ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ သက္ဆုိင္ေသာ (ဇာတ္သိမ္းပိုင္း)

ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ သက္ဆုိင္ေသာ (ဇာတ္သိမ္းပိုင္း)

June 05, 2017

`ဘာလဲ ေဟ့ေကာင္ … ေကာင္မေလး ဆက္တာလား …´

`ဟုတ္ … အစ္ကို …´

`ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ … သူ႔အိမ္က သေဘာမတူလို႔ ခိုးေျပးခိုင္းလို႔လား … မင္းမ်က္ႏွာၾကည့္ရတာ …´

`ဟုတ္ပါဘူး ကိုဂ်င္ရာ …´

`ခိုးမေျပးနိုင္ရင္လည္း ကိုယ္ဝန္ရွိေနလို႔ပါဆိုၿပီး မိဘေတြကို ေျပာခိုင္းလိုက္ကြာ … အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ သေဘာတူလိမ့္မယ္ …´

`ေတာ္ပါဗ်ာ … စိတ္ရႈပ္ရတဲ့အထဲ …´

ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ဒီလူႀကီး ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့လို႔။ ေပးလိုက္တဲ့အႀကံေတြကလည္း ၾကည့္ဦး၊ မေထာ္မနမ္းေတြခ်ည္းပဲ။ ဟုတ္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီလူ လူပ်ိဳႀကီးျဖစ္ေနတာ။ စိတ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္နဲ႔ ေတြးလိုက္ရင္း ေဆာ့ဝဲေလးတခ်ိဳ႕ ရွာၾကည့္ေနမိတယ္။

ခဏေနေတာ့ ဆက္သြယ္ေရးမန္ေနဂ်ာ ျပန္ဝင္လာတာေတြ႕လို႔ သြားၿပီးခြင့္ေတာင္းလိုက္ေတာ့ ရပါတယ္တဲ့၊ တစ္ခါတစ္ေလ ေစာျပန္လို႔ ရပါတယ္ဆိုတာနဲ႔ ေမာင္ေမာင္ ပစၥည္းေတြ သိမ္းလိုက္တယ္။

`ကိုဂ်င္ ….´

အလုပ္မရွိလို႔ ဂိမ္းေဆာ့ေနတဲ့ ကိုဂ်င္က လွည့္ၾကည့္တယ္။

`ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လိုက္ဦးမယ္ …´

`ေအးပါ ေအးပါ … ၾကက္ဥေလးဘာေလးလည္း ေသာက္သြားဦးေပါ့ …´

`ဟာဗ်ာ … ခင္ဗ်ားကလဲ … ႏွာေတြး မေတြးပါနဲ႔ … စာေတြး ေတြးပါဗ် …´

`ဟားဟား … ေနာက္တာပါကြာ … သြားသြား …´

အျပင္ေရာက္ေတာ့ ဓာတ္ေလွကားကို ေစာင့္ေနရတယ္။ ေစာင့္ေနရင္း ေလွကားဘက္ကို တစ္ခ်က္ေလၽွာက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေအာက္က လူမရွိတဲ့ ခုနစ္လႊာမွာ အတင္းဖက္နမ္းေနတဲ့အတြဲတစ္တြဲကို ေတြ႕ရတယ္။

တစ္ခ်က္မွာ ျမင္လိုက္ရတာက ႐ုံးထဲက စာေရးမတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါဆို ဟိုေကာင္က သူ႔ဘဲေပါ့။ ခုနက ႐ုံးထဲမွာတုန္းက ဖုန္းကိုင္ၿပီး ေအာက္ကို ဆင္းသြားတာ ေမာင္ေမာင္ သတိထားမိလိုက္ေပမယ့္ ဒီလိုမ်ိဳးေတာ့ မထင္မိဘူး။

ကိုဂ်င္ကေတာ့ ေျပာသား၊ အစက ဒီေကာင္မေလးက သူလိုငါလို ေဘာ္ဒီပဲတဲ့။ ေနာက္မွ လက္ပူမိၿပီး ဒီေလာက္ႀကီးလာသလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူးဆိုပဲ။ သူ႔ဘဲကို ႐ုံးက ေဗာ္လန္တီယာဆင္းတဲ့လူတခ်ိဳ႕နဲ႔ ကိုဂ်င္က အျမဲလိုလို ေတြ႕ေနတာဆိုေတာ့ နာမည္ေပးထားတယ္ဆိုပဲ။ နတ္သားငါးရာတဲ့။ အဲဒီေလာက္ကို မလြယ္ဘူးေျပာပါတယ္။ သူတို႔ကို ၾကည့္ရင္း ေမာင္ေမာင္ေတာင္ နည္းနည္းစိတ္ပါလာတယ္။

ကေတာင္ကနဲ ဓာတ္ေလွကားတံခါးပြင့္လာေတာ့ ခပ္သုတ္သုတ္ပဲ ဝင္လိုက္ခဲ့တယ္။ ေအာက္ထပ္ေရာက္ၿပီး တိုက္အျပင္ကို ထြက္လိုက္ မိေတာ့ ဓာတ္ေလွကားက မီးမျမင္ရေတာ့ဘူး။ ကံေကာင္းလို႔ မပိတ္မိတာလို႔ပဲ ဆိုရေတာ့မယ္။

အနားပတ္ဝန္းက်င္က မီးစက္ေတြ လည္လာတယ္။ ဒီအေဆာက္အဦက မီးစက္ကေတာ့ အသံမၾကားေသးဘူး။ နားအူေလာက္တဲ့ မီးစက္သံေတြ ေဘးကေန ေဝးေအာင္ ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ ေျပးထြက္လာခဲ့တယ္။

ဘတ္စ္ကားစီးရမွာ စိတ္မရွည္တာနဲ႔ တကၠစီပဲ ငွားလိုက္ေတာ့မယ္လို႔ ေမာင္ေမာင္ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ အခ်ိန္ကလည္း သုံးနာရီဆယ့္ငါးျဖစ္ေနၿပီကိုး။

သုံးနာရီခြဲအတိမွာပဲ အိမ္ေရွ႕ကို ေရာက္သြားတယ္။ ၿခံဝန္းထဲမွာေတာ့ တိတ္ဆိတ္လို႔။ တံခါးကို ေသာ့ဖြင့္ၿပီး အိမ္ထဲဝင္လိုက္ေတာ့ ဖိနပ္ခၽြတ္မွာ ဇြန္က ဆီးႀကိဳေနတယ္။

ဇြန႔္မ်က္ႏွာေလးကို တစ္ခ်က္ အကဲခတ္လိုက္ေတာ့ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ ေစာျပန္လာခိုင္းရတာလဲဆိုတာ ထူးဆန္းအံ့ၾသ ေနမိရင္း ေမးခြန္းထုတ္သလို ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ဇြန္က ျပဳံးျပလာတယ္။

အင္း … ဒီတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ မေကာင္းတဲ့ကိစၥမရွိေလာက္ပါဘူးလို႔ ေတြးရင္း ဇြန႔္ကို လွမ္းဖက္လိုက္ေတာ့ ဇြန႔္ကိုယ္ေလးက သူ႔ရင္ခြင္ထဲ အလိုက္သင့္ကေလးပါလာေလရဲ့။

မ်က္ႏွာေလးကို ဆြဲေမာ့ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို နမ္းလိုက္ေတာ့ မြတ္သိပ္စြာပဲ တုံ႔ျပန္လာတယ္။ ၿပီးမွ ဇြန္က သူ႔ရင္ခြင္ထဲက ႐ုန္းထြက္ လိုက္ၿပီး အဝတ္သြားလဲဦးလို႔ ေျပာလိုက္တုန္းမွာပဲ တံခါးေရွ႕က ေျခသံၾကားရတယ္။

ေသာ့သံၾကားရၿပီးေတာ့ ျမင့္မားသြယ္လ်တဲ့ကိုယ္လုံးျပည့္တင္းတင္းေလးကို စျမင္လိုက္ရတယ္။ အသားေလးက ေဖြးလက္ေနတယ္ ဆိုေတာ့ ဒါဆို ႏွစ္ဦးပဲေပါ့။

`ဟဲ့ ေမာင္ေမာင္ … ဇြန္ … ေစာလွခ်ည္လား …´

`ဘာလဲဟ … နင့္စကားႀကီးက …´

`ေၾသာ္ … ျပန္ေရာက္တာ ေစာတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္ …´

`ဟြန္း … နင္ကေတာ့ေလ …´

ဇြန္က ဝင္ႏွာေခါင္းရႈံ႔လိုက္ရင္း ေမာင္ေမာင့္လက္ကို ဆြဲေခၚတယ္။

`လာ … အေပၚသြားရေအာင္ …´ဆိုတာနဲ႔ ေမာင္ေမာင္လည္း အမိန႔္နာခံရင္း ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္လာခဲ့တယ္။

အေပၚထပ္ေရာက္ေတာ့ သြားႏွင့္ဆိုတာနဲ႔ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ သူ႔အခန္းဆီ တက္လာခဲ့တယ္။

အဝတ္အစားလဲ ေခၽြးသုတ္ရင္း စိတ္ထဲမွာေတာ့ ခုထဲ မရွင္းမလင္းျဖစ္ေနဆဲပဲ။ အိပ္ယာေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္တုန္းမွာပဲ ဇြန္က အခန္းဝမွာ ကိုယ္ထင္ျပလာတယ္။

`ဇြန္ … ေမာင့္ကို ဘာျဖစ္လို႔ ေစာျပန္လာခိုင္းရတာလဲ …´

`သိခ်င္လို႔လား … သိခ်င္ရင္ ဝရန္တာ လိုက္ခဲ့ …´

ဇြန္က ေရွ႕ကေန ဦးေဆာင္ထြက္သြားတယ္။ ေမာင္ေမာင္ တစ္ခ်က္ေတြေဝေနၿပီးမွ ေနာက္ကလိုက္ခဲ့တယ္။

အေပၚေရာက္ေတာ့ ဇြန္က ဒါန္းေပၚမွာ ထိုင္ေနၿပီ။

ေမာင္ေမာင္က ေဘးမွာ ဝင္ထိုင္ရင္း ဘာလဲလို႔ ေမးလိုက္တယ္။

`မ်က္စိမွိတ္ထားလိုက္ …´

`ဘယ္လို …´

`မ်က္စိမွိတ္ထားလို႔ …´

ဇြန႔္အလိုက် ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ မ်က္စိမွိတ္လိုက္ရတယ္။

`ရၿပီ … ဖြင့္ေတာ့ …´

မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ေရွ႕မွာ ပန္းေရာင္ဖဲႀကိဳးေလးတစ္ခုနဲ႔ တြဲေလာင္းဆြဲထားတဲ့ ေငြေရာင္တလက္လက္ေတာက္ပေနတဲ့ လက္စြပ္ေလးတစ္ကြင္း။ သူ ဇြန႔္ကို ေမာ့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ …

`ေမာင့္အတြက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေလ … သူမ်ားေတြ မေပးခင္ ဇြန္က အရင္ေပးခ်င္လို႔ …´

`ဇြန္ …..´

ေျပာရင္းနဲ႔ ဇြန႔္ကိုယ္ေလးကို ဆြဲဖက္လိုက္တယ္။

`စုထားသမၽွေတြေတာ့ ကုန္ပါၿပီဟာ …´လို႔ ဇြန္က ေျပာတယ္။

`ဇြန္ရယ္ … ဘာလို႔ ဒီေလာက္ တန္ဖိုးႀကီးတာကို …´

`ေရႊဆိုရင္လည္း မေကာင္းဘူးေလ … ေယာက္်ားေလးနဲ႔က်ေတာ့ နည္းနည္းမလိုက္သလိုႀကီး၊ အဲဒါနဲ႔ ပလက္တီနမ္ပဲ ဝယ္လာတာ။ လက္စြပ္အတြင္းထဲမွာ z o n လို႔ ထြင္းထားေပးတယ္ … အျမဲဝတ္ထားရမွာေနာ္ …´

ဇြန္က ေျပာရင္းဆိုရင္းပဲ ဖဲႀကိဳးေလးကို ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး လက္စြပ္ကို ေမာင္ေမာင့္လက္သူႂကြယ္မွာ ဝတ္ေပးတယ္။ နည္းနည္းေလး ေခ်ာင္ေနသလို ရွိေပမယ့္ အဆင္ေျပပါတယ္။

ေမာင္ေမာင္က `ဒီမွာ ဝတ္ရင္ ပိုမေကာင္းဘူးလား´ဆိုၿပီး လက္ခလယ္ကို ေထာင္ရင္း ကိုင္ျပလိုက္ေတာ့ လက္သီးဆုပ္ႏုႏုေလးေတြက မိုးသီးမိုးေပါက္လို သူ႔ေပၚ က်လာေတာ့တယ္။

`နင္ေနာ္ … မမိုက္ရိုင္းနဲ႔ေနာ္ ေမာင္ေမာင္ ….´

`ဟ … ဟ … ဘယ္လိုျဖစ္တာတုန္း … ဇြန္ေတြ ေမာင္ေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ၿပီလဲ …´

`စိတ္ဆိုးေအာင္လုပ္ရင္ အဲလို မေခၚေတာ့ဘူး … ေနာက္ကို သတိထား … ဒါပဲ …´ဆိုၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလးစူလို႔ ၿငိမ္ေနတယ္။

ေမာင္ေမာင္က အဲဒီ စူေနတဲ့ႏႈတ္ခမ္းေလးကို နမ္းလိုက္ေတာ့မွ ဟြန္းဆိုၿပီး သူ႔ရင္ခြင္ထဲ တိုးဝင္လာေလရဲ့။

`ေတာ္ေသးတာေပါ့ … ေစာျပန္လာခိုင္းေတာ့ ဘာမ်ားျဖစ္လို႔လဲဆိုၿပီး ေမာင့္မွာ စိုးရိမ္လိုက္ရတာ …´

`အစတည္းက စီစဥ္ထားတာေလ … ဒါေပမယ့္ ေမာင္ရယ္ … ေျပာစရာေတာ့ တစ္ခုရွိတယ္ … မေသခ်ာေသးလို႔ …´

`ဘာလဲဟင္ … ဇြန္ …´

`အာ … ေနာက္မွ ေျပာမယ္ကြာ …´

ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္ကိုယ္ေလးကို သူ႔လက္ေမာင္းေတြၾကား ဖ်စ္ညႇစ္လိုက္ရင္း …

`အခု မေျပာရင္ ညႇစ္သတ္လိုက္မွာေနာ္ …´

ဇြန႔္မ်က္ႏွာေလးက နည္းနည္းတည္သြားတာနဲ႔ ေမာင္ေမာင္က သူ႔လက္ေတြကို ေျဖေလ်ာ့ေပးလိုက္ရတယ္။ စိတ္မ်ားဆိုးသြားလားလို႔။

`ေဆာရီး …..´

ဇြန႔္ၾကည့္ရတာ စကားေျပာဖို႔ အားယူေနသလို ထင္ရတယ္။ ေနာက္မွ အေတာ္ေလးနားစိုက္ေထာင္မွ ၾကားရမယ့္ အသံေလးနဲ႔ စၿပီး ေျပာလာတယ္။

`ေမာင္ …´

`ေျပာေလ … ဇြန္ … ဘာျဖစ္လို႔လဲ …´

`ဇြန္ေလ … ဟာ … မေျပာခ်င္ဘူးကြာ …´

`ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဇြန္ရဲ့ … မထိတ္သာ မလန႔္သာ … အဲလိုႀကီးမလုပ္ပါနဲ႔ကြာ … ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေမာင့္ကို ေျပာပါ … ေမာင္ တတ္နိုင္သမၽွ ဇြန႔္အတြက္ လုပ္ေပးမွာပါ …´

`ဟိုေလ … ဟို …..´

`ဟာကြာ … ဇြန္ကလဲ …´

`ဟို … ဇြန္ … ဒီလ …´

`ဒီလ ဘာျဖစ္လို႔တုန္း …´

ေမာင္ေမာင့္စိတ္ေတြ မရိုးမရြျဖစ္လာရင္း ေမးလိုက္မိတယ္။

`ဟိုဟာ … မလာေသးဘူး …´

`ဘယ္ဟိုဟာလဲ …´

`ဟာကြာ … ဒါေလာက္ဆို မသိေသးဘူးလား …´

ေမာင္ေမာင့္စိတ္ေတြ ေယာက္ယက္ခတ္ေျပးလႊားေနမိတယ္။ ဟိုဟာဆိုတာ … ဧကႏၲ … ဟုတ္မ်ားဟုတ္ေနမလား …။

`ဇြန႔္မွာ … ဟိုဟာ …´

ေမာင္ေမာင့္ႏႈတ္က မရဲတရဲေျပာလိုက္မိတယ္။

`ဟုတ္ေနမလား မသိဘူး ေမာင္ … ႏွစ္ပတ္ေလာက္ေတာင္ ေက်ာ္ေနၿပီ …´

ဇြန႔္မ်က္လုံးေလးေတြမွာ အရည္လဲ့လဲ့စိုစြတ္လာတာကို ျမင္ရတယ္။

ေမာင္ေမာင့္ရင္ထဲ ဗေလာင္ဆူသြားတယ္။

ေနာက္ၿပီး အျပစ္ရွိသလို ခံစားမိတယ္။

ေနာက္ၿပီး … ဝမ္းသာသလို ခံစားမိတယ္။

ေနာက္ၿပီး … စိုးရိမ္ထိတ္လန႔္လာမိတယ္။

ေနာက္ၿပီး … ဇြန႔္အတြက္ဆိုရင္လို႔ ေတြးရင္း အားအင္ေတြနဲ႔ မားမားမတ္မတ္ရပ္ျပခ်င္လာမိတယ္။

ေနာက္ၿပီး …

ေနာက္ၿပီး ……

ေနာက္ၿပီး ………

*

အတန္ၾကာေအာင္ ၿငိမ္သက္ေနမိၿပီးမွ ဇြန႔္ကို ေသခ်ာျပန္ၾကည့္မိတယ္။ ဇြန႔္မ်က္လုံးေလးေတြက မ်က္ရည္ေတြက်ေနေပမယ့္ အသံထြက္ၿပီး ငိုေနတာကို မၾကားရဘူး။

`ဇြန္ … ဝမ္းနည္းေနလားဟင္ … ေမာင့္အျပစ္ပါ … မငိုပါနဲ႔ေနာ္ … ဇြန္ …´

ဇြန႔္ကိုယ္ေလးကို သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္းလိုက္ၿပီး ဆံႏြယ္ေလးေတြကို ပြတ္သပ္ေပးေနမိတယ္။ အဲဒီအခိုက္မွာ ဇြန႔္အသံေလးကို ၾကားရတယ္။

`မ်က္ရည္က်တိုင္း ငိုတာလား … ေမာင္ …´

ေမာင္ေမာင္ ႐ုတ္တရက္ေတာ့ အံ့ၾသသြားမိတယ္။ ၿပီးမွ ဇြန႔္ကိုယ္ေလးကို တြန္းခြာလိုက္ရင္း …

`ဟင္ … ငိုတာမဟုတ္လို႔ ဘာလဲ …´

`ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမာင္ရယ္ … ပထမေတာ့ စိုးရိမ္သြားမိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ခုလိုျဖစ္လာေပမယ့္ … ဇြန္ ေပ်ာ္တယ္ … ေမာင့္အတြက္ပဲေလ၊ ၿပီးေတာ့ … ေၾကာက္မိတယ္ ေမာင္ … တျခားသူေတြက ဘယ္လိုေျပာၾကမလဲ … နားလည္ေပးၾကပါ့မလား …´

`ျဖစ္သမၽွ ေမာင္တို႔အတူတူ လက္တြဲၿပီး ရင္ဆိုင္မယ္ ဇြန္ … ဒါ ေမာင့္အတြက္ တန္ဖိုးမျဖတ္နိုင္တဲ့ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ျဖစ္မွာပဲ … အဲဒီအတြက္ ဇြန႔္ကို ေမာင္ ေက်းဇူးတင္တယ္၊ ဘာမွ မစိုးရိမ္နဲ႔၊ အားမငယ္နဲ႔၊ မေၾကာက္နဲ႔ ဇြန႔္ … ဇြန႔္ေဘးမွာ ေမာင္အျမဲရွိေနမယ္ … ေမာင္တို႔ ဘယ္ေတာ့မွ လက္တြဲမျဖဳတ္ဘူး၊ ဇြန႔္ကို ခ်စ္တယ္ … သူ႔ကိုေရာေပါ့ …´

ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္ဗိုက္ကေလးကို ပြတ္ေပးရင္း ဆက္တိုက္ဆိုသလို ေျပာလိုက္ေလရဲ့။

ဇြန္က ေမာင္ေမာင့္မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း ပါးတစ္ဖက္ကိုပဲ နမ္းလိုက္တယ္။ ခုလို ေမာင္ေမာင့္အနားမွာ ရွိေနတာ လုံျခဳံစိတ္ခ်ရၿပီး အားကိုးနိုင္တယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ ျမတ္ျမတ္နိုးနိုးအၾကည့္ေတြကို ေမာင္ေမာင့္ရင္ထဲက အလိုလိုသိတဲ့အသိနဲ႔ ခံစားမိတယ္။

ဇြန႔္ကိုယ္ေလးက အဲဒီေတာ့မွ ရွိုက္ငင္စျပဳလာတယ္။ ေမာင္ေမာင္က ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျပဳံးရင္းနဲ႔ရွိုက္လို႔ေနတုန္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဇြန္တစ္ေယာက္ ဝမ္းနည္းေနတာ မဟုတ္ဘူးလို႔ေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာေျပာနိုင္ပါတယ္ေလ။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဒါန္းေပၚမွာထိုင္ရင္း အေတြးေတြ တသီႀကီးနဲ႔ ၿငိမ္သက္လို႔ေနၾကေလရဲ့။ ရင္ဆိုင္ျဖတ္သန္းရမယ့္ ဘဝပင္လယ္ျပင္ကို ေက်ာ္လႊားဖို႔ စဥ္းစားရင္းနဲ႔ေပါ့။

အဲဒီညေနကေတာ့ ပုံမွန္အတိုင္းပဲ ၿပီးဆုံးသြားခဲ့တယ္။ ဇြန႔္အလိုအရေတာ့ မေသခ်ာေသးခင္မွာ ဘာမွမလုပ္ခ်င္ဘူးလို႔ သိရတယ္။ မနက္ျဖန္မွ ေဆးဆိုင္သြားၿပီး Test-Kit ဝယ္ၿပီး စမ္းၾကည့္လို႔ ေသခ်ာမွ အားလုံးကို ဖြင့္ေျပာမယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ စိတ္ထဲကေန ေသခ်ာေနမိတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ၊ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားတာ မမွားဘူး မဟုတ္လား။

မနက္နိုးလာေတာ့ ခုနစ္နာရီ၊ ႐ုံးတက္ရေတာ့ အိမ္ကေန ခုနစ္နာရီခြဲ ထြက္ရတာမို႔ ေစာေစာႏွိုးစက္ေပးထားရတာေလ။

အိမ္ေအာက္ဆင္းလာေတာ့ ေမေမက မနက္စာစားေနတုန္းရွိေသးတယ္။ ဇြန္ကေတာ့ မနိုးေသးဘူးလို႔ နိုနိုက ေျပာေလရဲ့။ သူလည္း ဒီေန႔ ေအာ့ဖ္ဆိုေတာ့ ေစာေစာစီးစီးထၿပီး မနက္စာ ၾကာဇံေၾကာ္ေနတာဆိုပဲ။ ေန႔ခင္းမွ တစ္ေရးတစ္ေမာ ျပန္အိပ္မယ့္ပုံပဲ။

နိုနိုထည့္ေပးတဲ့ ၾကာဇံေၾကာ္ကို စားေနတုန္းမွာပဲ ေအပရယ္၊ ေမနဲ႔ ဂ်ဴလိုင္တို႔သုံးေယာက္ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ဆိုသလို ေရာက္လာ ၾကတယ္။ ဗိုက္ဆာၿပီလို႔ ေအာ္ရင္း ေအပရယ္က အရင္ေရာက္လာေလရဲ့။

`ေနာက္က်မွ နိုးတာကိုး၊ မက်န္ေတာ့ဘူး´ဆိုၿပီး ေမာင္ေမာင္က လွမ္းေအာ္လိုက္တယ္။

ေအပရယ္က ႏွာေခါင္းရႈံ႔ရင္း ….

