ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ သက္ဆုိင္ေသာ (၁)

ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ သက္ဆုိင္ေသာ (၁)

 

`ေမာင္ေမာင္ … ဒီေန႔ ဘာအစီအစဥ္မ်ား ရွိသလဲ´

အသံၾကားလို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အစ္မအႀကီးဆုံး ေအပရယ္။

ကၽြန္ေတာ့္အခန္းကေန ေအာက္ကို ဆင္းလာရင္း ဧည့္ခန္းထဲမွာ ဆုံၾကတုန္း မမႀကီးက လွမ္းေမးလိုက္တာပါ။

အိပ္ရာထ၊ မ်က္ႏွာသစ္၊ သြားတိုက္ … အဲ … တစ္ခါတစ္ေလလည္း ေအာက္က သြားေတာ္ေမာင္ အဲ … ညီေတာ္ေမာင္ကို တိုက္တာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္ ကိစၥေတြၿပီးလို႔ မနက္စာ စားဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္ထပ္ခိုးကေလးကေန ဆင္းလာတာပါ။

ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မမႀကီးက တီရွပ္အက်ပ္နဲ႔ ဂ်င္းနဲ႔ အျပင္သြားဖို႔ ျပင္ေနပုံရတယ္။

တစ္အိမ္လုံး ၾကည့္ရတာ က်န္တဲ့သူေတြေတာ့ အလုပ္တို႔ ေက်ာင္းတို႔ သြားကုန္ၾကၿပီထင္ပါရဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ အသံက လြဲရင္ တိတ္ဆိတ္ေနသလိုပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ သတိျပဳမိသေလာက္ေတာ့ မမႀကီးက အိမ္သားေတြအားလုံးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဂ႐ုအစိုက္ဆုံးပါ။ သူ႔ၾကည့္ရတာ အျပင္သြားဖို႔ရွိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္နိုးလာေအာင္ ေစာင့္ေနပုံရတယ္။

`မရွိပါဘူး မမႀကီး … ဘာျဖစ္လို႔လဲ´

`မမႀကီး အျပင္သြားမလို႔၊ အဲဒါ အိမ္မွာ တျခားလူလည္း ဘယ္သူမွမရွိတာနဲ႔ ေမာင္ေမာင္ နိုးလာေအာင္ ေစာင့္ေနတာ။ ခု ကိုးနာရီေတာင္ ရွိၿပီဟဲ့ အိပ္ပုတ္ႀကီးရဲ့။ နင့္ကို လာႏွိုးေတာ့မလို႔ပဲ။ ခုေတာ့ အေတာ္ပဲေပါ့´

`ဟုတ္ … ညက စာဖတ္ရင္း ညဉ့္နက္သြားတာနဲ႔ပါ´

တကယ္ေတာ့ ညက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီက ဟာ့ဒ္ဒစ္တစ္လုံးကို ကူးလိုက္ၾကည့္လိုက္လုပ္ရင္း ညနက္သြားတာ။ အထဲမွာ ဘာေတြပါလဲေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ သိၿပီးသားျဖစ္မွာပါ။

`ၿပီးေရာ ၿပီးေရာ … ေမေမကေတာင္ ေမးေနေသးတယ္။ သူ ညက ညဉ့္နက္လို႔ ျဖစ္မွာပါလို႔ ေျပာထားတယ္။ ကဲ … ဒါဆို အိမ္ေစာင့္လိုက္ေနာ္၊ ျပန္လာရင္ မုန႔္ဝယ္လာမယ္´

`ဒါနဲ႔ ဘယ္သြားမလို႔လဲ … ကၽြန္ေတာ္ ေန႔ခင္းက်ရင္ ဒိုတာသြားခုတ္ဦးမွာေနာ္ …´

`ေအးပါဟယ္ … ခု ဂ်င္မ္သြားမယ္၊ ၿပီးရင္ စာအုပ္ေလးဘာေလး၊ မိတ္ကပ္ေလးနည္းနည္းဝယ္ၿပီး ျပန္လာမွာပါ။ နင့္မလဲ … ဒါပဲ´

ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ သူ႔အိတ္ကို ေကာက္ဆြဲၿပီး မမႀကီးထြက္သြားေလရဲ့။ ေနာက္ကေန လၽွာထုတ္ျပရင္း စိတ္ထဲကေတာ့ သူလည္း ဂ်င္မ္ကလြဲရင္ တျခားေနရာကို မသြားတတ္ေတာ့ဘူးလားလို႔ ေတြးေနမိတယ္။
မမႀကီးအလုပ္က စာေရးတယ္။ မဂၢဇင္းေတြမွာ ဝတၳဳတိုေလးေတြ ဟိုနားဒီနား ပါေနၿပီ။ ဒဂုံကေန ျမန္မာစာအဓိကနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီး ကတည္းက စီးတီးမတ္မွာ ခဏတျဖဳတ္ ကတ္ရွာဝင္လုပ္၊ ေနာက္ေတာ့ အိမ္မွာပဲ စာထိုင္ေရးေနတာပါပဲ။ မရိုးနိုင္ေသာ လုပ္ငန္းစဥ္ကေတာ့ ေန႔တိုင္း ဂ်င္မ္သြားသြား ကစားရတာပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစုက ကၽြန္ေတာ္အပါအဝင္ လူရွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖကေတာ့ ငယ္ငယ္တည္းက ယာဥ္တိုက္မႈျဖစ္ၿပီး ဆုံးသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မူႀကိဳတုန္းကေပါ့။ မွတ္မွတ္ရရ ေမေမ့ကို အစ္မေတြ ၀ိုင္းၿပီး ငိုေနၾကတာေတာ့ သတိရမိသလိုပဲ။

စကားဆက္ရရင္ ကၽြန္ေတာ္က အငယ္ဆုံးေပါ့ဗ်ာ။ ခု ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ေကအမ္ဒီမွာ အိုင္ဒီစီအက္စ္ တက္ရင္း တကၠသိုလ္ေတာ့ အေဝးသင္ပဲ တက္မလား စဥ္းစားေနတုန္းေပါ့။
ေျပာလိုက္ရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ လန႔္ပဲသြားမလား၊ ေယာက္ဖပဲ ၀ိုင္းေခၚၾကမလားေတာ့မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အစ္မေျခာက္ေယာက္ ရွိတယ္။ အႀကီးဆုံးက ခုနက ေအပရယ္၊ သူ႔ေအာက္က ေမ၊ ၿပီးေတာ့ ဂ်ဴလိုင္၊ နိုနို၊ ႏွစ္သစ္ဦး၊ အငယ္ဆုံး မိန္းကေလးကေတာ့ ဇြန္ေပါ့။

အကုန္လုံးက လနာမည္ေတြ ေပးထားတာ။ ႏွစ္သစ္ဦးက ဇန္နဝါရီမွာ ေမြးလို႔ အဲဒီလို ေပးလိုက္တာ။ ဇြန္ကေတာ့ ဂၽြန္လမွာ ေမြးတာ။ ျမန္မာသံနဲ႔ ဖလွယ္ၿပီး ဇြန္ပြင့္ျဖဴတဲ့။

အစ္မေတြၾကားထဲ ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့ အားလုံးက ဂ႐ုေတာ့စိုက္ၾကပါတယ္။ ႏွစ္သစ္ဦးနဲ႔ ဇြန္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေဆာ့ေဖာ္ေဆာ့ဖက္ေပါ့။ အသက္ေတြလား … ေအပရယ္ကေနစလို႔ တစ္ႏွစ္တစ္ေယာက္ေမြးထားတာခ်ည္းပဲ။ ေအပရယ္က ၂၄၊ အငယ္ဆုံး ဇြန္က ၁၉ ႏွစ္ … ကၽြန္ေတာ့္ထက္ တစ္ႏွစ္ႀကီးတာေပါ့။

ေမေမ့သူငယ္ခ်င္းေတြဆို အျမဲတမ္းစတာ၊ နင္တို႔က ကေလးေမြးၿပိဳင္ပြဲ လုပ္မလို႔လားတဲ့။ အမယ္ … ဒါေတာင္ အခု မ်ိဳးဆက္ေတြ ကြာလာလို႔ သူတို႔ လက္ထက္မွာ ေလ်ာ့သြားတာ။

အေဖ့ဘက္က ေမာင္ႏွမခ်ည္းပဲ ဆယ္ေယာက္၊ တစ္ေယာက္က မီးတြင္းထဲမွာ ဆုံးသြားတာဆိုေတာ့ ကိုးေယာက္၊ အေမ့ဘက္ကေတာ့ ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္ ေဘာလုံးခ်ိန္းကန္ရင္ေတာင္ တစ္ေယာက္ပိုေနဦးမယ္။
ဒီေန႔ အတန္းလည္းမရွိ၊ ဘယ္မွလည္း မထြက္ရေသးဘူးဆိုေတာ့ မနက္စာ စားေသာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ထပ္ခိုးေလးေပၚ ျပန္တက္လာခဲ့တယ္။

ေၾသာ္ … အိမ္သားေတြ အေၾကာင္း ဆက္ေျပာျပရဦးမလား။


ေမေမက ကုမၸဏီတစ္ခုက ဒါရိုက္တာ၊ ေဖေဖ ရွယ္ယာဝင္ထားခဲ့တဲ့ ကုမၸဏီတစ္ခုကေပါ့။ ေအပရယ္က ေျပာၿပီးၿပီဆိုေတာ့ … ေမ၊ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔တြဲၿပီး ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္ေလးတစ္ခု ဖြင့္ထားတယ္။ ဂ်ဴလိုင္က သူက နာမည္ႀကီး ဖုန္းဆိုင္တစ္ခုမွာ တာဝန္ခံဆိုလား ဘာဆိုလား။ နိုနိုက ေျမာက္ဥကၠလာေဆး႐ုံမွာ ေဟာက္ဆာဂ်င္၊ ႏွစ္သစ္ဦး … တစ္ခါတစ္ေလ ကၽြန္ေတာ္က ႏွစ္သစ္ခ်စ္ဦးေရလို႔ စရင္ စိတ္လိုလက္ရရွိရင္ေတာ့ ျပန္ထူးပါရဲ့ … မဟုတ္ရင္ေတာ့ ေတြ႕တာနဲ႔ ေကာက္ေပါက္တာပဲ။ ႏွစ္သစ္ဦးနဲ႔ ဇြန္က ဒဂုံမွာပဲ ေဒးတက္တယ္။

ေအာက္ထပ္က အသံၾကားလို႔ ျပန္ဆင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေအပရယ္။

`ဟင္ … မမႀကီး … နင္ ခုထိ မသြားရေသးဘူးလား´

လက္ထဲမွ ဖိနပ္တစ္ဖက္ကို ကိုင္ထားတဲ့သူက …

`ဖိနပ္ျပတ္သြားလို႔ဟဲ့ … လာလဲတာ။ ငါ ေစာေစာျပန္ခဲ့ပါ့မယ္ဟာ ေနာ္ …´

ကၽြန္ေတာ့္ပါးကို တစ္ခ်က္နမ္းလိုက္ရင္း …

`နင္လည္း လိုက္ခဲ့ပါလား … ခုၾကည့္ရတာေတာင္ နည္းနည္း ဗိုက္ထြက္ေနသလိုပဲ´

`ေတာ္စမ္းပါဟာ … ငါ့ဟာငါ ၾကည့္ေကာင္းပါေသးတယ္။ သြားသြား … ျမန္ျမန္သြား ျမန္ျမန္ျပန္´

`ေအးပါ´

ျဖန္း ……

ကၽြန္ေတာ့္တင္ပါးကို တစ္ခ်က္ရိုက္ရင္း ထြက္သြားတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ျဖစ္တယ္ မသိဘူး။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲ။

အိမ္ေပၚျပန္တက္ရင္း အေပၚထပ္ ေလွကားထိပ္ေရာက္ေတာ့ ဆံပင္ေတြ ပြရႈပ္ၿပီး အခန္းထဲကေန ထြက္လာတဲ့ ႏွစ္သစ္ဦးကို ေတြ႕လိုက္တယ္။

`ဟဲ့ … ႏွစ္ဦး … ငါက နင္သြားၿပီမွတ္ေနတာ။ ေအပရယ္ကလည္း ဘာမွ ေျပာမသြားဘူး´

`အင္း … ဒီေန႔ မနက္အတန္းမရွိလို႔ အိပ္ေနတာ။ နင္တို႔အသံၾကားသလိုလိုရွိလို႔ နိုးလာတာ။ သူမ်ားေတြေရာ … သြားကုန္ၾကပလား´

`ေအး … ေအပရယ္က ငါ့ကို အိပ္ပုတ္ႀကီးလို႔ စသြားတာ၊ အခုေတာ့ ငါ့ထက္ဆိုးတဲ့သူ ရွိေသးတာကိုး´

၀ါးကနဲ တစ္ခ်က္သမ္းရင္း သူအပ်င္းဆန႔္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာလြဲလိုက္ရတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ဘယ္လိုမွန္း မသိဘူး။ အစ္မေတြနဲ႔ ေနရတာ သိပ္ၿပီး သက္ေတာင့္သက္သာမရွိသလိုပဲ။ ခုလည္း ဘာလိုလို ခံစားလိုက္ရလို႔ေလ။

`ဟဲ့ … ႏွစ္ဦး … သူတို႔ေတြက ေန႔တိုင္းပဲ ဂ်င္မ္သြားၾကတာလား´

`အင္း … ေအပရယ္နဲ႔ ေမက လြဲလို႔ေပါ့။ က်န္တဲ့သူေတြကေတာ့ သူတို႔ေလာက္ မမွန္ၾကပါဘူး။ အလကားပါဟာ … ဒီမွာ ငါ့ဆိုၾကည့္စမ္း၊ ဘယ္မွာ ဂ်င္မ္သြားလို႔လဲ၊ အိမ္မွာပဲ ေလ့က်င့္ခန္း နည္းနည္းပါးပါးလုပ္ရင္းေနတာ၊ ငါလည္း သူတို႔လို ကိုယ္လုံးလွသားပဲ မဟုတ္လား´

ေျပာျပာဆိုဆိုနဲ႔ သူ႔ကိုယ္ကို တစ္ပတ္လွည့္ျပသဗ်။

စိတ္ညစ္တဲ့အထဲမွာ အဲဒါေတြလည္းပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါဆို သူတို႔ေတြ အလွၿပိဳင္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းတည္လာတာေတြ ရွိေသးတယ္။ ဒိုင္ကလည္း လာဘ္စားၿပီးေတာ့ လုပ္ေပးပါတယ္ေလ။ ခက္တာက အဲဒါမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေယာက္်ားေလးပဲဗ်ာ … မသင့္ေတာ္လို႔သာ စိတ္ထိန္းေနရတာေပါ့။ ကိုယ့္အစ္မေတြအားလုံးက … ကဲေလ … ဒီတစ္ခါေတာ့ စကားလုံးမေရြးေတာ့ပါဘူး … ဆက္စီေတြခ်ည္းကိုဗ်။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရပ္စကားေျပာေနတုန္း အိမ္ေရွ႕က တံခါးဖြင့္သံၾကားရတယ္။ ဆင္းလိုက္တက္လိုက္ပဲ လုပ္ေနရမွာစိုးတာနဲ႔ ေလွကားထိပ္ကေန လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဟဲယားစတိုင္လစ္လို႔ သူ႔ကိုယ္သူ ေျပာေလ့ရွိတဲ့ ေမဝႆန္။

တစ္ခါတစ္ေလ ဂၽြန္လဆန္းမွ မိုးရြာရင္ နင့္ေမလက မိုးလည္း မရြာပါဘူးဟာလို႔ အေျပာခံရတဲ့သူ။ သူလည္း တအင္းအင္းလုပ္ရင္း မိတ္ေတြကို အကုတ္ခံရင္းေပါ့။

`ေမာင္ေမာင္ … ႏွစ္ဦး … နင္တို႔ ဘယ္မွ မသြားၾကဘူးလား´

`အင္း …´

ၿပိဳင္တူပဲ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ေရရြတ္လိုက္ၾကတယ္။

`ဆိုင္အတြက္ ဝယ္ထားတဲ့ ဒရိုင္ယာအသစ္ေတြေလ … အိမ္မွာ က်န္ခဲ့လို႔ ျပန္လာယူတာ။ ႏွစ္ဦး … နင္ ဒီမနက္အားရင္ ငါတို႔ဆိုင္ လိုက္လည္ပါလား။ ေမာင္ေမာင္လည္း ရွိေနတာပဲဥစၥာ´

`ဟင္ … ငါ့က်ေတာ့ မေခၚဘူးေပါ့ …´

`မိန္းကေလးေတြဆိုင္ကို နင္က ဘာလုပ္မလို႔လဲ … ဆိုင္မွာ ႏွာဘူးေလးတစ္ေကာင္ရွိတယ္ဆိုၿပီး ဆိုင္နာမည္ပ်က္ေနမွျဖင့္ …´

ေအာင္မယ္ … သူကမ်ား …။ ႏွစ္သစ္ဦးကလည္း ရယ္သဗ်။

`ေတာ္ေတာ္ … ငါလည္း မလိုက္ပါဘူး။ နင္တို႔သြားမယ္ဆိုရင္ တံခါးေသခ်ာပိတ္သြား … ငါအေပၚတက္ေတာ့မယ္´

`ေအးပါ … ေမာင္ေမာင္ေလးရယ္ …´

`ေအးေအး … ကေလးေလးေရ …´

ၾကည့္ပါလား … ကၽြန္ေတာ္ စိတ္တိုသြားမွန္းသိလို႔ စၾကတာ။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ ခုထိ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကေလးေလးတစ္ေယာက္လို႔ ထင္ေနပုံပဲ … ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့။

ဒီေန႔ စေနေန႔။

စေနဆိုေတာ့ ေမတစ္ေယာက္ပဲ မနက္ပိုင္းခဏ ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္သြားတယ္။ က်န္တဲ့သူေတြကေတာ့ မနက္လင္းကတည္းက ထေျပးတဲ့သူနဲ႔ ျပန္လာေတာ့ တ႐ုန္း႐ုန္းနဲ႔ မနက္စာကို အျပင္က ဝယ္လာတာစား၊ ပိတ္ရက္မွာ မနက္ေနျမင့္ေအာင္ အိပ္ခ်င္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ သိပ္အဆင္မေျပပါ။

မနက္လင္းေတာ့ နိုနို၊ ေမ၊ ဇြန္ သူတို႔သုံးေယာက္က တစ္ပတ္လုံး အခ်ိန္သိပ္မရလို႔ မွန္မွန္မသြားျဖစ္တဲ့ ဂ်င္မ္သြားတယ္။ ေရသြားကူးမယ္ဆိုၿပီး ထြက္သြားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး ဂိမ္းဆိုင္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေမေမနဲ႔ က်န္တဲ့ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ မနက္စာ ခ်က္ျပဳတ္ရင္း ေနခဲ့ၾကတာေပါ့။

အဲဒီေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝအတြက္ ႀကီးမားတဲ့ေျပာင္းလဲမႈႀကီးတစ္ခု ျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို႔ သူမ်ားက ႀကိဳေျပာခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ယုံမယ္ မထင္ဘူး။ အဲဒီေျပာင္းလဲမႈ၊ သိလိုက္ရတဲ့အရာတစ္ခုကေနၿပီးေတာ့ ဒီဇာတ္လမ္းျဖစ္လာခဲ့တာပါပဲေလ။

ေန႔ခင္းအိမ္ျပန္ထမင္းစားၿပီး ျပန္ထြက္မယ္လုပ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ပိုက္ဆံအိတ္ကို ဘယ္မွာမွ ရွာလို႔မေတြ႕ဘူး။ အိမ္သားေတြ ေမးၾကည့္မိရင္လည္း အဆူခံရဦးမယ္။ ဂိမ္းဆိုင္ကို ဖုန္းဆက္ေမးေတာ့လည္း မေတြ႕မိပါဘူးတဲ့။ ေသခ်ာတာကေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ မသြားၿပီ ထင္ပါတယ္ဗ်ာ။ ပိုက္ဆံက သိပ္ပါတာမဟုတ္ေပမယ့္ မွတ္ပုံတင္ပါသြားတာေတာ့ ဆိုးတာပဲ။ ခက္တာပဲ … မွတ္ပုံတင္က လုပ္ထားတာမွ မၾကာေသးဘူး၊ လဝကမွာေတာ့ စာရင္းရႈပ္ရေတာ့မယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။

ဒီစေန၊ တနဂၤေႏြမွာေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အိမ္မွာမ်ား အထားမွားရင္ မွားေနမွာပါေလဆိုၿပီး လိုက္ရွာေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာပါတယ္။ ဘယ္လိုမွ ရွာလို႔မေတြ႕ဘူး။

ဒါနဲ႔ပဲ တနဂၤေႏြေန႔ည သူမ်ားေတြ တီဗီၾကည့္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔အခန္းထဲသူ စာေရးေနတတ္တဲ့ မမႀကီးဆီကိုပဲ သြားေျပာၾကည့္လိုက္တယ္။ စၿပီး အဆူခံရေတာ့တာေပါ့ခင္ဗ်ာ။

ေနာက္ဆုံး နားထဲက အေငြ႕ထြက္မတတ္ အဆူခံၿပီးေတာ့မွ ေအပရယ္က နည္းလမ္းေပးေလရဲ့။ နက္ျဖန္ မနက္ ေမေမ႐ုံးေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ေလာက္မွ ဖုန္းဆက္ေျပာလိုက္။ က်န္တာ ငါလည္း ၾကည့္ေျပာေပးမယ္ဆိုတာနဲ႔ စိတ္ထဲ တထင့္ထင့္နဲ႔ပဲ ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ ျပန္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ ညတိုင္းလုပ္ေနက် လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္ကိစၥေတြေတာင္ မလုပ္ေတာ့ဘဲ အိပ္ရာဝင္ခဲ့လိုက္တယ္။

***

တနၤလာေန႔။ အကုန္လုံး ေက်ာင္းသြား၊ အလုပ္သြားတဲ့ေန႔။

မနက္ဆယ္နာရီေလာက္က်မွ ေမေမ့ဆီကို ဖုန္းလွမ္းဆက္လိုက္တယ္။

`ေမေမလား … သားပါ၊ ေမေမ အလုပ္မ်ားေနသလား´

`ဒီလိုပါပဲ၊ သိပ္အထူးအေထြ မရွိပါဘူး၊ ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ ကိုယ္ေတာ္´

`ဟို … ဟို … ေလ … ေမေမ … သား ပိုက္ဆံအိတ္ ေပ်ာက္သြားလို႔၊ အဲဒါ မွတ္ပုံတင္ပါ ပါသြားတယ္´

`ညကတည္းက သမီးဆီလာေျပာေနတာ ေမေမေရ့ … အဆူခံရလည္း မတတ္နိုင္ဘူးလို႔၊ ေျပာရမွာ ေျပာျပလိုက္လို႔။ သမီးလည္း ညက ေတာ္ေတာ္ဆူထားလိုက္တယ္´

အေပၚထပ္ကေန ေအပရယ္က ဝင္ေျပာတယ္။

ထုံးစံအတိုင္း နားပူခံရေသးတာေပါ့ဗ်ာ။ ငါးမိနစ္ေလာက္ တရားေဟာၿပီးမွ …

`ေမေမ့အခန္းထဲက စာရြက္စာတမ္းေတြ ထားတဲ့ ေလာ့ကာ သိတယ္မဟုတ္လား၊ အဲဒီထဲမွာ သန္းေခါင္စာရင္းတို႔၊ တျခားလိုအပ္တဲ့ အခ်က္အလက္တို႔ သိမ္းထားတယ္။ အဲဒီက သြားယူလိုက္၊ ေသာ့က ေအပရယ့္ဆီမွာေတာင္း၊ ကိစၥထူးရင္ ဖုန္းဆက္လိုက္၊ ဒါပဲ´

သန္းေခါင္စာရင္းက မသုံးတာၾကာလို႔ ေအာက္ဆုံးေရာက္ေနလို႔ အေပၚက ဖိုင္ေတြ၊ ဖိုလ္ဒါေတြ ဖယ္ထုတ္ၿပီးမွ ယူရတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆို ဖုန္ေတြတက္ေနလို႔ ေသခ်ာ အဝတ္နဲ႔သုတ္ၿပီး၊ မ်က္ႏွာလိုခ်င္တာလည္း ပါတာေပါ့ေလ၊ ျပန္စီထည့္ေပးလိုက္တယ္။

အဲဒီမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕လိုက္ရတဲ့ စာခ်ဳပ္တစ္ခုကေတာ့ …

``အေမြစားအေမြခံအျဖစ္ ေမြးစားျခင္း´´

***

ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီေန႔က မွတ္ပုံတင္ မလုပ္ျဖစ္ဘူး။

ဘယ္လိုမွ ေမၽွာ္လင့္မထားမိတဲ့အျဖစ္အပ်က္က ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြကို သိပ္ၿပီး တည္ၿငိမ္မႈ ကင္းမဲ့ေစတယ္။ သန္းေခါင္စာရင္းနဲ႔ တျခားစာရြက္စာတမ္းတခ်ိဳ႕ကို ယူၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲ ျပန္လာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေတြ႕ရာ အဝတ္တစ္စုံ ေကာက္စြပ္ၿပီး အျပင္ထြက္ခဲ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ခဲ့တဲ့ စာခ်ဳပ္အရ ကၽြန္ေတာ့္မိဘႏွစ္ပါးက ကၽြန္ေတာ္ ေမြးကင္းစအရြယ္မွာပဲ ဆုံးပါးသြားၾကလို႔၊ ကၽြန္ေတာ့္အေမရင္းရဲ့ အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္း ေမေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို အဘြားဆီကေန တရားဝင္စာခ်ဳပ္စာတမ္းနဲ႔ ေမြးစားခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းပါ။ မိဘႏွစ္ပါး ကြယ္လြန္ သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ အဘြားကလည္း က်န္းမာေရးသိပ္ေကာင္းတာမဟုတ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆက္ၿပီးၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ မျဖစ္နိုင္၊ စီးပြားေရး အေျခအေနကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆက္လက္ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ဖို႔ မျဖစ္နိုင္တဲ့အေျခအေနေတြေၾကာင့္ ေမေမကပဲ တာဝန္ယူခဲ့တာတဲ့။

ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမလဲ။ မဟာပထဝီေျမႀကီးသည္ အိုးထိန္းစက္ပမာ ခ်ာခ်ာလည္ေလသည္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ မလႊဲသာ မေရွာင္သာ ၾကဳံရၿပီေပါ့။

ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္တိုင္း ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္လုပ္ေလ့ရွိတဲ့ ေမေမ့သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕ကို ခုမွ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ျမင္ေယာင္မိတယ္။ ဒါဆို က်န္တဲ့အစ္မေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္ဟာ သားအရင္း မဟုတ္မွန္း သိၾကလား၊ မသိၾကဘူးလား …။

အဲဒီလို ေတြးေနမိတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာေတာ့ ဂရန္းတစ္ပုလင္းက တစ္ဝက္က်ိဳးေနပါၿပီ။ အူရိုင္းမဟုတ္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တစ္ခါတစ္ေလမွ ေလးပက္ျပားကေလးတစ္ျပားေလာက္ ေသာက္တတ္တာပါ။ ခုေတာ့ဗ်ာ … ဘာလုပ္ရမွန္းမသိတာနဲ႔ အနီးဆုံးထြက္ေပါက္ဆီကို အေရာက္လွမ္းမိေနၿပီ ထင္ပါရဲ့။
မူးမယ္၊ မူးရင္ ေမ့မယ္၊ ေမ့ရင္ေတာ့ မဆုံးနိုင္တဲ့အေတြးေတြကေန စိတ္သက္သာရာရလိုရျငား ကၽြန္ေတာ္ ေသာက္မိေနတာပါ။

ေနာက္ဆုံး ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္ရတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕က အျမည္းပန္းကန္ကို တိုက္ခ်လိုက္မိတယ္ဆိုတာပါပဲ။

***

`ေမာင္ေမာင္ … ေမာင္ေမာင္ … ေမာင္ေမာင္ …´

ကၽြန္ေတာ္ သတိရေတာ့ အိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္းမွာ လဲေနတယ္။ အနားမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚသံေတြက တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္နဲ႔။

မ်က္ႏွာေပၚက ေအးစက္တဲ့အထိအေတြ႕အရ တစ္ေယာက္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေရပတ္တိုက္ေပးေနတယ္ ထင္ပါရဲ့။ အား … ေခါင္းကလည္း ကိုက္လိုက္တာ၊ ထူေတာင္မထူခ်င္ေတာ့ဘူး။ နားထဲကလည္း စိုစိစိုစိနဲ႔ ဘာေတြလည္း မသိဘူး။

`ေဟာ … သားနိုးလာၿပီလား … ဟဲ့ တစ္ေယာက္ေလာက္ ဘလက္ေကာ္ဖိီတစ္ခြက္ သြားေဖ်ာ္ … တစ္ေယာက္က ဒီဇလုံ ေရသြားလဲစမ္း၊ သား … ဘယ္လိုေနေသးလဲ … ေခါင္းထဲက သိပ္ကိုက္သလား´

ကၽြန္ေတာ္ ေမေမ့ရဲ့လက္ကို လြတ္ထြက္မသြားေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားမိတယ္။

`သားရယ္ … ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ေသာက္ရတာလဲ၊ တစ္ကိုယ္လုံးလဲ နံေစာ္ေနတာပဲ။ လာလာ … ဒီမွာ ေဆးေလးေသာက္လိုက္၊ ခုနက ေဒါက္တာေက်ာ္ဦး လာသြားတယ္။ ဒီမွာ ေကာ္ဖီလည္းရၿပီ´

ေဒါက္တာေက်ာ္ဦးဆိုေတာ့ နိုနိုတို႔ေဆး႐ုံက သူ႔ကို အတင္းလိုက္ပူးေနတဲ့ငနာပါလား။ နိုနိုက ဘယ္တုန္းကမွ သူ႔ကို မ်က္ႏွာသာေပးတာ မဟုတ္ဘူး။ ခုေတာ့ နိုနို႔ကို အားနာလိုက္တာ။

