ သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ရတယ္။ ၿပီးမွ ေရႊႁပြန္ကေန ေရသြန္ေတာ္မူရတယ္။

ေမာင္ေမာင္ အားလုံးၿပီးလို႔ ျပန္ထြက္လာတဲ့အထိ ဇြန႔္ကို မျမင္ရေသးဘူး။ အိမ္သာေရွ႕ မလွမ္းမကမ္းမွာ ငါးမိနစ္ေလာက္ ေခါက္တုံ႔ ေခါက္ျပန္ေလၽွာက္ရင္း ေစာင့္စားေတာ္မူေနရတယ္။

ေနာက္ဆုံး ဇြန္ထြက္လာေတာ့ ျမင္လိုက္ရတဲ့ ပုံရိပ္ေလးက အိမ္က ထြက္လာခါစကနဲ႔ ဘာမွ မေျပာင္းလဲဘူး။ ေၾသာ္ … ဒါေၾကာင့္ကိုးလို႔ ေမာင္ေမာင္ မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္မိတယ္။ မိန္းကေလးသဘာဝ ဒီလိုလည္း ရွိတတ္တာေပါ့ေလ။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အလာတုန္းကလိုေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ လက္တြဲၿပီး ျပန္ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ အျပန္လမ္း မွာေတာ့ ေမာင္ေမာင္က ဦးေဆာင္သူ ျဖစ္သြားပါတယ္။

ဂ်န္းရွင္းေမာ္တင္ေရွ႕ကေန ေခၚေပးတဲ့ တကၠစီကို ဟက္ပီးေဝါကို ငွားလိုက္တယ္။ နံေဘးကို တံေတာင္နဲ႔တြက္လာတဲ့ ဇြန႔္ကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရင္း ကားေပၚ ဆြဲတင္လိုက္တယ္။

`ဟဲ့ … အဲဒီကို ဘာသြားလုပ္မွာလဲ …´

`ဘာလုပ္လုပ္ … ကေလးပီပီ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး …´

`ဘယ္သူက ကေလးလဲ …´

`အဲဒါဆိုလည္း လူႀကီးေတြးသလိုေတြး … ဘာမွမေမးနဲ႔ …´

အဲဒီေတာ့မွ ဇြန္တစ္ေယာက္ ၿငိမ္က်သြားေတာ့တယ္။

လမ္းတစ္ေလၽွာက္မွာေတာ့ ဇြန္က ေမာင္ေမာင့္ပုခုံးကို ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးမွီရင္း အေတြးနက္ေနတဲ့အမူအရာေလးနဲ႔ လိုက္ပါလာေလရဲ့။ ေမာင္ေမာင္ကလည္း သူ႔ကိုယ္ေပၚက ႏြဲ႕ႏြဲ႕ေလးနဲ႔ အိစက္စက္အရသာေလးကို ခံစားရင္း အေတြးေတြ လြင့္ပ်ံေနမိတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ကန္ေတာ္မင္ပန္းၿခံထဲကို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္လွမ္းခ်င္းလွမ္းရင္း တေရြ႕ေရြ႕ေလၽွာက္လွမ္းခဲ့ၾကတယ္။ ပန္းၿခံထဲက ေလၽွာက္လမ္းေလးေတြကေန တျဖည္းျဖည္း ေလွငွားတဲ့ဆိပ္ဘက္ ေရာက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္က ေလွစီးၾကရေအာင္လို႔ ေျပာတယ္။ ဇြန္ကလည္း ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္တယ္။

ဘဲ႐ုပ္ကေလးနဲ႔ ေလွတစ္စင္းကို ငွားရင္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တျဖည္းျဖည္းနင္းၿပီး ေရကန္အလယ္ဘက္ ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ေမာင္ေမာင္က တိတ္ဆိတ္မႈကို စတင္ၿဖိဳခြဲလိုက္တယ္။

`ဇြန္ …´

`ဟင္ …´

`ငါတို႔ေတြ စကားေျပာဖို႔လိုၿပီထင္တယ္ …´

`အင္း ….´

ဇြန႔္အသံက သံရွည္ဆြဲရင္း သက္ျပင္းခ်သံနဲ႔တူေနတယ္။

`ဘာေျပာမွာလဲ´လို႔ ထပ္ေမးလိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင္က ေျခနင္းတာကို ရပ္လိုက္ရင္း ျပန္ေျပာတယ္။

`ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းေပါ့ဟာ …´

`…………….´

`ဟုတ္တယ္ ဇြန္ … တို႔ေတြ အိမ္မွာ ျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို နင္ သိေကာင္းသိမယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါ မရည္ရြယ္ပါဘဲ ဒီကိစၥေတြက သူ႔အလိုလိုျဖစ္သြားခဲ့တာပဲ။ အေနနီးစပ္ခဲ့လို႔ အမွားမွားအယြင္းယြင္းျဖစ္ရတာလို႔လည္း ဆိုေကာင္းဆိုနိုင္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ခဲ့သမၽွ အားလုံးအတြက္ ငါ့ကို အျပစ္တင္ခ်င္ရင္လည္း ခံပါ့မယ္ …´

ေမ်ာေနတဲ့ေလွေပၚမွာ ၿငိမ္သက္စြာထိုင္ရင္း ေမာင္ေမာင္က စကားစလိုက္တယ္။ ဇြန္ကေတာ့ နားေထာင္ေနဆဲပဲ။

`အစ္မေတြနဲ႔ …. ေအးေလ … ထားပါေတာ့ … ဘာပဲေျပာေျပာ လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္လုံးလုံး အစ္မေတြလို ေနခဲ့တာ မဟုတ္လား၊ ငါနဲ႔ ၾကားက မျမင္ရတဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြ … ဒါေပမယ့္ အရွိအတိုင္းျဖစ္တဲ့ ဘာမွ မေတာ္ပါဘူးေလ … ဆိုတဲ့ …. ခံစားခ်က္ … အင္း … သံေယာဇဥ္နဲ႔ တဒဂၤဆႏၵနဲ႔ လြန္ဆြဲတဲ့အခါ ၾကားထဲက ခံစားခ်က္က ဝင္ၿပီး အနိုင္ယူသြားတယ္ ဇြန္ … ငါ တကယ္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး …´

ဇြန္က မပြင့္တပြင့္ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။

`နင္ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ငါ့ကို ေျပာခ်င္ရတာလဲ ေမာင္ေမာင္ …´

`တကယ္ပဲ မသိလို႔လား ဇြန္ … နင္က ငါ့ရဲ့ အခင္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းေလ … အစကတည္းက နင္နဲ႔ငါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေပါင္းေပါင္းခဲ့ၾကတာ … ႀကီးေတာ့မွ နင္က မိန္းကေလးေတြနဲ႔ တစ္အုပ္စုျဖစ္သြားလို႔ … အရင္ေလာက္ ငါတို႔ အေနမနီးေတာ့တာပါ … အမွန္အတိုင္း ဝန္ခံရရင္ ဟိုးအရင္တည္းက ငါ့မွာ ဆႏၵတစ္ခုရွိခဲ့တယ္ …´

ေမာင္ေမာင္က ဒီမွာ စကားရပ္ၿပီး ေလွကို တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္နင္းလိုက္တယ္။

ဇြန္ကေတာ့ ေမာင္ေမာင့္မ်က္ႏွာကို ေငးၾကည့္ရင္း ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ကိုက္ထားတယ္။

`ဘာလဲလို႔ မေမးေတာ့ဘူးလား … ဇြန္ရယ္ ...´

`အင္း … ဘာလဲ …´

`အဲဒီတုန္းက ေတြးခဲ့တာကို ခုလို နင္နဲ႔ငါနဲ႔ၾကားက အျဖစ္ကေလးေတြ မျဖစ္ခဲ့ခင္မွာ ေျပာခဲ့မိရင္ ပိုေကာင္းမွာ …´

ဇြန္ ပိုၿပီး စိတ္ဝင္စားသြားတယ္။

`ဘာျဖစ္လို႔လဲ … နင္ကလဲ … ငါ့ကို … ဟယ္ ….´

ဇြန႔္အသံတိတ္သြားၿပီး ေခါင္းေလးငုံ႔သြားတယ္။

`ဟုတ္တယ္ … ဇြန္ … အဲဒီဆႏၵက နင္သာ ငါ့အစ္မဟုတ္ခဲ့ရင္ … ငါ့ခ်စ္သူျဖစ္ေစခ်င္လို႔ပါ ….´

`အို …´

ဇြန႔္ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ ၀ိုင္းစက္သြားတယ္။ ေမာင္ေမာင့္မ်က္စိထဲ ေဂ်ဒိုးနတ္ေၾကာ္ျငာတဲ့ ေကာင္မေလးရဲ့ မုန႔္ပုံ ေဆးျခယ္ထားတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ေျပးသတိရလိုက္မိေသးတယ္။

`နင္ …. နင္ … ဒါဆို … သိပ္ဆိုးတဲ့ေကာင္ … ဟင္ … ဘယ္တုန္းတည္းကလဲ …´

`ခ်စ္တယ္ ဇြန္ရယ္ … တကယ္ေတာ့ ငါ နင့္ကို … ကိုး … ကိုးတန္းေလာက္တည္းက ခ်စ္ေနခဲ့တာ …´

ဇြန႔္မွာေတာ့ ဘာေျပာရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ သူ႔အတြက္ ရင္ခုန္ႏႈန္းေတြက သိပ္ျမန္လြန္းေနတယ္။ အရင္တည္းက တိတ္တခိုးခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ ေမာင္ေလးပါေလလို႔ စိတ္ကို ခ်ိဳးႏွိမ္ရင္း သိမ္းဆည္းထားခဲ့ရတဲ့ ဒီေကာင္ေလးအတြက္ ခံစားခ်က္ေတြက ခုခ်ိန္မွာ တစ္စုတစ္စည္းတည္း ဆူပူအုံႂကြ လာေနၿပီေလ။

`ေမာင္ေမာင္ရယ္ … ဘာျဖစ္လို႔ နင္ ခုမွ ေျပာရတာလဲဟဲ့ …´

ဇြန္က အားမလိုအားမရ ေအာ္ေျပာလိုက္ရင္း မ်က္ရည္ေတြက တသြင္သြင္ က်ဆင္းလာပါေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္လည္း ႐ုတ္တရက္ႀကီးမို႔ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ ဒီတိုင္းပဲ ဇြန႔္မ်က္ရည္ေတြကို ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ၾကည့္ေနမိေလရဲ့။

ခဏေနေတာ့မွ သတိဝင္လာၿပီး ဇြန႔္ကိုယ္ေလးကို သူ႔ဘက္ဆြဲယူလိုက္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ဇြန႔္ကိုယ္ေလးက တသိမ့္သိမ့္တုန္ယင္လို႔ေနပါၿပီ။

`ဇြန္ရယ္ …..´

ဒီစကားေလးတစ္ခြန္းတည္း ေျပာလိုက္နိုင္ၿပီး ရွိုက္ငိုေနတဲ့ ဇြန႔္ေက်ာျပင္ေလးကိုပဲ ပြတ္သပ္ေပးေနမိတယ္။

ဇြန႔္လက္ေတြကလည္း သူ႔ကိုယ္ကို ဖက္တြယ္ထားရင္း လက္သီးဆုပ္ႏုႏုေလးေတြက တစ္ခါတစ္ခါ သူ႔ကိုယ္ေပၚကို က်လာတတ္ေသးတယ္။

ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့မွ ဇြန္တစ္ေယာက္ ၿငိမ္သက္သြားရင္း ရွိုက္သံသဲ့သဲ့ေလးကိုပဲ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ၾကားရေတာ့တယ္။

ဒီေတာ့မွ ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္ကိုယ္ေလးကို သူ႔ကိုယ္နဲ႔ခြာလိုက္ရင္း မ်က္ႏွာလွလွေလးဆီ လက္လွမ္းလိုက္တယ္။ ငိုထားတဲ့ မ်က္လုံးမို႔မို႔ေလးေတြနဲ႔ ဇြန႔္မ်က္ႏွာေလးက ကေလးတစ္ေယာက္လိုပဲ ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းေနေလရဲ့။

ဇြန႔္အိတ္ကို ဆြဲယူလိုက္ရင္း တစ္ရႉးတစ္ထုပ္ကို ဆြဲေဖာက္ၿပီး မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းေလးေတြကို ခပ္ဖြဖြသုတ္ေပးလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့မွ ဇြန႔္ဆီက တိုးတိတ္ညင္သာတဲ့ အသံေလးကို ခပ္သဲ့သဲ့ၾကားရတယ္။

`နင္ ေနနိုင္လိုက္တာဟယ္ ….´

ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ အာေစးမိထားသလိုပဲ၊ ခုခ်ိန္ထိေတာ့ စကားလုံးေတြနဲ႔ တုံ႔ျပန္နိုင္ျခင္း မရွိေသးဘူး။

ႏူးညံ့ညင္သာတဲ့ ဇြန႔္အသံေလးကပဲ ဆက္ၿပီးပြင့္ဟလာတယ္။

`ဘာျဖစ္လို႔ … အဲဒီတုန္းက မေျပာရတာလဲ ေမာင္ေမာင္ရယ္ … ငါ့မွာေတာ့ … နင္ …. မေကာင္းဘူးဟယ္ ….´

ဒီေတာ့မွ ေမာင္ေမာင္လည္း စကားျပန္ေျပာနိုင္ေတာ့တယ္။

`ဟ … ဘယ္လိုလုပ္ ေျပာရမလဲဟ … အဲဒီတုန္းက နင္တို႔ေတြအားလုံးကို ငါ့အစ္မအရင္းေတြလို႔ပဲ မွတ္တာကိုး … ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ငါ့ဘက္က ေျပာလို႔ရမွာလဲ … မျဖစ္နိုင္ဘူးေလဟာ …´

ဇြန႔္အသံေလး ခဏတိတ္သြားတယ္။ ၿပီးမွ …

`ဟင္း …… တကယ္ေတာ့ နင့္ကို ေမြးစားထားတယ္ဆိုတာ ငါ သိထားတာ ၾကာၿပီ … နင္ ကိုးတန္းေလာက္တုန္းတည္းကပဲ …´

ေမာင္ေမာင့္မ်က္လုံးေတြ ျပဴးက်ယ္သြားၾကတယ္။

`အံ့ၾသမသြားပါနဲ႔ေတာ့ဟာ … ငါသိပါတယ္ … နင့္ဘဝမွာ အံ့ၾသစရာကိစၥေတြက ဘယ္ေလာက္မ်ားမယ္ဆိုတာ … အဲဒီတုန္းတည္းက ငါသိခဲ့ေပမယ့္ ေမေမက မေျပာရဘူးဆိုလို႔ ငါလည္း ၿငိမ္ေနလိုက္ေတာ့တာ … အဲဒီလို သိလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ တို႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္နိုင္တယ္လို႔ စိတ္ကူးရင္း ငါအျမဲေပ်ာ္ေနခဲ့ရတာ … ဒါေပမယ့္ အားလုံးရဲ့အျမင္မွာေတာ့ နင္က ငါ့ေမာင္ေလးေလ၊ ငါ့ဘက္ကေန စေပးလို႔လည္း မျဖစ္ဘူး၊ ျဖစ္သြားခဲ့ရင္လည္း အားလုံးက ၀ိုင္းၿပီးအျပစ္ေျပာၾကမွာကိုလည္း ေၾကာက္လို႔ ဒီလိုပဲ ေနရင္းနဲ႔ ရည္းစားတစ္ေယာက္ရသြားတယ္။ သူနဲ႔ ရည္းစားျဖစ္ေတာ့လည္း မေပ်ာ္ပါဘူးဟာ … သူ႔ေနရာမွာ နင့္ကိုပဲ ျမင္ေနမိတယ္၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့ တို႔ႏွစ္ေယာက္ ျပတ္သြားၾကတယ္ …´

`ဇြန္ ……´

ဇြန္ကေတာ့ ဆက္ေျပာေနတယ္။

`ဟိုတစ္ေန႔က ငါေခ်ာ္လဲတုန္းက … နင့္ရဲ့ ဂ႐ုစိုက္မႈေတြေအာက္မွာ ငါဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္ခဲ့ရတယ္မွတ္သလဲ … ငါ့တစ္သက္လုံးမွာ အဲဒီအခ်ိန္က အေပ်ာ္ဆုံးျဖစ္မယ္ ထင္ပါရဲ့ … အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက နင့္ရဲ့ နားလည္စာနာေပးတဲ့ စိတ္ထားေလးကိုလည္း ငါ့တစ္သက္ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေအး … ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ ငါ ပိုေပ်ာ္တယ္ … ငါ နင့္ကို ခ်စ္တယ္ဆိုၿပီး ရင္ဖြင့္လိုက္ရလို႔ပဲ … ကဲ … နင့္ဘက္ကေရာ ဘာေျပာစရာ ရွိေသးလဲ …´

ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ဇြန႔္ကို ရွက္တတ္ၿပီး ေအးေအးေလးေနတတ္တယ္လို႔ပဲ သိထားခဲ့တာ ခုခ်ိန္က်ေတာ့မွ ဇြန႔္ရဲ့ ပြင့္လင္းခ်က္က ရက္စက္လြန္းအားႀကီးေနေတာ့ အံ့အားသင့္စိတ္က အေပ်ာ္ကိုေတာင္ ဖုံးလႊမ္းေနမိတယ္။

`ငါ … ငါ …. ငါက ဘာေျပာရမွာလဲ ဇြန္ရယ္ … အိပ္မက္ေတြ လက္ေတြ႕ျဖစ္လာခဲ့ရင္ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ပဲ ေနခဲ့ရတာ ၾကာၿပီပဲ … ခုေတာ့ … ဟုတ္တယ္ … နင္ဟာ ငါ့အိပ္မက္ပဲ ဇြန္ …´

ေျပာရင္းနဲ႔ ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္ကိုယ္ေလးကို သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲယူလိုက္တယ္။ ဇြန္ကေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ရင္ခြင္ထဲမွာ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို ဝွက္ထားရင္း စကားတစ္ခြန္း ေျပာလိုက္တယ္။

`ဒီေန႔ကစၿပီး နင့္သေဘာ … သိလား ေမာင္ေမာင္ … ဘာတစ္ခုမွ ငါ မျငင္းေတာ့ဘူး …´

ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ကိုယ့္နားကို ကိုယ္မယုံနိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားတယ္။ ဇြန႔္လက္ဖဝါးေလးတစ္ဖက္ကို ဖ်စ္ညႇစ္လိုက္ရင္း ရင္ခုန္သံေတြပဲ ၾကားေနမိေတာ့တယ္။

***

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေလွကို ပတ္နင္းေနတုန္း ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ အႀကံထုတ္ေနတယ္။ ဇြန္ကေတာ့ ေဘးကေန ပဲ့ကိုင္ရင္း ျပဳံးလို႔ေပ်ာ္လို႔။

သူစဥ္းစားတယ္။ ဒီလိုေန႔မ်ိဳးမွာ ဘယ္ကို ေခၚသြားရင္ေကာင္းမလဲဆိုတာ။ ပန္းၿခံထဲမွာေတာ့ အဆင္မေျပဘူး။ တည္းခိုခန္း ေခၚသြားမယ္ ဆိုရင္လည္း မွတ္ပုံတင္က မပါတဲ့အျပင္ ရိုမန္တစ္လည္း မျဖစ္ဘူး။ ဒါနဲ႔ အႀကံထုတ္ရင္း တစ္ခု စဥ္းစားမိလိုက္တယ္။

နာရီကို ၾကည့္ေတာ့ ေလးနာရီခြဲေနၿပီ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဟိုဟိုဒီဒီေလၽွာက္ပတ္ရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းလိုက္မယ္ဆိုရင္ ညေန ေျခာက္နာရီ ေလာက္ေတာ့ ျဖစ္သြားမွာပဲ။ ဒီေတာ့မွ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ဆိုင္ကေလးတစ္ဆိုင္မွာ ညေနစာစားၿပီး တ႐ုတ္တန္းဘက္ တစ္ခ်က္သြားမယ္။ ဆယ္နာရီေလာက္က်မွ အိမ္ျပန္မယ္။ ေခါင္မိုးေပၚ ေလညင္းခံရင္း လူသံေတြ တိတ္သြားမွ လုပ္ငန္းစမယ္ဆိုရင္ေကာင္းမယ္လို႔ ေတြးလိုက္တယ္။

ဟိုဟိုဒီဒီဆိုေတာ့ နီးနီးနားနား ဘုရားသြားတာပဲ ေကာင္းပါတယ္ဆိုၿပီး ေရႊတိဂုံဘုရား ေတာင္ဘက္မုခ္ကေန တက္ခဲ့တယ္။ စာအုပ္ဆိုင္ေတြ ျမန္မာမႈပန္းပုဆိုင္ေတြျဖတ္အၿပီး ပန္းဆိုင္ေတြကို ျဖတ္ေတာ့ ပန္းသည္ေတြက ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္စုံတြဲကေလးကို ပန္းေတြ ၀ိုင္းၿပီး ေရာင္းၾကတယ္။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ မယူဘူးလို႔ လုပ္ေနေပမယ့္ ဇြန္က ဝယ္လိုက္ေတာ့ လက္ထဲမွာ တစ္ေပြ႕တစ္ပိုက္ႀကီးျဖစ္သြားလို႔ ေမာင္ေမာင္ကပဲ အလိုက္တသိ ခြဲယူလိုက္ရေသးတယ္။

ဘုရားကို ပတ္ရင္း ၾကာသပေတးေထာင့္ကို ေလၽွာက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ေမာင္ေမာင္ကသာ နာမည္က ေန႔သင့္နံသင့္ျဖစ္ေနေပမယ့္ ဇြန္ကေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အဲ … ပြင့္ျဖဴဆိုတဲ့ႏွစ္လုံးကေတာ့ နံသင့္ပါတယ္။

ဘုရားပန္းထိုးဖို႔ အိုးတစ္လုံးကို ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္ကို ယူေပးလိုက္တယ္။ သူကေတာ့ တစ္ဝက္ေလာက္ခြဲယူၿပီး ပန္းအိုးေတြ ထားတဲ့ အနားမွာပဲ ဟိုနည္းနည္းဒီနည္းနည္း လိုက္ထိုးလိုက္တယ္။ ဇြန္ ပန္းထိုးတာၿပီးသြားေတာ့ ေမာင္ေမာင္ကပဲ ျပန္ထားေပးရတယ္။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘုရားရွိခိုးၿပီး ပန္းကပ္ၾကတယ္။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ေယာက္်ားေလးပီပီ ၾသကာသနဲ႔ ခပ္တိုတိုေပါ့။ ဇြန္ကေတာ့ ဘာေတြဘယ္လို ရွိခိုးၿပီး ဆုေတာင္းေနတယ္ မသိဘူး၊ ေမာင္ေမာင္ ရွိခိုးၿပီတာေတာင္ မၿပီးေသးဘူး။

မ်က္လႊာေလးခ်ရင္း ၾကာငုံေလးလို ခ်ီထားတဲ့ လက္အုပ္ကေလးနဲ႔ ျမန္မာမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ရတာကေတာ့ ျမင္နိုင္သမၽွ အလွအပေတြထဲမွာ က်က္သေရအရွိဆုံးလို႔ပဲ ေမာင္ေမာင္ ထင္မိတယ္။ အဲ … ေအာက္က ေဘာင္းဘီရွည္မဟုတ္ဘဲ ထမီေလးျဖစ္ေနရင္ေပါ့။

ခုေတာ့ ဒီတစ္ခုပဲ လိုေနတယ္။ ေမာင္ေမာင္ ေငးၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာမွ ဇြန႔္မ်က္လုံးေလးေတြ ဖြင့္လာတယ္။

`ဘုရားေပၚေတာင္ ေအးေအးေဆးေဆး မေနရပါလားေအ … ဒုကၡသစၥာ … သမုဒယသစၥာဆိုတာ ဒါေတြေနမွာပါပဲ …´လို႔ ဇြန္က အတည္ေပါက္နဲ႔ေနာက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္လည္း ေရာေယာင္ရယ္မိတယ္။

ၿပီးေတာ့ သူတို႔ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ေလးကို ေရသပၸါယ္ၿပီး ႂကြက္႐ုပ္ကို ေရေလာင္းေပးၾကတယ္။ အဲဒီကေနမွ ဘုရားေပၚ လက္ယာရစ္ ပတ္ၿပီး လမ္းေလၽွာက္ရင္း ပူေဇာ္တယ္လို႔ပဲ ေျပာရမလား … ႏွစ္ေယာက္သား မိုးမျမင္ေလမျမင္ ၾကည္ႏူးၾကတယ္လို႔ပဲ ေျပာရမလားေတာ့ မသိေတာ့ ပါဘူးေလ။

ဇြန္က စက္ေလွကားစီးခ်င္တယ္လို႔ဆိုတာနဲ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အေနာက္ဘက္မုခ္ကေန ျပန္ဆင္းလာၾကတယ္။ ေနာက္ဆုံး ေလွကားရင္းကို ေရာက္ေတာ့ ဇြန္က ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္နဲ႔ထည့္ထားတဲ့ သူတို႔ဖိနပ္ေတြကို ထုတ္ေပးတယ္။

ေမာင္ေမာင္က သူ႔ကြင္းထိုးဖိနပ္ကို စြပ္ၿပီး ဇြန႔္စပို႔စ္ရႉးေလးကို ႀကိဳးခ်ည္ေပးေတာ့ ဇြန႔္မွာ ၾကည္ႏူးမႈေလးေတြနဲ႔အတူ ရင္ေတြခုန္လို႔။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ျပည္သူ႔ဥယ်ာဥ္ဘက္က ထြက္ေပါက္ကို ေလၽွာက္ရင္းနဲ႔ ျခေသၤ့႐ုပ္ႀကီးေတြကို ေတြ႕ေတာ့ ေမာင္ေမာင္က တစ္ေနရာကို လက္ညႇိုးထိုးျပတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ျခေသၤ့ပစၥည္းေပါ့ ခင္ဗ်ာ။ ဇြန္က သူ႔လက္ေမာင္းကို လွမ္းထုရင္း နင္က ဒါပဲသိတယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းကို ေရာက္ေတာ့ ခုနစ္နာရီ ထိုးလုေနပါၿပီ။ ဒါနဲ႔ပဲ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ နီးနီးနားနား အလုံဘူတာထိပ္က ပန္းစြယ္ေတာ္ကို ကားငွားလိုက္ၾကတယ္။

ဦးဝိစာရအဝိုင္းကို ေကြ႕လာရင္း ဇြန္က ေမာင္ေမာင့္အေပၚ ယိုင္က်လာတယ္။ ဆန္းမစ္ပတ္ဗ်ဴးေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ဇြန္က …

`ဘယ္လိုလဲ … သြားမလား …´

`ေကာင္မေလးေနာ္ … နင္ မေၾကာက္ဘူးေပါ့ မဟုတ္လား … ေသသြားမယ္ … ဟြန္း …´

ဇြန္က ပုခုံးေလးတြန႔္ရင္း ေနာက္တာပါဟလို႔ ေျပာမွ ေမာင္ေမာင္က နဖူးေလးကို ခပ္ဖြဖြလွမ္းထုတယ္။

ပန္းစြယ္ေတာ္ကို ေရာက္ေတာ့ အေပၚထပ္မွာ အခန္းအားလားလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ အားတယ္ဆိုတာနဲ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေလွကားကေန တက္ခဲ့ၾကတယ္။

ပန္းစြယ္ေတာ္ရဲ့ အျပင္အဆင္နဲ႔ ေနရာအေနအထားကေတာ့ သီးသန႔္ဆန္တဲ့အေနအထားေလးပါ။ ေစ်းႏႈန္းကလည္း အသင့္အတင့္နဲ႔ ဘာဘာညာညာ တန္ဖိုးႀကီးအစားအေသာက္ေတြလည္း ရေတာ့ အေပအေတေတြရန္က ကင္းေဝးပါတယ္။

ဇြန္က လာခ်ေပးတဲ့ မီႏူးကို ကိုင္ရင္း ေမာင္ေမာင့္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္တယ္။ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ပြဲႀကီးတစ္ပြဲရယ္၊ အစိမ္းေၾကာ္တစ္ပြဲ၊ ၿပီးေတာ့မွ ေမာင္ေမာင့္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ရင္း သူႀကိဳက္တတ္တဲ့ ပုစြန္တုပ္ႀကီးအသုပ္တစ္ပြဲ မွာလိုက္တယ္။

၀ိတ္တာေလးကို မီႏူးျပန္ေပးလိုက္ၿပီး ဇြန္က စကားစလာတယ္။

`နင္ႀကိဳက္တယ္ မဟုတ္လား … ပုစြန္တုပ္ႀကီးေလ …´

`အဲဒီ ပုစြန္တုပ္ႀကီးထက္ ပိုႀကိဳက္တာ …. အဲဒီထက္ အရသာရွိမယ့္ဟာ ရွိေသးတယ္ဟ …´

`ဘာမ်ားလဲ …´

ေမာင္ေမာင္က ျပန္မေျဖဘဲ ဇြန႔္ကိုပဲ အဲ … ဦးဖိုးက်ားေလသံနဲ႔ဆို စိန္းစိန္းၾကည့္ေနတယ္။

ဇြန္ကေတာ့ ဘာမွ ျပန္မေျပာနိုင္ဘဲ မ်က္လႊာေလးပဲ ခ်သြားေတာ့တာေပါ့။

ေမာင္ေမာင္က သူ႔ခုံကို ဇြန႔္ဘက္တိုးလိုက္ရင္း ဇြန႔္ကို မမီမကမ္း လွမ္းဖက္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာခ်င္းပူးကပ္ဖို႔ ျပင္လိုက္ေတာ့ …

`ဟဲ့ … သူမ်ားေတြ ျမင္ကုန္မယ္ …´

`အဲဒါေၾကာက္လို႔ ဒီေနရာယူထားတာေပါ့ …´

`ဟယ္ … ေနာက္မွေနာ္ … ေမာင္ေမာင္ကလဲ … လိမၼာပါတယ္ဟာ … ေနာ္ …´

အဲဒီေတာ့မွ ေမာင္ေမာင္က လက္ေလၽွာ့လိုက္ၿပီး ဇြန႔္လက္ကေလးကိုပဲ ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္တယ္။

စားစရာေတြ ေရာက္လာေတာ့လည္း တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ထည့္ေပး၊ ခြံ့ေကၽြးနဲ႔ ခ်စ္ျခင္းငယ္ၿပိဳင္ ဘယ္သူ နိုင္ပါ့မလဲ ျဖစ္ေနၾကေလရဲ့။

ေခါက္ဆြဲတစ္မၽွင္ကို အစတစ္ဖက္စီကေနစားရင္းနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းထိကပ္သြားတဲ့အခါမ်ိဳးေတြလည္း ရွိတာပဲ။ အစိမ္းေၾကာ္ထဲက အသားဖတ္တစ္ဖက္ကို ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားကေန ယူစားၾကရတဲ့အခါေတြလည္း ရွိတာပဲ။ ေၾသာ္ … ခ်စ္စခင္စ ၾကင္နာစဆိုေတာ့လည္းေလ။

စားေသာက္ၿပီးေတာ့ ဇြန္က ေမာင္ေမာင့္လက္ထဲ သူ႔ပိုက္ဆံအိတ္ကို ထည့္ေပးတယ္။ ၀ိတ္တာကို ေဘလ္ေတာင္းလိုက္ၿပီး ေရာက္လာေတာ့ ေမာင္ေမာင္က ေရယူလိုက္ကြာဆိုၿပီး ပိုက္ဆံအုပ္ကို ၀ိတ္တာ့ကို ေပးလိုက္တယ္။