`ေတာ္စမ္းပါ၊ အစတုန္းက ရွစ္နာရီခြဲ၊ ကိုးနာရီမွ နိုးတဲ့လူက ခုမွ မ႑ပ္တိုင္တက္ျပမေနနဲ႔ …´

ျပန္ခြပ္ရင္း ပန္းကန္ျပားတစ္ခ်ပ္ကို ဆြဲလို႔ မီးဖိုဘက္ကို ေလၽွာက္သြားလိုက္တယ္။

ၾကာဇံေၾကာ္ကေတာ့ နိုနို႔ရဲ့ စပရွယ္လတီပါပဲ။ အိမ္မွာ ၾကာဇံေၾကာ္မယ္ဆိုတိုင္း သူ႔လက္အပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဆိုင္က ဝယ္စားတာလိုပဲ ေကာင္းေအာင္လုပ္တတ္တာမို႔ သူ႔ခမ်ာ မလုပ္ခ်င္ရင္ေတာင္ မတတ္နိုင္ေအာင္ပါပဲ။

ေမာင္ေမာင္ ေလာဘတႀကီးစားလိုက္တာ ျပည့္အင့္စျပဳလာမွပဲ ရပ္လိုက္ရတယ္။

`ဟဲ့ … သမီးႀကီး ... ဟိုေက်ာင္းသူႏွစ္ေကာင္ေရာ …´

ေမေမက ေမးလိုက္တယ္။

`မသိဘူးေလ … အတန္းမရွိေသးလို႔ မထၾကတာလားမွ မသိတာ …´

`ေအးပါ … အိမ္ျပန္အပ္မွာစိုးလို႔ …´

`ေၾသာ္ … ကေလးမေလးေတြက လိမၼာပါတယ္ ေမေမရယ္ …´လို႔ ေမာင္ေမာင္က ဝင္ေျပာလိုက္ေတာ့ အားလုံးပြဲက်သြားတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ေမာင္ေမာင္လည္း စားပြဲက ထၿပီး ေရခ်ိဳးဖို႔ ျပင္ရပါေတာ့တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ အလုပ္သြားရတာဆိုေတာ့ ဝီရိယရွိမွေပါ့။ အိမ္မွာ ကားက တစ္စီးတည္းရွိတာဆိုေတာ့ ေမေမနဲ႔ လမ္းၾကဳံမွပဲ လိုက္လို႔ရမွာပါ။ အဲလို မဟုတ္တဲ့လူကေတာ့ ကိုယ့္အစီအစဥ္နဲ႔ကိုယ္ပါပဲ။ ငယ္ငယ္ ကတည္းက အားလုံးကို ေခၽြတာတတ္ဖို႔ သင္ေပးထားေတာ့ ဘယ္သူမွ အလ်င္မလိုပဲ ကားငွားစီးေလ့လည္း မရွိၾကတာေၾကာင့္ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး ဘတ္စ္ကားစီးသူေတြပဲ မ်ားၾကပါတယ္။

ဒဂုံေက်ာင္းသူေတြကေတာ့ ႀကိဳပို႔စီးတတ္သလို ေနာက္က်မွ သြားရတယ္ဆိုရင္လည္း ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ သြားရတာေပါ့။ ဒါမွလည္း အဆင္ေျပရင္ လမ္းတင္လစ္လာလို႔ရမွာေလ။

ဘတ္စ္ကားလာတာေတြ႕ေတာ့ မွတ္တိုင္က တက္လိုက္ရင္း စီအန္ဂ်ီအိုးေပၚက အဖုံးလုပ္ထားတဲ့ခုံေပၚ တက္ထိုင္လိုက္တယ္။ လက္ထဲ မွာေတာ့ ဖုန္းနဲ႔ အိတ္ထဲမွာေတာ့ လက္ပ္ေတာ့နဲ႔ ဒါေပမယ့္ အဲဒါေတြထက္ ကားက ေစ်းႀကီးတယ္ဆိုတာ လူတိုင္းသိမွာပါေလ။

ေမာင္ေမာင့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ဘဝကိုပဲ ေတြးေနမိတယ္။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ကေလးလုပ္ရမယ့္အခ်ိန္မွာ ကေလးအေဖ ျဖစ္ရေတာ့မွာ ဒီေလာက္မခံစားရေပမယ့္၊ အံ့ၾသထိတ္လန႔္မသြားေစခ်င္တဲ့ ေမေမနဲ႔ အိမ္သားေတြ၊ တျခားေဆြနီးမ်ိဳးစပ္ေတြကို ေတြးမိေတာ့ စိတ္ထဲ အျပစ္ရွိသလို ခံစားရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အျပစ္ကို က်ဴးလြန္ခဲ့တာကေတာ့ ၾကာၿပီပဲေလ။

႐ုံးေရာက္ေတာ့ လုပ္စရာေတြက ပုံေနတယ္။ ပီီဖိုးတစ္လုံးက မန္မရီတစ္ေခ်ာင္းႂကြသြားၿပီး၊ ေမာ္နီတာတစ္လုံးက အကြက္ထင္ေနတယ္။ စီဒီရိုက္တာတစ္ခုက ဘန္းၿပီးရင္ ႏွစ္ရက္သုံးရက္ေလာက္ပဲ ဖတ္လို႔ရသတဲ့။ ေနာက္တစ္လုံးက ဟတ္ဒစ္မွာ ဘက္ဆက္တာမ်ားလာၿပီး ဝင္းဒိုး တက္ဖို႔ေတာင္ အနိုင္နိုင္ရယ္ဆိုေတာ့ ဒီေန႔အတြက္ ေျပးရလႊားရဖို႔ ေသခ်ာေနၿပီေလ။

ကိုဂ်င္ကို ေစာင့္၊ မန္ေနဂ်ာကို အေျခအေနတင္ျပ၊ ေငြစာရင္းက ဘြားေတာ္ဆီမွာ ပိုက္ဆံထုတ္၊ အိတ္ထဲက လက္ပ္ေတာ့ကို ထုတ္ၿပီး အံဆြဲထဲထည့္ ေသာ့ခတ္၊ အဲဒါေတြ ၿပီးေတာ့မွ ႐ုံးက ျပန္ထြက္လာေတာ့ ကိုးနာရီခြဲေက်ာ္ၿပီ။

ကိုဂ်င္ကလည္း လိုက္ခ်င္ေပမယ့္ သံ႐ုံးသြားဖို႔၊ ဗီဇာလိုက္ထုတ္ေပးဖို႔ေတြ ရွိေနျပန္ေတာ့ တစ္ကိုယ္ေတာ္ပဲ ထြက္လာခဲ့ရတယ္။

ပစၥည္းေတြ ဝယ္ရင္း မနက္စာကို အျပင္မွာ ႐ုံးစရိတ္နဲ႔ စားရမယ္ဆိုေတာ့လည္း မဆိုးပါဘူးေပါ့။ ႐ုံးက ဒီေလာက္ေတာ့ သေဘာေကာင္း ပါတယ္။ ေမာ္နီတာတစ္လုံး၊ ရိုက္တာတစ္ခု၊ ဟတ္ဒစ္တစ္လုံးနဲ႔ မန္မရီတစ္ေခ်ာင္းဝယ္အၿပီးမွာေတာ့ ဖုန္းျမည္လာလို႔ ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ အိမ္က ဖုန္းနံပါတ္ျဖစ္ေနတယ္။

`ဟယ္လို …´

`ေမာင္လား … ဇြန္ …´

`ေျပာေလ ဇြန္ … ဘာျဖစ္လို႔လဲ …´

ဖုန္းထဲကေန သက္ျပင္းခ်သံကို အရင္ၾကားရတယ္။ ၿပီးမွ …

`ေသခ်ာတယ္ ထင္တာပဲ ေမာင္ … တက္စ္က ႏွစ္လိုင္းျပတယ္ဆိုေတာ့ေလ …´

`ဒါဆို ေမာင္က အေဖျဖစ္ေတာ့မွာေပါ့ …´

`ေမာင္ရယ္ … ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့အခ်ိန္ေတြ ကုန္သြားမွာပဲ စိတ္ပူမိတယ္ …´

`အဆင္ေျပသြားမွာပါကြာ … ဒါနဲ႔ အေမႀကီးအတြက္ ဘာလိုခ်င္ေသးလဲ …´

`ေတာ္ပါ … ေၾသာ္ … ညေနက်မွ လက္ေဆာင္ေပးမယ္တဲ့ … ေမေမတို႔က ေျပာခိုင္းတယ္။ ဒါဆို ဒါပဲေလ … ဇြန္ ေက်ာင္းသြားရဦးမွာ´

`အင္း … ဒါပဲေနာ္ …´

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ဇြန္ေျပာသြားသလို မစိုးရိမ္ပါဘူး။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ခုရတဲ့လခနဲ႔ ေကာင္းေကာင္းရပ္တည္နိုင္မွာပါ။ အင္း … ဒါေပမယ့္ ေမြးဖို႔ဖြားဖို႔က်ေတာ့လည္း ခက္ျပန္ေရာ။ အိမ္က မသိဘဲနဲ႔ေတာ့ အဆင္ေျပသြားမယ့္ကိစၥမဟုတ္တာ ေသခ်ာပါတယ္ေလ။

မနက္စာကိုေတာ့ နီးနီးနားနား တိုက်ိဳဖရိုင္းခ်စ္ကန္းမွာပဲ သြားစားလိုက္တယ္။ 

ပစၥည္းေတြဆြဲၿပီး ႐ုံးျပန္ေရာက္ေတာ့ ဆယ့္ႏွစ္နာရီ ထိုးေနၿပီ။ ဗိုက္ကေတာ့ ဆာတုန္းပဲ ႐ုံးစရိတ္နဲ႔ဆိုေတာ့ အမ်ားႀကီးစားလို႔ကလည္း မျဖစ္ဘူးေလ။ ဒါနဲ႔ပဲ ကိုဂ်င့္ကို လက္တို႔ၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားရေအာင္လို႔ ေျပာလိုက္ရတယ္။

ပစၥည္းေတြကို သူ႔စားပြဲနားမွာပဲ ခ်ထားခဲ့ၿပီး ေအာက္ကို ဆင္းခဲ့တယ္။ ဓာတ္ေလွကားထဲ ဝင္လိုင္တုန္းမွာပဲ အဲဒီလူႀကီးက စပ္စုလာေလရဲ့။

`ေဟ့ေကာင္ … မင္းမ်က္ႏွာက မႈန္မွိုင္းမွိုင္းနဲ႔၊ မေန႔ကလည္း စိုးရိမ္သလိုလိုနဲ႔၊ ဆိုေတာ့ကာ … မင္း ဘာျဖစ္ေနတာလဲ၊ ကူညီနိုင္ရင္ ကူညီရေအာင္လို႔ပါ …´

`ဟာဗ်ာ … အစ္ကို မသိလည္း ရပါတယ္ဗ်ာ …´

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဓာတ္ေလွကားထဲ လူေတြ ဝင္လာလို႔ စကားျပတ္သြားတယ္။

ေအာက္ဘက္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ တစ္ခြက္စီမွာၿပီးေတာ့မွ …

`ဆိုပါဦး … ဘာမို႔လို႔လဲ … နိုင္ငံေတာ္ပုန္ကန္ဖို႔ကိစၥမို႔လား …´

`ဟာဗ်ာ … စကားအေကာင္းေျပာစမ္းပါ … ေထာ့က်ိဳးေတြနဲ႔ေတြ႕ေနမွ …´

`ေအးပါကြာ … ဟားဟား …´

တစ္ခ်က္ တည္သြားၿပီးေတာ့မွ …

`တကယ္ေျပာတာပါ၊ အႀကံေပးနိုင္တာ ကူညီနိုင္တာမ်ိဳးမ်ားရွိမလားလို႔ … သူမ်ားကိစၥဆိုရင္ တယ္ဝါသနာပါလို႔ပါ´

`အင္း … ခက္တယ္ဗ်ာ …´

`ခက္မယ္လို႔ေတာ့ ထင္သားပဲ … မင္းမ်က္ႏွာကိုက ကားေပါင္ထားရတဲ့ ဖဲသမား႐ုပ္နဲ႔ …´

ေမာင္ေမာင္ နည္းနည္းႏွာကစ္သြားတယ္။ စကတည္းက ဖဲ့ေနတာကိုး။

`ေတာ္ဗ်ာ … အဲဒီလိုဆိုရင္လည္း ကိုယ့္ဘဝနဲ႔ကိုယ္ ရွိပါေစေတာ့ …´

`ကဲ ကဲ … ေျပာ … မေနာက္ေတာ့ဘူး …´

ေမာင္ေမာင္ သက္ျပင္းရွည္တစ္ခ်က္ကို ခ်လိုက္မိတယ္။

`ဒီလိုဗ်ာ … ကၽြန္ေတာ္ အခု ကေလးအေဖျဖစ္ေတာ့မယ္ …´

`ဟာ … စြံလွခ်ည္လား … ခု ေကာင္မေလးက ဘယ္ႏွစ္လရွိၿပီလဲ …´

`သိဘူးေလဗ်ာ … ခုမွ စသိတာလို႔ေတာ့ ေျပာတာပဲ …´

`အဲဒီေတာ့ မင္းက ဘယ္လိုလုပ္မယ္လို႔ စဥ္းစားထားလဲ … ဒီေလာက္ အသက္ကေလးေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ ရွင္းပစ္မလို႔လား …´

`ဟာ … မႀကံအပ္မစည္ရာပါဗ်ာ … ကိုယ္ေတြ မထိန္းနိုင္လို႔ျဖစ္ရတဲ့ကိစၥပဲ … ကေလးနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ …´

`ဒါဆိုရင္ေတာ့ ေလးစားသြားၿပီ … ခု မိဘေတြကို မေျပာေသးဘူးလား …´

`ဘယ္လို စေျပာရမလဲ စဥ္းစားေနတာ …´

`ဘာျဖစ္လို႔လဲ … ႏွစ္ဖက္မိဘက ကမၻာရန္ေတြမို႔လို႔လား …´

`အဲဒီလိုဆိုရင္မွ ေကာင္းဦးမယ္ … ေအးဗ်ာ … ဒီအထိေတာ့ ေျပာမျပနိုင္တာ ခြင့္လႊတ္ပါ …´

`ေအးပါ … အႀကံဉာဏ္လိုရင္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ … ေငြေရးေၾကးေရးကေတာ့ ငါလည္း မေျပလည္လို႔ပါ၊ ႀကိဳကန္ထားတာေပါ့´

နည္းနည္းေတာ့ ရင္ဖြင့္လိုက္ရလို႔ သက္သာသြားသလိုပဲ၊ ဒါေပမယ့္ သူတို႔အတြက္ေတာ့ တကယ္တိုင္ပင္သင့္တဲ့သူတစ္ေယာက္ မျဖစ္မေနလိုေနၿပီ မဟုတ္လား။ တစ္ေယာက္ေတာ့ စဥ္းစားမိတယ္။ ဟုတ္တယ္၊ သူပဲေပါ့။

*

အိမ္မွာ တစ္ေယာက္တည္းေနေနရင္း ဖုန္းျမည္သံၾကားလို႔ ေအပရယ္ ဖုန္းကိုင္လိုက္တယ္။

`ဟယ္လို … ဘယ္သူနဲ႔ ေျပာခ်င္လို႔ပါလဲ´

ေအပရယ္နဲ႔ဆို အဲဒီလို အပိုဆာဒါးေတြ ၾကားရေလ့ရွိတယ္။

`ေမာင္ေမာင္ပါ …´

`အင္း … ဘာလဲ ေမာင္ေမာင္ … အိမ္မွာ ဘာေမ့ခဲ့လို႔လဲ …´

`မဟုတ္ပါဘူး … ေျပာစရာရွိေနလို႔ …´

`အဲဒါဆို ေျပာေလ … ဘာမ်ားျဖစ္လာျပန္သလဲ´

`ဖုန္းထဲကေတာ့ မေျပာခ်င္ဘူးဟာ … အိမ္ေစာျပန္လာရေအာင္လည္း အဆင္မေျပဘူး … အလုပ္ေတြက မျပတ္ေသးဘူး´

`အဲဒီေတာ့ …´

`ဒီလိုလုပ္ဟာ … ငါတို႔လမ္းထိပ္ကေနဆို တစ္မွတ္တိုင္ေက်ာ္မွာရွိတဲ့ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလး သိတယ္မဟုတ္လား၊ အဲဒီမွာ ညေန ငါးနာရီ ေက်ာ္ေလာက္က်ရင္ ေစာင့္ေနပါလားဟာ … အိမ္ကလူေတြလည္း မသိေစခ်င္တဲ့ကိစၥမို႔ပါ … အိမ္ကိုေတာ့ ငါနည္းနည္းေနာက္က်မယ္လို႔ ေျပာထား လိုက္မယ္၊ အလုပ္က လူေတြ ေကၽြးစရာရွိတယ္ ဘာညာေပါ့ဟာ … ေနာ္ … ျဖစ္မလားဟင္ …´

`ရပါတယ္ … ဘာေတြျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ထူးဆန္းေနရတာလဲ …´

`ေရာက္မွ ေျပာေတာ့မယ္ …´

`အင္းေလ … ဒါဆိုလည္း ၿပီးေရာ …´

ေမာင္ေမာင္ ဖုန္းဆက္ၿပီးသြားေတာ့ တင္ထားတဲ့ ဝင္းဒိုးကို သြားၾကည့္ေတာ့ နည္းနည္းေစာင့္ဖို႔လိုေနေသးတာမို႔ ႐ုံးေရွ႕ဘက္ ျပန္ထြက္ လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဇြန႔္ကို ဖုန္းေခၚၾကည့္လိုက္တယ္။

ဆက္သြယ္မႈ ဧရိယာျပင္ပတဲ့၊ ေကာင္းေရာ။ သူ႔လို ရွစ္ရာကို ကိုင္ပါလို႔ အစတည္းက ေျပာသားပဲ၊ ဟန္းဆက္က ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္နဲ႔ဆိုၿပီး ဂ်ီကိုင္ခ်င္ဦးေလ။ ဒါေပမယ့္ ခုလိုမ်ိဳး ေျပာစရာရွိေတာ့ မခက္လား။

ျပန္လာၿပီး စီဒီရိုက္တာ လဲေပးရမယ့္အလုံးကို ပိတ္ခိုင္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ျဖဳတ္လဲတာ ဘာညာကေတာ့ ဒီေလာက္မၾကာဘူး။ ၿပီးမွ တစ္ခ်က္ ျပန္ေခၚၾကည့္ေတာ့ ရသြားတယ္။

`ဇြန္ … ခုနက ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ …´

`စာသင္ေနတုန္းမို႔လို႔ အေဆာင္ထဲမွာေလ …´

`ေကာင္းလိုက္တဲ့ဖုန္း … ဆက္သြယ္မႈဧရိယာျပင္ပတဲ့ …´

`ဘာေျပာမလို႔လဲ …´

`ညေန ေအပရယ္နဲ႔ ခ်ိန္းထားတယ္၊ အဲဒါ ဇြန္ပါ လာခဲ့ပါလား …´

`ဘာျဖစ္လို႔လဲ … ရွင္တို႔ဘာသာ ဘယ္ဟိုတယ္မွာ ခ်ိန္းခ်ိန္း … ဇြန္နဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ …´

`ဟာ … ဟုတ္ပါဘူး ဇြန္ရယ္ … ကိုယ္တို႔ကိစၥ ေအပရယ္နဲ႔တိုင္ပင္ရင္ ေကာင္းမလားလို႔ သူ႔ကို ခ်ိန္းလိုက္တာပါ။ အဲဒါ ဇြန္နဲ႔ပါ တစ္ခါတည္း ေျပာျပလိုက္ရင္ ေကာင္းမယ္ထင္လို႔ …´

`အင္း … ျဖစ္ပါ့မလား ေမာင္ရယ္ …´

`ဟင္ … ဇြန္ပဲ ေျပာတာပဲ … သူက တို႔ေတြကို နားလည္အေပးဆုံးဆို …´

`အင္းေလ … ဘယ္မွာ ခ်ိန္းထားလို႔လဲ …´

`ဟို တစ္မွတ္တိုင္ေက်ာ္က ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ …´

`အဲဒီကို သြားရမယ္ေပါ့ …´

`မဟုတ္ဘူးေလ … ကိုယ္နဲ႔ ေရႊဂုံတိုင္မွာ ေတြ႕မယ္ … အဲဒီကေနမွ ကားငွားသြားလိုက္မယ္´

`ဟုတ္ၿပီေလ … ဒါဆို ညေန ေက်ာင္းကျပန္မွ ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္ … ဒါပဲေနာ္ …´

ေမာင္ေမာင္ ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီး ႐ုံးထဲ ျပန္ဝင္လာလိုက္တယ္။ ၿပီးမွ တစ္လုံးတည္းေသာ အန္းတိတ္ျဖစ္တဲ့ ပီဖိုးကို ျဖဳတ္လိုက္တယ္။

*

ညေန ႐ုံးဆင္းေတာ့ ငါးနာရီထိုးဖို႔ ဆယ္မိနစ္၊ ဓာတ္ေလွကားထဲမွာပဲ ဖုန္းက ျမည္လာတယ္။

အက်ႌအိတ္ထဲမွာမို႔ အလြယ္တကူပဲ ကိုင္လိုက္ေတာ့ …

`ဇြန္ပါ … ေမာင္ အခု ဘယ္မွာလဲ …´

`ဆင္းလာေနၿပီ ဇြန္ … ဇြန္ေရာ …´

`မွတ္တိုင္မွာ … ခုပဲ ေရာက္တယ္ …´

`ဟုတ္ၿပီ … ခဏပဲ ေစာင့္ေနာ္ … ေမာင္ အခု ဓာတ္ေလွကားထဲမွာ … ဒါပဲေနာ္ …´

ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့ ေအာက္ဆုံးထပ္ေရာက္ေနၿပီမို႔ ဓာတ္ေလွကားထဲက တိုးထြက္လိုက္ပါတယ္။

ခပ္သုတ္သုတ္ေျပးသြားလိုက္ၿပီး လမ္းကူးလိုက္ေတာ့ လမ္းတစ္ဖက္မွတ္တိုင္ကေန လက္လွမ္းျပေနတဲ့ ဇြန႔္ကို ေတြ႕ရတယ္။

လမ္းကူးသြားလိုက္ၿပီး ဇြန႔္လက္ကို ဆြဲၿပီးေတာ့ နည္းနည္း ကားငွားလို႔လြယ္မယ့္ေနရာကို ေလၽွာက္ခဲ့တယ္။ ကားတားေနတုန္း ေဘးကေန အလကားရတိုင္း ေခၚေတာတစ္သိန္းအားနဲ႔ ၾကည့္သြားတဲ့လူေတြကိုလည္း သဝန္တိုရေသးတယ္။

ကားငွားလို႔ရသြားေတာ့ ဇြန႔္ကို တံခါးဖြင့္ေပးၿပီး ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ တစ္ဖက္က ပတ္ၿပီး တက္လိုက္တယ္။

`ဝႉး … ခုမွ နည္းနည္း စိတ္ေအးသြားတယ္ …´

`ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေမာင္ရဲ့ …´

`ေခၚေတာတစ္သိန္းအားေတြကို ျမင္ၿပီး စိတ္ပူလို႔ေဟ့ … သိလား …´

`ေၾသာ္ … ပူစရာလားလို႔ … ဇြန႔္မွာ ေမာင္နဲ႔ …´

အဲဒီလိုေျပာၿပီး လက္ကေလးတစ္ဖက္က ဗိုက္ကို လက္ညႇိုးထိုးျပေတာ့ ေမာင္ေမာင့္စိတ္ထဲ ၾကည္ႏူးသြားတယ္။

`ေအပရယ့္ကို ဖုန္းဆက္ၾကည့္လိုက္ဦးေလ ေမာင္ …´

`အင္း …´

ေအပရယ့္ကို ဖုန္းဆက္ၾကည့္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းမရဘူး။ ခဏေနမွ ဖုန္းဝင္လာလို႔ ၾကည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ …

`ေအပရယ္ … နင္ ဘယ္မွာလဲ …´

`လမ္းမွာ … လမ္းေလၽွာက္သြားမလို႔ေလ … ခုနက ဖုန္းျမည္သလိုလိုေတာ့ ထင္သား၊ တိုးတိုးပဲ ၾကားရလို႔၊ အဲဒါ အခု ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နင္ေခၚထားတာေတြ႕လို႔ ျပန္ဆက္လိုက္တာ …´

`အင္း … အခု လာေနၿပီလို႔ … ဒါဆို ဒါပဲေလ …´

`ေအးေအး … ငါ ဘာမွာထားလိုက္ရမလဲ …´

ကပါခ်ီနိုတစ္ခြက္၊ လက္တီတစ္ခြက္လို႔ ေယာင္ၿပီး ထြက္သြားဦးမလို႔၊ ေနာက္မွ ဇြန္ပါလာတာ မသိေစခ်င္ေသးတာနဲ႔ …

`ေနေတာ့ … တူတူေလာက္ေရာက္မွာပဲကို … ေရာက္မွ မွာေတာ့မယ္ … ဒါပဲ …´

ေမာင္ေမာင္ ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီး ကူရွင္ေပၚ မွီလိုက္တယ္။

`ဘာတဲ့လဲ …´

`လမ္းမွာတဲ့ …´

သူ႔ေပၚမွီလာတဲ့ ဇြန႔္ကိုယ္ေလးကို ဖက္ထားလိုက္ရင္း ၿငိမ္သက္ေနမိတယ္။ ေအပရယ့္ကို ဘယ္လိုေျပာရပါ့ ဆိုတာေလ။

ကားရပ္လိုက္ေတာ့မွ အသိျပန္ဝင္လာတယ္။ တကၠစီခေပးလိုက္ၿပီး ေအာက္ဆင္းလိုက္ေတာ့ ေကာ္ဖီဆိုင္ေရွ႕မွာ ေစာင့္ေနတဲ့ ေအပရယ့္ကို ေတြ႕ရတယ္။

`ဟင္ … ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္ပူးႀကီးလဲ …´

`လာပါ … အထဲေရာက္မွ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာၾကတာေပါ့ …´

ေမာင္ေမာင္က ေအပရယ့္လက္ကို ဆြဲၿပီး ဆိုင္ထဲ ဝင္လိုက္တယ္။ ဇြန္ကေတာ့ ေနာက္ကေန ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးလိုက္လာေလရဲ့။

ေကာ္ဖီမွာလိုက္ၿပီးေတာ့ ေအပရယ္နဲ႔ ဇြန္နဲ႔က ဆိုင္ေထာင့္နားက စားပြဲမွာ သြားထိုင္ေစာင့္ေနၾကတယ္။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ေကာင္တာ ေရွ႕မွာ မွီရပ္ရင္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို လွမ္းၾကည့္ေနလိုက္တယ္။

ၾကည့္ရတာေတာ့ ေလးေလးနက္နက္ ေျပာေနပုံမရတဲ့အတြက္ သူတို႔အေၾကာင္းကို မေျပာရေသးမွန္း သိလိုက္တယ္။ စိတ္နည္းနည္း ေအးသြားရင္း ဘယ္လို စေျပာရင္ ေကာင္းမလဲလို႔ အႀကံထုတ္ေနတုန္းမွာပဲ ဆိုင္ဝန္ထမ္းေကာင္မေလးက ေကာ္ဖီခြက္ေတြ ယူလာေပးတယ္။

ေမာင္ေမာင္က ဗန္းကို ကိုင္ရင္း ေအပရယ္တို႔ဆီ ေလၽွာက္သြားလိုက္ေတာ့ ေအပရယ္က ထရပ္ၿပီး လွမ္းယူတယ္။

အားလုံးထိုင္မိၾကေတာ့ ေအပရယ္က သူ႔ေကာ္ဖီခြက္ကို ဆြဲယူရင္း …

`ဘယ္လိုျဖစ္လာၾကတာတုန္း … နင္ေျပာေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔ …´