`ေဆးေသာက္ၿပီး ခဏေမွးေနလိုက္ သား၊ ၿပီးရင္ ေရခ်ိဳးလိုက္ရင္ မင္း လန္းသြားမွာပါ´

ကၽြန္ေတာ္ ေမွးကနဲတစ္ေမွးေပါ့ဗ်ာ။ ျပန္နိုးလာေတာ့ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထထိုင္လိုက္တယ္။ ႏွစ္ေယာက္၊ သုံးေယာက္ေလာက္ ထိုင္လို႔ရတဲ့ ဆိုဖာႀကီးေပၚမွာေပါ့။
ေခၽြးေစးေတြကလည္း စိတ္ပ်က္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ၊ ကိုယ့္အနံ့ကိုယ္ေတာင္ အန္ခ်င္လာၿပီ။

`ေဟာ … သား နိုးၿပီလား။ လာလာ … ကန္ထဲမွာ ေမေမ ေရျဖည့္ထားၿပီးၿပီ။ အဆင္သင့္ခ်ိဳး႐ုံပဲ။ ေအပရယ္ … ေမာင္ေလးကို လာတြဲစမ္း၊ ေမေမတစ္ေယာက္တည္း မနိုင္ဘူး´

ရွက္စရာေကာင္းလိုက္တာ။ ဘယ္တုန္းကမွ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလိုမျဖစ္ဖူးဘူး။ တစ္အိမ္သားလုံးလည္း အံ့ၾသေနၾကမွာပဲ။ ထမင္းေမ့ဟင္းေမ့ ဂိမ္းကစားတတ္တာကလြဲရင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဒီလိုေျပာစရာျပစ္ခ်က္မ်ိဳး မရွိခဲ့ဖူးဘူးမဟုတ္လား။

ေရခ်ိဳးၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းကို ျပန္တက္လာခဲ့တယ္။ တံခါးကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ေမေမနဲ႔ ေအပရယ္က ေစာင့္ေနတယ္။

`ကဲကဲ … အဝတ္လဲ၊ ျမန္ျမန္လည္းလုပ္ဦး အေအးမိေနဦးမယ္´

အဝတ္အစားလဲၿပီးေတာ့ စစ္ေၾကာေရးက စေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။

`ေျပာပါဦး ေမာင္ေမာင္၊ မင္းဘယ္လိုျဖစ္လာတာလဲ၊ မွတ္ပုံတင္ေပ်ာက္တာက ဒီေလာက္စိတ္ညစ္ဖို႔ေကာင္းသလား´

ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မေျဖနိုင္ဘူး။

အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ ၿငိမ္သက္ေနမိတယ္။

`ဟဲ့ ေမာင္ေမာင္ … ေမေမ ေမးေနတယ္ေလ´

ဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ သတိဝင္လာတယ္။

`ေမေမ … ´

`ဘာလဲ … ဘာအယူခံတင္ဦးမလို႔လဲ´

ကၽြန္ေတာ္ ေျပာသင့္သလား၊ မေျပာသင့္ဘူလား ခ်ိန္ဆေနမိတယ္။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေျပာရမယ့္အတူတူ ခုပဲေျပာလိုက္ေတာ့မယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။

`ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း နည္းနည္းေလာက္ေျပာျပပါလား ေမေမ´

`ဟင္ … ေမာင္ေမာင္ … မင္း … မင္း … ဘာေတြေျပာေနတာလဲ´

`ကၽြန္ေတာ္ဟာ သားအရင္းမဟုတ္ဘူး မဟုတ္လား ေမေမ´

`ေမာင္ေမာင္ …´

ေအပရယ့္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔မ်က္ဝန္းမွာ မ်က္ရည္စတခ်ိဳ႕ကို ျမင္ရတယ္။

`ဟင္း ………………………..´

ေမေမကေတာ့ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးကို ခ်လိုက္ရင္း အခန္းထဲက ထြက္သြားတယ္။

`ေျပာစမ္းပါဦး မမႀကီး … ကၽြန္ေတာ္ဟာ သားအရင္းမဟုတ္ဘူးမလား´

`ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးေတာ့လဲ … ေမာင္ေလးရယ္ …´

`ကၽြန္ေတာ္ ေန႔ခင္းက စာရြက္စာတမ္းေတြ ရွင္းရင္းနဲ႔ … ေမေမ့အခန္းထဲမွာ ေတြ႕လိုက္တာ …´

ေအပရယ္ ဘာမွမေျပာနိုင္ေတာ့ဘူး။

`ေျပာျပပါ မမႀကီး …´

ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းဆိုလိုက္တယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္ေလာက္တုန္းကလို႔ ေအပရယ္က အစခ်ီလိုက္တယ္။

***

ဟုတ္တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္ေလာက္တုန္းကေပါ့။

ေမေမဟာ သူ႔အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းရဲ့ဖုန္းကို ေျပာေနရင္းနဲ႔ ထေအာ္လိုက္တယ္။

`ေဝေဝ … ဟယ္လို … ေဝေဝ ေဝေဝ … နင္ ဘာျဖစ္သြားတာလဲ … ဟယ္လို …´

ကၽြန္ေတာ့္အေမရင္းဆီက ဖုန္းက ေျပာေနရင္းနဲ႔ ဘာမွ ျပန္မေျပာေတာ့တဲ့အတြက္ ေမေမက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ကို လိုက္သြားခဲ့တယ္။

အိမ္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေမရင္းခမ်ာ အေမာေဖာက္ၿပီး အသက္ေငြ႕ေငြ႕သာ ရွိေတာ့သတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ေမေမ့လက္ကို ကၽြန္ေတာ့္ကို အပ္သြားခဲ့တယ္။

ျဖစ္ပုံက ဒီလိုပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖရင္းဟာ ေရွ႕တန္းတစ္ေနရာမွာ ရန္သူ႔တပ္ဖြဲ႕နဲ႔ အျပန္အလွန္ပစ္ခတ္ရင္း က်ဆုံးသြားခဲ့တယ္လို႔ စစ္ဘက္က လာအေၾကာင္းၾကားခဲ့တယ္။ သူက ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ရာထူးမတက္ဘဲေနခဲ့ရတဲ့ တပ္ၾကပ္ႀကီး တစ္ေယာက္ပါ။ သူ႔ကို ရဟတ္ယာဥ္နဲ႔ ေဆး႐ုံပို႔ေပမယ့္လည္း လမ္းမွာတင္ က်ဆုံးသြားခဲ့ရပါတယ္။

ေလာေလာဆယ္ စာရိုက္ရသက္သာေအာင္၊ ေဖေဖ၊ ေမေမလို႔ပဲ ညႊန္းခ်င္ပါတယ္။

ေမေမက ေဖေဖ့မ်က္ႏွာတစ္ရြာထင္ၿပီး ေဖေဖ့ေနာက္ ခိုးရာလိုက္လာခဲ့တာပါ။ မိဘသေဘာမတူတဲ့ ဘာသာျခားတစ္ေယာက္ကို ယူတဲ့အတြက္ မိဘေတြကလည္း အေမြျပတ္စြန႔္လႊတ္ထားခဲ့တယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ျပတ္နိုင္ၾကသလဲဆိုရင္ ေမေမကလည္း ေဖေဖ့ေနာက္ လိုက္လာကတည္းက မိဘေတြကို မဆက္သြယ္သလို မိဘေတြကလည္း ေနာက္ဆုံး ေသခါနီးမွာ ပစၥည္းေတြအကုန္လုံး ဘိုးဘြားရိပ္သာ လႉသြားသတဲ့။

ခုလို တုန္လႈပ္စရာကိစၥျဖစ္လာေတာ့ ေမေမဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမြးၿပီး ႏွစ္လေလာက္ပဲ ရွိဦးမယ္ ထင္တယ္။ ေသြးႏုသားႏုျဖစ္တဲ့အျပင္ ႏွလုံးေရာဂါအခံရွိတဲ့ ေမေမတစ္ေယာက္ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးနဲ႔ ကြယ္လြန္ခဲ့တယ္ဆိုတာ သိပ္ေတာ့ မထူးဆန္းဘူး ထင္ပါတယ္။

ျပန္ခ်ိန္းေတာ့မယ္။ ဆက္ေရးမယ့္ ေမေမဆိုတာက လက္ရွိေမေမပါ။

လက္ရွိ ေမေမ့နို႔ကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ စို႔ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမေမက ဇြန႔္ကို နို႔တိုက္တုန္းေပါ့။ ဇြန္ကေတာ့ အသက္တစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ။ ဆက္ၿပီး သူတို႔ကေလးအမွတ္နဲ႔ပဲ သမီးေတြအၾကားမွာ သားမေမြးတဲ့မိဘေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္နဲ႔ ေမြးျမဴခဲ့တယ္။

တျခားသူေတြက သိပ္မသိေပမယ့္ ေမေမရဲ့တိုးတိုးေဖာ္ သမီးႀကီး ေအပရယ္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသိထားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ တုန္းက ေမေမဟာ သူ႔အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းအတြက္ ေန႔တိုင္းလိုလို မ်က္ရည္က်ခဲ့ရတယ္တဲ့။ စ်ာပနကိစၥေတြကို ေဆာင္ရြက္ၿပီးေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အေဖ့ဘက္က အဘြားဆီကေန အေမြစားအေမြခံအျဖစ္ ေမြးစားခဲ့ပါတယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ အဘြားလည္း ဒီစိတ္ေတြနဲ႔ပဲ ကြယ္လြန္ အနိစၥေရာက္ခဲ့ရတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ေမေမတို႔အိမ္ေရာက္တဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ့္ကို နာမည္မမွည့္ရေသးဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေအပရယ္က စေခၚတဲ့ ေမာင္ေလး၊ ေမာင္ေမာင္ေလးဆိုတာပဲ အမည္တြင္သြားေတာ့တာပါ။

***

`ေမေမ့ၾကည့္ရတာ စိတ္ဆင္းရဲသြားပုံပဲ … ေနာက္ကို မေမးပါနဲ႔ေတာ့ ေမာင္ေလးရယ္ …. ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမာင္ေမာင္ဟာ မမတို႔ရဲ့ အငယ္ဆုံးေမာင္ေလးပါ။ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာင္းလဲပါဘူး´

`တျခားဘယ္သူေတြေရာ သိေသးလဲ မမႀကီး´

`ႏွစ္ဦးနဲ႔ ဇြန္ကလြဲလို႔ အကုန္သိၾကပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အဲဒီတုန္းက ကေလးေလးေတြကိုး´

အင္းဗ်ာ။ ခုလိုျဖစ္လာမွေတာ့ ဘာတတ္နိုင္ေတာ့မွာလဲ။

ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ရာေပၚကို ေျခပစ္လက္ပစ္လွဲခ်လိုက္တယ္။

ေအပရယ္ကေတာ့ ေဘးနားကေန စိတ္မခ်မ္းသာသလို ၾကည့္ေနမယ္ဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္ေလ။

မ်က္စိျပန္ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အနားေရာက္ေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆြဲထူၿပီး သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ သိုင္းဖက္ထားလိုက္တယ္။

`ဘာမွ မပူနဲ႔ေနာ္ ေမာင္ေလး … ေမာင္ေလးကို အားလုံးက အရင္အတိုင္းပဲ ခ်စ္ေနၾကမွာပါကြာ … ေနာ္ …´

အင္း … ခက္တာက အဲဒါမဟုတ္ဘူးဗ်။ အရင္ကတည္းက ၾကဳံခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ စိတ္လႈပ္ရွားမႈက ခုလို ဘာမွမေတာ္မွန္း သိလိုက္ရေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ရမွာလဲ။

ေျပာေနရင္းနဲ႔ပဲ ေဘာင္းဘီထဲက တင္းက်ပ္တဲ့ခံစားမႈတစ္ခုက နိုးၾကားလာတယ္။

‘ဟုတ္ကဲ့ … ဟုတ္ကဲ့ပါ မမႀကီး … but I just want to be alone … ေနာ္ …´

ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ရင္ခြင္ထဲကေန ႐ုန္းထြက္လိုက္ရင္း ေျပာလိုက္တယ္။

ခဏေနေတာ့ အခန္းတံခါးပိတ္သံနဲ႔အတူ တျဖည္းျဖည္းေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့ ေျခသံတဖ်တ္ဖ်တ္ကို ၾကားလိုက္ရၿပီးတဲ့ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။

***

ေနာက္ေန႔မနက္ ကၽြန္ေတာ့္ထပ္ခိုးခန္းေလး (An Attic)ထဲကို ေနေရာင္ဝင္လာေတာ့ မနက္ဆယ္နာရီထိုးေနပါၿပီ။ မ်က္ႏွာသစ္ ေရမိုးခ်ိဳး၊ ေပါင္မုန႔္ႏွစ္ခ်ပ္ေလာက္ေကာက္ဝါး၊ ေရခဲေသတၱာထဲက ႏြားနို႔တစ္ခြက္ယူေမာ့ၿပီး အျပင္ထြက္ခဲ့တယ္။

လုပ္စရာရွိတာဆက္လုပ္ဖို႔ လဝက႐ုံးတစ္ခ်က္ဝင္လိုက္တယ္။ မုန႔္ပုံးတစ္ပုံးနဲ႔ ဒု-လဝကမႉးလားဘာလား ဘြားေတာ္ေလးတစ္ေယာက္ကို အကူအညီေတာင္းလိုက္ေတာ့ ထားခဲ့၊ သူလုပ္ထားလိုက္မယ္။ ဖုန္းနံပါတ္ေပးထားဆိုေတာ့လည္း အဆင္ေျပတာေပါ့ေလ။

အဲဒီကေန ေက်ာင္းကို ေရာက္ေတာ့ မြန္းတည့္ေနၿပီ။ အနားက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာပဲ ေန႔လည္စာစာၿပီး မီတဲ့အတန္း ဝင္တက္လိုက္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စကားေျပာၾကတုန္းမွာ စိတ္မပါ လက္မပါ ေဖာ္လိုလိုက္ေနမိေပမယ့္ အတန္းထဲက ဂိုက္ေပးၾကမ္းေနတဲ့ ေကာင္မေလးေတြကို ၾကည့္မိတဲ့အခါက်ေတာ့ ငါ့အစ္မေတြနဲ႔ ယွဥ္ရင္ ဘာမွမဟုတ္ပါလားလို႔ ခံစားမိတယ္။

စာသင္ေနလို႔လည္း သိပ္မထူးပါဘူးေလ။ တစ္ခ်ိန္ေလာက္ သည္းခံနားေထာင္ၿပီး ပန္းဆိုးတန္းဘက္ ထြက္လာခဲ့တယ္။ အေခြေလး ဘာေလး ၾကည့္ရေအာင္ဆိုၿပီး လမ္းေဘးအေခြဆိုင္ဝင္ေတာ့ အဲဒီမွာ ပြဲက စေရာခင္ဗ်ာ။

စစခ်င္းေတာ့ သိေသးဘူး။ ဟယ္ရီေပၚတာတစ္ေခြ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အငယ္သုံးေယာက္က ၾကည့္ၾကတယ္ေလ၊ အဲဒါေလးဝယ္၊ ေနာက္ၿပီး ဟဝွာေခြ နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ ဝယ္ဦးမွပဲဆိုၿပီး ေစ်းဆစ္ၿပီးေတာ့ အေခြႏွစ္ေခြေရြးလိုက္တယ္။

ပိုက္ဆံရွင္းဖို႔လုပ္ေတာ့ ေနာက္က လက္လာတို႔တာနဲ႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ဗ်ာ …။

ဟိုက္ … နာၿပီ။ ေအပရယ္ပါလား။

`နင္ေနာ္ … ဘာေခြေတြ ဝယ္ေနတာလဲ´

`ဟယ္ … ဟယ္ရီေပၚတာပါဟ မမႀကီးရ´

`ေတာ္စမ္းပါ … ပိုက္ဆံရွင္းမယ္ဆိုလည္း ျမန္ျမန္ရွင္း၊ သြားရေအာင္ …´

ကၽြန္ေတာ္ ပိုက္ဆံရွင္းၿပီးေတာ့ သူ႔ေနာက္ကို ေျပးလိုက္ခဲ့တယ္။ စာအုပ္ဝယ္ရင္း ပန္းဆိုးတန္းကို ေရာက္လာတာဆိုပဲ။ လက္ပူးလက္ၾကပ္မိခံလိုက္ရေတာ့ မ်က္ႏွာေတာင္ ဘယ္လိုထားရမယ္ မသိဘူး။

`ေမာင္ေမာင္ … နင္ အတန္းၿပီးၿပီလား …´

အတန္းလစ္လာေတာ့လည္း ဟုတ္ကဲ့လို႔ပဲ ေျပာလိုက္ပါတယ္။

`ဒါဆို ငါနဲ႔ စီးတီးမတ္ကို လိုက္ခဲ့စမ္းပါ။ အိမ္မွာ ဟင္းခ်က္စရာနည္းေနၿပီ။ အေတာ္ပဲ … ကူကက္ဆြဲေပးဦး´

ဘာေျပာလို႔ရဦးမွာလဲ၊ သူ႔မွာလည္း နိုင္ကြက္ႀကီးနဲ႔။

***


အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေမေမျပန္ေရာက္ေနၿပီ။

`ဘယ္လိုလဲ ဒီေမာင္ႏွမ … ဘယ္မွာေတြ႕လာၾကတာလဲ´

`သူေက်ာင္းဆင္းတုန္း ဖမ္းေခၚလာတာ ေမေမေရ့ … လမ္းမွာ ေတြ႕လိုက္ေတာ့ အေတာ္ပဲဆိုၿပီး´

ကၽြန္ေတာ္ ေမေမ့မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္ အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဒီေမာင္ႏွမဆိုတဲ့စကားကို တမင္ Emphasize လုပ္ၿပီး ေျပာေနတာလားလို႔။ ဒါေပမယ့္ ၾကည့္ရတာေတာ့ ပုံမွန္ပါပဲ။

`ေအးေအး သား … အထုပ္ေတြ မီးဖိုခန္းထဲ ပို႔ထားလိုက္ေလ၊ ေမေမ ၾကည့္လုပ္လိုက္မယ္။ သြားနားေတာ့ …´

ေအပရယ္က အိုက္လိုက္တာဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕က တက္သြားတယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ ေမာ့ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ ပန္းေရာင္ေလးတစ္ခု ျမင္လိုက္ရတယ္။ ငါ့ႏွယ္ေနာ္ …..။

အခန္းေရာက္ေတာ့ အဝတ္အစားေတြ ခၽြတ္ေနတုန္း တံခါးက ပြင့္လာလို႔ ဗီရိုတံခါးဖြင့္ၿပီး အျမန္ကြယ္လိုက္ရတယ္။

`အိုး … တံခါးေခါက္မွေပါ့ဗ်ာ …´

`ေဆာရီး ေမာင္ေလး … မမဟန္းဖုန္းမ်ား နင့္ဆီ က်န္ခဲ့လား လာၾကည့္တာ´

`အင္း … ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွာ … အခုသြားေတာ့ေလ၊ ခဏေန လာေပးမယ္´

`ေအးေအး´

ခက္တာပဲ။ ဒီမွာက မတ္ေနပါတယ္ဆိုမွ ျပလိုက္ရ မေကာင္းရွိေတာ့မယ္။ ဗီရိုတံခါးနဲ႔ ေထာက္မိေနတာ နာလိုက္တာဗ်ာ။

ေရခ်ိဳးတဲ့တဘက္ႀကီးတစ္ထည္ ေကာက္ပတ္လိုက္ၿပီး အိတ္ထဲက သူ႔ဖုန္းကို ထုတ္လိုက္တယ္။ အန္ေလာ့ခ္လုပ္လိုက္ေတာ့ သူ႔ဖုန္းက သီးမ္က ခ်စ္စရာေလး။ ဒါနဲ႔ ေလၽွာက္ကလိၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဂယ္လရီထဲက ဗီဒီယိုထဲမွာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဟုတ္တယ္ … ဘာကားရွိရမလဲ။ အဲဒါေတြပဲေပါ့ဗ်။

ဟင္း … ခက္ေတာ့ေနပါၿပီ။ ဒီေန႔ ဒီစကားလုံးကို ဆယ္ခါေလာက္ေတာ့ ေျပာမိသြားၿပီထင္တယ္။ သက္ျပင္းခ်ရင္း ႏွစ္ခန္းရွိတဲ့ ေရခ်ိဳးခန္းေတြဘက္ ထြက္လာေတာ့ ေအပရယ္နဲ႔ အဝမွာဆုံတယ္။ ေခါင္းငိုက္စိုက္နဲ႔ ေလၽွာက္လာမိေတာ့ ေျခေထာက္ေတြကေန စေတြ႕တာပါ။

ခါတိုင္းလို စိတ္နဲ႔ မဟုတ္ဘဲ ေျပာင္းလဲစျပဳေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကို ထိန္းသိမ္းကြပ္ညႇပ္ရင္း တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါႀကီးေအာက္က ကိုယ္လုံးလွလွကို စျမင္တယ္။ ဆက္ၿပီး အေပၚတက္လာေတာ့ အသက္ရႈလိုက္မွ ပိုထင္ရွားလာတဲ့ ဟင္းဟင္း … ခက္တယ္ဗ်ာ … လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ရက္ေလာက္ကအထိ အစ္မရင္းလို႔ စိတ္ထဲက ခ်စ္ခင္အားကိုးမိခဲ့တဲ့ ေအပရယ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လို ခံစားခ်က္မ်ိဳးနဲ႔ ဆက္ၿပီးရင္ဆိုင္ရမွာလဲ။ ဟုတ္တယ္ … လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့၊ ဆြဲေဆာင္မႈရွိတဲ့ မ်က္ႏွာလွလွေလးေအာက္က ရင္ရဲ့ရိုးရာ …။

`ဖုန္းေရာ … ေတြ႕လား …´

`အင္း … ခဏေနမွ လာေပးမယ္ … မူဗီေလးေတြ ကူးထားလိုက္ခ်င္လို႔ …´

ဟိုက္ … ေသစမ္း၊ ငါ့ပါးစပ္ကလည္း ဘာလို႔ထြက္သြားတာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔မ်က္ႏွာကို မၾကည့္ရဲေတာ့ဘဲ နီးရာအခန္းထဲ ေျပးဝင္လိုက္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္သုံးေနက် ေရခ်ိဳးခန္းက အေသးပါ။ ရွာဝါနဲ႔ အိမ္သာ၊ ေဘစင္ပဲ ရွိတယ္။ ဟိုဘက္တစ္ခန္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မူးတုန္းက ေရဝင္ခ်ိဳးတဲ့အခန္း ေႂကြဇလုံႀကီးပါရွိတယ္။ ေအာက္ထပ္မွာေတာ့ အိမ္သာတစ္ခုရွိတယ္။ ၾကဳံလို႔ေျပာျပတာပါ။

ေရခ်ိဳးရင္းနဲ႔ အားတင္းၿပီး တအားတင္းေနတဲ့ ညီေတာ္ေမာင္ကို အလုပ္ေပးလိုက္တယ္။ စိတ္သြင္းတုန္းကေတာ့ ၾကည့္ထားတဲ့ အေခြေတြထဲမွ ပြန္းစတားေတြကိုပဲ မွန္းတာပါဗ်ာ … လက္ကျမင္းရင္း ၿပီးခါနီးလည္းက်ေရာ၊ ဘယ္လိုကေန ဘယ္လို ေအပရယ့္ကို ေျပးျမင္မိတယ္ မသိဘူး။ ခက္ပါတယ္ဆိုေနမွ … စိတ္တင္းၿပီး ညႇစ္ထုတ္လိုက္ရတယ္။ ဝႉး …..။

ေရခ်ိဳးၿပီး ျပန္ထြက္လာေတာ့ တျခားလူေတြလည္း ျပန္ေရာက္ကုန္ၿပီ။ ေအာက္ထပ္မွာ အသံေတြ ၾကားရတယ္။ ေလွကားမွာလည္း ေျခသံၾကားတယ္။ မေန႔ညက ဘယ္လိုဘာျဖစ္တာလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြကို ေရွာင္ခ်င္တာနဲ႔ အခန္းထဲ ျပန္ေျပးခဲ့တယ္။

အိမ္မွာက မာစတာဘက္ရြမ္းသုံးခန္းရွိတယ္။ ေအာက္ထပ္က ဘာမွမရွိဘူး။ အလယ္ထပ္မွာ အိပ္ခန္းေတြ ဖြဲ႕ထားတာ။ တစ္ခန္းက ေမေမအိပ္တယ္။ ေနာက္ႏွစ္ခန္းက သုံးေယာက္စီေနၾကတယ္။ ေအပရယ္၊ ေမ၊ ဂ်ဴလိုင္တို႔ အႀကီးသုံးေယာက္က တစ္ခန္း။ နိုနို၊ ႏွစ္ဦး၊ ဇြန္တို႔က တစ္ခန္း၊ အငယ္ေတြေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္က အမိုးေပၚ ဒါန္းနဲ႔ လသာေဆာင္ (Balcony)ပုံစံမ်ိဳးလုပ္ထားတဲ့ အထပ္မွာ။ အိမ္ေနာက္ဘက္ကို ကပ္ၿပီး အခန္းသီးသန႔္ေလး တစ္ခန္းနဲ႔ေနတယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းအိမ္သာကေတာ့ ေအာက္ဆင္းသုံးရတာေပါ့။

ဘာလို႔ဒီေလာက္ ေသခ်ာရွင္းျပေနရလဲလို႔ ေမးရင္ေတာ့ သူခိုးလာခိုးေစခ်င္လို႔ မဟုတ္ဘူးဗ်ိဳ႕။ အဲဒီအခန္းဖြဲ႕စည္းပုံေတြက ဆက္ေရးမယ့္ ဇာတ္လမ္းမွာ တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာက ပါဝင္လာဦးမွာမို႔လို႔ပဲ။
အဝတ္အစားလဲၿပီး အခန္းထဲ ခဏတျဖဳတ္ထိုင္၊ အဝတ္ေဟာင္းေတြ စုထား၊ ျခင္းထဲထည့္ၿပီး ညေနစာစားဖို႔ ဆင္းလာခဲ့တယ္။

ညေနစာက ေမေမခ်က္ထားတာ။

မီးဖိုနဲ႔ဆက္လ်က္ ထမင္းစားခန္းရွိေပမယ့္ သိပ္ၿပီးလူစုံေလ့မရွိဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕မမေတြက တီဗီေရွ႕မွာ စားေလ့ရွိၾကတာကိုး။ ပုံမွန္အားျဖင့္ ထမင္းစားခ်ိန္က ခုနစ္နာရီေလာက္ဆိုေတာ့ ကိုရီးယားကားၾကည့္တဲ့သူေတြက ခြဲထြက္သြားေတာ့ ထမင္းစားခန္းထဲမွာ သုံးေလးေယာက္ေလာက္ပဲ စားျဖစ္ၾကတယ္။ ထုံးစံအတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ ေမေမရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္၊ ေအပရယ္၊ နိုနိုနဲ႔ ဇြန္တို႔ေလာက္ပါပဲ။
ေမကေတာ့ သိတယ္မဟုတ္လား၊ ဆံပင္ပုံေလးေတြ လန္းတာေတြ႕မလားဆိုၿပီးကို မ်က္ေတာင္မခတ္ဘဲ ၾကည့္ေနတယ္ ထင္ပါရဲ့။ က်န္တဲ့သူေတြနဲ႔ အတူတူေပါ့။

စားၿပီးေသာက္ၿပီးေတာ့ ကိုရီးယားကားေတြထဲကလို စားေကာင္းပါတယ္တို႔၊ အိုမား ပင္ပန္းသြားၿပီတို႔ေတာ့ မေအာ္ၾကပါဘူး။ တခ်ိဳ႕က ဒီေန႔ စားေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာၾကေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ကလည္း ပန္းကန္ေတြ ေဘစင္ထဲ ထည့္ၿပီး ျပန္ထြက္သြားၾကတယ္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ပန္းကန္ကို ေဘစင္ထဲပို႔၊ လက္ေဆးၿပီး အခန္းထဲ ျပန္လာခဲ့တယ္။ အသစ္ထြက္ထားတဲ့ ေအာင္လအေခြကို စီဒီေဝါ့မန္းနဲ႔ နားေထာင္ရင္း ကုတင္ေျခရင္းက ဆိုဖာမွာ ထိုင္ေနလိုက္တယ္။ ေန႔ခင္းက ဝယ္ထားတဲ့ ေဘာလုံးဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ကို ေကာက္ကိုင္ၿပီး ဘယ္ပြဲကို ေၾကးတင္ရင္ေကာင္းမလဲ တြက္ေနလိုက္တယ္။

ဒီတစ္ခါပြဲေတြက ဖုန္းထဲက မက္ေဆ့အရၾကည့္ရရင္ ေၾကးက မမိုက္ဘူးဗ်ာ။ ဘယ္ဘက္ေနေန ရႈံးရင္ရႈံး မရႈံးရင္လည္း အရနည္းနိုင္တဲ့ ပြဲေတြခ်ည္းပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ အုံးစားေနတုန္း ပုခုံးကို လာပုတ္ခံရလို႔ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္လုံးနဲ႔တည့္တည့္မွာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ထက္ေနၾကည္ဆိုတဲ့ ကုလားဒိန္ေလးဆိုသလို ေရွာင္လို႔တိမ္းလို႔ မလြတ္နိုင္ပါျဖစ္ေနတယ္။

ဘယ္သူမ်ားလဲ၊ ေအပရယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အရင္လိုမဟုတ္တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔အတူ ကိုယ္သင္းနံ့ကေလးကိုပါ ခံစားမိလိုက္တယ္။ မ်က္လုံးကလည္း လည္ပင္းေပါက္ထဲကေန ဖြံ့ၿဖိဳးတဲ့ ရင္သားအထက္ပိုင္းကေလးရယ္၊ ဂ်င္မ္ပုံမွန္ကစားတဲ့ အက်ိဴးေတြ ျဖစ္မွာေပါ့။

`ဟဲ့ … ေအပရယ္ … မမႀကီး … ဘာတုန္းဟ၊ ငါ့မွာ လန႔္သြားတာပဲ´

`ဖုန္းျပန္ေပးေလ၊ ၿပီးေတာ့ အခု ေအာက္ဆင္းခဲ့ဦး။ ဒီေန႔ နင္နဲ႔ငါ ပန္းကန္ေတြ ေဆးရမယ့္အလွည့္´