ၾကည့္ရတာ ၀ိတ္တာကေတာ့ ဒီေကာင္ ေကာင္မေလးနဲ႔မို႔လို႔ ဂိုက္ေပးၾကမ္းေနတယ္လို႔ ထင္မွာပဲ။ အဲ … ဒါေပမယ့္ ေမာင္ေမာင့္စိတ္ထဲ တကယ္ ဘာရွိတယ္ဆိုတာေတာ့ သူ ဘယ္သိနိုင္မလဲ။ တကယ္ကေတာ့ ေမာင္ေမာင္ ေဘလ္ကို ၾကည့္ရမွာ ေၾကာက္လို႔ပါ။ ကိန္းဂဏန္းေတြကို ျမင္လိုက္ရင္ မုဒ္ေပ်ာက္သြားနိုင္တယ္ေလ။

ပိုတဲ့အေႂကြေတြနဲ႔ ျပန္လာတဲ့ ၀ိတ္တာေလးကို Keep the change လို႔ ေျပာလိုက္ရင္း ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္လက္ကိုဆြဲၿပီး ဆိုင္ေအာက္ ျပန္ဆင္းလာခဲ့တယ္။

ကားငွားေတာ့ ေစ်းဆစ္ေနရတာေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မငွားျဖစ္ေသးဘူး။ ေနာက္ဆုံး ဇြန္က မိုးခ်ဳပ္ေနပါၿပီဟယ္၊ သိပ္မဆစ္ပါနဲ႔လို႔ ေျပာေတာ့မွ ေမာင္ေမာင္လည္း ေနာက္တစ္စီးကို သေဘာတူလိုက္တယ္။
ကားလမ္းမတစ္ေလၽွာက္ တိုက္ခတ္လာတဲ့ ညေလေအးေအးက စိတ္ကို လန္းဆန္းေစတယ္။ ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္ကိုယ္ေလးကို သူ႔ဘက္ ဆြဲယူလိုက္တယ္။

`ခ်မ္းေနၿပီလား … ဇြန္ …´

`ခ်မ္းပါဘူး … နင္ ရွိေနတာပဲ …´

`ေၾသာ္ … အခ်စ္ရဲ့အင္အားေတြေပါ့ … ေကာင္းတာေပါ့ … ေနာက္ဆို အက်ႌဝတ္ဖို႔မလိုေတာ့ဘူး … ငါ အနားမွာရွိရင္ ေႏြးေနမွာပဲ … ဟုတ္တယ္မလား …´

`သြား ……´

`သြားမဟုတ္ဘူးေလ … ဒီႏႈတ္ခမ္းေလးပဲ လိုခ်င္တာ …´

သူတို႔ႏႈတ္ခမ္းေတြ ပူးကပ္သြားၾကတယ္။ အိမ္ေရာက္တဲ့အထိ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ က်ီစယ္ရင္း ကားေနာက္ခန္းမွာ ၿငိမ္လိုက္ လႈပ္ရွားလိုက္နဲ႔ေပါ့။

အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ညဆယ္နာရီထိုးေနပါၿပီ။

အိမ္ေရွ႕မွာ ေမေမနဲ႔ ေအပရယ္ပဲ ရွိေတာ့တယ္။ က်န္တဲ့လူေတြကေတာ့ အလ်ိဳလ်ိဳ အခန္းေတြထဲ ေရာက္ကုန္ၿပီ ထင္ပါရဲ့။

ေမေမ့ကို အက်ိဳးအေၾကာင္း နားလည္နိုင္ေလာက္မယ့္ ေျဖရွင္းခ်က္ေတြ ေပးၿပီး ေအပရယ့္ မခ်ိဳမခ်ဥ္အျပဳံးကို ပုခုံးတြန႔္ျပရင္း သူတို႔ႏွစ္ဦး အေပၚထပ္ တက္ခဲ့ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီလိုပဲ အခ်ိန္းအခ်က္ကေလးေတာ့ ထားပစ္ခဲ့တာေပါ့။

ေမာင္ေမာင္က ေျပာလိုက္တယ္။

`ဆယ့္တစ္နာရီခြဲေနာ္ …´

ဇြန္တစ္ေယာက္ စိတ္လႈပ္ရွားစြာနဲ႔ အဝတ္အစားေတြကို လဲဖယ္ေနမိတယ္။ အိမ္ေနရင္းအဝတ္အစားေတြနဲ႔ လဲၿပီးတာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္ အိမ္သာကို ခပ္သုတ္သုတ္ေျပးၿပီး ညီမေလးကို ေဆးေၾကာရတယ္။ ေစးကပ္ကပ္အရာတခ်ိဳ႕ကို ေရနဲ႔ေဆးၿပီးမွ အတြင္းပိုင္းေဆးတဲ့အရည္နဲ႔ ထပ္ၿပီး ေဆးလိုက္တယ္။

အခန္းထဲ ျပန္ေရာက္ေတာ့ က်န္တဲ့ႏွစ္ေယာက္စလုံး အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကၿပီ။ ေလွကားထိပ္ကေန ေအာက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲ ဘယ္သူမွ မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ ေသခ်ာေအာင္ ေအာက္ဆင္းခဲ့ၿပီး ေရတစ္ခြက္ေသာက္ရင္းနဲ႔ အကဲခတ္လိုက္တယ္။ ဒါေလာက္ဆို ရပါၿပီ။

ေလွကားေန ေမာင္ေမာင့္အခန္းအထိ ေတာက္ေလၽွာက္တက္လာခဲ့တယ္။ အခန္းတံခါးကို အသာေလးေခါက္ၿပီး လက္ကိုင္ကို လွည့္လိုက္ေတာ့ ကုတင္ေပၚထိုင္ရင္း သူ႔ကို ျပဳံးၾကည့္ေနတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ကို ေတြ႕ရတယ္။

ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္ကို `မြ´ဆိုၿပီး လုပ္ျပရင္း လက္တစ္ဖက္လွမ္းလိုက္တယ္။ ဇြန္က အလိုက္သင့္ကမ္းေပးလိုက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းလိုပဲ ဇြန႔္ကိုယ္ေလးက ေမာင္ေမာင့္ရင္ခြင္ထဲ ဖတ္ကနဲ ေရာက္သြားေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ႏႈတ္ခမ္းေတြက ဇြန႔္ရဲ့ႏွင္းဆီငုံေလးလို ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို သိမ္းပိုက္လိုက္ၾကတယ္။ လက္ေတြကလည္း ဇြန႔္ကိုယ္ေလးရဲ့ အေပၚပိုင္းကို အေလာတႀကီး ပြတ္သပ္ဆုပ္နယ္လာတယ္။

ဒီခဏမွာေတာ့ ဇြန္တစ္ေယာက္ ဆတ္ကနဲ တုန္သြားၿပီး ေမာင္ေမာင္နဲ႔ ခ်က္ခ်င္းလိုပဲ ကိုယ္ခ်င္းခြာလိုက္မိတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ သူ႔စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းေတာ့ စိုးရိမ္ေနမိသလိုပဲ။ လုံျခဳံမႈမရွိသလိုလည္း ခံစားေနရတယ္။

ေမာင္ေမာင္က တစ္ခ်က္ထူးဆန္းသလို ၾကည့္ေနၿပီးမွ ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ဇြန႔္ကို အားေပးတဲ့အျပဳံးနဲ႔ၾကည့္ေနမိတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္၊ ဇြန္ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ သူ သေဘာေပါက္ပါတယ္ေလ။

`ေမာင္ေမာင္ရယ္ … ငါ …´

`အိုေကပါ … စိတ္ေလၽွာ့ထား … စိတ္ကို ေအးေအးေလးထားလိုက္ … ငါ့အတြက္ ဘာမွမပူနဲ႔ … နားလည္ပါတယ္ဟာ …´

`မဟုတ္ဘူး ေမာင္ေမာင္ … တကယ္ေတာ့ ငါ ဒါကို ေက်ာ္လႊားနိုင္သင့္ပါၿပီ။ ဟုတ္တယ္ … ငါခ်စ္တဲ့သူကို ငါလိုက္ေလ်ာနိုင္ရမွာကို … ခုလို စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းေနမိတာ … ခဏပါ … အဆင္ေျပသြားမွာပါ … ေနာ္ …´

ဇြန္က မ်က္ရည္စေလးေတြၾကားကေန ေျပာလိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္ေဘးမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ရင္း ပုခုံးေလးကို ဖြဖြေလးဖက္လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာေလးကို သူ႔ဘက္ ဆြဲလွည့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ နဖူးေလးကို ညင္ညင္သာသာနမ္းရႈံ႔လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ …

`စိတ္ေအးေအးထား ဇြန္ … ငါ နင့္ကို ဘာမွ အတင္းအက်ပ္မႀကိဳးစားဘူး …. ငါ နင့္ကို ခ်စ္တယ္ … နင္လည္း ငါ့ကို ခ်စ္တာပဲ မဟုတ္လား … နင့္အတြက္ ငါပဲ ျဖစ္ပါေစ့မယ္ … ငါ့အတြက္ နင္လို႔ … ဘယ္ေတာ့မွ ငါ မေတာင္းဆိုဘူးေနာ္ … ဇြန္ေလး …´

ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ ေႏြးေထြးယုယတဲ့စကားသံေတြၾကားမွာ ဇြန္တစ္ေယာက္ စိတ္သက္သာရာရလာတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္၊ တကယ္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္သာ ေဘးနားမွာရွိရင္ လုံျခဳံပါတယ္ေလ။

ဇြန႔္ခံစားခ်က္ေတြ တည္ၿငိမ္လာတယ္။ အရင္တုန္းက ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ဒီလိုမ်ိဳးႏွစ္ေယာက္တည္း ဆိတ္ကြယ္ရာ ေနရာဌာနမ်ိဳးမွာရွိရင္ ေၾကာက္လန႔္လာမိတဲ့ခံစားခ်က္မ်ိဳးလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ အရာအားလုံးကို ေမာင္ေမာင္ကို ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္တစ္ခုတည္းနဲ႔သာ ဇြန္တစ္ေယာက္ ေက်ာ္ျဖတ္နိုင္ခဲ့တယ္ေလ။

`ေကာင္းသြားၿပီ … ေမာင္ေမာင္ … သိလား … စကားလုံးတိုင္းအတြက္ နင့္ကို ေက်းဇူးပဲ … ခ်စ္တယ္ဟာ …´

ေမာင္ေမာင္ ပထမေတာ့ နားမလည္သလိုပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ဇြန႔္မ်က္ႏွာေလးေပၚက အျပဳံးပန္းတစ္ပြင့္ကေတာ့ အရာအားလုံးကို ကိုယ္စားျပဳေနတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ သိလိုက္ရပါၿပီ။

`ေသခ်ာရဲ့လားဟာ …´

ဇြန္က အျပဳံးေလးနဲ႔ ေခါင္းေလးၿငိမ့္ျပတယ္။

ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္ကို ဖြဖြေလး ငုံ႔နမ္းလိုက္တယ္။ ဇြန္ကလည္း ျပန္ၿပီးတုံ႔ျပန္လာတယ္။ သိမ္ေမြ႕ရိုးရွင္းတဲ့အနမ္းကေလးသက္သက္ပဲ။ ေနာက္က ဘာျပင္းျပတဲ့အျပဳအမူမွ လိုက္မလာဘူး။

ဇြန္ကေတာ့ သူ႔ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြ ယိုင္နဲ႔မသြားခင္မွာ လုပ္စရာရွိတာလုပ္မွပဲလို႔မ်ား စိတ္ကူးထားသလား မသိဘူး။ ကုတင္ေပၚကေန ထရပ္လိုက္ၿပီး သူ႔ညဝတ္အက်ႌေလးကို ေခါင္းေပၚကေန ေက်ာ္ၿပီး ခၽြတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ကိုက္ရင္း သူ႔ရဲ့အလွအပေတြကို ေတြေဝ ေငးေမာေနတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ဇြန႔္ကို ဒီလိုအေနအထားနဲ႔ ျမင္ရတာ ဒါဟာ ပထမဆုံးအႀကိမ္မွ မဟုတ္ဘဲေလ။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အရာရာဟာ ဆန္းသစ္ေနလို႔ေလရဲ့။

သူ႔ေရွ႕ကို တိုးကပ္လာတဲ့ ဇြန႔္ရဲ့ ခပ္သာသာေလးလႈပ္ရွားသြားတဲ့ ဇြန႔္နို႔ေလးေတြကို ၾကည့္ရင္း ေမာင္ေမာင့္အတြက္ေတာ့ ဒီလိုမ်ိဳး ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းၿပီး ခ်ိဳလြင္သာယာတဲ့ ဒီလိုေကာင္မေလးကို ပိုင္ဆိုင္ရေတာ့မယ့္ သူ႔ကိုယ္သူ ဘယ္ေလာက္ကံေကာင္းလိုက္သလဲဆိုတာ မယုံနိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနမိတယ္။

`ခ်စ္စရာႀကီးဟယ္ …´လို႔ ေမာင္ေမာင္က တံေတြးမ်ိဳခ်ရင္း အားမလိုအားမရေျပာလိုက္ေတာ့ ဇြန္က ခစ္ကနဲရယ္တယ္။

`ခ်ီးက်ဴးစကားကလဲဟယ္ … တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲ … ဟာဟ …´

ေမာင္ေမာင္က ထရပ္လိုက္ၿပီး ဇြန႔္ကိုယ္ေလးကို လက္ေတြထဲမွာ သိမ္းပိုက္ဖို႔ ရည္ရြယ္ေပမယ့္ ဇြန္က တားလိုက္တယ္။

`အဲဒီမွာ ျပန္ထိုင္ေနေလ … ေစာင့္ဦး … ေနာ္ …´

ဇြန႔္စကားကို နားေထာင္ရင္း ေမာင္ေမာင္က ကုတင္ေပၚ ျပန္ထိုင္လိုက္တယ္။

ဇြန္က သူ႔ေဘာင္းဘီေလးကို ခၽြတ္ခ်လိုက္ေတာ့ ေအာက္မွာ ပန္းေရာင္ပင္တီေလးပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ အေပၚပိုင္းမွာေတာ့ ဘရာ အျဖဴေလးေပါ့။

ဇြန႔္ကို ၾကည့္ရတာ အရင္တစ္ေခါက္တုန္းကထက္ေတာင္ ပိုလွလာသလိုပဲ။ ေမာင္ေမာင့္ေသြးေတြ ဆူေဝစျပဳလာေနၿပီ။

`ဟယ္ … ေမာင္ေမာင္ … နင္ျပဳံးေနတာ သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ … ဒါေပမယ့္ ဘာလုပ္ေနတာလဲ … ခု နင့္အလွည့္ေလဟာ ….´

ေမာင္ေမာင္က သူ႔ရွပ္အက်ႌကို ၾကယ္သီးေတြ ျဖဳတ္လိုက္တယ္။ အေပၚကေန ေအာက္အထိ ပြင့္ဟသြားတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ဇြန႔္လက္ေလးေတြက ေမာင္ေမာင့္ရင္ဘတ္ကို ခပ္ဖြဖြပြတ္သပ္ရင္း အက်ႌကို ကူခၽြတ္ေပးလိုက္တယ္။

ဇြန႔္ကိုယ္ေလးက တျဖည္းျဖည္း ေမာင္ေမာင့္ရင္ခြင္ထဲ ေရာက္လာေလရဲ့။ ေမာ့ေပးလာတဲ့ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ေမာင္ေမာင္က ဖမ္းယူဖို႔ ျပင္လိုက္ေပမယ့္ ဇြန္က ခ်က္ခ်င္းပဲ ျပန္ငုံ႔လိုက္ရင္း ေမာင္ေမာင့္နို႔သီးေခါင္းေလးတစ္ဖက္ကို ဆတ္ကနဲ နမ္းလိုက္တယ္။ ၿပီးမွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေမာင္ေမာင့္လည္ပင္းကို နမ္းရင္း ေနာက္ဆုံးေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ခု ပူးကပ္သြားၾကေတာ့တယ္။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းဆက္ေနၾကတုန္းမွာ ဇြန႔္လက္ေတြကေတာ့ အလုပ္မ်ားေနေလရဲ့။ ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ သူတို႔ခႏၶာကိုယ္ အေပၚပိုင္းႏွစ္ခုၾကားကေန ဇြန႔္လက္ေတြက ေမာင္ေမာင့္ေဘာင္းဘီရဲ့ ရႈံ႔ႀကိဳးကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိသြားပါတယ္။

ရႈံ႔ႀကိဳးကို ဆြဲျဖည္လိုက္ၿပီး လက္ေတြကို သားေရႀကိဳးၾကားသြင္းလို႔ ႀကိဳးကို ေလၽွာ့လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွာ ေအာက္ဘက္ကို တြန္းခ်လိုက္တယ္။ ေမာင္ေမာင္ကလည္း အလိုက္တသိပဲ ေျခေထာက္ေတြကို လႈပ္ရွားလိုက္ေတာ့ ေဘာင္းဘီက ၾကမ္းျပင္ေပၚကို ပုံက်သြား ပါေတာ့တယ္။ တစ္ဆက္တည္းပဲ ေမာင္ေမာင္က ေျခေထာက္နဲ႔ အေဝးကို ကန္ထုတ္လိုက္တယ္။

ဇြန္က ေအာက္ဘက္ ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္ညီေလးက အတြင္းခံေဘာင္းဘီၾကားကေန ေထာင္ထလို႔ေနပါၿပီ။

ေမာင္ေမာင့္မ်က္ႏွာက ရဲကနဲျဖစ္သြားတယ္။ ဟုတ္တယ္၊ ဒီေကာင္မေလးနဲ႔က်မွ သူဘာလို႔ လက္မရဲဘူးျဖစ္ေနမွန္း မသိ။ တစ္ခ်ိန္တည္း ဇြန႔္မ်က္ႏွာေလးကလည္း ရဲကနဲျဖစ္သြားေလရဲ့။

ႏွစ္ေယာက္လုံး ၿပိဳင္တူရယ္လိုက္ၾကၿပီး ဇြန္က စလို႔ ကုတင္ေပၚ တက္ထိုင္လိုက္တယ္။ ကုတင္အလယ္တည့္တည့္ဆီ ေရႊ႕သြားလိုက္ရင္း `လာေလ ေမာင္ေမာင္´လို႔ ဖိတ္ေခၚလိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင္ရဲ့ ေျခလွမ္းေတြ အစမွာပဲ ဇြန႔္လက္ကေလးေတြက ေနာက္ဘက္ေရာက္သြားၿပီး ဘရာခ်ိတ္ေတြကို ျဖဳတ္လိုက္ေတာ့တယ္။ မို႔ဝန္းၿပီး လွပျပည့္တင္းတဲ့ 34 C ေလာက္ရွိမယ့္ ဇြန႔္နို႔ေလးေတြက ေမာင္ေမာင့္ျမင္ကြင္းထဲကို ေရာက္လာတယ္။

ဇြန္က ဘရာစီယာကို ေဘးကို လွမ္းပစ္လိုက္ၿပီး အိပ္ယာေပၚ လွဲခ်လိုက္ေတာ့ ေခါင္းကေလးက ေခါင္းအုံးေပၚ မထိတထိေလးနဲ႔။ စိတ္လႈပ္ရွားေနတာကေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ ဒီလို အေနအထားအထိ ေရာက္လာတာေတာင္ ေမာင္ေမာင့္အတြက္ေတာ့ အိပ္မက္တစ္ခုလို ျဖစ္ေနတုန္းပဲ။ ခုခ်ိန္အထိ သူ႔ရဲ့ အရင့္အရင္ မမေတြနဲ႔တုန္းက သူတို႔အားလုံး ဘာကို ရည္ရြယ္ေနၾကတယ္ဆိုတာ သူတို႔သိၾကတယ္ေလ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ တစ္မ်ိဳးပဲ။ ဇြန႔္ကို ၾကည့္ရတာ ဒီကိစၥမ်ိဳးမွာ အေတြ႕အၾကဳံမရွိတဲ့ကေလးေလးလိုျဖစ္ေနေလေတာ့ ေမာင္ေမာင္ကပဲ ဦးေဆာင္ရမယ့္သေဘာေပါ့။

ေမာင္ေမာင့္မွာေတာ့ ဇြန႔္ကို ခ်ဥ္းကပ္တဲ့အခါ အမွားအယြင္းျဖစ္သြားမွာလည္း စိုးရိမ္ေနမိတယ္။ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ၾကဳံခဲ့တုန္းက ဇြန႔္ရဲ့ ဝမ္းနည္းတဲ့မ်က္လုံးေလးေတြကို ခုထိ ျမင္ေယာင္တုန္းပဲ။

ဇြန႔္မွာလည္း သူ႔ကိုယ္သူ သံသယဝင္ေနမိတယ္။ ဘယ္လိုပဲ စိတ္ကို ႀကိဳးစားတည္ေဆာက္ထားေပမယ့္ အဲဒီ ယုံၾကည္မႈေတြက ဘယ္ေလာက္အထိ ၾကာၾကာခံမလဲလို႔ေလ။

ဒါေပမယ့္ တစ္ခုကိုေတာ့ ဇြန္ ေသေသခ်ာခ်ာသိပါတယ္။ သူ ေမာင္ေမာင့္ကို ခ်စ္တယ္၊ လိုက္ေလ်ာနိုင္တယ္ဆိုတာပါပဲ။

`လာေလ ေမာင္ေမာင္ … ဘယ္လိုပဲေတြးေတြး နင့္ကို ငါခြင့္ျပဳနိုင္ပါတယ္ဟာ …´

ဇြန္က အသက္ျပင္းျပင္းရႉသြင္းရင္း ေျပာလိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင္က တျဖည္းျဖည္း ဇြန႔္ေဘးမွာ ဝင္လွဲလိုက္တယ္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရင္း မ်က္လုံးေတြထဲမွာ စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာေနမိတယ္။ ကိုယ့္ရင္ခုန္သံကိုလည္း ကိုယ္ျပန္ၾကားေနရသလိုပါပဲ၊ တကယ္ေတာ့ သူ႔အတြက္ ပထမဆုံးအႀကိမ္လို ခံစားေနမိတယ္ေလ။ ဟုတ္တာေပါ့၊ စိတ္တူကိုယ္တူ ျမတ္နိုးစြာခ်စ္သူနဲ႔ ပထမဆုံးအႀကိမ္ပဲကို။

ဇြန္က ေမာင္ေမာင့္ဘက္ကို ေဘးေစာင္းလွည့္ၿပီး လက္ေတြက ေမာင္ေမာင့္လည္ပင္းကို သိုင္းဖက္ၿပီး အနမ္းေတြ ေႁခြလိုက္တယ္။ သူတို႔ ခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ခု တင္းက်ပ္စြာ ပူးကပ္သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ဇြန္တစ္ေယာက္ သူ႔ညီမေလးရွိရာ ေဘာင္းဘီေပၚကေန လာေထာက္မိေနတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ ညီေလးကို ခံစားမိလိုက္တယ္။ ဇြန္က ျပဳံးရင္း ပိုလို႔တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဖက္လိုက္ၿပီး အနမ္းခြန္အားကို ျမႇင့္တင္လိုက္ေလရဲ့။

ေမာင္ေမာင္က စၿပီး ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းခြာလိုက္ရင္း ဇြန႔္ကိုယ္ေလးတစ္ေလၽွာက္ကို အနမ္းေတြနဲ႔ ဖုံးလႊမ္းဖို႔ ႀကိဳးစားေတာ့တယ္။

လည္တိုင္ေလးကို နမ္းစုပ္လိုက္ေတာ့ ဇြန႔္ဆီက ညည္းသံသဲ့သဲ့ေလးကို စၿပီးၾကားရတယ္။ ဒီကေနဆက္ၿပီး နို႔ေလးတစ္ဖက္ကို နယ္ရင္း ေနာက္တစ္ဖက္ကို စို႔ေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ဖက္ကို နယ္ၿပီး စို႔တဲ့ဘက္နဲ႔ လဲလိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင့္အတြက္ေတာ့ စိတ္လႈပ္ရွားမႈနဲ႔အတူ သြက္လက္တက္ႂကြမႈေတြကပါ ပိုကဲလာတယ္။ နို႔စို႔ၿပီးသြားေတာ့ ေအာက္ကိုဆင္းၿပီး ခ်က္ကေလးကို လၽွာနဲ႔ထိုးေမႊေပးလိုက္တယ္။ အေနအထိုင္သန႔္ရွင္းတဲ့ဇြန႔္မွာ ဘာအနံ့အသက္ဆိုးမွ မရွိပါဘူး။ ခ်က္ကေလးကလည္း ေမႊးေနတာပဲ။

ဇြန႔္ရယ္သံေလးေတြၾကားကေန ေမာင္ေမာင္က တျဖည္းျဖည္း ေအာက္ကို ေလ်ာဆင္းလိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာက ပင္တီေလးအနားအထိ ေရာက္သြားတယ္။ ေမာင္ေမာင့္ေျခေထာက္ေတြကေတာ့ ကုတင္ေစာင္းကိုေတာင္ လြန္ေနၿပီ။ ဆက္ဆင္းရင္ ကုတင္ေအာက္ေတာင္ ေရာက္ေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ့။

ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္ကို တစ္ခ်က္ေမာ့အၾကည့္လိုက္မွာ သူ႔ကို ၾကည့္ေနတဲ့ ရႊန္းရႊန္းလဲ့လဲ့ ဇြန႔္မ်က္ဝန္းလွလွေတြကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဇြန႔္အျပဳံးက မ်က္လုံးေလးေတြကိုပါ အသက္ဝင္ေစတယ္ေလ။ ေခါင္းကေလးကို ၿငိမ့္ျပလိုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္လည္း ေရွ႕ဆက္ဖို႔ျပင္တယ္။

တူညီတဲ့ ရင္ခုန္သံေတြရဲ့ အလိုေတာ္အတိုင္း ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္ပင္တီေလးအၾကားကို လက္သြင္းလိုက္ၿပီး ေအာက္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆြဲခ်လိုက္တယ္။ ဇြန္က ပထမေတာ့ ေၾကာက္သလိုရြံ့သလို၊ ဒါေပမယ့္ စိတ္ကို တင္းၿပီး ေမာင္ေမာင္ ခၽြတ္ရတာ အဆင္ေျပေစဖို႔ သူ႔ေျခေထာက္ ေလးေတြကို မဝံ့မရဲ နည္းနည္းကားေပးလိုက္ပါလတယ္။

ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းေလးကို တစ္ခ်က္စူးစိုက္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ ခဏမွာေတာ့ မ်က္လုံးမလႊဲခ်င္ ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ ရင္သပ္ရႈေမာဖြယ္ ႏုနယ္လွပတဲ့ ျမင္ကြင္းေလးက ေမာင္ေမာင့္ႏွလုံးေတြမ်ား ရပ္တန႔္သြားေတာ့မတတ္ပါပဲ။

ေမာင္ေမာင့္အတြက္ေတာ့ ပန္းေသြးေရာင္ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြနဲ႔ ဆြဲေဆာင္မႈအျပည့္ရွိတဲ့ ဇြန႔္ညီမေလးက ရင္ကို တလွပ္လွပ္ခုန္ေစတယ္။ သူ႔အေတြ႕အၾကဳံအရေတာ့ ဆီးခုံေလးေပၚက အေမြးစုစုေလးေအာက္က သန႔္ရွင္းေတာက္ပေနတဲ့ ညီမေလးက စိုစြတ္ေနလိမ့္မယ္ဆိုတာကိုလည္း သိေနတယ္။

ဇြန္ကေတာ့ မ်က္လုံးေလးေတြကို မွိတ္ထားရင္း မလႈပ္မယွက္ ၿငိမ္သက္ေနလိုက္တာ ေမာင္ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းေတြက သူ႔ညီမေလးကို ထိေတြ႕လာတဲ့အထိပဲေပါ့။

`အင္းဟင္း … ဟင္ …´

ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ ပူေႏြးတဲ့ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ပထမဆုံးအေနနဲ႔ ထိေတြ႕လိုက္ၿပီးမွာေတာ့ ဇြန႔္ညည္းသံေလး ေပၚထြက္လာပါေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္ညီမေလးကို ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းနမ္းသလိုမ်ိဳးပဲ ဖြဖြေလးနမ္းေနလိုက္တာ မိနစ္အနည္းငယ္ၾကာတဲ့အထိပါပဲ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ညီမေလးအျပင္ကို စိမ့္က်လာတဲ့ ဇြန႔္အရည္ေလးေတြကို အရသာခံရင္း လၽွာေလးနဲ႔ပါ တျဖည္းျဖည္းလ်က္ေပးလိုက္ေတာ့ ညီမေလး အတြင္းကေန အရည္ေလးေတြက ဆက္တိုက္ဆိုသလို စီးက်လာပါေတာ့တယ္။

ဇြန႔္အတြက္ေတာ့ အရင္တစ္ခါကနဲ႔ ခံစားမႈခ်င္း သိပ္ကို ကြာျခားေနေလရဲ့။ စိတ္ကို ဆုံးျဖတ္ထားၿပီးၿပီမို႔ အရင္တုန္းကလို တြန႔္ဆုတ္မႈ၊ စိုးရိမ္ထိတ္လန႔္မႈမ်ိဳးမရွိေတာ့ဘဲ ေမာင္ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းေတြကေန ေပးစြမ္းလာတဲ့အရသာကိုပဲ စိတ္ရွင္းရွင္းနဲ႔ ခံစားေနနိုင္တာမို႔ေလ။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဇြန႔္ရဲ့ညည္းသံေလးေတြက က်ယ္ေလာင္လာသလို ဇြန႔္လက္ကေလးေတြကလည္း ေမာင္ေမာင့္ဆံပင္ေတြကို ဆုပ္ဆြဲ လာေလရဲ့။

ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဇြန႔္ညီမေလးကို အနမ္းေတြေဝရင္း သာယာယစ္မူးေနမိတယ္။ ဒါေတာင္ အစပဲရွိေသးတယ္လို႔ စိတ္ထဲက ေတြးရင္း တူႏွစ္ကိုယ္တိုင္းျပည္ေလးကို အုတ္ျမစ္ခ်ေနမိတယ္။

ဒါေပမယ့္ မၾကာလွတဲ့အခ်ိန္အေတာအတြင္းမွာေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးခမ်ာ ေပါက္ကြဲနိုင္တဲ့အႏၲရာယ္နဲ႔ ၾကဳံေတြ႕လာရပါၿပီ။ ဒီအခါ မွာေတာ့ ေမာင္ေမာင္လည္း သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ဇြန႔္ညီမေလးဆီက ဖယ္ခြာလိုက္ၿပီး ကိုယ္ကို ျပန္မတ္လိုက္ေတာ့တယ္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီကို ဆြဲခ်လိုက္ရင္း သူ႔ညီေလးကို လြတ္လပ္ေရးေပးလိုက္ရပါေတာ့တယ္။

ဇြန္က ေကာင္းေနတဲ့အရသာေလး ႐ုတ္တရက္ ရပ္သြားတာမို႔ ေခါင္းေလးေထာင္ၿပီး ေျခရင္းဘက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျမင္ကြင္းထဲမွာ တလႈပ္လႈပ္ယိမ္းကေနတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးကို ေတြ႕လိုက္ရပါေတာ့တယ္။

ဒီတစ္ခါ ၾကည့္ရတာ ဟိုတုန္းက သူ ျပဳစုယုယေပးတုန္းကထက္ကို ပိုႀကီးလာေနသလိုပဲ၊ ဒါဟာ ဘာေၾကာင့္လဲ၊ ဘာအတြက္လဲဆိုတာ ကိုယ္ကခ်စ္ေနရတဲ့ ဇြန႔္အဖို႔ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းႀကီးသေဘာေပါက္တာေပါ့။

ေမာင္ေမာင္က ေဘာင္းဘီကို ေျခေထာက္ကေန ဆြဲခၽြတ္လိုက္ၿပီး ဒူးေထာက္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ သူ႔ထိပ္ဖ်ားက ဇြန႔္ညီမေလးကို တိုးေဝွ႕ရင္း ႏႈတ္ဆက္ဖို႔အသင့္ျဖစ္ေနပါၿပီ။