`နင္ကလဲဟာ … တစ္ေယာက္တည္း မျဖစ္လို႔ေပါ့ …´

`ဘယ္သူက နင္တို႔ကို ႀကိဳးနဲ႔ပူးခ်ည္ထားလို႔လဲ …´

`မျမင္ရတဲ့ႀကိဳးနဲ႔ေလ … ခ်ည္တဲ့သူကေတာ့ ကံၾကမၼာတဲ့ …´

ေမာင္ေမာင့္ခံစားခ်က္ေတြ နည္းနည္းလြင့္ထြက္ကုန္တယ္။

ေအပရယ္က မ်က္လုံးျပဴးသြားၿပီး …

`ဟဲ့ … ဘာေတြေျပာေနတာလဲ …´

`မဟုတ္ဘူး … ေသာက္ေသာက္ … ေအးသြားဦးမယ္ …´

ေမာင္ေမာင္က သူ႔ေရွ႕က ေကာ္ဖီခြက္ကို ယူရင္း တစ္ငုံငုံလိုက္တယ္။

ဇြန႔္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘယ္တုန္းတည္းက အကဲခတ္ေနမွန္းမသိတဲ့ပုံစံနဲ႔ မ်က္လုံးေလးေတြ ဝင့္လာေလရဲ့။

`ေအပရယ္ …´

`အင္း …..´

`တကယ္ေတာ့ ေျပာစရာရွိတယ္ဆိုတာက … ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးဟ …´

`အင္း …´

`မအင္းနဲ႔ … အေကာင္းေျပာတာ …´

`ေၾသာ္ … နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္က ဘာေျပာၾကဦးမွာလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ႀကိဳက္ေနၾကၿပီလို႔ ေျပာမလို႔လား … အဲလိုေျပာသင့္တာ ၾကာလွၿပီေလ … မဟုတ္ဘူးလား …´

`မဟုတ္ဘူး ေအပရယ္ … အဲဒါ … ဘယ္လိုေျပာရမလဲ …´

`အင္း … စဥ္းစားလိုက္ပါဦး … စဥ္းစားလို႔ရမွ ေျပာ …´

ေမာင္ေမာင့္မွာ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ မသိပါဘူးဆိုမွ၊ လာေနာက္ေနတဲ့သူနဲ႔ တိုးေနတယ္။

`ေအပရယ္ …´

`ဟင္ …´

`ငါ အခုေျပာတာကို ေသခ်ာနားေထာင္ေပးပါဟာ … တကယ္ပဲ ငါတို႔ဘယ္လိုမွ မတတ္နိုင္လို႔ အကူအညီေတာင္းတယ္လို႔ သေဘာထား ေပးပါဟာ … ေနာ္ …´

`အင္း … ေျပာေလ …´

`ဒီလိုဟာ … အခု ဇြန္က ေရွ႕ေလၽွာက္ အပူအစပ္ေရွာင္ရမယ့္သေဘာမွာ ရွိေနၿပီ …´

`ဟာ … ဘာေတြလဲ … မေနာက္ပါနဲ႔ဟာ …´

`မေနာက္ဘူး … အဲဒါကိုမွ နားမလည္ဘူးဆိုရင္၊ အင္း … အေလးအပင္မလို႔မရဘူးဟာ …´

`ဘာျဖစ္လို႔လဲ … အူက်ေနလို႔လား … ဟင္ …. နင္တို႔ … တ … တကယ္ … ဘုရားေရ … ဒုကၡပါပဲ …´

ေအပရယ္ ေနာက္မလို႔ႀကံ႐ုံရွိေသးတယ္၊ ေမာင္ေမာင္ ဘာေျပာခ်င္သလဲဆိုတာ သေဘာေပါက္သြားရင္း စကားေတြ အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့ျဖစ္ကုန္တယ္။

ပိုက္ဆံအိတ္ကေလးထဲက ရႉေဆးဘူးေလးကို ထုတ္ရႉရင္း …

`ဇြန္ ... နင္တို႔ တကယ္ေျပာေနတာလား …´

ဒီေတာ့မွ တစ္ေလၽွာက္လုံးၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ဇြန္က …

`ဟုတ္ကဲ့ … မမႀကီး …´

`နင္တို႔ကလဲဟယ္ … ခက္တာပဲ … ေသေကာေသခ်ာလို႔လား …´

`ဟုတ္ … ဇြန္ ဆီးစစ္တဲ့ဟာနဲ႔ စမ္းၿပီး … ၿပီး …´

ဇြန္က ေျပာရင္း မ်က္လႊာေလးခ်ၿပီး ရွက္ရွက္နဲ႔ ငုံ႔သြားတယ္။

အဲဒီမွာ ေမာင္ေမာင္က …

`ငါတို႔ အခု မဟုတ္တာ ဘာမွလုပ္ဖို႔ စိတ္မကူးဘူး ေအပရယ္ … ငါ ဇြန႔္ကို ေစာင့္ေရွာက္ၿပီး သူ႔ကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္မွာပါ … အဲဒါ …´

`အဲဒီေတာ့ …´

`အဲဒါ … ေမေမတို႔ကို ေျပာဖို႔ …´

`ဘာ ……………………………..´

ေအပရယ္က ေအာ္လိုက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလုံးလန႔္သြားၿပီး ေဘးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ တခ်ိဳ႕လူေတြက စိုက္ၾကည့္ေနၾကတယ္။

`တိုးတိုးဟ … သူမ်ားေတြ ၀ိုင္းၾကည့္ကုန္ၿပီ …´

`ေၾသာ္ … အဲဒီေတာ့ နင္တို႔က ငါ့ကို လူမိုက္ငွားတာလား … အဲလိုလား …´

`အင္း … ဟုတ္တယ္ဟာ … အဲဒီအတိုင္းပဲ …´

`ခက္တာပဲ … ေမာင္ေမာင္ရယ္ … ဟင္း …´

ေအပရယ္ကေတာ့ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးခ်ၿပီး ၿငိမ္သြားေတာ့တယ္။

ဇြန႔္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရွ႕က ေကာ္ဖီခြက္မွာ အရာမယြင္းေသးဘူး။ ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္လက္ကေလးကို လွမ္းဆုပ္ကိုင္လိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာေလးက ငိုမဲ့မဲ့။

သူတို႔အားလုံး ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ၿငိမ္သက္ေနၾကေလရဲ့။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ေကာ္ဖီကို တစ္ငုံခ်င္းငုံရင္း ၿငိမ္ေနမိတယ္။

`ေနဦး … နင္တို႔သိတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ … ဇြန္ … နင္ေျပာစမ္း …´

`ဟို … ေနာက္က်တာက ႏွစ္ပတ္ရွိသြားၿပီ … မမႀကီး´

`ျဖစ္လာမွေတာ့ ဘာတတ္နိုင္မလဲ … ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ ေျပာျပရေတာ့မွာေပါ့ … ညက်ရင္ ငါ ေမေမ့အခန္းကို သြားမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က် ႏွစ္ေယာက္စလုံး လိုက္ခဲ့ … အခန္းဝမွာ ေစာင့္ေန၊ ငါ အင္ထရိုဝင္ၿပီးရင္ လွမ္းေခၚလိုက္မယ္´

ႏွစ္ေယာက္စလုံး ေခါင္းၿငိမ့္ျပၾကတယ္။

`ဇြန္ … နင္က အခု ျပန္လိုက္ေတာ့ … ငါတို႔သုံးေယာက္စလုံး တူတူျပန္လာရင္ ရွင္းျပေနရဦးမယ္ …´

ဇြန္က အိတ္ကေလးကို ဆြဲၿပီး ေနရာက ထလိုက္တယ္။ ေမာင္ေမာင္က လိုက္ပို႔ဖို႔ျပင္ေတာ့ …

`ေမာင္ေမာင္ … ေနခဲ့ေလ …´

`ဟုတ္´

ေအပရယ့္မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရတာ နည္းနည္းတင္းေနသလိုထင္ရလို႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ ျပန္ထိုင္လိုက္တယ္။

ဇြန္ ထြက္သြားေတာ့ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ မခ်ိျပဳံးျပဳံးရင္း …

`နင္တို႔ကလည္းေနာ္ … ငါ ဟိုကေလးမကို မဆူခ်င္တာနဲ႔ လႊတ္ထားလိုက္တာ …´

တစ္ခ်က္ညည္းၿပီးေတာ့ …

`နင္ဟာေလ … သူမ်ားေတြ ဘယ္လိုေန ဘယ္လိုထိုင္သလဲ မသိဘူးလား … အဲဒီေကာင္မေလးကလည္း ေဆးေလးဘာေလး ေသာက္ရမွန္း မသိဘူးလား … ငါေနာ္ …´

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ေခါင္းပဲ ငုံ႔ထားမိတယ္။

`ကဲ … ဒီေန႔ နင့္ေမြးေန႔ … အဲဒါကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေျပာရမွာပဲ … ေမေမ့ဆီက လက္ေဆာင္ေတာင္းသလိုနဲ႔ ေျပာရရင္ ေကာင္းမလားလို႔ …´

`နင္ ေကာင္းမယ္ထင္သလိုလုပ္ပါ …´

`ၿပီးေရာ …´

`ဟိုေလ … ေအပရယ္ … ငါတို႔ကို စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ဟာ … ေနာ္ …´

`ေတာ္ပါ … လာခၽြဲမေနနဲ႔ … ဒါဆို ငါျပန္မယ္ … ေနာက္ငါးမိနစ္ေလာက္ေနရင္ ျပန္ခဲ့ေတာ့ …´

ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္တည္း ေကာ္ဖီဆိုင္ထဲ က်န္ခဲ့ေလရဲ့။ ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ရင္းနဲ႔ေပါ့။ တတ္သမၽွ မွတ္သမၽွ ဘုရားစာေတြ ရြတ္ေနမိတယ္။ 

လာမယ့္ေဘးက ေျပးေတြ႕ခ်င္စရာမေကာင္းဘူးေလ။ ဒီအရြယ္က်မွေတာ့ အရိုက္မခံရေလာက္ေတာ့ဘူး ထင္တာပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ၊ ကိုယ့္ကို ကေလးကတည္းက ေကၽြးေမြးျပဳစုလာတဲ့ ေမေမနဲ႔ေတာ့ မ်က္ႏွာမပ်က္ခ်င္တာ အမွန္ပါေလ။ သစၥာဆိုဆိုရင္လည္း ဆိုရဲပါရဲ့။

ေမာင္ေမာင္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနတဲ့ ေမေမ့ကို ေတြ႕ရတယ္။

`ကဲ … ကိုယ္ေတာ္ေလး … ေရမိုးခ်ိဳး … ၿပီးရင္ ဒီမွာ ကိတ္မုန႔္လွီးရေအာင္ …´

`ဟုတ္ …´

ေမာင္ေမာင္ အခန္းထဲ တက္ခဲ့တယ္။ လက္ထဲက အိတ္ကို ခ်ၿပီး ကုတင္ေပၚ ေျခပစ္လက္ပစ္ထိုင္ခ်လိုက္မိတယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ခဲဆြဲထားသလို ေလးလံေနေလရဲ့။

ခဏေနေတာ့ ေအပရယ္ ဝင္လာတယ္။

`ဟဲ့ … လုပ္ေလ … ျပႆနာရွာတုန္းက ရွာၿပီး ခုမွ ေၾကာက္မေနနဲ႔ … ေရသြားခ်ိဳးေတာ့ …´ဆိုတာနဲ႔ ေမာင္ေမာင္လည္း မ်က္ႏွာသုတ္ ပုဝါတစ္ထည္ ေကာက္ဆြဲလိုက္တယ္။

စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ပဲ အဝတ္လဲရင္း ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေအပရယ့္ကို မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ေရခ်ိဳးခန္းဘက္ ေလၽွာက္ခဲ့တယ္။

ေရပန္းကက်လာတဲ့ေရကို ေခါင္းထိုးခံရင္း ၿငိမ္သက္ေနမိတယ္။ ေအးျမတဲ့ေရရဲ့အရသာက ရင္ပူေနတာေတြကိုေတာ့ ၿငိမ္းေအးသြားဖို႔ မစြမ္းနိုင္ေပမယ့္ အေတာ္အတန္ေတာ့ သက္သာေစသလိုပဲ။

ျမန္ျမန္သြက္သြက္ ေခါင္းေလၽွာ္လိုက္ၿပီးေတာ့ ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ထြက္ခဲ့တယ္။ ဆပ္ျပာေတာင္ တိုက္မိသလား မတိုက္မိဘူးလား ဆိုတာ မသိေတာ့ဘူး။ ေအာက္မွာ ေစာင့္ေနၾကၿပီ မဟုတ္လား။

ေရသုတ္၊ ေခါင္းကို ဒရိုင္ယာနဲ႔မႈတ္ၿပီး ခ်ည္သားတီရွပ္ပါးပါးတစ္ထည္ ေကာက္ဝတ္လိုက္တယ္။ ခပ္လြယ္လြယ္ အနားမွာေတြ႕တဲ့ ပုဆိုး တစ္ထည္ကို ဝတ္လိုက္ၿပီး အိမ္ေအာက္ဆင္းလာခဲ့တယ္။

ေဖာက္ ….

ဆိုတဲ့အသံနဲ႔အတူ ဖဲႀကိဳးမၽွင္ေတြက ေမာင္ေမာင့္ေခါင္းေပၚကို လာအုပ္ၾကတယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဖဲႀကိဳးဘူးခြံေလးကို ကိုင္ထားတဲ့ ေမ့ကို ေတြ႕ရတယ္။

နိုနိုက သူ႔လက္ကို လာဆြဲလို႔ သူနဲ႔တူတူ ထမင္းစားခန္းထဲ ဝင္ခဲ့လိုက္တယ္။ စားပြဲအလယ္က အုပ္ေဆာင္းကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ လင္ဗန္း အႀကီးစားေလာက္ရွိတဲ့ ခ်ိစ္ကိတ္ဝိုင္းႀကီး၊ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွာေတာ့ Happy Birthday Maung Maung လို႔ စာတန္းထိုးထားတယ္။ အဲဒီေဘးက ႏွင္းဆီပြင့္ဖတ္ကေလးေတြနဲ႔ ရံထားတယ္။

`ေမေမ … ဓာတ္ပုံရိုက္ေတာ့မွာလား …´

ဂ်ဴလိုင့္အသံကို ၾကားရတယ္။

ေမေမက ေမာင္ေမာင့္လက္ထဲကို ဓားတစ္ေခ်ာင္းထည့္ေပးလိုက္ၿပီး …

`ကဲ … လွီး … အဲ … ေနဦးေလ … ေအပရယ္ … ဖေယာင္းတိုင္ေတြ ညႇိဖို႔လုပ္ဦး …´

ေအပရယ္က ဖေယာင္းတိုင္ေတြကို လာထြန္းေပးတယ္။ အားလုံးထြန္းၿပီးေတာ့ သူတို႔ခုနစ္ေယာက္စလုံး ကိတ္မုန႔္ေဘးမွာ ၀ိုင္းလိုက္ ၾကတယ္။ ေမေမကေတာ့ ေဘးကေန ကင္မရာကိုင္ထားတယ္။

ခဏေနေတာ့ အားလုံးက ဖူးကနဲ မႈတ္လိုက္ၾကတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ဖလက္ရွ္မီးအလင္းနဲ႔ ရွပ္တာသံကို ၾကားရတယ္။

`ဟက္ပီးဘတ္ေဒး ေမာင္ေမာင္ …´လို႔ အားလုံးဝိုင္းေအာ္ၾကတယ္။

`ကဲ … လွီးေတာ့ဟာ … ဆာၿပီ …´

ႏွစ္ဦးက ေအာ္လိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင္က ကိတ္မုန႔္ကို ဓားရာေပးၿပီးတာနဲ႔ ေအပရယ္က လက္ေျပာင္းယူလိုက္ၿပီး ကၽြမ္းက်င္စြာ လွီးျဖတ္ေပးလိုက္ေတာ့တယ္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္တုံးစီ ထည့္ေပးလိုက္ၿပီး အားလုံး စားပြဲမွာ ၀ိုင္းထိုင္လိုက္ၾကတယ္။ မႀကီးမငယ္နဲ႔ ကရင္မ္ေတြနဲ႔ လိုက္သုတ္တဲ့ ျမန္မာဗီဒီယို ဇာတ္ကားေတြထဲကလိုေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။

`လက္ေဆာင္ေတြကေတာ့ ရၿပီးၿပီေနာ္ … ေတာ္ေတာ့ ဟုတ္လား …´လို႔ ေမေမက ေျပာတယ္။

ဂ်ဴလိုင္ကေတာ့ ၀ိတ္တက္ေတာ့မွာပဲလို႔ ညည္းေနတယ္။

`အဲဒါဆိုလည္း မစားနဲ႔ေလဟာ´

ေမာင္ေမာင္က ေျပာလိုက္ေတာ့ …

`ေမြးေန႔ရွင္ကလည္း သူေကၽြးရတာမဟုတ္ဘဲနဲ႔ေတာင္ ကပ္စီးကလည္း ႏွဲေသး …´

ႏွစ္ဦးက ကိတ္မုန႔္တစ္တုံးထပ္လွီးေနရင္း ျပန္ခြပ္တယ္။

`ဟုတ္ပါဘူးဟာ … ညည္းတို႔ေတြက ဒိုင္းယက္ေတြ ဘာေတြ … မ,လွခ်င္ေတြဆိုေတာ့ ငါက ေစတနာနဲ႔ပါ …´

ဂ်ဴလိုင္က လၽွာထုတ္ျပရင္း ဆက္စားေနတယ္။

ကိတ္မုန႔္က ႀကီးေပမယ့္ တက္ညီလက္ညီ ၿဖိဳလိုက္ၾကေတာ့လည္း ေမေမေတာင္မွ တစ္တုံးပဲ ရလိုက္ပါတယ္။ ေယာက္်ားေလးပီပီ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ အစားနိုင္ဆုံးေပါ့၊ ၀ိတ္တက္မွာ ေၾကာက္တဲ့ ဂ်ဴလိုင္က ဒုတိယလိုက္ပါတယ္။ က်န္သူေတြကေတာ့ ပုံမွန္ေလာက္ေပါ့။

အားလုံးပန္းကန္ေတြ ေဆးေၾကာသိမ္းဆည္းေနတုန္း ေမေမက အခန္းထဲ တက္သြားတယ္။ သူတို႔ေတြပဲ က်န္ခဲ့ေလရဲ့။

***

ေဒၚျဖဴျဖဴတစ္ေယာက္ သူ႔အခန္းထဲ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဒီေန႔မွာ က်င္းပေပးလိုက္တဲ့ ေမြးေန႔ရွင္ ေမာင္ေမာင့္အေၾကာင္း ေတြးမိတယ္။

သူတို႔ေတြ ငယ္ငယ္က အလယ္တန္းေက်ာင္းမွာကတည္းကေပါ့။ ေမာင္ေမာင့္အေမ ေဝေဝနဲ႔ သူက အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းေတြ။ စာေတာ္တဲ့သူေတြမို႔ အခန္းတစ္ခုတည္းမွာ ႏွစ္တိုင္းတူတူတက္ခဲ့ၾကတာေပါ့။

ေဝေဝတို႔အိမ္က စည္းကမ္းႀကီးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဗုဒၶဘာသာကို ၾကည္ညိဳကိုင္းရွိုင္းသူေတြပါ။

ဒီလိုမိဘမ်ိဳးေတြက ေမြးဖြားလာတဲ့ ေဝေဝက ေမာင္ေမာင့္အေဖရင္းျဖစ္တဲ့ ေစာဂ်ိမ္းစ္ကို ယူမယ္ဆိုေတာ့ ျဖဴျဖဴ႕မွာ ေတာ္ေတာ္ေလး အံ့အားသင့္သြားခဲ့ရတယ္။ အိမ္ကို ဆန႔္က်င္ၿပီး ထြက္လာတဲ့ ေဝေဝ့ကို ေစာဂ်ိမ္းစ္က ျမတ္နိုးစြာပဲ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ပါတယ္။

ေစာဂ်ိမ္းစ္က ဆယ္တန္းႏွစ္ခါက်ၿပီး အျပင္ေျဖဖို႔ လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ တကၠသိုလ္က ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသူ ေဝေဝနဲ႔ ခ်ာ့ခ်္က အလႉခံ ထြက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေတြ႕ခဲ့ၾကရင္း ၿငိတြယ္သြားခဲ့ၾကတာပါ။

မိေဝေဝအလုပ္ေကာင္းလို႔ ျဖဴျဖဴ႕ကိုေတာင္ မိဘေတြက စိုးရိမ္ၿပီး သူတို႔သူငယ္ခ်င္းရဲ့သား၊ ခု သမီးေတြအေဖနဲ႔ အိမ္ေထာင္ခ်ေပးခဲ့တာ။ ကိုရဲနိုင္က ေကာင္းရွာပါတယ္၊ ျဖဴျဖဴ႕ကိုလည္း ခ်စ္တယ္။ သစၥာရွိရွိ၊ ရိုးရိုးသားသားနဲ႔ ေသသည္အထိ ျမတ္နိုးစြာ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တာေပါ့။ သူ႔အေၾကာင္းေတြးမိေတာ့ ေဒၚျဖဴျဖဴ မ်က္ရည္ဝဲခ်င္တယ္။ အရြယ္ေကာင္းတုန္းမွာ စြန႔္ခြာသြားခဲ့တာကိုး။

ေဝေဝ့အေၾကာင္း ဆက္ေတြးမိေတာ့ …

ေစာဂ်ိမ္းစ္တို႔က မုဆိုးမသားအမိႏွစ္ဦးတည္း ေနခဲ့ၾကတာဆိုေတာ့ သူတို႔အေမကလည္း ေဝေဝ့ကို ၾကည္ျဖဴစြာပဲ လက္ခံခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဘာစိတ္ကူးေပါက္လို႔လဲ မသိ၊ ေစာဂ်ိမ္းစ္တစ္ေယာက္ စစ္ထဲ ဝင္သြားၿပီး တိုက္ရည္ခိုက္ရည္ေကာင္းလို႔ ရာထူးတိုးတယ္လို႔ေတာ့ ၾကားတယ္။ သူတို႔ အင္းတိုင္က တပ္ရင္းအိမ္ေထာင္သည္လိုင္းမွာ ေနၾကတယ္လို႔ ၾကားၿပီးေနာက္ပိုင္း ဖုန္းေလာက္ စာေလာက္ပဲ အဆက္အသြယ္ ရွိၾကေတာ့တာေလ။

ေဝေဝတို႔က ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ကေလးမရဘူးေလ။ ျဖဴျဖဴတို႔က ကေလးေျခာက္ေယာက္ရတဲ့အခါက်မွ မိေဝေဝတို႔က ေမာင္ေမာင့္ကို ကိုယ္ဝန္ရွိလာခဲ့တာ။ ေမာင္ေမာင့္ကိုယ္ဝန္အရင့္အမာျဖစ္စျပဳလာတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ တပ္ၾကပ္ႀကီးေစာဂ်ိမ္းစ္တစ္ေယာက္ ေရွ႕တန္းထြက္သြားရတာ ဆိုေတာ့ ေမာင္ေမာင့္မွာ သူ႔အေဖမ်က္ႏွာကိုေတာင္ မျမင္ဖူးလိုက္ဘူးေပါ့။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေစာဂ်ိမ္းစ္က တိုက္ပြဲက်၊ မိေဝေဝတစ္ေယာက္ သူ႔သားကို ျဖဴျဖဴ႕ကို အပ္ၿပီး ဆုံးပါးသြားခဲ့တဲ့အခါမွာေတာ့ မျမင္နိုင္တဲ့ကံၾကမၼာနဲ႔ ရက္စက္နိုင္ လြန္းတဲ့ ေဝေဝ့မိဘေတြကိုပဲ အျပစ္တင္ခ်င္ေတာ့တယ္။

ျဖဴျဖဴတို႔ကလည္း သမီးေတြခ်ည္းပဲ ေမြးထားမိေတာ့ သားေလးတစ္ေယာက္လိုခ်င္ေနတုန္း၊ ကိုရဲနိုင္ကလည္း ေရွာေရွာရႉရႉပဲ ေမာင္ေမာင့္ကို ေမြးစားခဲ့တယ္။ နည္းနည္းႀကီးလာေတာ့ သြားေလရာ ခ်ီပိုးသြားတတ္လြန္းလို႔ ျဖဴျဖဴကေတာင္ အျဖစ္သည္းရန္ေကာဆိုၿပီး အျမင္ ကတ္ခဲ့ရေသးတာေလ။ ခုေတာ့လည္း … ေၾသာ္ … စိတ္မေကာင္းစရာေတြ မေတြးခ်င္ေတာ့ပါဘူး။

အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြ ျဖစ္ခဲ့တာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခု ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။ ျဖဴျဖဴလည္း ေဒၚျဖဴျဖဴျဖစ္လို႔ ကိုရဲနိုင္ခ်န္ထားခဲ့တဲ့ လက္ငုတ္လက္ရင္း ေလးေတြနဲ႔ အေျခက်ေနခဲ့ၿပီပဲ ဥစၥာ။

ေဝေဝေရ … နင့္သားေပမယ့္ ငါ့သားပါပဲဟယ္လို႔ စိတ္ထဲက ေျပာရင္း ေဒၚျဖဴျဖဴတစ္ေယာက္ မ်က္ရည္ဝဲလာမိျပန္တယ္။ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ သူ႔သားေလးကို ဘယ္ေလာက္မ်ား မိခင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ တစိမ့္စိမ့္ခ်စ္ခ်င္ရွာမလဲလို႔ေတြးရင္း စိတ္မေကာင္းလိုက္တာေလ။

ဆက္ၿပီး ေမာင္ေမာင့္အေၾကာင္းေတြးမိေတာ့၊ သူ႔အေၾကာင္းသူ သိသြားတဲ့ေန႔က မူးလာတဲ့အျဖစ္ကို သတိရမိျပန္တယ္။ ေမာင္ေမာင္က ဘယ္တုန္းကမွ ဒီလိုမ်ိဳး ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖစ္ဖူးတာ မဟုတ္ဘူး။ လူငယ္သဘာဝ တစ္ခါတစ္ေလ ေသာက္လာတဲ့အခါေလးေတြရွိေပမယ့္ အဲဒီလို ႐ုပ္ပ်က္တဲ့အထိေတာ့ မျဖစ္ခဲ့ဖူးဘူးေလ။ သူ႔ခမ်ာ ေတာ္ေတာ္ေလး နာက်င္ခံစားသြားရမယ္ထင္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚျဖဴျဖဴလည္း ဘာတတ္နိုင္မွာ မို႔လို႔လဲ။ တတ္နိုင္ခဲ့ရင္ေကာ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးရွိလာမွာမွ မဟုတ္ဘဲ။