ဟိုက္၊ ဒုကၡပဲ။ ပုဆိုးနဲ႔ဆိုေတာ့ ေအာက္က ေထာင္ထေနတဲ့ ညီေတာ္ေမာင္ကလည္း ကြယ္လို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး။

`အင္း … ခဏေလး၊ ဒါေလးတစ္ပုဒ္ နားေထာင္ၿပီးရင္ လာခဲ့မယ္ေလ´

`ဘာသီခ်င္းမို႔လို႔လဲဟာ … ဒီေလာက္ အေရးတႀကီး´

`My Home Paradise … ရပလား´

ေျခေထာက္ေဆာင့္ၿပီးလွည့္ထြက္သြားတယ္။ ေနာက္က လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ တသိမ့္သိမ့္နဲ႔၊ ခက္တယ္ဆိုကာမွ။

***

ေအပရယ္တစ္ေယာက္လည္း ခက္ေနတယ္။

ေမာင္ေမာင့္အခန္းထဲက ထြက္လာၿပီး အခန္းေရွ႕လမ္းမွာ နံရံကိုမွီရင္း ရင္ေတြ တမ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္။ အစကေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ကို သူ႔ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္အျဖစ္ထက္ပိုၿပီီး သတိမျပဳခဲ့မိဘူး။ ခုေတာ့ ညေနက သူဝယ္တဲ့အေခြေတြရယ္၊ တံခါးမေခါက္ဘဲ အခန္းထဲ ဝင္သြားမိလို႔ ျမင္လိုက္ရတာရယ္၊ တစ္ခါတစ္ခါ အနီးကပ္အတူရွိေနရခ်ိန္ေတြရယ္၊ သူ႔လို ရည္းစားမထားတာၾကာတဲ့ အပ်ိဳမႀကီးတႀကီးေလးအတြက္ေတာ့ ေလာင္ၿမိဳက္ေစတဲ့ မီးေတာက္တခ်ိဳ႕လိုပဲေလ။

အို … မျဖစ္နိုင္ပါဘူးလို႔ စိတ္ထဲကေတာ့ ျငင္းဆန္ေနမိတယ္။ ရင္ေတြကေတာ့ ခုန္ေနတုန္းပဲ။ ခုနကဆို သူ႔ပုဆိုးမွာ …။ ဟယ္ … ေတာ္ပါၿပီ၊ ဆက္မေတြးခ်င္ေတာ့ပါဘူး။

ေအပရယ္ သူ႔အေတြးစေတြ ျဖတ္ေတာက္ရင္း မီးဖိုခန္းထဲ ဆင္းခဲ့တယ္။ ပန္းကန္ေတြကေတာ့ ပုံလို႔ေပါ့။ မေရွးမေႏွာင္းမွာပဲ အိမ္ေနရင္း ေဘာင္းဘီတိုနဲ႔ ေမာင္ေမာင္ ေရာက္လာတယ္။ လက္ထဲမွာလည္း သူ႔ဖုန္းကို ကိုင္လို႔ေပါ့။

****

ပန္းကန္ပုံကေတာ့ မနည္းဘူးပဲ။ အင္းေလ၊ လူရွစ္ေယာက္စာဆိုေတာ့လည္း ဒီေလာက္ေတာ့ရွိမွာေပါ့လို႔ ေတြးရင္း ေမာင္ေမာင္ ပန္းကန္ ေတြကို စကိုင္လိုက္ေတာ့ …

`ထားလိုက္ ေမာင္ေမာင္၊ ငါေဆးလိုက္မယ္၊ နင္က အေျခာက္ျပန္သုတ္ေပး … ဟုတ္လား´

ဒါနဲ႔ပဲ သူလည္း ေနာက္ဆုတ္၊ အဝတ္တစ္ခုယူၿပီး ေအပရယ္ ေဆးေပးသမၽွ ပန္းကန္ေတြကို သုတ္ဖို႔ျပင္တယ္။

ေအပရယ္ ပန္းကန္ေဆးေနတာကို ၾကည့္ရတာ လႈပ္လႈပ္လႈပ္လႈပ္နဲ႔ မရည္ရြယ္ပါဘဲ လက္ထဲက သုတ္ေနတဲ့ မယ္လမင္းပန္းကန္ တစ္လုံးက လြတ္က်ျပန္ေတာ့ ထိုင္ေကာက္လိုက္ရင္း ေဘာင္းဘီတိုေလးေအာက္က ေပါင္သားေဖြးေဖြးေလးေတြကိုပါ ေသခ်ာျမင္လိုက္ရတယ္။

တကယ္ေတာ့ ေအပရယ္ကလည္း သူ႔ကို ေမာင္ေမာင္ ဒီလိုစူးစိုက္ၾကည့္ေနတာကို သတိျပဳမိတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ထဲကေန နိုးႂကြလာတဲ့ သာယာစိတ္ေၾကာင့္ ဘာမွ မေျပာမိဘူး။ မသိမသာလိုလိုနဲ႔ေတာင္ ဂိုက္ေပးၾကမ္းလိုက္ေသးတယ္။

ေမာင္ေမာင္လည္း ျပန္ထရပ္လိုက္ေတာ့ ေအပရယ္ ေနာက္ဆုတ္လိုက္တာနဲ႔ ၾကဳံၿပီး ႏွစ္ေယာက္ ဝင္တိုက္မိသြားၾကတယ္။ ေမာင္ေမာင္ အေနနဲ႔ ေအပရယ့္ကိုယ္လုံးေလးဆီက ႏူးညံ့ေႏြးေထြးတဲ့ အေတြ႕ကို ခံစားမိလိုက္သလို၊ ေအပရယ္ကလည္း သူ႔ေနာက္ပိုင္းကို လာေထာက္မိတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ပစၥည္းကို သတိျပဳမိလိုက္တယ္။

ႏွစ္ေယာက္သား တိုက္မိလိုက္တဲ့အရွိန္ေၾကာင့္ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ ေဘစင္ထဲကို လက္ေထာက္မိသြားၿပီး သူ႔အက်ႌေရွ႕မွာ ဆပ္ျပာေရေတြနဲ႔ ေပသြားေလရဲ့။ ေမာင္ေမာင္ကလည္း ယိုင္သြားတဲ့ ေအပရယ္ကို ထိန္းေပးတဲ့အေနနဲ႔ လက္ေမာင္းကို ဖမ္းဆြဲလိုက္တာ ႐ုတ္တရက္မို႔ လက္ေမာင္းကို မိ႐ုံမကဘူး၊ အိစက္ညက္ေညာတဲ့ ရင္သားကိုပါ ခလုတ္တိုက္မိသြားတယ္။

ႏွစ္ေယာက္သား မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိေတာ့ မ်က္ႏွာေလးေတြကို နီလို႔။ ေယာက္်ားေလးပီပီ ေမာင္ေမာင္ကပဲ စတင္သက္ဝင္လာတယ္။

`ေဆာရီး မမ … မေတာ္လို႔ေနာ္ … ဒါနဲ႔ နင့္အက်ႌေရွ႕မွာ ဆပ္ျပာေတြ ေပကုန္ၿပီ၊ သြားလဲလိုက္ဦး။ ဒီမွာ ငါပဲ ဆက္ေဆးထားလိုက္မယ္´

သြားမလဲလို႔လည္း မျဖစ္ေတာ့ဘူးေလ။ ပါးလ်ားတဲ့ခ်ည္သားအက်ႌေလးမို႔ ေသခ်ာၾကည့္ရင္ ေအပရယ့္ေရွ႕ပိုင္းမွာ ေအာက္က ဝတ္ထားတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြကို ရိုးတိုးရိပ္တိတ္ေတာင္ ျမင္ေနရၿပီ။ ဒါနဲ႔ပဲ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ သူ႔အခန္းကို ေျပးတက္သြားတယ္။

အိမ္ေရွ႕မွာကေတာ့ အလွည့္မက်တဲ့သူေတြက တီဗီၾကည့္ေကာင္းတုန္း၊ ကိုရီးယားကားၿပီးလို႔ အေခြထိုးေနၾကၿပီေပါ့။ နိုနိုက ေမ့အေပၚမီ၊ ဂ်ဴလိုင္ကေတာ့ ေခါင္းအုံးေလးကိုင္ၿပီး ေမွာက္လ်က္သား၊ ေမေမကေတာ့ သြားအိပ္ေနၿပီ ထင္တယ္။ ေက်ာင္းသူႏွစ္ေယာက္ေတာ့ စာသြားက်က္ေနလရဲ့။

ေအပရယ္တစ္ေယာက္ သူ႔အခန္းကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္း အဝတ္မလဲနိုင္ေသးဘူး။ သူ႔ကုတင္ေလးေပၚပဲ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။

ရင္ေတြကေတာ့ တဒိန္းဒိန္းခုန္ဆဲ။ လွိုက္ဖိုတဲ့ ရင္ႏွစ္မႊာက ထူးဆန္းတဲ့ခံစားမႈကိုလည္း သူ သတိျပဳမိတယ္။ ခုနက မေတာ္တဆလား၊ ေသခ်ာလားေတာ့ မသိ၊ ေမာင္ေမာင့္လက္နဲ႔ ကိုင္မိလိုက္တဲ့ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ေမာပန္းသလိုလို ႏြမ္းလ်သလိုလို။

သူ႔ဟာႀကီးနဲ႔ ေထာက္မိလိုက္တာလည္း လူေတာင္ ေနရာမွာတင္ သတိေမ့ခ်င္သြားတာ။ မိန္းကေလးတို႔သဘာဝ အလိုလိုသိစိတ္ကေန ခန႔္မွန္းၾကည့္ေတာ့ နည္းတာႀကီးဟုတ္ဘူးဘဲ။

ေအပရယ့္စိတ္ေတြ ယိုင္နဲ႔စျပဳလာၿပီ။ သူ႔ေမာင္ေလး အဲ … ေမာင္ေလးျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ကို ခ်စ္မိေနၿပီလား၊ ခံစားမိေနၿပီလား။ ဒါေတြဟာ ေသြးသားကလာတဲ့ ဆႏၵလား၊ ႏွလုံးသားကလာတဲ့ အခ်စ္လား သူမသိေတာ့ဘူး။ သူသိတာက ေမာင္ေမာင္နဲ႔ေတြ႕ရင္ သိပ္ကို ရင္ခုန္မိတာ။

သက္ျပင္းရွည္တစ္ခုခ်ရင္း အဝတ္ဗီရိုဆီကို သြားလိုက္တယ္။ ညအိပ္ခါနီးဆိုေတာ့ ဂါဝန္ကိုပဲ လဲလိုက္ဖို႔ စဥ္းစားထားတယ္ေလ။

ေပသြားတဲ့အက်ႌကို စခၽြတ္ခၽြတ္ခ်င္းပဲ ေသခ်ာျပန္မပိတ္ရေသးတဲ့ တံခါးက အနည္းငယ္ဟသြားတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း စိတ္ရိုင္းတဝက္၊ စိတ္လႈပ္ရွားမႈတဝက္ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔အဖို႔ေတာ့ ဂ႐ုမစိုက္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။

အက်ႌကို ခၽြတ္ၿပီး ကုတင္ေပၚပစ္တင္လိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေအာက္က ေဘာင္းဘီကို ခၽြတ္တယ္။

ဘရာကို ခၽြတ္ဖို႔လုပ္ရင္း အနည္းငယ္ တုံ႔ဆိုင္းေနမိတယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္၊ ျဖစ္နိုင္တာကေတာ့ ေမာင္ေမာင္ပါပဲ၊ ေခ်ာင္းၾကည့္ ေနတယ္ဆိုတာကို သိေနတာကိုး။ အားနည္းနည္းတင္း သတၱိနည္းနည္းေမြးရင္း ေနာက္ဘက္က ခ်ိတ္ေတြဆီ လက္လွမ္းလိုက္ေတာ့ ရင္ကို ေကာ့ျပလိုက္သလိုျဖစ္သြားတာေပါ့။ ခ်ိတ္ျပဳတ္သြားတဲ့ ဘရာကိုလည္း ကုတင္ေပၚပဲ ပစ္တင္လိုက္တယ္။
ဂါဝန္ကို ေခါင္းကေန စြပ္လိုက္ၿပီး ေအာက္က ပင္တီကို ခၽြတ္၊ အဝတ္ေဟာင္းျခင္းထဲ ထည့္လိုက္ရင္း ေအာ္ေျပာလိုက္တယ္။

`ၾကည့္လို႔ေကာင္းေနတယ္ေပါ့ေလ´

***

ကၽြန္ေတာ္ ပန္းကန္ေတြ ေဆးၿပီး အေျခာက္သုတ္ၿပီးၿပီလို႔ ေျပာဖို႔ ေအပရယ္တို႔အခန္းကို တက္လာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း တံခါးကို မေခါက္လိုက္မိဘူး။

ဟုတ္တယ္။ ျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကက္ေသေသသြားေစတယ္။ စိတ္မွတ္မဲ့လိုပဲ လက္တစ္ဝါးေလာက္ဟေနတဲ့ တံခါးကို နည္းနည္းပို တြန္းဖြင့္လိုက္မိတယ္။

အေသအခ်ာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ေအပရယ္ အဝတ္လဲတာကို ေခ်ာင္းၾကည့္မိတာ ဝန္ခံပါတယ္။ လူပ်ိဳျဖစ္ၿပီးကတည္းက ခုလို မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ အဝတ္လဲေနတာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္ဖူးတာပါပဲ။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလ ေတြ႕ဖူးေပမယ့္ သိပ္မမွတ္မိေတာ့ဘူးေလ။

အဝတ္အစားေတြနဲ႔တုန္းက ကိုယ္လုံးလွတယ္လို႔ပဲ ထင္ေနတာ။ ခုေတာ့ လွတယ္ဆိုတာထက္ပိုၿပီး Perfect Body လို႔ ေျပာရမယ္ဗ်ာ။ တကယ့္ Hourglass Figure ပါပဲ။ နို႔ေတြကလည္း D-Cup ေလာက္ရွိမယ္။ ဟဝွာေခြေတြထဲမွာေတာ့ အဲလိုမ်ိဳးထက္ႀကီးတာေတာင္ ျမင္ဖူးေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အင္ပလန႔္ေတြ ဆီလီကြန္ေတြ။ သူ႔ဟာကမွ သဘာဝ၊ ဘုရားေပးတဲ့အတိုင္းပဲဗ်။

အခန္းထဲက လွမ္းေအာ္လိုက္သံကို ၾကားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ကမန္းကတန္း လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။

`ဟုတ္ကဲ့ … အကုန္ေဆးၿပီး၊ အဝတ္နဲ႔လည္း သုတ္ထားၿပီးၿပီ´

ကၽြန္ေတာ့္စကားအဆုံးမွာ ေအပရယ္က အခန္းဝကို ေရာက္ေနၿပီ။

`ငါေမးတာ အဲဒါမဟုတ္ဘူး၊ ၾကည့္ေကာင္းေနလားလို႔ ေမးတာ´

ဝတ္ထားတဲ့ ဂါဝန္က စပန႔္သားဆိုေတာ့ ေပ်ာ့ေပ်ာ့အိအိနဲ႔ တစ္ကိုယ္လုံးအလွကို ေဖာ္ျပေနတယ္။ ဒီၾကားထဲ လည္ပင္းကလည္း ေတာ္ေတာ္ဟိုက္လို႔ အထက္ပိုင္းက ကြဲေၾကာင္းေလးေတာင္ ျမင္ေနရေတာ့ တံေတြးေတာင္ နင္သြားသလိုပဲ။

`အာ …´

ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ။ မိန္းကေလး၊ ကိုယ့္အစ္မလို ေနခဲ့တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ အဝတ္လဲေနတာကို ေခ်ာင္းၾကည့္မိ တာကို။ ျမင္လိုက္ပါတယ္၊ ဘယ္ေနရာ ဘယ္လိုလွတာလို႔ ေျပာဖို႔ကလည္း မျဖစ္ဘူးေလ။

`ကဲ … ေျပာေလ …´

ေအပရယ္က ေရွ႕ကို တိုးရင္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တျဖည္းျဖည္း နီးကပ္လာတယ္။ အဲဒီမွာ အရပ္အနိမ့္အျမင့္ ကြာျခားခ်က္က ပိုသိသာတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္အရပ္ ေျခာက္ေပ ျမင္ကြင္းကေန သူ႔အရပ္ကေလး ငါးေပေလးရဲ့ အေပၚစီးျမင္ကြင္းကို ဆိုေတာ့ဗ်ာ၊ ေတြးၾကည့္ေပါ့။

ႏွစ္ေယာက္စလုံးပဲ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ နီးကပ္လာတဲ့ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ရင္ခုန္ႏႈန္းေတြ ျမန္လာတယ္။ သူ႔ရင္ခုန္သံကို ကၽြန္ေတာ္ ခံစားလို႔ရေနတယ္။ သူလည္း ဒီအတိုင္းပဲ ေနမွာပါပဲ။

`ေအ … ေအပရယ္ … ငါ … ငါ … မရည္ရြယ္ပါဘူးဟာ၊ နင္ အဝတ္လဲၿပီးၿပီမွတ္လို႔ ေအာက္မွာ အကုန္ရွင္းၿပီးၿပီလို႔ လာေျပာတာပါ´

ေအပရယ္က ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လုံးေတြထဲအထိ စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ တျဖည္းျဖည္း သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ျပဳံးစစ အရိပ္အေယာင္ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

`ကဲပါ … ဒီေလာက္လည္း ျဖစ္မေနပါနဲ႔၊ မ်က္ႏွာႀကီးကို နီလို႔။ ဒီမွာ မိန္းကေလးက ဘာမွမျဖစ္ရေသးဘူး၊ သူကပဲ တစ္ျပန္ႀကီး။ ေမာင္ေမာင္ရယ္ … ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါ့ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ အနားမွာရွိေနတာ ငါ့အတြက္ စိတ္ခ်ရပါတယ္။ မဟုတ္ဘူးလား …´

ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တုန္း သူက ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ဆုပ္ညႇစ္လိုက္တယ္။ အားေပးသလိုမ်ိဳးေပါ့။

ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာေလးေမာ့ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္လည္ပင္းကို နမ္းလိုက္တယ္။ အရပ္က နည္းနည္းကြာေတာ့ မီရာကို နမ္းတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့ေလ။

ဟယ္ရီေပၚတာ ဝတၳဳထဲက ဖလဲယား ဒယ္လ္ေကာလ္ရဲ့ အနမ္းအေၾကာင္း ေရးထားတာ ဖတ္ဖူးလား။ ဒီလိုဆိုတယ္။

`Fleur bent down, kissed Harry twice on each cheek (he felt his face burn and wouldn't have been surprised if steam was coming out of his ears again)´

ပူေႏြးတဲ့အထိအေတြနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ့္ေသြးေတြ ဆူပြက္လာသလိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ စာထဲမွာ ဖတ္ဖူးတာ ဒါမ်ိဳးထင္ပါရဲ့။

ကၽြန္ေတာ္ မခံစားနိုင္ေတာ့တာနဲ႔ သူ႔လက္ထဲကေန ႐ုန္းထြက္လိုက္ၿပီး အခန္းကို ျပန္ခဲ့လိုက္တယ္။

***

ေမာင္ေမာင့္အခန္းဆီက တံခါးပိတ္သံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။

ေအပရယ္လည္း သူ႔အခန္းထဲ ျပန္ဝင္ တံခါးကို အသာေစ့ပိတ္လိုက္ရင္း ခုတင္ေပၚ လွဲခ်လိုက္တယ္။ သူ႔ရင္ထဲမွေတာ့ တလွပ္လွပ္ခုန္လို႔ေပါ့။

ခုတင္ေပၚက အဝတ္ေတြကို ေဘးကို တြန္းခ်လိုက္ရင္း ေစာင္ေလးကို ဆြဲျခဳံလိုက္တယ္။

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ သူ႔လက္ကေလးက သူ႔ညီမေလးကို စမ္းမိတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ စိုစိုစြတ္စြတ္ျဖစ္ေနၿပီေလ။

***

ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြ ခုန္ေနတယ္။ ရင္ထဲမွာ ပူၿပီး ေရငတ္သလို ခံစားရတယ္။ ေရေသာက္ၾကည့္ေတာ့လည္း မေပ်ာက္ဘူး။ ေရငတ္တာမွ ဟုတ္ရဲ့လား၊ အခ်စ္ငတ္တာမ်ားလား။

ျမင္ခဲ့ရတဲ့ အလွအပေတြကို ျပန္လည္ပုံေဖာ္မိတိုင္း တစ္ကိုယ္လုံးေပါက္ကြဲထြက္ေတာ့မလို ခံစားရတယ္။ လိမ္ညာစကားေျပာမိရင္ ႏွာေခါင္းရွည္ထြက္လာတဲ့ ပီေနာ့ခီယိုလိုပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း မရိုးမသားစဥ္းစားမိရင္ ရွည္ထြက္လာတတ္တဲ့ ညီတစ္ေကာင္ရွိတယ္။

ခဏခဏ ဆုံးမရတာေပါ့ေလ။ အင္း … သူ႔ကို ဆုံးမမိရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ပဲ ပင္ပန္းတာပါပဲဗ်ာ။

***

ကၽြန္ေတာ္ ေအပရယ့္ကို ေရွာင္ေနမိတာ ႏွစ္ရက္ရွိသြားၿပီ။

မနက္ေစာေစာတည္းက သင္တန္းသြား၊ ညေန ေနာက္က်မွ ျပန္လာ၊ ထမင္းကို တစ္ေယာက္တည္းစားနဲ႔ေပါ့။ ေအပရယ့္ကို ေရွာင္ရင္း မိသားစုနဲ႔ပါ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနမိတယ္။
ေမေမတစ္ေယာက္ ႐ုံးကိစၥနဲ႔ နယ္ဆင္းသြားတာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဘာမွမေျပာမိလိုက္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။

ဒီေန႔လည္း မနက္ေစာေစာတည္းက သြားမလို႔ပါပဲ။ ညကလည္း ႏွိုးစက္ေပးထားပါရက္နဲ႔ မျမည္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္နိုးလာေတာ့ ကိုးနာရီေလာက္ရွိသြားၿပီ။ ႏွိုးစက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညႏွစ္နာရီကို ညႊန္ျပေနတယ္။ ဓာတ္ခဲကုန္သြားလို႔လား မသိဘူး။ လက္တံက ေရွ႕တိုးလိုက္၊ ျပန္ဆုတ္လာလိုက္နဲ႔။

ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာသစ္၊ သြားတိုက္ၿပီး အခန္းျပန္လာခဲ့တယ္။ အဝတ္အစားလဲမယ္လုပ္ေတာ့ အခန္းတံခါးေခါက္သံၾကားလိုက္ရတယ္။

`ေမာင္ေမာင္ … တို႔ေတြ နည္းနည္းေလာက္ ေဆြးေႏြးရေအာင္၊ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုမ်ိဳး ေရွာင္ေနရသလဲဆိုတာကို …´

ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မေျဖမိဘူး။ ဘာသံမွ ျပန္မေပးရင္ေတာ့ သူ ထြက္သြားတန္ေကာင္းပါရဲ့။

`ေမာင္ေမာင္ … မမႀကီး ဒီမွာ မင္းတံခါးဖြင့္တဲ့အထိ ေစာင့္ေနမယ္၊ တို႔ေတြ တိုင္ပင္ၿပီး အေျဖတစ္ခုေလာက္ေတာ့ ရမွာပါ´

ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေလးေလးနဲ႔ပဲ တံခါးကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ နည္းနည္းေလာက္ဟၿပီး ေခါင္းထြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အခန္းေရွ႕တည့္တည့္မွာ ရပ္ေနတဲ့ ေအပရယ္။

အိမ္ေနရင္း ခ်ည္သားအက်ႌျဖဴ၊ ဂ်င္းပင္ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ကေန မွိန္ေဖ်ာ့စြာက်ေနတဲ့ ေနေရာင္ျခည္ေအာက္မွာ ဝင္းဝင္းပပ လွေနေလရဲ့။

`ေမာင္ေမာင္ … တံခါးဖြင့္ပါဦး၊ ေနာ္ … မမ ဝင္ခဲ့မယ္´

သူ႔ရဲ့ ခ်ိဳသာတဲ့စကားရဲ့ေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ငိုင္ေငးေနမိရာကေန ျပန္လည္သက္ဝင္လာမိတယ္။ တံခါးကို စိတ္မွတ္မဲ့စြာ ဖြင့္ေပးလိုက္မိတယ္။

`အင္း … ဝင္ခဲ့ပါ´

ေအပရယ္ အခန္းထဲကို ဝင္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ခုတင္ေဘးက ပတ္ေလၽွာက္သြားၿပီး ျပတင္းလိုက္ကာေတြကို ဆြဲဖြင့္လိုက္ရင္း …

`လိုက္ကာေလးဘာေလးလဲ ဖြင့္ပါဦး၊ နင့္အခန္းက အလင္းေရာင္မွ ရရဲ့လားမသိဘူး´

ေနေရာင္ျခည္တခ်ိဳ႕ကေတာ့ သူ႔ကိုယ္ေပၚကို ျဖတ္ၿပီး အခန္းၾကမ္းျပင္ေပၚ အရိပ္က်ေစတယ္။ သူလမ္းေလၽွာက္လိုက္တိုင္း ကၽြိကနဲ ျမည္ေနတဲ့ အိမ္တြင္းစီးဖိနပ္ရဲ့အသံက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကက္သီးထေစတယ္။ ျပတင္းေပါက္နားမွာ လမ္းေလၽွာက္ေနတဲ့ ေအပရယ့္ကိုယ္ေလးကို ေနေရာင္က လင္းလက္ေနေစေအာင္ ေထာက္ပံ့ေပးထားတယ္။ သတိျပဳမိလိုက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရင္ခုန္ႏႈန္းက တိုးတက္လာတယ္။

***

ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ အခန္းတံခါးကို ျပန္ပိတ္လိုက္ရင္း ေခါင္းကိုေတာ့ ငုံ႔ထားလိုက္မိတယ္။ ေအပရယ္ကေတာ့ အခန္းတစ္ပတ္ လမ္းေလၽွာက္ၿပီး အခု သူ႔ခုတင္ေပၚမွာ ထိုင္လိုက္တယ္။

`ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ ေအပရယ္ … အဲ … မမႀကီး´

သူက ေအပရယ့္ကို မၾကည့္ဘဲ ေမးလိုက္တယ္။

`ေျပာစရာရွိလို႔ေပါ့ ေမာင္ေမာင္ရယ္ … တို႔ေတြ ကိစၥတခ်ိဳ႕ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဆြးေႏြးသင့္တယ္လို႔ မထင္ဘူးလား´

`အဲဒီလိုေတာ့လည္း … အင္း … တကယ္ေတာ့ …´

`ေမာင္ေမာင္ … နင္ဟာေလ … ဒီေလာက္ေတာင္မွပဲ …´

`ကဲ … ကဲ … ဘာေျပာခ်င္တာလဲ ခင္ဗ်ာ´

ေမာင္ေမာင္ သူ႔အစ္မကို စိတ္ရႈပ္ရႈပ္နဲ႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။

ေအပရယ္က သူ႔ခုတင္ေစာင္းမွာ ထိုင္ေနတယ္။ ေနေရာင္က သူ႔အက်ႌေနာက္ကေန မီးေမာင္းထိုးေပးထားသလိုပဲ။ စိတ္ရႈပ္တာက တဝက္၊ စိတ္လႈပ္ရွားတာက တဝက္ျဖစ္လာၿပီ။

`တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္လိုေတြးတယ္၊ ဘယ္လိုခံစားမိတယ္ ဆိုတာရယ္၊ ေနာက္ၿပီး နင္ ဘာျဖစ္လို႔ ခုလို ေရွာင္ေနတယ္ဆိုတာရယ္ …´

ေအပရယ္က သူ႔အိပ္ယာေပၚ မွီလိုက္ရင္းနဲ႔ ေျပာတယ္။ သူ႔ကိုယ္ေပၚက အမို႔အေမာက္ အလွအပေတြက ပိုၿပီးထင္ရွားလာတယ္။

`နင္ ဘာေတြေျပာေနတာလဲ မမႀကီး … ငါ … ငါ …´

သူ႔မွာ စကားေတာင္ နည္းနည္းထစ္သြားတယ္။ သူ႔ညီေလးကေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ နိုးၾကားလာတယ္။ သူ႔မ်က္လုံးေတြ၊ ဦးေႏွာက္နဲ႔ ေသြးသားခံစားမႈေတြသာ တစ္ဆက္တည္းမရွိရင္ေကာင္းမယ္လို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ ဘာမ်ားတတ္နိုင္မွာမို႔လို႔လဲ။

`နင္ သိပါတယ္ ေမာင္ေလးရယ္ … နင္ ငါ့ကို ေရွာင္ေနတာ ႏွစ္ရက္ရွိသြားၿပီေနာ္၊ ေနာက္ဆုံး ငါတို႔ ေတြ႕ျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့ အခ်ိန္ကေန ခုထိပဲ၊ အဲဒီတုန္းက ငါ့အခန္းမွာေပါ့ေလ …´

သူ႔ဆံပင္ေတြကို ေနာက္ကို သပ္တင္ရင္းနဲ႔ ေအပရယ္က ေျပာလိုက္တယ္။ လက္ကို လႈပ္ရွားလိုက္ေတာ့ သူ႔ရဲ့ ျပည့္ၿဖိဳးတဲ့ ရင္အလွက ပိုၿပီး ေပၚလြင္လာတယ္။

`ငါ ……´

ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ စကားေျပာမယ္လုပ္ရင္းနဲ႔ တံေတြးမ်ိဳခ်လိုက္ရတယ္။

`ဘာေျပာခ်င္တာလဲ ေမာင္ေမာင္´

ေအပရယ္က စိတ္လႈပ္ရွားစျပဳေနတဲ့သူ႔ကို အေျဖေတာင္းလိုက္ေလရဲ့။

***

ခဏေလာက္ေတာ့ အားယူေနမိေသးတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကို တင္းလိုက္ၿပီး …