`ဇြန္ … နင္ ေသခ်ာတယ္ေနာ္ …´

ဇြန္က မခ်င့္မရဲနဲ႔ ထထိုင္လိုက္ရင္း အျပဳံးတစ္ပြင့္ကို ပန္ဆင္လို႔ …

`ေမာင္ေမာင္ … ငါ့အတြက္ေတာ့ နင္ဟာ ပထမဆုံးျဖစ္ေစခ်င္တယ္ေလ … သိပ္ေသခ်ာတာေပါ့ဟာ …´

ဇြန္က ေမာင္ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းကို တစ္ခ်က္စုပ္နမ္းလိုက္ၿပီး အိပ္ယာေပၚ ျပန္လွဲခ်လိုက္တယ္။ ေမာင္ေမာင့္အတြက္ ပိုၿပီးခ်ိန္သားကိုက္ေစဖို႔ တင္ပါးေလးကိုလည္း နည္းနည္းႂကြေပးရင္းနဲ႔ေပါ့ေလ။

ေမာင္ေမာင္က သူ႔ညီေလးကို လက္တစ္ဖက္နဲ႔ကိုင္ရင္း ဇြန႔္ညီမေလးရဲ့ တံခါးဝကို တည့္မတ္စြာ ခ်ိန္ရြယ္လိုက္တယ္။

အားနည္းနည္းစိုက္လိုက္လို႔ ထိပ္ဖ်ားေလးက ဇြန႔္ညီမေလးထဲ တိုးဝင္သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ဇြန႔္ႏႈတ္ဖ်ားေလးကေန ညည္းသံေလးတစ္ခု ထြက္လာပါေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္က တျဖည္းျဖည္းခ်င္း သူ႔ညီေလးကို ေရွ႕ဆက္ခ်ီတက္ေနတယ္။ ဇြန႔္ညီမေလးရဲ့ ေႏြးေထြႏူးညံ့ၿပီး တင္းက်ပ္လွတဲ့ ခံစားမႈေၾကာင့္ ေမာင္ေမာင့္စိတ္ထဲ ကြဲမ်ားသြားမလားလို႔ေတာင္ စိုးရိမ္ေနမိတယ္။

`အား … ဟင္း … အင့္ဟင့္ …´ဆိုတဲ့ အသံေလးကေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးက သူ႔ညီမေလးထဲက ပါးပါးလႊာလႊာ ခန္းဆီးေလးကို ထိေတြ႕လိုက္မိတဲ့အခ်ိန္မွာ ထြက္လာေတာ့တာေပါ့ေလ။

ေမာင္ေမာင့္အတြက္ေတာ့ အထူးအဆန္းလိုျဖစ္ေနေလရဲ့။ ဟုတ္လည္းဟုတ္တာပါပဲ၊ သူ႔အေနနဲ႔ ဘယ္တုန္းကမွ ဒီလိုမ်ိဳး ပန္းဦး ပန္ဖူးတာမွ မဟုတ္တာ။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူ႔မွာ တြန႔္ဆုတ္ဆုတ္ျဖစ္ေနမိရင္း စိတ္လႈပ္ရွားမႈက ပိုျပင္းထန္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ လုပ္ကိုလုပ္မွ ျဖစ္မယ္ဆိုတာကိုေတာ့ သိထားတယ္ေလ။

ဇြန္က လွဲေနရာကေန တုံ႔ဆိုင္းသြားတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ကို အံ့ၾသသလို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္တယ္။ သူအထဲကို ေမာင္ေမာင့္ညီေလးက နည္းနည္းေလးပဲ ဝင္ေသးတာေလ၊ ဒါေၾကာင့္ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ကိုက္ရင္း စိတ္အားတင္းလို႔ ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ လႈပ္ရွားမႈကိုပဲ ေမၽွာ္လင့္ေနမိတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဇြန႔္စိတ္ထဲမွာေတာ့ မရြံ့မရဲျဖစ္ေနဆဲပဲ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေအပရယ္ဦးေဆာင္ေသာ အစ္မတစ္စုရဲ့ ေျပာစကားအၾကားအရ ဆိုရင္ေတာ့ ပထမဦးဆို အပ်ိဳရည္ပ်က္ျခင္းဟာ သိပ္ေတာ့သက္ေတာင့္သက္သာရွိပုံမရဘူးေလ။ အရင္ကတည္းက ဇြန႔္ကို စိုးရိမ္စိတ္ပိုေစတဲ့ အရာတစ္ခုေပါ့။

ေမာင္ေမာင့္အေတြးထဲမွာေတာင္ သူ႔ကိုယ္သူ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္မဟုတ္တာကိုေတာင္ ေက်းဇူးတင္ေနမိတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ နို႔မို႔ ခုလိုမ်ိဳး နာစရာက်င္စရာကိစၥမ်ိဳးရွိမေနတဲ့ ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနရတာကိုပဲ စိတ္သက္သာလွပါၿပီ။

သူ ဇြန႔္ကို ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဇြန႔္မ်က္လုံးေလးေတြကတစ္ဆင့္ ေၾကာက္စိတ္ကို ေတြ႕ရတယ္။ ဒီေတာ့လည္း စိတ္ထဲကေန နာက်င္စရာ ရွိခဲ့ရင္ ဇြန႔္ကိုယ္စား သူပဲ ခံလိုက္ရတာ ပိုေကာင္းမယ္လို႔ မခ်င့္မရဲျဖစ္သြားမိေလရဲ့။

ဇြန္က စိတ္မရွည္ေတာ့ဘဲ ေအာက္ကနည္း နည္းနည္းလူးလြန႔္လႈပ္ရွားလိုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးက မဆိုစေလာက္ကေလး ထပ္ၿပီးဝင္သြားတယ္။ ဇြန႔္အတြက္ေတာ့ ဒါဟာ အစပဲရွိေသးလို႔ ေတြးရင္း စိတ္ျပန္တင္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ …

`ရၿပီ ေမာင္ေမာင္ … ဆက္လုပ္ေတာ့ေလ …´လို႔ ေျပာရင္း ေမာင္ေမာင့္ကို သူ႔လက္ေတြက ႏြယ္မၽွင္ေတြလိုမ်ိဳး ဆြဲယူလိုက္ေလရဲ့။

ေမာင္ေမာင္က အသက္ျပင္းျပင္းတစ္ခ်က္ရႉသြင္းလိုက္ရင္း ဇြန႔္အပ်ိဳစင္ေျမႇးပါးေလးကေန ေနာက္ကို နည္းနည္းဆုတ္လို႔ အားယူလိုက္တယ္။

ဇြန္ကေတာ့ မ်က္လုံးေလးေတြကို မွိတ္ရင္း အံကို တင္းတင္းႀကိတ္လို႔ ေမာင္ေမာင့္လည္ပင္းကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဖက္လိုက္ရင္း ေရွ႕ဆက္ျဖစ္လာမယ့္ အေျခအေနေတြကို မွန္းဆေနမိတယ္။

ေမာင္ေမာင္ရဲ့ ရင္ခုန္သံေတြက ပိုျမန္လာတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ အသက္ကို ျပင္းျပင္းတစ္ခ်က္ထပ္ရႉသြင္းရင္း သူ႔ရဲ့ညီေလးကို ေရွ႕ကို အားနဲ႔ တိုးဝင္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

`အား ………..´

ဇြန႔္ရဲ့ ေအာ္သံနဲ႔အတူ ေမာင္ေမာင့္လည္ပင္းဆီက တင္းက်ပ္တဲ့အထိအေတြ႕ကို ခံစားလိုက္ရယ္။ သူ႔ညီေလးက ဇြန႔္ညီမေလးထဲအထိ ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္သြားတဲ့အခါမွာ နာက်င္စြာေအာ္ဟစ္လိုက္သံက တစ္အိမ္လုံးမ်ား လန႔္နိုးသြားေလမလားလို႔ ေမာင္ေမာင္ စိုးရိမ္မိသြားတယ္။

ဇြန႔္ရဲ့ လက္သည္းေတြက ေမာင္ေမာင့္ေက်ာျပင္ကို ေျဖသိမ့္မႈတစ္ခုအေနနဲ႔ ကုတ္ျခစ္လိုက္တယ္။ စူးကနဲ ပူထူသြားတဲ့ အထိအေတြ႕နဲ႔ အတူ ေမာင္ေမာင္ရင္းရတာကေတာ့ တန္ပါတယ္ေလ။

ဇြန္ကေတာ့ သူ႔ညီမေလးထဲက နာက်င္ခံစားမႈနဲ႔အတူ ေသြးတခ်ိဳ႕စီးဆင္းလာတဲ့အခ်ိန္တစ္ေလၽွာက္မွာ တအင့္အင့္ရွိုက္ငိုေနေလရဲ့။ ၾကည့္ရတာ သူ႔အတြက္ ေသြးထြက္တဲ့ပမာဏက တျခားမိန္းကေလးေတြထက္ေတာင္ မ်ားေနသလိုလိုပဲ။ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္မ်ားလားေတာ့ မသိဘူး။

နာက်င္မႈ တျဖည္းျဖည္းေလ်ာ့နည္းလာၿပီး သူ႔ညီမေလးအတြင္းကို က်ဴးေက်ာ္ေရာက္ရွိေနတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးနဲ႔ အသားက်သြားတဲ့ အခါက်မွ ဇြန႔္မ်က္ရည္စေလးေတြ ရပ္တန႔္သြားေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ဇြန႔္ကို တင္းတင္းေလးဖက္ထားေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေပၚကေန ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနေနတုန္းပဲ။ သူခ်စ္ရတဲ့သူကို ဒီထက္ပိုၿပီး နာက်င္ေအာင္လုပ္ဖို႔ေတာ့ စိတ္ကူးမရွိဘူးေလ။

ဇြန္က သူ႔လက္ေတြကို ေမာင္ေမာင့္ေက်ာျပင္ေပၚကေန ဖယ္ရွားလိုက္တယ္။ ေမာင္ေမာင့္မွာေတာ့ သူ႔အေရျပားၾကားကေန ေသြးထြက္လာတာကို သိလိုက္ရင္း ဇြန႔္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။

ဇြန႔္မ်က္ႏွာမွာေတာ့ အျပဳံးကေလးတစ္စကို ေတြ႕ေနရၿပီ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အဲဒီအျပဳံးေလးက ပိုၿပီးက်ယ္ျပန႔္လာရင္း ေခါင္းကိုၿငိမ့္လို႔ သူ႔ကို အခ်စ္နယ္ပယ္ထဲ ေခၚသြားပါလို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္ကလည္း ျပန္ျပဳံးျပရင္း သူ႔ရဲ့ ညီေလးကို တျဖည္းျဖည္းဆြဲထုတ္ယူလိုက္တယ္။ သူ႔ညီေလးကို ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေရျပားေပၚမွာ အနီေရာင္စြန္းထင္းေနတဲ့ ဇြန႔္ရဲ့ေသြးစက္ကေလးေတြကို ေတြ႕ရတယ္။

ဇြန႔္ညီမေလးက ခုထက္ထိ အနည္းငယ္ နာက်င္ေနဆဲေပမယ့္ ေရွ႕ဆက္ဖို႔ေတာ့ ျပႆနာမရွိေလာက္ပါဘူး။ ေမာင္ေမာင္က သူ႔ညီေလးကို အဆုံးေရာက္တဲ့အထိ တြန္းသြင္းလိုက္တဲ့တစ္ေလၽွာက္မွာေတာ့ ဇြန႔္ရဲ့ညည္းသံေလးေတြကို ၾကားရတယ္။

ခုနက ေသြးေတြေတာ္ေတာ္ေလး ထြက္ခဲ့ေပမယ့္ အခ်ည္းႏွီးေတာ့ျဖစ္မသြားပါဘူး။ နာက်င္မႈေပ်ာက္ခါစမို႔ ညီမေလးထဲက အရည္ေလး ေတြက သိပ္ၿပီးထြက္မလာေသးတဲ့အခါမွာေတာ့ ေခ်ာဆီအျဖစ္နဲ႔ အေထာက္အကူျဖစ္ေနလို႔ေလ။

ေမာင္ေမာင့္ညီေလးက ဇြန႔္ရဲ့ ပန္းေသြးေရာင္နဲ႔ အနီေရာင္ႏွစ္ခုေရာယွက္ေနတဲ့ညီမေလးထဲကို အရွိန္ျမႇင့္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ ဇြန႔္ရဲ့ နာက်င္မႈေလးေတြ ေျခရာမထင္ေအာင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားရင္းနဲ႔ ႏွစ္သက္စရာအရသာက တျဖည္းျဖည္း ေနရာယူလာပါေတာ့တယ္။

`အင္း … ဟင္းဟင့္ … ဟင့္ …´

ေမာင္ေမာင္ကလည္း တဟင္းဟင္းနဲ႔ျဖစ္ေနေလရဲ့။ သူ႔ရဲ့အသြင္းအထုတ္ေတြတိုင္းမွာ ဇြန႔္ညီမေလးရဲ့ အတြင္းသားေလးေတြက ေပးစြမ္းတဲ့ တင္းက်ပ္စီးပိုင္တဲ့ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ေမာင္ေမာင္လည္း အရသာေတြ႕ေနတယ္။ ပထမဆုံးအႀကိမ္ျဖစ္ေပမယ့္ အသားက်လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ သဘာဝက ျပဳလုပ္ေပးထားတဲ့အတိုင္းပါပဲ၊ အရာအားလုံး အံဝင္ခြင္က်ျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့။

`လုပ္စမ္းပါဟာ … ဟင္း …´

ေမာင္ေမာင့္လႈပ္ရွားမႈေတြ နည္းနည္းေႏွးေကြးသြားလို႔ အားမလိုအားမရထြက္ေပၚလာတဲ့ ဇြန႔္အသံေလးပါ။

အခန္းထဲက ေလထုကေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ့ အခ်စ္ၿပိဳင္ပြဲႀကီးကေန ထြက္ေပၚလာတဲ့ အနံ့ေလးေတြနဲ႔ လႊမ္းျခဳံလို႔ေနတယ္။ ျပင္းျပစူးရွတဲ့ အနံ့အသက္ေတြကို ထြက္ေပၚေစေနတာ သူတို႔ႏွစ္ဦးတည္းမွ ဟုတ္ရဲ့လားလို႔ေတာင္ သံသယျဖစ္စရာပဲ။

လႈပ္ရွားမႈတိုင္းမွာ ခံစားေနရတဲ့ ႏူးညံ့ၿပီး တင္းက်ပ္စီးပိုင္တဲ့ ဇြန႔္အတြင္းသားေလးေတြရဲ့အရသာေၾကာင့္ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးရဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္တဲ့ ဥေတြကပါ တဖ်င္းဖ်င္းျဖစ္လာသလိုပဲ။ သာမန္ထက္ ပိုၿပီးေႏြးေထြးေနသလားလို႔ ထင္ရတဲ့ခံစားမႈကလည္း ေမာင္ေမာင့္ကို အထြဋ္အထိပ္ေရာက္ရွိဖို႔ တြန္းပို႔ေနသလို ျဖစ္ေနေလရဲ့။ သူ႔အေနနဲ႔ တစ္ခါမွ ဒီေလာက္ျမန္ျမန္ၿပီးခ်င္လာတဲ့အျဖစ္မ်ိဳး မျဖစ္ဖူးဘူးေလ။

ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ နက္ရွိုင္းတဲ့ ေဆာင့္ခ်က္တစ္ခ်က္မွာေတာ့ ဇြန႔္ဆီကေန စူးရွျပင္းျပတဲ့ေအာ္သံေလးကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ အဲဒီေနာက္ ေမာင္ေမာင္ကလည္း ေနာက္ျပန္မဆုတ္သြားေတာ့ဘူး။ ဇြန႔္လက္ကေလးေတြက ေမာင္ေမာင့္လက္ေမာင္းေတြကို ဆုပ္ညႇစ္ေနရင္းနဲ႔ သူ႔ရဲ့ အသစ္စက္စက္ ညီမေလးထဲ အလုံးအရင္းနဲ႔ ဝင္ေရာက္လာတဲ့ ေမာင္ေမာင့္အခ်စ္ရည္ေတြကို ခံယူလို႔ေနပါေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္က အံႀကိတ္လို႔ အသက္ျပင္းျပင္းရႉၿပီး ၿငိမ္သက္ေနရင္းနဲ႔ သူ႔ေအာက္ကေန တြန႔္ကနဲ တြန႔္ကနဲျဖစ္သြားတဲ့ ဇြန႔္ကိုယ္ေလးရဲ့ လႈပ္ရွားမႈကို ခံစားလိုက္မိတယ္။ ေမာင္ေမာင့္အခ်စ္ရည္ေတြနဲ႔အတူ ဇြန႔္ညီမေလးထဲမွာလည္း အရည္ေတြ စီးဆင္းလာရင္းနဲ႔ အခ်စ္ရဲ့အရသာကို သိရွိသြားရၿပီေပါ့ေလ။

ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး အသက္ျပင္းျပင္းရႉရင္းနဲ႔ စကားေတာင္ မေျပာနိုင္ဘဲ အေမာေျဖေနၾကရေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္က တျဖည္းျဖည္းအင္အားနည္းလာတဲ့ သူ႔ညီေလးကို ဇြန႔္ညီမေလးထဲကေန ျပန္ထုတ္ယူလိုက္ရင္း ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ ဇြန႔္ညီမေလးမွာ အနီေရာင္ေလးေတြက စြန္းထင္းေနဆဲဆိုတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

ဒါေပမယ့္ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဒါေတြက ဂ႐ုစိုက္စရာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ၊ သူတို႔ေက်ာ္လႊားခဲ့တဲ့ အတားအဆီးတစ္ခုရဲ့ သေကၤတတစ္ခုအျပင္ မပိုေတာ့ဘူးေပါ့။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေမာင္ေမာင့္အိပ္ယာေပၚမွာ ပူးကပ္လဲေလ်ာင္းရင္း တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ဖက္ထားလိုက္ၾကတယ္။

`ငါ သိပ္ေပ်ာ္တာပဲ ေမာင္ေမာင္ရယ္ … နင့္အတြက္ ငါ့တစ္ကိုယ္လုံးကို ေပးလိုက္ရတာကိုပဲ သိပ္ေက်နပ္ေနမိတယ္ …´လို႔ ဇြန္က ေမာင္ေမာင့္ရင္ခြင္ထဲ တိုးကပ္ရင္းေျပာလိုက္ေလရဲ့။

`ခ်စ္တယ္ ဇြန္ရယ္ … သိလား …´

`တူတူပါပဲဟာ …´လို႔ ဇြန္က ေျပာရင္း သူ႔မ်က္လုံးေလးေတြ ေမွးစင္းစျပဳလာေတာ့တယ္။

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္နဖူးေလးကို ခပ္ဖြဖြနမ္းရင္း ဆံႏြယ္စေလးေတြကို ပြတ္သပ္ေပးေနမိတယ္။ ဇြန႔္မ်က္ႏွာေလးက တျဖည္းျဖည္းျပဳံးလာရင္းနဲ႔ အသက္ရႉသံေလးေတြကလည္း စည္းခ်က္မွန္လာေလရဲ့။

ေမာင္ေမာင္က ေစာင္ပါးပါးေလးတစ္ခုကို ဇြန႔္ကိုယ္ေလးေပၚမွာ လႊမ္းေပးလိုက္ၿပီး သူလည္း ေဘးကေန လွဲခ်လိုက္တယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ႏွစ္ဦးသား ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေမာက်သြားေတာ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္မွာ ၾကည္လင္စြာနဲ႔ပဲ နိုးထလာခဲ့တယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း ၾကည္ႏူးပီတိ ဂြမ္းဆီထိသလိုေပါ့ေလ။

သို႔ေပမယ့္ ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းဆင္းခ်င္း ေအပရယ့္ကို စေတြ႕လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ ရႈပ္ေထြးေနာက္က်ိသြားရ ပါေတာ့တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဇြန႔္ကို ထိခိုက္နာက်င္ေစမယ့္အလုပ္မ်ိဳး မလုပ္ခ်င္ဘူးေလ။ ဘာပဲေျပာေျပာ အရင္က ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက ဇြန္နဲ႔ ခုလိုမ်ိဳး တစ္ဦးရင္ကိုတစ္ဦး ဖြင့္ျပခဲ့ၾကတဲ့ကိစၥမ်ိဳးလည္း ရွိခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။

ကၽြန္ေတာ့္အိပ္မက္ေတြ လက္ေတြ႕ျဖစ္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း ခုလိုမ်ိဳး ဇြန္ကလြဲၿပီး တျခားသူေတြနဲ႔ ေထြးေရာယွက္တင္ ေနရမွာကိုေတာ့ စိတ္ထဲမွာ မလုံမလဲျဖစ္ေနမိတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ေပါင္မုန႔္ႏွစ္ခ်ပ္ကို ယိုသုတ္ၿပီး ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေဖ်ာ္လို႔ စားပြဲမွာ ျပန္ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။

ေအပရယ္က အဲဒီမွာပဲ စကားစလာတယ္။

`ဟဲ့ … ေမာင္ေမာင္ … ႏွစ္ဦးကေျပာတယ္ … ညက ဇြန႔္ကို အခန္းထဲမွာ မေတြ႕ဘူးတဲ့ … မနက္က်ေတာ့ သူနိုးေတာ့မွ အခန္းထဲမွာ ေခါင္းၿမီးျခဳံၿပီးအိပ္ေနတာ ေတြ႕သတဲ့ … ထူးဆန္းေနတယ္လို႔ နင္မထင္ဘူးလား …´

`ေၾသာ္ … အိပ္မေပ်ာ္လို႔ ေအာက္ဆင္းတာပဲျဖစ္ျဖစ္ … ၿခံထဲဆင္းၿပီး လမ္းေလၽွာက္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ … အဲဒီလိုေနမွာေပါ့ …´

ကၽြန္ေတာ္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေျဗာင္လိမ္လိုက္ရင္း ေပါင္မုန႔္ကို ျမန္ျမန္ကုန္ေအာင္ စားလိုက္တယ္။

အဲဒီေတာ့ ေအပရယ္က …

`အင္း … ျဖစ္နိုင္တာတစ္ခုကေတာ့ အေပၚထပ္တက္ၿပီး လူညႇင္း … အဲ … ေလညႇင္းခံတာမ်ားလား …´

`ဟုတ္ခ်င္လဲ ဟုတ္မွာေပါ့ … တစ္ခုခုစိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ဒီကေလးမတစ္ေယာက္ ၾကယ္ေတြထိုင္ၾကည့္ေနတာမ်ားလား …´

`ဒါဆိုရင္ေတာ့ ၾကယ္တစ္လုံးက ေႂကြက်လာၿပီး မင္းသားေလးတစ္ပါးျဖစ္သြားတာေနမွာေပါ့။ အဲဒီေတာ့မွ သူတို႔ …´

`ေတာ္စမ္းပါဟာ … ဒီမွာ ေအးေအးေဆးေဆး စားပါရေစ …´

ကၽြန္ေတာ္ ေပါင္မုန႔္ကို ျမန္ျမန္မ်ိဳခ်ရင္း ေကာ္ဖီကိုပါ အေလာတႀကီးေသာက္ခ်လိုက္တယ္။ လၽွာေတာင္က်က္သြားေတာ့မလိုပဲ။ ေရခဲေသတၱာထဲက ေရတစ္ပုလင္းကို ထုတ္ေသာက္ၿပီး ပန္းကန္ေတြကို ေဘစင္ထဲ ခ်ထားလိုက္တယ္။

အခန္းထဲကလည္း လစ္ဖို႔ျပင္ေရာ …

`ေမာင္ေမာင္ … နင္ ဝန္မခံဘူးေပါ့ …´

`ဟာ … ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ … ငါကိစၥရွိေသးတယ္ သြားလိုက္ဦးမယ္ …´

ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ လွည့္ထြက္လာခဲ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းဘူးဗ်ာ။ ဘယ္ေလာက္နာက်င္ရတယ္ဆိုတာကို ေအပရယ္ကေရာ သိပါ့မလား။ အျပစ္ရွိသလို ခံစားမႈက ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လုံး လႊမ္းျခဳံလို႔ေနၿပီ။ ဇြန႔္ကို ခ်စ္တဲ့အခ်စ္တစ္ခုတည္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အရာအားလုံးကို ဆန႔္က်င္လို႔ျဖစ္ပါ့မလားဆိုတာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ မေရရာေသးဘူး။

တစ္ေန႔လုံး ကၽြန္ေတာ္ အခန္းေအာင္းေနမိတယ္။ ေအပရယ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္အခန္းတံခါးကို တစ္ခ်က္ကေလးေတာင္မွ လာမေခါက္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္ဆိုးသြားၿပီလား မသိပါဘူး။

ညေနသုံးနာရီခြဲေလာက္က်ေတာ့ ဇြန္ ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းကို တက္လာတယ္။ အခန္းတံခါးေခါက္သံကို ကၽြန္ေတာ္က ေအပရယ္မွတ္လို႔ စိတ္သက္သာရာရသြားရင္း ဖြင့္ေပးလိုက္ေပမယ့္ ဇြန္ျဖစ္ေနတယ္။

`ေမာင္ … ဘာျဖစ္ေနတာလဲ …´

ဇြန႔္အေခၚအေျပာက ထူးျခားေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ သိပ္ၿပီးေတာ့ေတာ့ ေျပေလ်ာ့မသြားဘူး။ ဇြန႔္ကို တစ္ခ်က္ ဆြဲဖက္လိုက္ရင္း နဖူးေလးကို နမ္းလိုက္ေတာ့ ဇြန္က ထပ္ေမးျပန္တယ္။

`ဘာျဖစ္ေနတာလဲလို႔ … ေမာင့္ကို ၾကည့္ရတာလည္း ထူးဆန္းေနသလိုပဲ … ေအပရယ္ကလည္း ဘာစကားမွ မေျပာဘူး။ ေမာင္ေမာင္ေရာလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ သြားၾကည့္လို႔ပဲ ေျပာတယ္ … ေမာင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ စကားမ်ားထားၾကလား …´

`ဇြန္ … ငါ … ငါ …´

ဇြန္က ေမာင္လို႔ ေခၚေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ စိတ္ညစ္ညဴးမႈနဲ႔ အျပစ္ရွိသလို ခံစားမႈေတြက ၾကည္ႏူးစရာေတြအေပၚ ဖုံးလႊမ္းေနလို႔ ဘယ္လိုမွ မခံစားနိုင္ေသးပါဘူး။

ဇြန္က ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ဆြဲၿပီး ကုတင္ေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္ရင္း ေျပာတယ္။

`ေမာင္ … ေျပာေလ … ဇြန္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ …´

`နင္သိလို႔ေရာ ဘာထူးမွာမို႔လဲ …´

`ဟယ္ … ရွက္ေတာင္ ရွက္လာၿပီ … ဒီက ဒီေလာက္ ေမာင္ရယ္ ဇြန္ရယ္ လုပ္ေနတာ … နင္က ခုထိ နင္ငါလုပ္ေနတုန္းပဲလား ေမာင္ေမာင္ရဲ့ … အဲ … လူေတြရွိရင္ေတာ့ ငါ မေခၚပါဘူး … ေျပာေလ …. ေမာင္ … ဇြန္လည္း ေျဖရွင္းေပးနိုင္ရင္ ေပးနိုင္မလားလို႔ ….´

ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ဇေဝဇဝါျဖစ္ေနမိတယ္။ စိတ္ညစ္စရာေတြကို ဇြန႔္ကိုလည္း ေျပာမျပခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ တအုံအုံ တေႏြးေႏြးျဖစ္ေနတာကလည္း ေပါက္ကြဲထြက္ေတာ့မလို ခံစားေနရတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္ဖ်ားက စကားေတြ ထြက္က်သြား ေတာ့တယ္။

`မနက္က … ေအပရယ္က ေမးတယ္ ဇြန္ …´

ဇြန႔္မ်က္လုံးေလးေတြ ၀ိုင္းစက္သြားရင္းက …

`သူက ဘာေမးလို႔လဲ ေမာင္ …´

`လိုရင္းေျပာရရင္ေတာ့ကြာ … ေမာင္နဲ႔ ဇြန႔္ကို ညက မသကၤာဘူးေပါ့ … အဲဒါပါ …´

`ေမာင္က ဘာေျပာလိုက္လို႔လဲ …´

`ဒီလိုပါပဲ … ေဝ့လည္ေၾကာင္ပတ္လုပ္ၿပီး ေလၽွာက္ေျပာေနလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကို စကားအတင္းျဖတ္ၿပီး ထြက္လာခဲ့တာ၊ ခုခ်ိန္ထိပဲ … ေမာင္က သူ႔ကို ေရွာင္ေနလိုက္တယ္၊ သူကလည္း တံခါးေတာင္ လာမေခါက္ဘူး … ခုေတာင္ ဇြန႔္ကို ေအပရယ္မွတ္လို႔ …´

`အင္း ……´

ဇြန္က ခဏေလာက္ ၿငိမ္သက္သြားၿပီးမွ …

`ေမာင္က ဘာလို႔ မေျပာခ်င္တာလဲ … သူတို႔အေၾကာင္းေတြကို ဇြန္သိသလို ဇြန႔္အေၾကာင္းေတြကိုလည္း သူတို႔သိမယ္လို႔ ေမာင္ မေတြးမိဘူးလား …´

`အင္း … ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္တယ္ေလ … ဒါေပမယ့္ သူတို႔နဲ႔ ေမာင္ ပတ္သက္ခဲ့တာက ေမာင္နဲ႔ဇြန္ၾကားက အေနအထားနဲ႔ တူလို႔လား … သူတို႔ကို ေမာင္ ဇြန႔္လို ခ်စ္နိုင္မယ္လို႔ မထင္မိဘူး … ၿပီးေတာ့ ဇြန႔္ကိုလည္း သစၥာရွိခ်င္တယ္ေလ …´

ကၽြန္ေတာ္ ဒီစကားကို ေျပာလိုက္မိေတာ့ ဝမ္းနည္းမိသလို ရင္ထဲေတာ့ နည္းနည္းေပါ့သြားသလိုပဲ။

ဇြန႔္ႏႈတ္ဖ်ားက သက္ျပင္းခ်သံေလးကို ၾကားရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ေမွာင္ေလးေတြၾကဳံ႕ရင္း စဥ္းစားခန္း ဝင္ေနတဲ့ပုံျဖစ္ေနတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ယာေပၚလွဲခ်လိုက္ၿပီး ေခါင္းအုံးတစ္လုံးကို မ်က္ႏွာေပၚမွာ တင္ထားရင္း ၿငိမ္သက္ေနမိတယ္။

ခဏေနေတာ့ ဇြန႔္လက္ကေလးေတြက ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ကိုင္လႈပ္လိုက္တယ္။

`ေမာင္ …´

`ဘာလဲကြာ … စိတ္ညစ္ရတဲ့အထဲ … တျခားသူေတြေရာ ဘယ္လိုေနမလဲ မသိဘူး … ေအပရယ္ကသာ ျပန္ေျပာျပလိုက္ရင္ေတာ့ သူတို႔လည္း အကုန္လုံး အထင္လြဲကုန္မွာ ေသခ်ာတယ္ …´

`ေမာင္ကလဲကြာ … ဇြန႔္ကို ၾကည့္ပါဦး ….´

ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းအုံးကို ဖယ္ခ်လိုက္ေတာ့ ဇြန႔္မ်က္ႏွာေလးက ဝင္းပေနတယ္။