ေဒၚျဖဴျဖဴေတြးရင္း ေခါင္းခါမိတယ္။ အင္းေလ … ခုေတာ့ ျပန္ၿပီးတည္ၿငိမ္စျပဳလာၿပီလို႔ ထင္တာပါပဲ။ သူ႔အစ္မေတြၾကား ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာကိုေတြ႕ေတာ့ ေက်နပ္မိျပန္ေရာ၊ မိေဝေဝ … နင့္ေၾကာင့္ဟဲ့။

ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္မိေတာ့မွ ေမာင္ေမာင့္မ်က္ခုံး၊ မ်က္လုံးေတြက ေဝေဝ့အတိုင္းပဲ။ ေမာင္ေမာင့္ကို ေတြ႕တိုင္း သူ႔သူငယ္ခ်င္း သက္ဝင္လႈပ္ရွားေနသလိုမ်ိဳး စဥ္းစားမိေတာ့လည္း ၾကည္ႏူးမိျပန္ေရာ။

အသားျဖဴတာေတာ့ ေစာဂ်ိမ္းစ္တို႔ဘက္ လိုက္တယ္နဲ႔တူတယ္။ သူ႔အေမ ေဝေဝက အသားနည္းနည္းညိဳတယ္။ ေမာင္ေမာင့္ကို သူတို႔ ေမြးစားလိုက္ေတာ့ အသားျဖဴတဲ့သူေတြၾကားမွာ ညိဳမေနေတာ့လည္း လူေတြ သတိျပဳမိစရာ မျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ရင္းႏွီးတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြကလြဲလို႔ တျခားသူေတြက ေမာင္ေမာင့္ကို သားအငယ္ဆုံးေလးလို႔ပဲ သိထားၾကတယ္ေလ။

ဒါေတြအားလုံးဟာ မေန႔တစ္ေန႔ကလိုပါပဲလားလို႔ ေဒၚျဖဴျဖဴ ေတြးမိတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ နို႔တိုက္ေမြးခဲ့ရတဲ့ ေမာင္ေမာင့္အူဝဲအရြယ္ေလး၊ ေဆာ့ေျပးကစားတတ္တဲ့အရြယ္ေလး၊ ေက်ာင္းသားအရြယ္ေလး၊ အခု လူပ်ိဳႀကီးဖားဖားအရြယ္၊ ဒါေတြက ျမန္လိုက္တာေလ။ ဒါေပမယ့္ ဘာမ်ား ဆန္းေနလို႔လဲ။ ေဒၚျဖဴျဖဴ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ သူ႔အသက္ေတာင္မွ ေလးဆယ့္ေလးႏွစ္ထဲ ေရာက္ေတာ့မွာပဲဟာ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အခန္းတံခါးဝက အသံၾကားရတယ္။

`ေမေမ … သမီး ဝင္ခဲ့လို႔ရမလား …´

ေအပရယ့္အသံနဲ႔ တူတာပဲ။

ဝင္ခဲ့ေလလို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ အျမဲတမ္းလူႀကီးဆန္တဲ့အသြင္နဲ႔ ေနတတ္တဲ့ သူ႔လက္႐ုံး ေအပရယ့္ကို ေတြ႕ရတယ္။

ေအပရယ္က ငယ္ငယ္တည္းက သိတတ္ၿပီး လူႀကီးေလးလိုပဲ။ သူတို႔အေဖဆုံးသြားတုန္းက သူကပဲ လူႀကီးတစ္ေယာက္လို ေဒၚျဖဴျဖဴ႕ကို တတ္နိုင္သမၽွ ကူညီၿပီး၊ ေမာင္ညီမေလးေတြကိုလည္း ထိန္းေက်ာင္းေပးခဲ့တာေပါ့။ သူ႔တစ္ေယာက္ကိုေတာ့ တကယ္ပဲ ေဒၚျဖဴျဖဴ အားကိုးမိတယ္။

`ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ သမီး … ေျပာေလ …

ေမာင္ေမာင္နဲ႔ ဇြန္တို႔ကေတာ့ အခန္းအျပင္ လမ္းၾကားမွာ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ေစာင့္ေနၾကေလရဲ့။ တစ္ေယာက္လက္ကို တစ္ေယာက္ ဆုပ္ကိုင္ရင္းနဲ႔ အားေပးသလား၊ အားယူသလားဆိုတာေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး။

***

သူ႔ေရွ႕မွာ ထိုင္လို႔ မ်က္လႊာကို ခ်ထားၿပီး ခ်ီတုံခ်တုံျဖစ္ေနပုံရတဲ့ ေအပရယ့္ကို ေဒၚျဖဴျဖဴတစ္ေယာက္ ထူးဆန္းေနမိတယ္။ အရင္တုန္းကဆို ေျပာစရာရွိရင္ ေျပာလိုက္၊ ဘယ္ညီမကျဖင့္ ဘာလိုအပ္ေနတယ္ ထင္တယ္၊ ဘာလုပ္ေပးရင္ေကာင္းမယ္ စသည္ျဖင့္ တိုင္တိုင္ပင္ပင္ရွိခဲ့တဲ့ ေအပရယ္ဟာ ခုေတာ့ သူ႔ေရွ႕မွာ မရြံ့မရဲျဖစ္ေနသလိုပဲ။

ဒါနဲ႔ပဲ ေဒၚျဖဴျဖဴက ….

`ဘာကိစၥလဲ သမီး … ဘယ္သူ႔ကိစၥမို႔လို႔လဲ … အေရးႀကီးလား …´

ဒီေတာ့မွ ေအပရယ့္ဆီက အသံထြက္လာတယ္။

`ဆိုပါေတာ့ ေမေမရယ္ …´

`ဟဲ့ … ဒါဆိုလည္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေပါ့၊ တို႔သားအမိေတြၾကားမွာ ဒီေလာက္ေတာင္ ခက္ခက္ခဲခဲျဖစ္ရမယ့္ကိစၥ ဘာမ်ားရွိလို႔လဲ´

ေအပရယ္တစ္ေယာက္ ႏႈတ္ဆိတ္သြားျပန္တယ္။ ေခါင္းထဲမွာလည္း ေျပာစရာစကားကို စီစဥ္ေနတာ စီစဥ္လို႔ကို မရေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကေလးတုန္းက နည္းအတိုင္းပဲ ေျပာဖို႔ စိတ္ကူးလိုက္တယ္။

`ဟဲ့ … ေျပာဦးမွာလား … ဒီေန႔ …´

`ဟုတ္ကဲ့ ေမေမ … သမီးတစ္ခုေတာ့ ေျပာခ်င္တယ္ …´

`ေျပာပါ … ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္စကားပလႅင္ခံေနရတာလဲ …´

`သမီး … အင္း … ေမေမ့ကို ကတိတစ္ခု အရင္ေတာင္းခ်င္တယ္ …´

`ဘာကိုလဲ …´

`သမီးေျပာတာ နားေထာင္ၿပီးရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မဆူရဘူးလို႔ပါ …´

ေဒၚျဖဴျဖဴ စဥ္းစားရက်ပ္သြားတယ္။ ဟုတ္တယ္၊ ကေလးတုန္းကသာ တစ္ခါတစ္ေလ ကေလးတို႔သဘာဝျဖစ္တတ္တဲ့ ကိစၥေလးေတြ အတြက္သာ ဒီလိုမ်ိဳး ေျပာခဲ့ဖူးတာ၊ ခုေတာ့ အရြယ္ေတြေရာက္ကာမွဆိုေတာ့။

`ကဲပါ … ကတိေပးဆိုလည္း ေပးမွာေပါ့ … ေျပာပါဦး … ဘာအေၾကာင္းလဲဆိုတာ …´

`ဟိုေလ …´

`ႀကိမ္လုံးရွာရေတာ့မလား … ေအပရယ္ …´

ေဒၚျဖဴျဖဴ နည္းနည္းစိတ္တိုလာၿပီ။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ ဒီေလာက္ သူ႔ဘက္က လိုက္ေလ်ာထားတာကို။

`ဟုတ္ … ဟင့္အင္း … သမီးေျပာပါ့မယ္ … ဒီလိုပါ … ေမေမ …´

`အင္း …´

`ေမာင္ေမာင့္ကိုေလ … ေမြးေန႔လက္ေဆာင္တစ္ခုေလာက္ ထပ္ေပးလို႔ မရဘူးလားဟင္ …´

`ဟင္ … ဒီေကာင္ေလးက ဘာလိုခ်င္ျပန္ၿပီတုန္း … ဒီေလာက္ ဝယ္ေပးထားတာကို …´

`ရမလားဟင္ …´

`ကဲပါ … ေျပာၾကည့္ပါဦး … သူက ဘာလိုခ်င္လို႔လဲ …´

ေအပရယ္ တစ္ခ်က္တြန႔္သြားျပန္တယ္။ ေျပာရမယ့္ကိစၥႀကီးကလည္း သူ႔ပုခုံးေပၚမွာ ေလးလံလြန္းေနၿပီ။ ကိုယ့္ကို ယုံၾကည္လို႔ လာၿပီး တိုင္ပင္ၾကတဲ့ ညီမနဲ႔ ေမာင္ရဲ့ ျပႆနာဆိုေတာ့လည္း မျငင္းရက္ဘူးေလ။

`ေမာင္ေမာင္က … က …´

`ဟင္း …´

ေဒၚျဖဴျဖဴတစ္ေယာက္ သက္ျပင္းခ်မိတယ္။ နည္းနည္းလည္း စိုးရိမ္လာမိသလိုပဲ။

`ေမာင္ေမာင္ကေလ … သူလိုခ်င္တာက … ဇြန႔္ … ဇြန႔္ကိုတဲ့ …´

`ဘာ …´

ေအပရယ္တစ္ေယာက္ သူ႔အေမရဲ့ ေအာ္သံေအာက္မွာ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာတယ္။

`ဒီ … ဒီေကာင္ေလး ႐ူးေနၿပီလား … ဘယ္မွာလဲ … ေခၚစမ္း … အခု သြားစမ္း ေအပရယ္ … အခု …´

ေအပရယ္ ထရပ္လိုက္ေတာ့ ေဒၚျဖဴျဖဴ ရင္ဘတ္ကို ဖိၿပီး က်န္ရစ္တယ္။

တံခါးကိုလည္း ဖြင့္လိုက္ေရာ မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြနဲ႔ ရပ္ေနတဲ့ ႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရတယ္။

ေအပရယ္က ဘာမွေတာ့ မေျပာပါဘူး။ သူတို႔လက္ေတြကိုပဲ ဆုပ္ကိုင္လိုက္ရင္း အခန္းထဲ ေခၚလာခဲ့တယ္။

`ထိုင္ၾက …´

ေဒၚျဖဴျဖဴ႕အသံက မာေနတယ္။

`ကဲ … ေအပရယ္ … နင္သြားေတာ့ … ဟိုေကာင္မေလးကေကာ ဘာျဖစ္လို႔ ပါလာရတာလဲ …´

`မမႀကီး …´

ဇြန႔္ရဲ့ အားကိုးတႀကီးေခၚသံေလး။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆက္ေနဖို႔ မ်က္ရိပ္ျပေနတယ္။

`ကဲ … ေအပရယ္ … ေနမွာျဖင့္လည္းေန၊ ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ ေမာင္ေမာင္ … ေျပာပါဦး …´

`သား … သားနဲ႔ …´

ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္လက္ကေလးကို အုပ္ကိုင္လိုက္ရင္း ထစ္ေငါ့ေနတယ္။

`သမီးတို႔ခ်င္း ခ်စ္ေနၾကၿပီ ေမေမ …´

စိတ္ဆုံးျဖတ္ထားပုံေပၚတဲ့ ဇြန္က ဖြင့္ဟလိုက္တယ္။

ေအပရယ္ကေတာ့ ဇြန္တစ္ေယာက္ ဒီေလာက္ရဲတင္းမယ္ ထင္မထားလို႔ အံ့ၾသေနမိတယ္။

`ဘာ … နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္က … ေနပါဦး … ေမာင္ေမာင္ရယ္ … သူက နင့္အစ္မ မဟုတ္ဘူးလား …´

ေမာင္ေမာင္လည္း ဇြန႔္ကို ၾကည့္ရင္း အားတက္လာတာနဲ႔ …

`ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါတယ္ ေမေမ … သားက သူ႔ကို အစတည္းက ခ်စ္ခဲ့တာပါ … ေနာက္ တကယ္မဟုတ္မွန္း သိသြားေတာ့မွ ဖြင့္ေျပာလိုက္ေတာ့ ဇြန္က လက္ခံခဲ့တာ …´

`နင္ … နင္ …´

ေအပရယ္တစ္ေယာက္ ၾကားကေန မ်က္ရည္ေတြပဲ က်ေနမိတယ္။ ေမေမဟာ ဘယ္တုန္းကမွ သားသမီးေတြကို နင္လို႔ သုံးဖူးတာ မဟုတ္ဘူး။

`တကယ္ေတာ့ ေမေမရယ္ … သား ဇြန႔္ကို အစ္မတစ္ေယာက္လိုေရာ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္လိုပါ ခ်စ္လို႔ပါ …´

`အဲဒါဆိုလည္း နင္တို႔ခ်င္း အဆင္ေျပေနရင္ ၿပီးတာပဲ၊ ဘာလို႔ ခုမွ ငါ့ကို လာေျပာရတာတုန္း´

`ေမေမ …´

ေအပရယ္က ဝင္တားလိုက္တယ္။

`ကေလးေတြကို အဲဒီေလာက္ မေျပာပါနဲ႔ ေမေမရယ္ … သူတို႔မွာလည္း ေျပာမွကို ျဖစ္မွာမို႔ပါ …´

ဒီေတာ့မွ ေဒၚျဖဴျဖဴတစ္ေယာက္ နည္းနည္း စိတ္ေလၽွာ့လိုက္တယ္။

`ကဲ … ဒါဆိုလည္း ဘာျဖစ္လို႔လဲ … ေျပာေလ …´

`သား … သားတို႔ …´ `သမီး …´

ဒါ့အျပင္ စကားမဆက္နိုင္ၾကေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ေအပရယ္ကပဲ လူမိုက္ဝင္လုပ္ရေတာ့တယ္။

`သူတို႔ လက္ထပ္ပါရေစတဲ့ … ေမေမ´

`ဟင္း ….. နင္တို႔ခ်င္း ႀကိဳက္တာေတာင္ လြန္လွၿပီ … ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ အေလာတႀကီး လက္ထပ္ဖို႔ ေျပာရတာလဲ …´

ေျပာသာေျပာေနရတယ္။ ေဒၚျဖဴျဖဴ႕စိတ္ထဲ တစ္ခုခုကို သိေနသလိုပဲ။ ဘုရား ဘုရား … မဟုတ္ပါေစနဲ႔။

`ဟုတ္တယ္ ေမေမ …´

တည္ၿငိမ္မႈ တစ္စတစ္စနဲ႔ ရလာတဲ့ ေအပရယ္ကပဲ ဆက္ေျပာခ်လိုက္တယ္။

`သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ လက္မထပ္ရင္ မျဖစ္ေတာ့လို႔ပါ …´

`ဟင္း ………………….´

ေဒၚျဖဴျဖဴ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးတစ္ခုကို ေလးေလးပင္ပင္ခ်လိုက္တယ္။

အတန္ၾကာေအာင္ ၿငိမ္သက္ေနၿပီးမွ …

`အင္း … သိၿပီ၊ ခုေတာ့ သြားၾကေတာ့ … ငါတစ္ေယာက္တည္း ေနခ်င္တယ္ … သြားေတာ့ ေအပရယ္ … နင့္ေမာင္နဲ႔ ညီမကို ေခၚသြားေတာ့ …´

`ဟုတ္ကဲ့ … ေမေမ … ဒါဆို ေမေမ နားလိုက္ပါဦး …´

တစ္ဆက္တည္း ေမာင္ေမာင္တို႔ဘက္ လွည့္ရင္း …

`ကဲ … လာၾက လာၾက … ေမေမ နားပါေစ …´

ေဒၚျဖဴျဖဴတစ္ေယာက္ အိပ္ယာေပၚကို လွဲခ်လိုက္တယ္။

ခဏေနေတာ့ အခန္းမီးပိတ္၊ ညအိပ္မီးေလးလင္းလာၿပီး တံခါးပိတ္သံတိုးတိုးကို ၾကားရတယ္။

အခန္းထဲက ျပန္ထြက္လာေတာ့ ေအပရယ္က ေျပာတယ္။

`သိပ္လည္း စိတ္မပူၾကပါနဲ႔ဟယ္ … တို႔ညီအစ္မေတြအားလုံး နင္တို႔ဘက္က ရွိမွာပါ …´

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ေခါင္းပဲ ၿငိမ့္ျပနိုင္ေတာ့တယ္။

ေအပရယ္က ဇြန႔္ကို သူ႔အခန္းထဲ လိုက္ပို႔ေတာ့ ေမာင္ေမာင္က ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းလာခဲ့တယ္။

ဧည့္ခန္းထဲမွာေတာ့ နိုနိုနဲ႔ ဂ်ဴလိုင္က တီဗီၾကည့္ေနတယ္။

`ဟဲ့ … ဘယ္ေပ်ာက္ေနတာလဲ … ခုနကတည္းက နင့္ကို မေတြ႕တာ …´

နိုနိုက လွမ္းေမးတယ္။

ေမာင္ေမာင္ ပုခုံးပဲ တြန႔္ျပလိုက္ၿပီး ေရခဲေသတၱာဆီ ေလၽွာက္ခဲ့တယ္။

ေရတစ္ခြက္ ယူေသာက္လိုက္မွ ခုနက ရင္ထဲ ေမာေနခဲ့တာေတြ ၿငိမ္သက္သလိုလို ျဖစ္သြားတယ္။

ၿပီးမွ ဧည့္ခန္းဘက္ ျပန္ထြက္လာၿပီး …

`နိုနို … နင္ မအိပ္ေသးဘူးလား …´

`အင္း … နက္ျဖန္ ေအာ့ဖ္ေလ … ဒီည ေအးေဆးေပါ့ …´

`ေၾသာ္ … ေအးေအး … ဒါဆိုလည္း ဂြတ္နိုက္ …´

`နိုက္ …´

ဂ်ဴလိုင္ကေတာ့ သူ႔ကို လွည့္ေတာင္မၾကည့္ဘူး။ ကိုရီးယားကားထဲ အာ႐ုံဘယ္ေလာက္မ်ားရွိသလဲ ေျပာပါတယ္။

***

ေမာင္ေမာင္အခန္းထဲ တက္သြားေတာ့မွ ဂ်ဴလိုင္က လွည့္ေမးတယ္။

`ခုနက ဘယ္သူလဲ ….´

`ေမာင္ေမာင္ေလ … ဘာျဖစ္လို႔လဲ´ဆိုၿပီး နိုနိုက ေျပာလိုက္ေတာ့ …

`ေၾသာ္ … အသံၾကားသလိုလိုရွိလို႔ ေမးၾကည့္တာ …´

ကဲ … ေကာင္းေရာ။

ခဏေနေတာ့ သူတို႔နားကို ေနာက္တစ္ေယာက္ ထပ္ေရာက္လာတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဂ်ဴလိုင္ လွည့္မၾကည့္လို႔ မရေတာ့ဘူး။

`ကဲ … ႏွစ္ေယာက္စလုံး ေမေမ ေျပာစရာရွိတယ္ …´

`ဟုတ္ကဲ့ … ေမေမ …´ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔အတူ ႏွစ္ေယာက္သား လွည့္ၾကည့္လိုက္ၾကတယ္။

ေဒၚျဖဴျဖဴက သူတို႔အနား ဝင္ထိုင္တယ္။

`နက္ျဖန္က်ရင္ သမီးတို႔ႏွစ္ေယာက္ အလုပ္မသြားၾကနဲ႔၊ ခြင့္ျဖစ္ျဖစ္တင္လိုက္ …´

`ဟုတ္ကဲ့ ေမေမ … သမီးကေတာ့ နက္ျဖန္ ေအာ့ဖ္ပဲ … အဆင္ေျပပါတယ္ …´

နိုနိုက ေျပာေတာ့၊ ဂ်ဴလိုင္က …

`အေရးႀကီးလို႔လား ေမေမ … ဒါဆိုလည္း မန္ေနဂ်ာကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ေျပာလိုက္ပါ့မယ္ …´

`အင္း … ဂ်ဴလိုင္က ေမ့ကိုလည္း ေျပာလိုက္ … တိုင္ပင္စရာ ကိစၥတစ္ခုရွိလို႔လို႔၊ ႏွစ္ဦး … အင္း ေနေပ့ေစေတာ့ … သူကေတာ့ ေက်ာင္းသြားရဦးမွာ မဟုတ္လား …´

နိုနိုနဲ႔ ဂ်ဴလိုင္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ၾကည့္လိုက္မိၾကတယ္။ ဘာဆိုတာေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ သူတို႔အေမမ်က္ႏွာက အေတာ့္ကို ေလးနက္တဲ့ပုံေပၚေနတယ္။

`ေအးေအး … ဒါဆို ေမ့ကို ေျပာလိုက္ေနာ္ … ေမေမ အိပ္ေတာ့မယ္ …´

`ဟုတ္ …´

ေဒၚျဖဴျဖဴျပန္သြားေတာ့ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ဇေဝဇဝါနဲ႔ က်န္ရစ္တယ္။

ခဏေနေတာ့ ၾကည့္ေနတဲ့ဇာတ္လမ္းတြဲလည္း ၿပီးသြားေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ကိုယ္စီကိုယ္ငွ အခန္းထဲ ျပန္ခဲ့ၾကေလရဲ့။

***

ေနာက္တစ္ေန႔မနက္က်ေတာ့ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာပူတာနဲ႔ ေစာေစာစီးစီးပဲ ၿပီးေအာင္လုပ္ၿပီး ႐ုံးကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ ဇြန္လည္း သူနဲ႔ မေရွးမေႏွာင္းပဲ ေနာက္က ထြက္ဖို႔ ျပင္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရလို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျပဳံးၿပီး ပုခုံးတြန႔္ျပတာကို ေတြ႕ရတယ္။

ေအပရယ္တစ္ေယာက္ မနက္စာကိုေတာင္ မစားေတာ့ဘဲ သြားမယ္လုပ္ေနတဲ့ ဇြန႔္ကို ေတြ႕ေတာ့ …

`ဇြန္ … ညီမေလး …´

`ဟုတ္ … မမႀကီး …´

`မနက္စာ စားဦးေလ …´

`မစားခ်င္ေတာ့ဘူး မမႀကီးရယ္ … ေမေမ ဆင္းမလာခင္ သြားမလားလို႔ပါ …´

`ကဲ … ဒါဆိုလည္း ေပါင္မုန႔္ႏွစ္ခ်ပ္ ေထာပတ္သုတ္ေပးမယ္ … ခဏေလး …´

ေအပရယ္က ေပါင္မုန႔္ကို ပလပ္စတစ္အိတ္ကေလးနဲ႔ ထည့္ၿပီးလာေပးတာကို ယူရင္း ဇြန္တစ္ေယာက္ အိမ္ထဲက ခပ္သြက္သြက္ပဲ ထြက္သြားေတာ့တယ္။

ေအပရယ္တစ္ေယာက္ေတာ့ ေခါင္းယမ္းရင္း က်န္ခဲ့ေလရဲ့။

ခဏေနေတာ့ ႏွစ္ဦးက အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ ဆင္းလာတယ္။

`ဇြန္ေရာ … ဘယ္ေရာက္ေနလဲ …´

`သြားၿပီ´လို႔ ေအပရယ္က ျပန္ေျဖေတာ့ …

`ဟင္ … ဒီေကာင္မေလး မနက္အတန္းမ်ား အေစာႀကီးရွိလို႔လား …´

`သိပါဘူးဟယ္´လို႔ ေအပရယ္က ေျပာလိုက္ရင္း ၾကက္ဥေတြပဲ ဆက္ေၾကာ္ေနေတာ့တယ္။

***

ႏွစ္ဦးတစ္ေယာက္ ေက်ာပိုးအိတ္ေလးဆြဲၿပီး ထြက္သြားေတာ့မွ ေအပရယ္လည္း ေရခ်ိဳးဖို႔ အေပၚထပ္တက္လာခဲ့တယ္။

`သမီး … အျပင္သြားဖို႔ရွိလား …´

`ဟုတ္ကဲ့ … ေမေမ … နည္းနည္းသြား ကစားမလားလို႔ပါ …´

`ဟိုႏွစ္ေယာက္ကိစၥ တိုင္ပင္စရာရွိလို႔ ေနာက္မွ သြားပါလား …´

`ဟုတ္ကဲ့ ေမေမ … ဒါဆို ခု ေရခ်ိဳးလိုက္ဦးမယ္ … ၿပီးမွ …´

`ေအးေအး သမီး … ဒါနဲ႔ က်န္တဲ့လူေတြေရာ …´

`ရွိတယ္ ေမေမ … အခန္းထဲမွာ ျဖစ္လိမ့္မယ္ …´

`ဟုတ္လား … ဒါဆို သမီး ေရခ်ိဳးၿပီးရင္ သူတို႔ကို ေခၚၿပီး ေမေမ့အခန္းကို လာခဲ့ …´

`ဟုတ္ကဲ့ ေမေမ´

ေအပရယ္ ေရခ်ိဳးဖို႔ ထြက္သြားေတာ့ ေဒၚျဖဴျဖဴတစ္ေယာက္ က်န္တဲ့သမီးေတြကို ဘယ္လိုေျပာရင္ေကာင္းမလဲလို႔ စဥ္းစားေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အားလုံးသိတဲ့ လၽွို႔ဝွက္ခ်က္ဆိုတာေတာ့ သူဘယ္သိမလဲေလ။

ေဒၚျဖဴျဖဴ အခန္းထဲ ျပန္ဝင္ခဲ့ရင္း စိတ္ထဲကေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူပဲ အျပစ္တင္ေနမိတယ္။ သူ႔အုပ္ထိန္းမႈ မေကာင္းခဲ့လို႔ ဒီလိုျဖစ္ရတာ ဆိုရင္လည္း မမွားဘူးေလလို႔ ေတြးမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ဖက္ကလည္း ေဝေဝ့သားနဲ႔ သူ႔သမီး ဒီလိုျဖစ္တာဆိုေတာ့ စိတ္ထဲမွာ သိပ္ႀကီးေတာ့ မထိခိုက္လွပါဘူး။