`တကယ္ေတာ့ … ငါ … နင့္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဖို႔ ခက္ေနလို႔ပါ။ တို႔ေတြ … တို႔ေတြ … ၾကဳံခဲ့ရတာကို ေတြးၿပီး ငါ နင့္အေပၚ ရွက္ေနလို႔ပါ။ ေရွာင္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး ေအပရယ္ … ငါ … ဘာလုပ္ရမယ္မွန္း မသိဘူး … ခုထိလည္း မသိေသးဘူး …´

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေပးလိုက္တဲ့ ဆင္ေျခက သိပ္ေတာ့ ယုံခ်င္စရာ မေကာင္းလွဘူး။ သူလည္း ရိပ္စားမိပုံရတယ္။

`အင္း … သိပ္ေတာ့ မျပည့္စုံဘူး၊ ဒါပဲလား ေမာင္ေမာင္ … ဒီတစ္ခုတည္းအတြက္နဲ႔လား …´

`ဟုတ္တယ္ …´

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေအပရယ္က ထထိုင္လိုက္တယ္။ ေျခတစ္ေခ်ာင္းေပၚ တစ္ေခ်ာင္းတင္လို႔ေပါ့။ သိပ္မေဝးလွတဲ့အကြာအေဝးမွာ သိပ္ၿပီး ခံစားမိေနတဲ့အခ်ိန္မွာ၊ သူ႔ရဲ့ ရင္ခုန္စရာလႈပ္ရွားမႈက ကၽြန္ေတာ့္ကို ပို႐ူးသြပ္ေစမယ္လို႔ ထင္မိတယ္။

`ဘာျဖစ္လို႔ ေရွာင္လႊဲခ်င္ရတာလဲ ေမာင္ေလး၊ လက္ရွိအေျခအေနေတြနဲ႔ ခံစားခ်က္ေတြက ဒီလိုမ်ိဳး ေရွာင္ေန႐ုံနဲ႔ ၿပီးသြားမွာလား´

စကားလုံးေတြက ပိုၿပီးသိပ္သည္းလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာေရာ ေဘာင္းဘီထဲမွာပါ ပိုၿပီးတင္းက်ပ္လာတယ္။

ေအပရယ့္မ်က္လုံးေတြကို ၾကည့္ရတာ သူ တစ္ခုခုကို သိေနသလိုပါပဲလား။ သူ႔ရဲ့ ေမးခြန္းေတြနဲ႔ လႈပ္ရွားမႈေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ခံစစ္ကို ၿပိဳလဲေစတယ္ဆိုတာကိုေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္ ၿငိမ္သက္စြာနဲ႔ပဲ ေအပရယ့္ကို စိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လို ထိန္းခ်ဳပ္ရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ ယိုင္နဲ႔ေနၿပီလား။ သိေနၿပီလား ေအပရယ္။

`ေမာင္ေမာင္ရယ္ … ေျပာစမ္းပါ၊ ေျပာလိုက္စမ္းပါ။ တို႔ေတြ အနည္းဆုံးေတာ့ ပြင့္လင္းဖို႔လိုေနၿပီ။ ငါ့မွာ နင့္အတြက္ ေျပာဖို႔စကားေတြ ရွိတယ္၊ နင့္ဆီမွာလည္း ေျပာစရာေတြရွိမယ္ဆိုတာ ငါသိတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါ နားေထာင္ခ်င္တယ္၊ ေက်းဇူးျပဳၿပီး သိခ်င္တယ္၊ ေမာင္ေမာင္ …´

ခ်ိဳသာတဲ့စကား၊ ေနာက္က လိုက္ပါလာတဲ့ ယုံၾကည္မႈ၊ ဒါေတြ ေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲက စကားေတြ ပြင့္ထြက္လာခဲ့တယ္။

`ဒီမွာ ေအပရယ္ … ငါ နင့္ကို တကယ္ပဲ သေဘာက်တယ္။ အစ္မတစ္ေယာက္ဆိုတာကို ခဏေမ့ထားၿပီး မိန္းကေလးတစ္ေယာက္လို ငါ့ရင္ထဲက ခံစားမိတယ္။ ေအပရယ္ … ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ နင္နဲ႔ငါ အတူရွိေနခ်ိန္မ်ိဳး၊ လက္ခ်င္းထိတဲ့အခ်ိန္၊ အသားခ်င္းထိမိတဲ့အခ်ိန္၊ တစ္ခါတေလ ငါ နင္နဲ႔ ပူးပူးကပ္ကပ္ရွိတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ သိပ္ကို ခံစားရတယ္။ အဲဒါက ငါခံစားမိတာ၊ ဒါေပမယ့္ သိပ္မၾကာေသးခင္အခ်ိန္ကမွ သိခဲ့ရတဲ့ ငါ့ဘဝဟာ ဘယ္လိုမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အရင္တုန္းက တို႔ေတြဟာ ေမာင္ႏွမေတြေလ … ေအပရယ္ … တကယ္ေတာ့ ငါ သိပ္ခံစားရပါတယ္ဟာ …´

ေအပရယ္က သူ႔ေျခေထာက္ေတြကို ဆန႔္လိုက္တယ္။ ေျဖာင့္စင္းသြယ္လွတဲ့ ဆင္ႏွာေမာင္းသဏၭာန္က ေနာက္ခံရွိေနတဲ့ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ျဖဴေဖြးဝင္းလက္စြာ ေတာက္ပလာတယ္။ လက္ကို ပိုက္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဘာင္ခတ္ထားသလို သူ႔ရင္အစုံက ပိုမိုျမင့္တက္လာတယ္။

`ဒါပဲလား ေမာင္ေမာင္ … နင့္ရင္ထဲက စကားေတြလား … ထပ္ေျပာပါဦး …´

အဲဒီလို ေမးလိုက္စဥ္မွာပဲ မ်က္လုံးေလးဝင့္လိုက္တဲ့ ေအပရယ့္အမူအယာရယ္၊ ကိုယ္ေလးကို တစ္ခ်က္လူးလြန႔္လိုက္တုန္း ေတြ႕လိုက္ရတဲ့ အမို႔အဝန္း နိမ့္ရာျမင့္ရာေတြရယ္က ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကို အရည္ေပ်ာ္သြားေစသလိုပဲ။

`ဟုတ္တယ္၊ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေနာက္ဆုံး … ေရွာင္ေနခဲ့တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ တစ္ခုတည္းပါ။ ဒီမွာ ေအပရယ္ … တကယ္ေတာ့ ငါ့မွာ မိန္းကေလးေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး တစ္ခါမွ မၾကဳံဖူးလို႔ပါ … ငါ့ဘက္က မွားယြင္းသြားမွာ စိုးလို႔ပါ …´

ကၽြန္ေတာ့္ ဒီေလာက္အထိေတာ့ ဝန္ခံခ်က္မေပးလိုက္ခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ မထိန္းခ်ဳပ္နိုင္ေတာ့ဘူး။ တကယ္ေတာ့ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ေျပာမိသြားတာက ေအပရယ္ကပဲ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကို ေမွာ္ဆန္ဆန္ စိုးမိုးထားလို႔မ်ားလား။ မသိေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္ေစေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္အစဥ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားနိုင္တဲ့အရာ မရွိေတာ့ဘူး။
***

သူ႔ရဲ့ ဖြင့္ဟဝန္ခံခ်က္ေတြက ေအပရယ့္ကို တကယ္ပဲ စိတ္လႈပ္ရွားသြားေစတယ္။

`အို … ေမာင္ေမာင္၊ နင္ တကယ္ပဲ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔မွ မတြဲဖူးေသးဘူးလား´

ေအပရယ့္အေနနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္ကို မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔တြဲတာ မျမင္ဖူးေသးေပမယ့္၊ တျခားတစ္ေနရာရာမွာေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ရွိလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ထားခဲ့တာပါ။ ဒီလိုမ်ိဳး ေျပာလာမယ္လို႔ သူမထင္ထားခဲ့ဘူး။

`အင္း … တစ္ေယာက္မွ …´

ေမာင္ေမာင္က ဒီေနရာမွာတင္ ရွက္ရွက္နဲ႔ ရပ္တန႔္လိုက္တယ္။

ေအပရယ္တစ္ေယာက္ သူ႔ကုတင္ေပၚ လွဲေနရာကေန ထထိုင္လိုက္တာ ျပဳတ္က်သြားမလားေတာင္ စိုးရိမ္လိုက္ရေသးတယ္။

`တကယ္လားဟယ္ … ငါထင္တာ နင့္မွာ အနည္းဆုံးတစ္ေယာက္ေလာက္ေတာ့ ရွိမွာလို႔ …´

ဒီတစ္ခါေတာ့ ေအပရယ့္အေနနဲ႔ စကားလုံးေရြးဖို႔ ခက္ခဲတဲ့အလွည့္ပါပဲ။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ မရွိပါဘူးဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေခါင္းသာခါျပေနတယ္။

ပိုၿပီးေတာ့ ဒီအေၾကာင္းအရာကို စိတ္ဝင္စားလာတဲ့ ေအပရယ္က ေရွ႕ကို ကိုင္းလိုက္ရင္း စကားေျပာေနေတာ့ သူ႔အက်ႌလည္ပင္းေပါက္ အထဲက အရာေတြက ေမာင္ေမာင့္စိတ္ကို ႏွိုးဆြေနသလိုပဲ။ အဂၤလိပ္ကားေတြထဲကလို `That’s tingling sensation´လို႔ေတာင္ ေအာ္ပစ္လိုက္ခ်င္ၿပီ။

`မရွိဘူးဆိုတာ အခုမရွိတာလား´

ေအပရယ္က ထပ္မံစပ္စုလိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင္က ေခါင္းယမ္းလိုက္ရင္း ထပ္ၿပီးျငင္းဆန္ျပန္တယ္။

ေအပရယ္တစ္ေယာက္ သိပ္ကို အံ့ၾသသြားေလရဲ့။ အနည္းဆုံးေတာ့ ေမာင္ေမာင့္႐ုပ္ ေမာင္ေမာင့္ရည္နဲ႔ ရည္းစားေတာ့ရွိမွာပဲလို႔။ ေကာင္မေလးေတြက သူ႔ကို ဘာလို႔မႀကိဳက္တာပါလိမ့္။ သူ သိပ္သိခ်င္သြားတယ္။

`ဒါဆို အႏွစ္ခ်ဳပ္ဆိုရရင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္မွ မရွိပါေပါ့ … ဟုတ္လား´

ေအပရယ္က ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ သူ႔ကုတင္ေပၚမွာ ေမွာက္ရက္ေမွာက္လိုက္ရင္း ေျပာလိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ သူေျဖေနရတဲ့ ေမးခြန္းေတြထက္ ေအပရယ့္ကိုပဲ စိတ္ဝင္တစားၾကည့္ေနမိတယ္။

`ဆိုပါေတာ့ …´လို႔ မ်က္လုံးေတြ မလႊဲဘဲ စိုက္ၾကည့္ေနရင္း အေျဖေပးလိုက္တယ္။

`ဘာျဖစ္လို႔လဲ … နင့္ကို ၾကည့္ရတာ ပါလည္းေျဖာင့္ရဲ့သားနဲ႔ …´

`ေျမႇာက္ေနတာလား … ဒါေပမယ့္ တျခားေကာင္မေလးေတြကေတာ့ အဲဒီလို မထင္တဲ့ပုံပဲ´

ပုခုံးတြန႔္ရင္း ေျပာလိုက္ေတာ့ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ လႈပ္ရွားသြားတာမို႔ ေမာင္ေမာင့္ေဘာင္းဘီထဲက တင္းက်ပ္လာသလိုပဲ။

`ယုံပါဘူးဟယ္ …´

ေအပရယ္တစ္ေယာက္ ျပဳံးရင္းနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္တစ္ကိုယ္လုံးကို သိမ္းၾကဳံးၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ေအာက္က လႈပ္ရွားစျပဳလာတဲ့ ညီေတာ္ေမာင္ကို သတိထားမိလိုက္တယ္။

အနည္းဆုံးေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အၾကည့္ေတြမွာ ပြင့္လင္းလာသလိုပဲ။

`တကယ္ပါ … ငါ့ကိုယ္ငါ ဘယ္ေလာက္ၾကည့္ေကာင္းတယ္ ထင္ထင္ေလ … ငါ့ကို မႀကိဳက္ၾကတာလည္း သူတို႔အျပစ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ့္ႏွယ္ … ေအးေလ … ငါ့ကို ရည္းစားစကားလိုက္ေျပာတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ေယာက္ေလာက္ရွိရင္လည္း ေကာင္းသား …´

ဟုတ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ႔မွာ ရည္းစားမရွိတာ မိန္းကေလးေတြ အျပစ္မွ မဟုတ္တာကိုး။ သူ႔မွာ မရွိတဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယုံၾကည္မႈနဲ႔ ရဲဝံ့မႈ၊ အဲ … ေပါေပါမ်ားမ်ားရွိေနတဲ့ ရွက္တတ္မႈတို႔ကိုသာ အျပစ္တင္ရေတာ့မွာေပါ့။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ အျငင္းခံရတာထက္ စကတည္းက အျငင္းခံရမယ့္အလုပ္မ်ိဳးမလုပ္တာေကာင္းမယ္လို႔ ထင္ခဲ့မိတာကိုး။

ခဏတာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ဆိတ္ၿငိမ္မႈကို ေအပရယ္က ခ်ိဳးဖ်က္လိုက္တယ္။

`အင္း … ထားပါေတာ့ေလ။ ဒါနဲ႔ ေမာင္ေမာင္ … ငါ့မွာ နင့္ကို ေျပာစရာရွိတယ္ဆိုတာေလ … အခု ေျပာေတာ့မလို႔၊ အိုေကလား … စိတ္ခိုင္ခိုင္ထားေနာ္ … သိလား …´

ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ သိခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ မရိုးမရြျဖစ္လာေလရဲ့။

`ကဲ … ဒါဆိုလည္း ေျပာပါဦး။ ငါ ငိုရမွာလား … ရယ္ရမွာလား သိရတာေပါ့´

ေအပရယ္က မရြံ့မရဲအျပဳံးေလးနဲ႔ ဖြင့္ဟလိုက္တယ္။

`တကယ္ေတာ့ … ငါေလ … နင့္ကိုေလ … သေဘာက်ေနတာ …´

`ေၾသာ္ … ဒါမ်ား ငါလည္း နင့္ကို သေဘာက်တာပဲေလ … ဘာမ်ားထူးဆန္းလို႔လဲ´

အဲဒါေၾကာင့္ တုံးပါတယ္လို႔ေျပာတာ၊ ေအပရယ္ေျပာတာကို သူသေဘာမေပါက္ဘူး။

`ဟုတ္ဘူးေလ … ေမာင္ေလးရယ္ … ငါက နင့္ကို တကယ္သေဘာက်တာ …´

ေျပာရင္းနဲ႔ ေအပရယ္လည္း နည္းနည္းရဲလာတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ သေဘာက်ေၾကာင္းကို ပိုၿပီးပုံႀကီးခ်ဲ႕လိုက္တယ္။

ဒီတစ္ခါေတာ့ ေမာင္ေမာင္ သေဘာေပါက္သြားၿပီ။

`ေအပရယ္ … နင္ … နင္ … ဘာေတြေျပာေနတာလဲ၊ စိတ္နဲ႔ ကိုယ္နဲ႔မွ ကပ္ေသးရဲ့လား´

ေမာင္ေမာင္ သူ႔ေခါင္းကိုကုတ္ရင္း စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ေျပာလိုက္တယ္။

`ေၾသာ္ … ငါဘာေျပာတာလဲ၊ ဘာကို ဆိုလိုတာလဲဆိုတာ ငါ သိပ္ကို နားလည္တာေပါ့ ေမာင္ေမာင္ရယ္ … တကယ္ေတာ့ နင့္ကို … ငါေလ … ငယ္ငယ္တည္းက သေဘာက်ခဲ့တာ …´

`နင္ … နင္ …´

`အဟင္း … နင္ လူပ်ိဳေပါက္ကတည္းကေပါ့ …´

ေအပရယ္က ေခါင္းေလးကို ငုံ႔ရင္းေျပာလိုက္ေတာ့ ရင္အထက္ပိုင္းဝင္းဝင္းေလးက ျမင္ကြင္းထဲကေန ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္။

ေမာင္ေမာင္ ေခါင္းကို ယမ္းလိုက္ရင္း သူ႔စိတ္ေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ႀကိဳးစားလည္း မေအာင္ျမင္ေတာ့ဘူး။

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေအပရယ္က ကုတင္ေပၚကေန ဆင္းၿပီး သူ႔နားကို ေလၽွာက္လာတယ္။ ေမာင္ေမာင္ လန႔္ၿပီး ယိုင္လဲမလိုျဖစ္သြားတာနဲ႔ တံခါးေပၚကို ေနာက္ျပန္ လက္ေထာက္လိုက္ရတယ္။

`ေအပရယ္ … နင္ … ဘာေတြ … ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ´

ျပင္းျပလာတဲ့ စိတ္လႈပ္ရွားမႈနဲ႔အတူ စကားေတြပါ တုန္လႈပ္ကုန္တယ္။

ေအပရယ္က သူ႔ကို တံခါးဆီ ဖိတြန္းလိုက္ေတာ့ တံခါးဆီက ေအးစက္စက္အထိအေတြ႕က ပိုေအးလာသလို သူ႔ေရွ႕က ေအပရယ္ရဲ့ အထိအေတြကလည္း ပိုေႏြးလာတယ္။

`သိပ္လည္း မူမေနပါနဲ႔ ေမာင္ေမာင္ရယ္ … တကယ္ေတာ့ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘာကို လိုခ်င္တယ္၊ ဘာျဖစ္ခ်င္တယ္၊ ဘာေတြ ေတြးခဲ့တယ္ဆိုတာ သိေနသားပဲ၊ ေလာကႀကီးမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ညာတာထက္ဆိုးတာ ဘာရွိေသးလို႔လဲ´

***

ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းလည္း မသိေတာ့ဘူး။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဘယ္သူက စလိုက္မွန္း မသိဘဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ထိေတြ႕လိုက္မိၾကတယ္။ ညင္သာစြာ၊ ေႏြးေထြးစြာ၊ လိုခ်င္တပ္မက္မႈ ျပင္းျပစြာနဲ႔ေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေအပရယ္ မ်က္လုံးေလးေတြက ေမွးစင္းေနတယ္။ ခ်ိဳသလို အီသလို ေမႊးသလိုလို ႏႈတ္ခမ္းနီနဲ႔ အတူ ေႏြးေထြးႏူးညံ့တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းရဲ့အရသာ။ အိပ္မက္ေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူး ထင္ပါတယ္ေလ။

ေအ့ပရယ္မ်က္လုံးေတြ ျပန္ဖြင့္လာေတာ့ မ်က္ေတာင္ခ်င္း တဖ်တ္ဖ်တ္ ထိေတြ႕မိၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့ ရင္ခုန္သံေတြက ဆူညံစျပဳလာတယ္။ တစ္ေယာက္ရင္ခုန္သံကို တစ္ေယာက္ၾကားေနရသလိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလုံးသားကလည္း ဆူညံလွခ်ည္လား။

ေအပရယ့္လက္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္လည္ပင္းကို သိုင္းဖက္လာတယ္။ အဲဒီကေနတစ္ဆင့္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာနဲ႔ ဆံပင္ေတြကို ပြတ္သပ္ ကိုင္တြယ္လိုက္တယ္။ ႏႈတ္ခမ္းစစ္ပြဲကို တူယွဥ္ႏႊဲရင္းနဲ႔ေလ။

မ်က္ႏွာခ်င္း ျပန္ခြာလိုက္ေတာ့ ေအပရယ္က တစ္ခုေျပာလာတယ္။ လက္ေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆံပင္ေတြကို ပြတ္သပ္ရင္းနဲ႔ေပါ့။

`နင့္ရင္ခုန္သံေတြကို ငါၾကားေနရတယ္ ေမာင္ေမာင္ … ငါ့ရင္ခုန္သံေတြေရာ နင္ၾကားရဲ့လား´

ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လုံးေတြကိုပဲ အဖြင့္အပိတ္လုပ္ျပလိုက္တယ္။ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားက ခ်ိဳၿမိန္ေနတုန္းအရသာကို စကားေျပာလိုက္ရင္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာစိုးတယ္။

ဒါတင္ ဘယ္ကမလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါတယ္။ သူ႔ရင္ခုန္သံေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကားေနရတာဟာ အဝတ္ကေလးႏွစ္ထည္သာျခားၿပီး ထိေတြ႕ေနတဲ့ သူ႔ရဲ့ႏူးညံ့လွတဲ့ ရင္မို႔မို႔ေတြဆီကတစ္ဆင့္ လာတာျဖစ္ရမယ္လို႔။

သူက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲကို ပိုမိုတိုးကပ္လာတယ္။ ဟင္လို႔ ေမးခြန္းထုတ္သလိုအသံနဲ႔အတူ မ်က္လုံးက ေမးခြန္းေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျဖဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္တယ္။

`ဟုတ္တယ္ … ဒါေပမယ့္ ေအပရယ္ … ငါတို႔ ဘာေတြ … အု …´

စကားေတာင္ မဆုံးရေသးဘူး။ ေအပရယ့္ႏႈတ္ခမ္းေတြက ေနာက္တစ္ခါ တိုက္စစ္ဆင္လာျပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ လက္နက္ႀကီး အျဖစ္ စိုစြတ္ႏူးညံ့တဲ့ လၽွာကေလးက အကူလိုက္လာတာေပါ့။
ေအပရယ္က ကၽြန္ေတာ့္ပါးကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ရိုက္လိုက္တယ္။ ေအပရယ့္လၽွာေလးက အလွမ္းမီတဲ့ေနရာေတြအထိ တတ္နိုင္သေလာက္ က်ဴးေက်ာ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လၽွာကိုလည္း သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကို ေက်ာ္လြန္လို႔ အထဲကို ယူငင္ဆြဲေဆာင္ေနသလိုပဲ။

ခဏေနေတာ့ ေအပရယ္ကပဲ အနမ္းကို အဆုံးသတ္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လည္ပင္းကို ခိုင္ခိုင္ျမဲျမဲ သိုင္းဖက္လိုက္ရင္း မ်က္လုံးခ်င္း ဆုံေအာင္ စိုက္ၾကည့္လာတယ္။ ေနေရာင္ျခည္ေနာက္ခံေအာက္မွာ ပိတုန္းေရာင္ နက္ေမွာင္တဲ့ ဆံႏြယ္ေတြနဲ႔ ေဘာင္ခတ္ထားတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာေလးက ဆႏၵေတြနဲ႔အတူ ဝင္းလက္ေနသလိုပဲ။ သူေရာ ကၽြန္ေတာ္ေရာ သိနားလည္လိုက္ၾကတဲ့ ဆႏၵတစ္စုံနဲ႔ေပါ့။

`ေနာက္ကို နမ္းေနတုန္း စကားမေျပာရဘူး … အရိုက္ခံရမယ္ … မွတ္ထား´

သူ႔မ်က္ႏွာေပၚ ဝဲက်လာတဲ့ ဆံႏြယ္အခ်ိဳ႕ကို ေခါင္းယမ္းလို႔ ဖယ္ရွားလိုက္ရင္း ေအပရယ္ကေျပာတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာႀကီး ညိတ္ျပလိုက္တယ္။ ဟုတ္ပါတယ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဆႏၵရွိေနသေရြ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏႈတ္ခမ္းေတြ ဂေဟဆက္ေနနိုင္ပါတယ္။ စကားသံတို႔ တိတ္ဆိတ္စြာ၊ တပ္မက္မႈ ျပင္းျပစြာ၊ ခႏၶာကိုယ္တို႔ တင္းက်ပ္စြာ ပူးကပ္ေနရင္းေပါ့။

ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အခု သူ႔အတြက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေအပရယ့္ကို သေဘာက်တယ္။ လိုခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စကားလုံး တစ္ခုကိုေတာ့ မသုံးေသးဘဲ ခ်န္လွပ္ထားလိုက္ပါတယ္။ သုံးလို႔ရ မရ၊ မသိလို႔ပါ။

အဲဒါကေတာ့ `ခ်စ္တယ္´ဆိုတဲ့စကားပါပဲ။
***

သူတို႔ႏွစ္ဦးစလုံး တူညီစြာ ေစာင့္စားေတာင့္တေနတာ ဘာလဲဆိုတာ ေအပရယ္က စၿပီးသတိျပဳလိုက္မိတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔လက္ေတြက ေမာင့္ေမာင္ကိုယ္ကို တျဖည္းျဖည္းပြတ္သပ္ရင္း ေအာက္ဘက္ကို တေရြ႕ေရြ႕ဆင္းသြားေနတယ္။

ေရြ႕လ်ားေနတဲ့လက္တစ္စုံက ေမာင္ေမာင့္ခါးေနရာမွာ ရပ္တန႔္သြားတယ္။ အဲဒီေနရာကေတာ့ ေဘာင္းဘီရဲ့ အထက္ပိုင္းေပါ့ေလ။

ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင့္ခါးကို ေဘာင္းဘီကေနကိုင္ၿပီး သူ႔ဆီကို ဆြဲယူလိုက္တယ္။ သူတို႔ရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္းႏွစ္ခု ပူးကပ္သြားၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အရာတစ္ခုက သူ႔ကိုယ္ကို လာေထာက္မိတာကို ခံစားသိလိုက္တယ္။ အဲဒီအထိအေတြ႕ကေတာ့ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးကို လၽွပ္စစ္လွိုင္းေတြ ျဖန႔္က်က္သြားေစသလိုပါပဲ။ အေၾကာေတြကေန စိမ့္တက္လာတဲ့ ဖ်င္းကနဲ ခံစားမႈရယ္၊ ပင္တီေလးထဲက မရိုးမရြအျဖစ္ရယ္၊ သူ႔ညီမေလးရဲ့ ပိုမို စြတ္စိုလာတဲ့အေတြ႕ရယ္။

ေအပရယ္တစ္ေယာက္ ေမာင္ေမာင့္ကို တအားဆြဲဖက္ပစ္လိုက္တယ္။ ေမာင္ေမာင္ကလည္း တူညီစြာ တုံ႔ျပန္လိုက္တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ဦး တင္းက်ပ္စြာ ဖက္ထားရင္းနဲ႔ ေနာက္ဆုံး ေမာင္ေမာင္က ေအပရယ့္ကို တံခါးဆီကို မွီလိုက္တယ္။

`ဘာလုပ္ေနတာလဲ … ခၽြတ္လိုက္ေတာ့ေလ´

ေအပရယ္က မ်က္လုံးေလးတစ္ခ်က္ဝင့္ရင္း ခ်ိဳသာစြာေျပာလိုက္ေလရဲ့။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ တုန္ယင္လႈပ္ရွား စိတ္ကစားရင္း ေအပရယ့္ကို ၾကည့္ေနမိတယ္။

ဒါ သူ႔ရဲ့ ပထမဆုံးအေတြ႕အၾကဳံကိုး။ ဘာေတြ ေတြ႕ၾကဳံရမလဲဆိုတာကိုလည္း စိတ္ထဲကေန ဇေဝဇဝါျဖစ္ေနမိတယ္။

`လုပ္ေလ´

ေအပရယ္က ပိုင္စိုးပိုင္နင္းေလသံနဲ႔ ေျပာလိုက္ေတာ့မွပဲ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ သူ႔တီရွပ္ကို ေခါင္းေပၚကေန ေက်ာ္ခၽြတ္လိုက္ေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေဘာင္းဘီၾကယ္သီးကို ျဖဳတ္ၿပီး ေအာက္ကို ေလၽွာခ်လိုက္တယ္။ ေဘာင္းဘီတိုေလးပဲ က်န္ေတာ့မွ ေအပရယ့္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။

`ဒါပဲလား … အကုန္လုံးကို ေျပာေနတာ …´

ေမာင္ေမာင္ တံေတြးတစ္ခ်က္ မ်ိဳခ်လိုက္ၿပီး စိတ္ကို တင္းလို႔ ေဘာင္းဘီသားေရႀကိဳးထဲ လက္ထိုးၿပီးေတာ့ ေလၽွာခ်လိုက္ျပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မိေမြးတိုင္းဖေမြးတိုင္းျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔ကိုယ္ကို ေအပရယ့္ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေအပရယ့္မ်က္လုံးေတြက ဝိုင္းစက္သြားၾကတယ္။

ေအပရယ္က ေရွ႕တိုးရင္း ေမာင္ေမာင့္လည္ပင္းကို သိုင္းဖက္လိုက္တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးလည္း ပူးကပ္မိေရာ ေအပရယ့္ဗိုက္ကို သူ႔ညီေလးက လာေထာက္တယ္။

ဒီအထိအေတြ႕က သူ႔ကို သိပ္ၿပီးစိတ္လႈပ္ရွားသြားေစတယ္။ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးနဲ႔ ထိေတြ႕လိုက္ရတဲ့ေနရာကေနတစ္ဆင့္ သူ႔အက်ႌကို ေဖာက္ထြင္းၿပီး အေသြးအသားထဲအထိ တဖ်င္းဖ်င္းျဖစ္သြားသလိုပဲ။
သူ႔ေျခေထာက္ေတြ မခိုင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ကုတင္ေပၚကို ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့ မ်က္လုံးနဲ႔ တေျပးတည္းေလာက္မွာရွိေနတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ ပစၥည္းကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သူ႔အာေခါင္ေတြ ေျခာက္ကပ္သြားသလိုပဲ။ ရင္ထဲကလည္း တလွပ္လွပ္ခုန္လာတယ္။

ေအပရယ့္ရင္ထဲက ခုန္မယ္ဆိုရင္လည္း ခုန္စရာပါပဲ။ ေမာင္ေမာင့္အရြယ္ကလည္း အေတာ္ေလးႀကီးတာကို။ ခုျမင္ေနရတာေတာင္မွ ေျခာက္လက္မေလာက္ရွိေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ၾကည့္ရတာ အျပည့္အဝ မတင္းမာေသးဘူးလိုပဲ။