`ဘာလဲ … ဘာေတြႀကံေနတာလဲ …´

`အခု ဇြန္ စဥ္းစားၾကည့္တယ္ … ေမာင္ရယ္ … ဇြန္ သူတို႔ကို ကိုယ္ခ်င္းစာတယ္။ ဇြန္ခ်စ္သလို သူတို႔လည္း ေမာင့္ကို ခ်စ္ၾကမယ္လို႔ ေမာင္ တစ္ခါမွ မေတြးမိဘူးလား … ဇြန္ အရင္တုန္းက ေမာင္နဲ႔ သူတို႔ေတြ ေပ်ာ္ေနၾကတာကို ျမင္ရၾကားရေတာ့ ဘယ္ေလာက္ဝမ္းနည္းရတယ္ မွတ္သလဲ။ ထားေတာ့ေလ … အဲဒီတုန္းက ဇြန႔္ကိုယ္ဇြန္ မေသခ်ာ မေရရာေသးတဲ့အခ်ိန္ … ဒါေပမယ့္ ဇြန္ စိတ္ရွင္းတယ္ေလ … သူတို႔နဲ႔ ေမာင္နဲ႔ ဘာျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ဇြန္ ျပန္သိရတာကိုး။ ခုေတာ့ ေမာင္နဲ႔ ဇြန္က သူတို႔အေပၚ မရိုးသားသလိုမ်ိဳး ျဖစ္မေနဘူးလား။ အင္း … မနက္တုန္းက ဇြန္လည္း သူတို႔ ၀ိုင္းက်ပ္မွာ ရွက္တာနဲ႔ နိုးနိုးခ်င္း ေရခ်ိဳးၿပီး ထြက္သြားလိုက္မိတယ္ … ဒီေတာ့ ေအပရယ္က ဘာပဲေျပာေျပာ အစ္မအႀကီးဆုံးေလ၊ သူ႔မွာ ပိုၿပီး ဖီလင္ျဖစ္မွာေပါ့ …´

`အင္း … ေမာင္လည္း အဲဒီလိုေတာ့ ေတြးမိသလိုပဲ … ဒါေပမယ့္ မေသခ်ာတာနဲ႔ …´

`ဒါဆိုလည္း ေမာင္ရယ္ … ဇြန႔္ကိုေတာ့ ထည့္မတြက္ပါနဲ႔ … ဇြန္က ေနာက္လူပါ … အထူးသျဖင့္ ေအပရယ့္ကို ဇြန္ သေဘာေပါက္တယ္၊ ေမာင့္မမေတြနဲ႔ ေမာင္ ေနျမဲတိုင္းဆက္ေနပါ၊ ဇြန္ နားလည္ပါတယ္ … ေက်နပ္ပါတယ္ … ဇြန္ သေဘာထားႀကီးနိုင္ပါတယ္ ေမာင္ … တစ္ခါတစ္ေလ နည္းနည္းပါးပါး မနာလိုျဖစ္ေကာင္းျဖစ္နိုင္ေပမယ့္ … ေမာင့္ကို ဇြန္ ပိုင္ဆိုင္ေနရသမၽွေတာ့ နားလည္ေနနိုင္မယ္လို႔ ထင္တာပဲ … ကဲ
… ေမာင္ … ေအာက္ဆင္းၿပီး ေအပရယ့္ကို ဇြန္ သြားေခၚလိုက္မယ္ …´

`ျဖစ္ … ျဖစ္ပါ့မလား …´

ကၽြန္ေတာ္ တြန႔္ဆုတ္ေနမိရင္း ဇြန႔္ကို စူးစမ္းသလိုၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ဇြန႔္မ်က္ႏွာကေတာ့ ခိုင္မာတည္ၾကည္တဲ့အသြင္ကို ေဆာင္ေနေလရဲ့။

`ျဖစ္ပါတယ္ … ဇြန္တို႔ ရွင္းျပရမွာက ဘယ္သူမို႔လို႔လဲ … ဇြန႔္တို႔အားလုံးအေပၚ ငယ္ငယ္တည္းကေန ခုထက္ထိ အျမဲတမ္း နားလည္ ေပးခဲ့တာ ေအပရယ့္အျပင္ ဘယ္သူရွိလို႔လဲ … အခု ဇြန္ သူ႔ကို ဝရန္တာေပၚ ေခၚခဲ့မယ္ … ေမာင္ ေစာင့္ေနေနာ္ …´

ဇြန္က တံခါးကို ဆြဲဖြင့္ၿပီး အခန္းျပင္ ထြက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းေခၚလိုက္တယ္။

`ဇြန္ …´

`လိမၼာတယ္ေနာ္ … ေစာင့္ေန …´

ေလွကားကေန ေအာက္ဆင္းသြားတဲ့ ဇြန႔္ေျခသံဖြဖြက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမေတာ့ သိပ္က်ယ္ေလာင္ေနသလိုပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ ရွပ္အက်ႌတစ္ထည္ကို ေကာက္စြပ္ၿပီး ဝရန္တာဘက္ ထြက္ခဲ့တယ္။

ညေလက ေအးျမေနေလရဲ့။ ေကာင္းကင္မွာေတာ့ လက္သည္းခြံေလာက္ လျခမ္းကေလးနဲ႔ မႈံဝါးဝါး ၾကယ္ကေလးတခ်ိဳ႕ ေတြ႕ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေလာက္ေတာ့ မုွံဝါးနိုင္ပါ့မလားေလ။

ခဏေနေတာ့ ေလွကားကေန ေျခသံတခ်ိဳ႕ ၾကားလိုက္ရတယ္။

ဇြန္လာေခၚလို႔ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ မတင္မက်စိတ္နဲ႔ ေနာက္ကေန လိုက္လာခဲ့တယ္။ ဒီေန႔မနက္က ေမာင္ေမာင္က သူ႔ကို ေရွာင္ဖယ္ခ်င္သလိုလုပ္ေနတာ၊ ေဝ့လည္ေၾကာင္ပတ္လုပ္ေနတာက ေအပရယ့္မ်က္ႏွာကို ျဖတ္ရိုက္လိုက္တာထက္ေတာင္ ပိုၿပီးနာက်င္ေစတယ္ေလ။

ဇြန္ကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာၾကရေအာင္ဆိုၿပီး လာေခၚေပမယ့္ အေပၚထပ္ ဝရန္တာဘက္ သြားၾကမယ္ဆိုေတာ့ ေမာင္ေမာင္လည္း ရွိေနလိမ့္မယ္လို႔ ေအပရယ္ ယုံမိတယ္။

ဇြန႔္ေနာက္ကေန အသာလိုက္ခဲ့ရင္း ေလွကားထစ္တစ္ထစ္တက္လိုက္တိုင္းကို ရင္ခုန္သံေတြက ဒုတ္ဒုတ္ ဒုတ္ဒုတ္နဲ႔ ျဖစ္ေနေလရဲ့။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေခါင္မိုးတံခါးဝကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို႔ကို ေက်ာေပးၿပီး အိမ္ေရွ႕ဘက္ကို ေငးေနတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ကို လွမ္းျမင္လိုက္ရတယ္။

ဇြန္က ေမာင္ေမာင့္ဆီေလၽွာက္သြားတဲ့အေလ်ာက္ ေအပရယ္က ဒါန္းေလးေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ဇြန္ သူ႔လက္ကို လာဆြဲတဲ့အထိ ေငးေနတုန္း။ ေအပရယ္ကေတာ့ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ စကားေျပာခ်င္စိတ္ ရွိပါ့မလားလို႔ပဲ စိုးရိမ္ေနမိေသးတယ္။

*

ေျခသံေတြကို ၾကားေနရေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ႐ုတ္တရက္ေတာ့ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားမႈကလည္း မရွိတာေၾကာင့္ အိမ္ေရွ႕ဘက္ကို ေငးၿပီး အေဝးက ညမီးေရာင္ေတြထဲ နစ္ေမ်ာခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္တယ္။

ဇြန႔္ကိုယ္သင္းနံ့ေလးကို ပထမ ခံစားမိလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ လက္ကို လာဆြဲတဲ့ ဇြန႔္လက္ကေလးကို ျပန္လည္ဆုပ္ညႇစ္ရင္း ေနာက္ကို တျဖည္းျဖည္းလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒါန္းေပၚမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ေအပရယ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

အိပ္မက္ထဲ လမ္းေလၽွာက္သလို ဇြန႔္နံေဘးကေန ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မွတ္မဲ့ ေလၽွာက္လွမ္းလာမိရင္း ေအပရယ့္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ သူ႔မ်က္ဝန္းေတြက ရီေဝေနတာကို ေတြ႕ရေလရဲ့။

ဒါန္းဆီကို ေရာက္ေတာ့ ေအပရယ့္ေဘးမွာ ဇြန္က ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ရပ္ေနမိတုန္းပဲ၊ ေအပရယ္က ထိုင္ေလလို႔ ေျပာမွပဲ သူ႔ေဘးတစ္ဘက္မွာ ဝင္ထိုင္လိုက္မိတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ စကားမေျပာျဖစ္ၾကဘဲ ဒါန္းကိုပဲ လႈပ္ယမ္းေနမိတယ္။ ခပ္တိုးတိုးထြက္လာတဲ့ ဒါန္းျမည္သံတစ္ခုကလြဲလို႔ ဝန္းက်င္မွာ အရာရာဟာ တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့တယ္။

ေအပရယ့္ဘက္ကို ေခါင္းလွည့္ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ အေဝးက မီးေရာင္ေတြကို ေငးရင္း စိုစြတ္ေနတဲ့မ်က္ဝန္းေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို အျပစ္သားတစ္ေယာက္ကို ခံစားမိေစတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလိုမ်ိဳး မျပဳမူခဲ့သင့္ပါဘူးေလ။

ကၽြန္ေတာ္ ေအပရယ့္လက္ကေလးတစ္ဖက္ကို တစ္ခါမွာ မကိုင္ဖူးတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို မဝံ့မရဲ ဆုပ္ကိုင္လိုက္မိတယ္။ ေအပရယ္က မ႐ုန္းေပမယ့္ ဘာမွေတာ့ မတုံ႔ျပန္ဘူး။ အေဝးကို ေငးေနဆဲပဲ။

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဇြန္က ဒါန္းကို ေျခေထာက္ရပ္လိုက္ရင္း လွမ္းေျပာတယ္။

`ေမာင္ေမာင္ … နင္ မမႀကီးကို ေျပာစရာရွိတယ္ဆို၊ အဲဒါ ေျပာလိုက္ေလ … ငါ တစ္ခုခု သြားစားလိုက္ဦးမယ္ …´

ဇြန္က ေနရာကေန ထထြက္သြားေတာ့မွ ေအပရယ္က ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကို လွည့္လာတယ္။

ၿပီးေတာ့ …

`ဘာေျပာစရာရွိလို႔လဲ ေမာင္ေမာင္ … ေျပာစရာရွိရင္လည္း ေျပာေလ … မေျပာခ်င္တာရွိရင္လည္း ငါ အတင္းမေမးေတာ့ပါဘူး …´

ေနာက္ဆုံးစကားလုံးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ခက္ခက္ခဲခဲ ဖမ္းယူလိုက္ရတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေျပာရင္းနဲ႔ ေအပရယ့္အသံက တိမ္ဝင္သြားလို႔ပါပဲ။ ဟုတ္ပါတယ္ … ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲက သူ႔လက္ကို ႐ုန္းလိုက္ၿပီး ေအပရယ္တစ္ေယာက္ ရွိုက္ငိုလို႔ေနၿပီေလ။

မ်က္ႏွာကို လက္ကေလးႏွစ္ဖက္နဲ႔ အုပ္ရင္း တသိမ့္သိမ့္ငိုေႂကြးလို႔ေနေလရဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေအပရယ့္ငိုသံတစ္ခုတိုင္းက ဓားထက္ထက္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ဦးတည္ၿခိမ္းေျခာက္ေနသလို ခံစားရတယ္။ အျပစ္ရွိသူအတြက္ မလႊဲေရွာင္သာပါဘူးေလ။

ကၽြန္ေတာ္ ေအပရယ့္ကိုယ္လုံးေလးကို သိုင္းဖက္လိုက္မိတယ္။ စစခ်င္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲကေန ႐ုန္းထြက္သြားေလရဲ့။ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ၿပီးႀကိဳးစားလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ နည္းနည္း႐ုန္းေသးေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က ပိုၿပီးတင္းတင္းဖက္ထားလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြထဲမွာ ၿငိမ္သက္သြားပါေတာ့တယ္။

ငိုသံကေလးကလည္း တျဖည္းျဖည္းတိုးတိတ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ပုခုံးေပၚ ေခါင္းကေလးမွီရင္း ေႏြးေထြးတဲ့ေအပရယ့္ကိုယ္ေလးက မလႈပ္မယွက္ ၿငိမ္သက္လို႔ေနတယ္၊ လက္ကေလးေတြကေတာ့ ေအးစက္ေနေလရဲ့။

ေအပရယ့္လက္ဖ်ားေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ့္လက္ဖဝါးထဲ ဆြဲယူကိုင္တြယ္လိုက္ရင္း ခပ္ဖြဖြပြတ္သပ္ေပးေနမိတယ္။ ခဏေနေတာ့မွ ျပန္လႊတ္လိုက္ၿပီး ေဘးကို လွည့္လို႔ ေအပရယ့္ပုခုံးေလးႏွစ္ဖက္ကို ကိုင္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္နည္း တြန္းခြာလိုက္တယ္။

`ေအပရယ္ … မမႀကီး …´

ေအပရယ့္မ်က္ႏွာေလး တျဖည္းျဖည္းေမာ့လာတယ္။ မ်က္ႏွာမွာေတာ့ မေျခာက္ေသးတဲ့ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းေတြ။

`နင္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ငါငိုရတာ ဒါ ငါးႀကိမ္ေျမာက္ပဲ ေမာင္ေမာင္ … နင္ ကေလးတုန္းက စက္ဘီးလဲၿပီး အနာရွိန္နဲ႔ ဖ်ားတုန္းက တစ္ခါ၊ ေမေမက နင့္ကို အိမ္ျပန္ေနာက္က်လို႔ ရိုက္တုန္းက တစ္ခါ၊ နင္ ဆယ္တန္းတုန္းက ေက်ာင္းအဆင္း ရန္ျဖစ္ၿပီး ရိုက္ၾကလို႔ ေဆး႐ုံေရာက္တုန္းက တစ္ခါ၊ ၿပီးေတာ့ နင့္ကိုယ္နင္ ေမေမ့ရဲ့ သားအရင္းမဟုတ္မွန္း သိသြားၿပီး မူးလာတုန္းက တစ္ခါ၊ အခု တစ္ခါ၊ ေမာင္ေမာင္ရယ္ … ေရွ႕ဆက္ၿပီး နင္ဘယ္ေလာက္မ်ား ငါ့ကို ငိုေအာင္လုပ္ဦးမွာလဲ …´

ေအပရယ့္စကားလုံး တစ္လုံးတစ္လုံးစီဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚကို ႀကိမ္လုံးတစ္ခ်က္က်လာတာထက္ေတာင္ နာက်င္ခံစားမႈကို ေပးစြမ္းေနနိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမေျပာနိုင္ဘဲ ေခါင္းငိုက္စိုက္က်သြားမိတယ္။ အခ်ိန္တိုင္းမွာ မဟုတ္ေပမယ့္ ဒီတစ္ႀကိမ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းငုံ႔ေနရမယ့္ အလွည့္ေပါ့ေလ။

ဒီခဏမွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ဆံပင္ေတြၾကားကို ဖြရြပြတ္သပ္လာတဲ့ လက္ကေလးေတြရဲ့ အထိအေတြ႕ကို ခံစားလိုက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေခါင္းမေမာ့သာေသးဘူး။

`ေမာင္ေမာင္ …´

ေအပရယ္က ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ကို ေခၚလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းငုံ႔ထားရင္းကေနပဲ ေခါင္းတစ္ခ်က္ၿငိမ့္ျပမိတယ္။

`ေျပာေလ … ေမာင္ေလး …´

ေအပရယ့္လက္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ေမးဖ်ားကေနၿပီး ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို ဆြဲေမာ့လိုက္ပါတယ္။

`ဘာေျပာရေတာ့မွာလဲ ေအပရယ္ … ငါ … ငါ … မွားပါတယ္ … ငါ့ကို စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ … ေတာင္းပန္ပါတယ္ဟာ … ငါ့ဘက္ကေန ဘာမ်ားေျပာနိုင္ဦးမွာလဲ …´

ေအပရယ့္မ်က္လုံးေလးေတြက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လုံးကို တည့္တည့္စိုက္ၾကည့္ရင္း …

`ဒါဆို နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ … အင္း … ဟုတ္တယ္ေပါ့ေလ …´

ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းကိုပဲ တြင္တြင္ၿငိမ့္ျပေနမိတယ္။

`အဲဒီေတာ့ ငါ့မွာ ဘယ္လိုခံစားရမယ္လို႔ ထင္သလဲ ေမာင္ေမာင္ …´

ကၽြန္ေတာ္ ေအပရယ့္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အျပဳံးေလးကေန စျမင္ရတယ္။

`ေအပရယ္ …´

`ေပ်ာ္တာေပါ့ဟဲ့ … ဇြန္က နင့္ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာက ငါ အစကတည္းက သိတာပဲ … တျခားသူတစ္ေယာက္နဲ႔ဆိုရင္သာ ငါက သဝန္တိုရင္တိုမိဦးမယ္ … ဒါေပမယ့္ေလ … မနက္က နင္ဘာမွမေျပာဘဲ တစ္ေန႔လုံးေရွာင္သြားတာမ်ိဳးကေတာ့ … ငါ့ဘက္ကိုလည္း ေတြးၾကည့္ဦးေလဟယ္ …´

`ဟုတ္ …´

ကၽြန္ေတာ့္စကားလုံးေတြ ခ်ိဳ႕တဲ့ေနမိတယ္။

`တစ္ခုပဲ ကတိေပး … ေနာ္ …´

`အင္း …..´

`ေနာက္ကို … ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါ့ကို အကုန္ေျပာျပရမယ္ … သူမ်ားေနာက္မွ ေအပရယ္ သိရတာပါဆိုတာမ်ိဳး မလိုခ်င္ဘူး။ မနက္ကလို ေရွာင္ထြက္သြားတာမ်ိဳး၊ မေျပာခ်င္မဆိုခ်င္ျဖစ္ေနတာမ်ိဳး လုံးဝမလုပ္ရဘူး … အဲဒါဆိုရင္ ဒီေန႔ကိစၥကို ခြင့္လႊတ္ေပးမယ္ …´

`ေအပရယ္ ….´

`ဘယ္လိုလဲ … ေမာင္ေမာင္ …´

`နင့္သေဘာအတိုင္းပါပဲဟာ … ဇြန႔္ကို ငါ … မထိခိုက္ေစခ်င္လို႔ … ဒီလိုလုပ္လိုက္မိတာက နင့္ကို ဒီလိုထိခိုက္ေစခဲ့တယ္ဆိုရင္ တကယ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဟာ … ငါ အေတြးတိမ္သြားမိတယ္ … တကယ္ေတာ့ ဇြန္ေျပာသလိုပဲ နင္က ငါတို႔အေပၚ နားအလည္ဆုံးပါ … ငါ … ငါ ……´

`ေတာ္ၿပီ ေကာင္ေလး … မုဒ္ေတြ သိပ္ဝင္ေနၿပီ … သြားသြား … နင္ အိပ္ခ်င္ရင္ သြားအိပ္ေတာ့ … ငါေတာ့ ဒီမွာ ခဏထိုင္လိုက္ဦးမယ္၊ ေလညင္းေလးခံရင္း ခဏေနၿပီးမွ ျပန္ဆင္းေတာ့မယ္ ….´

ကၽြန္ေတာ္ ေအပရယ့္ကို တစ္ခ်က္တင္းတင္းဖက္လိုက္ၿပီး ထထြက္လာခဲ့တယ္။ တံခါးဝေရာက္ေတာ့ ေစာင့္ေနတဲ့ ဇြန႔္ကို ေတြ႕ရတယ္။ ပုခုံးေလးကေန သိုင္းဖက္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲ ဝင္လာခဲ့တယ္။

အခန္းကို ေရာက္ေတာ့မွ ဇြန္က ေမးတယ္။

`ဘယ္လိုလဲ … ေျပလည္သြားၿပီလား …´

`အင္း …´

`ဘာေတြေျပာေသးလဲ …´

`မနက္က ေရွာင္ထြက္သြားတာကိုပဲ စိတ္ဆိုးေနတာပါ … သူ႔ကို မပြင့္မလင္းမလုပ္ရင္ ၿပီးတာပါပဲတဲ့ …´

`ေကာင္းတာေပါ့ ေမာင္ရယ္ …. ဇြန္လည္း ဒီလို ညီအစ္မခ်င္း မ်က္ႏွာပ်က္ရမယ့္ကိစၥမ်ိဳး မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး … ကဲကဲ … ဒါဆိုလည္း အိပ္ေတာ့ေလ … ဇြန္လည္း စာက်က္ရဦးမယ္ …´

`ဒီတိုင္း သြားေတာ့မလို႔လား …´

`ေၾသာ္ … ဆိုးေနျပန္ၿပီ … ဒီကေလးက …´

ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းေပၚ ေႏြးေထြးျပင္းျပတဲ့ အနမ္းရွည္တစ္ခု ေရာက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လုံးေတြ မွိတ္လိုက္မိတဲ့ခဏမွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဇြန္က တြန္းလွဲၿပီး အခန္းထဲက ေျပးထြက္သြားေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ မနက္နိုးလာေတာ့ ရွစ္နာရီထိုးေနၿပီ။ သူ႔စိတ္ထဲမွာေတာ့ ၾကည္လင္လို႔ေနတယ္။ မေန႔ညကတည္းက အထင္လြဲမႈေတြကို ေျပေျပလည္လည္ ေျဖရွင္းနိုင္ခဲ့လို႔ အိပ္ေရးဝဝအိပ္နိုင္ခဲ့တာကိုး။

မ်က္ႏွာသစ္၊ သြားတိုက္ၿပီး ေအာက္ထပ္ဆင္းလာေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲထိုင္ေနတဲ့ ေအပရယ့္ကို ေတြ႕ရတယ္။ ဖိနပ္ခၽြတ္မွာေတာ့ ဂ်ဴလိုင့္ကို ဖိနပ္ကုန္းစီးေနတာေတြ႕လို႔ လွမ္းေအာ္လိုက္တယ္။

`လူၾကားထဲေတာ့ အဲဒီပုံမ်ိဳးမလုပ္နဲ႔ ဂ်ဴလိုင္ေရ …´

`နင္ပဲ သြားလုပ္ပါလား … ဟာဟ … သြားၿပီ ေမာင္ေမာင္ေရ့ …´

ေျပာရင္းဆိုရင္း တံခါးဖြင့္ထြက္သြားေလရဲ့။

ေမာင္ေမာင္လည္း ထမင္းစားခန္းထဲ လွည့္လာခဲ့ေရာ စားပြဲေပၚမွာ မုန႔္ဟင္းခါးတစ္ပြဲကို ေတြ႕ရတယ္။ စားခ်င္စိတ္မရွိတာနဲ႔ ေရခဲေသတၱာ ထဲက နို႔တစ္ဗူးထုတ္ၿပီး ဖန္ခြက္ထဲထည့္ၿပီး နည္းနည္းေသာက္ရင္း ဧည့္ခန္းထဲ ျပန္ထြက္လာခဲ့ေတာ့ ေအပရယ္ တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္တယ္။

ၾကည့္ရတာ သိပ္ေတာ့ စိတ္မေျပေသးဘူးထင္တယ္လို႔ ေတြးၿပီး ေမာင္ေမာင္က ေဘးမွာ ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့ ေအပရယ္က နည္းနည္း ခြာထိုင္လိုက္တယ္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ နည္းနည္းေခ်ာ့ဖို႔လိုအပ္ေနၿပီထင္ပါရဲ့။

နို႔ခြက္ကို အကုန္ေမာ့ခ်လိုက္ၿပီး ေရွ႕က စားပြဲေပၚ တင္ထားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေအပရယ္ ေရႊ႕သြားတဲ့ဘက္ လိုက္တိုးလိုက္ေတာ့ အိမ္ေနရင္းေဘာင္းဘီတိုေအာက္က ေအပရယ့္ေပါင္သားေလးေတြရဲ့ အထိအေတြ႕ကို ခံစားမိလိုက္တယ္။ ေမာင္ေမာင္က ပူးကပ္ထိုင္လိုက္ေပမယ့္ ဒီတစ္ခါ ထပ္မေရႊ႕ေတာ့ဘူး၊ ေရႊ႕ဖို႔ ေနရာမရွိေတာ့လို႔လည္း ျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ဒီေလာက္ႀကီး မူမေနခ်င္တာလည္း ျဖစ္ရင္ျဖစ္မွာေပါ့။

ေမာင္ေမာင္က ပုခုံးခ်င္းတစ္ခ်က္တိုက္လိုက္ေတာ့ ေအပရယ့္ေခါင္းေလးက ဟိုဘက္လွည့္သြားတယ္။ တစ္ဆင့္တိုးၿပီး ေမာင္ေမာင္က ေအပရယ့္ပုခုံးေပၚ လက္တင္လိုက္ေတာ့ ေအပရယ္က ျပန္ဖယ္ခ်တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ေမာင္ေမာင္က ေအပရယ့္ခါးေလးကို ဆြဲဖက္ရင္း သူ႔ဘက္ကို ဆြဲယူလိုက္ေတာ့ ေအပရယ္က ရယ္ရင္းနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္ရင္အုပ္ႀကီးကို တဘုံးဘုံးထုလိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင့္လက္တစ္ဖက္က ေအပရယ့္ဆံႏြယ္ေလးေတြကို တစ္ခ်က္သပ္လိုက္ေတာ့ ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင့္ရင္ခြင္ထဲမွာ မ်က္ႏွာ အပ္ထားရင္းနဲ႔ ၿငိမ္သက္ေနေလရဲ့။

`ေအပရယ္ …´

ေမာင္ေမာင္က ေခၚလိုက္တယ္။

`ေျပာေလ …´

`ေတာင္းပန္ေနလို႔ေတာ့ အပိုပါပဲဟာ … ဒါေပမယ့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါ့ကို နားလည္ေပးလို႔ ေက်းဇူးတင္တယ္လို႔ ….´

ေအပရယ္က သူ႔ရင္ခြင္ထဲ မွီထားရာကေန ထထိုင္လိုက္ၿပီး ေမာင္ေမာင့္ကို စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဒီမ်က္ဝန္းေတြမွာေတာ့ အပူရွိန္ေတြ ပါေနသလိုပဲ။ ၾကည့္ေနရင္း ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ သူ႔မ်က္ႏွာမ်ား ေလာင္သြားၿပီလားလို႔ ထင္လိုက္ရေသးတယ္။

သို႔ေပမယ့္ အဲဒီ မ်က္ဝန္းေတြေနာက္မွာ တစ္စုံတစ္ခုကိုလည္း ေတြ႕လိုက္ရေသးတယ္။ ေမာင္ေမာင့္အထင္ မမွားဘူးဆိုတာ ျပသတဲ့ အေနနဲ႔ ေအပရယ္က သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ေမာင္ေမာင့္မ်က္ႏွာေပၚ ပို႔လႊတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ႏႈတ္ခမ္းကိုမွ မဟုတ္ဘူး၊ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး ေနရာအႏွံ့ အငမ္းမရကို နမ္းေနတယ္။ လက္ေတြကလည္း ေမာင္ေမာင့္ခႏၶာကိုယ္ေနရာအႏွံ့ ပြတ္သပ္ေနေတာ့ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ေအပရယ္နဲ႔ ဘယ္လိုနားလည္မႈယူရမလဲဆိုတာ သေဘာေပါက္သြားေလရဲ့။

ေမာင္ေမာင္က ေအပရယ့္လက္ေတြကို ခ်ဳပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး ရွည္ၾကာတဲ့အနမ္းေတြနဲ႔ ေအပရယ့္ကိုယ္ေလးကို ေပ်ာ့ေခြသြားေစတယ္။ ၿပီးမွ ကိုယ္လုံးေလးကို ေပြ႕ခ်ီလိုက္ၿပီး ေလွကားတေလၽွာက္ တျဖည္းျဖည္းတက္ခဲ့ေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင့္အခန္းကို မေရာက္ခင္အထိ ေအပရယ့္အနမ္းေတြက လက္လွမ္းမီသေလာက္ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚကို မိုးသီးမိုးေပါက္ေတြအလား ရြာခ်ေနတယ္။

သူ႔အခန္းတံခါးကို ေအပရယ္က လွည့္ဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္က အခန္းထဲ မေျပး႐ုံတမယ္ ဝင္သြားရင္း ေအပရယ့္ကို အိပ္ယာေပၚ ခ်ေပးလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေအပရယ္ကလည္း သူ႔ကို မလြတ္တမ္းဖက္ထားတာေၾကာင့္ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္လည္း သူနဲ႔အတူ အိပ္ယာေပၚ လဲက်သြားေလရဲ့။

ေမာင္ေမာင္က ခ်က္ခ်င္းပဲ ျပန္ထလိုက္ရင္း ေအပရယ့္နို႔ႀကီးေတြကို အက်ႌေပၚကေန ကိုင္တြယ္လိုက္တယ္။ သူ႔လက္ေတြက အက်ႌ ေအာက္က အိစက္တဲ့အထိအေတြ႕ကို တိုက္ရိုက္ခံစားလိုက္ရတာမို႔ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ အခုအခံမပါမွန္း သိလိုက္ရတယ္။

ေအပရယ့္ကိုယ္ေပၚ အုပ္မိုးရင္း အက်ႌၾကယ္သီးေတြ ျဖဳတ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ကို ေအပရယ္ကလည္း ဒီတိုင္းေတာ့ အလြတ္ေပး မထားပါဘူး။ ေအပရယ့္လက္ေတြက ေမာင္ေမာင့္တီရွပ္ေအာက္နားစကို လွမ္းဆြဲရင္း အေပၚကို ပင့္ၿပီးခၽြတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနေလရဲ့။

သူတို႔ေတြ ဒီလို အျပန္အလွန္ႀကိဳးစားေနၾကေပမယ့္ စကားတစ္လုံးမွေတာ့ မေျပာျဖစ္ၾကပါဘူး။ ေျပာဖို႔လည္း မလိုအပ္ဘူးေလ။

ေအပရယ့္အက်ႌၾကယ္သီးေတြ အားလုံးျပဳတ္သြားေတာ့ ေမာင္ေမာင္က ကိုယ္ကို တစ္ခ်က္ဆန႔္လိုက္ရင္း သူ႔လည္ပင္းနားေရာက္ေနတဲ့ တီရွပ္ကို ဆြဲခၽြတ္လိုက္တယ္။ ေအာက္ကို ျပန္ၿပီး လုပ္လက္စအလုပ္ကို ဆက္လုပ္ဖို႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေအပရယ့္ကိုယ္ေပၚမွာ အက်ႌေလးက ရွိမေနေတာ့ဘူးေလ။

ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ အဝတ္မဲ့ ကိုယ္အထက္ပိုင္းႏွစ္ခု ထိကပ္သြားၾကရင္း ေမာင္ေမာင္က အေပၚကေန ေအပရယ့္ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းနမ္းရႈံ႔လို႔ေနေလရဲ့။ ေအပရယ့္လၽွာေလးရဲ့ စိုစြတ္ေႏြးေထြးတဲ့ အရသာကို ခံစားရင္း ေမာင္ေမာင္က သူ႔လၽွာဖ်ားေလးနဲ႔ မီသေလာက္ ေနရာေတြကို လ်က္ေပးေနေတယ္။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းခြာလိုက္ရင္း ေမးဖ်ား၊ လည္တိုင္၊ ပုခုံးႏွစ္ဖက္ စတဲ့ေနရာေတြကို ဖြဖြေလးနမ္းရင္း ေအာက္ကို ျဖည္းျဖည္း ဆင္းခဲ့ေတာ့ မို႔ေမာက္ဝင္းဝါတဲ့ ေတာင္ပူစာႏွစ္ခုက ေမာင္ေမာင့္ကို ဆီးႀကိဳေနသလိုပဲ။