***

အေတာ္ေလးၾကာေတာ့ တံခါးေခါက္သံၾကားရတယ္။

`ဝင္ခဲ့ေလ …´

အခန္းတံခါးပြင့္လာေတာ့ ညီအစ္မေတြ အလၽွိုလၽွို ဝင္လာၾကေလရဲ့။

`ကဲ … အဆင္ေျပသလိုသာ ထိုင္ၾကေတာ့ …´

ေအပရယ္က မွန္တင္ခုံေရွ႕မွာရွိတဲ့ ခုံတစ္လုံးကို ဆြဲထိုင္လိုက္ေတာ့ က်န္တဲ့သူေတြကေတာ့ ကုတင္ေပၚ ဝင္ထိုင္ၾကတယ္။

`ကဲ … သမီးတို႔ေရ … ေမေမေတာ့ ဘယ္က စေျပာရမလဲ မသိေတာ့ဘူး …´

`ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေမေမ …´

အားလုံးနီးပါးဆီက အသံၾကားရတယ္။

ေဒၚျဖဴျဖဴက ေအပရယ့္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ …

`အင္း … ဒီလိုဟာ …´ဆိုၿပီး ေအပရယ္က အစခ်ီလိုက္တယ္။

က်န္တဲ့သူေတြက သူ႔ကို ၀ိုင္းၾကည့္ၾကေလရဲ့။

`ေမာင္ေမာင္နဲ႔ ဇြန္တို႔ႏွစ္ေယာက္က … အင္း … ေျပာရရင္ … ဟယ္ … ယူမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္ ထင္တယ္ … အဲဒါကို နင္တို႔ကို ေျပာမလို႔´

ေအပရယ္က ခဏဆိုင္းေနရင္းက တုံးတိတိပဲ ေျပာခ်လိုက္ေတာ့တယ္။

အားလုံးရဲ့မ်က္ႏွာမွာ ရွက္ေသြးဖ်န္းသြားၾကေပမယ့္ ဘာမွေတာ့ မေျပာၾကဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ၿငိမ္သက္ေနၾကေလေတာ့ ေဒၚျဖဴျဖဴက …

`ကဲ … သမီးတို႔ … အဲဒါ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ …´

ဒီေတာ့မွ အားလုံးထဲမွာ သတၱိအရွိဆုံးျဖစ္တဲ့ ဂ်ဴလိုင္က အရဲစြန႔္ၿပီး …

`အဲဒီေတာ့ … ဇြန႔္မွာ … ဟို … ရွိေနလို႔လား ေမေမ …´

`အင္း … ဟုတ္တယ္ သမီး …´

သူတို႔အားလုံး ၿငိမ္သြားၾကျပန္တယ္။ ဒီေတာ့ ေဒၚျဖဴျဖဴကပဲ …

`ကဲ … အႀကံေတာင္းေနလို႔ေတာ့ ဘာမွ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ သမီးတို႔သေဘာကို ေမးမယ္ … ေမာင္ေမာင္နဲ႔ ဇြန႔္ကို ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ၊ လက္ထပ္ေပးလိုက္ရမွာလား …´

အားလုံး ခဏၿငိမ္သြားၾကၿပီးမွ ေခါင္းၿငိမ့္ၾကတယ္။

ေဒၚျဖဴျဖဴက သက္ျပင္းရွည္ႀကီးခ်ရင္း …

`နင္တို႔ေတြ ခက္တယ္ … ကိုယ့္ညီမေလးကို ဘာမွ မ်ိဳးပြားက်န္းမာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ကိစၥေတြ ေျပာမထားၾကဘူးလား … ဇြန္ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးကလည္း ဒီေခတ္ႀကီးထဲမွာ ေနၿပီး ေဆးေသာက္ရမွန္း၊ ကြန္ဒြန္သုံးရမွန္း မသိဘူးလား … ဟိုအေကာင္ ေမာင္ေမာင္လည္း အတူတူပဲ´

ဒီေတာ့မွ ေမက မရဲတရဲနဲ႔ …

`ဟို … သူတို႔လည္း ဒီေလာက္ ထင္မထားမိလို႔ ေနမွာပါ … ေမေမရယ္ … သိပ္ေတာ့လည္း အျပစ္မတင္ပါနဲ႔ … သနားပါတယ္ …´

`ေၾသာ္ … အျပစ္မတင္လို႔ ခ်ီးက်ဴးရမယ့္ကိစၥလားဟဲ့ … ငါေနာ္ …´

လက္နဲ႔ရြယ္လိုက္လို႔ ေမတစ္ေယာက္ ေခါင္းေလးပုသြားရတယ္။

နိုနိုက …

`ဒါဆို ဘယ္လိုစီစဥ္မလဲ ေမေမ …´

`အင္း … မသိေတာ့ဘူးဟယ္၊ ဟိုလူဒီလူေတြေတာ့ ဖိတ္မေနေတာ့ဘူးလားလို႔၊ ရင္းႏွီးတဲ့အထဲက တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ ဖိတ္ၿပီး မဂၤလာဆြမ္းေကၽြးေလာက္ပဲ လုပ္လိုက္ၾကရင္ ေကာင္းမယ္ ထင္တယ္ …´

`ဟို … ဧည့္ခံပြဲ မလုပ္ေတာ့ဘူးလား ေမေမ …´

အဲဒီလို ေမးလိုက္တဲ့ ဂ်ဴလိုင့္အတြက္ တုံ႔ျပန္မႈကေတာ့ ေခါင္းအုံးတစ္လုံးပါပဲ။

ေဒၚျဖဴျဖဴတစ္ေယာက္ ေဒါသျဖစ္ရမလား၊ စိတ္ညစ္ရမလားေတာင္ မသိေတာ့ေအာင္ပဲ။

`နင္ဟာေလ … ဒီမွာ အရွက္မကြဲေအာင္လုပ္ေနရတဲ့ကိစၥကို ညည္းက လူေတြအမ်ားႀကီး ေခၚၿပီး ရွင္းျပခ်င္လို႔လား … ဟင္ …´

ဒီေတာ့မွ ေအပရယ္က ဝင္ၿပီး …

`ဟုတ္ကဲ့ ေမေမ … ဒါဆို သူတို႔ ေနဖို႔ထိုင္ဖို႔က …´

`အင္း … အိမ္မွာ ဆက္ထားလို႔ေတာ့ မေတာ္ဘူး ထင္တယ္ … နီးနီးနားနားမွာ တိုက္ခန္းေလးဘာေလး စုံစမ္းၾကည့္ … သမီးႀကီး နင္ပဲ ရွာၾကည့္လိုက္ … ၿပီးရင္ ေမေမ့ကို ေျပာ …´

`ဟုတ္ …´

`ကဲ … အဲဒါ ဘာလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲဆိုၿပီး ညည္းတို႔ေတြကို ေခၚေျပာတာ … ဒါဆိုရင္ အားလုံး သြားၾကေတာ့ … ရၿပီ …´

ဒီေတာ့မွ အခန္းထဲက အလၽွိုလၽွို ျပန္ထြက္သြားၾကတယ္။

***

ခဏေနေတာ့ ဗိုက္ဆာသလိုရွိလာလို႔ ေဒၚျဖဴျဖဴတစ္ေယာက္ အခန္းထဲက ထြက္လာေတာ့ ေအပရယ္တို႔အခန္းထဲက တိုးတိုးတိုးတိုး အသံၾကားတာနဲ႔ တံခါးကို ကပ္ၿပီး နားေထာင္လိုက္ေတာ့ …

`ဒါဆို ေမာင္ေမာင္နဲ႔ ငါတို႔ အတူတူ မေနရေတာ့ဘူးေပါ့ေနာ္ … ေအပရယ္ …´

`ဘယ္တတ္နိုင္မလဲဟယ္ … ဒီနည္းပဲ ရွိတာကိုး …´

`ဇြန္ကေတာ့ ေပ်ာ္ေနမွာေပါ့ … သူတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္း တူတူေနရေတာ့မွာဆိုၿပီး …´

ေဒၚျဖဴျဖဴ႕နားထဲမွာ ဂ်ဴလိုင့္အသံက မနာလိုျဖစ္ေနတဲ့ ခပ္ေငါ့ေငါ့အသံ။

`နင္ကလည္းဟယ္ … ေတာ္ေရာေပါ့၊ ကိုယ့္ညီမေလးအတြက္ပဲ … ေက်နပ္လိုက္ပါ …´

ဒါက ေအပရယ့္အသံျဖစ္မယ္။

`မေက်နပ္ဘူးဟာ … ကဲ … ကဲ …´ဆိုၿပီး ေမြ႕ယာကို တဘုံးဘုံးထုတဲ့အသံ။

ေဒၚျဖဴျဖဴတစ္ေယာက္ ရင္ေတြ တုန္လာတယ္။ ၾကည့္ရတာေတာ့ …

`ဇြန္ကေတာ့ သိပ္ကံေကာင္းတာပဲ … တို႔ေတြကေတာ့ …´ဆိုၿပီး ရပ္သြားတဲ့အသံရယ္။

`နိုနိုေတာ့ ေမာင္ေမာင္နဲ႔ေနခဲ့တာကို ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ရမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး …´ဆိုတဲ့ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး ေျပာလိုက္တဲ့အသံ အဆုံးမွာေတာ့ ေဒၚျဖဴျဖဴတစ္ေယာက္ ဘယ္လိုမွ မေနနိုင္ဘဲ အခန္းထဲ ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။

`ဟင္ … နင္ … နင္တို႔ေတြ … ဘာေတြ ျဖစ္ေနၾကတာလဲ … နိုနို … ျပန္ေျပာစမ္း … ၾကည့္ရတာ နင္တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္နိုင္ဘူး။ ဂ်ဴလိုင္ နင္ကေရာ ဘာသေဘာလဲ … ေအပရယ္၊ ေမ … ညည္းတို႔ ေျပာၾကစမ္း …´

***

ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ မ်က္ရည္လည္ရြဲနဲ႔ ၀ိုင္းဝန္းေတာင္းပန္ရင္း ေျပာေနၾကတဲ့ သမီးေတြရဲ့ အသံၾကားမွာ ေဒၚျဖဴျဖဴတစ္ေယာက္ ၿငိမ္သက္လို႔သြားရပါေတာ့တယ္။

အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္သလို အိပ္ယာတစ္ခုေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္မိရင္းက မလႈပ္မယွက္ ေငးငိုင္ေနမိတယ္။ ညီအစ္မတစ္ေတြကေတာ့ ဂ်ဴလိုင့္ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ကုတင္ႀကီးေပၚ စုထိုင္ရင္း တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္မွီလို႔ ၿငိမ္သက္ေနၾကေလရဲ့။

ေဒၚျဖဴျဖဴ႕အတြက္ေတာ့ အိမ္ခြဲေနခိုင္းဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကလည္း ပိုၿပီး ခိုင္မာသြားေတာ့တယ္။ ပထမေတာ့ အငယ္ေလးႏွစ္ေယာက္တည္း အျပင္မွာ ေနခိုင္းရင္ စိတ္မွ ခ်ရပါ့မလားဆိုၿပီး ခ်ီတုံခ်တုံျဖစ္ေနေသးတာ၊ ခုေတာ့ ဘုရားကိုပဲ အခါခါတမိေတာ့တယ္။

စကားလည္း ေျပာခ်င္စိတ္ကို မရွိေတာ့ဘူး။ ခုနက ဆာေနတာေလးေတာင္ ဘယ္ေပ်ာက္သြားတယ္ မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး။ ေဒါသလည္း ထြက္ခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ဘူး။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ သြားေလသူ ကိုရဲနိုင္နဲ႔ မိေဝေဝတို႔ကိုပဲ တမ္းတေနမိေတာ့တယ္။ သူ႔အျဖစ္ကို ျမင္လွည့္ပါဦးလို႔ေပါ့။

ေနာက္တစ္ေန႔ကစၿပီး ေအပရယ္နဲ႔ဇြန္က အိမ္ရွာထြက္ရေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းကိုေတာ့ တစ္ႏွစ္နားလိုက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္ကလည္း သေဘာတူတယ္။

သူတို႔ေတြ တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ ေလၽွာက္ရွာေနၾကတယ္။ ေစ်းကြက္ဂ်ာနယ္တို႔၊ အခြင့္အလမ္းတို႔ ဖတ္ၿပီး နီးနီးနားနားက တိုက္ခန္းေတြကိုေပါ့။

ဘယ္ဟာက ေစ်းႀကီးတယ္၊ ဘယ္အခန္းကေတာ့ ျမင့္လြန္းတယ္။ ဇြန္က ေနာက္ဆိုရင္ ကိုယ္ဝန္ႀကီးတကားကားနဲ႔ ျဖစ္လာဦးမွာ ဆိုေတာ့ သိပ္ျမင့္ရင္လည္း မေကာင္းဘူးေလ။

ေမေမခြင့္ျပဳေပးထားတဲ့ ပမာဏက သိန္းသုံးရာအမ်ားဆုံးပဲ၊ ဒီေတာ့ က်ယ္ၿပီး ေနရာေကာင္းတဲ့အခန္းမ်ိဳးဆိုရင္ နည္းနည္း အထပ္က ျမင့္သြားတယ္။

ေနာက္ဆုံး ႀကိဳက္တာေတြ႕ေပမယ့္ အထပ္ျမင့္၊ ေျမညီထပ္က်ေတာ့ တအားေစ်းႀကီးနဲ႔ျဖစ္ေနၾကတုန္း ေမေမၾကားသြားေတာ့ သူတို႔ကို ငတုံးေတြလို႔ ဆူေတာ့တယ္။

ဇြန႔္ကိုယ္ဝန္ရင့္လာတဲ့အခ်ိန္က် အိမ္မွာ ျပန္ေနဖို႔အေၾကာင္း၊ ခုေတာ့ နီးနီးနားနားက အဆင္ေျပတဲ့ေနရာမွာ အခန္းတစ္ခန္း ရွာဖို႔အေၾကာင္းေျပာေတာ့မွ သူတို႔လည္း ဆုံးျဖတ္နိုင္ေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္အလုပ္အားတဲ့ စေနတစ္ရက္မွာ ေအပရယ္တို႔က သူတို႔ၾကည့္ထားတဲ့ အခန္းကို လိုက္ျပတယ္။

သုံးလႊာမွာရွိတဲ့ အဲဒီအခန္းမွာ မာစတာဘက္ရြမ္းတစ္ခန္းနဲ႔ ရိုးရိုးအိပ္ခန္းတစ္ခန္းပါတယ္။ မီးဖိုခန္း၊ ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာက နံရံေတြကို အကုန္ ေႂကြျပားကပ္ၿပီးသား။ အဲကြန္းတစ္လုံး၊ ကိုယ္ပိုင္ေရေမာ္တာနဲ႔ မီတာနဲ႔ဆိုေတာ့ လက္ရွိအေျခအေနကလည္း နည္းနည္းဖုတ္ပူမီးတိုက္ ျဖစ္ရမယ့္အတူတူ ဆိုေတာ့ ေမာင္ေမာင္လည္း ဒါကိုပဲ သေဘာတူလိုက္ေတာ့တယ္။

အိမ္စာခ်ဳပ္ကို ေမာင္ေမာင့္နာမည္နဲ႔ပဲ ခ်ဳပ္လိုက္တယ္။ ေမေမကေျပာေတာ့ လက္ဖြဲ႕တာတဲ့။ ဇြန္ကေတာ့ ငိုမလိုရယ္မလိုပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ မတတ္နိုင္ဘူးေလ။ အေျခအေနက ဒီလိုဖန္လာမွကိုး။

ေနာက္တစ္ပတ္ တနဂၤေႏြေန႔မွာ အိမ္မွာ ဘုန္းႀကီးငါးပါးပင့္ၿပီး မဂၤလာဆြမ္းေကၽြး တရားနာတယ္။ ရင္းႏွီးတဲ့ ေမေမ့သူငယ္ခ်င္းေတြကိုပဲ ဖိတ္ပါတယ္။ က်န္တာကေတာ့ ရပ္ကြက္လူႀကီးလို႔ ေျပာရမယ့္လူ တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ပါပဲ။

ဆြမ္းေကၽြးၿပီး၊ ဧည့္သည္ေတြ ျပန္သြားၿပီးေတာ့ ေမာင္ေမာင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေမေမ့ကို ကန္ေတာ့ေတာ့ ေမေမက မ်က္ရည္က်တယ္။ က်န္တဲ့အစ္မေတြကိုေတာ့ မကန္ေတာ့ေတာ့ပါဘူး။ ဘုန္းႀကီးထိပ္ေခါက္ၿပီးေနၿပီ မဟုတ္လား၊ ေတာင္းပန္လည္း သိပ္မထူးေတာ့ဘူးလို႔ပဲ ေျပာရမလား။

စေနေန႔ကတည္းက လိုအပ္တဲ့ပစၥည္းေတြကို ေမာင္ေမာင္တို႔ရဲ့အခန္းမွာ သြားၿပီး ျပင္ဆင္ထားၿပီဆိုေတာ့ ဒီေန႔က်န္တဲ့ပစၥည္း နည္းနည္း ပါးပါးကို သယ္သြားလိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ရပါၿပီ။ လိုအပ္တာေတြကို ညေနတိုင္း သူတို႔ညီအစ္မေတြက သြားၿပီးရွင္းလင္းခင္းက်င္းထားတယ္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္ေတာင္ ဘာမွလုပ္ဖို႔မလိုပါဘူး။

ဒီလိုနဲ႔ ေမေမ့ကားကို ေအပရယ္က ေမာင္းၿပီး ႏွစ္ဦးနဲ႔ နိုနိုက ေမာင္ေမာင္တို႔ကို လိုက္ပို႔ၾကတယ္။ ေမာင္ေမာင္တို႔အခန္းကို ေရာက္ေတာ့ ညေနစာကို ေမာင္ေမာင္က ေကၽြးပါဆိုၿပီး ၀ိုင္းေတာင္းဆိုၾကတာနဲ႔ အနားက စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္က မွာေကၽြးလိုက္ရတယ္။

အစ္မေတြ ျပန္မယ္လုပ္ေတာ့မွ ဇြန္တစ္ေယာက္ မ်က္ရည္က်ေတာ့တယ္။

`ဇြန္ … ေၾသာ္ … ညီမေလးရယ္ … မငိုနဲ႔ေလဟာ …´လို႔ ဆိုတဲ့ ေအပရယ့္အသံကလည္း ခပ္တုန္တုန္ရယ္။ က်န္တဲ့ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္လုံးေတြ ပြတ္ေနၾကၿပီ။ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ပဲ သူတို႔မိန္းကေလးေတြကို နားမလည္နိုင္ေတာ့ဘဲ ၾကည့္ေနမိတယ္။

`ညီမေလးရယ္ … ငါတို႔ လာလည္မွာေပါ့ဟာ … မငိုနဲ႔ … ေနာ္ … နင္လည္း အိမ္ကို လာလို႔ရတာပဲ … ဘယ္သူက ဘာေျပာမွာလဲ …´

တသိမ့္သိမ့္တုန္ေနတဲ့ ဇြန႔္ကိုယ္ေလးကို ဖက္ရင္း ေအပရယ္က ေခ်ာ့ေတာ့ …

`ခဏခဏ လာရမယ္ေနာ္ …´

`ေအးပါ … မလာျဖစ္တဲ့ေန႔မ်ိဳး ေတြ႕ခ်င္ရင္လည္း ဖုန္းဆက္လိုက္ေလ … ေနာ္ … မမႀကီးတို႔ လာမွာေပါ့ …´

ဒီေတာ့မွ ဇြန႔္ငိုသံေလးေတြ စဲသြားတယ္။

တစ္ဖက္ကို လွည့္လို႔ ႏွစ္ဦးကို ဖက္ရင္း …

`နင္ ေက်ာင္းမွာ ငါမရွိတုန္း ျပန္တိုင္မယ့္လူ မရွိဘူးဆိုၿပီး ေကာင္ေလးေတြနဲ႔ ရႈပ္မေနနဲ႔ဦး …´

`ေအးပါ … ရႈပ္ခ်င္ရင္ေတာ့ နင့္ကိုပဲ အကူအညီေတာင္းရေတာ့မွာပဲ …´

`ဟဲ့ … ႏွစ္ဦး … နင္ဟာေလ …´

ေအပရယ္က ဟန႔္လိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ ႏွစ္ဦးစကားက ဘာကို ဦးတည္တယ္ဆိုတာ အထင္းသားႀကီး။

`နိုနို … နင္လည္း လာလည္ဦးေနာ္ … ဟိုေလ … ငါ တစ္ခုခု သိခ်င္တာရွိလာရင္လည္း နင့္ကို ေမးလို႔ရမွာေပါ့ေနာ္ …´

`ေအးပါ … ဒီတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ ငါ စာေတြ ျပန္ဖတ္ရေတာ့မွာပဲ … ဟြန္း …´

`ငါ့ကို ေတြ႕ခ်င္တယ္လို႔ အေၾကာင္းျပၿပီး လာလည္ရင္လည္း ရတယ္ေနာ္ … အားလုံးပဲ …´

ဇြန္က ဒီလိုဆိုလိုက္ေတာ့ က်န္တဲ့သုံးေယာက္လုံးနဲ႔ ေမာင္ေမာင္တို႔မ်က္ႏွာေတြ ရဲကနဲျဖစ္သြားၾကတယ္။

`ကဲ … ျပန္ေတာ့မယ္ … ဇြန္ … ေမာင္ေမာင္ …´လို႔ ႏႈတ္ဆက္ၾကရင္း သူတို႔ေတြ ဆင္းသြားေတာ့ ဇြန္က အိမ္တံခါးကို ပိတ္လိုက္ရင္း …

`ေမာင္ … နားခ်င္ၿပီလား …´

`ဇြန႔္သေဘာေလ …´

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အိပ္ခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ပန္းႏုေရာင္အိပ္ယာႀကီးက ဆီးႀကိဳလို႔ေနတယ္။ အိပ္ယာခင္းေတြနဲ႔ ေခါင္းအုံးစြပ္ေတြကေတာ့ ေမေမနဲ႔ အစ္မေတြရဲ့ လက္ရာေပါ့။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေမာင္ေမာင့္ဟန္းဖုန္းက ျမည္လာတယ္။

`ဟဲ့ … ဘာလုပ္ေနၾကလဲ …´

`ေၾသာ္ … ခုမွ နားမလို႔ပါ …´

ဘယ္သူလဲလို႔ လွမ္းေမးတဲ့ ဇြန႔္ကို ဂ်ဴလိုင္လို႔ ႏႈတ္ခမ္းလႈပ္ျပၿပီး …

`ဘာျဖစ္လို႔ ဆက္တာလဲ … ခုနကမွ ျပန္သြားတဲ့ဟာကို …´

`ေၾသာ္ … ဒီလိုပဲ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မလားလို႔ လုပ္ၾကည့္တာ …´

`ဂ်ဴလိုင္ … နင္ဟာေလ … စိတ္ေတာ္ေတာ္ပုပ္တာပဲ … ဒါနဲ႔ နင္တို႔လည္း လာလည္ၾကဦးေလ …´

`ေအးပါ … တစ္ရက္ရက္ေပါ့ … ႐ုံးဆင္းရင္ ဝင္ခဲ့တာျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ …´

`အင္း … ဒါဆို ဒါပဲေလ …´

`ဟဲ့ … ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ စကားအတင္းျဖတ္ရတာလဲ … ဘာလုပ္ဖို႔ စိတ္ကူးေနလို႔လဲ …´

`ေတာ္စမ္းပါဟာ …´

`ေအးပါ … ဇြန႔္ကို ေပးလိုက္ …´

ေမာင္ေမာင္လည္း ဂ်ဴလိုင္စတာ မခံခ်င္လို႔ ၿပီးၿပီးေရာ ဇြန႔္ကို ဖုန္းေပးလိုက္ေတာ့တယ္။

ဘာေတြ ဒီေလာက္ ေျပာေနၾကတယ္ မသိဘူး။ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ၾကာတာေတာင္ မၿပီးေသးဘူး။

ေမာင္ေမာင္ စိတ္မရွည္တာနဲ႔ အိမ္ေရွ႕ျပန္ထြက္ၿပီး ခ်ထားတဲ့ ပလတ္စတစ္ကုလားထိုင္တစ္လုံးေပၚ ထိုင္ေနလိုက္ရင္း ေသာၾကာေန႔က ထြက္တဲ့ ပရီးမီးယားအလဲဗင္းကို ျပန္ဖတ္ေနလိုက္တယ္။

ဒီမွာရွိတုန္းေတာ့ ေဘာလုံးပြဲ မၾကည့္ရေတာ့ဘူးလို႔ ေတြးရင္း၊ မျဖစ္ပါဘူးေလ … ငါ အလုပ္သြားရင္ ဇြန္က တစ္ေယာက္တည္း ပ်င္းေနမွာ၊ ဖိုက္မူဗီ ဝယ္တပ္ၿပီး တီဗီေလးတစ္လုံးေတာ့ ဝယ္ဦးမွလို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင္ အခန္းထဲ တစ္ေက်ာ့ျပန္ဝင္လာေတာ့ `ဒါပဲေနာ္ မမေမ´ဆိုၿပီး ဇြန္က ဖုန္းခ်လိုက္တယ္။

`ဘာေတြ ဒီေလာက္ေတာင္ အာေနၾကတာလဲ …´

`ေၾသာ္ … မိန္းကေလးအခ်င္းခ်င္းေျပာတဲ့ကိစၥေတြေပါ့ … ရွင္ေလးက သိစရာလား …´

`ေကာင္းပါၿပီ ႀကီးေတာ္ရယ္ …´လို႔ ေမာင္ေမာင္က ေျပာလိုက္ေတာ့ ဇြန္တစ္ေယာက္ ႏႈတ္ခမ္းစူသြားတာနဲ႔ …