ေအပရယ္ တစ္ခ်က္ႀကိဳးစားျပဳံးလိုက္ၿပီး သူ႔အက်ႌေအာက္နားကို လွမ္းကိုင္လိုက္တယ္။ ေမာင္ေမာင့္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သိပ္ကို စိတ္ဝင္တစား အမူအရာနဲ႔ ၾကည့္ေနေလရဲ့။
အဝတ္အစားကင္းမဲ့ေနတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ကိုယ္ကို ၾကည့္ေနရတာ သူ႔အတြက္ေတာ့ ဘာနဲ႔မွ မတူေအာင္ ခံစားေနရပါတယ္။ ကိုယ့္ရင္ထဲက အသံ ကိုယ္ျပန္ၾကားေနရေလာက္ေအာင္ ခုန္ေနတဲ့ရင္၊ အရင္အေတြ႕အၾကဳံေတြထက္ ပိုကဲတဲ့ ညီမေလးက စိုစြတ္မႈနဲ႔ ေနာက္တစ္ခု ကေတာ့ တျခားမဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ၾကားထဲမွာ ရွိေနခဲ့တဲ့ တံတိုင္းႀကီးကို ၿဖိဳဖ်က္ရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အသိပါပဲ။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ တအံ့တၾသနဲ႔ အရင္က သူ႔အစ္မရဲ့ ဖြံ့ထြားဝင့္ႂကြားတဲ့ ရင္သားေတြကို ၾကည့္ေနမိတယ္။ ဒါကေတာ့ ေအပရယ့္တစ္ကိုယ္လုံးရဲ့ အလွဆုံးအစိတ္အပိုင္းေပါ့။ တင္းတင္းရင္းရင္း ခိုင္ခိုင္ျမဲျမဲနဲ႔ ထိပ္မွာ အသီးေလးေတြလို ေထာင္ထေနတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

ေအပရယ္က သူ႔ကိုယ္လုံးေလးကို တစ္ခ်က္တြန႔္လိုက္ေတာ့ သူ႔ရင္အစုံက နိမ့္တုံျမင့္တုံ။ ေမာင္ေမာင့္ရင္ထဲမွာေတာ့ ႏွလုံးသားက ထခုန္။ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ အသက္ရႉသံေတြ ျမန္လာတယ္။ တိုက္ရိုက္အခ်ိဳးက်တဲ့ ေဖာ္ျမဴလာအရ သူ႔ညီေလးကလည္း ေက်ာက္သား ေက်ာက္စိုင္လို တင္းမာလာတာေပါ့။

ေဘာင္းဘီတိုေလးရယ္၊ ပင္တီေလးရယ္ ႏွစ္ခုစလုံး တျဖည္းျဖည္းခ်င္းပဲ ခါးကေန ေျခဖ်ားအထိ တေရြ႕ေရြ႕ဆင္းသြားတာကို ၾကည့္ေနရင္း စိတ္ထဲမွာေတာ့ လြန္ဆြဲေနမိတယ္။ ေရွ႕တိုးမလား ေနာက္ဆုတ္မလားဆိုတာေပါ့။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေအပရယ့္ညီမေလးနားက အညိဳေရာင္ျခဳံပုတ္ကေလးကိုလည္း ေတြ႕ေနရၿပီ။ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ စိတ္မွတ္မဲ့ ေရွ႕ကို တိုးလာမိတယ္။ အလိုက္သင့္ပါပဲ၊ ေအပရယ္က သူ႔လက္ကို ဆြဲယူၿပီး ကုတင္ေပၚမွာ ထိုင္ခိုင္းလိုက္တာေပါ့။

ၿပီးေတာ့ ေအပရယ္က ေဘးကေန ေလးဘက္ေလးေထာက္ၿပီး သူ႔ေဘးကို ေရႊ႕လိုက္တယ္။ ေမာင္ေမာင့္အသက္ရႉသံ ခပ္ျပင္းျပင္းနဲ႔အတူ ေအပရယ္လည္း မထိန္းခ်ဳပ္နိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ဆုတ္ဖို႔ႀကိဳးစားရင္း ေရွ႕တိုးမိၾကၿပီေပါ့။

ေအပရယ္ဟာ တကယ္ေတာ့ လက္ရွိသာ ရည္းစားမရွိတာပါ။ သူ႔ဘဲဘဲေတြအေၾကာင္း ဝတၳဳတစ္ပုဒ္လုပ္ေရးရင္ေတာင္မွ လုံးခ်င္းထုတ္လို႔ရေနၿပီ။ တစ္ခါတစ္ေလလည္း လက္ရွိ သူေရးေနတဲ့ဝတၳဳတိုေလးေတြထဲ ထည့္သုံးတတ္ေသးတယ္။

အင္း၊ စကားျပန္ဆက္ရရင္ေတာ့ ေအပရယ္ကပဲ အေတြ႕အၾကဳံရွိသူပီပီ ဦးေဆာင္လႈပ္ရွားလိုက္ပါတယ္။

ေမာင္ေမာင့္အေပၚကေနမိုးၿပီး နဖူးကို တစ္ခ်က္နမ္းလိုက္တယ္။

***

ကၽြန္ေတာ့္ကို ကုတင္ေပၚမွာ ထိုင္ခိုင္းၿပီးေတာ့ ေအပရယ္က ကၽြန္ေတာ့္ နဖူးကို နမ္းလိုက္ပါတယ္။ ပူေလာင္ျပင္းျပတဲ့ ခံစားမႈလို႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ အမည္တပ္ခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လုံး ၾကက္သီးေတြ ထလာၿပီ။

ဒါေပမယ့္ ၾကက္သီးေတြ ထလာတဲ့ ခံစားမႈက ၾကာရွည္မခံေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီထက္သာတဲ့ အထိအေတြ႕က ကၽြန္ေတာ့္ဟာေပၚမွာ ဖိကပ္လာၿပီကိုး။

***

ေအပရယ္တစ္ေယာက္ ေမာင္ေမာင့္နဖူးကို နမ္းရင္းနဲ႔ ေအာက္ကလည္း သူတို႔ရဲ့ ညီေလးနဲ႔ ညီမေလးကို စတင္မိတ္ဆက္လိုက္ပါ ေတာ့တယ္။ ေမာင္ေမာင့္ရဲ့မ်က္လုံးေတြကို စိုက္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ သူ႔အဖုတ္ေလးကို ေစာင့္စားေနတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ဟာေပၚကို တျဖည္းျဖည္း ဖိခ်လိုက္တယ္။

ႏူးည့ံေႏြးေထြး စီးပိုင္ေခ်ာေမြ႕တဲ့ အထိအေတြ႕က ေမာင္ေမာင့္ကို ေနာင္တမရေစခဲ့ပါဘူး။ ရင္ထဲမွာ ဟာကနဲျဖစ္သြားသလိုပဲ။ သူ႔ရဲ့ တဒုတ္ဒုတ္ေသြးေတြတိုးေနတဲ့ ငပဲကေနၿပီးေတာ့ ေအပရယ္အတြင္းသားေလးေတြရဲ့ ျပဳစုယုယမႈကို ခံစားေနခဲ့တာေပါ့။

ေအပရယ္က ပိုၿပီးအဆင္ေျပေအာင္ ေပါင္ေလးကို ခပ္ကားကားလုပ္လိုက္ရင္း ထပ္မံႏွိမ့္ခ်လိုက္တယ္။ သူ႔ရဲ့ ညည္းသံရွည္တစ္ခ်က္ကို ၾကားလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔ရဲ့ တင္ပါးနဲ႔ ေမာင္ေမာင္ရဲ့ ေပါင္ရင္းတို႔ ထိကပ္သြားၾကပါၿပီ။

ဒီအေနအထားမွာ ေခတၱၿငိမ္ေနရင္းနဲ႔ ေမာင့္ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို မြတ္သိပ္စြာ လွမ္းၿပီး စုပ္နမ္းလိုက္တယ္။ ေအပရယ့္အေနနဲ႔ အံ့ၾသစရာကေတာ့ ေမာင္ေမာင္ဟာ အင္မတန္ သင္ယူလြယ္တဲ့ေကာင္ေလး ဆိုတာပါပဲ။ ပထမဆုံး သူနဲ႔စနမ္းတုန္းက ေအပရယ့္လၽွာေလးရဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြကို မွတ္ထားၿပီး ခုတစ္ခါမွာေတာ့ အလိုက္သင့္ တုံ႔ျပန္လႈပ္ရွားလိုက္တယ္။

သူတို႔နမ္းေနရင္းနဲ႔ပဲ ေအပရယ္က သူ႔တင္ပါးကို နည္းနည္းႂကြတင္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တျဖည္းျဖည္းမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ပုံမွန္အရွိန္နဲ႔ ျပန္ၿပီးႏွိမ္ခ်လိုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင့္က ဗလုံးဗေထြးနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းဂေဟဆက္ထားရာကေန ညည္းဖို႔ႀကိဳးစားလာတယ္။

ဒါနဲ႔ပဲ ေအပရယ္က ႏႈတ္ခမ္းကို ခြာေပးလိုက္ရင္း ဆက္လက္လႈပ္ရွားလိုက္တယ္။ ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ ပထမဦးဆုံး အေတြ႕အၾကဳံမွာ ပထမဦးဆုံးညည္းသံေလးကို သူၾကားခ်င္လို႔ေပါ့ေလ။ ေအပရယ့္အတြင္းသားေလးေတြက ေမာင္ေမာင့္ပစၥည္းရဲ့ ေသြးေၾကာတစ္ခုစာပါမက်န္ေအာင္ လိုက္လံခံစားဆုပ္ညႇစ္ေနေလရဲ့။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း Human Vice လို႔ သုံးတတ္တဲ့ အဖုတ္ေလးရဲ့ အစြမ္းနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးကို တင္းက်ပ္စြာ ထိန္းခ်ဳပ္ထားရင္း ေမာင္ေမာင့္တစ္ကိုယ္လုံးကို စတင္တုန္ခါေစေတာ့တယ္။

ေအပရယ္က အေထာက္အကူပိုရေအာင္ဆိုၿပီး ေမာင္ေမာင့္ပုခုံးကို ဖက္လိုက္ရင္း စည္းခ်က္ညီညီလႈပ္ရွားေနတယ္။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြက ေမာင္ေမာင့္လည္ပင္း၊ ရင္ဘတ္၊ ပုခုံး၊ ေမးဖ်ားစတဲ့ မီရာေနရာတိုင္းကို နမ္းရႈံ႔ရင္း ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ သူတို႔ႏႈတ္ခမ္းေတြ ျပန္လည္ ေတြ႕ဆုံသြားၾကျပန္တယ္။

ေအပရယ္ကလည္း ရည္းစားမထားျဖစ္တာ ၾကာလွေပါ့။ ဒီရက္ပိုင္းေတြမွာ ေမာင္ေမာင့္ကို ၾကည့္ရင္းနဲ႔ စိတ္ထဲကေန အမ်ိဳးမ်ိဳး ခံစားေနမိတာ။ ညဆိုလည္း အခန္းထဲမွာ ညီမေလးကို တိုးတိုးႀကိတ္ကစားရင္း စိတ္ေတြ မထိန္းနိုင္ေတာ့ရင္ ေမာင္ေမာင့္အခန္းကို ေျပးမသြားမိေအာင္ ႀကိဳးစားထိန္းခ်ဳပ္ရင္း ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ပြဲၾကမ္းမိခဲ့တာေတြကလည္း မနည္းေတာ့ပါဘူး။

ႏွစ္ေယာက္စလုံးအတူတူ ခံစားမိတာကေတာ့ အျပစ္ရွိတဲ့စိတ္ရယ္၊ စည္းျခားထားတဲ့ တံတိုင္းႀကီးကို ခ်ိဳးဖ်က္ေက်ာ္လႊားရင္း လၽွို႔ဝွက္စြာ တည္ရွိမယ့္၊ တည္ရွိေနဦးမွာျဖစ္တဲ့ သူတို႔ရဲ့ အနာဂတ္ဆက္ဆံေရးရယ္ စတဲ့စတဲ့ အရာရာေတြက လက္ရွိလႈပ္ရွားေနၾကတဲ့ ရင္ဖိုလွိုက္ေမာစရာ အေနအထားကို အစြမ္းကုန္ေထာက္ကူေပးေနတယ္ ဆိုတာေပါ့။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ အေတြ႕အၾကဳံမရွိတာမို႔ ပထမ စစခ်င္းေတာ့ ေအာက္ကေနပဲ ေအပရယ့္ ဦးေဆာင္မႈေနာက္ အလိုက္သင့္ ေနေပးေနတယ္။ တျဖည္းျဖည္း အရွိန္ရလာေတာ့ သူလည္း ႏွာေခြေတြ စာအုပ္ေတြကေန ရရွိထားတဲ့ အေတြ႕အၾကဳံေတြနဲ႔ေလ်ာ္ညီစြာပဲ ေအပရယ့္အတြက္ ေဆာင့္အားရေအာင္ အခ်ိန္ကိုက္ ေအာက္ကေန ပင့္တင္ေပးလာတယ္။

လႈပ္ရွားမႈေတြနဲ႔အတူ သူတို႔ႏွစ္ဦး ႏႈတ္ခမ္းေတြ လၽွာေတြက ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပြတ္တိုက္မိၾကတယ္။

ေအပရယ္ကလည္း တျဖည္းျဖည္း ညည္းတြားသံေလးေတြ ထုတ္လႊတ္လာတယ္။ သူ႔ညီမေလးထဲက ခံစားမႈနဲ႔ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးက ေသြးေၾကာေတြထဲက အရသာေတြက အရွိန္တက္လာၿပီကိုး။
ေအပရယ္က ေနာက္ကို တျဖည္းျဖည္းေကာ့ၿပီး ဆက္ေဆာင့္ေနေတာ့ သူ႔ဆံႏြယ္ေတြ ေက်ာဘက္ကို ဝဲက်သြားၾကတယ္။ ဒီေတာ့ သူ႔ရဲ့ ဖြံ့ၿဖိဳးတဲ့ရင္သားေတြကလည္း ျမင္ကြင္းထဲမွာ လြပ္လပ္စြာ လႈပ္ရွားေနၾကၿပီေပါ့။ နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္ျဖစ္ေနတဲ့ ခုန္ေနဆဲ ရင္သားေတြနဲ႔အတူ နို႔သီးေခါင္းေလးေတြေတာင္ တုန္ေနသလား မသိဘူးလို႔ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ေတြးလိုက္မိတယ္။

ေမာင္ေမာင္လည္း အလုပ္က သင္တာေပါ့။ ေနာက္ဘက္ကို ယိုင္သြားတဲ့ ေအပရယ့္ကိုယ္လုံးေလးကို လက္တစ္ဖက္က ထိန္းေပးရင္း ေနာက္တစ္ဖက္ကေတာ့ နို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို စတင္ပြတ္သပ္လိုက္တယ္။

လက္မတစ္ဖက္နဲ႔ ဖိသြင္းလိုက္၊ ေဘးတိုက္တြန္းလိုက္၊ လက္ညႇိုးလက္မနဲ႔ သာသာေလး ဖ်စ္လိုက္ညႇစ္လိုက္နဲ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာက က်န္ေနတဲ့ နို႔တစ္ဖက္ေပၚကို စတင္ဖိကပ္လိုက္ေတာ့တယ္။

`ဟင္း ဟင္း ဟင္း ဟင္း …… အို … ေမာင္ေမာင္ …´

နို႔သီးေခါင္းေလးကို ဖမ္းစို႔လိုက္ရင္း လၽွာဖ်ားေလးနဲ႔ပါ ဖိလ်က္လိုက္ေတာ့ ေအပရယ့္ဆီက ညည္းသံက သူ႔နာမည္ကိုပါ ေခၚလာတယ္။ ဒါေပါ့၊ သူလည္း အလိုက္ကန္းဆိုးမသိတဲ့သူမွ မဟုတ္တာ။ ခါးကို အလိုက္သင့္ေကာ့ေပးရင္း၊ ပါးစပ္နဲ႔လက္ေတြကို မနားမေန လႈပ္ရွားလိုက္တယ္။

ေအပရယ္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး လိုအပ္ေနတယ္ ထင္ပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲ ေခါင္းကို လႈပ္ယမ္းေနေပမယ့္ သူ႔နို႔ႀကီးေတြကိုေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ပါးစပ္ကေန လြတ္မထြက္သြားေအာင္ ဂ႐ုတစိုက္ ထိန္းေပးထားတယ္။

ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းလႈပ္ရွားမႈေတြနဲ႔အတူ သူတို႔ရဲ့ ခံစားမႈေတြကလည္း ဒီေရလိုပဲ တိုးတက္လာေနၾကပါၿပီ။ ေအပရယ္က ေရွ႕ကို ျပန္ကိုင္းလိုက္ရင္း ေမာင္ေမာင့္မ်က္ႏွာကို ဆြဲေမာ့၊ ျပင္းျပတဲ့အနမ္းေတြ ထပ္ေပးလိုက္ျပန္တယ္။

မဆုံးနိုင္တဲ့အနမ္းရွည္ႀကီးေအာက္မွာေတာ့ သူတို႔ရဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြ အနည္းငယ္ အရွိန္ေႏွးသြားတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ ဒီလို ဘယ္ေတာ့မွ မရပ္ခ်င္ေအာင္ေကာင္းလွတဲ့ သူတို႔ရဲ့ ခ်စ္ပြဲေလးကို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ႀကီးေတာ့ ၿပီးဆုံးမသြားေစခ်င္ေသးဘူး မဟုတ္လား။ ဒီၾကားထဲ ေအာက္က ေမာင္ေမာင္က အရွိန္မေလ်ာ့ေသးတာေၾကာင့္ ေအပရယ္ကပဲ ခပ္တင္းတင္းဖက္ထားလိုက္ရင္း အနမ္းကိုပဲ ပိုၿပီး အရွိန္ျမႇင့္တင္လိုက္တယ္။

ဒါေပမယ့္ ဒါက ေမာင္ေမာင့္အတြက္ေတာ့ ဘယ္သိပ္အဆင္ေျပပါ့မလဲ။ ေယာက္်ားေလးတို႔သဘာဝကိုက ဦးေဆာင္လႈပ္ရွားသူကိုး။ ဒီဘက္မွာ ဒီေလာက္ေကာင္းေနတာကို ေအပရယ္က တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဖက္ရင္း အနမ္းကိုပဲ အသားေပးေနေလေတာ့ လူငယ္တို႔သဘာဝ မခံခ်င္ျဖစ္လာပုံရပါတယ္။

ေအပရယ့္ေပါင္တံေလးေတြကို သူ႔ခါးေဘးကို တြန္းခ်လိုက္ရင္း ေအပရယ့္ခါးကို သူ႔လက္အစုံက ခိုင္ခိုင္ျမဲျမဲ ဆြဲကိုင္လိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း ဒူးေထာက္ထလိုက္ၿပီး ခုနကလို ပုံစံအစား သူက ဦးေဆာင္ရမယ့္ပုံစံကို ေျပာင္းဖို႔ ေအပရယ့္ကို အိပ္ယာေပၚ တြန္းခ်လိုက္တယ္။ ေအပရယ့္ကိုယ္ေလးက အိပ္ရာေပၚကို တျဖည္းျဖည္း ထိကပ္သြားျခင္းနဲ႔အတူ ေမာင္ေမာင္ကလည္း တျဖည္းျဖည္းခ်င္းပဲ ထိုင္လ်က္ပုံစံကို ေရာက္ရွိသြားေလရဲ့။

ေမာင္ေမာင့္ဦးေဆာင္မႈေနာက္ကို လိုက္ရင္းနဲ႔ ေခါင္းအုံးတစ္လုံးကို သူ႔ေက်ာေအာက္ ဆြဲထည့္လိုက္တယ္။ စၿပီးေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ ပုံစံတက်ျဖစ္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ ဟင့္ကနဲ ညည္းညဴလိုက္မိတယ္။

ဟုတ္တယ္ေလ။ ဒီပုံစံက သူ႔ညီမေလးရဲ့ အေပၚမ်က္ႏွာျပင္ကို တည့္တည့္ထိတာေပါ့။ ေမာင္ေမာင္ကလည္း ဘာေတြညာေတြ သိပ္သိလို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီတိုင္း အေခြထဲ ၾကည့္ဖူးထားတဲ့ပုံစံတစ္ခုဆိုၿပီး ေျပာင္းၾကည့္လိုက္တာပါ။

သူက ေရွ႕ကို ကုန္းလိုက္ရင္း ေအပရယ့္အဖုတ္ေလးထဲ သူ႔ငပဲကို စၿပီး အသြင္းအထုတ္စမ္းၾကည့္တယ္။ ျမင္ဆရာေတြ သင္ထားတဲ့အတိုင္း အိုေကလားလို႔ေပါ့။ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း အသာယာစုပ္နမ္းရင္း စမ္းသပ္ၾကည့္ေတာ့ အဆင္ေျပာတာမွ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ သူ႔ေဆာင့္ခ်က္ေတြ စတာနဲ႔အတူ ေအပရယ့္ညည္းသံေတြက ကီးျမင့္လာတယ္။

သူ႔ညီေလးကို အျပင္ကို ေတာ္ေတာ္ေလးဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီးမွ ျပန္ၿပီးသြင္းထုတ္လုပ္တယ္။ တျဖည္းျဖည္း ပုံစံမွန္၊ အလိုက္သိ၊ အေတြ႕အၾကဳံရွိလာေတာ့ ဒစ္ျမဳပ္႐ုံေလးပဲ ခ်န္ထားၿပီး မွန္မွန္ေလးေဆာင့္ေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင့္လက္ေတြကလည္း ေအပရယ့္ရင္သားေတြကို အအားမထားဘဲ အက်ိဳးရွိရွိအသုံးခ်ေတာ့တယ္။ ေအာက္က မွန္မွန္ေလး ေဆာင့္ေပးရင္း နို႔ႀကီးေတြကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းနယ္လိုက္၊ နို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို ဖ်စ္ညႇစ္ေပးလိုက္နဲ႔ ဆြဲလိုက္ေတာ့ ေအပရယ့္တုံ႔ျပန္မႈေတြက ပိုၿပီး ၾကမ္းလာတယ္။

ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင္နဲ႔ နမ္းေနရာကေန ခြာလိုက္ရင္း သူ႔ေက်ာျပင္ေလးကလည္း အစက ခပ္ႂကြႂကြလုပ္ေပးထားရာကေန အိပ္ယာေပၚကို အထိန္းအကြပ္မဲ့ ေလ်ာ့က်သြားတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ကြာသြားတာနဲ႔ ေမာင္ေမာင္ကလည္း ေဆာင့္ခ်က္ေတြကို ျမႇင့္တင္လိုက္တယ္။

`အား … ေကာင္းလိုက္တာ ေမာင္ေမာင္ရယ္ … ဟင့္ … ဟင္း …´

အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ နက္ရွိုင္းစြာ စိုက္ဝင္ေနတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ငပဲေအာက္ကေန ညည္းသံေတြကလည္း ပိုလို႔က်ယ္ေလာင္လာတယ္။ ေအပရယ္က ေအာက္ေနၿပီး ေကာ့ေပးေနသလို ကိုယ္အထက္ပိုင္းကပါ ခဏခဏအေပၚကို ပင့္တင္ေပးေနတယ္။ ေမာင္ေမာင္လည္း လက္ေတြကို ျပန္ၿပီးလႈပ္ရွားေပးလိုက္ရတာေပါ့။

ေအပရယ့္လက္ေတြကလည္း ေမာင္ေမာင့္ေက်ာျပင္ကို မမီမကမ္းနဲ႔ လွမ္းဖက္လာတယ္။ ကိုယ္လုံးေလးကလည္း တစ္ခါတစ္ခါဆို ဆတ္ဆတ္ခါလာတဲ့အထိ တုန္လႈပ္လာေလရဲ့။
သူ႔ညီမေလးကလည္း ေမာင္ေမာင့္ညီေလးအေပၚ ပိုမိုတင္းက်ပ္စြာ ဖိအားေပးလာတယ္။ စုပ္ဆြဲလာတယ္။ အတြင္းသားနံရံေလးေတြက လႈပ္ရွားမႈေတြကလည္း တျဖည္းျဖည္း ပိုၿပီးစိပ္လာတယ္။

ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ရွည္လ်ားက်ယ္ေလာင္တဲ့ ညည္းသံေလးကို ေအာ္ျမည္လိုက္ရင္း ေအပရယ္တစ္ေယာက္ သူ႔ရဲ့အခ်စ္ရည္ေတြကို ေမာင္ေမာင့္ပစၥည္းနဲ႔ ေပါင္ေတြေပၚအထိ လႊတ္ထုတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ တခ်ိဳ႕ဆို အိပ္ရာခင္းေပၚအထိေတာင္ ေရာက္သြားေသးတာေပါ့။

`အား … ေမာင္ေမာင္ … အား …. ဟင္းဟင္း …. ေကာင္းလိုက္တာ …. အင္း … ဟင္း …´

ညည္းသံနဲ႔အတူ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးကလည္း ေဖာ္လိုလိုက္တာေပါ့။ ဟုတ္ပါတယ္၊ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ေတာ့ သိပ္ကို ထူးျခားလွတဲ့ အရသာကို ခံစားရင္း ေတာင့္တခဲ့ရတဲ့ဆႏၵေတြ ျပည့္ဝသြားၿပီေပါ့။

ဒီအေတြ႕အၾကဳံသစ္နဲ႔ ခံစားမႈက ေမာင္ေမာင့္အတြက္ေတာ့ သိပ္ကို တိမ္းမူးဖြယ္ပါပဲ။ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ သူ႔ငပဲေပၚမွာ ၿပီးသြားတဲ့ ခံစားမႈက သူ႔အတြက္ အင္သစ္အားသစ္ေတြကို တိုးပြားေစပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပုံမွန္အေနအထားကို ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ေသေသခ်ာခ်ာ ခ်လိုက္ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ကိုလည္း သူ႔ညီမေလးထဲမွာ ၿပီးေစခ်င္တာပါပဲ။

ေအပရယ္က တံေတာင္ႏွစ္ဖက္ကို အိပ္ယာေပၚ အားျပဳရင္း ေမာင္ေမာင့္ေရွ႕ကို သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလး ထိုးေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ေမာင္ေမာင့္တုံ႔ျပန္မႈကို ေစာင့္ရင္း ညင္ညင္သာသာပဲ အနမ္းကို အစျပဳလိုက္ပါတယ္။

ၾကမ္းတမ္းတဲ့အနမ္းမဟုတ္ေပမယ့္ ေမာင္ေမာင့္အတြက္ေတာ့ တစ္မူထူးျခားတဲ့အနမ္းတစ္ခုပါ။ ဒါကို ေအပရယ္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ထင္ရွားတဲ့သက္ေသျဖစ္တဲ့ ေဆာင့္ခ်က္ေတြနဲ႔အတူ သိရွိလိုက္ရပါတယ္။

သူက ေမာင့္ေမာင့္လည္ပင္းကို သိုင္းဖက္လိုက္ၿပီး ကုတင္ေပၚကို ဆြဲလွဲခ်လိုက္တယ္။ ေအပရယ္က သူ႔ေျခေထာက္တစ္ဖက္ကို ေထာင္လိုက္ၿပီး ေနာက္တစ္ဖက္ကိုေတာ့ ေဘးဘက္ကို ဆန႔္တန္းထားလိုက္ပါတယ္။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ တျဖည္းျဖည္း အရွိန္ရလာပါၿပီ။

`ဟင္း … ေမာင္ေမာင္ …. အား …. လုပ္ပါ …. အင္း … နင့္စိတ္ႀကိဳက္လုပ္လိုက္ပါေတာ့ … ဟား ….´

ေအပရယ့္ညည္းသံေတြက ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ အင္ျပည့္အားျပည့္ေဆာင့္ခ်က္ေတြနဲ႔အတူ ေပၚထြက္လာတယ္။ ေအပရယ့္ဆီက ခြင့္ျပဳခ်က္ကို လက္ခံရရွိလိုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္လည္း …

`အား … ေအပရယ္ … ငါ … ငါ … ၿပီးလိုက္ေတာ့မယ္ … ေက်းဇူး … ကဲ …´

အျပဳံးခ်င္းၿပိဳင္လိုက္ရင္း သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ့ လႈပ္ရွားမႈကလည္း ပိုမိုျမန္ဆန္လာပါေတာ့တယ္။

ေအပရယ္တစ္ေယာက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္ဘယ္ေလာက္ သေဘာက်ေနတယ္ဆိုတာကိုၾကည့္ရင္း ေပ်ာ္ေနတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ့ ေျခေထာက္ေတြကို ေမာင္ေမာင့္ခါးေပၚ ၾကက္ေျခခတ္လိုက္ရင္း ေကာင္းသထက္ေကာင္းေအာင္ ပံ့ပိုးေနေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင့္တစ္ကိုယ္လုံးလည္း တုန္ခါစျပဳလာပါၿပီ။ ေနာက္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္ရင္ ကိုယ္က ေရွ႕ကို နိမ့္သြားလိုက္၊ ေဆာင့္ထည့္လိုက္ရင္ ကိုယ္က မတ္သြားလိုက္နဲ႔ ေအပရယ့္ညီမေလးထဲကို အစြမ္းကုန္ တိုက္ခိုက္ေနပါၿပီ။

ဒီတစ္ခါမွာေတာ့ ေအာက္ကေန ေဆာင့္သြင္းလိုက္ရင္း သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို မတ္လို႔ ေအပရယ္ရဲ့ ႀကိဳဆိုေနတဲ့၊ ေမၽွာ္လင့္ေစာင့္စားေနတဲ့၊ တင္းၾကပ္စီးပိုင္ ႏူးညံ့ေႏြးေထြးနဲ႔ အဖုတ္ေလးထဲကို သူ႔ရဲ့ ပထမဆုံးအေတြ႕အၾကဳံအျဖစ္ သုက္ရည္ေတြကို ဖ်န္းပက္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ၿပီးသြားၿပီဆိုတာ သိလိုက္ရတဲ့ ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင့္ရဲ့စအိုကို လက္လွမ္းမီသေလာက္ ပြတ္သပ္ေပးလိုက္ရင္း ခုနကထက္ ပိုမိုအားေကာင္းလာတဲ့ ဖ်န္းပက္မႈကို ႏွစ္သိမ့္ၾကည္ႏူးစြာ ခံစားေနပါေတာ့တယ္။