ကိုယ္ခ်င္းကပ္ထားတာကို နည္းနည္းႂကြလိုက္ရင္း ေအပရယ့္နို႔ႀကီးေတြကို လက္ေတြနဲ႔ ခံစားလိုက္တယ္။ အိစက္တဲ့အထိအေတြ႕က အသားထဲကို နစ္ဝင္သြားေတာ့မလိုပဲ။ လက္ဖဝါးေတြနဲ႔ ခပ္ဖြဖြအုပ္ကိုင္ ေဆာ့ကစားရင္း လက္ညႇိုးလက္မေတြက ေအပရယ့္နို႔သီးေခါင္းေလးေတြ ဆီကို ေရာက္လို႔သြားပါေတာ့တယ္။

နို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို ေခ်ေပးရင္း ဗိုက္သားေဖြးေဖြးေလးကို ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ စုပ္ယူလိုက္ေတာ့၊ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ ယားလို႔ထင္ပါရဲ့၊ တြန႔္တက္သြားတယ္။ ဒီေတာ့မွ ေမာင္ေမာင္လည္း လၽွာနဲ႔ အသာအယာလ်က္ေပးရင္း နို႔ေတြကို ဖ်စ္ညႇစ္ဆုပ္နယ္လိုက္၊ နို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို ေခ်ေပးလိုက္နဲ႔ ေဆာင္ရြက္လိုက္ေတာ့ ေအပရယ့္ဆီက ညည္းသံေလးေတြ ထြက္ေပၚလာေတာ့တယ္။

ခ်က္ကေလးကို လၽွာနဲ႔ထိုးလိုက္ေတာ့ ေအပရယ္ဆီက အကနဲ အသံေလးကို ၾကားလိုက္ၿပီး ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ေအာက္ကို ဆက္ၿပီး ဆင္းလာခဲ့ေတာ့တယ္။

ေဘာင္းဘီေလးကို ဆြဲခ်လိုက္ေတာ့ ေအပရယ္က တင္ပါးေတြကို လြယ္ကူေအာင္ အလိုက္တသိႂကြေပးေလရဲ့။ လက္ထဲပါလာတဲ့ ေဘာင္းဘီတိုေလးကို လႊင့္ပစ္လိုက္ၿပီး ေမာင္ေမာင့္မ်က္လုံးေတြက ေအပရယ့္ေအာက္ပိုင္းေလးဆီ ေရာက္သြားေတာ့ ေရွ႕နားေအာက္ဘက္က ခြေလးနားမွာ အေရာင္ရင့္စိုကြက္ေနတဲ့ အဝါေရာင္ပင္တီေလးကို ေတြ႕ရတယ္။

သားေကာင္နံ့ရလိုက္တဲ့ က်ားလိုပဲ ေမာင္ေမာင့္စိတ္ေတြ နိုးၾကားလာေလရဲ့။ အခ်ိန္မဆိုင္းေနဘဲ အဲဒီအကြက္ကေလးကို ေမာင္ေမာင္ လၽွာနဲ႔ထိုးလ်က္လိုက္ေတာ့ ေအပရယ့္ဆီက ေမာင္ေမာင္ရယ္ဆိုတဲ့ ညည္းသလို ေက်နပ္သလိုအသံေလးကို ၾကားရတယ္။

ေမာင္ေမာင့္လက္ေတြက အဲဒီအစိုကြက္ေလးရဲ့ အနီးအနားကို ပင္တီေလးေပၚက ဆြဲစုကိုင္လို႔ ဆတ္ကနဲ အသာေလးကိုက္လိုက္ေတာ့ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ လူးလြန႔္လႈပ္ရွားသြားၿပီး ပင္တီေလးက ပိုမိုစိုထိုင္းလာတယ္။

ေမာင္ေမာင့္လက္ေတြက ပင္တီသားေရႀကိဳးေလးကို ခါးကေန ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ပဲ ဆြဲခ်လိုက္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတြ႕ျမင္လိုက္ရတဲ့ အျမင္က ေမာင္ေမာင့္ကို ပိုၿပီးစိတ္လႈပ္ရွားေစတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ ေအပရယ့္ညီမေလးမွာ ေျပာင္ဝင္းရွင္းသန႔္လို႔ေနတာကိုး။

`လွလိုက္တာ ေအပရယ္ရာ …´လို႔ တံေတြးမ်ိဳခ်သံႀကီးနဲ႔ေျပာလိုက္ေတာ့ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာကို ေခါင္းအုံးနဲ႔ ကြယ္ထား ေလရဲ့။ ေမာင္ေမာင့္အတြက္ေတာ့ အထူးအဆန္းတစ္ခုျဖစ္ေနတာကိုး။

ခ်က္ခ်င္းလိုပဲ ပန္းရင့္ေရာင္ေျပာင္လက္ေနတဲ့ ေအပရယ့္ညီမေလးဆီ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ဒိုက္ဗင္ထိုးဝင္လိုက္တယ္။ အစိ ေလးကို လက္မနဲ႔ပြတ္ရင္း အားရပါးရလ်က္လိုက္ေတာ့ ေအပရယ့္ညီမေလးထဲက ပိုမိုမ်ားျပားတဲ့အရည္ေလးေတြက ဆုအျဖစ္က်ဆင္းလာေလရဲ့။

တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ထက္ေအာက္စုန္ဆန္ လ်က္ေပးလိုက္တဲ့အခါ အစိကေလးကို ႏွာေခါင္းထိပ္နဲ႔ ထိုးမိသြားတဲ့ခဏမ်ိဳးမွာ ေအပရယ္ တစ္ေယာက္ ထြန႔္ထြန႔္လူးသြားတတ္တယ္။

အစိထိပ္ေလးကို ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ခုၾကားညႇပ္ၿပီး စုပ္ယူလိုက္ေတာ့ ေအပရယ့္ညည္းသံေတြက ေအာ္သံနဲ႔ေတာင္ ပိုတူလာေလရဲ့။ ဆက္ၿပီး အစိေလးကို လ်က္ေနရင္းနဲ႔ ေမာင္ေမာင္က လက္ေခ်ာင္းႏွစ္ေခ်ာင္းကို ညီမေလးထဲကို တျဖည္းျဖည္းထိုးသြင္းလိုက္ေတာ့တယ္။

တဟင္းဟင္းေအာ္ညည္းေနရင္းကေန တိုးဝင္လာတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြေၾကာင့္ ေအပရယ့္ဆီက ေက်နပ္သြားတဲ့အသံေလးကို ၾကားရတယ္။ လက္ေခ်ာင္းႏွစ္ေခ်ာင္းကို ပက္လက္လွန္ထားရင္း ေမာင္ေမာင္က ညီမေလးရဲ့ အေပၚဘက္နံရံကို ဖိပြတ္ေပးေနေလရဲ့။ လၽွာဖ်ားေလးနဲ႔လည္း အစိေလးကို ဆက္တိုက္ကလိေပးေနေတာ့ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ ဘယ္လိုမွ တင္းခံလို႔မရေတာ့ဘူးေပါ့။

တျဖည္းျဖည္း စိပ္လာတဲ့ ညည္းညဴသံေတြနဲ႔အတူ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ အိပ္ယာခင္းစကို လက္ႏွစ္ဖက္ထဲ ဆုပ္ကိုင္ရင္း တဆတ္ဆတ္တုန္လို႔ အရသာအထြဋ္အထိပ္ကို ေရာက္ရွိသြားပါေတာ့တယ္။

ေအပရယ္တစ္ေယာက္ အေမာေျဖေနတုန္းမွာပဲ ေမာင္ေမာင္က သူ႔ေဘာင္းဘီကို ခၽြတ္ခ်လိုက္ၿပီး ေအပရယ့္ေဘးမွာ လွဲခ်လိုက္ေတာ့ အေမာမေျပေသးတဲ့ ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင့္ပါးကိုပဲ ဝတ္ေက်ဝတ္ကုန္ လွမ္းနမ္းနိုင္ေတာ့တယ္။

ေအပရယ့္နဖူးက ေခၽြးသီးေလးေတြကို အက်ႌနဲ႔သုတ္ေပးလိုက္ရင္း ေမာင္ေမာင္က သူ႔လက္ညႇိုးနဲ႔ လက္ခလယ္ကို ေအပရယ့္ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ေတ့ေပးလိုက္ေတာ့ ေအပရယ္က သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြကို စုပ္ယူလိုက္တယ္။ သူ႔ညီမေလးရဲ့အရသာကို ကိုယ္တိုင္ျပန္ခံစားရင္းနဲ႔ ေအပရယ့္မွာ စိတ္ဆႏၵေတြက နိုးၾကားသထက္ နိုးၾကားလာခဲ့ၿပီေပါ့။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေမာင္ေမာင္က ေအပရယ့္နို႔ႀကီးေတြေပၚ မ်က္ႏွာအပ္ခ်လိုက္ရင္း ေျခေထာက္တစ္ဖက္ကလည္း ေအပရယ့္ကိုယ္ေပၚ ကန႔္လန႔္ျဖတ္တင္လိုက္တယ္။ နို႔ေတြကို အငမ္းမရ စို႔ေပးေနတဲ့အခိုက္မွာပဲ ေမာင္ေမာင္ေပါင္က ေအပရယ့္ညီမေလးနဲ႔ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ သြားၿပီး ထိကပ္ေနေလရဲ့။

နို႔သီးေခါင္းေလးကို ခပ္ဖြဖြကိုက္လိုက္ေတာ့ ေအပရယ့္ဆီက တကၽြတ္ကၽြတ္နဲ႔ညည္းသံကို ၾကားရတယ္။ နို႔သီးေခါင္းထိပ္ကေလးကို ငုံၿပီး စို႔ရင္း လၽွာဖ်ားေလးက ထိပ္တည့္တည့္ကို လ်က္ေပးလိုက္ေတာ့ ေအပရယ့္တင္ပါးေတြက ႂကြတက္လာရင္း ေမာင္ေမာင့္ေပါင္ကို ညီမေလးနဲ႔ ေတ့ပြတ္ေနေလရဲ့။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေအပရယ့္ႏႈတ္က စကားသံေလးေတြ ထြက္က်လာပါေတာ့တယ္။

`လုပ္ … လုပ္ေတာ့ေလ … ေမာင္ေမာင္ရယ္ …. ဟင္း ……´

ေမာင္ေမာင္ နည္းနည္းအံ့ၾသသြားတယ္။ ဘယ္တုန္းကမွ ခုလိုမ်ိဳး သူ႔ကို ဒီလို ေအပရယ့္ဘက္ေန စတင္ေတာင္းဆိုရတယ္ဆိုတာမ်ိဳး မရွိေသးဘူးေလ။ ခုေတာ့ စလာကတည္းက သူ႔ဦးေဆာင္မႈေတြေအာက္မွာ တစ္ခ်ိန္လုံးၿငိမ္ခံေနရင္း လိုက္ပါစီးေမ်ာလာသလို ခုလည္း သူ႔ကို ဦးေဆာင္ဖို႔ ေတာင္းဆိုလိုက္တာ မဟုတ္လား။ ၾကည့္ရတာ ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင့္ကို ဆရာျဖစ္လက္မွတ္ ခ်ီးျမႇင့္လိုက္တာမ်ားလား။

ေမာင္ေမာင္က ေအပရယ့္ညီမေလးေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ထိုင္လိုက္ၿပီး သူ႔ညီေလးထိပ္နဲ႔ ေအပရယ့္ညီမေလးရဲ့ အဝကို လိုက္ၿပီးပြတ္ေပး ေနလိုက္တယ္။ ဝင္းပသန႔္ရွင္းေနတဲ့ ေအပရယ့္ညီမေလးရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းသားေလးေတြ ပတ္ပတ္လည္ကို ပြတ္ေပးၿပီးမွ အစိေလးကို တစ္ခ်က္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေတာ့ …

`ေမာင္ေမာင္ရယ္ … ေတာ္ပါေတာ့ … ငါ့ကို ဒီထက္မႏွိပ္စက္နဲ႔ေတာ့ဟာ …. လုပ္ပါေတာ့ဟာ … ဟင့္ ….´

ေမာင္ေမာင္လည္း အားနာနာနဲ႔ပဲ သူ႔ညီေလးကို ငံ့လင့္ေစာင့္စားေနတဲ့ ေအပရယ့္ညီမေလးဆီ စၿပီး ေပးအပ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

`အား …. ဟင့္ဟင့္ … ေမာင္ေမာင္ရယ္ …´

ေအပရယ့္ညည္းသံေလးက သူ႔အတြက္ေတာ့ လက္ခုပ္သံပါပဲ။ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ပိုၿပီး စိတ္ေတြ တက္ႂကြလာေလရဲ့။ တျဖည္းျဖည္းထိုးသြင္းလိုက္ေတာ့ သူ႔ညီေလးက ေအပရယ့္ညီမေလးထဲကို အဆုံးထိေအာင္ ထိုးေဖာက္လို႔သြားပါေတာ့တယ္။

`အင့္ … ေကာင္းလိုက္တာ ေမာင္ေမာင္ရယ္ ……´

ေမာင္ေမာင္က သူ႔ညီေလးကို နည္းနည္းဆြဲထုတ္လိုက္၊ ျပန္ထည့္လိုက္နဲ႔ ကပ္ေဆာင့္ေပးေနတယ္။ ေအပရယ့္ညီမေလးရဲ့ တင္းက်ပ္ၿပီး ႏူးညံ့ေႏြးေထြးမႈကို ခံစားရင္း ေမာင္ေမာင့္ညီေလးက ေအပရယ့္အတြင္းထဲမွာ ပိုလို႔ေတာင္ ႀကီးထြားလာသလိုပါပဲ။

ခဏေနေတာ့ ေမာင္ေမာင္လည္း မေနနိုင္ေတာ့ပဲ သူ႔ညီေလးကို ထိပ္ဖ်ားနားအထိ ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ေဆာင့္ခ်က္ေတြကို တည္ေဆာက္ လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ႏုပ်ိဳသြက္လက္တဲ့ လူငယ္တို႔သဘာဝအတိုင္း ေမာင္ေမာင္တို႔ကေတာ့ အားႀကိဳးမာန္တက္လႈပ္ရွားေနေလရဲ့။ ဒီရက္ပိုင္း ေမာင္ေမာင္နဲ႔ သိပ္မေတြ႕ျဖစ္တဲ့ ေအပရယ့္မွာေတာ့ အေကာင္းလြန္ေနတဲ့အရသာကို ခံစားေနရေတာ့တယ္။ အေကာင္းလြန္တာမွ နည္းနည္းေတာင္ ေအာင့္လာ သလိုလို၊ ဒါေပမယ့္ ေကာင္းတာက အဆမတန္ ပိုကဲေနေတာ့ သိပ္ေတာ့မသိသာပါဘူးေလ။

တစ္ခ်က္မွာေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးထိပ္က သူ႔အတြင္းထဲကို ထုတ္ကနဲ ေဆာင့္မိသြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ ထြန႔္ထြန႔္လူးသြားရင္း ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္ေက်ာျပင္ကိုု ၾကက္ေျခခတ္လို႔ တအင္းအင္းျဖစ္သြားေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္ကလည္း ၿငိမ္ေနရင္းနဲ႔ သူ႔ညီေလးေပၚ ေရာက္ရွိလာတဲ့ ပူေႏြးေႏြးအရသာကို ခံစားရင္း ေအပရယ့္အေပၚကေန ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ေနေနလိုက္ေတာ့တယ္။

ေအပရယ္ကေတာ့ ထူးကဲျပင္းထန္တဲ့အရသာကို ခံစားၿပီး နည္းနည္းေလ်ာ့က်သြားေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ကို သူ႔ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ ဖမ္းထား ရာကေန လႊတ္ေပးလိုက္ေလရဲ့။ ဒီေတာ့မွ ေမာင္ေမာင္လည္း ေဘးမွာ ပက္လက္လွန္ လွဲခ်လိုက္ေတာ့တယ္။ မၿပီးဆုံးေသးတဲ့ သူ႔ညီေလးကေတာ့ မိုးေပၚကို ေထာင္မတ္လို႔ေနတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ အလိုက္သိတဲ့ ေအပရယ္က ထထိုင္ၿပီး ေမာင္ေမာင့္ညီေလးဆီ တေရြ႕ေရြ႕တိုးကပ္လာေတာ့တယ္။

ေအပရယ့္ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြက သူ႔ညီေလးေပၚ လႊမ္းျခဳံလိုက္တာကို ခံစားမိလိုက္တဲ့ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ေႏြးကနဲ အရသာနဲ႔အတူ တြန႔္ကနဲျဖစ္သြားေလရဲ့။ ေအပရယ္ကလည္း ေမာင္ေမာင့္ညီေလးရဲ့ေစးကပ္တဲ့အထိအေတြ႕နဲ႔ အပူရွိန္ကို သူ႔ပါးစပ္တြင္းကေန သိရွိလိုက္မိေတာ့ အေၾကာအခ်ဥ္ေတြထဲ ဖ်င္းကနဲျဖစ္သြားရင္း ေနာက္တစ္ခါ ေရွ႕ဆက္ဖို႔ အင္အားသစ္ေတြကို ရရွိသလိုျဖစ္သြားတယ္။

ေမာင္ေမာင့္ညီေလးေပၚကေန သူ႔ညီမေလးရဲ့အရသာကိုပါ ေပါင္းစပ္ခံစားရင္းနဲ႔ ေအပရယ့္ေခါင္းေလးက ျမင့္လိုက္နိမ့္လိုက္ လႈပ္ရွား ေနတာကို ၾကည့္ရင္း ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ စိတ္ေတြ ထႂကြလာေတာ့တယ္။ ေအာက္က ညီေလးကလည္း တေငါ့ေငါ့လႈပ္ရွားလာေလေတာ့ ေအပရယ္လည္း အလိုက္တသိနဲ႔ ဒီတစ္ခါ သူ႔အလွည့္ေပါ့လို႔ ေတြးရင္း အိပ္ယာေပၚလက္ေထာက္ၿပီး ေမာင္ေမာင့္အေပၚ တက္လိုက္ေတာ့တယ္။

သူ႔ညီမေလးကို ေမာင္ေမာင့္ညီေလးနဲ႔ တည့္ေအာင္ လက္ကေလးနဲ႔ ေဖးကူရင္း မ်က္လုံးေတြကေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ကို အဓိပၸါယ္မ်ားျပား လြန္းတဲ့ စကားေတြ ေျပာေနေလရဲ့။

ေအာက္က ေမာင္ေမာင္ကလည္း အေလာတႀကီးနဲ႔ သူ႔ခါးကို ေကာ့တင္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေအပရယ့္ႏႈတ္ခမ္းသားေလးေတြကို တြန္းတိုက္ရင္း သူ႔ညီေလးထိပ္ဖ်ားအထိ ေအပရယ့္အဝေလးကို ေက်ာ္လြန္သြားေလေတာ့ ေအပရယ္လည္း အခ်ိန္မဆြဲေတာ့ဘဲ သူ႔တင္ပါးေတြကို ခပ္သြက္သြက္ပဲ ေအာက္ကို ႏွိမ့္ခ်လိုက္ေတာ့တယ္။

`အား … ေကာင္းလိုက္တာ … ေအပရယ္ …… ေမာင္ေမာင္ ….´

သူတို႔အသံေတြက စုေပါင္းၿပီး ထြက္လာတယ္။

ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင့္အေပၚကေန ခပ္သြက္သြက္လႈပ္ရွားေနတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ညီမေလးကေန က်ဆင္းလာတဲ့ အရည္ေတြ ကလည္း ေမာင္ေမာင့္ဆီးခုံေပၚ စိုထိုင္းလို႔ေနေလရဲ့။ လႈပ္ရွားလိုက္တိုင္း ဖတ္ကနဲ ဖတ္ကနဲ ျမည္သံေလးေတြကို ၾကားရတဲ့ ႏွစ္ဦးသားမွာေတာ့ ခံစားရတဲ့အရသာနဲ႔အတူ နားအရသာကိုပါ ေပးစြမ္းေနေတာ့တယ္။

ေအပရယ္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခပ္သြက္သြက္လႈပ္ရွားေနတယ္ေျပာေျပာ ေမာင္ေမာင္ရဲ့ လႈပ္ရွားေနက် အလ်ဥ္ကိုေတာ့ မီနိုင္ပါ့မလား။ ဒါေၾကာင့္ အားမလိုအားမရျဖစ္လာတဲ့ ေမာင္ေမာင္က ေအာက္ကေန တံေတာင္ႏွစ္ဘက္ကို အိပ္ယာေပၚ ေထာက္ထားရင္း သူ႔ခါးကို ပင့္တင္လို႔ ညီေလးကို ပိုၿပီး အားျဖည့္ေပးလိုက္ေတာ့တယ္။

တဟင့္ဟင့္နဲ႔ ေအပရယ့္အသံေလးေတြ ပိုက်ယ္လာသလို ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ မာန္သြင္းသံေတြကလည္း တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွာ ထြက္ေပၚ လာေလရဲ့။ တဖတ္ဖတ္အသံေလးေတြကလည္း တဖ်တ္ဖ်တ္ဆိုၿပီး ေျပာင္းလဲလာခဲ့တယ္။ သူတို႔ရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ေတြကလည္း ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ ေတြနဲ႔ ေျပာင္လက္လို႔ လာေနတယ္။

ေအပရယ္ကေတာ့ အံကို တင္းတင္းႀကိတ္ထားရင္း ေမာင္ေမာင့္ပင့္ခ်က္ေတြကို ႀကိဳဆိုဧည့္ခံေနတယ္။ ညီမေလးကေတာ့ တဖ်င္းဖ်င္းနဲ႔ ျဖစ္လာပါၿပီ။ အတြင္းသားေလးေတြကလည္း ေမာင္ေမာင့္ညီေလးကို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွာ ဖ်စ္ညႇစ္လာၾကၿပီ။ တကိုယ္လုံးလည္း ေအးကနဲ စိမ့္ကနဲ အရသာတက္လာေနၿပီ။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ သူ႔တင္ပါးေလးကို ဆတ္ကနဲ ေအာက္ကို ခပ္ျပင္းျပင္းတစ္ခ်က္ ေဆာင့္ခ်က္လိုက္ရင္း ညီမေလးထဲက အရည္ေတြ ထြက္က်လာၿပီး အခ်စ္ရဲ့အရသာထဲ လြင့္ေမ်ာသြားပါေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အေပၚကေန အိပ္ယာေပၚ လက္ေထာက္ ထားလိုက္ရင္း ေမာင္ေမာင့္အေပၚ မိုးလို႔ ၿငိမ္သက္ေနေတာ့တယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာ ေမာင္ေမာင္ကလည္း အရွိန္ကို တတ္နိုင္သမၽွျမန္ျမန္တင္လာေနၿပီ။ သူ႔ညီေလးကလည္း ေအပရယ့္အတြင္းသားေလးေတြရဲ့ ဆုပ္ညႇစ္မႈေအာက္မွာ ဖ်င္းကနဲ ဖ်င္းကနဲ။ မ်က္လုံးေရွ႕မွာေတာ့ မို႔ေမာက္တင္းကားေနတဲ့ ေအပရယ့္နို႔ႀကီးေတြက အတိုင္းသား။

ေမာင္ေမာင့္ညီေလးရဲ့ တဒုတ္ဒုတ္ေသြးတိုးလာၿပီး ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ လႈပ္ရွားေနတဲ့ အထိအေတြ႕ကို ေအပရယ္တစ္ေယာက္ ခံစားမိလိုက္ရင္း တတ္နိုင္သေလာက္ေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး ညီမေလးကို လႈပ္ရွားေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးထဲကေန အခ်စ္ရည္ေတြက ေအပရယ့္အတြင္းသားေလးထဲကို ပက္ဖ်န္းလို႔ေနၿပီေပါ့။

ေမာင္ေမာင့္ညီေလးကေန အရည္ေတြကို အစြမ္းကို ထုတ္လႊတ္ေနတုန္းမွာပဲ ေအပရယ့္ညီမေလးထဲ တဖ်င္းဖ်င္းျဖစ္လာျပန္တယ္။ အဲဒီ အရသာကို တစ္ကိုယ္လုံးကိုပါ ပ်ံ႕ႏွံ့သြားရင္း ေအပရယ္တစ္ေယာက္ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္လို႔ ေရာက္ရွိသြားရပါေတာ့တယ္။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဖက္ထားလိုက္ရင္း အိပ္ယာေပၚမွာ ၿငိမ္သက္လို႔ ေနၾကပါေတာ့တယ္။

ခဏေနေတာ့မွ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ အသံထြက္လာတယ္။ ႏြမ္းလ်မႈ မျပယ္ေသးတဲ့အသံေလးနဲ႔ …

`ေမာင္ေမာင္ရယ္ … ဒီတစ္ခါေလာက္ ဘယ္တုန္းကမွ မေကာင္းခဲ့ဖူးဘူး … ေက်းဇူးပဲဟယ္ ….´

`ရပါတယ္ … Mutual Benefit ပဲေလ … ကဲ ကဲ … နင္ ပင္ပန္းေနရင္လည္း ဒီမွာပဲ အိပ္ေနလိုက္ … ငါေတာ့ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး ေခါက္ဆြဲပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ျပဳတ္စားလိုက္ဦးမွ … မနက္က နို႔တစ္ခြက္ပဲ ေသာက္ရေသးလို႔ …´

`ေနဦးေလ … ငါလုပ္ေပးပါ့မယ္ …´

`အိပ္လိုက္ပါဟာ … ဘယ္သူမွလဲ ရွိတာ မဟုတ္ဘူး၊ နားလိုက္ဦး … ေနာက္ထပ္ ပင္ပန္းစရာကိစၥရွိလာရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ …´

`ေကာင္စုတ္ …. ဝွါး …..´

သမ္းေဝရင္း၊ မ်က္ခြံေတြ ေလးလာရင္း၊ မ်က္လုံးေလးေတြ ေမွးစင္းရင္းနဲ႔ ႏြမ္းလ်လ် ေအပရယ့္ကိုယ္ေလးက ေမာင္ေမာင့္အိပ္ယာေပၚမွာ ျပန္လည္ၿငိမ္သက္သြားေလရဲ့။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ သဘက္တစ္ခု ေကာက္ပတ္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းဆီ ထြက္ခဲ့တယ္။ ေရခ်ိဳးရင္း ဗိုက္ေအာင့္သလိုလိုေတာင္ျဖစ္လာလို႔ နည္းနည္းရွည္စျပဳေနၿပီျဖစ္တဲ့ မုတ္ဆိတ္ေတြကိုေတာင္ မရိတ္နိုင္ေတာ့ဘဲ ေရအျမန္ခ်ိဳးၿပီး ျပန္ထြက္လာခဲ့ရတယ္။

အခန္းထဲဝင္၊ တီရွပ္နဲ႔ ေဘာင္းဘီတိုတစ္ထည္ ေကာက္စြပ္ၿပီး ျပန္ဆင္းလာတဲ့အထိ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေမာက်ေနတုန္းပဲ။

ေလွကားတစ္ေလၽွာက္ မေျပး႐ုံတမယ္ ဆင္းလာခဲ့တယ္။ ဆာတာမ်ား ရင္ထဲကေတာင္ တလွပ္လွပ္ျဖစ္ေနၿပီ။

ထမင္းစားခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ေၾကာင္အိမ္ထဲက ေခါက္ဆြဲေျခာက္တစ္ထုပ္ကို ေဖာက္ၿပီး ဒီတိုင္းပဲ တဂၽြတ္ဂၽြတ္ဝါးစားလိုက္ရတယ္။ ၿပီးမွ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ထုပ္ထပ္ယူၿပီး ေရေႏြးေဖ်ာဖို႔ ျပင္ရတယ္။

ခ်ဥ္စပ္ေခါက္ဆြဲႏွစ္ထုပ္ထဲ ၾကက္ဥႏွစ္လုံးေဖာက္ထည့္ၿပီး ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေဖ်ာ္လိုက္တယ္။ ဇြန္းကို ေမႊေနတုန္းမွာပဲ အိမ္ေရွ႕တံခါးက အသံၾကားရတယ္။

ေမာင္ေမာင္ အလန႔္တၾကားေျပးထြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏွင္းပြင့္လိုျဖဴဆြတ္ေနတဲ့ ဇာအက်ႌဒီဇိုင္းဆန္းဆန္းကေလးနဲ႔ သိပ္လွေနေလတဲ့ ႏွစ္ဦး …။ ေက်ာပိုးအိတ္ေသးေသးေလးကို ဖိနပ္စင္ေပၚတင္လိုက္ရင္း သူ႔ကို လွမ္းျပဳံးျပေနတယ္။

ဖိနပ္ကို ကုန္းခၽြတ္လိုက္ေတာ့ ဟိုက္က်လာတဲ့ အက်ႌလည္ပင္းေပါက္ကေန ျမင္လိုက္ရတဲ့ အလွအပေတြေၾကာင့္ ေမာင္ေမာင္မွာေတာ့ ေရငတ္လာသလိုလို။

`နင္ … ဘယ္လိုလုပ္ ျပန္ေရာက္လာတာလဲ …´

ပန္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့စကတ္ထမီေလးကို တစ္ခ်က္ဆြဲဆန႔္ရင္း ႏွစ္ဦးက ျပန္ေျဖတယ္။

`ဒီလိုပဲေပါ့ …. တစ္ခါတစ္ေလလည္း လစ္တာေပါ့ …´

`ေကာင္းသားပဲ … ေမေမနဲ႔တိုင္လို႔ရၿပီ …´

`ဟုတ္ပါဘူးဟာ … ေက်ာင္းမွာ အားကစားၿပိဳင္ပြဲေတြလုပ္ေနၿပီေလ … အဲဒါ ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္ လုပ္ၾကရင္း ဆရာမေတြ ကပါ စာမသင္ၾကေတာ့ဘူး … ေနာက္လူစုံမွ စမယ္တဲ့ … ဒီၾကားထဲ က်ဴရွင္မွာလည္း ေတြ႕ဦးမွာပဲဟာ …´

`ေၾသာ္ေၾသာ္ …´

ေမာင္ေမာင္ ဘာေျပာရမယ္မွန္း မသိဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ သိလိုက္တာကေတာ့ ဒီေန႔ေတာ့ အခြင့္အေရးကုန္သြားၿပီလို႔ပဲ။

`ဒါနဲ႔ ေအပရယ္ေရာ … အျပင္သြားလား ….´

`ဟင့္အင္း … အေပၚထပ္မွာ ….´

`အေပၚထပ္မွာ … အိပ္ေနတာလား … ဒီခ်ိန္အထိ မထေသးဘူးလား …´

`မ … မဟုတ္ပါဘူး … ပင္ပန္းၿပီး ႏုံးေနသလိုမို႔လို႔ ဆိုလားပဲ ….´

ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ လိမ္တယ္လည္း မဟုတ္၊ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္လည္း မေပၚရေအာင္၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ အေနအထိုင္ကို ႏွစ္ဦးတစ္ေယာက္ မရိပ္မိေအာင္ အာပတ္လြတ္ေျဖလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေအပရယ္နဲ႔ ႏွစ္ဦးတို႔ၾကားက ဆက္ဆံေရးကို သူမွ မသိတာေလ။

`အင္းေလ … ဒါဆိုလည္း နည္းနည္းပါးပါး သြားၿပီး ျပဳစုလိုက္ဦးမွ …´

ေမာင္ေမာင္ အလန႔္တၾကားနဲ႔ တားလိုက္မိတယ္။

`ေနေပ့ေစ … ေနေပ့ေစ … အာ …. သူ အိပ္ေနၿပီ ထင္တယ္ … သြားမေႏွာင့္ယွက္ပါနဲ႔ဟာ …´

အဲဒီမွာ စၿပီး ႏွစ္ဦး ေမာင္ေမာင့္ကို မသကၤာျဖစ္သြားမိတယ္။ ၾကည့္ရတာ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ အလန႔္တၾကားျဖစ္ေနရတာလဲ။ ေအပရယ္ေျပာျပထားလို႔ ေမာင္ေမာင္နဲ႔အေၾကာင္းကို သိထားရတဲ့ ႏွစ္ဦးမွာေတာ့ ပိုလို႔သာ သံသယေတြ တိုးလာတယ္။