`ကေလးကလည္းကြာ … ေမာင္က စတာကို …´

အဲဒီလိုဆိုေတာ့မွ ဇြန႔္မ်က္ႏွာက ျပန္ၾကည္လာတယ္။

`ဒီကိုလာဦး …´

ေမာင္ေမာင္ကလည္း ေရွ႕တိုးသြားလိုက္တယ္။

`သူတို႔က မွာတယ္ …´

`အင္း … ဘာတဲ့လဲ …´

`တို႔ေတြအစား ပိုနမ္းလိုက္ပါတဲ့ …´

ေျပာရင္းနဲ႔ ဇြန္က ေမာင္ေမာင့္လည္ပင္းကို ဖက္ၿပီး သူ႔ဆီကို ဆြဲယူလိုက္တယ္။

ၿပီးေတာ့ သည္းထန္တဲ့ အနမ္းမိုးေတြက ေမာင္ေမာင့္မ်က္ႏွာရဲ့ ေနရာအႏွံ့အျပားကို ရြာခ်ပါေတာ့တယ္။

ဇြန႔္ရဲ့လက္ေတြကလည္း ေမာင္ေမာင့္တစ္ကိုယ္လုံးအႏွံ့ကို ေျပးလႊားၿပီး ပြတ္သပ္ေဆာ့ကစားေနတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ စပို႔ရွပ္ေအာက္နားကို စမ္းမိသြားၿပီး ဆြဲခၽြတ္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ လည္ပင္းၾကယ္သီးေတြက မျဖဳတ္ရေသးတာမို႔ ေမာင္ေမာင့္မွာ အသက္ရႉက်ပ္ သြားရတယ္။

`ေနဦး … ေနဦးေလ … ဇြန႔္ရဲ့ …´

ေမာင္ေမာင္က ေျပာရင္း လည္ပင္းၾကယ္သီးေတြကို ကမန္းကတန္း ျဖဳတ္ေပးလိုက္ရတယ္။

ၿပီးေတာ့ ဇြန္က ေမာင္ေမာင့္ကို ေဘးကို တြန္းလိုက္ၿပီး သူ႔ဘေလာက္စ္ကေလးကို ၾကယ္သီးျဖဳတ္ေနတယ္။ ေမာင္ေမာင္က ကူညီမလို႔ လက္လွမ္းလိုက္ေပမယ့္ ဇြန္က ေခါင္းခါျပလိုက္ေတာ့ သူလည္း သူ႔ဘာသာသူ ေဘာင္းဘီကိုပဲ ခၽြတ္လိုက္ရတယ္။

ဇြန႔္စကပ္ထဘီေလးကို ေမာင္ေမာင္က လက္ထိုးသြင္းၿပီး ေပါင္တံေလးေတြကို တျဖည္းျဖည္းပြတ္သပ္လို႔ အေပၚဘက္ကို တေရြ႕ေရြ႕ တက္လာခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ခ်ိတ္ကေလးေတြကို လိုက္စမ္းလိုက္ေတာ့ ဇြန္က ေမာင္ေမာင့္လက္ကို ပုတ္ခ်လိုက္ၿပီး သူကိုယ္တိုင္ပဲ ျဖဳတ္ေပးလိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ေမာင္ေမာင္က ေဘးကို ဖယ္ခ်လိုက္တဲ့အခါမွာ ဇြန႔္ေပါင္သားဝင္းဝင္းေလးေတြအထက္က အျပာႏုေရာင္ပင္တီေလးကို ေတြ႕လိုက္ရ ပါေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္ေပါင္သားေလးေတြကို လၽွာေလးနဲ႔လ်က္ေပးလိုက္ေတာ့ ယားလို႔လား မရိုးမရြျဖစ္လာလို႔လားပဲ၊ ဇြန႔္ကိုယ္ေလးက ဆတ္ကနဲတြန႔္သြားသလို ညည္းသံေလးကိုလည္း ခပ္တိုးတိုးၾကားရတယ္။

ေမာင္ေမာင္မ်က္လုံးတစ္ခ်က္လွန္ၾကည့္မိေတာ့မွ သတိထားမိတယ္။ ဇြန႔္ပင္တီေလးမွာ အကြက္ကေလးတစ္ခုေတာင္ ျဖစ္လို႔ေနၿပီေလ။ ၾကည့္ရတာ သူ႔အစ္မေတြက ဘာေတြေျပာလႊတ္လိုက္သလဲ မသိဘူးလို႔ ေမာင္ေမာင္ေတြးမိလိုက္တယ္။

အဲဒီအကြက္ကေလးကို ေမာင္ေမာင္က လၽွာနဲ႔တို႔လိုက္ေတာ့ အရင္အတိုင္းပဲ မေျပာင္းလဲတဲ့ အရသာကို ခံစားမိတယ္။ အရည္စိုေနတဲ့ အနားေလးကို ပါးစပ္၊ ႏွာေခါင္းတို႔နဲ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတစ္ခ်က္ပြတ္လိုက္ရင္း လက္ေတြကေတာ့ ပင္တီသားေရႀကိဳးေလးကို လွမ္းကိုင္လိုက္တယ္။

ဇြန႔္ခံစားမႈေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားျပင္းထန္ေနတယ္ မသိဘူး။ ေမာင္ေမာင့္လက္ေတြက သားေရႀကိဳးကို ကိုင္ၿပီး ဆြဲခ်မယ္လုပ္႐ုံရွိေသး၊ တင္ပါးေတြက ေျမာက္တက္လာေလရဲ့။

ပင္တီေလးကို ဆြဲခၽြတ္ၿပီး ဇြန႔္ကို စခ်င္တာနဲ႔ နမ္းျပမလို လုပ္ျပ႐ုံရွိေသး ဇြန္က သူ႔ကို အဆင္သင့္ခၽြတ္ၿပီးသြားတဲ့ ဘရာစီယာေလးနဲ႔ လွမ္းေပါက္လိုက္ေတာ့တယ္။

`ေဟ့ … ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ …´

`ဘယ္လိုျဖစ္ရမွာလဲ … ဒီရက္ပိုင္း အဆူအေျပာခံေနရ၊ အားနာရ၊ ရွက္ရတာနဲ႔ … ဘယ္မွာ ဒီကိစၥ စဥ္းစားဖို႔ အခ်ိန္ရွိလို႔လဲ … ရွင္ေလးကလည္း မနက္ေစာေစာဆိုတာနဲ႔ ေမေမမနိုးခင္ လစ္သြားတာကိုး …´

ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ သူ႔အတြင္းခံေဘာင္းဘီကို ခၽြတ္ၿပီး ကုတင္ေပၚ တက္လိုက္႐ုံရွိေသးတယ္။ ဇြန႔္လက္ေတြက သူ႔ကို သိုင္းဖက္ လိုက္ၿပီး ကုတင္ေပၚကို လွဲခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ေတာ့ ေတြ႕သမၽွေနရာကို လၽွာေလးနဲ႔လ်က္လိုက္၊ အနမ္းေလးေတြေပးလိုက္နဲ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူ႔ႏႈတ္ခမ္း ေတြက ဇြန႔္နို႔ေလးေတြကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိသြားေတာ့တယ္။

ဇြန႔္လက္ေတြကလည္း အားက်မခံပဲ ေမာင္ေမာင့္ကိုယ္ကို ပြတ္သပ္ရင္း ေအာက္ကေန တာဝန္သိစြာ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနတဲ့ ညီေလးကို သြားေရာက္ကိုင္တြယ္မိေလရဲ့။

ဇြန႔္နို႔ေလးေတြက အရင္ကနဲ႔ မတူဘဲ ပိုၿပီး ခံစားလြယ္ေနသလိုပဲ၊ ကိုယ္ဝန္ရွိစအခ်ိန္မွာ ေျပာင္းလဲမႈေလလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ေမာင္ေမာင္စို႔ေပးလိုက္တဲ့အခါတိုင္း အရင္ထက္ပိုတဲ့ ခံစားမႈေတြက တစ္ကိုယ္လုံးကို ဖိန္းတိန္းရွိန္းတိန္းျဖစ္ေစတယ္။

အဲဒါနဲ႔ပဲ ရင္ဝအထိ ခုန္တက္လာေတာ့မယ့္ ခံစားမႈေတြကို သည္းခံရင္း ဇြန္က ေမာင္ေမာင့္ကို ေအာက္ဘက္ကို အတင္းတြန္းခ်တယ္။ ေမာင္ေမာင္က ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မဆင္းတာမို႔ ဇြန္က ႐ုန္းထၿပီး လႈပ္ရွားလိုက္တဲ့အခ်ိန္၊ ေမာင္ေမာင္ကလည္း စၿပီး ဆင္းလိုက္တဲ့အခ်ိန္နဲ႔ တိုက္ဆိုင္ သြားေလေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ဦး မရည္ရြယ္ဘဲ ဆစ္စတီနိုင္းလိုျဖစ္သြားေတာ့တယ္။

မရည္ရြယ္ဘဲျဖစ္သြားတဲ့အေနအထားမွာ ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲဆိုတာကေတာ့ တိုင္ပင္စရာမွ မလိုဘဲေလ။ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ တာဝန္ သိေသာ လုပ္သားျပည္သူမ်ားလို႔ပဲ ဆိုရမလား၊ ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္ညီမေလးကို တတ္နိုင္သေလာက္ ငုံၿပီး လၽွာနဲ႔ထိုးကလိလိုက္သလို၊ ဇြန္ကလည္း ေမာင္ေမာင့္ညီေလးကို ႏႈတ္ခမ္းေလးဖြင့္ဟလို႔ ဆီးႀကိဳလိုက္ေလရဲ့။

ဇြန႔္ညီမေလးရဲ့ စီးက်ေနတဲ့ ဝတ္ရည္ေလးေတြကို မြတ္သိပ္စြာ ေသာက္သုံးရင္း ေမာင္ေမာင့္လက္ေတြက ဇြန႔္အစိေလးကို ညီမေလးရဲ့ အရည္ေလးေတြနဲ႔ပဲ လိမ္းက်ံပြတ္သပ္ေပးေနတယ္။ ဇြန႔္ညည္းသံေလးေတြက ပိုၿပီးျပင္းျပလာသလို အရည္ေလးေတြကလည္း တာက်ိဳးသည့္အလား က်ဆင္းလို႔ေနတယ္။

ဇြန္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ျပဳစုယုယမႈေတြေအာက္မွာ အလူးအလဲခံစားရင္း ေမာင္ေမာင့္ညီေလးကို ငုံထားၿပီး လၽွာေလးနဲ႔ သိမ္းလ်က္လိုက္၊ ပါးစပ္ထဲ တတ္နိုင္သမၽွဝင္ေအာင္သြင္းၿပီး ထိပ္ဖူးရဲ့ေအာက္ေျခကို လၽွွာေလးနဲ႔ထိုးရင္း တင္းက်ပ္တဲ့ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြနဲ႔ တတ္နိုင္သေလာက္ အရသာကို ေပးေနမိတယ္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ဆတ္ကနဲ ဖြဖြေလး သြားေလးနဲ႔ ကိုက္လိုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးက ဇြန႔္ပါးစပ္ထဲမွာ ခုန္ဆြခုန္ဆြျဖစ္လာေလရဲ့။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ သိလိုက္ၿပီ၊ ဒီလိုအတိုင္းဆို သူ မၾကာခင္ပဲ ၿပီးသြားေတာ့မယ္ဆိုတာ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဇြန႔္အစိေလးကို ပြတ္ေပးေနတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို ညီမေလးထဲကို ေျပာင္းေရႊ႕လိုက္ၿပီး အစိေလးကိုေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြနဲ႔ ဝန္းရံတိုက္ခိုက္လိုက္တယ္။

အစိေလးကို လ်က္လိုက္၊ ဖြဖြေလးတစ္ခါ ျပင္းျပင္းေလးတစ္လွည့္စုပ္ရင္း လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ တရစပ္ ပြတ္တိုက္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ဇြန႔္ညီမေလးထဲမွာ အတြင္းသားေလးေတြ ပဋိပကၡျဖစ္ရင္း ျမင့္မားတဲ့တစ္ေနရာဆီ ေရာက္ရွိသြားပါေတာ့တယ္။

ဇြန႔္ခမ်ာ ေမာလ်ပန္းဟိုက္သြားတာမို႔ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးကို ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားကေန ခၽြတ္လိုက္တဲ့ခဏမွာပဲ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးရဲ့ အရည္ ေတြက ဇြန႔္မ်က္ႏွာလွလွေလးကို လာေရာက္ပက္ဖ်န္းေတာ့တာေပါ့။

အထြဋ္အထိပ္ေရာက္သြားတဲ့ အရသာကို ခံစားရင္း ပက္လက္ကေလးရွိေနတဲ့ ဇြန႔္မ်က္ႏွာေပၚကို ပူေႏြးတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးရဲ့ အခ်စ္ရည္ေတြ လာေရာက္ပက္ဖ်န္းေနတာကို ခံယူေနရတာလည္း တစ္မူထူးျခားတဲ့ အေတြ႕အၾကဳံတစ္ခုပါပဲ။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ဇြန႔္အေပၚကေန ခြထိုင္သလို အေနအထားနဲ႔ အရည္ေတြကို ကုန္စင္ေအာင္ ထုတ္လႊတ္ေပးၿပီးေတာ့မွ ေဘးနားကို လွဲခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ အနားယူရင္း အသက္ကို ျပင္းျပင္းရႉလို႔ အိပ္ယာေပၚမွာ ၿငိမ္သက္ေနမိတယ္။ အသက္ရႉတာ ပုံမွန္ျဖစ္လာ ေတာ့မွ ဇြန႔္ေဘးမွာ ျပန္ၿပီး လွဲခ်လိုက္ရင္း ဇြန႔္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔အရည္ေတြကို ဇြန႔္မ်က္ႏွာေပၚမွာ မေတြ႕ရဘူး။

ေနာက္ဆုံးရတဲ့ သဲလြန္စကေတာ့ ဇြန္တစ္ေယာက္ သူ႔လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို လ်က္လို႔ေနတယ္ဆိုတာပါပဲ။ ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ အားလုံး သိမ္းယူၿပီး အရသာခံလိုက္တာျဖစ္မယ္လို႔ ေသခ်ာတာေပါ့။

ဇြန႔္ပါးေလးကို ဖြဖြေလးနမ္းလိုက္ေတာ့ သူ႔အရည္ေတြရဲ့ ေစးကပ္ကပ္အေတြ႕ကို ခံစားရတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ဇြန္က …

`သိပ္ဆိုးတာပဲ … သြား …´ဆိုၿပီး သူ႔ပုခုံးကို လက္သီးဆုပ္ႏုႏုေလးနဲ႔ ထုလိုက္ေတာ့ …

`ညည္းက ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ … ဟိုမမေတြက ဘာေတြေျပာလိုက္လို႔လဲ …´

`ေမာင္ရယ္ … ဘာရွိရမလဲ … ဇြန႔္ကို စကားနာထိုးလိုက္၊ မနာလိုဘူးေျပာလိုက္နဲ႔ေပါ့ …´

`ဒါေပါ့ … ဇြန္က ကံေကာင္းတာကိုုး …´

`ေအာင္မာ … သူ႔ကိုယ္သူ ဂုဏ္တင္ေနျပန္ၿပီ … ေနဦး … ေမာတယ္ … ခဏေမွးလိုက္ဦးမယ္ကြာ … ေနာ္ …´

`အင္းပါ … ဒါဆိုလည္း ဇြန္ နားလိုက္ဦးေလ …´

ဇြန္က အနားက ေခါင္းအုံးတစ္လုံးကို ဆြဲယူလိုက္ၿပီး အိပ္ယာေပၚ ေဇာက္ထိုးႀကီးပဲ အိပ္ေနလိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ ဇြန႔္ဆီက အသက္ရႉသံမွန္မွန္ကို ၾကားလိုက္ရတဲ့ခဏမွာ ေမာင္ေမာင္လည္း မ်က္လုံးစင္းခ်င္ေနၿပီေလ။

*

တစ္ေရးနိုးေတာ့ ေသးေပါက္ခ်င္လာတာနဲ႔ ေမာင္ေမာင္လည္း အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ ထထိုင္လိုက္တယ္။ ဇြန္ကေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္းပဲ ထင္တယ္။

ဒါနဲ႔ ပထမ လႈပ္ႏွိုးဖို႔ အႀကံအစည္ကို ဖ်က္လိုက္ၿပီး အိမ္သာကိုပဲ ထြက္လာခဲ့တယ္။ တင္းေနတဲ့ ပရက္ရွာေတြကို ေျဖေလ်ာ့လိုက္ၿပီး ဝမ္းဒိုးေရခဲေသတၱာေလးထဲက ေရတစ္ပုလင္းကို ထုတ္ေသာက္လိုက္တယ္။

နည္းနည္းဆာလာတာနဲ႔ ဘာရွိသလဲ ၾကည့္လိုက္တုန္းမွာပဲ ေနာက္ကေန ေျခသံၾကားရတယ္။ ညဝတ္ဂါဝန္ ဖိုးရိုးဖားရားနဲ႔ ဇြန႔္ကို ရင္ခုန္စရာ အေနအထားနဲ႔ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

`ဆာလို႔လား …´

`အင္း … ဘာရွိလဲ ၾကည့္ေနတာ …´

`ေပါင္မုန႔္ရွိတယ္ေလ … ေၾသာ္ … ႏြားနို႔ဘူးက ေရခဲေသတၱာထဲ မထည့္ရေသးဘူး၊ ေသာက္ခ်င္ရင္ ေရခဲထည့္ေသာက္ေလ …´

`အင္း …´လို႔ ေျပာလိုက္ေပမယ့္ ေမာင္ေမာင္ ဆာတာက ဒီေလာက္နဲ႔ ရမယ့္ပုံ မေပၚဘူး။

ဒါေၾကာင့္ ေၾကာ္တဲ့အိုးေလးထဲ ဆီနည္းနည္းထည့္၊ ေရခဲေသတၱာထဲက ၾကက္ဥကဒ္ကို ထုတ္လို႔ မီးဖိုကို ဖြင့္လိုက္တယ္။

`စားဦးမလား …´

`စားမယ္ေလ … ဇြန္လည္း ခုမွ နည္းနည္း ဆာလာသလိုပဲ …´

`ဒါေပါ့ အေမႀကီးရဲ့ … ကိုယ္က ႏွစ္ေယာက္စာ စားေနရတာေနာ္ … ဂ႐ုစိုက္ …´

`ေတာ္ပါ … လူကို အဲဒီလိုေခၚရင္ အိုသြားတယ္လို႔ ထင္မိတယ္ … မေခၚနဲ႔ …´

`ေအးပါ … ကေလးေလးရယ္ … ေနာ္ …´

ဇြန္က သူ႔လက္ထဲက ၾကက္ဥကို ယူၿပီး ေဖာက္ထည့္လိုက္တယ္။ ဆားေလးနည္းနည္းျဖဴးမလားလို႔ လိုက္ရွာေတာ့ မေတြ႕ဘူး။ မဝယ္ထားမိေသးဘူးနဲ႔ တူပါရဲ့။

ၾကက္ဥေလးလုံးေၾကာ္ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ေပါင္မုန႔္နဲ႔ စားလိုက္ၾကတယ္။ ဇြန္က သူမကုန္တဲ့ ၾကက္ဥေၾကာ္တစ္ျခမ္းကို ေမာင္ေမာင့္ ေပးလိုက္ေတာ့ …

`ေနာက္မွ ေၾကာက္ပါၿပီလို႔ေတာ့ မေျပာနဲ႔ေနာ္ …´

`သြား … အဲဒါဆိုလည္း မစားနဲ႔ …´

`ဘယ္ရမလဲ … ဟဲဟဲ …´

ေနာက္ေတာ့ ပန္းကန္ေတြေတာင္ မေဆးျဖစ္ပါဘူး။ ဒီတိုင္း ေဘစင္ထဲပဲ ခ်ထားပစ္ခဲ့ၿပီး ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္ကို ေပြ႕ခ်ီလို႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အိပ္ခန္းထဲ ျပန္ေရာက္သြားေတာ့တယ္။

ဇြန႔္ကို အိပ္ယာေပၚ ခ်ေပးလိုက္ၿပီး ဂါဝန္ပြပြႀကီးကို ေခါင္းကေန ဆြဲခၽြတ္လိုက္တယ္။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ သူ႔ေဘာင္းဘီတိုကို ခၽြတ္လိုက္႐ုံနဲ႔ မိေမြးတိုင္းဖေမြးတိုင္း ျဖစ္သြားေလရဲ့။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ မြတ္သိပ္တဲ့အနမ္းေတြၾကားမွာ အခ်စ္ၿပိဳင္ပြဲတစ္ခုကို စတင္လိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။ ေမာင္ေမာင့္ ညီေလးက သူ႔ညီမေလးထဲ တိုးဝင္လာတာကို ဇြန္တစ္ေယာက္ သိလိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အလိုက္သင့္ေလးပဲ ေအာက္ကေန ဇိမ္ယူေနေလရဲ့။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ အေပၚကေန စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ လႈပ္ရွားေနတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ငတ္မေျပတဲ့ ဆားငန္ေရကို ေသာက္သုံး ၾကရင္း ဇြန္ကလည္း ေအာက္ကေန လႈပ္ရွားလာတဲ့အခါမွာေတာ့ အခ်စ္ရွိန္က ပိုတက္လာေတာ့တာေပါ့။

အင္း … ေနာက္တစ္ေန႔ကလည္း ေမာင္ေမာင္က ခြင့္တင္ထားတယ္ဆိုေတာ့လည္းေလ။

ေနာက္တစ္ေန႔ ေန႔ခင္းက်ေတာ့ ဇြန႔္ကို အိမ္မွာတစ္ေယာက္တည္း ပ်င္းေနမယ္လို႔ အေၾကာင္းျပၿပီး ဖိုက္မူဗီစက္ လိုက္ဝယ္ေပး လိုက္တယ္။ လခ ထုတ္ထားတာကလည္း မၾကာေသးဘူးေလ။ ၿပီးေတာ့ ေမေမက လိုအပ္တာရွိရင္ သုံးဖို႔ဆိုၿပီး ဇြန႔္လက္ထဲအပ္ထားတဲ့ ပိုက္ဆံ ဆယ္သိန္းလည္း ရွိေသးတာကိုး။

ဘာရွင္းညာရွင္း ပရိုမိုးရွင္းေတြရွိေနလို႔ သူတို႔ဝယ္တာ အားလုံးမွ တစ္သိန္းမျပည့္တျပည့္ေလာက္ပဲ က်ပါတယ္။ စက္ဝယ္ၿပီးေတာ့ ဇြန႔္ကို ေမးတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲဘက္သြားၿပီး အယ္လ္စီဒီ တီဗီတစ္လုံး သြားဝယ္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အိမ္ကို ကားငွားျပန္ခဲ့တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕မွာ ရပ္ေစာင့္ေနတဲ့ ဂ်ဴလိုင့္ကို ေတြ႕ရတယ္။

`နင္တို႔ ဘယ္သြားေနၾကတာလဲ´

`အိမ္မွာ ဇြန္တစ္ေယာက္တည္းဆို ပ်င္းေနမွာစိုးလို႔ဟာ … အဲဒါ ဒီဟာေလးသြားဝယ္ေနလို႔၊ ဒါနဲ႔ နင္ေရာက္တာ ၾကာၿပီလား´

`အင္း … ဆယ္မိနစ္ေလာက္ရွိသြားၿပီ၊ နည္းနည္းေစာျပန္ၿပီး နင္တို႔ဆီ ဝင္လာတာ၊ ေနာက္ထပ္ ငါးမိနစ္ေလာက္မွ မေရာက္ရင္ အိမ္ပဲ ျပန္ေတာ့မလို႔ …´

`ေအးေအး … ဒါဆိုလည္း ဝင္ေလ …´

ဇြန္က ေသာ့ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ဂ်ဴလိုင္လည္း အိမ္ထဲ ဝင္လိုက္တယ္။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ လက္ဆြဲပစၥည္းေတြနဲ႔ ေနာက္က လိုက္ဝင္တယ္။

`ဘာပက္ေက့ခ်္ယူခဲ့လဲ …´

`ေတာ္ၿပီေပါ့ဟာ … ပရီမီယံနဲ႔ တျခားတစ္လိုင္းႏွစ္လိုင္းပဲ ထည့္လာခဲ့တယ္´

`နင့္အားကစားလိုင္းေတြေတာ့ ပါတယ္ မဟုတ္လား …´

`အင္းေပါ့ …´

`ေတြ႕လား ဇြန္ … သူက သူ႔အားကစားလိုင္းေတြက်ေတာ့ ထည့္ေပးၿပီး နင့္က်ေတာ့ စတားမူဗီတို႔ဘာတို႔ ထည့္မေပးဘူးမလား …´

ဇြန္က ျပဳံးလို႔ပဲေနတယ္။

`ဟာဟ … ဂ်ဴလိုင္ ဂ်ဴလိုင္ … သူမ်ား လင္မယားၾကားမွာ လာၿပီး ရန္မတိုက္နဲ႔၊ စတားမူဗီလည္း ပါတယ္ …. ၿပီးေတာ့ တို႔ေတြက ေျပလည္ၿပီးသား၊ အဲလို ၾကပ္ၾကပ္လုပ္ … အပ်ိဳႀကီးျဖစ္မွာ ေသခ်ာတယ္ …´

`ကိစၥမရွိဘူး …. ေနာ္ … ဇြန္ …´ဆိုၿပီး မ်က္စိတစ္ဖက္မွိတ္ျပတယ္။

ေမာင္ေမာင့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ခိုး--ိုးခုလု ခံစားရတယ္။ ဘယ္လိုမွ လက္က မလြတ္နိုင္ေသးဘူးေလ။ အင္းေလ … ကိုယ္ကလည္း ေကာင္းခဲ့တာမွ မဟုတ္တာလို႔ပဲ ေျဖရေတာ့မွာေပါ့။

*

အဝတ္လဲၿပီး စက္ကို အထိုင္ခ်၊ အင္တင္နာကို ျပန္တပ္ၿပီး ဆင္လို႔ျပဳလို႔ေနတုန္း ဟိုညီအစ္မကေတာ့ အိပ္ခန္းထဲမွာ ဘာေတြ တိုးတိုးတိုးတိုးလုပ္ေနၾကမွန္း မသိပါဘူး။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ အဲဒီ မိန္းကေလးေတြ ဆုံမိတိုင္း သူ႔မွာ ေဘးေရာက္သြားသလိုမ်ိဳး ခံစားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအထဲမွာ ေအပရယ္ေတာ့ မပါဘူး။ သူက ေမာင္ေမာင့္ဘက္သားကိုး။