ေနာက္ဆုံးတစ္ခ်က္ကို ေမာင္ေမာင္ ပန္းထုတ္ေပးအၿပီးမွာ ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင့္ကိုယ္ကို ဆြဲယူဖက္ထားလိုက္ရင္း အျပဳံးကေလးနဲ႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။

`သိပ္ေကာင္းတာပဲ ေမာင္ေမာင္ရယ္ … တကယ္ … သိလား …..´

သူတို႔ႏွစ္ဦး ဖက္လ်က္သား အိပ္ယာေပၚ လူးလွိမ့္လိုက္ရင္း ေမာင္ေမာင္ကလည္း ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။

`ဟုတ္တယ္ … သိပ္ေကာင္းတယ္´

`ဘယ္လိုလဲ … ေနာင္တရေနၿပီလား ေမာင္ေမာင္၊ အင္း … ဒီလိုေလ … နင့္ရဲ့ ပထမဆုံးအႀကိမ္က တျခားမိန္းကေလးမဟုတ္ဘဲ အစက နင့္အစ္မလို႔ သိထားတဲ့သူနဲ႔ျဖစ္ေနလို႔ေပါ့ …´

ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ သူ႔နို႔ေတြကို ဆုပ္ကိုင္လာတုန္း ေမးလိုက္တယ္။

`မေနာက္ပါနဲ႔ဟာ … ဒီထက္ေကာင္းတာရွိဦးမလား … ငါဘာမွ မစဥ္းစားေတာ့ဘူး … ဒီအတိုင္းပဲ … အရွိအတိုင္းပဲ´

ေမာင္ေမာင္က ျပန္ေျပာလိုက္ရင္း ေအပရယ့္ပုခုံးနဲ႔ နားရြက္ေတြကို လၽွာဖ်ားေလးနဲ႔ ကလိလိုက္ေတာ့ ရယ္သံလြင္လြင္ေလးကို ၾကားရတယ္။

`ေကာင္းၿပီေလ … ဒါဆိုလည္း ၿပီးတာပဲ။ နင့္အေနနဲ႔ ငါ့ကို လိုအပ္တဲ့အခ်ိန္တိုင္း ငါ့ဘက္ကေတာ့ အဆင္သင့္ပဲ။ တစ္ခုခုေတာ့ အဆင္ေျပေအာင္ စီစဥ္ေပးမွာေပါ့၊ ဟုတ္လား …´

စကားေျပာၿပီးတာနဲ႔ ေအပရယ္လည္း ကုတင္ေပၚက ထထြက္သြားေတာ့တယ္။

အခန္းအဝအေရာက္မွာ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ရင္း လွဲေနေသးတဲ့ သူ႔ကို …

`ဟဲ့ … သူမ်ားေတြ ျပန္လာေတာ့မယ္၊ နင့္အိပ္ယာခင္းကို လဲၿပီး နည္းနည္းပါးပါး သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ထားလိုက္ဦး ငညစ္ကေလးရဲ့´

ေမာင္ေမာင္က ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ရင္း လွည့္ထြက္သြားတဲ့ ေအပရယ္ရဲ့ လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ ေနာက္ပိုင္းကို ၾကည့္ရင္း က်န္ခဲ့တယ္။

***

ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ရာက နိုးလာေတာ့ ေန႔လည္း ၁၂ ေတာင္ ထိုးေတာ့မယ္။

ေခါင္းထဲမွာေတာ့ မေန႔က ျဖစ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းအရာေတြက အျပည့္အဝေရာက္လာျပန္တယ္။ ညကလည္း ဒီအေၾကာင္းေတြ ျပန္ေတြးရင္း ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္လို႔မေပ်ာ္ခဲ့ေတာ့ ေနျမင့္ေအာင္ အိပ္ျဖစ္သြားတာ ျဖစ္မယ္။

ခက္တယ္။ ဒါေလး ေတြးမိလိုက္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ကၽြန္ေတာ့္ပစၥည္းက ေထာင္ထလာျပန္လို႔ စိတ္ရႈပ္ရႈပ္နဲ႔ပဲ ရယ္လိုက္မိေသးတယ္။

ေန႔ခင္း ၁၂ နာရီထိုးၿပီဆိုေတာ့ အိမ္ကလူေတြ အကုန္သြားၾကေလာက္ၿပီေပါ့။ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ေတာ့ အိမ္မွာ ရွိတန္ေကာင္းရဲ့လို႔ ေတြးရင္း စိတ္ေတာင္ နည္းနည္းပါလာတယ္။

`ေအပရယ္ …´

မီးဖိုခန္းထဲကို ကၽြန္ေတာ္ ဆင္းလာခဲ့ရင္း အသံျပဳလိုက္တယ္။

ေအပရယ့္ကို ေဘစင္မွာ ပန္းကန္ေတြ ေဆးေနတာ ေတြ႕လိုက္ရလို႔ သူ႔ေနာက္ကေနၿပီး ခါးကို သိုင္းဖက္လိုက္ေတာ့ …

`လႊတ္စမ္း … ေမာင္ေမာင္ …´

ကၽြန္ေတာ့္ကို တြန္းထုတ္လိုက္ရင္း ခပ္တိုးတိုးေအာ္လိုက္တယ္။ သူ႔အသံက နည္းနည္းတုန္ေနသလိုပဲ။ စိတ္လႈပ္ရွားေနတာမ်ားလား။

`ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေအပရယ္ … မေန႔က … ငါ ဘာမ်ား …´

ဒါေပမယ့္ ေအပရယ့္အနမ္းေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ေလၽွာက္လဲခ်က္က ရပ္တန႔္သြားတယ္။

`အဲဒီမွာ … ဧည့္ခန္းထဲလည္း ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ဦး´

ဟိုက္ … ေတာ္ေသးတာေပါ့။ နိုနိုတစ္ေယာက္ တီဗီၾကည့္ရင္း ဧည့္ခန္းထဲက ဆိုဖာႀကီးမွာ လဲေလ်ာင္းေနတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

`သူက ဒီခ်ိန္ႀကီး ဘာလုပ္ေနတာလဲ … ေဆး႐ုံမသြားဘူးလား´

`မနက္ပိုင္း လစ္လာတာတဲ့။ ညေနေလာက္မွ မ်က္ႏွာသြားျပမယ္ ေျပာတာပဲ၊ အဲဒီေတာ့ … ငါ ဘာေျပာခ်င္တာလဲ သိၿပီလား ေမာင္ေမာင္´

`အင္း … ေစာင့္ရဦးမွာေပါ့ … ဟုတ္လား´

`သုံးနာရီေလာက္က်ရင္ေတာ့ သြားမယ္ ေျပာပါတယ္ဟယ္ … စိတ္ရွည္စမ္းပါ´

ေအပရယ္က ကၽြန္ေတာ့္ညီေလးကို တစ္ခ်က္စမ္းရင္း ေျပာလိုက္တယ္။

ေတာ္ေသးတာေပါ့။ စစခ်င္းတုန္းက ေအပရယ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္ဆိုးေနတယ္မွတ္တာ။ ခုေတာ့လည္း ေရွ႕ေလၽွာက္ အဆင္ေျပမယ့္ ပုံစံပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ မုန႔္တစ္ခုကို ေကာက္စားလိုက္ရင္း ဧည့္ခန္းထဲ ထြက္လာခဲ့တယ္။

တီဗီၾကည့္ေနတဲ့ နိုနို႔ေဘးမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ရင္း `ဘယ္မွမသြားဘူးလား´လို႔ ေမးလိုက္တယ္။

`သုံးနာရီေလာက္မွပဲ သြားေတာ့မယ္။ တစ္ခါတစ္ေလလည္း ေအးေအးေဆးေဆး ေနပါရေစဦးဟယ္ …´

နိုနိုက သူ႔ရဲ့ ပုံမွန္ေျပာေနက် ႏူးည့ံသိမ္ေမြ႕တဲ့အသံေလးနဲ႔ ျပန္ေျပာတယ္။

သူ႔ေဘးမွာထိုင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းေတာ့ညစ္သြားတယ္။ ဒီတိုင္းဆို ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေအပရယ္အတြက္ အခ်ိန္ရွိပါ့မလား။ သူက သုံးနာရီမွ သြားမွာ။ သုံးခြဲ ေလးနာရီေလာက္ဆိုရင္ ဂ်ဴလိုင္က ျပန္လာေတာ့မယ္။ လူပါးရင္ သူက ေစာေစာျပန္လစ္လာတတ္တယ္။ သူတို႔ ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္မွာ ညေနဘက္ဆိုရင္ အိမ္နဲ႔နီးတဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ပဲ ေစာင့္က်န္ရစ္တတ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ လူက်ရင္ေတာင္မွ ေနာက္က်ရင္ ငါးနာရီပဲ။ ဒါဆိုရင္ ဒီေန႔ေတာ့ နာၿပီ ထင္တယ္။

`ဟဲ့ … နိုနို … ဒါနဲ႔ နင္ ေဆး႐ုံမသြားဘူးဆိုရင္ ဂ်င္မ္ေကာ မသြားဘူးလား´

`ဟင့္အင္း … ျပန္လာမွ အခ်ိန္ရရင္ လွည့္ဝင္လိုက္မယ္´

ဟင္း … ဘယ္လိုမွ အျပင္လႊတ္လို႔မရပါလားေနာ္။

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေအပရယ္က ပန္းကန္ေတြ ေဆးၿပီးလို႔ အိမ္ေရွ႕ထြက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဘးက ဆိုဖာမွာ ဝင္ထိုင္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ေအပရယ့္ကို စိုက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေႏြးေထြးတဲ့အျပဳံးေလးနဲ႔ တုံ႔ျပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းကေန `မြ´ဆိုတဲ့ ပုံစံမ်ိဳးေလး လုပ္ျပေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း လန႔္သြားၿပီး နိုနို႔ကို ၾကည့္လိုက္မိတယ္။
ေတာ္ေသးတာေပါ့။ သူကေတာ့ တီဗီကိုပဲ စိတ္ဝင္တစားၾကည့္ေနလို႔ သူတို႔ကို ေယာင္လို႔မွ သတိျပဳမိပုံမေပၚဘူး။

ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း ျပန္ျပဳံးျပရင္း ေအပရယ့္ကို ႏႈတ္ခမ္းလႈပ္ၿပီး ျပန္နမ္းျပလိုက္တယ္။ အသံမထြက္မိေအာင္လည္း ဂ႐ုစိုက္ရေသးတယ္။

***

ေအပရယ္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ေဘးနားမွာ ကပ္ထိုင္မိတာ ၾကာလာတာနဲ႔အမၽွ သူ႔ညီမေလးကလည္း စိုစိစိျဖစ္လာသလိုပဲ။ နိုနို႔ကို ေဘးမွာထားၿပီးေတာ့ သတိမထားမိေအာင္ ေမာင္ေမာင္နဲ႔ ခုလို က်ီစယ္ေနရတာက ေပ်ာ္စရာေကာင္းသလို စိတ္လႈပ္ရွားစရာလည္း ေကာင္းလွတယ္။

သူတို႔ေတြ တစ္ေယာက္က တီဗီၾကည့္၊ ႏွစ္ေယာက္ တီဗီၾကည့္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကတာ တစ္နာရီေလာက္ရွိသြားၿပီ။

ေအပရယ္ကေတာ့ တျဖည္းျဖည္း ပိုၿပီး ဆက္စီက်လာတယ္။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ သူခိုးလူမိမွာ ေၾကာက္ရင္းနဲ႔ပဲ လန႔္လန႔္နဲ႔ ၾကည့္ေနရတယ္။ နိုနို မျမင္တာေသခ်ာလို႔ သူလည္း ဒီလိုမ်ိဳး သူ႔ကို စေနတာေနမွာပါလို႔ စိတ္ေျဖလိုက္ရတယ္။

ႏွစ္နာရီခြဲေလာက္က်ေတာ့ နိုနိုက သြားေတာ့မယ္ဆိုၿပီး သူ႔အခန္းထဲဝင္သြားေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တိုင္ပင္မထားဘဲ ျပဳံးလိုက္ၾကတယ္။

ဆယ္မိနစ္ေလာက္ အလွျပင္ၿပီးေတာ့ နိုနိုတစ္ေယာက္ အိမ္ေရွ႕မွာ ဖိနပ္စီးေနတယ္။ ေမာင္ေမာင့္အေနနဲ႔ သူ႔ကို တံခါးဝကေန တြန္းမထုတ္မိေအာင္ မနည္းကို စိတ္ထိန္းထားရတာ။ ဒါေပမယ့္ ဖိနပ္ကုန္းစီးေနတဲ့ နိုနိုရဲ့ ကိုယ္လုံးအလွကို သတိျပဳမိလိုက္မွ စိတ္ေလၽွာ့ေပးလိုက္တာ။

နိုနိုထြက္သြားတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္တည္းမွာပဲ ေအပရယ္က ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို လွမ္းဆြဲလိုက္တယ္။

`ေမာင္ေမာင္ … မနက္ကေလ … ငါ ဘာေတြေတြးေနလဲ နင္သိလား …´

ခုနက နိုနိုထိုင္ေနခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ ဆိုဖာအႀကီးေပၚမွာ ထိုင္လိုက္ၾကရင္း ေမးလိုက္တာပါ။

`ဘယ္တုန္းကလဲ …´

`နင္ မီးဖိုခန္းထဲ ဝင္လာေတာ့ေလ …´

`သိဘူးေလ … ဒါေပမယ့္ ငါလည္း နင့္ကို စေတြ႕လိုက္ေရာ ငါ့စိတ္ေတြ ထိန္းမရေတာ့လို႔ …´

ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကိုယ္ေလးနဲ႔ ကပ္ထိုင္လိုက္ရင္း စကားျပန္လိုက္တယ္။

`ဟာဟ … တိုက္ဆိုက္လိုက္တာဟယ္ … တကယ္လား …´

ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြက သူ႔ကို သိုင္းဖက္လိုက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ ကိုင္ခ်င္ေနတာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ နို႔ေတြကို လက္လွမ္းလိုက္တယ္။ ႏႈတ္ခမ္းကေတာ့ လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ကို ဖိကပ္လိုက္ေတာ့ ေအပရယ့္လက္ေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္လည္ပြတ္သပ္လာတယ္။

သူ႔လက္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ညီေလးကို စမ္းမိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေယာင္ၿပီးေအာ္လိုက္မိတယ္။

`အိုး … ေအပရယ္ … ျဖည္းျဖည္း …´

သူက နည္းနည္းေတာင္ ဖမ္းညႇစ္လိုက္ေသးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ညီေလးက ပိုမာလာတယ္။

ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေအပရယ့္ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပဲ ကိုင္တြယ္လိုက္တယ္။ သူ႔လည္တိုင္ေလးကို ခပ္ျပင္းျပင္းစုပ္နမ္းလိုက္ရင္း လက္ေတြကလည္း သူ႔ရဲ့အိမ္ေနရင္း ခ်ည္သားအက်ႌျပာေလးေပၚကေန ဆုပ္ကိုင္ဖ်စ္ညႇစ္လိုက္ေတာ့ အက်ႌေအာက္မွာ အခုအခံ ဘာမွမပါတာကို သိလိုက္ရတယ္။

`ဟင့္ … ေမာင္ေမာင္ရယ္ … ငါေလ …´

ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြက ေအပရယ့္အက်ႌေပၚကေန ခပ္မာမာေလးျဖစ္ေနတဲ့ နို႔သီးေခါင္းေလးတစ္ခုကို လက္ဝါးနဲ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဖိပြတ္ လိုက္ေတာ့ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ ညည္းညဴစျပဳလာတယ္။

ေအပရယ့္လက္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ဆံပင္ေတြကို ပြတ္သပ္ဆုပ္ဆြဲရင္း သူ႔လည္တိုင္ကို စုပ္နမ္းခံေနရာကေန သူ႔ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔တည့္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို ဆြဲေမာ့လိုက္တယ္။ မြတ္သိပ္ျပင္းျပစြာနမ္းလိုက္တဲ့ အနမ္းေတြ ေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြက ပိုၿပီးတက္ႂကြလာတယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေအပရယ္က ေျပာလိုက္တယ္။

`ဒီေန႔ ငါ့အခန္းထဲ လိုက္မၾကည့္ခ်င္ဘူးလား …´

အနမ္းကို ရပ္တန႔္လိုက္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လုံးထဲ တည့္တည့္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ေပါ့။

***

ေမာင္ေမာင္နဲ႔ ေအပရယ္တို႔ ေလွကားကေန တက္သြားတဲ့တစ္ေလၽွာက္မွ သူတို႔အဝတ္အစားေတြ က်က်န္ခဲ့တယ္။

ေအပရယ္တို႔အခန္းဝကို အေရာက္မွာေတာ့ သူတို႔ကိုယ္ေပၚမွာ ဘာမွ မက်န္ေတာ့ဘူး။ ႏွစ္ေယာက္သား ဖက္ယမ္းနမ္းရႈံ႔ရင္း အခန္းတံခါးကို တြန္းဖြင့္လိုက္ၾကတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ႏႈတ္ခမ္းအခ်င္းခ်င္း ပြတ္တိုက္လ်က္၊ လၽွာအခ်င္းခ်င္း စစ္ခင္းလ်က္နဲ႔ေပါ့။

ေအပရယ္က စၿပီး ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းခြာလိုက္တယ္။ ေမာင္ေမာင့္ပုခုံးကို သိုင္းဖက္လိုက္ရင္း အခန္းထဲ ဆြဲသြင္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အခန္းတံခါးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ပိတ္လိုက္တယ္။

`ပရိုက္ေဗစီရွိဖို႔လိုမယ္ေနာ္ … ဟုတ္လား ေမာင္ေမာင္´

ေမာင္ေမာင္က ေအပရယ့္အေျပာမွာ ျပဳံးလိုက္ရင္း စီတန္းလ်က္ ေတြ႕လိုက္ရတဲ့ အိပ္ယာသုံးခုကို ဘယ္သူ႔အိပ္ယာေတြလဲလို႔ ခြဲျခားေနမိတယ္။

`ဒါက ငါ့အိပ္ယာေလ´ဆိုၿပီး ေအပရယ္က ညာဘက္အစြန္က အိပ္ယာကို ညႊန္ျပလိုက္တယ္။

ျဖဴေဖြးသန႔္ျပန႔္တဲ့ အိပ္ယာခင္းနဲ႔ ေခါက္လ်က္ထားတဲ့ေစာင္၊ အနားတြန႔္ေလးေတြပါတဲ့ ေခါင္းအုံးေတြတင္ထားတဲ့ တစ္ခုေပါ့။

ေမာင္ေမာင္က စူးစမ္းသလိုနဲ႔ ေနာက္အိပ္ယာႏွစ္ခုဘက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ …

`အလယ္က ေမအိပ္တာ …´

သူ႔အိပ္ယာေဘးက သုံးေလးေပေလာက္အကြာမွာ ရွိတဲ့တစ္ခု၊ ဒီမွာက အိပ္ယာခင္း ပန္းေရာင္ေလးခင္းထားတယ္။

`ဟိုဘက္အစြန္က ဂ်ဴလိုင္ …´

အခန္းတစ္ဖက္ေထာင့္က အိပ္ယာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူမ်ားလို တစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္မဟုတ္ဘဲ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ျဖစ္ေနတယ္။

`ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္ႀကီး ျဖစ္ေနတာတုန္း …´

`သူက အအိပ္ၾကမ္းတယ္ေလ၊ တို႔ေတြလိုမ်ိဳး တစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္နဲ႔ဆိုရင္ ညည ကုတင္ေပၚက လိမ့္က်တာပဲ ၾကားေနရမွာ …´

ခပ္သာသာရယ္ေမာလိုက္တဲ့ ေမာင္ေမာင့္ကို ေအပရယ္က မ်က္ႏွာေလးေမာ့ရင္း လွမ္းနမ္းလိုက္တယ္။ သူ႔ကိုယ္အထက္ပိုင္းနဲ႔လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ပူးကပ္လိုက္ေသးတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိနဲ႔ေပါ့။

ေမာင္ေမာင္က ဂ်ဴလိုင့္ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္ႀကီးကို ေသခ်ာၾကည့္ရင္း ေအပရယ့္ကို ပုခုံးခ်င္း ခပ္သာသာတိုက္လိုက္ေတာ့ ေအပရယ္က သူ႔စိတ္ကူးနဲ႔တူပါတယ္ဆိုၿပီး ေခါင္းညိတ္ျပေလရဲ့။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ကို စၿပီး ဆြဲငင္လိုက္တယ္ မသိ၊ ႏွစ္ေယာက္သား ဂ်ဴလိုင့္ကုတင္ေပၚ လဲက်သြားၾကတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားေနတယ္။ ကိုယ့္အခန္းထဲမွာ မဟုတ္ဘဲ မိန္းကေလးေတြရဲ့အခန္းထဲမွာ ေအပရယ္နဲ႔အတူ ဂ်ဴလိုင့္ႏွစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္ႀကီးေပၚမွာ ခ်စ္ပြဲဝင္ရဦးမွာမို႔လို႔ပါ။ ႏွစ္ေယာက္သား ေမျပန္မလာခင္အမီ လူမမိေအာင္ တက္သုတ္ရိုက္ၾကရ မလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အခ်ိန္ပဲ လုံလုံေလာက္ေလာက္ရမလားကေတာ့ ေရွ႕ဆက္ရမယ့္လုပ္ငန္းစဥ္ေတြအေပၚ မူတည္လိမ့္မယ္ ထင္ပါရဲ့။

ကုတင္ေပၚ အိပ္ေနရာကေန ေအပရယ့္ဘက္ကို လွည့္လိုက္ေတာ့ ေအပရယ္က သူ႔ရဲ့သိုင္းဖက္ထားတဲ့လက္ေတြကို နည္းနည္း ေလၽွာ့ေပးလိုက္တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ရင္ခ်င္းအပ္မိေတာ့ ေႏြးေထြးႏူးညံ့တဲ့ ေအပရယ့္နို႔ႀကီးေတြရဲ့ ထိေတြ႕မႈမွာ ကၽြန္ေတာ့္ညီေလးတစ္ေယာက္ ကိုးဆယ္ဒီဂရီ မတ္မတ္ေထာင္လာပါေတာ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း အေတြ႕အၾကဳံေတြက သင္ေပးတဲ့အေလၽွာက္ အစပ်ိဳးကေလး ကလိုက္ရင္ေကာင္းမယ္ဆိုၿပီး ေအပရယ့္ခါးေလးကို ဖက္လိုက္ရင္း ညာဘက္နို႔သီးေခါင္းေလးကို ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ထဲ ဆြဲသြင္းလိုက္တယ္။

ေအပရယ္တစ္ေယာက္ ဆတ္ကနဲ လူးလြန႔္လႈပ္ရွားသြားလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ထဲကေနေတာင္ ျပန္လြတ္ထြက္သြားေတာ့မလိုပဲ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကို ပက္လက္အေနအထားျဖစ္ေအာင္ ျပန္တြန္းလိုက္ၿပီး လက္တစ္ဖက္က နို႔တစ္ဖက္ကို နယ္ရင္း ေနာက္တစ္ဖက္ကိုေတာ့ ညင္ညင္သာသာပဲ စို႔ေပးလိုက္တယ္။ နို႔သီးေခါင္းေလးေဘးကို ပတ္လ်က္ေပးလိုက္ေတာ့ ေအပရယ့္ႏႈတ္က ဖြင့္ဟေတာင္းဆိုလာတယ္။

`ေမာင္ေမာင္ရယ္ … ေသခ်ာစို႔ေပးစမ္းပါဟာ … အင္း … အင္း … အဲဒီလိုမ်ိဳးေလး … ဟင္းဟင္း …´

ဘယ္ရမလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကေလးနို႔စို႔သလိုပါ နို႔ထြက္လာေတာ့မယ့္အတိုင္း စို႔ထည့္လိုက္တာကိုး။

ေအပရယ့္ရင္ေတြ တျဖည္းျဖည္းေကာ့လာရင္း သူ႔နို႔ေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ထဲ အတင္းတြန္းပို႔ေပးေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က နို႔သီးေခါင္းေလးကို ပါးစပ္ထဲက ျပန္ထုတ္လိုက္ေတာ့ ေအပရယ့္မ်က္ႏွာမွာ စိတ္ပ်က္မႈေတြ အထင္းသား။ ဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္တစ္ဖက္ဆီကို ကၽြန္ေတာ့္ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ဦးတည္လိုက္ရတယ္။

ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြက အရင္လို ေႏွးေကြးမေနေတာ့ပါဘူး။ နို႔စို႔ရင္းနဲ႔ လက္တစ္ဖက္က ေအပရယ့္ညီမေလးကို လွမ္းစမ္းလိုက္ေတာ့ စိုစိစိ ေခ်ာက်ိက်ိအထိအေတြ႕နဲ႔ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ပူေႏြးတဲ့၊ ႏူးညံ့တဲ့၊ အိစက္တဲ့ အထိအေတြ႕ကိုပါ သိလိုက္ရတယ္။

ေအပရယ္က ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို ဆြဲေမာ့ယူလိုက္ရင္း ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း စုပ္နမ္းလိုက္တယ္။

***

ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင့္မ်က္ႏွာကို ဆြဲေမာ့လိုက္ရင္း သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြက ေမာင္ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို စတင္ထိကပ္လိုက္တယ္။ လၽွာကို ထိုးမသြင္းေသးဘဲနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းပတ္ပတ္လည္ကို ခဏလ်က္လိုက္ၿပီးမွ ျပင္းျပတဲ့အနမ္းတစ္ခုကို ေဖာ္က်ဴးလိုက္ေလရဲ့။

ခဏေနေတာ့ ေအပရယ္က ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းခြာလိုက္ရင္း ေမာင္ေမာင့္လည္ပင္းဆီကို ေျပာင္းေရႊ႕လိုက္တယ္။ အဲဒီကေနတစ္ဆင့္ ရင္ဘတ္၊ ဗိုက္သားေတြကို လ်က္ရင္းနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္ကို ယားေအာင္လုပ္ေနတယ္။

ေမာင္ေမာင့္အတြက္ေတာ့ ယားက်ိက်ိခံစားမႈနဲ႔အတူ ကိုယ္တြင္းတစ္ေနရာကေန နိုးၾကားလာတဲ့ ျပင္းျပတဲ့ဆႏၵက စတင္ေပၚထြက္လာပါ ေတာ့တယ္။

ေအပရယ္က ရွက္ေနလို႔လား မသိဘူး။ ေနာက္ဆုံးသြားရမယ့္ေနရာေရာက္ကာနီးေတာ့ ခုတင္ေအာက္ဘက္မွာ ျပန္ထရပ္လိုက္တယ္။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ သူ႔လိုမ်ိဳး မရွက္ဘူးဆိုတာ ေအပရယ့္ကို ျပဖို႔ လက္တစ္ဖက္ကို ကမ္းေပးလိုက္ရင္း ျပန္လည္လွမ္းလင့္လာတဲ့ ေအပရယ့္ လက္ေတြကို ဆြဲယူရင္း ကုတင္ေပၚကို ျပန္လွဲခ်လိုက္တယ္။

ေအပရယ့္ႏႈတ္ခမ္းကို ခပ္ဖြဖြပဲ တစ္ခ်က္နမ္းတယ္။ လည္ပင္းမွာ တစ္ခ်က္၊ နို႔သီးေခါင္းေလးႏွစ္ခုကို တစ္ခ်က္စီ၊ ခ်က္ကေလးကို တစ္ခ်က္၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူ႔ရဲ့ႏႈတ္ခမ္းေတြက ေအပရယ့္ညီမေလးဆီကို ဦးတည္လိုက္ေတာ့တယ္။

ေအပရယ့္အစိေလးကို ဖြဖြေလးတစ္ခ်က္နမ္းရင္း ကုတင္ေအာက္ကို ခဏဆင္းလိုက္တယ္။ ေအပရယ့္ကိုယ္လုံးေလးကို ကုတင္ေစာင္းဘက္ ဆြဲယူလိုက္ၿပီး ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ၾကမ္းျပင္မွာ ဒူးေထာက္လိုက္တယ္။

လက္ညႇိုးထိပ္ကို တံေတြးဆြတ္ၿပီး ေအပရယ့္ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းသားေတြတစ္ေလၽွာက္ ၀ိုင္းပတ္ရင္း ပြတ္ေလးလိုက္ေတာ့ သူ႔ညီမေလးထဲက အရည္ၾကည္ေလးေတြက အဝအထိ စိမ့္ထြက္လာတယ္။
ေမာင္ေမာင္က လက္မႏွစ္ဖက္ကို သုံးၿပီး ေအပရယ့္ညီမေလးရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြကို ဖိလိုက္ရင္း ေခါင္းငုံ႔ၿပီးေတာ့ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြက အဝတည့္တည့္ကို ဖိကပ္လိုက္ေတာ့တယ္။

`အား … ဟင့္ဟင့္ ……. ေမာင္ေမာင္ ……´

ေအပရယ္ရဲ့ ညည္းသံေလးက တိတ္ဆိတ္တဲ့အခန္းထဲမွာ ထင္ထင္ရွားရွားၾကားေနရတယ္။

ေမာင္ေမာင့္လက္ေတြက ေပါင္တြင္းသားေလးေတြတစ္ေလၽွာက္ ေရြ႕လ်ားပြတ္သပ္ေပးရင္း လၽွာကေတာ့ ေအပရယ့္ညီမေလးထဲမွာ စုန္ခ်ီဆန္ခ်ီ အလုပ္မ်ားေနပါၿပီ။
ေအပရယ့္ညည္းသံေတြ ပိုမိုဆူညံလာၿပီး ခါးကေလးကေတာ့ တျဖည္းျဖည္းေကာ့လာတယ္။ သူ႔ညီမေလးကို ေမာင္ေမာင့္ဆီကို ပင့္တင္ေပးေနတာေပါ့။

ေမာင္ေမာင့္မ်က္ႏွာေရွ႕မွာေတာ့ အနီေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ရယ္၊ ပန္းေရာင္ရင့္ရင့္ရယ္၊ ပန္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ရယ္ဆိုတဲ့ အေရာင္ကြဲသုံးမ်ိဳးကိုပဲ ျမင္ေနရတယ္။ အနီးကပ္လြန္းေတာ့လည္း ေသခ်ာမ်က္စိကို ေမွးၿပီးၾကည့္မွ သည္းကြဲတာကိုး။

စူးရွတဲ့အနံ့ေလးေတြက သူ႔ရဲ့စိတ္ကို ႂကြသထက္ႂကြလာေအာင္ ကူညီေနတယ္။ ေမာင္ေမာင္မ်က္စိကို မွိတ္ထားလိုက္ရင္း သူ႔ပါးစပ္နဲ႔ ဆန႔္သေလာက္ ေအပရယ့္ညီမေလးကို စုပ္နမ္းလိုက္တယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ လက္ေတြကလည္း အစိထိပ္ေလးကို ပြတ္ေပးလိုက္ေတာ့ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ တဆတ္ဆတ္တုန္လာေတာ့တယ္။

ေအပရယ္က သူ႔ေပါင္ေတြကို ကားနိုင္သေလာက္ကားေပးထားရင္းနဲ႔ လက္ေတြကလည္း ေမာင္ေမာင့္ဆံပင္ေတြကို ပြတ္သပ္ေပးေနတယ္။ လိမၼာလိုက္တဲ့ေမာင္ေလးလို႔ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေျပာေနမယ္ ထင္ပါရဲ့။

ေမာင္ေမာင္ကလည္း တစ္မ်ိဳးေျပာင္းၿပီး သူ႔လၽွာကို တတ္နိုင္သေလာက္ ဆန႔္ထုတ္ရင္း ေအပရယ့္အတြင္းပိုင္းကို တိုးဝင္လိုက္တယ္။ ပိုမို စီးဆင္းလာတဲ့အရည္ၾကည္ေလးေတြကို တတ္နိုင္သမၽွ မ်ိဳခ်ေနရတာေပါ့။ သူ႔ေမးစိနဲ႔ ပါးစပ္တစ္ဝိုက္မွာေတာ့ ေျပာင္လက္လို႔ေနၿပီ။

အခန္းထဲမွာေတာ့ ေအပရယ့္ညည္းသံတစ္ခုသာ လႊမ္းမိုးေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွာေတာ့ လၽွာကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း လ်က္တဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ထြက္ေပၚလာတဲ့ ျပတ္ကနဲ ျပတ္ကနဲ အသံကိုေတာ့ နည္းနည္းပါးပါးၾကားရတယ္။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ပထမဆုံး စားသုံးမႈအေတြ႕အၾကဳံမွာ အနည္းငယ္ ေမာခ်င္လာသလိုပဲ။

ဒါနဲ႔ပဲ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတိုက္စစ္ဆင္ရင္း ၿပီးမွ အနားယူေတာ့မယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ရင္း သူတတ္နိုင္သေလာက္ လၽွာကို ထိုးသြင္းလိုက္၊ အထဲမွာ ေမႊလိုက္၊ အျပင္က လက္ေတြကပါ အတြင္းကလၽွာကို ကူညီတဲ့အေနနဲ႔ အစိေလးကိုပြတ္၊ ႏႈတ္ခမ္းသားေလးကို ေခ်ေပးနဲ႔ တက္ညီလက္ညီ ႀကိဳးစားလိုက္ေတာ့ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ ထြန႔္ထြန္းလူးရင္းနဲ႔ ေနာက္ဘက္ကို လန္က်ေတာ့မလိုေတာင္ ျဖစ္သြားပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ေမာင္ေမာင္က အလြတ္မေပးဘဲ ေရွ႕ကို နည္းနည္းတိုးလိုက္ရင္း ေအပရယ့္ဆီးခုံေလးေပၚက အေမြးစုစုေလးကို ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ဆြဲလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာကို အတင္းဖိကပ္ရင္း အရွိန္ကို ျမႇင့္တင္လိုက္ေတာ့ ….