`ၿပီးေရာေလ … ေနာက္မွပဲ သြားၾကည့္လိုက္ပါေတာ့မယ္ေအ …´

`အင္း … သူ႔ၾကည့္ရတာ နားဖို႔လိုမယ္ ထင္လို႔ပါ´

ေျပာရင္း ေမာင္ေမာင္က အေပၚထပ္ကို ေလွကားအတိုင္း ေျပးတက္လိုက္တယ္။

`ဟဲ့ … နင္က ဘယ္လဲ …´

`အဝတ္သြားလဲမလို႔ …´

ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ အေလာတႀကီးေျပးတက္ရင္း ေလွကားထစ္တစ္ခုကိုေတာင္ ေခ်ာ္နင္းမိမလိုျဖစ္သြားေသးတယ္။

အခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ အိပ္ေမာက်ေနတုန္းပဲ။

`ေအပရယ္ … ေအပရယ္ … ထ ထ … ေအာက္မွာ ႏွစ္ဦး ျပန္ေရာက္ေနၿပီ …´

ေမာင္ေမာင္က ညင္ညင္သာသာပဲ ေအပရယ့္လက္ေမာင္းကို လႈပ္ႏွိုးလိုက္တယ္။

`ျပန္ေရာက္ေနၿပီ …. ဘယ္သူလဲ … ေစာလိုက္တာ ….´

ေအပရယ္ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ တုံ႔ျပန္တယ္။

`ႏွစ္ဦး ျပန္ေရာက္လာတယ္ … ငါ သူ႔ကို ေျပာထားတယ္၊ နင္ ေနမေကာင္းခ်င္သလိုလိုျဖစ္ေနလို႔ လွဲေနတယ္လို႔။ အဲဒါ ခဏေနမွ သူ လာၾကည့္လိမ့္မယ္ … အခု နင့္အခန္း ျပန္ရင္ေကာင္းမယ္ ထင္တယ္ …´

ေမာင္ေမာင္က ေအပရယ့္ေဘးမွာ ဝင္ထိုင္ရင္း ေလာလိုက္တယ္။

`ရပါတယ္ … သိပ္လည္း စိုးရိမ္မေနပါနဲ႔ …´

`ဟာ … နင္ကလဲ … ႏွစ္ဦးက ဒီလိုေတြ႕သြားရင္ေတာ့ ဘယ္ေကာင္းမလဲ … တို႔အေၾကာင္းေတြ သိကုန္မွာေပါ့ …´

ေမာင္ေမာင္က ေအပရယ့္ကို စိုးရိမ္မႈအရိပ္အေယာင္ေပၚေနတဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ ၾကည့္ရင္း ေျပာလိုက္ေလရဲ့။

`ဟာဟ … ဘာခုမွ ေၾကာက္ပါၿပီလဲ … သူသိၿပီးသားပါဟာ … ေျပာလိုက္၊ ေတြ႕ခ်င္ရင္ လာခဲ့လို႔ …´

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ေအပရယ့္စကားမွာ အံ့ၾသျခင္းႀကီးစြာနဲ႔ျဖစ္ေနတယ္။ ဘယ္လိုမ်ား ႏွစ္ဦးက သိသြားရတာပါလိမ့္လို႔ေလ။

`သြားေလ … ေမာင္ေမာင္ … ေျပာလိုက္။ ၿပီးေတာ့ တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အခ်ိန္နည္းနည္းေပး၊ ေနာက္မွပဲ ရွင္းျပေတာ့မယ္ … ေနာ္ …´

ေျပာရင္းနဲ႔ ေအပရယ္က အိပ္ယာေပၚထထိုင္ရင္း ေမာင္ေမာင့္ပါးကို အနမ္းတစ္ပြင့္ေႁခြလိုက္တယ္။ ကိုယ္ေပၚကေန အိပ္ယာခင္း ကြာအက်မွာေတာ့ အသက္ရႉမွားေစနိုင္တဲ့ နို႔ႀကီးေတြက ျမင္ကြင္းထဲ ေရာက္လာတယ္။ ပန္းရင့္ေရာင္ထိပ္ကေလးေတြက ေထာင္မတ္လို႔ေပါ့။

ေမာင္ေမာင္က ေအပရယ့္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ေအာက္ကို ျပန္ဆင္းသြားတယ္။ စကားလက္ေဆာင္သြားပါးရဦးမွာမို႔ေလ။

ေအပရယ္ကေတာ့ ျပဳံးရင္းက်န္ခဲ့ေလရဲ့။ ေမာင္ေမာင့္အတြက္ေတာ့ ေနမထိထိုင္မသာျဖစ္နိုင္ေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ရွင္းျပလို႔ မျဖစ္ေသးဘူးေလ။ ႏွစ္ဦးနဲ႔လည္း ေျပာစရာစကားေလးေတြက ရွိေနေသးတာကိုး။

`ႏွစ္ … ႏွစ္ဦး … ေအပရယ္က ေတြ႕ခ်င္ရင္ လာခဲ့တဲ့ … ေျပာတယ္ …´

တီဗီေရွ႕မွာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႔ထိုင္ေနတဲ့ ႏွစ္ဦးကို ေျပာလိုက္တယ္။

`အိုေက အိုေက …´

ႏွစ္ဦးက ထရပ္ၿပီး ေကာ္ဖီခြက္ကို သူ႔ျပန္ေပးလိုက္တယ္။

`ေကာင္းသားပဲ … နင့္လက္ရာ မဆိုးပါဘူး … ေခါက္ဆြဲေတြေတာ့ ပြေနၿပီ ထင္တယ္ …´

`ဟာ … ဟုတ္သားပဲ … ငါ ေမ့ေနတယ္ … ဒါနဲ႔ ေအပရယ္က ငါ့အခန္းထဲမွာ …´

ႏွစ္ဦးက ေခါင္းၿငိမ့္ရင္း ေလွကားေပၚ တက္သြားေတာ့တယ္။

`ေအပရယ္ … ေနေကာင္းရဲ့လား …´

ႏွစ္ဦးက ေမာင္ေမာင့္အခန္းတံခါးကို တြန္းဖြင့္ရင္း ေခၚလိုက္တယ္။

`ေကာင္းပါတယ္ … အင္း … နင္ ဝင္ၿပီးရင္ တံခါးေသခ်ာျပန္ပိတ္ခဲ့ …´

ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင့္ကုတင္ေပၚမွာ ထိုင္ေနတယ္။ အိပ္ယာခင္းကေတာ့ ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းကိုပဲ ကာေပးနိုင္တယ္ေလ၊ အေပၚပိုင္း ကေတာ့ ႏွစ္ဦးရဲ့ရင္ေတြကို ျမန္ႏႈန္းျမင့္ေစတာေပါ့။

`ေမာင္ေမာင္ေျပာေတာ့ နင္ ေနမေကာင္းဘူးဆို …´လို႔ ေျပာရင္း ႏွစ္ဦးက သူ႔အစ္မေဘးမွာ ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။

`ေကာင္းပါတယ္၊ တကယ္ေတာ့ သူက ငါနဲ႔သူနဲ႔ ဒီလို ပတ္သက္ေနမွန္း နင့္ကို မသိေစခ်င္လို႔ပါ … ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလဲ … နင့္ကို မလန႔္ေစခ်င္ဘူး ထင္ပါရဲ့ …´

ေျပာရင္းနဲ႔ ေအပရယ္က ႏွစ္ဦးကို ႏႈတ္ခမ္းေလးနဲ႔ပဲ တစ္ခ်က္နမ္းလိုက္တယ္။

`သူက … အဲ … တို႔ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းကိုေရာ သိသလား …´

ေအပရယ္က ေခါင္းကို အသာယမ္းျပလိုက္တယ္။

`ေကာင္းပါတယ္ … နို႔မို႔ ရႈပ္ကုန္ဦးမယ္ …´

ႏွစ္ဦးက ေအပရယ့္ပုခုံးကို ကိုင္ၿပီး ျပန္နမ္းလိုက္တယ္။ သူ႔လၽွာေလးကလည္း ေအပရယ့္လၽွာေလးကို စမ္းသပ္ရင္းနဲ႔ေပါ့။

ေအပရယ္က ႏွစ္ဦးရဲ့ အက်ႌေက်ာက ဇစ္ကေလးကို လက္လွမ္းၿပီး ဆြဲတင္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းေပၚက ေက်ာ္ၿပီး ခၽြတ္လိုက္ေတာ့ ႏွစ္ဦးက လက္ကို အသာေျမႇာက္ေပးတယ္။

`နင့္ကို ငါ ေျပာျပစရာေတြ ရွိေနတာ …´

ေအပရယ့္လက္ေတြ လွမ္းမလာခင္မွာပဲ ႏွစ္ဦးက ဘရာခ်ိတ္ကေလးကို ေနာက္ျပန္ခၽြတ္လိုက္ရင္းနဲ႔ ျပန္ေမးတယ္။

`ဘာမ်ားျဖစ္လို႔လဲဟယ္ … အင့္ …´

စကားအဆုံးမွာပဲ ေအပရယ္က ႏွစ္ဦးရဲ့နို႔သီးေခါင္းေလးတစ္ခုကို လွမ္းငုံလိုက္တာေၾကာင့္ ညည္းသံေလး ထြက္ေပၚလာရတယ္။ လက္တစ္ဖက္က နို႔တစ္ဖက္ကို နယ္ရင္း ပါးစပ္ကေတာ့ က်န္တဲ့တစ္ဖက္ကို စို႔ေပးေနေလရဲ့။ ႏွစ္ဦးကလည္း အလိုက္သင့္ကေလးပဲ ေအပရယ့္ကို ကိုယ္ေလးေရွ႕ေကာ့ေပးရင္း ကူညီေပးလိုက္တာေပါ့။

ခဏေနမွ ေအပရယ္က ေခါင္းျပန္ေမာ့လိုက္ရင္း … `ၾကည့္ရတာ ေမာင္ေမာင္က ငါ့အတြက္ မျဖစ္နိုင္ေတာ့ဘူး ထင္တယ္ …´

`ဘာလို႔ … သူက … ဟင္းဟင္း …´

ေအပရယ့္လက္ေတြက ကၽြမ္းက်င္စြာပဲ သူနဲ႔ အရြယ္အစားသိပ္မကြာလွတဲ့ ႏွစ္ဦးရဲ့ ျပည့္ျပည့္တင္းတင္း နို႔ေတြကို ဆုပ္နယ္ကစား လိုက္ေတာ့ ႏွစ္ဦးရဲ့ကိုယ္ေလးက လူးလြန႔္သြားေလရဲ့။

ေအပရယ့္မ်က္ႏွာေလးက အနည္းငယ္ညႇိုးႏြမ္းလို႔ေနေပမယ့္ အျပဳံးကေလးကေတာ့ ေရရွည္တည္တံ့ေနတယ္။

`ဟုတ္တယ္ … ဇြန႔္ကို သူ တကယ္ပဲ ခ်စ္မိသြားၿပီ ထင္တယ္ …´

`ဟင္ … ဘယ္တုန္းကလဲ … ဘယ္လိုလုပ္သိလဲ …´

`မေန႔ကပဲ သိရတယ္ … ငါတို႔ကိုေတာ့ တစ္သက္လုံး လြမ္းက်န္ခဲ့ေအာင္ေတာ့ စိတ္ကူးမရွိေလာက္ပါဘူး ထင္တာပဲ …´

ေျပာရင္း ေအပရယ္က ႏွစ္ဦးရဲ့ကိုယ္ေလးကို ခပ္တင္းတင္းဆြဲဖက္ရင္း ရွည္လ်ားျပင္းျပတဲ့အနမ္းကို စတင္လိုက္တယ္။

*

ေအာက္ထပ္မွာကေတာ့ ေမာင္ေမာင္က အနည္းငယ္ ပြစျပဳေနတဲ့ ေခါက္ဆြဲကို လက္စသတ္ရင္း သူ႔အခန္းထဲမွာ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ဘာေတြ ေျပာေနၾကပါလိမ့္လို႔ပဲ ထူးဆန္းအံ့ၾသ ေတြးေတာေနမိေလရဲ့။

*

အေပၚထပ္မွာေတာ့ ေအပရယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး လၽွာခ်င္းပြတ္တိုက္ရင္း၊ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း အနိုင္လုရင္း၊ ခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ခုတို႔ ပူးကပ္ၿပီး နို႔အခ်င္းခ်င္း ပြတ္တိုက္ဆြဲေဆာင္ရင္း အိပ္ယာေပၚမွာ တည္ရွိေနၾကတယ္။

`အဲဒီေတာ့ … နင္ ဘာေတြ စိတ္ကူးထားလို႔လဲ …´

ေအပရယ့္လက္ေတြက ႏွစ္ဦးရဲ့စကတ္ထမီေလးကို ေျဖခ်ေနေပမယ့္ အနမ္းကေတာ့ ရပ္နားျခင္းမရွိဘူး။ ႏွစ္ဦးရဲ့ကိုယ္ေလးက အဝတ္ အစား ကင္းမဲ့သြားတဲ့အခါ ေအပရယ္နဲ႔အတူ အိပ္ယာခင္းေအာက္ တိုးဝင္လိုက္တယ္။

`ေမာင္ေမာင့္ကိုလည္း မဆုံးရႈံးခ်င္ဘူး … ည ….´

ညီမလို႔လည္း ဆက္မေျပာနိုင္ခင္မွာပဲ ႏွစ္ဦးက သူ႔လၽွာေလးကို ေအပရယ့္ပါးစပ္ေလးထဲ ထိုးသြင္းလိုက္ေတာ့ ေအပရယ္က သၾကားလုံး စုပ္သလို စုပ္ယူေနေလရဲ့။ ႏွစ္ဦးရဲ့ ကိုယ္ထဲမွာေတာ့ ခ်စ္ခ်င္စိတ္ေတြက ဒီေရတိုးသလို ျမင့္တက္လာေနၿပီ။

`ဆက္ေျပာေလ …´

ႏွစ္ဦးက ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းခြာလိုက္ၿပီး ေအာက္ကို တျဖည္းျဖည္းေလၽွာဆင္းလိုက္ၿပီး လက္ေတြက ေအပရယ့္နို႔ႀကီးေတြကို ဆုပ္နယ္ရင္း ေမးလိုက္တယ္။

`ညီမတစ္ေယာက္ကိုလည္း မဆုံးရႈံးခ်င္ဘူးေလ … ဒါေပမယ့္ဟာ … ဟဲ့ … အို …´

ႏွစ္ဦးက သူ႔လၽွာေလးနဲ႔ ေအပရယ့္ စိုစြတ္စြတ္ညီမေလးကို သိမ္းပိုက္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ စကားစက ျပတ္ေတာက္သြားျပန္တယ္။

အိပ္ယာခင္းျခဳံလႊမ္းထားတဲ့ေအာက္က ေအပရယ့္ညီမေလးကို ႏွစ္ဦးက မြတ္သိပ္စြာ ႏွိုးဆြလို႔ေနတယ္။ ေအပရယ္ကေတာ့ ေအာက္မွာ ႏွစ္ဦးတစ္ေယာက္ ဘာေတြႀကံရြယ္ေနတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ မခန႔္မွန္းနိုင္ျဖစ္ေနေလရဲ့။ အထိအေတြ႕ကိုသာ ေက်နပ္စြာခံစားရင္း ႏွစ္ဦးရဲ့လက္ထဲ လုံးလုံးကို က်ေရာက္ေနရတာေပါ့ေလ။

`ဝမ္းနည္းေပမယ့္ ေက်နပ္ရမွာပါပဲဟာ …´

ဒီစကားကို ေျပာေနတုန္းပဲ ေအပရယ္က ႏွစ္ဦးအေနနဲ႔ လြယ္ကူစြာ လႈပ္ရွားသြားလာနိုင္ဖို႔ အခြင့္အေရးေပးတဲ့အေနနဲ႔ ေပါင္ေလးကို ပိုၿပီး ကားေပးလိုက္တယ္။

အိပ္ယာခင္းေအာက္က ႏွစ္ဦးကိုေတာ့ ထူးဆန္းတဲ့ပုံသ႑ာန္နဲ႔ပဲ ျမင္ေနရတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ဦးရဲ့ ေႏြးေထြးတဲ့ ဝင္သက္ ထြက္သက္ကို ခံစားရင္း ခုလိုမ်ိဳး ေနေနရတာကလည္း စိတ္ေတြကို ပိုၿပီးေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္မႈကို ေပးေစနိုင္တယ္ဆိုတာကေတာ့ မမွားပါဘူးေလ။

ႏွစ္ဦးက ေအပရယ့္ညီမေလးကို ယုယုယယ ျပဳစုလို႔ေနေလရဲ့။ အစိေလးကို လၽွာေလးနဲ႔ သိမ္းလ်က္လိုက္တဲ့အခါ ႏူးညံ့လွတဲ့ ႏွစ္ဦးရဲ့ လၽွာေလးကို ေက်းဇူးေတာင္ တင္မိခ်င္ခ်င္ရယ္။ ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ အထိအေတြ႕နဲ႔ ကြာျခားေနတာကိုး။

ႏွစ္ဦးအတြက္ေတာ့ ဒီလိုမ်ိဳးေနေနရတာ နည္းနည္းေတာ့ ပူေလာင္မြန္းက်ပ္သလိုပဲ။ ၾကာၾကာသာေနရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ မျဖစ္ဘူးလို႔ ေတြးေနတုန္းမွာပဲ ေအပရယ့္ကိုယ္ေလးက တြန႔္ကနဲ တြန႔္ကနဲျဖစ္လာတယ္။

`ဟင့္ … ဟင္း … ႏွစ္ … ႏွစ္ဦး …´

ေအပရယ့္ညီမေလးထဲကလည္း အရည္ေလးေတြ ပိုစိမ့္က်လာေနတယ္။ အရင္တစ္ခါတုန္းကထက္ ပိုၿပီးလည္း ပ်စ္ေနသလိုပဲလို႔ ထင္ရတယ္။ ျဖစ္နိုင္တာကေတာ့ ေမာင္ေမာင့္အရည္ေတြနဲ႔ ေရာေနတာ ထင္ပါရဲ့လို႔ေတြးရင္း ခပ္သြက္သြက္ သိမ္းပိုက္ရင္း အစိေလးကို တရစပ္ တိုက္စစ္ဆင္လိုက္ေလရဲ့။

`ႏွစ္ …. ဦး … ဟ …. အား …………….´

ေအပရယ့္ႏႈတ္က ညည္းသံရွည္တစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရအၿပီးမွာေတာ့ ေအပရယ့္ညီမေလးထဲက ပိုၿပီးသိပ္သည္းတဲ့ အရည္ေလးေတြက ႏွစ္ဦးရဲ့ လက္ခံနိုင္စြမ္းကို ေက်ာ္လြန္လို႔ ေမာင္ေမာင့္အိပ္ယာေပၚကို စီးဆင္းလို႔သြားပါေတာ့တယ္။

ပထမေတာ့ ႏွစ္ဦးက ရသမၽွ စားသုံးနိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားပါေသးတယ္။ လၽွာေလးနဲ႔ လွမ္းမီသမၽွ သိမ္းပိုက္ရင္း သူ႔အတြက္ ခ်ိဳၿမိန္ျပင္းျပလွတဲ့ အရသာကို ယူရဖို႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အိပ္ယာေပၚမွာလည္း စိုစြတ္တဲ့အကြက္ကေလးကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့လည္း ရသမၽွပဲေပါ့ေလလို႔ သေဘာထား လိုက္ရေတာ့တာပါ။

ႏွစ္ဦးလည္း ေနရတာ အိုက္စပ္စပ္ျဖစ္လာတာနဲ႔ ေအပရယ့္ခႏၶာကိုယ္တစ္ေလၽွာက္ ပြတ္တိုက္ရင္း အေပၚဘက္ကို ျပန္တက္လာခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ့ရင္သားေတြက ေအပရယ္ရဲ့ ႏူးညံ့တဲ့ အသားေလးေတြကို ႏွိပ္နယ္ေပးေနသလိုပါပဲ။

ေအပရယ္ကေတာ့ သူ႔ေျခေထာက္ေလးေတြကေနတစ္ဆင့္ ေပါင္ေလးအထိ ေတာက္ေလၽွာက္ဖိကပ္လာတဲ့ စိုစြတ္တဲ့ အထိအေတြ႕ကို သိလိုက္လို႔ ဒါဟာ ႏွစ္ဦးရဲ့ညီမေလးကပဲဆိုၿပီး ျပဳံးလိုက္မိေသးတယ္။ သူ႔တာဝန္လည္း ေက်ရေစမွာေပါ့ေလ။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေအပရယ္နဲ႔ တူညီတဲ့ေနရာကို ျပန္ေရာက္လာတဲ့ ႏွစ္ဦးက ေဘးက ေခါင္းအုံးေလးေပၚ လွဲခ်လိုက္ရင္း ေအပရယ့္ဆီ သူ႔ကိုယ္ေလးနဲ႔ ပူးကပ္လိုက္တယ္။

ေအပရယ္က သူ႔ညီမကို ဖက္ထားရင္း ေမးလိုက္တယ္။

`အဲဒီေတာ့ဟာ … ဘယ္လိုလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ … ခံစားရတယ္ဟာ …´

ႏွစ္ဦးက ေအပရယ့္လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ကို တစ္ခ်က္နမ္းရင္း …

`တျခားလူေတြနဲ႔တုန္းကေတာ့ ဘာမွမေျပာဘဲနဲ႔ … ခုက်မွ …´

ေအပရယ္က ႏွစ္ဦးရဲ့ တင္သားေလးေတြကို ပြတ္သပ္ရင္း …

`မတူဘူးေလဟယ္ … ခုက်ေတာ့ သူက ဇြန႔္ကို ခ်စ္ျပ၊ သစၥာရွိျပေနလိုက္တာ … မနာလိုေတာင္ျဖစ္လာတယ္ …´

ေအပရယ့္လက္ကေလးေတြက ႏွစ္ဦးရဲ့ ေနာက္ေပါက္ကေလးကို စမ္းမိလိုက္ေတာ့ ႏွစ္ဦးခမ်ာ တြန႔္ကနဲျဖစ္သြားရင္း …

`ဟဲ့ … အို … ဒါနဲ႔ နင္က ေမာင္ေမာင့္ကို တကယ္ခ်စ္တာလား …´

`တကယ္ပါဟယ္ … နင္က မယုံလို႔လား …´

ႏွစ္ဦးက ေအပရယ့္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို စုပ္ယူလိုက္ၿပီး မ်က္လုံးေလးကို တစ္ခ်က္ဝင့္ရင္း …

`ဘာလို႔ ဒီေလာက္ခ်စ္ေနတာလဲ သိခ်င္လို႔ပါ ….´

ေအပရယ္ ခဏေတာ့ အံ့ၾသသြားေသးတယ္။

`နင္ေနာ္ … ေအးေလ … မဆန္းပါဘူး …´

`ေအပရယ့္ …………..´

ႏွစ္ဦးက ခၽြဲႏြဲ႕သံေလးနဲ႔ ေခၚလိုက္ရင္း ေအပရယ့္ရင္သားေတြကို ေနရာမလပ္ လိုက္လံနမ္းရႈံ႔လိုက္ေတာ့ …

`ကဲ … သိခ်င္ရင္လည္း ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ႀကိဳးစားေပါ့ … ဒါေတာ့ လိုက္ေျပာေပးလို႔ဘယ္ျဖစ္မလဲ …´

ေအပရယ့္အတြက္ေတာ့ ေပါ့ေစလိုလို႔ ေၾကာင္႐ုပ္ထိုးကာမွ ေဆးအတြက္ ေလးေနၿပီလားပဲ။

ႏွစ္ဦးက ေအပရယ့္နို႔သီးေခါင္းေလးကို ဆတ္ကနဲ တစ္ခ်က္စုပ္ယူလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ….

`ေတြးလိုက္မိေတာ့ သိပ္ရင္ခုန္တာပဲဟာ …..´

`ကဲ … အဲဒါဆိုလည္း ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ခုန္ေနေတာ့ …´

စိတ္ညစ္ရာကေန ရယ္ခ်င္လာတဲ့ ေအပရယ္က ႏွစ္ဦးကို တြန္းဖယ္ရင္း အခန္းထဲက ထြက္သြားေတာ့တယ္။

*

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ေအာက္မွာ တီဗီခဏထိုင္ၾကည့္ေနေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၾကာလာေတာ့ သိပ္မသကၤာတာနဲ႔ အခန္းထဲကို သြားၾကည့္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ေလရဲ့။

အခန္းဝကို ေရာက္ေတာ့ တံခါးေခါက္လိုက္တယ္။

`ဝင္ခဲ့ေလ …´ဆိုတဲ့ ႏွစ္ဦးရဲ့ အသံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။

အခန္းတံခါးဖြင့္ဖြင့္ခ်င္းပဲ …

`ႏွစ္ဦး …. ေအပရယ္ေရာ …… ဟင္ …. ဘယ္လိုျဖစ္ ….´

ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ စကားေတြေတာင္ ထစ္ေငါ့သြားရတယ္။ ႏွစ္ဦးက ေမာင္ေမာင့္ကုတင္ေပၚ အဝတ္အစားမပါဘဲ ထိုင္ေနရင္း …

`နင့္ေအပရယ္ေတာ့ ေရသြားခ်ိဳးေနတယ္ …. ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ဆိုတာကေတာ့ ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲေလ …´

`ဘယ္ … ဘယ္လိုလုပ္ …´

စကားေတြကသာ ထစ္ေငါ့ေနေပမယ့္ ေမာင္ေမာင့္မ်က္လုံးေတြကေတာ့ မထစ္ေငါ့ပါဘူး။ ႏွစ္ဦးရဲ့တစ္ကိုယ္လုံးကို စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္ စကန္ဖတ္တာထက္ တိက်တဲ့အၾကည့္ေတြနဲ႔ စူးစမ္းေနမိတယ္။

ႏွစ္ဦးက အိပ္ယာေပၚမွာ ေပါင္ေလးမဟတဟနဲ႔ ထိုင္ေနတာျဖစ္လို႔ ညီမေလးကိုေတာ့ ထင္ထင္ရွားရွားမေတြ႕ရေပမယ့္ ဆီးခုံမို႔မို႔ေပၚက သပ္ရပ္တဲ့ အညိဳေရာင္အေမႊးပါးပါးေလးေတြကိုေတာ့ ေတြ႕ေနရတယ္။ ဆံပင္အေရာင္နဲ႔တူညီစြာ ျပဳျပင္ထားတာေပါ့ေလ။

အိပ္ယာေပၚကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း စိုစြတ္စြတ္အကြက္ေတြကို ေတြ႕ရတယ္။ ေမာင္ေမာင့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ အေကာင္ႀကီးကို ျမင္မွ အရိပ္နည္းနည္းထင္လာသလိုပဲ ရွိေသးတယ္။

`နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘာေတြလုပ္ေနၾကတာလဲ ….´

`နင္ ျမင္႐ုံနဲ႔ မသိဘူးလား …´

ႏွစ္ဦးရဲ့ အျပဳံးေလးက ညႇို႔သလို ျမႇဴသလို …။

`ကုန္ပါၿပီဟာ …. ငါ့အိပ္ယာေတာ့ … ဒီတိုင္းဆို ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ … ခုခ်က္ခ်င္း ရွင္းေပးစမ္း …´

ႏွစ္ဦးက ပုခုံးေလးပဲ တြန႔္ျပတယ္။

`ေလသံကလည္း … ဟာဟ …´

ႏွစ္ဦးရဲ့ကိုယ္ေလး အလႈပ္မွာ သိမ့္ကနဲ သိမ့္ကနဲျဖစ္သြားတဲ့ ေအပရယ္နဲ႔ ရြယ္တူေလာက္ရွိမယ္ထင္ရတဲ့ နို႔ႀကီးေတြကို ၾကည့္ရင္း ေမာင္ေမာင္ အာေတြ ေျခာက္လာသလိုပဲ။ တကယ္ေတာ့ ညီအစ္မအားလုံးထဲမွာ ႏွစ္ဦးက အသားအေရအလွဆုံးပါ၊ ဒီမွာမွ ထပ္ဆင့္ၿပီး ဒီေလာက္ အခ်ိဳးအစားက်နတဲ့ကိုယ္ေလးကို ပိုင္ဆိုင္ထားျပန္ေတာ့ ေမာင္ေမာင့္အတြက္ ခက္ခဲတဲ့စမ္းသပ္မႈတစ္ခုကို ရင္ဆိုင္ေနရသလိုပါပဲ။

`ရွင္းေပးပါဟာ … ေနာ္ …´

ေမာင္ေမာင့္ေလသံက ေပ်ာ့သြားေလရဲ့။

`မရွင္းေပးဘူးဆိုရင္ေကာ …´

`အဲ … အဲဒါဆိုရင္ … ငါ ရိုက္ရလိမ့္မယ္ …´

ေမာင္ေမာင့္စကားအဆုံးမွာပဲ ႏွစ္ဦးက ကုတင္ေပၚကေန ထရပ္လိုက္တယ္။ ဒီအခါမွာေတာ့ ခုနက ထိုင္ေနတုန္းမို႔လို႔ သတိမထားမိတဲ့ ႏွစ္ဦးရဲ့ ေျဖာင့္စင္းသြယ္လ်တဲ့ ေပါင္တံေလးေတြကို ျမင္ရတယ္။

`အဲဒါဆိုလည္း ရွင္းမေပးေတာ့ဘူးဟာ … အဲဒီေလာက္ဆိုးတဲ့ ငါ့ကို ရိုက္ပဲရိုက္ပါေတာ့ဟာ … ေနာ္ …´

ေမာင္ေမာင္ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ ပထမေတာ့ သူက ရမလားလို႔ လုပ္ၾကည့္တာ၊ အခုေတာ့ အေျခအေနက ပိုၿပီး ျပင္းထန္လာေနတယ္။

`နင္ … နင္ … ဘာလုပ္ဖို႔ ….´

ႏွစ္ဦးက ဆက္ေျပာတယ္။ အသံေလးကေတာ့ ပုရိသေတြအားလုံးရဲ့ စိတ္ႏွလုံးကို ဆြဲကိုင္လႈပ္ခတ္နိုင္မယ့္ ဆည္းလည္းသံ။

`ငါနဲ႔ ေအပရယ္နဲ႔ေပါ့ … နင့္အိပ္ယာထဲမွာေလ … တူတူခ်စ္ခဲ့ၾကတာ …´

ေမာင္ေမာင့္မွာ အံ့ၾသလြန္းလို႔ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။

`ဒီတစ္ခါကေတာ့ ဒုတိယအႀကိမ္ေပါ့ …..´

ေမာင္ေမာင္ ဒီတစ္ခါေတာ့ နည္းနည္းသေဘာေပါက္လာသလိုရွိၿပီ။ ဘာျဖစ္လို႔ ႏွစ္ဦးက သူ႔ကို ဒီေလာက္ေတာင္ ဝန္ခံခ်က္ေတြ ေပးေနရတာလဲဆိုတာ …။

`သိလား …´

ႏွစ္ဦးရဲ့ မ်က္လုံးေလးတစ္ခ်က္ ဝင့္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ သူဝင္သ႐ုပ္ေဆာင္ရမယ့္ ဇာတ္႐ုပ္ေနရာကို ရွာေတြ႕သြားေလရဲ့။

`ဟင္ … ဒါဆို နင္ ေတာ္ေတာ္ဆိုးပါလား …´

`ဟုတ္တယ္ ေမာင္ေမာင္ … အဲဒီေတာ့ ငါ့မွာ အျပစ္ရွိပါတယ္၊ ငါ့ကို နင္ ဆုံးမခ်င္သလို ဆုံးမပါ … ရိုက္ပါ …´

ႏွစ္ဦးတစ္ေယာက္ စကားဆုံးတာနဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ေလးထဲက တုန္ခါသြားသလိုပဲ။ သူ႔စိတ္ေတြကေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ ပါဝင္ပတ္သက္မႈကို ေမၽွာ္လင့္ရင္း ထႂကြလာေနၿပီ။