*

အခန္းထဲမွာေတာ့ …

`နင္တို႔ အဆင္ေျပရဲ့လား ဇြန္ …´

`ေျပပါတယ္ … မမ … ဘာလို႔လဲ´

`မဟုတ္ပါဘူး … နင္ကလည္း သိပ္ၿပီး မခ်က္တတ္ မျပဳတ္တတ္၊ ေမာင္ေမာင္ကလည္း အေကာင္းႀကိဳက္နဲ႔ဆိုေတာ့ … စိုးရိမ္လို႔ …´

`ဘာလဲ … အဲဒီေတာ့ ဒီမွာ လာေနၿပီး ထမင္းခ်က္လုပ္ေပးမလို႔လား ….´

`ေတာ္စမ္းပါ … ေအးေလ … ငါခ်က္ရင္လည္း နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အာဟာရျပတ္ၿပီး ေသမွာပဲ၊ တို႔ညီအစ္မေတြထဲ ေကာင္းေကာင္း ခ်က္တတ္တာဆိုလို႔ ေအပရယ္နဲ႔ နိုနိုပဲရွိတာ …´

`ကဲပါ … ဒါနဲ႔ ဒီေန႔ ဘာျဖစ္လို႔လာတာလဲ … ဇြန႔္ကို သတိရတာလား … တျခားတစ္ခုလား ...´

`နင္ကလဲဟယ္ … ကိုယ့္ညီမေလးကို ခ်စ္လို႔ေပါ့ … တျခား ဘာရွိေသးလို႔လဲ …´

`ဟဲဟဲ … ယုံရပါ့မလား မမရယ္ … ခုေနမ်ား ဇြန္ ခဏေလာက္ဆိုၿပီး အျပင္ထြက္သြားရင္ ဘာျဖစ္က်န္ခဲ့မယ္ဆိုတာ … ေအာင္မေလး … ရင္ေတြ ထိတ္လိုက္တာေနာ္ …´

ဘယ္တုန္းကမွ မညႇိုးဘူးတဲ့ ဂ်ဴလိုင့္မ်က္ႏွာက ညႇိုးငယ္သြားတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ ဂ်ဴလိုင္ဆိုတာက အိမ္မွာ အရဲဆုံး၊ အစအသန္ဆုံးနဲ႔ ဘာကိုမွ အေလးအနက္ထားတတ္တဲ့သူမဟုတ္ဘူးလို႔ ဇြန္ နားလည္ထားတာ။ ခုေတာ့လည္း … ဇြန္ သက္ျပင္းကိုပဲ ခ်မိတယ္။

`ဇြန္ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္သလိုျဖစ္ေနၿပီလား မမရယ္ …´

ဂ်ဴလိုင္က ျပန္မေျဖဘူး။

`ေျပာစမ္းပါ … မမက ဘယ္တုန္းက ဒီလို႐ုပ္မ်ိဳးျဖစ္ဖူးလို႔လဲ …´

`ဟယ္ … မဟုတ္တာ … ငါက နင္တို႔နဲ႔ ခြဲေနရေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတာပါ …´

ဇြန္ သိပါတယ္။ ဂ်ဴလိုင္ ဘာေတြ ခံစားေနရတယ္ဆိုတာ။ ဘယ္တုန္းကမွ အေလးအနက္မရွိတဲ့ ဂ်ဴလိုင္တစ္ေယာက္ ဒီလိုျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕ရေတာ့ သူ႔ကို သနားမိတယ္။

ဇြန္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ခ်လိုက္တယ္။

`ဒီမွာ မမ … ဘာမွ ဇြန႔္ကို ထည့္မတြက္နဲ႔၊ မမ စိတ္ခ်မ္းသာသလိုေန … ဇြန္ အားလုံးကို နားလည္တယ္ … ေနာ္ …´

`နင္ … နင္ … ဘာေတြေျပာေနတာလဲဟာ …´

`ဇြန္ေျပာတာ မမသေဘာေပါက္ပါတယ္ … ခဏ … ဇြန္ အိမ္ေရွ႕ထြက္လိုက္ဦးမယ္ …´

ေအပရယ္ကေနစလို႔၊ ဂ်ဴလိုင္အထိ အငယ္ေတြက မမေခၚတာ ခံရတယ္။ စေဖာက္လိုက္တာက ႏွစ္ဦး၊ သူ႔အထက္က နိုနို႔ကို စၿပီး မမလို႔ မေခၚေတာ့တာနဲ႔ ဇြန္ကလည္း မေခၚေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ နိုနိုကစၿပီး နင္နဲ႔ငါနဲ႔ပဲ ေျပာၾကတယ္။

ေမာင္ေမာင္ကိုေတာ့ တီဗီေရွ႕မွာ Instruction ေတြ ဖတ္ရင္း ျပင္ဆင္ေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။

ဝရန္တာကေလးကို ထြက္ခဲ့ၿပီး အိမ္ကို ဖုန္းေခၚလိုက္တယ္။

`မမႀကီးလား …´

`ေအး … ဇြန္ … ဘာျဖစ္လို႔လဲ …´

`အိမ္မွာေလ … ဇြန္ က်န္ခဲ့တာေလးရွိလို႔ … အဲဒါ လာယူမလားလို႔ … ေမေမေရာ ေရာက္ၿပီလား …´

`အင္း … ကားသံၾကားတယ္၊ ဟုတ္တယ္ … ေရာက္ၿပီ …´

`အဟင္း … အဲဒါဆို … မမႀကီး ကားေမာင္းၿပီး လာေခၚပါလားဟင္ … ဇြန္ ေအာက္ကေန ေစာင့္ေနမယ္´

`ေနဦး … ေမေမ့ကို ေျပာလိုက္ဦးမယ္ … ခဏကိုင္ထား …´

ခဏေနေတာ့ ေအပရယ္ ဖုန္းျပန္ကိုင္တယ္။

`လာခဲ့မယ္ … ေနာက္ ငါးမိနစ္၊ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ဆို ေရာက္မယ္ … အဆင္သင့္ပဲလား …´

`အင္းေပါ့ … ဒါပဲေနာ္ မမႀကီး …´

ဇြန္ ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီး အိမ္ထဲ ျပန္ဝင္ခဲ့တယ္။

ေမာင္ေမာင့္ေဘး ကပ္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး အိမ္ခဏ သြားလိုက္ဦးမယ္ ေျပာေတာ့ …

`ဘာလုပ္မလို႔လဲ  …´

`ဒီလိုေပါ့ … ဇြန္တို႔က အလိုက္သိပါတယ္ေနာ္ …´

`ဟမ္ … ဟာကြာ … ခက္တာပဲ … လုပ္ကြာ …´

ေမာင္ေမာင့္အသံက နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ညစ္သံပါေနေပမယ့္ ျငင္းတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။

ဇြန္က ေမာင္ေမာင့္ပါးကို တစ္ခ်က္နမ္းၿပီး အိပ္ခန္းထဲ ဝင္သြားတယ္။

ဇြန္ဝင္လာတာ ျမင္ေတာ့ ဂ်ဴလိုင္က ေမာ့ၾကည့္တယ္။ မ်က္လုံးေတြကေတာ့ နည္းနည္းမို႔ေနသလိုပဲ။

`အိမ္ဘက္ ခဏသြားလိုက္ဦးမယ္ … မမ ေနခဲ့ေလ … ေနာ္ …´

`ဟင္ … ဘာလုပ္ဖို႔လဲ … ငါလည္း လိုက္မွာေပါ့ …´

`ေၾသာ္ … ေရွာင္ေပးပါတယ္ဆိုမွ …´

`ဟယ္ … နင္ကလည္း … မဟုတ္တာ … ငါက …´

ဇြန္က ဂ်ဴလိုင့္ကို ဖက္လိုက္ရင္း …

`အဲဒါဆိုရင္ ေမေမနဲ႔တိုင္ေျပာလိုက္မယ္ … သူမ်ားေတြၾကားထဲ လာေႏွာင့္ယွက္တယ္ဆိုၿပီးေလ …´

ဘာပဲေျပာေျပာ ဂ်ဴလိုင္တစ္ေယာက္ ေဝခြဲမရျဖစ္ေနတယ္။ အေနအထားက မတူေတာ့ဘူးေလ။

`ေဟာ … မမႀကီးလာေခၚၿပီ ထင္တယ္ … သြားလိုက္ဦးမယ္ …´

တကယ္ေတာ့ ျဖတ္သြားတဲ့ ကားသံတစ္ခုပါ။ ဇြန္က ေမာင္ေမာင့္လက္ေမာင္းကို တစ္ခ်က္ပုတ္လိုက္ရင္း တံခါးဖြင့္ဆင္းသြားေတာ့တယ္။

ေအာက္ေရာက္ေတာ့ ခဏပဲ ေစာင့္လိုက္ရတယ္။ လမ္းထိပ္ဘက္ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေမေမ့ကားကို ေတြ႕ရတယ္။ ေမေမေတာ့ ပါမလာေလာက္ဘူး ထင္ပါရဲ့။

`တက္ေလ … ဇြန္ … ေမေမတစ္ေယာက္တည္း ညေနစာ ခ်က္ေနရဦးမယ္ … သြားရေအာင္ …´

အနားေရာက္လာတဲ့ ေအပရယ္က ကားေပၚက မဆင္းဘဲ လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။

ကားေပၚကို ဇြန္ေရာက္ေတာ့ …

`ထူးထူးဆန္းဆန္းပါလား … ဘယ္လိုျဖစ္လို႔လဲ …´

`အဟင္း … ေရွာင္ေပးတာေလ …´

`ဘယ္လို … ဘယ္လို …´

ေအပရယ္က ကားကို ေမာင္းထြက္ရင္း ေမးလိုက္တယ္။

`မမဂ်ဴလိုင္ေရာက္ေနတယ္ … အဲဒါ …´

`ေၾသာ္ … ညည္းက အလိုက္သိလာတာေပါ့ေလ …´

`ကိုယ္ခ်င္းစာလို႔ပါ … ကံၾကမၼာဆိုတာကလည္း ထူးဆန္းတယ္၊ အခ်စ္ဆိုတာကလည္း ထူးဆန္းတယ္ေလ မမႀကီးရယ္ … ေနာ္ …´

ေအပရယ္တစ္ေယာက္ သက္ျပင္းကိုပဲ ခိုးခ်လိုက္မိတယ္။ ဇြန္ေျပာတာ မွန္လြန္းလို႔ေလ။

ဇြန႔္ဘက္ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လက္ေတြက ဖုန္းကေလးေပၚမွာ ကစားေနတယ္။

`ဘာလုပ္ေနတာလဲ …´

`မမဂ်ဴလိုင္ဆီ မက္ေဆ့ခ်္ပို႔ေနတာ …´

*

‘Have a nice time sissy. Take your time n enjoy ...

xxx … zon’

မက္ေဆ့ခ်္ဝင္လာေတာ့ ဂ်ဴလိုင္က ေမာင္ေမာင့္ေဘးမွာ စကားရွာၿပီး ေျပာေနတုန္း၊ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ႀကီး တစ္ခ်က္ျပဳံးလိုက္မိတယ္။

ၿပီးမွ ေမာင္ေမာင့္မ်က္လုံးေတြထဲကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူလည္း စိတ္ေတာ့လႈပ္ရွားေနပုံပါပဲေလ။

ဇြန္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ ေမေမ့ကို မီးဖိုထဲမွာ အသီးအႏွံေတြ လွီးခၽြတ္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။

`ေမေမ … သမီးတို႔ ျပန္ေရာက္ၿပီ´

`ဘယ္လိုျဖစ္လို႔လဲ ကေလးမ … ဘာေတြ က်န္ခဲ့တာလဲ´

ေမေမက ေမးတယ္။

`ဒီလိုပါပဲ … တခ်ိဳ႕ပစၥည္းေလး အနည္းအပါးပါ ေမေမ´လို႔ ျပန္ေျဖရင္းက အေပၚထပ္တက္လာခဲ့တယ္။

ေအပရယ္က မီးဖိုထဲ က်န္ခဲ့ရင္း ….

`ဒါနဲ႔ ေမေမ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ျပန္လာေနတဲ့အခ်ိန္က် ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ´

`ဟယ္ …. ခုမွ သြားတာ ႏွစ္ရက္ရယ္ ရွိေသးတယ္ … ျပန္လာဖို႔ ေျခာက္လေလာက္ လိုဦးမွာေပါ့ … ေအးေအးေဆးေဆးလုပ္ပါ သမီးရယ္´

ေအပရယ္က ရယ္ရင္းနဲ႔ …

`ဟုတ္သားပဲ ေမေမရယ္ … ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ျပန္လာမယ္ဆိုၿပီး သိထားေတာ့လည္း ခ်က္ခ်င္းပဲ ျပန္လာေစခ်င္ေနသလိုပဲ´

`ထားလိုက္ ထားလိုက္ …. ခုေတာ့ ဒဏ္ေပးထားတယ္လို႔ သေဘာထားၿပီး ေနလိုက္ဦး … ေနာက္မေတြ႕မွာမွ မဟုတ္ဘဲ´

ဒီေတာ့ ေအပရယ္လည္း ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ ၿငိမ္ေနလိုက္ေတာ့တယ္။

*

ဇြန္တစ္ေယာက္ သူ႔အခန္းထဲ လွမ္းဝင္လိုက္ေတာ့ လက္သည္းနီေတြ ဖ်က္ေနတဲ့ ႏွစ္ဦးကို ေတြ႕ရတယ္။

`ဟဲ့ … ႏွစ္ဦး … ဘာေတြလုပ္ …´

`ေအာင္မေလးေတာ္ … ဘယ္လိုျဖစ္လာတာတုန္း …´

`လိမ္ေျပာရမွာလား … အမွန္ေျပာရမွာလား …´

`လိမ္လည္းေျပာ၊ အမွန္လည္း ေျပာေအ …´

ဒီလိုဆိုလိုက္ေတာ့ ဇြန္က ရယ္ရင္း ကုတင္ေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။

`လိမ္ေျပာရရင္ေတာ့ ပစၥည္းေလး နည္းနည္းပါးပါးက်န္လို႔ လာယူတာ …´

`ဘာက်န္လို႔လဲ … ဟိုအသည္းပုံ ေခါင္းအုံးေလးရယ္ … ၿပီးေတာ့ ဆြယ္တာေလးႏွစ္ထည္ေလာက္ရယ္ …´

`ဘာလုပ္ဖို႔လဲ … ဟိုမွာ မရွိဘူးလား …´

`ဟဲ့ … ေနာက္ဆို ေတာ္ခ်င္မွေတာ္ေတာ့မွာ … ေခါင္းအုံးေလးကလည္း ငါဖက္အိပ္လာတာ ႏွစ္ႏွစ္သုံးႏွစ္ေလာက္ရွိေတာ့မယ္ … အဲဒါေၾကာင့္ေလ …´

ႏွစ္ဦးက စဥ္းစားတဲ့ ပုံစံေလးနဲ႔ …

`ဖက္စရာက ဟိုမွာ တစ္ေယာက္လုံးရွိေနတာ မဟုတ္ဘူးလား …´

`ဒါမ်ိဳးေတာ့ အၾကာႀကီးဘယ္ဖက္နိုင္မလဲဟ … နင္ကလဲ …´

`ဒါဆိုလည္း ငါ့ေပးေလ …´

`နင္ေနာ္ …´

`ဟဟ … ေၾကာက္ပါတယ္ေအ … ေနပါဦး … ဒါနဲ႔ အမွန္ကို ေျပာပါဦး …´

`ဘာအမွန္လဲ … ေၾသာ္ … ေရွာင္ေပးတာေဟ့ … ေရွာင္ထြက္လာတာ …´

`ဟင္ … ဘယ္လို …´

`မမဂ်ဴလိုင္ေလ … အိမ္ေရာက္ေနတယ္ …´

`ေၾသာ္ … ေဝႆႏၲရာမႀကီးေပါ့ေလ … ဟဟ …´

`ေအး … ဟုတ္ပ …´

ေျပာရင္း ကုတင္ေပၚ လွဲခ်လိုက္တယ္။

ႏွစ္ဦးက သူ႔လက္ေတြကို လက္ကိုင္ပုဝါေဟာင္းတစ္ခုနဲ႔ သုတ္လိုက္ၿပီး ဇြန႔္ေဘးမွာ ဝင္ထိုင္တယ္။

`ဇြန္ …´

`ဟင္ …´

`နင္က ဒီလိုဆိုေတာ့ သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ …´

`သိပ္လည္း ဖားမေနပါနဲ႔ … ငါ အားလုံးကို နားလည္ေပးမွာပါေအ …´

`အဲဒီေတာ့ ပိုခ်စ္ရတာေပါ့ဟယ္ …´

ႏွစ္ဦးရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြက ဇြန႔္ပါးေလးတစ္ဖက္ကို ဖိကပ္လိုက္တယ္။ လက္ေတြက ဇြန႔္လက္ေမာင္းသားေလးကို ပြတ္သပ္ေပး လိုက္ေတာ့ …

`ဟာဟ … ယားတယ္ဟာ … ဘာေတြလဲ …´

ႏွစ္ဦးက ဇြန႔္ကိုယ္ေလးကို တစ္ဖက္ တြန္းလိုက္ၿပီး …

`ဟိုဘက္တိုး … နင့္ေဘးမွာ လွဲခ်င္လို႔ …´

ႏွစ္ဦးတစ္ေယာက္ ဘာေတြေတြးေနလဲ မသိဘူးလို႔ ေတြးရင္း ဇြန႔္မွာေတာ့ ထူးဆန္းေနမိတယ္။

`ငါ ေမာင္ေမာင့္ကို သိပ္သတိရတာပဲဟာ … သိလား …´

`အင္း …´

`နင္တို႔ မရွိေတာ့ ေနရတာ တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲ … ညတစ္ေရးနိုးလို႔ နင့္အိပ္ယာဘက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ ဘယ္သူမွ မရွိေတာ့ စိတ္ထဲ ဟာတာတာနဲ႔ …´

`ဟာတာတာျဖစ္တာ ငါ့ေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္ …´

`အဟဲ … သူ႔ေၾကာင့္လို႔ ဆိုခ်င္တာလား …´

`ေတာ္ပါဟယ္ … သိသာသိေစ၊ မျမင္ေစနဲ႔တဲ့ … ဒီေလာက္ဆို ေတာ္ေရာေပါ့ … ငါ့ေရွ႕မွာ အဲဒီေလာက္ႀကီးေတာ့ သည္းမျပနဲ႔ဟယ္´

`ဟာဟ … ဒါေၾကာင့္ ေရွာင္ထြက္လာခဲ့တာလား …´

`အင္း …´

ဇြန႔္အသံတိတ္သြားေတာ့ ႏွစ္ဦးက ေဘးမွာ လွဲေနရင္းက အေတြးေတြ ဝင္ေနမိတယ္။ သူသာ ဇြန႔္ေနရာမွာ ဆိုရင္ေရာ ေပ်ာ္နိုင္မလား၊ ခုလိုပဲ အားလုံးကို နားလည္သေဘာေပါက္ ခြင့္လႊတ္ရင္း ေနနိုင္ပါ့မလား။

`ဇြန္ …´

ျပန္ထူးသံမၾကားရလို႔ လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ဇြန္တစ္ေယာက္ အသက္မွန္မွန္ရႉရင္း အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီေလ။

ဒါနဲ႔ပဲ ႏွစ္ဦးလည္း သူ႔ကုတင္ သူျပန္သြားရင္း အနားေတြ႕တဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဆြဲယူလိုက္တယ္။ စာဖတ္ေနေပမယ့္ စိတ္ကေတာ့ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ပါပဲေလ။

*

ဇြန္တစ္ေယာက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားလိုက္တာ ေဘးမွာ ခ်ထားတဲ့ ဖုန္းျမည္သံၾကားမွ နိုးေတာ့တယ္။

`ဇြန္လား …´

`ဟုတ္ … ေၾသာ္ …. ေမာင္ … ေျပာေလ …´

`ဂ်ဴလိုင္ ျပန္သြားၿပီ … ခုပဲ ဆင္းသြားတယ္ …´

`အင္း … ေပ်ာ္တယ္ မဟုတ္လား …´

`ဟာကြာ … ဇြန္ကလဲ …´

ေမာင္ေမာင့္အသံက မလုံမလဲ၊ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းနဲ႔။

`အင္း … အဲဒါဆို ျပန္ခဲ့ရမလား၊ အင္း … ဟုတ္ၿပီ … ဒါပဲေလ …´

စကားမဆုံးခင္မွာပဲ အခန္းတံခါးဖြင့္ဝင္လာတဲ့ ေအပရယ့္ကို ေတြ႕ရတယ္။

`ဘာလဲ … ျပန္ေတာ့မလို႔လား … ထမင္းစားသြားေလ … ညီမေလး …´

`ဟင့္အင္း … ဟိုမွာ ေမာင္တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနမွာေပါ့ … အိမ္ျပန္ေရာက္မွ စားေတာ့မယ္ …´

`အင္း … ဒါဆို အခု သြားေတာ့မလို႔လား …´

`ဟုတ္ …´ဆိုၿပီးေတာ့ ေဘးနားက ရွာရတဲ့ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ႀကီးတစ္လုံးထဲ ေခါင္းအုံးေလးနဲ႔ ဆြယ္တာႏွစ္ထည္ကို ထည့္လိုက္တယ္။

ေအပရယ္နဲ႔တူတူ ေအာက္ဆင္းဖို႔ အခန္းတံခါးကိုလည္း ဖြင့္လိုက္ေရာ ထမင္းစားဖို႔ ထြက္လာတဲ့ ေမ့ကို ေတြ႕ရတယ္။

`ဇြန္ … ထမင္းစားရေအာင္ေလ … လာ …´

`စားေတာ့ဘူး မမေမ … အိမ္က်မွ …´

`ထားလိုက္ပါဟယ္ … အဲဒီေလာက္အျဖစ္သည္းေနတဲ့ဟာေတြ …´

ဇြန္က တစ္ခ်က္ ရွက္ရယ္ရယ္လိုက္ရင္း …

`ဒါနဲ႔ နိုနိုေရာဟင္ …´

`ဒီေန႔ နိုက္ဂ်ဴတီက်တယ္ေလ …´

`ေၾသာ္ …´

ေျပာရင္းဆိုရင္းနဲ႔ သူတို႔သုံးေယာက္ ေအာက္ကို ဆင္းလာခဲ့တယ္။

ေမေမ့ကို ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ ထမင္းစားခန္းထဲ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏွစ္ဦးက ကူညီၿပီး ခူးခပ္ေပးေနတယ္။

`လာေလ … သမီး၊ တစ္ခါတည္း ဝင္စားလိုက္ …´

`ေတာ္ၿပီ ေမေမ၊ အိမ္က မထြက္ခင္ကလည္း မုန႔္စားလာေသးလို႔၊ အိမ္ျပန္ေရာက္မွ စားေတာ့မယ္ …´

`ေအးေအး … ဒါနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ ဂ်ဴလိုင္က ခုထိျပန္မေရာက္ေသးရတာလဲ´

`ေရာက္ေတာ့မွာပါ ေမေမရယ္ …´

ဇြန္က ေျပာၿပီးမွ ေအပရယ့္ကို မလုံမလဲ ၾကည့္မိတယ္။

ေမေမက ဘာမွ ထူးျခားဟန္မျပေပမယ့္ ေအပရယ့္ၾကည့္ရတာေတာ့ ရယ္ခ်င္ေနသလိုပဲ။

`ဒါဆိုလည္း ဟင္းယူသြားလိုက္ေလ၊ သမီးႀကီး လိုက္ပို႔မွာလား´

`ဟုတ္ကဲ့ ေမေမ …´

ေမေမက စတီးခ်ိဳင့္တစ္လုံးယူလာေပးေတာ့ ဇြန္လည္း မျငင္းေတာ့ဘဲ ယူလာခဲ့တယ္။

ေအပရယ္ကေတာ့ ကားသြားထုတ္ေနတယ္။ ဇြန္လည္း တံခါးဝေရာက္ေတာ့ ၿခံဝမွာ ဂ်ဴလိုင့္ကို ေတြ႕ရတယ္။

`ေမာလာၿပီလား …´

ဇြန္က လွမ္းစလိုက္ေတာ့ …

`ဒါမ်ိဳး ေမာရင္လည္း ေမာပါေစဟာ …´

`အရွက္ကို မရွိဘူး … သြားသြား … ေမေမက နင့္ကို ေနာက္က်ေနတယ္လို႔ ေျပာေနတယ္´

ေဘးနားေရာက္လာတဲ့ ေအပရယ္က ဝင္ေျပာတယ္။

ဂ်ဴလိုင္တစ္ေယာက္ အိမ္ထဲ ဝင္သြားေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကားထဲ ဝင္ထိုင္ၿပီး ေမာင္းထြက္ခဲ့ေတာ့တယ္။

*

တံခါးဘဲလ္ႏွိပ္လိုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္က တံခါးဖြင့္ေပးတယ္။

`နိုနို ဖုန္းဆက္ေသးတယ္´

`ဟုတ္လား … ဘာတဲ့လဲ …´

`ဇြန႔္ဖုန္းကို ေခၚတာ၊ ဆက္သြယ္မႈ ဧရိယာျပင္ပမို႔လို႔တဲ့ …´

`ဟင္ … ေမာင္ေခၚတုန္းကေတာ့ ရၿပီး …´

`ဒီလိုပါပဲ … ဖုန္းေတြကေတာ့ … အဲဒါ နက္ျဖန္ ဂ်ဴတီထြက္ရင္ လာခဲ့မယ္တဲ့ … ျပန္ဆက္ရင္ ဆက္လိုက္ဦးေလ´

`အင္း … ေနာက္မွ ဆက္လိုက္ေတာ့မယ္ …´

ဇြန္က ခ်ိဳင့္ကို ဆြဲရင္း မီးဖိုဘက္ ဝင္သြားတယ္။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ တံခါးကို ျပန္ပိတ္လိုက္တယ္။