`ေမာင္ေမာင္ … အိုး …. ငါ … ငါ … မခံနိုင္ေတာ့ဘူး … အား …´ဆိုၿပီး ေမာသံေလးနဲ႔အတူ ညည္းညဴလာတယ္။

ဒါနဲ႔ပဲ ေအပရယ္ၿပီးေတာ့မယ္ဆိုတာ သိလိုက္ရတဲ့ ေမာင္ေမာင္က ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို ဖိထားလိုက္ရင္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆယ္ခ်က္ေလာက္ လ်က္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ ေမာင္ေမာင့္ဆံပင္ေတြကို တင္းၾကပ္စြာဆုပ္ဆြဲရင္း ၿငိမ္က်သြားပါေတာ့တယ္။

သူ႔အဖုတ္ေလးထဲကလည္း အရည္ၾကည္ေတြအျပင္ ခပ္ပ်စ္ပ်စ္အရည္ေလးေတြပါ လိုက္ပါစီးဆင္းလာတယ္။

ဒီေတာ့မွ ေမာင္ေမာင္လည္း စိတ္ခ်လက္ခ် မ်က္ႏွာကို ေအပရယ္ေပါင္အတြင္းသားေတြမွာ အပ္လိုက္ရင္း အေမာေျဖလိုက္ရတယ္။

ခဏေနေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အေမာေျပစျပဳလာတယ္။ ေမာင္ေမာင္က အရင္ ထရပ္လိုက္ရင္း ေအပရယ့္ေပါင္ေလးေတြကို ေနသားတက် ျပဳျပင္လိုက္တယ္။

ၿပီးေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းစုပ္အနမ္းလိုက္မွာ ေအာက္က ကပ္ပါလာတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ပစၥည္းကေတာ့ ေအပရယ္ရဲ့ ရႊဲရႊဲစိုေနတဲ့ ညီမေလးထဲကို စတင္မိတ္ဆက္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ စိုစြတ္မႈကို သူ႔ငပဲကေနတစ္ဆင့္ ခံစားလိုက္ရတယ္။ သူ ေအပရယ့္ကို မႈတ္ေပးေနတုန္း ေအာက္က ညီေလးကလည္း တစ္ေယာက္တည္း တင္းေတာင့္ေနရေတာ့ ဆႏၵျပေနတာလား မသိ၊ ပိုေတာင္ႀကီးထြားမာေက်ာေနသလိုပဲ။

ဒါေပမယ့္ ေအပရယ္ကလည္း တစ္ခါၿပီးထားတာဆိုေတာ့ သူ႔အဖို႔ သြင္းလိုက္တဲ့ေနရာမွာ သိပ္ၿပီးခက္ခဲျခင္းေတာ့ မရွိလွဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ပထမတစ္ခါနဲ႔ မတူတဲ့ အေတြ႕အၾကဳံကို ရင္ဆိုင္လိုက္ရတယ္။

အရင္တစ္ခါတုန္းကေတာ့ ေမာင္ေမာင္ကလည္း စစခ်င္း လူပ်ိဳရည္မပ်က္ေသးေတာ့ နည္းနည္းတြန႔္ဆုတ္ဆုတ္နဲ႔ ဆိုေတာ့ေလ။ ခုတစ္ခါေတာ့ သူကေတာင္ စတင္ဦးေဆာင္ေနၿပီး ပစၥည္းကလည္း နည္းနည္းေတာင္ ထြားလာသလိုပဲ။

ေမာင္ေမာင္က ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ျပန္ခြာလိုက္ၿပီး နို႔ေတြကို ဆုပ္နယ္လိုက္ရင္း သူ႔ညီေလးကို နက္နက္ရွိုင္းရွိုင္း ဝင္သြားတဲ့အထိ ေအပရယ့္အဖုတ္ေလးထဲကို ျမႇုပ္ႏွံလိုက္တယ္။

ေအပရယ္လည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေနသားက်လာၿပီး သူ႔အတြင္းသားေတြက ေမာင္ေမာင့္ညီေလးကို ဆုပ္နယ္စျပဳလာတယ္။ ပထမတစ္ခါ ၿပီးထားလို႔ နည္းနည္းၿငိမ္သက္သြားတဲ့ ဆႏၵေတြက မီးထပ္ထည့္လိုက္တဲ့ မီးဖိုလိုပါပဲ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း အရွိန္အဟုန္ျမင့္လာတယ္။

ေမာင္ေမာင္က သူ႔ရဲ့ သန္မာတဲ့လက္ေတြနဲ႔ ေအပရယ္တင္ပါးေအာက္ကို မလိုက္ရင္း ကုတင္ေစာင္းဘက္ကို ပိုလို႔ဆြဲယူလိုက္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ေအပရယ့္ခါးကေန အေပၚပိုင္းအထိပဲ ကုတင္ေပၚက်န္ပါေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္က ေဆာင့္အားပိုရေအာင္ ကိုယ့္လက္နဲ႔ကိုယ္ ေအပရယ္တုံ႔ျပန္တာကို မေစာင့္ဘဲ ေအာက္က ထိန္းကိုင္ထားရင္း အေပၚက ဖိေဆာင့္ေနမိတယ္။

သန္မာတဲ့လက္ေတြက ဘယ္လိုပဲ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားေပမယ့္ ေအပရယ့္ကိုယ္ေလးကေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ေဆာင့္ခ်က္ေတြေအာက္မွာ လႈပ္ခါေနေလရဲ့။

ေအပရယ့္ညီမေလးထဲမွာလည္း အရည္ေတြ ပိုလို႔ရႊဲအိုင္လာတယ္။ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးကလည္း တျဖည္းျဖည္းပြပြလာသလိုပဲ။ အေပၚက ေဆာင့္ခ်က္ေတြေရာ၊ ေအာက္က ပင့္ခ်က္ေတြေရာ ပိုလို႔ျပင္းထန္လာတယ္။

ႏွစ္ေယာက္စလုံးရဲ့ အသက္ရႉသံေတြကလည္း ဖားဖိုႏွစ္လုံးကို အၿပိဳင္ထိုးေနသလိုပဲ။ ညည္းညဴသံေတြ၊ မာန္သြင္းသံေတြက တစ္သားတည္းလိုျဖစ္ေနတဲ့ သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ့ လႈပ္ရွားမႈတိုင္းမွာ ၾကားေနရတယ္။
ေမာင္ေမာင့္ညီေလးက ေအပရယ့္အတြင္းပိုင္းမွာ ပိုၿပီးႀကီးမားလာေနတယ္လို႔ ခံစားရသလို ေအပရယ့္အဖုတ္ေလးရဲ့ ညႇစ္အားကလည္း တစ္စထက္တစ္စ ပိုၿပီးတင္းက်ပ္လာတယ္။
ႏွစ္ေယာက္စလုံးရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကေတာ့ ေခၽြးေတြနဲ႔ ေရာင္ဆီသုတ္ထားသလို ေျပာင္လက္ေနတယ္။ မ်က္လုံးေတြကလည္း တဖ်တ္ဖ်တ္ အေရာင္ေတြထြက္လို႔။

ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ေအပရယ့္တင္ပါးသားေတြကို ဆုပ္နယ္လိုက္ရင္း ေရွ႕ကို ကုန္းရင္း ေအပရယ့္နို႔သီးေခါင္းေလးတစ္ဖက္ကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ကိုက္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ ဘယ္လိုမွ မတတ္နိုင္ေတာ့ဘဲ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ခရီးဆုံးကို ေရာက္သြားပါ ေတာ့တယ္။ ေမာင္ေမာင္လည္း ေအပရယ္နဲ႔အတူတူ လက္နဲ႔ညႇစ္ထားသလို ပိုမိုစုပ္ဆြဲလာတဲ့အားကို မခံနိုင္ေတာ့ဘဲ သူ႔ရဲ့ သုက္ရည္ေတြကို ေအပရယ့္ဟိုးအတြင္းထဲေရာက္ေအာင္ ပန္းထုတ္လိုက္မိေတာ့တယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ အိမ္ေအာက္ထပ္ကေန တံခါးဖြင့္သံေတြ ၾကားလိုက္ရေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား အပန္းမေျဖအားေတာ့ဘဲ ေအပရယ္က ဂ်ဴလိုင့္အိပ္ယာခင္းကို ဆြဲဆန႔္၊ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ေလွကားထိပ္ကို အျမန္ေျပးၿပီး အဝတ္အစားေတြ ရတတ္သေလာက္ အျမန္ေကာက္ရတယ္။

ေမာင္ေမာင့္ကေတာ့ ေဘာင္းဘီပဲ ဝတ္ထားနိုင္ေတာ့ေပမယ့္ ေအပရယ္ကေတာ့ အိပ္ယာေဘးမွာရွိတဲ့ တီရွပ္အေဟာင္းတစ္ထည္ကို ေကာက္ဝတ္လိုက္နိုင္တာေၾကာင့္ သိပ္ေတာ့႐ုပ္မပ်က္ၾကပါဘူး။
ေမကေတာ့ ေလွကားေပၚမွာ အက်ႌႏွစ္ထည္ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ အံ့ၾသေနမိတယ္။ သူတို႔အခန္းကလည္း လႈပ္လႈပ္ရွားရွား အသံေတြ ၾကားလိုက္မိသလိုပဲ။

သူလည္း အခန္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္ေရာ ကုတင္ေပၚထိုင္ေနတဲ့ ေအပရယ္က လွမ္းႏႈတ္ဆက္တယ္။

`ေၾသာ္… ေမ … နင္ျပန္လာၿပီလား …´

`အင္း´

ေမက ျပန္ေျဖလိုက္ရင္း တစ္ဘက္ကို လွည့္လိုက္ေတာ့ ျပတင္းေပါက္က အျပင္ကို ၾကည့္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

ေမာင္ေမာင္က ေနာက္ျပန္လွည့္လိုက္ရင္း `ဒီေန႔ နင္ တယ္ေစာပါလား´လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

`အင္း … ဒီေန႔ လူပါးတာနဲ႔ ငါလည္း ေစာေစာျပန္လာခဲ့တာ …´

ေမက နည္းနည္း သကၤာမကင္းသလို အခန္းထဲကို နည္းနည္းပတ္ၾကည့္ေနတယ္။

`ဟဲ … ဘာရွာေနတာလဲ´

ေအပရယ္က ေမးလိုက္တယ္။

`မဟုတ္ပါဘူးဟာ ….´

ေမတစ္ေယာက္ ေခါင္းကို ခါယမ္းလိုက္ရင္း စိတ္ထဲကေတာ့ ေအာက္တုန္းက ၾကားလိုက္ရတဲ့အသံေတြရယ္၊ ေလွကားက အက်ႌႏွစ္ထည္ရယ္၊ ကိုယ္အေပၚပိုင္း ဘာမွမပါတဲ့ ေမာင္ေမာင္ရယ္ကို စိတ္ထဲမွာ ဆက္စပ္ၿပီး အေျဖထုတ္ေနမိတယ္။

`ေၾသာ္ … ဒါနဲ႔ ငါလည္း ညေနစာ ခ်က္ဦးမွပဲ …´

ေအပရယ္က ေျပာရင္းဆိုရင္း ကုတင္ေပၚက ထရင္း ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းသြားေလရဲ့။

`ငါလည္း ကူမယ္ေလ မမႀကီး …´

ေမာင္ေမာင္ကလည္း ေနာက္ကေန လိုက္ဆင္းသြားတယ္။

အခန္းထဲမွာေတာ့ ေမတစ္ေယာက္တည္း က်န္ရစ္တယ္။

သူ႔အေနနဲ႔ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခားရွာမေတြ႕ေပမယ့္ စိတ္ထဲကေတာ့ အလိုလိုသိေနသလိုပဲ။ အခန္းကို ေနာက္ထပ္ တစ္ပတ္ပတ္ လိုက္ရင္း အနံ့ခံေနမိတယ္။ ႏွာေခါင္းတရႈံ႔ရႈံ႔လုပ္ရင္း သူသိဖူးတဲ့ အနံ့တစ္ခုကို ခံစားမိတယ္။

သူလည္း တကယ္ေတာ့ လူပါးပဲ။ ဒီအနံ့မ်ိဳးဟာ ဘာအနံ့လဲဆိုတာေတာ့ အေတြ႕အၾကဳံေတြအရ ေသေသခ်ာခ်ာသိေနပါတယ္။

သူ႔ကုတင္ေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့မွ အနံ့ကို ပိုၿပီးစူးရွလာသလိုပဲ။ ေသခ်ာပါတယ္၊ ဒီအနံ့က လူႏွစ္ေယာက္ ဟိုဒင္းျပဳထားတဲ့အနံ့ပဲလို႔ အတည္ျပဳလိုက္မိတယ္။

ၿပီးေတာ့မွ ကုတင္ေပၚ ထိုင္ေနရင္းနဲ႔ပဲ စိတ္ကူးထဲမွာ ပုံေဖာ္ၾကည့္ေနမိေတာ့တယ္။

***

မီးဖိုထဲက ႏွစ္ေယာက္မွာေတာ့ …

`ေအာင္မေလး … ေတာ္ေသးတာေပါ့ … မိေတာ့မလို႔ …´

ေမာင္ေမာင္က ေျပာရင္း နဖူးက ေခၽြးေတြကို သုတ္ေနတယ္။

`မပူပါနဲ႔ဟယ္ … ဒီေကာင္မ ဘာမွ ေတြ႕မသြားပါဘူး … ဟုတ္တယ္မလား´လို႔ ေအပရယ္က အားေပးလိုက္တယ္။

`မပူနဲ႔ မလုပ္နဲ႔ေလ၊ ဒီထက္နည္းနည္းမ်ား အဝတ္ျပန္ဝတ္တာ ေနာက္က်သြားလို႔ကေတာ့ ေတြးေတာင္ မေတြးရဲဘူး။ တကယ့္ကို Caught in Action ျဖစ္သြားမွာ။ အဲဒါဆို သူ႔အေနနဲ႔ ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္ပ်က္သြားလိုက္မလဲဆိုတာ …´

ေမာင္ေမာင္က အေလးအနက္ေျပာေနေလရဲ့။

`ဒါေပမယ့္ … ေမ ဘာမွ ေတြ႕မသြားပါဘူး။ ေကာင္းၿပီေလ … တကယ္လို႔ နင္သာ ဆႏၵရွိမယ္ဆိုရင္ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ဆက္ဆံေရးကို ဒီမွာတင္ အဆုံးသတ္လိုက္လို႔ရပါတယ္။ သေဘာတူလား …´

`ဟာ … ဒီလိုလည္း မဟုတ္ေသးဘူးေလ … ငါက …´

ေမာင္ေမာင္က ေခါင္းကို ယမ္းရင္းနဲ႔ …

`ဒီလိုနဲ႔ေတာ့ အဆုံးမသတ္ခ်င္ေသးပါဘူးဟာ …´

`ငါေရာပဲ … ဒါေပမယ့္ ေရွ႕ေလၽွာက္ တို႔ေတြ ပိုၿပီးပိပိရိရိ ေနၾကရမယ္ ထင္တယ္´လို႔ ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ သူနဲ႔ ျဖစ္ေနတာကို ေနာင္တရတာ မဟုတ္မွန္းသိလို႔ ေပ်ာ္သြားေလရဲ့။
ခဏေနေတာ့ မီးဖိုထဲကို ေမေရာက္လာတယ္။

`ေဟ့လူေတြ … နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေန႔ခင္းေတြ အိမ္မွာ ဘာလုပ္ေနၾကသလဲ´

ေမက ေသြးတိုးစမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။

`ဒီလိုပါပဲ …´

ေအပရယ္က မနက္က က်န္တဲ့ဟင္းတခ်ိဳ႕ကို မိုက္ကရိုေဝ့ဖ္နဲ႔ေႏႊးရင္း ေျဖလိုက္တယ္။

`ေၾသာ္ … ေၾသာ္ …´

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ မပိရိပါဘူး။ တစ္ခ်က္မ်က္ႏွာပ်က္သြားတာကို တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေမကလည္း သတိထားလိုက္မိတယ္။

`ကဲ … စားလို႔ရၿပီ …´

ေအပရယ္က ေႏႊးထားတဲ့ ပန္းကန္ေတြကို ခ်ေပးရင္း ေျပာလိုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္နဲ႔ ေမက ပန္းကန္တစ္ခ်ပ္စီဆြဲၿပီး ဝင္ထိုင္လိုက္ၾကတယ္။

ေအပရယ္ကေတာ့ မီးဖိုထဲကေန ထြက္ၿပီး အခန္းဝကို သြားေလရဲ့။

`ေအပရယ္ … နင္ေရာ မစားေတာ့ဘူးလား …´

ေမက ေမးလိုက္ေတာ့ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ အိမ္တံခါးဝကိုေတာင္ ေရာက္ေနၿပီ။

`ေတာ္ၿပီ … အခု ငါ ဂ်င္မ္သြားလိုက္ဦးမယ္။ ဒီရက္ပိုင္း နည္းနည္းဝလာသလိုပဲ …´

ဖိနပ္စီးရင္း ေအပရယ္က ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။

`တကယ္မစားေတာ့ဘူးေနာ္ … ဒါဆို ငါတို႔က ခ်န္မထားေတာ့ဘူးေနာ္ … ေသခ်ာလို႔လား …´

ေမာင္ေမာင္က ေျပာလိုက္တယ္။ သူက တကယ္ေတာ့ သူတစ္ေယာက္တည္းဆိုရင္ လၽွို႔ဝွက္ခ်က္ေတြ ေပၚကုန္မွာ ေၾကာက္လို႔ပါ။ ဒါေၾကာင့္ နည္းနည္းေလး ေခ်ာ့ဆြဲဆြဲလိုက္တာ။

`ေတာ္ပါ … ငါသြားလိုက္ဦးမယ္။ ေအးေဆးပါ´

အဲဒီလို ေျပာလိုက္တဲ့ ေအပရယ့္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ `အိုေကသြားမွာပါ´ဆိုတဲ့ အၾကည့္ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

`သြားပါေစ ေမာင္ေမာင္ရယ္ … အဲဒီဝတုတ္ႀကီးက ၀ိတ္ခ်ဖို႔လိုေနတာ ေနမွာေပါ့ …´

ေမက လွမ္းစလိုက္ေသးတယ္။

သူတို႔ စၿပီးစားၾကေတာ့ ေအပရယ္က တံခါးကို ျပန္ပိတ္သြားၿပီ။

ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ခုလို လက္မတင္ေလး လြတ္လာခဲ့ရေပမယ့္ ေမနဲ႔အတူ ထိုင္ေနရတာကိုေတာ့ စိတ္က မလုံမလဲျဖစ္ေနတုန္းပဲ။

`ဘယ္လိုလဲ … ဒါနဲ႔ ဒီေန႔ အဆင္ေျပရဲ့လား …´

ေမက စကားစလိုက္တယ္။

`အင္း …´

`ဒါနဲ႔ နင္ဒီေန႔ ဘာေတြလုပ္ေနသလဲ´

`ဒီလိုပါပဲ … ဘာမွ သိပ္မထူးပါဘူး´

`ဒါနဲ႔ ဘာလို႔ တို႔ေတြအခန္းထဲေရာက္ေနတာလဲ´

`အဲ … ဟို … ေၾသာ္ … ေအပရယ္က လမ္းေပၚက တစ္ေယာက္ကို လွမ္းျပလို႔ …´

`လမ္းေပၚက … အဲဒါက ဘာလဲ …´

`ဘာကိုလဲ …´

`နင္ပဲေျပာတယ္ေလ … ေအပရယ္က လမ္းေပၚက တစ္ေယာက္ကို ျပလို႔ဆို …´

`ေၾသာ္ … အင္း … ေနပူႀကီးထဲမွာ ရက္ပါလို ဝတ္ထားတဲ့ ငေပါတစ္ေကာင္ပါ … အဲဒါ …´

`ဟုတ္လား … ဒါနဲ႔ ငါလည္း အဲဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆို အိမ္ေရွ႕နား ေရာက္ေနၿပီပဲ … ငါ့က်ေတာ့ ဘာမွမေတြ႕ပါလား …´

`ငါ … ငါ … ဒါေတာ့ ဘယ္သိမလဲဟ … နင္ …´

`ေတာ္စမ္းပါ ေမာင္ေမာင္ရယ္ … နင္က လိမ္တဲ့ေနရာမွာ မပီျပင္မွန္း ငါသိၿပီးသား ….´

ေမက ေမာင္ေမာင့္ကို စူးစူးရဲရဲစိုက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္လႊာခ်သြားတယ္။ သူ႔မွာ ထိုင္ရမလို ထရမလို။

`ဘာျဖစ္လို႔ ငါက လိမ္ရမွာလဲဟယ္ … တကယ္ပါ ေမ … ငါ မလိမ္ပါဘူး။ မဟုတ္ဘူးေလ …´
တျဖည္းျဖည္း ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ တုန္လႈပ္စျပဳလာတယ္။


`ဟုတ္တယ္ … အရင္ကေတာ့ မလိမ္ဘူး။ ကဲ ေမာင္ေလး … ခုလည္း မလိမ္နဲ႔၊ မွန္မွန္ေျပာ ….´

ဆက္ေနရင္ အကုန္ေပၚကုန္ေတာ့မွာမို႔ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ထိုင္ရာကထၿပီး သူ႔အခန္းကိုပဲ ျပန္ေျပးခဲ့ေတာ့တယ္။

အခန္းေရာက္ေတာ့ အိပ္ရာေပၚပစ္လွဲရင္း မ်က္ႏွာကို ေခါင္းအုံးနဲ႔ကြယ္ၿပီး အိပ္ေနလိုက္တယ္။

ဒါေပမယ့္ မရပါဘူး။ ေမက ေနာက္ကေန ပါလာတာပါပဲ။ အခန္းတံခါးကို ဖြင့္ဝင္လိုက္ေတာ့ ေခါင္းအုံးေအာက္က မၿငိမ္မသက္ျဖစ္ေနတဲ့ မ်က္လုံးတစ္စုံကို ျမင္လိုက္ရတယ္။

ေမတစ္ေယာက္ ေမာင္ေမာင့္အခန္းထဲကို ခပ္ေျဖးေျဖးပဲ ေလၽွာက္ဝင္လာခဲ့တယ္။

ၿပီးေတာ့ ကုတင္ေပၚ တင္ပါးလႊဲထိုင္လိုက္ရင္း ေမာင္ေမာင့္ေပါင္ကို လိမ္ဆြဲလိုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္လည္း မေနနိုင္ေတာ့ဘဲ ေခါင္းအုံးကို ဖယ္ၿပီး ၾကည့္လိုက္ရေတာ့တယ္။

`ေမာင္ေမာင္ … ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ။ နင္ အိမ္မွာ ဘာေတြပဲလုပ္ေနလုပ္ေန ငါ့အတြက္ေတာ့ စိတ္မပူပါနဲ႔လို႔ပဲ ေျပာခ်င္တာပါ´

ေမက ေမာင္ေမာင့္ေပါင္ကို ပြတ္ေပးရင္း စၿပီး အစ္လိုက္တယ္။

`ခက္ေတာ့တာပဲ ေမရာ …. တကယ္ေတာ့ ငါတို႔ … တကယ္ပဲ … နင္သိသြားမွာ သိပ္စိုးရိမ္ခဲ့တာ။ ငါတို႔က သူမ်ားေတြကို တကယ္ မသိေစခ်င္လို႔ပါ´

ေမာင္ေမာင္က ငိုသံပါႀကီးနဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။

`ေၾသာ္ … မငိုနဲ႔ေလဟာ … ဒီကေလးေတာ့ … ေအးပါ … နင္နဲ႔ နိုနိုနဲ႔ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါက ဘာေျပာရမွာလဲ …´

စိတ္ေလတယ္။ အဲဒီ ေမာင္ေမာင္ဆိုုတဲ့ေကာင္ ငတုံးပါဆို။

ေမက နာမည္မွားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ထပ္အစ္လိုက္တာ။ ဒါကို ကိုေရႊငတုံးက …

`ဘာေျပာတယ္ … မဟုတ္ပါဘူးဟာ၊ ဘယ္က နိုနိုနဲ႔ရမွာလဲ … ငါနဲ႔ ေအ … ေအပရယ္နဲ႔ပါ …´

`ဘာ … နင္နဲ႔ ေအပရယ္နဲ႔ ဟုတ္လား …။ အိုး … တကယ္ေတာ့ ငါထင္ထားတာက … နင္နဲ႔ နိုနိုနဲ႔ ညပ္ေနၾကတာကို ေအပရယ္က သိေနတယ္လို႔ပဲ ထင္မိတာ …´

ပိုၿပီးရွင္းရွင္းလင္းၾကားခ်င္တာနဲ႔ ေမက ထပ္အစ္လိုက္တယ္။

`ဒါနဲ႔ နင္က ဘာျဖစ္လို႔ ငါနဲ႔ နိုနိုနဲ႔လို႔ … အဲ … ထင္ေနရတာလဲ …´

`ေၾသာ္ … ဒီလိုေလ … နိုနိုက အျမဲလိုလို ေျပာေနတာ … နင္က ဘယ္ေလာက္လန္းတာ၊ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ဆိုရင္ နင္က ဘယ္ေလာက္ ဆြဲေဆာင္မႈရွိတာလို႔။ ၿပီးေတာ့ ဒီေန႔ နိုနိုက ေဆး႐ုံမသြားဘူး မဟုတ္လား … အဲဒီေတာ့ … ငါက … ေနာက္ေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ နင္နဲ႔ ေအပရယ္ျဖစ္ေနရတာပါလိမ့္ …´

ေမက ေဖာလက္စနဲ႔ ဆက္ေဖာလိုက္တယ္။

`ေတာင္းပန္ပါတယ္ဟာ … ငါ တကယ္ေတာ့ နင့္ကို ဒီလိုမ်ိဳး စိတ္ပ်က္စရာေတြ မေတြ႕ေစခ်င္ပါဘူး …´

ေမာင္ေမာင္က ျပာျပာသလဲ ေတာင္းပန္လိုက္တယ္။

`ရပါတယ္ …´

ေျပာရင္း ေမက ထိုင္ေနရာကေန ထရပ္လိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင္ကလည္း ဆက္ၿပီး ေမ ေက်နပ္တဲ့အထိ ရွင္းျပရင္း ေတာင္းပန္ဖို႔ စိတ္ကူးထားေတာ့ သူလည္း ထရပ္လိုက္ၿပီး …

`တကယ္ပါဟာ … ငါ တကယ္ပဲ စိတ္မေကာင္းပါဘူးဟယ္ … ဒါေပမယ့္ … အု ….´

ဒါေပမယ့္ဆိုတဲ့စကားေနာက္မွာေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ေမက ပိတ္ပင္လိုက္တယ္။ လက္နဲ႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔။