ေမာင္ေမာင္ကေရာ ဘာထူးလို႔လဲ။ သူ႔ေဘာင္းဘီထဲက ညီေလးက လူးလြန႔္လႈပ္ရွားရာေနမွ မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္စျပဳလာေနလို႔ မသက္မသာျဖစ္လာေနရၿပီေပါ့။

ႏွစ္ဦးရဲ့ ညီမေလးဆီ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အနီးအနားမွာ စီးဆင္းလာတဲ့ အရည္ေလးေတြေၾကာင့္ တလက္လက္ျဖစ္လာတဲ့ အေျခအေန။ ၿပီးေတာ့ ရိုက္ပါလို႔ ေတာင္းဆိုေနေလေတာ့ သူ႔အတြက္ ရရွိမယ့္ အေတြ႕အၾကဳံသစ္တစ္ခုရယ္။

`ေမာင္ေမာင္ … ငါ့ကို ရိုက္မွာလားဟင္ …´

ၾကည့္ရတာ အရိုက္ခံခ်င္လြန္းလို႔ ဆြဲေဆာင္သိမ္းသြင္းေနသလိုပဲလို႔ ေမာင္ေမာင့္စိတ္ထဲ ေတြးလိုက္မိတယ္။

`ေသခ်ာတာေပါ့ … နင့္ကို ရိုက္မွကို ျဖစ္မွာ …´

ေမာင္ေမာင့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ႀကီးကို ခံစားလို႔ေနၿပီ။ သူရဲ့ အႀကိဳက္ဆုံး ႏွာကားေတြထဲက တစ္ခုက ရိုက္ၿပီးမွ ဆက္ဆံတာေလ၊ ေမာင္ေမာင့္မွာ အဲဒီကားကို ၾကည့္ရင္းနဲ႔ သြားတိုက္လာခဲ့သမၽွထဲမွာေတာ့ အျပင္းထန္ဆုံးၿပီးသြားခဲ့ရတာကိုး။ ခုေတာ့ အိပ္မက္ေတြထဲက တစ္ခုကို သူ စမ္းသပ္ရေတာ့မယ္။

ႏွစ္ဦးဘက္က ၾကည့္ရင္လည္း သူ႔အတြက္ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ အရိုက္ခံရတာက ဖီလင္တစ္မ်ိဳးပဲ။ ပထမဆုံးရည္းစားနဲ႔တုန္းက ဟိုကေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ မလုပ္ခင္ သူ႔တင္ပါးကို တျဖန္းျဖန္းနဲ႔ ေလးငါးခ်က္ရိုက္လိုက္တာ တစ္ခါတည္းကို ေရာက္ရွိသြားမတတ္ ခံစားခဲ့ရတာေလ။ အဲဒီတုန္းကလည္း သိပ္ကို စိတ္ေက်နပ္ခဲ့တာေပါ့။

ႏွစ္ေယာက္သား တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ဘာစကားမွ မဆိုၾကဘဲ စိုက္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ခဏေနေတာ့ ႏွစ္ဦးက ေမာင္ေမာင့္ဆီ တိုးကပ္လိုက္ၿပီး ကုတင္ေပၚကို ဆြဲထိုင္ခိုင္းလိုက္တယ္။ ၿပီးမွ ေမာင္ေမာင့္ ေပါင္ေပၚ ကန႔္လန႔္ျဖတ္ၿပီး ေမွာက္လ်က္လွဲခ်လိုက္ေလရဲ့။

ပထမေတာ့ နို႔ႀကီးေတြက ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ ဖုထစ္ေဖာင္းႂကြေနတဲ့ ညီေလးေပၚကို ပြတ္တိုက္သြားၾကတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေမာင္ေမာင္ လက္လွမ္းမီမယ့္ေနရာေရာက္တဲ့အထိ ေရွ႕တိုးသြားေတာ့ ႏွစ္ဦးရဲ့ အဆီပိုမရွိပဲ ေျပျပစ္ခ်ပ္ရပ္တဲ့ဝမ္းျပင္သားကေလးေတြက ေမာင္ေမာင့္ညီေလးရဲ့ မာေက်ာမႈကို ခံစားမိရတဲ့အခါ စိတ္ေတြက ပိုလို႔လႈပ္ရွားလာေလရဲ့။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ႏွစ္ဦးရဲ့တင္ပါးဝင္းဝင္းကေလးေတြက ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ လက္လွမ္းမီရာေနရာကို ေရာက္လာေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္က အသက္ျပင္းျပင္းတစ္ခ်က္ရႉသြင္းၿပီး ေအာင့္ထားလိုက္တယ္။ သူ႔အတြက္ မလုပ္ဖူးတဲ့အလုပ္တစ္ခုကို စၿပီးၾကဳံေတြ႕ ရတာဆိုေတာ့ စိတ္တင္းထားဖို႔ေတာ့ လိုမယ္ေလ။ ကိုရီးယားကားေတြထဲကလို ယုံၾကည္မႈရွိပါတယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ေျပာရင္း စိတ္တင္းလို႔ သူ႔ရဲ့ လက္ဝါးတစ္ဖက္ကို ႏွစ္ဦးရဲ့ တင္ပါးလွလွေလးေပၚကို ပို႔လႊတ္လိုက္ေတာ့တယ္။

ျဖန္း …

`အင့္ … ဟင့္ …´

ႏွစ္ဦးတစ္ေယာက္ ပထမဆုံးရိုက္ခ်က္မွာပဲ အသက္ရႉမွားမတတ္ ခံစားလိုက္တယ္။ ေမာင္ေမာင္က ရိုက္လိုက္႐ုံတင္မွ မဟုတ္ဘဲ၊ ရိုက္ၿပီးသြားတဲ့ လက္ဖဝါးနဲ႔ ႏွစ္ဦးရဲ့ တင္သားေတြကို ဖ်စ္ညႇစ္ဆုပ္နယ္လိုက္ေသးတယ္ေလ။

ေမာင္ေမာင္က ႏွစ္ဦးရဲ့တင္သားေလးေတြကို ဆုပ္နယ္ရင္းနဲ႔ ေမးလိုက္တယ္။

`ဇြန္ကေရာ … သူေရာ ျပန္မလာဘူးလား …´

`ဘယ္လိုလုပ္ျပန္လာမလဲ … ခုေလာက္ဆို သူတို႔ၿပိဳင္ပြဲစေနၿပီပဲဥစၥာ …´

ဟုတ္သားပဲလို႔ ေမာင္ေမာင္ေတြးမိတယ္။ ဒီတိုင္းဆို သြားအားေပးရမေကာင္းလားလို႔ေတာင္ ေတြးလိုက္ေသးတယ္။

အဲဒီလိုေတြးရင္း ေနာက္တစ္ခ်က္ ထပ္ရိုက္လိုက္တယ္။

ျဖန္း …

`ဟင့္ …´

ေနာက္တစ္ခ်က္က်ေတာ့ ေအာက္ကို ဆင္းၿပီး ေပါင္လုံးေလးေတြကို ရိုက္လိုက္တယ္။

ျဖန္း …

`ဟင့္ … အို … ေမာင္ေမာင္ …´

ညည္းသံက ပိုရွည္လာေပမေပါ့။ ေမာင္ေမာင့္လက္ေတြက ေပါင္ကိုလည္း ရိုက္ၿပီးေရာ အရင္လို ဆုပ္နယ္ေနတဲ့ကိစၥမ်ိဳးမရွိေတာ့ဘဲနဲ႔ အရည္ေလးေတြနဲ႔ စိုစြတ္ေနတဲ့ ႏွစ္ဦးရဲ့ညီမေလးကို အုပ္ကိုင္လိုက္တာကိုး။

ေမာင္ေမာင့္လက္ဖဝါးကေန စိုစြတ္တဲ့အသိ၊ ႏွာဝကေနေတာ့ အနံ့သင္းသင္းေလး၊ ပိုၿပီးေတာ့ ရႈံ႔ပြရႈံ႔ပြလုပ္ရင္း အနံ့ခံလိုက္ေတာ့ စူးရွတဲ့ မိန္းကေလးရနံ့ျပင္းျပင္း၊ ဒါကေတာ့ ေအပရယ့္ဆီက ျဖစ္ေလာက္မယ္လို႔ ေတြးလိုက္တယ္။ အဲဒီအနံ့ေတြၾကားမွာ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ နာက်င္ ကိုက္ခဲလာတဲ့အထိပါပဲ … ညီေလးရဲ့ ဆႏၵျပဳမႈကေလ။

ခုလို ပြတ္သပ္ကိုင္တြယ္ေနရင္း ေမာင္ေမာင့္ညီေလးကေန တဖ်င္းဖ်င္းျဖစ္လာတာမို႔ အရွိန္ေလ်ာ့ခ်ဖို႔လုပ္ရတယ္။ ႏွစ္ဦးရဲ့ ညီမေလးကို ပြတ္သပ္ေနရာကေန လက္ေတြကို ေနရာေရႊ႕ေျပာင္းလို႔ တင္ပါးေပၚကို ျပန္တင္လိုက္ၿပီး စိုစြတ္တဲ့လက္ေတြနဲ႔ ဆုပ္နယ္လိုက္တယ္။ သူ႔ညီမေလးက အရည္ေလးေတြနဲ႔ မဆက္ခ်္လုပ္တဲ့သေဘာေပါ့။

ေမာင္ေမာင္က အရွိန္ေလ်ာ့ဖို႔လုပ္ေနတုန္း ႏွစ္ဦးကေတာ့ အရွိန္တက္ေနလ်က္ပါပဲ။ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ တင္ပါးေတြကို ဆုပ္ညႇစ္ရင္း ေသခ်ာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏွစ္ဦးရဲ့ ပန္းေရာင္ေနာက္ေပါက္ေလးနဲ႔ အဲဒီေအာက္က ညီမေလးရဲ့တစ္စြန္းတစ္စကို ျမင္ရတယ္။

ေမာင္ေမာင္က သူ႔ေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းရင္း ေမြ႕ယာအစြန္းကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ ႏွစ္ဦးကို ၾကည့္ရင္းျပဳံးတယ္။ ႏွစ္ဦးကို ၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္သင့္ျဖစ္ေနပုံပဲ၊ ေၾသာ္ … သူလည္း ဘာထူးလို႔လဲေလ။

ျဖန္း ….

`အား …´

ဒီတစ္ခ်က္က ပိုျပင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏွိပ္စက္ေနသလိုေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ ပုံမွန္ထက္ နည္းနည္းပိုတဲ့အားက ႏႈတ္ကလည္း ေအာ္သံေလးကို ထြက္ေပၚေစပါတယ္၊ ဒါ့အျပင္ ေကာ့ကနဲျဖစ္သြားလို႔ ေခါင္းကေလးကပါ ေမာ့သြားရတယ္။

ေမာင္ေမာင္က ႏွစ္ဦးရဲ့ ေခါင္းကေလး ျပန္က်သြားေအာင္ ေစာင့္ၿပီးမွ သူ႔လက္ကို ဖယ္လိုက္ေတာ့ တင္းရင္းေပမယ့္ ႏူးညံ့တဲ့ ႏွစ္ဦးရဲ့ တင္သားေလးေတြမွာ နီရဲလို႔ေနေလရဲ့။

ႏွစ္ဦးအတြက္ေတာ့ သူ႔ရဲ့ညာဘက္တင္ပါးကေန ျပင္းျပတဲ့အပူရွိန္ကို ခံစားရတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီအပူရွိန္က ေနာက္တစ္ဖက္ကိုပါ ပ်ံ႕ႏွံ့သြားသလိုပဲ။

ေမာင္ေမာင္က အသက္ျပင္းျပင္းရႉသြင္းရင္း ေနာက္တစ္ခ်က္ထပ္ခ်လိုက္တယ္။

ျဖန္း ….

ဘက္ဘက္တင္ပါးကို ေရာက္လာတဲ့ ရိုက္ခ်က္က ခုနေလာက္ေတာ့ မျပင္းဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဆႏၵဒီေရက ႏွစ္ဦးရဲ့ ရင္ထဲမွာ တရိပ္ရိပ္ တက္လာေလရဲ့။

`အင့္ … ဟင့္ ….´

မတိုးမက်ယ္ညည္းသံေလးကေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ရင္ကို ကိုင္လႈပ္ေနတယ္။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမွာပဲ ပထမဆုံးအေတြ႕အၾကဳံအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယုံၾကည္မႈကိုပါ ခံစားရတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သိပ္ၿပီး နားခ်ိန္မေပးေတာ့ဘဲ သုံးခ်က္ဆက္တိုက္ ခ်ထည့္လိုက္တယ္။ လက္ဝါးနဲ႔ တစ္ခ်က္၊ လက္ျပန္တစ္ခ်က္၊ ေနာက္ထပ္ လက္ဝါးနဲ႔တစ္ခ်က္။

ျဖန္း …. ျဖန္း …… ျဖန္း ….

`အြန္း …. အား …. ဟား ….´

ႏွစ္ဦးရဲ့ လည္ေခ်ာင္းထဲက ညည္းသံေလးျဖစ္ပါတယ္။ ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ ဆက္တိုက္ေပးလာတဲ့ရိုက္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ ႏွစ္ဦးရဲ့ တင္ပါးေတြ မီးျမႇိုက္ခံလိုက္ရသလိုျဖစ္သြားၿပီး ညီမေလးထဲကလည္း အရည္ေလးေတြက ဆက္တိုက္ဆိုသလို စိမ့္က်လာေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ သူ႔ရဲ့ ေဘာင္းဘီေပၚမွာ စိုစြတ္သလို ခံစားလိုက္ရလို႔ လန႔္သြားေသးတယ္။ ဒီေလာက္နဲ႔ေတာ့ ငါ မၿပီးေလာက္ ေသးပါဘူးေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ညီေလးက တင္းေတာင့္ေနဆဲျဖစ္သလို သူ႔ေဘာင္းဘီထဲက မဟုတ္ဘဲ ေဘာင္းဘီအေပၚယံမွာပဲ စိုစြတ္ေနတဲ့ အရည္ ေတြကို တစ္စြန္းတစ္စ ေတြ႕လိုက္ရလို႔ ႏွစ္ဦးတစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္ေလး ဖီလင္လာေနမွန္း သိရတယ္။

ဒါက ေမာင္ေမာင့္စိတ္ေတြကို ပိုထန္လာေစေလရဲ့။ ဒီေတာ့ သူ႔ညီေလးကလည္း ထိန္းခ်ဳပ္ခံထားရမႈကေန တတ္နိုင္သေလာက္ ႐ုန္းထြက္ဖို႔ႀကိဳးစားေနေတာ့ ေအာက္ကေန ႏွစ္ဦးရဲ့ဗိုက္သားေလးကိုပါ ေထာက္မိလာတယ္။ ႏွစ္ဦးကလည္း ညီမေလးထဲကေန အင္မတန္မွ ေကာင္းမြန္လွတဲ့အရသာကို ခံစားရင္း အဲဒီလို ထူးျခားတဲ့အထိအေတြ႕က ပိုၿပီးျပည့္စုံေစတယ္။

ျဖန္း ….

ေနာက္ထပ္တစ္ခ်က္၊ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ရိုက္ရတဲ့အရသာမွာ ေတာ္ေတာ္ေလးေပ်ာ္ေမြ႕ေနၿပီ။ သူ႔လက္ဖဝါးေတြက ပူထူလာတဲ့ အထိအေတြ႕နဲ႔အတူပဲ ႏွစ္ဦးတစ္ေယာက္ ဘယ္လိုျဖစ္ေနလိမ့္မယ္ဆိုတာ ခံစားသိ,သိေနတယ္။

`အား … ေမာင္ေမာင္ … ဟင့္ … ရိုက္ပါ ေမာင္ေမာင္ …. ရိုက္စမ္းပါ … ဒီေလာက္ဆိုးတဲ့ ငါ့ကို ရိုက္စမ္းပါ …´

ႏွစ္ဦးရဲ့ေအာ္သံက ပိုၿပီးက်ယ္ေလာင္လာတယ္။ အရိုက္ခံရတဲ့အရသာက နာက်င္ေစတယ္။ တစ္ခ်က္အရိုက္ခံရလိုက္တိုင္း ေအာ္ငိုခ်င္ လာေအာင္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေနာက္ကေန ထပ္ၾကပ္မကြာ ကပ္လိုက္လာတဲ့ ေက်နပ္မႈက သူ႔ညီမေလးကို အရည္ေတြ စိမ့္က်ေနတာထက္ပိုၿပီး စီးက်ေနတယ္ဆိုတဲ့ အသြင္ကို ေျပာင္းလဲလာေစတယ္ေလ။

ႏွစ္ဦးရဲ့ ေအာ္ဟစ္အားေပးသံက ေမာင္ေမာင့္ကို ပိုၿပီးစိတ္အားထက္သန္လာေစတယ္။ သူ႔ေပၚမွာ ဝမ္းလ်ားေမွာက္ထားတဲ့ ႏွစ္ဦးရဲ့ တင္ပါးေလးေတြက နီရဲေနတာကို ျမင္ရေတာ့ ေမာင္ေမာင့္စိတ္ေတြ ပိုထန္လာေလရဲ့။

ျဖန္း …

`အား …. ေမာင္ … ေမာင့္ … ဟင္း … ဟာ ......´

ႏွစ္ဦးရဲ့ ေအာ္သံနဲ႔အတူ ခႏၶာကိုယ္ေလးကလည္း ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲျဖစ္ၿပီး ေတာင့္တင္းသြားရင္း ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ ေပါင္ေပၚမွာ သူ႔ဘဝတစ္ေလၽွာက္ အျမင့္မားဆုံးေက်နပ္မႈကို ခံစားရင္း ၿငိမ္သက္လို႔ေနပါေတာ့တယ္။

ႏွစ္ဦးရဲ့ညီမေလးကေန က်ဆင္းလာတဲ့ အိုင္ထြန္းေနတဲ့အရည္ေတြက ေမာင္ေမာင့္ေဘာင္းဘီကို စိုရႊဲသြားေစတယ္။ အခန္းကလည္း အခ်စ္ရည္နံ့ေတြနဲ႔ ႀကိဳင္လွိုင္လို႔ေနၿပီ။ ညီေလးကလည္း မာတယ္ဆိုၿပီးေျပာရင္ မွားေနဦးမယ္၊ ေက်ာက္စိုင္ေက်ာက္သားအလားလို႔ ဆိုရေတာ့မယ္။ ၾကည့္ရတာ ညီေလးကိုလည္း ေျဖေလ်ာ့ေပးဖို႔ လိုေနၿပီထင္ပါရဲ့။

`ဟင့္ … ေမာင္ေမာင္ရယ္ … ငါျဖင့္ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမွန္းကို မသိဘူး … သိပ္ေကာင္းတာပဲ …´

ႏွစ္ဦးက ေျပာရင္းနဲ႔ ကိုယ္ေလးကို လွည့္လို႔ ေမာင္ေမာင့္မ်က္ႏွာကို ရႊန္းရႊန္းစားစားၾကည့္လိုက္တယ္။ သူ႔တင္ပါးေလးေတြကေတာ့ အပူရွိန္ေလ်ာ့သြားၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ယားက်ိက်ိျဖစ္လာသလိုပဲ။

ေမာင္ေမာင္က ေခါင္းၿငိမ့္ရင္း ႏွစ္ဦးကို အားေပးသလို ျပဳံးျပလိုက္တယ္။

`ဒါဆို အခု နင့္အလွည့္မဟုတ္လား …´လို႔ ႏွစ္ဦးက ေမးလိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ မ်က္လုံးေတြ ျပဴးက်ယ္လို႔သြားေလရဲ့။ သူ႔တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ ဒီလိုမ်ိဳးအရိုက္ခံၿပီး စိတ္ေက်နပ္မႈရေအာင္ လုပ္မယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မေတြးခဲ့ဖူးဘူး။

ႏွစ္ဦးက ေမာင္ေမာင့္မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္း ရယ္ခ်င္စိတ္ကို မထိန္းနိုင္ေတာ့ဘူး။

`ဟင္းဟင္း … ဟိ … နင့္ကို ငါက ရိုက္မယ္လို႔လည္း မေျပာရပါလား ေမာင္ေမာင္ရယ္ … ဟာဟ … ၾကည့္ရတာ နင္က ဘာမဆို လုပ္ေပးမယ္၊ ဒါေပမယ့္ ျပန္မလိုခ်င္ဘူး ျဖစ္ေနတာလား … ဟင္းဟင္း …´

ႏွစ္ဦးက ခိုးခိုးခစ္ခစ္ရယ္လိုက္ျပန္တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ေမာင္ေမာင္လည္း စိတ္သက္သာရာရသြားရင္း ျပန္ျပဳံးျပလိုက္ေတာ့တယ္။

`ေနဦးေလ … ဒီလိုလုပ္ရေအာင္ ….´

အဲဒီလိုေျပာရင္း ႏွစ္ဦးက ေမာင္ေမာင့္ေပါင္ေပၚ ခြထိုင္ၿပီး သူ႔ညီမေလးနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္ေပၚက ဖိကပ္ၿပီး အနည္းငယ္လႈပ္ရွားလိုက္တယ္။ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးကေတာ့ အဝတ္စရဲ့ပြတ္တိုက္မႈေၾကာင့္ တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲေပါ့။

`အာ … ႏွစ္ဦးကလဲ ….´

ႏွစ္ဦးက ေမာင္ေမာင့္ေပၚက ေလ်ာဆင္းၿပီး၊ `ဒါဆိုလည္း ခၽြတ္လိုက္တာေပါ့´လို႔ ေျပာရင္း တစ္လက္စတည္း သြက္သြက္လက္လက္ လႈပ္ရွားလိုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ေဘာင္းဘီက ေျခေထာက္အထိ ေလ်ာက်သြားတယ္။

ေမာင္ေမာင့္ေျခေထာက္ေတြက ေဘာင္းဘီကို ကန္ထုတ္လိုက္ရင္း လက္ေတြကလည္း တီရွပ္ကို ေခါင္းကေန ေက်ာ္ခၽြတ္လိုက္တယ္။

ႏွစ္ဦးကေတာ့ ေျခေထာက္ႏွစ္ခုၾကားမွာ ဒိုင္ခြက္ထဲက လက္တံလို ဟိုဘက္ဒီဘက္ လႈပ္ယမ္းေနတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးကို ေငးၾကည့္ေနေလရဲ့။ ၾကည့္ရတာ သိပ္ကို အဆင္သင့္ျဖစ္ေနပုံပဲ၊ ဒါေတာ့ တူတူပါပဲေလ။

ေမာင္ေမာင့္ေပၚကို တက္ဖို႔ ႏွစ္ဦးက သူ႔ရဲ့ကိုယ္ေလးကို ေရွ႕ဘက္ကိုင္းလိုက္ေတာ့ ႏွစ္ဦးရဲ့ ျပည့္တင္းမို႔ဝန္းတဲ့ နို႔ႀကီးေတြက ေမာင္ေမာင့္မ်က္စိေရွ႕ကို ဝင္ေရာက္လာတယ္။ ဒါမ်ိဳးကို ေမာင္ေမာင္က ဘယ္သည္းခံနိုင္မလဲ၊ ဒါေၾကာင့္ပဲ ႏွစ္ဦးရဲ့ဘယ္ဘက္နို႔သီးေခါင္းေလးကို သူ႔ပါးစပ္နဲ႔ ဖမ္းယူလိုက္တယ္။

ႏွစ္ဦးက ေမာင္ေမာင့္ထြက္သက္ဝင္သက္ေႏြးေႏြးကို သူ႔ရင္သားေတြေပၚမွာ ခံစားရင္း သူ႔လက္ေတြက ေမာင္ေမာင့္ပုခုံးကို ဆုပ္ကိုင္ လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ ညီေလးေရွ႕မွာ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး နို႔စို႔ခံေနတာေပါ့။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ႏွစ္ဦးရဲ့ နို႔သီးေခါင္းေလးနဲ႔ ၾကည္ေမြ႕ေနေလရဲ့။ ႏွစ္ဦးရဲ့ နို႔သီးေခါင္းေလးဟာလည္း ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ပါးစပ္ထဲမွာ ပိုၿပီး ႀကီးထြားလာသလိုလို။ ႏွစ္ဦးကေတာ့ သူ႔ရဲ့နို႔သီးေလးေတြကေန တင္းမာမႈကို ခံစားမိရင္း ဆႏၵေတြသာ ပိုမိုျပင္းျပလို႔လာတယ္။

`အို … ေမာင္ေမာင္ … ေတာ္ေတာ့ေလဟယ္ …´

ႏွစ္ဦးရဲ့ ခံစားလြယ္တဲ့ နို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို ေမာင္ေမာင္က ဖြဖြေလးကိုက္ဆြဲေနေလရဲ့။ သူ႔လက္ေတြက ေမာင္ေမာင့္ပုခုံးေတြကို ကိုင္ထားရာကေန မ်က္ႏွာေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ကို ေျပာင္းကိုင္လိုက္ရင္း ရင္သားတစ္ဖက္ကေန တစ္ဖက္ကို ေရႊ႕ေျပာင္းေပးေနတယ္။

`ကဲ … ဒီတစ္ခါေတာ့ နင္ အေၾကာေလၽွာ့ေပေတာ့ …´

ႏွစ္ဦးက ေမာင္ေမာင့္ေခါင္းကို တြန္းဖယ္လိုက္ၿပီး သူ႔ညီမေလးနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးတစ္ေလၽွာက္ ပြတ္တိုက္လိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင္ၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ ႏွစ္ဦးက သူ႔ေပါင္ေလးေတြကို ပိုကားလိုက္ၿပီး သူ႔ညီမေလးကို ေမာင္ေမာင့္ညီေလးေပၚ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ႏွိမ့္ခ်လိုက္ေတာ့တယ္။ ႏွစ္ဦးရဲ့ သိပ္ကို စိုစြတ္ေနတဲ့ ညီမေလးက ႏႈတ္ခမ္းသားေလးေတြ သူ႔ထိပ္ဖ်ားကို ထိေတြ႕လာတဲ့ခဏမွာေတာ့ ေမာင္ေမာင္ တစ္ေယာက္ ခပ္တိုးတိုးညည္းလိုက္မိတယ္။

`အား … ဟင္းဟင္း …´

ႏွစ္ဦးကေတာ့ ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးက သူ႔အတြင္းသားေလးေတြကို ထိေတြ႕လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ညည္းတြားရင္း သူ႔အရည္ေလးေတြနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးက ထြက္ေပၚလာတဲ့ အႀကိဳေတာ္အရည္ေလးေတြရဲ့ ေပါင္းစပ္မႈကို သိပ္သေဘာက်ေနမိတယ္ေလ။ လြယ္လြယ္ကူကူ အဆုံးအထိ ေလၽွာက္လွမ္းဖို႔အတြက္ေပါ့။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္အေမႊးေတြက ႏွစ္ဦးညီမေလးနဲ႔ သြားၿပီး ထိေတြ႕မိၾကပါေတာ့တယ္။ ဥေလးေတြရဲ့ အထိအေတြ႕ကိုပါ ခံစားမိရင္း ႏွစ္ဦးစလုံးအတြက္ ျပင္းျပတဲ့ဆႏၵေတြ ထပ္တူညီရင္းနဲ႔ေလ။

ေမာင္ေမာင့္အတြက္ေတာ့ သိပ္ကို ေက်နပ္စရာေကာင္းေနတယ္။ ပထမဆုံး အေတြ႕အၾကဳံသစ္အျဖစ္နဲ႔ ႏွစ္ဦးရဲ့ တင္ပါးေလးေတြကို ရိုက္ၿပီး သူ႔မွာ စိတ္ေတြ သိပ္ကို ျပင္းထန္လာခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ခုလိုဝင္ေရာက္လိုက္ရတဲ့အရသာက သိပ္ကို ေကာင္းေနေလေတာ့ သူ႔အတြက္ ၿပီးသြားဖို႔ေတာင္ သိပ္ၾကာမယ္လို႔ မထင္ဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္စြာ ခံစားရဖို႔ပဲ အဓိက မဟုတ္ဘူးလား။

ႏွစ္ဦးကေတာ့ ျပင္းျပင္းျပၿပ လႈပ္ရွားလို႔ေနတယ္။ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးကို ျပင္းထန္တဲ့ေဆာင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ ထိန္းသိမ္းကိုင္တြယ္ရင္း သူ႔အေနနဲ႔ တတ္နိုင္သမၽွ အေပၚကို ပင့္တင္လိုက္တယ္၊ ညီေလးရဲ့ထိပ္နားအထိေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ေတာက္ေလၽွာက္ျပန္ၿပီး ႏွိမ့္ခ်လိုက္ျပန္တယ္။

ႏွစ္ဦးရဲ့ နို႔ေတြက ေမာင္ေမာင့္မ်က္စိေရွ႕မွာ ခုန္ေပါက္ေနၾကတယ္။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ စိတ္ညႇို႔ခံထားရသလိုပဲ၊ ႏွစ္ဦးရင္သားေတြရဲ့ လႈပ္ရွားမႈမွန္သမၽွကို ေဘာလုံးေလးတစ္လုံးခုန္ေနတာကို လိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ ေၾကာင္ေပါက္စေလးတစ္ေကာင္လို ျဖစ္ေနတယ္။

`အား …. ဟင့္ …. အဲဒီလို … ေကာင္း … ဟ …´

ႏွစ္ဦးကေတာ့ ညီမေလးရဲ့ႏႈတ္ခမ္းသားေတြထိေအာင္ အရသာအျပည့္ေပးစြမ္းေနတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးရဲ့ေတာင့္တင္းသန္မာမႈကို သေဘာက်စြာ ေအာ္ညည္းလို႔ေနေလရဲ့။ ေမာင္ေမာင္လည္း ဘာထူးလဲ၊ ဇြန႔္လိုပဲ ႏူးညံ့ေႏြးေထြးၿပီး တင္းက်ပ္စီးပိုင္လွတဲ့ အတြင္းသားေလးေတြရဲ့ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ေက်နပ္စြာ ညည္းတြားေနတာေပါ့။ ဟုတ္တယ္၊ သူ႔ကို မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ခြဲျခားခိုင္းရင္ ႏွစ္ဦးနဲ႔ ဇြန္ မသဲကြဲေလာက္ဘူး။

ႏွစ္ဦးတစ္ေယာက္ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးေပၚမွာ ဆက္လက္လႈပ္ရွားလို႔ေနတယ္။ အတြင္းသားေလးေတြကလည္း ေမာင္ေမာင့္ညီေလးကို တင္းက်ပ္ရစ္ပတ္လို႔ ေနေလရဲ့။ ခဏေနေတာ့ ႏွစ္ဦးက ေဆာင့္ခ်က္ေတြကို ရပ္လိုက္ၿပီး ေမာင္ေမာင့္ေပၚမွာ က်က်နနထိုင္လို႔ ညီေလးကို အတြင္း က်က် ပို႔ထားၿပီး တင္ပါးေလးေတြကို စက္ဝိုင္းဝိုင္းသလို လွည့္ေပးေနတယ္။ ဒီေတာ့ ေမာင္ေမာင့္အေမႊးေတြက ႏွစ္ဦးရဲ့ အေစ့ေလးကို ေဝ့ဝိုက္ ပြတ္သပ္လို႔ေနၾကေတာ့ အထိအေတြ႕ေတြက ႏွစ္ေယာက္စလုံးကို ပိုၿပီး စိတ္ရိုင္းဝင္ေစတာေပါ့။

ႏွစ္ဦးက ေရွ႕ကို ငုံ႔ၿပီး ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ႏႈတ္ခမ္းေတြကို အငမ္းမရ ရွာေဖြေနတယ္။ ဆံပင္ေတြကို ပြတ္သပ္ရင္း လက္ေတြက ေခါင္းကို ဆြဲကိုင္ရင္း ေမာင္ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို စုပ္နမ္းလိုက္တယ္။ ဆက္ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ဦးက သူ႔လၽွာေလးကို ေမာင္ေမာင့္လၽွာနဲ႔ ပြတ္တိုက္လုံးေထြးရင္း ျပင္းထန္သေလာက္ ေႏြးေထြးခ်ိဳၿမိန္တဲ့အနမ္းမိုးေတြကို ရြာသြန္းၿဖိဳးေနတာေပါ့။

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ႏွစ္ဦးက သူ႔ရဲ့တင္ပါးေလးကို ျပန္ၿပီး ႂကြလိုက္တယ္။ ျမႇင့္လိုက္ႏွိမ့္လိုက္ လုပ္ေပးတဲ့အခါမွာ ထြက္လာတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ ညည္းသံေတြက ႏွစ္ဦးရဲ့အနမ္းေတြေအာက္မွာ မွိန္ေဖ်ာ့သြားေလရဲ့။

ႏွစ္ဦးက အနမ္းစစ္မ်က္ႏွာ၊ လႈပ္ရွားမႈစစ္မ်က္ႏွာဆိုတဲ့ စစ္မ်က္ႏွာႏွစ္ရပ္မွာ စစ္သူႀကီးတစ္ဦးလို ကြပ္ကဲရင္း ေမာင္ေမာင့္ကို သူ႔လက္ထဲမွာ တေယာတစ္လက္လို ကိုင္တြယ္ကစားေနတယ္။ လက္ေတြကလည္း ေမာင္ေမာင့္လည္ပင္းကို သိုင္းဖက္လို႔ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းခြာလို႔ မရေအာင္ ထိန္းသိမ္းထားေလရဲ့။ ကဲ … ေမာင္ေမာင္ကေရာ ဘာမ်ားကန႔္ကြက္နိုင္ဦးမွာလဲ။

သူတို႔ႏွစ္ဦးစလုံး အခ်စ္ရဲ့အရသာကို ခံစားရလုနီးလာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို႔ကိုယ္ေတြက ေခၽြးတရႊဲရႊဲနဲ႔ ေျပာင္လက္လို႔ေနၿပီ။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ သူ႔ရဲ့ညီေလးက တဖ်င္းဖ်င္းျဖစ္လာၿပီး ဥေတြကလည္း တင္းေတာင့္သြားသလို ခံစားရတယ္။ ဒါက ဘာမ်ား တျခားအဓိပၸါယ္ ရွိဦးမလဲ။ မၾကာခင္အခ်ိန္အတြင္း သူၿပီးသြားေတာ့မယ္ဆိုတာပဲေပါ့။

ႏွစ္ဦးကလည္း ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ ေျပာင္းလဲမႈကို သတိထားလိုက္မိတယ္။ အနမ္းကို ႐ုတ္ခ်ည္းခြဲခြာလိုက္ရင္း ….