`ဇြန္ …´

`ဘာလဲ … ေမာင္ …´

ေရပုလင္းကို ေရခဲေသတၱာထဲ ျပန္ထည့္လိုက္တဲ့ ဇြန္က ျပန္ေမးတယ္။

`ဇြန႔္စိတ္ထဲ ဘာမွ မျဖစ္ဘူးလားဟင္ …´

`ဇြန္ ေျပာၿပီးပါၿပီ၊ ဇြန္က ကံအေကာင္းဆုံးသူပါ … ဘာျဖစ္လို႔ သူမ်ားေတြကို မနာလိုျဖစ္ရဦးမွာလဲ´

ေမာင္ေမာင္ ဘာမွ ျပန္မေျပာျဖစ္ဘူး။ အဲဒီအစား ဇြန႔္ကိုယ္ေလးကိုပဲ ျမတ္ျမတ္နိုးနိုးနဲ႔ ဖက္ထားလိုက္မိေလရဲ့။

ကၽြန္ေတာ္ အခု ျပန္ေတြးေနတာ လြန္ခဲ့တဲ့ ရွစ္လကေန တစ္ႏွစ္အတြင္း ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းအရာေတြပါ။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ စိတ္မရွည္နိုင္ဘဲ SSC Women Centre က ခြဲခန္းေရွ႕မွာ ထိုင္ေစာင့္ေနရၿပီေလ။

ဇြန႔္ကိုယ္ဝန္ေလး သုံးလေလာက္ရလာေတာ့ ပ်ိဳ႕ခ်င္အန္ခ်င္ စျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ေအပရယ္နဲ႔ နိုနိုတို႔ တစ္လွည့္စီ လာေစာင့္ေပးၾကတယ္ေလ။ နိုနို ေအာ့ဖ္ရတဲ့ ရက္ေတြမွာ ေအပရယ္က အိမ္ျပန္ၿပီး၊ နိုနို မအားတဲ့အခ်ိန္မွာ ေအပရယ္က လာေနေပးတယ္။ အဲဒီရက္ေတြမွာ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့ၾကမယ္ဆိုတာကေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ အနည္းဆုံး ခပ္ေရးေရးေတာ့ ေပၚမွာေပါ့၊ မဟုတ္ဘူးလား။

ေျခာက္လထဲေရာက္လာေတာ့ အတက္အဆင္း အသြားအလာခက္မယ္ဆိုၿပီး ေမေမက ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အိမ္ျပန္ေခၚတယ္။ ေမေမက ကၽြန္ေတာ့္အခန္းေလးထဲ ေျပာင္း၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က ေမေမ့အခန္းမွာ ေနၾကရတယ္။

ေမေမ့ကို အားနာေပမယ့္ မတတ္နိုင္ဘူးေလ၊ အားလုံးကလည္း ဒီလိုပဲ လုပ္ဖို႔ေျပာၿပီး အဆင္လည္း ေျပေနတာကိုး။

အဲဒီကာလေတြအတြင္း ဇြန႔္အနားမွာ သူ႔အစ္မေတြ ဝိုင္းေနလိုက္တာ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ကပ္ခ်င္တိုင္းကပ္လို႔မရဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သိပ္ႀကီးေတာ့ မသက္မသာမျဖစ္ပါဘူး။ အားလုံးကလည္း နားလည္မႈ ရွိၾကတယ္ မဟုတ္လား။

ဒီလိုနဲ႔ အဲဒီသုံးလကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ျဖတ္သန္းခဲ့ၿပီး ဒီေန႔ေတာ့ ေန႔ေကာင္းရက္သာေရြးလို႔ သားကေလးကို ခြဲေမြးမယ့္ေန႔ေပါ့။ ေမေမက ေခတ္ဆန္တယ္ဆိုေပမယ့္ ဒီလို ေဗဒင္ ဘာညာေတာ့ နည္းနည္းယုံတတ္တယ္။ အဲဒါ သြားတြက္ခ်က္ၿပီး ခြဲမယ့္ရက္ရယ္၊ နာမည္ရယ္ပါ ေရြးခဲ့ၿပီ။

တနၤလာေန႔မွာ ေမြးမွာျဖစ္ၿပီး နာမည္ေတြကေတာ့ ေနာက္မွ ေရြးမွာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သားေလးကို ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ နာမည္ တစ္ခု အရင္ေပးမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားတယ္။ သူတို႔ေပးတဲ့နာမည္ကလည္း တစ္ခုေပါ့ေလ။

တနလၤာေန႔ဆိုေတာ့ ႐ုံးတက္ရတဲ့ ဂ်ဴလိုင္တစ္ေယာက္ပဲ ပါမလာတာပါ။ ႏွစ္ဦးက ေက်ာင္းေျပး၊ ေမက ဆိုင္ကေန လစ္လာ၊ ေအပရယ္ကေတာ့ အားတယ္၊ နိုနိုကေတာ့ နိုက္ဂ်ဴတီက ထြက္လာတဲ့ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ေပါ့။ ခြဲစိတ္ခန္းေရွ႕က ခုံတန္းမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနၾကရင္း ေမေမကေတာ့ ဘုရားစာေတြ ရြတ္ေနတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြ ခုန္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိစၥကို ေမေမ့ကို ဖြင့္ေျပာရတုန္းကေတာင္မွ ဒီေလာက္ မတည္မၿငိမ္ မျဖစ္ခဲ့ဖူးဘူး။ ေဆးပညာေတြ တိုးတက္ေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာျဖစ္ေပမယ့္ ကံၾကမၼာဆိုတာက မယုံရသလို၊ ကေလးအေဖျဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့စိတ္ကလည္း လႈပ္ရွားေနတယ္ေလ။

ေမေမ့ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းက တလႈပ္လႈပ္နဲ႔။ ေအပရယ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို အားကိုးတႀကီး ဆုပ္ကိုင္ လာတယ္။ ႏွစ္ဦးကေတာ့ ငိုက္ေနတဲ့ နိုနို႔ကို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ တြန္းၿပီး သိပ္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္မေနေအာင္ ႏွိုးေနေလရဲ့။ ေမတစ္ေယာက္ပဲ ထရပ္ၿပီး ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ ေလၽွာက္ေနတယ္။

အဲဒီခဏမွာပဲ ခြဲစိတ္ခန္းတံခါး ပြင့္လာၿပီေလ။

`မဇြန္ပြင့္ျဖဴ အိမ္က ရွိပါသလား´

`ဟုတ္ကဲ့ … ဒီမွာပါ …´

ေမေမ့အေျဖနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလုံး မတ္တပ္ရပ္လိုက္ၾကတယ္။

`သားဦးေနာ္ … ဂုဏ္ယူပါတယ္ရွင္၊ ကေလးလည္း က်န္းမာပါတယ္၊ အဂၤါစုံစုံလင္လင္နဲ႔ ကိုယ္အေလးခ်ိန္က ခုနစ္ေပါင္ခြဲ၊ အေမကိုလည္း ခုပဲ ျပန္ၿပီး ပိတ္ေနပါၿပီရွင္ …´

`ဟုတ္ … ဟုတ္ကဲ့ … ဆရာမ … သူ … သူ … ေနေကာင္းရဲ့လားဟင္ …´

ကၽြန္ေတာ္ အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့ ေမးလိုက္မိတယ္။

`ဟုတ္ကဲ့ … ေကာင္းပါတယ္၊ ဘာမွ စိုးရိမ္စရာမရွိပါဘူး´

`ေက်း … ေက်းဇူးပါပဲဗ်ာ …´

ခဏေနေတာ့ ကေလးေလးကို သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ၿပီး၊ အႏွီးကေလးနဲ႔ပတ္လို႔ ယူလာျပတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားရင္း ကေလးတစ္ေယာက္ကို ဘယ္လိုခ်ီရမယ္မွန္း မသိလို႔ မခ်ီေတာ့ပါဘူးေလ။ ေမေမကပဲ ဆရာမလက္ထဲက ကေလးကို ေပြ႕ယူလိုက္တယ္။

`ဇြန္နဲ႔တူတယ္ေနာ္ …´

`ဟာ …. မဟုတ္ပါဘူး … ေမာင္ေမာင္နဲ႔ တူတာပါ … ေနာ္ မမႀကီး …´

`ဇြန္ပါ …´

`မဟုတ္ဘူး … ေမာင္ေမာင္ပဲ …´

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေမေမ့လက္ထဲက ကြက္ကြက္ကေလးေဖာ္ထားတဲ့ မ်က္ႏွာေလးကိုပဲ ငုံ႔ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဘယ္သူနဲ႔ တူတူပါေလ၊ အေရးႀကီးတာ က်န္းက်န္းမာမာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ လူလားေျမာက္လာဖို႔ပဲ မဟုတ္လား။

ခဏေနေတာ့ ဆရာမက ကေလးကို ျပန္ေခၚသြားတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္ထိုင္ေစာင့္ေနၾကရင္း ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ အားလုံးရဲ့မ်က္ႏွာမွာ မ်က္ရည္စေတြလိုပဲ။ အဲဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာမွာလည္း မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ပဲ။

ႏွစ္ဦးနဲ႔ ေအပရယ္က ဖက္ထားၾကသလို၊ နိုနိုနဲ႔ ေမကလည္း မ်က္ရည္စေတြနဲ႔ ျပဳံးလို႔ေပါ့။ ေမေမက ထရပ္လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာ လာရပ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆံပင္ေတြကို ပြတ္ေပးေနတယ္။ ဘာစကားမွေတာ့ မေျပာနိုင္ၾကပါဘူး။

မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ယူထားတဲ့အခန္းထဲကို ဇြန႔္ကို ယူသြားၾကေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ေနာက္က လိုက္လာခဲ့ၾကတယ္။

ေမေမ၊ ႏွစ္ဦးနဲ႔ ေမတို႔က အေစာင့္က်န္ေနခဲ့ၿပီး က်န္တဲ့လူေတြက ဇြန္တို႔သားအမိကို ေနရာခ်ေပးၿပီးေတာ့ အိမ္ျပန္ ခ်က္ျပဳတ္ဖို႔ လိုတာေလးေတြ ယူဖို႔ လုပ္ၾကရတာေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္၊ ေအပရယ္နဲ႔ နိုနိုတို႔ ကားေမာင္းၿပီး ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။ နိုနိုကေတာ့ ကားေနာက္ခန္းမွာ တျဖည္းျဖည္း အိပ္ေပ်ာ္သြားေလရဲ့။

ကၽြန္ေတာ္ ေအပရယ့္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူက ေျပာတယ္။

`ငါ့ဘဝမွာ အေပ်ာ္ဆုံးေန႔ေတြထဲက တစ္ေန႔ေပါ့ ေမာင္ေမာင္ရယ္ …´တဲ့။

ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေမးလိုက္တယ္။

`ဘာလဲ … နင္ အားက်ေနတာလား …´

ေအပရယ္က ကားေမာင္းေနတာမို႔ သူ႔မ်က္ႏွာကို ေဘးတိုက္ပဲ ျမင္ရတာမို႔ မ်က္ႏွာအမူအရာက သိပ္မသဲကြဲေပမယ့္ ဝမ္းသာဝမ္းနည္း ျဖစ္ေနပုံမ်ိဳးပဲ။

`ေဆာရီးဟာ … ငါ စတာ လြန္သြားၿပီ ထင္တယ္´

`မဟုတ္ပါဘူးဟယ္ … ငါ အေတြးလြန္သြားလို႔ပါ …´

အဲဒီတုန္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ဖုန္းျမည္လာတယ္။

`ေအး … ဂ်ဴလိုင္ … ေျပာေလ …´

`ဘယ္လိုလဲ ေမာင္ေမာင္ … အဆင္ေျပၾကရဲ့လား ဟင္ …´

`ေျပပါတယ္ … အားလုံး ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ပဲ … နင္ ဘယ္ေတာ့ လာၾကည့္မွာလဲ´

`ညေန ႐ုံးဆင္းမွေပါ့ဟာ … ခု နင္တို႔ ဘယ္မွာလဲ …´

`အိမ္ျပန္ေနတာဟ … ေဆးခန္းမွာ ေမေမတို႔ က်န္ခဲ့တယ္ … ဆက္ၾကည့္လိုက္ေလ …´

`ေအးေအး … ဒါပဲေနာ္ …´

ဖုန္းခ်သြားေတာ့ ေအပရယ္က ေျပာတယ္။

`အားက်ေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီတစ္ေယာက္က အဆိုးဆုံးပဲဟ … ဟာဟ …´

`ဂ်ဴလိုင္ကလား …´

`နင္ မသိဘူးေနာ္ … ငါတို႔ေတြ အားလုံးရဲ့အေၾကာင္းကို ေမေမ သိသြားတဲ့ေန႔ကေလ …´

`ဟင္ … ေမေမ အကုန္သိတယ္ …´

`ဟုတ္တယ္ … ေမေမက ငါတို႔ကို ထမင္းစားၾကရေအာင္ဆိုၿပီး လာေခၚတာ … အဲဒီမွာ တို႔ေျပာေနတာေတြကို ၾကားသြားတာ …´

ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး အားနာသြားတယ္။ ေမေမ့ကိုလည္း ပိုခ်စ္သြားတယ္။ ရွက္လည္း ရွက္မိတယ္။

`အင္း ….´

`အဲဒီတုန္းကေပါ့ … ဂ်ဴလိုင္က မေက်နပ္ဘူး … မေက်နပ္ဘူးနဲ႔ အိပ္ယာကို တဘုံးဘုံးထုေနလိုက္တာ … စိတ္ေတာင္ညစ္သြားတယ္´

`ေၾသာ္ …´

`မေၾသာ္နဲ႔ … ငါေျပာတာ နင္သေဘာမေပါက္ဘူး ထင္တယ္ …´

`ဘယ္လို … ဟိုက္ … ေအာင္မေလး … ေနပါေစ … သတိေတာ့ထားမွပဲ …´

`အင္း … ငါတို႔လည္း ေျပာပါ့မယ္ … ငယ္ငယ္တည္းက ဂ်ဴလိုင္က တဇြတ္ထိုးနိုင္တယ္ေလ …´

ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ သိပ္ႀကီးမားလာမယ့္ ျပႆနာ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးေလ။ ဂ်ဴလိုင့္ကို ဂ႐ုစိုက္ေပးလိုက္ရင္ အဆင္ေျပမွာပါ။

ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္လာတယ္။

`ကဲ … ေမာင္ေမာင္ … ငါ ကားထည့္ထားလိုက္ဦးမယ္ … နိုနိုနဲ႔ နင္ကေတာ့ သြားအိပ္ၾကေတာ့ …´

`ဟင္ …´

မ်က္လုံးပြတ္ၿပီး ထလာတဲ့ နိုနိုက အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ ေမးတယ္။

`ကိုယ္လိုရာေတြ ဆြဲေတြးမေနနဲ႔ … နိုက္ဂ်ဴတီက်ထားလို႔ သြားအိပ္ေတာ့လို႔ ေျပာတာ၊ ေမာင္ေမာင္ကလည္း အိပ္ေတာ့ ညေနေလာက္ ေဆး႐ုံျပန္သြားရဦးမယ္ မဟုတ္လား၊ ငါေတာ့ လိုတာေလးေတြ ထုပ္ပိုးၿပီး၊ ခ်က္လိုက္ျပဳတ္လိုက္ဦးမယ္ …´

ကၽြန္ေတာ္လည္း နိုနို႔လက္ကို ဆြဲရင္း အေပၚထပ္တက္ခဲ့တယ္။

`တစ္ေယာက္ တစ္ေနရာစီ အိပ္ခိုင္းတာေနာ္ …´ဆိုတဲ့ ေအပရယ့္အသံက ေနာက္က လိုက္လာတယ္။

`ေအးပါ …´

ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး ျပန္ေအာ္လိုက္ၾကတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ နိုးလာလို႔ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သုံးနာရီထိုးၿပီ။

အိမ္ေအာက္ဆင္းလာေတာ့ ေမနဲ႔ ႏွစ္ဦးကို ေတြ႕ရတယ္။

`ေအပရယ္ေရာ …´

`သြားၿပီ … အခု ငါတို႔ နားအလွည့္ …´

`ဂ်ဴလိုင္ေရာ … လာပလား …´

`အင္း … ေန႔တစ္ဝက္ဆင္းလာတယ္ ေျပာတာပဲ …´

`ေၾသာ္ … ဒါဆိုလည္း ငါ ေရခ်ိဳးၿပီး သြားလိုက္ဦးမယ္´

`ေအးေအး … တို႔ေတြ ညေနက်မွ ေအးေအးေဆးေဆးလိုက္ခဲ့မယ္ …´

*

ကၽြန္ေတာ့္သားေလးကို ျမင္ရဖို႔ သြားရတဲ့ခရီးကေတာ့ သိပ္စိတ္မရွည္စရာပဲ။

ညေန ႐ုံးဆင္းခ်ိန္မို႔ မီးပြိဳင့္ေတြက ကားေတြ က်ပ္ညပ္လို႔။ ေရႊဂုံတိုင္ မီးပြိဳင့္ကေန SSC ေရာက္ဖို႔ နာရီဝက္ေလာက္ ေစာင့္လိုက္ရတယ္။

ေဆး႐ုံေပၚေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဇြန႔္အခန္းကို မေျပး႐ုံတစ္မည္ ေလၽွာက္လာခဲ့တယ္။

ဆရာဝန္မႀကီး ေရာင္းဒ္တာနဲ႔ တိုးေနလို႔ ေဘးကို ယို႔ေနရေသးတယ္။ သူတို႔ထြက္သြားေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ ဇြန႔္ေဘးကို ေလၽွာက္ခဲ့တယ္။

`ဇြန္ … ပင္ပန္းေနၿပီလား …´

`အင္း … နည္းနည္းေပါ့ …´

`သားေလးေရာ … နို႔စို႔ၿပီး အိပ္ေနၿပီ …´

ကၽြန္ေတာ့္ ဇြန႔္နားနားကပ္ၿပီး တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္တယ္။

`ေမာင့္ကိုလည္း နည္းနည္းေပးဦး …´

ဇြန႔္မ်က္ႏွာက ရွက္ေသြးနဲ႔ရဲသြားတယ္။

`ဘာလို႔လဲ … အေမႀကီးရဲ့ …´

`ေမေမေရ … ေဟာဒီမွာ …´

ဇြန္ေအာ္လိုက္လို႔ ေမေမနဲ႔ ဂ်ဴလိုင္က ေဘးေရာက္လာတယ္။

`ဘာလဲ … ငါ့သမီးကို သူ ဘာေျပာလို႔လဲ …´

`လာစေနတယ္ … ဟြန္း … ဟင္းဟင္း … အ …´

`ဟဲ့ … သမီး … မရယ္နဲ႔ေလ … နာမွာေပါ့ …´

`ဟုတ္ကဲ့ … အင့္ …´

`သြားသြား … ကေလး သြားၾကည့္ဦး …´

ကၽြန္ေတာ္ သားေလးကို ထားတဲ့ဘက္ လွည့္လိုက္တယ္။

တကယ့္နီတာရဲေလးပဲ။ ပုခက္ကေလးထဲမွာ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္လို႔ေလ။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္မွာေတာ့ ဘာနဲ႔မွ မတူတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳး ဝင္လာတယ္။ ဟုတ္တယ္ … ဘယ္တုန္းကမွ ဒီလိုမ်ိဳး ရင္ထဲက အူလွိုက္သည္းလွိုက္ ခ်စ္ရတဲ့ကိစၥမ်ိဳး မရွိဘူးပဲ။ ဇြန႔္ကို ခ်စ္တယ္ဆိုေပမယ့္ သားေလးေလာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကို ကိုင္လႈပ္နိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူးေလ။

ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္လာတို႔လို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေအပရယ္ ျဖစ္ေနတယ္။

`မမႀကီး … နင္ ခုထိ မအိပ္ရေသးဘူးလား …´

`ဟဲ့ …. ျဖစ္မလား … ခဏေနမွ အိပ္ရမယ္၊ ဒါနဲ႔ နင္ ဘာစားခဲ့ေသးလဲ ….´

ကၽြန္ေတာ္ အခုမွ သတိရတယ္၊ ဘာမွ မစားရေသးပါလား။

`မစားရေသးဘူး မဟုတ္လား … သြား … ဟိုမွာ ေပါင္မုန႔္ေတြရယ္ … ထမင္းနဲ႔ ဟင္းလည္း ရွိတယ္´

ေမေမက တြန္းလႊတ္တယ္။

ရင္ထဲက ကလိကလိျဖစ္ေနတယ္။ ဝမ္းသာလြန္းလို႔ျဖစ္မွာေပါ့ေလ။ ထမင္းနည္းနည္းစားလိုက္တာနဲ႔ ဝသလိုျဖစ္သြားျပန္ေရာ။

ခဏေနေတာ့ ေမေမ့သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ေအပရယ္တို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ေရာက္လာၿပီး သတင္းေမးၾကတယ္။ မာေၾကာင္းသာေၾကာင္း ေပါ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အားလုံးကို လိုက္ႏႈတ္ဆက္ေနရတယ္။

ဒီမွာပဲ သားေလးက ငိုတာနဲ႔ ဇြန္က နို႔တိုက္လိုက္ရေသးတယ္။

လူေတြကေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္နဲ႔ ခ်ီးက်ဴးေနၾကတာပဲ။ ကေလးက က်န္းမာတယ္၊ အစားေကာင္းတယ္ ဘာညာေပါ့ေလ။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာမွ သိပ္မၾကားနိုင္ပါဘူး။ အေပ်ာ္ဆိုတာ မ်က္စိေတြ ေဝ၀ါးၿပီး နားလည္း ေလးေစနိုင္တယ္ ထင္တာပဲေလ။

*

ဒီလိုနဲ႔ ေဆး႐ုံမွာ တစ္ပတ္နားၿပီး အိမ္ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။

အိမ္မွာေတာ့ တ႐ုံး႐ုံးနဲ႔ ဆူညံေနတာပဲေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေလးဘဝကိုေတာင္ အမွတ္ရမိတယ္။ ေဖေဖရွိရင္ ဘယ္လိုမ်ိဳးေနမလဲလို႔ ေတြးလိုက္မိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ငိုခ်င္လာတယ္။

ဒါေပမယ့္ ကိစၥသိပ္မရွိပါဘူးေလ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့သူေတြၾကားမွာ အခ်စ္ရဆုံး ဇြန္နဲ႔ ပိုပိုၿပီး ခ်စ္ရတဲ့ သားေလးတို႔ ရွိေနၿပီပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ေက်နပ္ရမွာေပါ့။

ေမေမကေတာ့ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ အဘြားျဖစ္လာေတာ့ မေနတတ္ မထိုင္တတ္ျဖစ္ေနေပမယ့္ သားေလးကိုေတာ့ လက္ကေတာင္ မခ်ခ်င္ဘူး။ ဇြန္ဆို နို႔တိုက္တဲ့ ခဏေလာက္ပဲ လက္ထဲထည့္ရတယ္။

ေမေမ အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ေမေမ့လက္ထဲမွာ အမ်ားဆုံးေနၿပီး က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြသာ သူ႔အေဒၚေတြ လက္ထဲေနတာေပါ့။

`ကိုရဲနိုင္ ဝင္စားတာမ်ားျဖစ္ေနမလား´ဆိုၿပီး ေမေမ့သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာင္မွ သည္းလြန္းတဲ့ ေမေမ့ကို စၾကတယ္။ ကေလးကလည္း ေမေမ့လက္ထဲမွာ ပိုၿငိမ္တာကိုး။

ဟုတ္တယ္ေလ၊ ညဘက္ဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔လင္မယား သိပ္ထၾကည့္စရာကို မလိုဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အခန္းထဲ ေခါက္ကုတင္ေလးခ်ၿပီး လာအိပ္တဲ့ ေမေမကပဲ ကိစၥရွိသမၽွ အကုန္ထလုပ္သြားတာ။ နို႔တိုက္ရင္သာ ဇြန႔္ကို ႏွိုးတာ။

ကၽြန္ေတာ့္ကို သားေလးကို နာမည္ေပးဖို႔ ေမေမက ေမးလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က လြယ္လြယ္ကူကူ ကိုကိုလို႔ပဲ ေပးလိုက္တယ္။ သူ႔အေဒၚေတြရဲ့ အသည္းျဖစ္ဦးမယ့္သူ မဟုတ္လား။ ညီအစ္မတစ္ေတြကေတာ့ ဒီသားအဖက တင္စီးလိုက္တာလို႔ ေျပာေပမယ့္ သူတို႔လည္း သေဘာက်ၾကပါတယ္ေလ။

ကၽြန္ေတာ့္ အေနအထိုင္ မတတ္ခဲ့လို႔ပဲ ေျပာရမလား၊ ဇာတ္လမ္းအစမွာ လြဲေခ်ာ္ခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ အရာအားလုံး သေဘာထားျပည့္ဝတဲ့ မိသားစုထဲမွာ ျပန္လည္တည့္မတ္လို႔ အဆင္ေၿပ ေပ်ာ္ေမြ႕စရာ မိသားစုအႀကီးႀကီးထဲ ရယ္သံေတြ ေဝစည္ေနၿပီေလ။

ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သက္ဆိုင္ခဲ့တဲ့ အရာေတြအားလုံးဟာ အေကာင္းခ်ည္းပဲလို႔ ဆိုလို႔ေတာ့ မရေပမယ့္ အရာအားလုံးကို ကၽြန္ေတာ္ တန္ဖိုးထားဂုဏ္ယူသြားမွာပါ။

ေျမးကေလးကို မျမင္သြားနိုင္တဲ့ ေဖေဖနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္မိဘရင္းႏွစ္ပါးကို သတိရရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ မိသားစုထဲမွာ အသက္ဆိုင္ဆုံး ဇနီးနဲ႔ သားကေလးကို ခ်စ္ခင္တြယ္တာရင္း အေပ်ာ္ေတြနဲ႔ ဘဝကို ဆက္လက္တည္ေဆာက္ရဦးမွာေပါ့။

မျမင္နိုင္တဲ့ကံၾကမၼာက ဘာေတြ ထိုးႏွက္လာပါေစ၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သက္ဆိုင္တဲ့ မိသားစုထဲမွာ က်န္ရွိတဲ့ဘဝကို ရဲရဲရင့္ရင့္ျဖတ္သန္းဖို႔ ျပင္ဆင္ထားၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာလိုက္ပါရေစေလ။

ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့သူေတြအားလုံးကို ခ်စ္တယ္။

ၿပီးပါၿပီ။