ေမ့လၽွာက သူ႔ပါးစပ္ထဲ တိုးဝင္လာရင္း အံ့အားသင့္ေနတဲ့ ေမာင္ေမာင့္လၽွာကို ကလိလိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင့္မွာ သိပ္အံ့ၾသေနတာမို႔ ဘာေတြျဖစ္ေနမွန္းကိုေတာ့ သတိလက္လြတ္ျဖစ္သြားမိတယ္။

ေမက ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ျပန္ခြာေပးလိုက္ေတာ့မွပဲ ျပဳံးၾကည့္ေနတဲ့ ေမ့မ်က္ဝန္းေတြကို ၾကည့္ရင္း ေမးရေတာ့တယ္။

`ဘုရားေရ … နင္ … ဘာလဲဟ …´

`နင္နဲ႔ ေအပရယ္လုပ္ေနက်ပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ဒါေတာင္ မသိဘူးလား … နမ္းတာလို႔ ေခၚတယ္´

ေမက ေမာင္ေမာင့္ကို သိုင္းဖက္လိုက္ရင္း သူ႔ကိုယ္ေလးကို မွီလိုက္တယ္။

`နင္ ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲဟာ …´

ေမာင္ေမာင္က စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ေျပာလိုက္တယ္။

`တကယ္ေတာ့ ဒါက ငါ့အတြက္ ႏွစ္ရွည္လမ်ားရွိေနခဲ့တဲ့အရာပဲ ေမာင္ေမာင္ … နင္ေရာဟင္ …´

ေမက ေမာင္ေမာင့္လည္ပင္းကို နမ္းလိုက္ရင္း သူ႔ရင္သားေတြနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္ကိုယ္ကို ဖိကပ္လာတယ္။

`ငါ … ငါ … မထူးေတာ့ပါဘူးဟာ … ဟုတ္တယ္၊ ငါေရာပဲ ေမ … တကယ္ေတာ့ ငါလည္း နင့္လိုပါပဲ။ ဒီလိုေန႔မ်ိဳး ဘယ္ေတာ့မွ ေရာက္မလာေတာ့ဘူးလို႔ေတာင္ ထင္ေနမိတာ …´

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ မထူးဇာတ္ခင္းရင္း ဝန္ခံလိုက္တယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ေလ၊ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမၽွ ေသြးက စကားေျပာလာတာပဲ။ အရင္ အစ္မေတြအေနနဲ႔ဆိုရင္ေတာင္ စိတ္ကစားမိေသးတာ။ ခုလိုဆိုေတာ့လည္း ဘာမ်ား အားနာစရာရွိေသးလို႔တုန္း။

ေမက သူ႔ရင္သားေတြနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ ေတာင့္တင္းႀကံ့ခိုင္တဲ့ ရင္အုပ္က်ယ္ႀကီးထဲကို တိုးဝင္လာေတာ့ သူ႔ရင္ဘတ္မွာ လာၿပီး ေထာက္မိေနတဲ့ ေမ့နို႔သီးေခါင္းခၽြန္ခၽြန္ေလးေတြရဲ့ အရသာကိုပါ ခံစားေနရတယ္။

`ငါ ထင္ထားတာကေလ ေမာင္ေမာင္ … တကယ္ေတာ့ နင့္လိုသာ ရွက္ပုံမ်ိဳးနဲ႔ဆို ဘယ္ေတာ့မွ ေအပရယ္နဲ႔ေတာင္ ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔။ ဒါေပမယ့္ ခုေတာ့လည္း ျဖစ္သြားတာပဲ။ ေကာင္စုတ္ကေလး ….´

ေမက ေျပာရင္းနဲ႔ သူ႔လည္ပင္းကို လၽွာဖ်ားေလးနဲ႔တို႔လိုက္တယ္။ ေမာင္ေမာင္ရဲ့စိတ္ကို ႏွိုးဆြရင္းနဲ႔ေပါ့။

ဒီထက္ပိုၿပီး ေမာင္ေမာင္လည္း သည္းခံမေနနိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ေမ့ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆြဲဖက္လိုက္ရင္း သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြက ေမ့ႏႈတ္ခမ္းေတြကို အငမ္းမရ ပူးကပ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔လက္ေတြကို ေမဝတ္ထားတဲ့တီရွပ္ေအာက္နားစေပၚလည္း တင္လိုက္ေရာ အလိုက္သိတဲ့ေမက သူကိုယ္တိုင္ပဲ အေပၚကို မတင္ေပးလိုက္တယ္။ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ခဏျပန္ခြာလိုက္ရင္း တီရွပ္ကို ေခါင္းေပၚကေက်ာ္ၿပီး ခၽြတ္ေပး လိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင္ကလည္း အားက်မခံ သူ႔အက်ႌကို ခၽြတ္လိုက္ေလရဲ့။ အဲဒီေနာက္တို႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အဝတ္အစားခၽြတ္ၿပိဳင္ပြဲမ်ား က်င္းပေနသလား ထင္ရတယ္၊ ေဘာင္းဘီေတြကိုလည္း ခၽြတ္လိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အတြင္းခံေလးေတြပဲ က်န္ရွိၾကေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ေမဝတ္ထားတဲ့ ပန္းေရာင္ဝမ္းဆက္ကို ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ေအာက္က ညီေလးကလည္း ေဘာင္းဘီၾကားမွာ ႐ုန္းကန္စျပဳလာတယ္။ သူ႔ရဲ့ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီတိုထဲမွာေပါ့။
ေမက ေမာင္ေမာင့္ကို စၿပီးေတာ့ အိပ္ယာေပၚကို တြန္းခ်လိုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ခမ်ာ အိပ္ယာေပၚကို ပက္လက္ကေလးက်သြားတယ္။ ေမက လိုက္မသြားေသးဘဲ ကုတင္ကို ပတ္ေလၽွာက္သြားၿပီး ေမာင္ေမာင့္ကို ညင္ညင္သာသာေလးနမ္းလိုက္တယ္။

ၾကည့္ရတာ ေမက ဆရာႀကီးနဲ႔တူပါတယ္။ ေမာင္ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို နမ္းရင္းကေန တျဖည္းျဖည္းေအာက္ကို တေရြ႕ေရြ႕ဆင္းလာၿပီး ေနာက္ဆုံး သူ႔ေအာက္က ေထာင္ထေနတဲ့အရာကို ေဘာင္းဘီေပၚကေန နမ္းလိုက္ လၽွာေလးနဲ႔လ်က္လိုက္နဲ႔။

ေမက ကုတင္ေဘးကေန ေမာင္ေမာင့္ကိုယ္ေပၚ အုပ္မိုးၿပီး လွမ္းနမ္းေနတာဆိုေတာ့ ေမ့ကိုယ္ေလးက သူ႔မ်က္ႏွာနားမွာ။ ဒီအခ်ိန္မွာ စတင္စိမ့္ထြက္စျပဳလာတဲ့ အခ်စ္ရည္ေလးေတြက ေမ့ပင္တီေလးထဲမွာ စိုထိုင္းစျပဳလာၿပီေပါ့။ ဒီအနံ့ကို ရလိုက္တဲ့ ေမာင္ေမာင့္မွာေတာ့ ခုနကနဲ႔ မတူေတာ့ဘဲ သူ႔ညီေလးက ပိုၿပီးမာေတာင့္လာေတာ့တယ္။

အနားက လက္လွမ္းမီေနတဲ့ ေမ့တင္သားေတြကို ပထမအေနနဲ႔ လွမ္းကိုင္လိုက္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ေျခေထာက္ဝင္တဲ့ေနရာကေန လက္ကို ထိုးသြင္းလိုက္ၿပီး တင္ပါးသားေတြကို ပြတ္သပ္ဆုပ္နယ္လိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာနဲ႔ပိုနီးေအာင္ ဆြဲယူလိုက္ၿပီး ေမ့ရဲ့စိုရႊဲစျပဳေနတဲ့ ပင္တီေအာက္တည့္တည့္ ညီမေလးရဲ့အကြက္ေလးကို လၽွာနဲ႔ လွမ္းတို႔လိုက္ေတာ့ အိုကနဲ အသံေလးနဲ႔အတူ ေမ့စိတ္ေတြ ပိုတက္ႂကြလာေလရဲ့။

ေမာင္ေမာင့္ကို က်ီစယ္ေနရင္းကေန ကိုယ္ေပၚေမွာက္ခ်လိုက္ရင္း ေမာင္ေမာင့္ဗိုက္ကို ရင္သားေတြနဲ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပြတ္သပ္ ပစ္လိုက္တယ္။

ဒါေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ ဒီလိုအေနအထားနဲ႔ ေနေနရတာ ေမ့အတြက္ေတာ့ အဆင္မေျပလွဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ထရပ္လိုက္ၿပီး ေမာင္ေမာင့္ကိုလည္း တစ္ဆက္တည္း ဆြဲထူလိုက္တယ္။ ၿပီးမွ ေမာင္ေမာင္အိပ္ေနခဲ့တဲ့ေနရာမွာ သူက ေမွာက္အိပ္လိုက္တယ္။ ေျခေထာက္ေတြ ကေတာ့ ကုတင္ေအာက္မွာ သက္ေတာ့သက္သာ တြဲေလာင္းခ်ထားတာေပါ့။

ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ခဏေတာ့ ေတြေဝသြားေလရဲ့။ ဒီအေနအထားမ်ိဳးကေန သူ ဘယ္က စတင္ရမယ္မွန္း စဥ္းစားေနရေသးတာကိုး။

ေနာက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္က ေမ့ေနာက္တည့္တည့္ကေန ေနရာယူလိုက္ၿပီး သူ႔ကိုယ္ကို ေမ့အေပၚ ေမွာက္ခ်လိုက္တယ္။ သူ႔ရဲ့ ေဘာင္းဘီေအာက္က ထိုးထြက္ေနတဲ့အရာႀကီးနဲ႔ ေမ့ရဲ့ ပါးလႊာတဲ့ပင္တီေပၚကေန ေထာက္လွမ္းေရးလုပ္ေတာ့တာေပါ့။

ေမာင္ေမာင္က သူ႔ရဲ့ ထိပ္ဖူးကို မိုင္းရွာတဲ့တုတ္လိုသုံးၿပီး ေမ့ရဲ့ ခ်ည္သားပင္တီေလးေပၚကေန တစ္လက္မခ်င္းလိုက္ေထာက္ေနတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူ႔ရဲ့ ထိပ္ဖူးက ေမ့ရဲ့ အာ႐ုံခံစားလြယ္တဲ့ ေနာက္ေပါက္ေလးမွာ ခိုနားသြားေလရဲ့။

ေမတစ္ေယာက္ တြန႔္တက္သြားေပမယ့္ ဖီလင္ေတြကေတာ့ လာေနၿပီ။ ဒါနဲ႔ပဲ သူ႔ကိုယ္ေလးကို အနည္းငယ္လွည့္ၿပီး ေမာင္ေမာင့္ကို တုံ႔ျပန္ဖို႔လုပ္ေပမယ့္ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ သူ႔ရဲ့ ပုခုံးေတြ လည္ပင္းေတြကို လၽွာနဲ႔လ်က္လိုက္ေတာ့ ေမတစ္ေယာက္ ၾကက္သီးထလာေလရဲ့။

`အား …. အင္း …. ေမာင္ေမာင္ရယ္ ….´

ေမာင္ေမာင္က ေမ့ေဘးသားေလးေတြကို ပြတ္သတ္လိုက္ရင္း ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေမ့ဘရာစီယာေလးကို ေနာက္ကေန ခ်ိတ္ျဖဳတ္လိုက္တယ္။ ျမန္မွျမန္၊ ဘယ္တုန္းထဲက က်င့္ထားသလဲ မေျပာတတ္ပါဘူး။ ခ်ိတ္နားကို လက္နဲ႔ထိလိုက္တာပဲ ေမသိတယ္။ ခ်က္ခ်င္းလိုပဲ ခ်ိတ္က ျပဳတ္သြားၿပီး အစေလးႏွစ္ဘက္ကို ေမာင္ေမာင္က ေအာက္ကို တြန္းခ်လိုက္တယ္။

ေမကလည္း တက္ညီလက္ညီပါပဲ။ ရင္ကေလးကို နည္းနည္းႂကြလိုက္ၿပီး ဘရာစီယာေလးကို ေအာက္ကေနဆြဲထုတ္ၿပီး ကုတင္ေအာက္ ပစ္ခ်လိုက္တယ္။

ခ်စ္သူႏွစ္ဦးကေတာ့ တျဖည္းျဖည္း လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြကို ေဆာင္ရြက္ဖို႔ အသင့္ျဖစ္လာၾကပါၿပီ။ ေမာင္ေမာင္က ေမ့ေက်ာျပင္ တစ္ေလၽွာက္ကကို အနမ္းဖြဖြေလးေတြ ေပးလိုက္တယ္။

ေမက သူ႔ေဘးကို ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပုခုံးေပၚကေန ေက်ာ္ၿပီး ဖုထစ္ေဖာင္းႂကြေနတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးကို လွမ္းျမင္လိုက္ရတယ္။ အသည္းေတြ တုန္သြားတုန္းမွာပဲ ေမာင္ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းေတြက တျဖည္းျဖည္းခ်င္း သူ႔ရဲ့ေက်ာျပင္ေလးကေန ခါး၊ ၿပီးေတာ့ ပင္တီေလးနဲ႔ ကာကြယ္ထားတဲ့ တင္ပါးသားေလးေတြကို နမ္းရင္း မ်က္ႏွာနဲ႔ အပ္ၿပီး ခဏၿငိမ္ေနလိုက္တယ္။

ဒီခဏမွာပဲ ေမက အလိုက္တသိနဲ႔ ကုတင္ေအာက္ခ်ထားတဲ့ သူ႔ေျခေထာက္ေလးေတြကို ကားေပးလိုက္တယ္။

ဘယ္သူမွ တိုက္တြန္းေနစရာမလိုဘဲ ေမာင္ေမာင္က ေမ့ေပါင္တြင္းသားေလးေတြကို စတင္နမ္းရႈံ႔လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမ့ရဲ့ ပင္တီေလးဆီကို ဦးတည္လာေလရဲ့။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေမာင္ေမာင့္မ်က္ႏွာက သူလိုခ်င္တဲ့ေနရာကို ရွာေတြ႕သြားပါၿပီ။ ေမ့အခ်စ္ရည္ေတြနဲ႔ စိုထိုင္းစျပဳေနတဲ့၊ ပင္တီသား ေအာက္က အနည္းငယ္ထိုးထြက္ေနတဲ့ စိုရႊဲေနတဲ့ေနရာေလးနားက အစိေလးကိုေပါ့။

ေမာင္ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြနဲ႔ စၿပီး ထိေတြ႕လိုက္တဲ့အခါမွာ ေမ့မွာေတာ့ သူ႔ရဲ့ ႏူးညံ့တဲ့ေနရာေလးမွာ ေမာင္ေမာင့္ထြက္သက္ေလ ေႏြးေႏြးကို ရင္တဖိုဖိုနဲ႔ ခံစားေနရတယ္။

ေမတစ္ေယာက္ သူ႔ဟာေလးထဲမွာ အရည္ေလးေတြ ပိုၿပီးစိမ့္ထြက္လာတာကို သိလိုက္တဲ့ခဏမွာ ညည္းသံေလးေတြကလည္း ပိုၿပီး ဆူညံလာေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ေရွ႕ဆက္ဖို႔ အသင့္ပဲဆိုတာ ျပသတဲ့အေနနဲ႔ ထရပ္လိုက္ၿပီး ေမ့ပင္တီေလးကို ေျဖာင့္စင္းသြယ္လ်တဲ့ ေပါင္တံေလး တစ္ေလၽွာက္ ဆြဲယူလိုက္တယ္။ ေမကလည္း စိတ္အားတက္ႂကြစြာပဲ ေျခက်င္းဝတ္နားအေရာက္မွာ ေဘးကို ကန္ထုတ္လိုက္ဖို႔ ရည္ရြယ္ထား ေပမယ့္ ေမာင္ေမာင့္လက္ေတြက ပိုျမန္သြားတဲ့အတြက္ မေအာင္ျမင္လိုက္ပါဘူး။

ဒီေတာ့မွ ေမလည္း ကုတင္ေပၚမွာ ပက္လက္လွန္လိုက္ေတာ့တယ္။ ခုေတာ့ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံး အဝတ္အစားရယ္လို႔ ျမဴတစ္မႈန္မွ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဖြံ့ၿဖိဳးတဲ့ရင္သားေတြရယ္၊ သူ႔ေျခေထာက္ေလးက ပူးထားလို႔ ျမင္ကြင္းစုံစုံလင္မရွိလွေပမယ့္ ေရႊေရာင္သန္းေနတဲ့ သူ႔ရဲ့ ညီမေလးနားက အေမႊးေလးေတြရယ္ေလာက္ကိုပဲ ေမာင္ေမာင့္အေနနဲ႔ ျမင္ရေသးတယ္။

ေမာင္ေမာင္က ေမ့ေဘးကေန ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာကို ႏွိမ့္လို႔ ျပင္းျပတဲ့အနမ္းေတြ ေပးလိုက္တယ္။ သူ႔လက္ေတြကလည္း အကူအညီအေနနဲ႔ လိုက္လာေတာ့တာေပါ့။ ေမ့ရင္ဘတ္တစ္ေလၽွာက္ကို စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္ ပြတ္သပ္လိုက္ရင္း ရင္သားေတြကို ဖြဖြေလးပဲ စတင္ ကိုင္တြယ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေထာင္ထစျပဳလာေနတဲ့ နို႔သီးေခါင္းေလးေတြကိုလည္း အသာအယာပဲ ပုတ္ခတ္လိုက္ေလရဲ့။

ေမက ေမာင္ေမာင့္လည္ပင္းကို သိုင္းဖက္ရင္း ျပင္းျပင္းျပၿပ နမ္းလို႔ေနေပမယ့္ ေအာက္ကို ေလၽွာဆင္းသြားတဲ့ ေမာင္ေမာင့္လက္ေတြ ဝင္ေရာက္ဖို႔ ေနရာတစ္ေနရာကိုေတာ့ ခြင့္ျပဳျခင္းမရွိေသးပါဘူး။

`ဟဲ့ … ေကာင္စုတ္ကေလး … လက္ေတြက ဘာလဲ … ဟြန္း ….´

ေမက ေမာင္ေမာင့္ကို ဆြဲထိုင္ခိုင္လိုက္ရင္း သူ႔ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္ကို ခြလာတယ္။ ေျခမေလးနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္ေဘာင္းဘီ ခါးက သားေရႀကိဳးေနရာကို ခ်ိတ္ရင္း ေအာက္ကို ဖိခ်လိုက္တယ္။ ေမာင္ေမာင္ကလည္း ကူညီတတ္ရွာပါ။ တင္ပါးကို ႂကြေပးလိုက္ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား တက္ညီလက္ညီနဲ႔ ေျပာင္သြားတဲ့အထိ ႀကိဳးစားၾကတာေပါ့။

သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ့ ႀကိဳးစားမႈေအာင္ျမင္သြားေတာ့ ေမက သူ႔ရဲ့ညီမေလးကို ေမာင္ေမာင့္ဆီ တိုးကပ္ေပးလိုက္တဲ့အခါ မေမၽွာ္လင့္ဘဲ တည့္တည့္ကို ဝင္သြားပါေတာ့တယ္။

`အြန္း …. ဟြန္း … ဟြန္း …´

ေမာင္ေမာင္က အခ်ိန္မဆိုင္းဘဲ စိုရႊဲေနတဲ့ ေမ့ညီမေလးထဲကို သြင္းလိုက္ထုတ္လိုက္လုပ္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေမ့ဆီက ညည္းသံေလးကို ၾကားရတယ္။

`ေမ … ဟင္းဟင္း …. ေကာင္းလိုက္တာဟာ …´

ေမာင္ေမာင္က သူ႔ရဲ့ ညီေလးတစ္ေလၽွာက္မွာ ခံစားေနရတဲ့ ေမ့ပူစီေလးရဲ့ အရသာေအာက္ကေန စကားေျပာဖို႔ႀကိဳးစားေလရဲ့။

ေမာင္ေမာင့္လႈပ္ရွားမႈေတြနဲ႔အညီ ေမကလည္း ျပန္ၿပီးလႈပ္ရွားေပးလိုက္ေတာ့ စကားသံေတြ ျပန္လည္တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ အေျပာနဲ႔ မဟုတ္ဘဲ အလုပ္နဲ႔ သက္ေသျပေနၾကတာေပါ့။

သူတို႔က မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အေနအထားနဲ႔ တည္ရွိေနၾကတာဆိုေတာ့ ေမ့ရင္သားေတြက ေမာင္ေမာင့္ေမးေစ့ေအာက္မွာ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ အႀကံရသြားတဲ့ေမက သူ႔ကိုယ္ေလးကို အေပၚဘက္အနည္းငယ္တိုးလိုက္ရင္း သူ႔ရင္သားေတြနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းေတြ ပြတ္မိသြားေအာင္ ႀကံေဆာင္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမာင္ေမာင့္နဖူးကိုလည္း နမ္းလိုက္တယ္။

မ်က္စိကို စုံမွိတ္ထားရင္း ေဆာင့္လုပ္ခ်က္တစ္ခုတည္းကိုသာ အာ႐ုံဝင္စားေနတဲ့ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာက ေႏြးေထြးတဲ့အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္မိတယ္။

မ်က္စိေရွ႕မွာ ျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းကေတာ့ သိပ္ကို စိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းတာပဲ။ ေမ့ရဲ့ ေအပရယ္ေလာက္မႀကီးေပမယ့္ ႀကီးတယ္လို႔ပဲ ေျပာလို႔ရတဲ့ နို႔ေတြက သူ႔မ်က္ႏွာကို ပြတ္သပ္ခုန္ေပါက္ေနတယ္။ ေမ့ဆံႏြယ္ေတြကလည္း သူ႔မ်က္ႏွာေဘးကေန ယားက်ိက်ိနဲ႔ ကလူက်ီစယ္ေနေလရဲ့။ ေအာက္ပိုင္းမွာကေတာ့ ေမ့ညီမေလးက သူ႔ညီေလးကို အစြမ္းကုန္ လက္ခံျပဳစုေနတယ္ဆိုေတာ့ ေမာင္ေမာင့္မွာ အရွင္ လတ္လတ္ နတ္ျပည္ေရာက္ေနတာက်ေနတာပဲ။

ေမက ေမာင္ေမာင့္ကိုယ္ကို သူ႔လက္ေတြနဲ႔သိုင္းဖက္ထားလိုက္ရင္း တန္ျပန္ေဆာင့္ေနတဲ့ သူ႔တင္ပါးေတြကို ပိုၿပီးအားထည့္လိုက္တယ္။

ေမ့ရဲ့ ဆြဲေဆာင္မႈေတြ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ အျပဳံးေအာက္မွာ သူတို႔ႏွစ္ဦး အနမ္းခ်င္းဖလွယ္မိၾကတယ္။

ေမာင္ေမာင္က ေမ့လၽွာေလးကို စုပ္ယူလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ မထင္မွတ္ဘဲ ေမ့အတြက္ အရသာက အထြဋ္အထိပ္ထိ ေရာက္ရွိ သြားေတာ့တယ္။

ေမတစ္ေယာက္ ဆက္ၿပီးမနမ္းနိုင္ဘဲ ေနာက္ကို ကြာက်သြားၿပီး ဆႏၵေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့၊ ေက်နပ္ၾကည္ႏူးႏွစ္သိမ့္ေနတဲ့ ပီတိေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ေအာ္သံကိုပဲ ေမာင္ေမာင္ ၾကားလိုက္ရတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ေမ့ကိုယ္လုံးေလးက ေဘးကို လိမ့္ဆင္းသြားေလရဲ့။ သူ႔လက္ေတြထဲက ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ေမ့ပုခုံးေလးေပၚမွာ မွီတြယ္ေနရင္း လက္ေတြကေတာ့ ခပ္ဖြဖြေလး ပြတ္သပ္ေပးေနတယ္။

ေမ့မွာေတာ့ အသက္ကို ျပင္းျပင္းရႉသြင္းရင္း၊ လႈပ္ရွားမႈေတြ ရပ္တန႔္ရင္း အေမာေျဖေနရတာေပါ့။ အေမာနည္းနည္းေျပသြားေတာ့ ေမက စကားစလိုက္တယ္။

`ဒီတစ္ခါေတာ့ နင့္အလွည့္ေပါ့ ေမာင္ေမာင္ရယ္ …´တဲ့။

ေမာင္ေမာင္ကလည္း နားလည္ပါတယ္။ ေမ့ကိုယ္လုံးေလးကို ေပြ႕လိုက္ရင္း ခ်ိဳင္းကေန နည္းနည္းမကိုင္လိုက္တယ္။

ကေလးတစ္ေယာက္ကို ခ်ီသလိုမ်ိဳး ေပြ႕ထားလိုက္ရင္း ခပ္မတ္မတ္ျဖစ္သြားတဲ့အထိ ဆြဲေထာင္လိုက္ေပမယ့္ သူတို႔ႏွစ္ဦး တူႏွစ္ျဖာ ေရႊဂေဟဆက္ထားတဲ့ ေအာက္ပိုင္းႏွစ္ခုကေတာ့ မကြဲကြာသြားၾကပါဘူး။
ေမက သူ႔ေျခေထာက္ေတြကို ေမာင္ေမာင့္ခါးေအာက္ဘက္ဆီ ရစ္သိုင္းလိုက္ရင္း ေမာင္ေမာင့္ဆီက စတင္လာမယ့္ လႈပ္ရွားမႈေတြကို ေမၽွာ္လင့္ေနတယ္။ သူ႔ၾကည့္ရတာ သိပ္ေတာ့ စိတ္ရွည္ေတာ့ပုံမရဘူး။

ေမာင္ေမာင္လည္း မေနသာေတာ့ဘဲ ေအာက္ကေနၿပီး သူ႔တင္ပါးေတြကို စတင္လႈပ္ရွားလိုက္ေတာ့ နက္ရွိုင္းတဲ့ အဝင္အထြက္နဲ႔အတူ ေမ့ဆီက ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္သြားတဲ့အသံ ေပၚထြက္လာေလရဲ့။

ေမာင္ေမာင္က ေဆာင့္ခ်က္ေတြကို အရွိန္ျမႇင့္လိုက္တယ္။ ထိပ္ဖ်ားေလးပဲ က်န္တဲ့အထိ ေနာက္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းလိုပဲ ေမ့ညီမေလးထဲကို ေဆာင့္သြင္းလိုက္ျပန္တယ္။ အရွည္ႀကီးတစ္ခ်က္ေပါ့။

ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ တျဖည္းျဖည္းျပင္းထန္လာတဲ့ေဆာင့္ခ်က္ေတြေပၚမွာ ေမတစ္ေယာက္ ဆက္တိုက္ဆိုသလို ညည္းညဴစျပဳလာပါ ေတာ့တယ္။ ေခၽြးျပန္ေနတဲ့ သူ႔လက္ေတြက ေမ့ဆံပင္ေတြကို ဆုပ္ဆြဲပြတ္သပ္လိုက္၊ ရင္သားေတြကို ဆုပ္နယ္လိုက္၊ ၿပီးေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုလည္း ခပ္ျပင္းျပင္းစုပ္ယူလိုက္တယ္။

ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ခါးကို ေနာက္ဘက္ကို တတ္နိုင္သမၽွေကြးလိုက္ရင္း အနက္ရွိုင္းဆုံးေဆာင့္ခ်က္တစ္ခ်က္ကို ျဖစ္ေပၚေစအၿပီးမွာေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ႏႈတ္ကေန ေအာ္ညည္းလိုက္ေတာ့တယ္။

`ေမ … ေရ့ …. ငါ … ငါ … ၿပီးေတာ့မယ္ …´

ၿပီးေတာ့မယ္ပဲ ေျပာ႐ုံရွိေသးတယ္။ သူ႔ဥေတြကေန တဖ်င္းဖ်င္းနဲ႔ ခံစားလိုက္ရၿပီး သူ႔ရဲ့ မ်ားျပားလွတဲ့ သုက္ရည္ေတြကို ေမ့ရဲ့ ရႈံ႔ပြရႈံ႔ပြ ညီမေလးထဲကို အားပါးတရ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ ပန္းထုတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

အသက္ရႉမွားမတတ္ ခံစားမႈေတြနဲ႔အတူ သူတို႔ႏွစ္ဦး ေမာင္ေမာင့္အိပ္ယာေပၚမွာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ေႏြးေထြးစြာ ဖက္ထားရင္းနဲ႔ လဲေလ်ာင္းေနၾကေတာ့တယ္။

ေမက သူ႔ဆံပင္ေတြကို ေဘးကို သပ္ခ်လိုက္ရင္း သူ႔ပုခုံးေပၚ မွီအိပ္ေနတဲ့ေမာင္ေမာင့္ကို ျပဳံးျပလိုက္ရင္း မ်က္လုံးေတြ ေမွးမွိတ္စ ျပဳေနတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ကို ေျပာလိုက္ပါေတာ့တယ္။

`ေမာင္ေမာင္ရယ္ … ငါေတာ့ နင့္ကို သိပ္ခ်စ္သြားၿပီဟယ္ … သိလား …´

ၿပီးမွ ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ မွီထားတဲ့ေခါင္းေလးကို အသာအယာဖယ္ၿပီး ေခါင္းအုံးနဲ႔ ခုေပး၊ ေမာင္ေမာင့္နဖူးကို ဖြဖြေလးနမ္းရင္း ေျခဖ်ားေလး ေထာက္ၿပီး အခန္းထဲက ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။

ေမတစ္ေယာက္ အခန္းျပန္အေရာက္မွာ ေရခ်ိဳးရင္း အေတြးေတြ ဝင္ေနေလရဲ့။

ေမ့အတြက္ကေတာ့ အရာအားလုံးေျပာင္းလဲခဲ့ပါၿပီ။ အေကာင္းဘက္ပဲလို႔ ဆိုရမွာပဲလို႔ သူ႔ဘာသာ ေတြးေနမိပါေတာ့တယ္။

***