`လုပ္ေလ … ေမာင္ေမာင္ … အထဲမွာေလ … ေနာ္ …´

ဒီစကားေတြက ေမာင္ေမာင့္ကို အားျဖစ္ေစတယ္။ သူ႔ကို တင္းတင္းဖက္ထားတဲ့ ႏွစ္ဦးရဲ့ကိုယ္ေလးကို အေပၚေျမာက္ေျမာက္သြားတဲ့ အထိ ပင့္တင္လိုက္ရင္း ျဖဴပ်စ္တဲ့အခ်စ္ရည္ေတြကို ႏွစ္ဦးရဲ့ ညီမေလးထဲ ပက္ဖ်န္းလိုက္ေတာ့တယ္။

ဘယ္ေတာ့မွ မရပ္နားေတာ့ဘူးလားလို႔ေတာင္ ႏွစ္ဦးအေနနဲ႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ မ်ားျပလွတဲ့ အခ်စ္ရည္ေတြကို ခံယူရင္း သက္ျပင္းနဲ႔ ညည္းသံေတြကို ထုတ္လႊတ္ရွိုက္ငင္ေနတာေပါ့။ ေမာင္ေမာင့္အတြက္ေတာ့ ဘယ္တုန္းကမွ ဒီေလာက္မ်ားမ်ား မလႊတ္ဖူးသလိုပဲေလ။

ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ေနာက္ဆုံးတစ္ခ်က္ ပန္းထုတ္ရင္း ရပ္တန႔္သြားတာ ေသခ်ာၿပီမို႔ သူ႔ရဲ့တျဖည္းျဖည္းေပ်ာ့က်လာတဲ့ညီေလးကို ျပန္လည္ဆြဲထုတ္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ တာက်ိဳးသလို စီးဆင္းလာတဲ့ သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ့ေပါင္းစပ္မႈက ဘုရားတမိေအာင္ပါပဲ။

အိပ္ယာခင္းကေတာ့ ေလၽွာ္လို႔ေတာင္ ရပါေတာ့မလား မသိဘူး။ ေမြ႕ယာမွာပါ စြန္းကုန္ေတာ့မယ္လို႔ ေတြးမိေပမယ့္၊ တကယ္ပူရမွာက သူတို႔မိန္းကေလးေတြပဲေလ၊ သန႔္ရွင္းေရးတာဝန္က ေအပရယ္နဲ႔ညီအစ္မေတြ ခြဲေဝယူထားရတာကိုး။

`ငါ့တစ္သက္မွာေတာ့ အေကာင္းဆုံးပါပဲ ေမာင္ေမာင္ရယ္ … ဒါေၾကာင့္ ေအပရယ္က ဒီေလာက္ျဖစ္ေနတာကိုး … နင္နဲ႔ ဘယ္သူနဲ႔ပဲ ေနာက္ဆုံး ယူယူ … အဲဒီလူကေတာ့ ကံအေကာင္းဆုံးျဖစ္မွာပဲ …´လို႔ ႏွစ္ဦးက ေျပာလိုက္ေတာ့ …

`မဟုတ္ပါဘူးဟာ … ငါ့မွာ နင္တို႔လို ဒီေလာက္ခ်စ္ရတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးရွိတာပဲ ကံေကာင္းလွပါၿပီ´

ေမာင္ေမာင္က အိပ္ယာေပၚ ေျခပစ္လက္ပစ္ထိုင္ရင္း ေျပာလိုက္ေလရဲ့။

`ေအးပါ … ဒါဆိုလည္း တို႔ ေရသြားခ်ိဳးရေအာင္ … လာေလ …´

ဘာမ်ား မလိုက္ရဲစရာရွိလို႔လဲ ... ေနာ့ ....။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ တေရြ႕ေရြ႕အခ်ိန္ေတြကုန္ဆုံးရင္း မိုးေတာင္ တျဖည္းျဖည္းနည္းလာခဲ့ၿပီ။ ျပကၡဒိန္အရဆိုရင္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႔ရွိတဲ့ စက္တင္ဘာလဆီ ေရာက္ေနၿပီေပါ့။

ကုန္ဆုံးခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြၾကားမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြနဲ႔ အလိုက္သင့္ေနထိုင္ရင္း ေပ်ာ္သင့္သေလာက္ေတာ့ ေပ်ာ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အလုပ္မရွိ အကိုင္မရွိ၊ ခုလိုအိမ္မွာ မိဘလုပ္စာထိုင္စားၿပီး ေနရတာမ်ိဳးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မုန္းလာတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ဂ်ာနယ္ေလးဘာေလးက အလုပ္ ေၾကာ္ျငာေတြ ဖတ္ရင္း ဒီေန႔ လူေတြ႕ရမယ့္အလုပ္တစ္ခုရွိတယ္။

ဇြန္ကေတာ့ နင္ရမွာပါဟာလို႔ အားေပးသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်န္တဲ့သူေတြကိုေတာ့ ေပးမသိထားဘူး။ အလုပ္က သေဘၤာကုမၸဏီ တစ္ခုမွာ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ နက္ေဝါ့အလုပ္လုပ္ေပးရမွာပါ။ အဲဒီကုမၸဏီမွာလုပ္ေနတဲ့ အသိသေဘၤာသားတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေျပာပါတယ္။ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူးကြာတဲ့၊ ကြန္ပ်ဴတာျပင္ထိန္းနဲ႔ အီးေမးလ္ေလးဘာေလး၊ ေနာက္ၿပီး နည္းနည္းပါးပါးလိုတာေလးေတြ လုပ္ျပနိုင္ရင္ ရပါၿပီ။ နက္ေဝါ့ပိုင္းလည္း နည္းနည္းသိထားရင္ရတယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လုပ္နိုင္တဲ့ အေနအထားပါပဲ။

အလုပ္ကေတာ့ တစ္ပတ္ကို ငါးရက္၊ စေန၊ တနဂၤေႏြပိတ္တယ္ေပါ့။ လခလည္း မနည္းဘူးဆိုေတာ့ လုပ္ေပ်ာ္တာမို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း အလကားေန အလကားဆိုၿပီး လုပ္ၾကည့္ဖို႔ စဥ္းစားထားတယ္။

ကဲ … ေျပာေနၾကာပါတယ္။ လူေတြ႕အတြက္ ျပင္ဦးမွပဲ။

*

ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ကုမၸဏီကလူေတြ ေမးတာေတြ၊ ေလာေလာဆယ္ျဖစ္ေနတဲ့ ဗိုင္းရပ္စ္ေတြ သတ္ျပအၿပီးမွာေတာ့ လြယ္ကူစြာပဲ အလုပ္ရသြားပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔က စၿပီး ႐ုံးတက္ဖို႔ ေျပာတာနဲ႔ သူ ေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္။

ကုမၸဏီမွာက လူႀကီးပိုင္း သုံးေယာက္ေလာက္၊ စာေရးမေလးေတြ ေလးငါးေယာက္၊ က်န္တဲ့ေတာက္တိုမည္ရ မန္ေနဂ်ာတစ္ေယာက္နဲ႔၊ ဟိုခိုင္းဒီခိုင္း စာေရးတစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ လက္ရွိျပႆနာေလးေတြကို ရွင္းၿပီးေတာ့ သုံးနာရီခြဲသြားၿပီ။ အဲဒါနဲ႔ စာေရးက လက္ဖက္ရည္ သြားေသာက္ရေအာင္ဆိုၿပီး လက္တို႔တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ အိတ္ေတြဘာေတြပါယူၿပီး ႐ုံးေအာက္ဆင္းခဲ့တယ္။

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ေရာက္မွ မိတ္ဆက္ရတယ္။

`ဟုတ္ … ကၽြန္ေတာ္က ေမာင္ေမာင္ပါ … သိသင့္တာ ရွိရင္လည္း နည္းနည္းေျပာျပပါဦး အစ္ကိုရာ …´

`ရပါတယ္ … ဒီ႐ုံးက သိပ္အလုပ္မရွိပါဘူး၊ စာရြက္စာတမ္းကိစၥ ႐ုံးက မိန္းကေလးေတြ အကုန္လုပ္လိမ့္မယ္။ မင္းက ကြန္ပ်ဴတာေတြ ျပႆနာရွိရင္ အင္တာနက္လိုင္းက်ရင္ နည္းနည္းေလာက္ အလုပ္မ်ားျပ႐ုံပဲ။ ငါေတာင္ တကယ္ေတာ့ အျပင္ကို ေျပးစရာလႊားစရာမ်ိဳးရွိလာမွ ပင္ပန္းတာ၊ ခုဆို ႐ုံးမွာ ေဖာင္လာတင္တဲ့သူေတြဆီက ေဒတာေတြ မွတ္႐ုံေလာက္ရွိတာ၊ ဒါကလည္း က်န္တဲ့မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္က လုပ္ေပး ေသးတာဆိုေတာ့ကြာ … ငါနဲ႔ ဆက္သြယ္ေရးမန္ေနဂ်ာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္လုံးအားရင္ လက္ဖက္ရည္ထြက္ေသာက္ေနၾကတာ၊ ျပန္လာရင္ မုန႔္ေလး ဘာေလးနည္နည္းဝယ္လာခဲ့ရင္ အိုေကတယ္၊ အဆင္ေျပသြားမွာပါကြာ …´

`ဟုတ္ကဲ့ … ဒါနဲ႔ အစ္ကို႔နာမည္က …´

`ေအာင္ဘညိဳတဲ့ကြာ၊ မိဘေတြ ေပးထားတာေပါ့ … ငါလည္း ခုနစ္တန္းေလာက္ေရာက္ေတာ့ နည္းနည္း ဒီနာမည္ႀကီးနဲ႔ေနရတာ တုံးတာနဲ႔ … ကိုကိုေအာင္လို႔ ေျပာင္းထားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ဂ်င္ႀကီးလို႔ ေခၚတာပဲ … အဆင္ေျပသလို ေခၚေပါ့ကြာ …´

`ဟုတ္ကဲ့ … ကိုဂ်င္ …´

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ အဲဒီဂ်င္ႀကီးဆိုတဲ့လူက ႐ုံးအေၾကာင္း ေျပာရင္း၊ အတင္းတုတ္ရင္းနဲ႔ ေမာင္ေမာင္လည္း သူ႔ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္လာေရာ ညေန ေလးနာရီခြဲပါၿပီ။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ဇြန႔္ကို ေတြ႕ရတယ္။

`ဘယ္လိုလဲ ေမာင္ … ရလား ….´

ေဘးနားဝန္းက်င္ကို အကဲခတ္သလို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဇြန္က …

`ဘယ္သူမွ မရွိဘူး … ေအပရယ္လည္း ခုနကပဲ ထြက္သြားတာ …´

`ရတာေပါ့ … နက္ျဖန္က စၿပီး ႐ုံးတက္ရမယ္ …´

`ေကာင္းတာေပါ့ ေမာင္ … လခထုတ္ရင္ ဇြန႔္ကို လက္ေဆာင္ဝယ္ေပးရမယ္ေနာ္ …´

ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္နဖူးေလးကို မနာေအာင္ထုၿပီး အေပၚထပ္တက္ခဲ့တယ္။ ဇြန္ကလည္း တီဗီပိတ္ၿပီး ေနာက္ကေန လိုက္လာတယ္။

အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္ အက်ႌခၽြတ္ေနတုန္း ဇြန္ေရာက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကုတင္ေပၚမွာ ဝင္ထိုင္ရင္း လက္ညႇိုးေလးေကြးၿပ လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေမာင္ေမာင္က နာခံစြာပဲ အနားေရာက္သြားေတာ့တယ္။

ဇြန႔္ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြက ႏွင္းဆီငုံေလး ပြင့္ဟေနသလိုပဲ။ ေမာင္ေမာင္က ညင္ညင္သာသာ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းဖိကပ္လိုက္ေတာ့ ဇြန႔္ရဲ့ လက္ကေလးေတြက ေမာင္ေမာင့္ကိုယ္ကို ပြတ္သပ္လိုက္ၾကတယ္။

အေတာ္ၾကာ ၿငိမ္သက္ေနရင္း ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းခြာလိုက္ၾကေတာ့မွ ဇြန္က …

`သြား … ေခၽြးေတြ သံေတြနဲ႔ ညစ္ပတ္ႀကီး … ေရခ်ိဳးေတာ့ …´

`ဇြန္ကလဲကြာ … ဟိုတုန္းကလည္း ေခၽြးထြက္တာပဲ … အဲဒါကိုေတာ့ သိေတာင္ မသိဘဲနဲ႔ …´

`ေမာင္ေနာ္ … ဟိုဟာက မတူဘူး … ခုက ညစ္ပတ္တယ္ … သြားသြား … ေနာက္မွ …´

ဇြန္က ျငင္းဆန္ပယ္ခ်ၿပီး အခန္းထဲက ထြက္သြားေလရဲ့။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ေအာက္ကေန တင္းမာလာတဲ့ညီေလးကို ေရခ်ိဳးခန္းက်မွ လိုအပ္ရင္ ေျဖေလၽွာ့ေပးရဦးမွာေပါ့ေလ။

*

ညဘက္ ထမင္းဝိုင္းမွာ လူစုံေတာ့ ေမာင္ေမာင္က အားလုံးကို သူ အလုပ္လုပ္ေတာ့မယ္လို႔ ေျပာျပလိုက္တယ္။

ေမေမက ခ်ီးက်ဴးတယ္။

`ေကာင္းတာေပါ့ သားရယ္ … ခုလိုဆိုေတာ့ သားရဲ့ သိတတ္တဲ့စိတ္ကို ေမေမ အသိအမွတ္ျပဳပါတယ္ … သားရတာ သားပဲသုံး၊ အိမ္အတြက္က ဘာမွ မပူနဲ႔ … မင္းအစ္မေတြကိုေတာ့ မုန႔္ေလးဘာေလး ေကၽြးေပါ့ … ဒါဆို ရပါၿပီ …´

ေမာင္ေမာင္က ျပဳံးလိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ … မုန႔္ထက္ေကာင္းတာ ေကၽြးထားၿပီးၿပီပဲဟာ။

အားလုံးကေတာ့ ျပဳံးေနၾကတယ္။ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ပဲ နည္းနည္းမ်က္ႏွာမေကာင္းဘူး။ အင္းေလ၊ သူနဲ႔ ေန႔တိုင္း အိမ္မွာ တူတူ ရွိေနတတ္တဲ့ ေမာင္ေမာင္က ေန႔တိုင္း႐ုံးတက္ရမယ္ဆိုေတာ့လည္း ျဖစ္ေလာက္ပါတယ္ေလ။

စားေသာက္ၿပီးၾကေတာ့ ေမေမက ေမးတယ္။

`သား … ေမာင္ေမာင္ …´

`ခင္ဗ်ာ …´

`အဝတ္အစားေရာ ရွိရဲ့လား … ဒီလိုလုပ္ေလ၊ သားေမြးေန႔က ကိုးရက္ေန႔ဆို ေရာက္ၿပီ။ မင္းအစ္မေတြကို အက်ႌတစ္ထည္စီ ဝယ္ေပးခိုင္းပါလား၊ ေမေမလည္း တစ္ထည္ဝယ္ေပးမယ္ေလ …´

`ဟာ … ရပါတယ္ … ေမေမကလဲ …´

အဲဒီခဏမွာပဲ အုံးအုံးကၽြတ္ကၽြတ္ျဖစ္သြားတယ္။ မိန္းကေလးေတြဆိုေတာ့ သိတဲ့အတိုင္းပဲ၊ လူစုံၿပီဆိုရင္ ဆူညံတတ္တဲ့အတိုင္းပါပဲ၊ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ဝင္ေျပာၾကရင္း ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဝယ္ေပးမယ္ဆိုတာပဲ အတည္ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေမာင္ေမာင္က ျငင္းေပမယ့္ ဘယ္မွာလာ လက္ခံၾကမလဲ။ ဘာပဲေျပာေျပာ သူ႔ကို ခ်စ္ၾကတာကိုး။

ခဏေနေတာ့ ေမေမက စဥ္းစားတဲ့ပုံစံနဲ႔ ေျပာတယ္။

`ဟဲ့ … သမီးတို႔ … အက်ႌေလးဘာေလး ဝယ္ေပးတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ ဒါက အလုပ္ရတဲ့လက္ေဆာင္လို႔ပဲ သေဘာထားၿပီး ေပးတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သမီးတို႔ေမာင္ေလးအတြက္ လက္ပ္ေတာ့ေလးတစ္လုံးေလာက္လိုမယ္လို႔ မထင္ဘူးလား …´

ညီအစ္မေတြအားလုံး ေခါင္းခ်င္းဆိုင္သြားၾကတယ္။ ေမနဲ႔ ဂ်ဴလိုင္ကေတာ့ အားလုံးထဲမွာ ဝင္ေငြအမွန္ဆုံးဆိုေတာ့ သူတို႔အတြက္က ဘာမွ မျဖစ္ေပမယ့္၊ နိုနို၊ ႏွစ္ဦးနဲ႔ ေမတို႔ကေတာ့ နည္းနည္းမ်က္ႏွာငယ္သြားတယ္။
အားလုံး တိုင္ပင္ၾကၿပီးမွ ေအပရယ္က ေျပာတယ္။

`အင္း … ေမြးေန႔လက္ေဆာင္အေနနဲ႔လား … ေကာင္းတာပဲ ေမေမ၊ ဟိုေက်ာင္းသူႏွစ္ေယာက္နဲ႔ အလုပ္လက္မဲ့ ဆရာဝန္ကေတာ့ ေနပါေစ၊ ေမေမက တစ္ဝက္ စိုက္ေလ၊ က်န္တဲ့တစ္ဝက္ကို သမီးတို႔အႀကီးသုံးေယာက္ စိုက္လိုက္မယ္ … မေကာင္းဘူးလား …´

နိုနိုတို႔ အငယ္သုံးေယာက္ဆီက ဘလားဘလားဘလားဆိုတဲ့ ေအာ္သံေတြ၊ ႏွာေခါင္းရႈံ႔သံေတြ ၾကားရတယ္။

`ဟာ … မလိုဘူး ထင္ပါတယ္ … သားေနာက္မွ ပိုက္ဆံစုၿပီး ဝယ္ပါ့မယ္ … ျဖည္းျဖည္းေပါ့ ေမေမရာ …´

ေမာင္ေမာင္က ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ ျငင္းျပလိုက္ေပမယ့္၊ အားလုံးက ခုမွ စေတြ႕ဖူးတဲ့သူေတြမွ မဟုတ္ဘဲ။ ခုလိုမ်ိဳး ေႏြးေထြးၿပီး သူ႔ကို ေပ်ာ္ေစခ်င္ၾကတဲ့ မိသားစုၾကားမွာ ေနရတာ သိပ္ကို ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ေစပါတယ္။ အဲ … သူတို႔ခုနစ္ေယာက္ရဲ့အေၾကာင္းကို ေမေမ သိသြားတဲ့ကိစၥမ်ိဳး ျဖစ္မလာဘူးဆိုရင္ေပါ့။

*

ဒီေန႔ ေသာၾကာေန႔၊ မနက္ျဖန္ဆို ႐ုံးပိတ္ရက္ပဲ။ မဆိုးပါဘူး၊ စစခ်င္းတစ္ရက္တက္ၿပီး ပိတ္ရက္ဆိုေတာ့ေလ။

ေမေမက ေျပာထားတယ္၊ စေနေန႔က်ရင္ ကြန္ပ်ဴတာလိုက္ဝယ္ေပးမယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ေမာင္ေမာင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ပဲ ႐ုံးတက္ လာခဲ့တယ္။

႐ုံးေအာက္ေရာက္ေတာ့ ခက္ၿပီေပါ့။ ႐ုံးက ရွစ္ထပ္မွာ ဖြင့္ထားတာ၊ မီးပ်က္ေနတယ္တဲ့။ ေသၿပီ ဆရာေပါ့၊ ညဦးပိုင္းက ဇြန္နဲ႔ တစ္ခါ၊ တစ္ေရးနိုး ေရဆင္းေသာက္ေတာ့ ေအာက္မွာ ဗိုက္ဆာလို႔ ထစားတဲ့ ေအပရယ္နဲ႔တစ္ခါဆိုေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ခမ်ာ ရွစ္ထပ္အထိ တက္ရမယ့္ ေလွကားႀကီးကို ၾကည့္ရင္း ငိုခ်င္သြားမိတယ္။

`ေဟ့ … ေမာင္ေမာင္ … ဘာလုပ္ေနတာလဲ၊ မတက္ေသးဘူးလား …´

`ကိုဂ်င္ … အစ္ကိုရာ … မီးပ်က္ေနလို႔ဗ် …´

သူ႔မ်က္ႏွာမွာေတာ့ စိတ္ပ်က္မႈေတြ အတိုင္းသား။

`တက္ကြာ … ညက လြန္သြားပါတယ္ဆိုမွ … ခြီး …´

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ညည္းညည္းညဴညဴနဲ႔ တက္ခဲ့ၾကရင္း ခုနစ္ထပ္ေရာက္ေတာ့ မီးျပန္လာတယ္။

`ခ်ီးမွပဲ … ခုမွ ဘာလုပ္ရေတာ့မွာလဲကြ … ႏွမေပးေတြ …´

ေမာင္ဂ်င္က ဆဲတယ္။

ေမာင္ေမာင့္မွာေတာ့ ေညာင္းကလည္းေညာင္း၊ အက်င့္မရွိလို႔ ေမာကလည္း ေမာနဲ႔ ဘာမွေတာင္ ဧည့္ေထာက္မခံမိေတာ့ဘူး။

႐ုံးေပၚေရာက္ေတာ့ ေရႏွစ္ခြက္ဆင့္ေသာက္လိုက္ၿပီးေတာ့မွ ေနရာမွာ ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ ကိုဂ်င္ကေတာ့ ေခၽြးသုတ္ရင္း သူ႔ေဘးမွာ လာဝင္ထိုင္တယ္။

`ေၾသာ္ … ေမာင္ေမာင္ … မင္းကို ငါ ခဏေနရင္ အင္ဗာတာေတြ လိုက္ျပမယ္၊ နည္းနည္းၾကည့္ထား၊ ကြန္ပ်ဴတာေတြ အားလုံးက အင္ဗာတာခံၿပီးမွ လိုင္းနဲ႔ခ်ိတ္ထားတာ၊ အားက်သြားတဲ့အခါမ်ိဳးက်ရင္ ပိတ္သင့္ပိတ္ရမယ္၊ မလိုအပ္တာ မသုံးဖို႔ေပါ့ကြာ … အဲဒါ လိုင္းေတြ လိုက္ၿပီး ၾကည့္ထားဦး …´

`ဟုတ္ကဲ့ အစ္ကို …´

႐ုံးမွာက အဆင္ေျပပါတယ္။ ဒီေန႔ ႐ုံးမွာ စာသင္စရာေတြရွိလို႔ ခ႐ူမန္ေနဂ်ာလက္ေတာ့ပ္နဲ႔ စာသင္ခန္း၊ အစည္းအေဝးခန္းအျဖစ္သုံးတဲ့ အခန္းႀကီးထဲက ပရိုဂ်က္တာနဲ႔ ခ်ိတ္ေပးရတာက လြဲလို႔ က်န္တာေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာေတြ လိုက္ၾကည့္ေပး႐ုံပါပဲ။ သူ႔အတြက္ ေပးထားတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာ ေရွ႕မွာ ထိုင္ရင္း ဘာေတြ လိုမလဲဆိုတာ စဥ္းစားၾကည့္ေနမိတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ တစ္ပတ္ေလာက္႐ုံးတက္မိေတာ့ အထာက်သြားၿပီ။ အန္တီဗိုင္းရပ္စ္ကလိုင္းယင့္ေတြ ဝယ္ၿပီး စက္တိုင္းကို ထည့္ထားလိုက္တယ္။ အေကာင္ေတြ လိုက္ရွင္းေပးၿပီး က်န္တာေတာ့ အီးေမးလ္မထြက္တာတို႔၊ ေကာင္မေလးေတြ ဂိမ္းေဆာ့ခ်င္ရင္ လူႀကီးေတြ မသိေအာင္ ေသးေကြးတဲ့ ဂိမ္းေလးေတြ၊ ရွာေပးရတာမ်ိဳးေပါ့။ တျခားအခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔အဖို႔ ကြန္ပ်ဴတာသုံးရင္း လိုတာေလးေတြ လုပ္ေနတယ္လို႔ ေျပာလိုက္႐ုံရယ္။

ကုမၸဏီက ေတာ္ေတာ္ႀကီးတယ္။ စလုံးအေျခစိုက္ ကုမၸဏီျဖစ္ၿပီး သေဘၤာလည္း မ်ားေတာ့ ႐ုံးမွာ စာေရးမေတြနဲ႔ ကိုဂ်င္နဲ႔တင္ပဲ ကြန္ပ်ဴတာက ေျခာက္လုံး၊ ေငြစာရင္းက ဘြားေတာ္က တစ္လုံး၊ ဆက္သြယ္ေရး(Liason Manager)က တစ္လုံး၊တျခားလူႀကီးေတြ အခန္းထဲမွာ သုံးလုံးဆိုေတာ့ အေတာ္ေလးမ်ားတယ္ ေျပာရမလား။ ၿပိဳင္တူပ်က္ရင္ေတာ့ နာၿပီပဲေပါ့။

အဲဒီလို ပုံမွန္ ႐ုံးတက္႐ုံးဆင္းရင္း၊ အိမ္က်ရင္လည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးနဲ႔ အစ္မေတြၾကားထဲ လႈပ္ရွားသက္ဝင္ရင္းနဲ႔ အရာရာဟာ အလိုက္သင့္စီးေမ်ာေနေလရဲ့။

*

ဒီေန႔ ရွစ္ရက္ေန႔၊ တနလၤာေန႔။ မေန႔က ခုနစ္ရက္ေန႔တစ္ေန႔လုံး ဇြန႔္ကို မေတြ႕ရသေလာက္ပဲ။ က်ဴရွင္ပဲသြားသလား၊ အခန္းထဲပဲ ေအာင္းေနသလား မသိ။ ေပ်ာက္ေနသလိုပဲ။

မေန႔က ေမာင္ေမာင္လည္း အခန္းေအာင္းေနတာပဲမ်ားလို႔၊ အျပင္လည္း သိပ္မထြက္မိဘူး။ အိမ္မွာ လူေတြကလည္း စုံေတာ့ လႈပ္ဖို႔ ရွားဖို႔လည္း အခြင့္က သိပ္မသာဘူး။ ညက်ေတာ့လည္း ေရာက္မလာေတာ့ ထူးဆန္းေနသလိုပဲ။ သူတို႔မိန္းကေလးေတြ အခန္းထဲ ဝင္ၾကည့္ရေအာင္ ေတာ့လည္း လိပ္ျပာက မလုံတာနဲ႔ မၾကည့္ျဖစ္ဘူး။

ဇြန႔္ကို မေတြ႕ရတာကေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲ ဟာတာတာျဖစ္ေနသလိုပဲ။ ထူးဆန္းေနမိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ရက္တစ္ေလ မေတြ႕ရတာ သိပ္လည္း အျဖစ္သည္းမေနပါနဲ႔ဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆုံးမရင္းပဲ ႐ုံးလာခဲ့တယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ မေပ်ာ္တာ အမွန္ပဲ။

႐ုံးမွာ တစ္ခုခုလိုေနသလို ခံစားမိရင္း ပုံမွန္အတိုင္းပဲ လႈပ္ရွားေနမိတယ္။ ေမာင္ဂ်င္ကေတာင္ စေသးတယ္။ မင္းရည္းစား လင္ေနာက္ လိုက္သြားလို႔ လဒမွိုင္မွိုင္ေနသလားတဲ့။

ေန႔ခင္း ထမင္းစားခ်ိန္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ဇြန္က ဖုန္းဆက္လာတယ္။

`ေမာင္လား …´

`အင္း … ဇြန္ … မေန႔က ဘယ္ေပ်ာက္ေနတာလဲ …´

`ဒီလိုပဲ ကိစၥေလးတစ္ခုရွိလို႔ အျပင္သြားေနတာ၊ ျပန္လာေတာ့ ပင္ပန္းလို႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာနဲ႔ …´

`သိပါဘူး … ကိုယ္က စိတ္မ်ားေကာက္ေနလို႔လားလို႔ …´

`မဟုတ္ဘူး … ဒါေပမယ့္ … အင္း … ဒါနဲ႔ေလ … ေမာင္ …´

`ေျပာေလ … ဇြန္ … ဘာျဖစ္လို႔လဲ …´

`ညေနက်ရင္ ေစာေစာျပန္လာလို႔ရမလား၊ သုံးနာရီခြဲေလာက္ေပါ့ …´

`ရမယ္ ထင္ပါတယ္၊ အလုပ္ကလည္း ဒီေလာက္မွ မရွိတာပဲ၊ ၾကည့္လစ္လာလိုက္မယ္ …´

`အင္း … ဒါဆို ဒါပဲေနာ္ … ေမာင္ …´

ေမာင္ေမာင့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ထူးဆန္းေနမိတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဇြန္က သူ႔ကို ေစာၿပီး ျပန္လာခိုင္းရတာလဲဆိုတာ။

ဇာတ္သိမ္းပိုင္း ဆက္ရန္.....